วันที่แรกของการจบม.ปลาย :: เป็นวันสุดท้ายของคุณตา
ชีวิตยังมีอะไรให้ฉันเรียนรู้อีกมาก รวมไปถึงความรู้สึกต่างๆ ...ดีใจ เสียใจ เศร้าใจ กังวลใจ...
14-03-2555 เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันสูญเสียคนในครอบครัว ก่อนหน้านี้ฉันยังมีครบทุกคนไม่ว่าจะเป็นปู่ย่าตายาย ความรู้สึกแรกที่รู้ว่าตาเสียแล้วคือ ความว่างเปล่า ในตอนนั้นฉันคิดอยู่ในใจว่าเป็นไปได้หรอ ทุกๆครั้งตาก็รอดกลับมาจากรพ.
ตานับว่าเป็นคนแก่ที่รวมโรคเลยทีเดียว แต่อาการมาทรุดลงอีกครั้งเพราะเป็นมะเร็งต่อมน้ำลาย ผลข้างเคียงจากการฉายแสง ส่งผลให้ตาสมองบวม และหลังจากนั้น 19 เดือน ตาก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย ตาไม่ใช่เจ้าชายนิทรา ท่านเปิดตาแต่ช่วยตัวเองไม่ได้ ฉันเคยคิดว่าถ้าหากตาไม่รับรู้อะไรแล้ว นับว่าเป็นโชคดีของตาเอง เพราะจะได้ไม่ทรมานที่ตัวเองทำไรไม่ได้ไปไหนไม่ได้เข้าห้องน้ำเองก็ไม่ได้ ฉันลองสมมติว่าฉันเป็นตา แค่นั้นก็ทรมานมากแล้ว .......เพราะฉันรักท่านมาก....... ขอให้พระเจ้าคุ้มครองตลอดการเดินทางนะคะคุณตา
คนที่กำลังจะเสียชีวิตเขารู้สึกอย่างไร ? วินาทีแรกที่หัวใจเกือบหยุดหายใจรู้สึกอย่างไร ? การหายใจเฮือกสุดท้ายมันเหมือนกับการสำลักน้ำรึเปล่า ? ร่างกายเรามีวิญญานที่คอยบังคับให้กระทำสิ่งต่างๆจริงหรือ? แล้วถ้างั้นสมอง เส้นประสาท และอื่นๆมีไว้ทำอะไรหละ? หลังความตายเราจะทำอะไรต่อไป ? มันจะกลายเป็นความว่างเปล่า ไม่มีความรู้สึก ทุกอย่างหยุดอยู่กับที่หรือ? ล้วนเป็นคำถามที่อยากได้คำตอบ แต่ยังไม่อยากทดลอง
14-03-2555 ก็เป็นวันแรกที่ฉันสามารถนอนอยู่บ้าน โดยไม่ต้องไปโรงเรียนอีกต่อไป ความจริงฉันมีอะไรให้อัพเดตมากมาย แต่เมื่อเกิดอีกเหตุการณ์หนึ่งขึ้นมันพาลทำให้ฉันลืมไปหมด
ต่อไปนี้คงไม่มีอีกแล้ว..... เสื้อนักเรียนแขวไว้ยังไม่ซัก เมื่อวานรับศึกหนักตั้งแต่เช้า ทั้งสีเชียวแดงดำน้ำเงินเทา มีแต่ชื่อเพื่อนเราพร้อมคำลา ทั้งลายชื่อลายสื่อลายมือเก๋ คำอวยพรเท่เท่ช่างสรรหา เช้าเปื้อนหมึกพอตกดึกเปื้อนน้ำตา เป็นของขวัญอันล้ำค่าวันลาไกล แล้วโรงเรียนก็กลายเป็นความหลัง คิดถึงครั้งเฮฮาน้ำตาไหล คำว่าเพื่อนไม่เลือนลับกลับสายใย แต่จะอยู่เป็น นิรันด์ไม่มีวันตาย
Bye Bye Generation 28
ต่อจากนี้เราไม่ต้องเป็นห่วงซึ่งกันและกันแล้ว ลาก่อนนะตาจ๋า ขอให้พระเจ้าคุ้มครองค่ะ ~ในดินแดนไม่มหัศจรรย์~
Create Date : 17 มีนาคม 2555 |
|
2 comments |
Last Update : 17 มีนาคม 2555 9:39:02 น. |
Counter : 798 Pageviews. |
|
|
|