: : ในความยากลำบาก ย่อมมีสิ่งดีๆแฝงอยู่เสมอ : : "แก เล่าความฝันแกให้ฟังมั่งดิ" คำถามนี้สำหรับฉันแล้ว มักจะเป็นคำถามที่ไม่อยากตอบ ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีความฝัน แต่มันเป็นคำฝันที่ไม่สามารถอธิบายเป็นตัวอักษร อีกอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงความคาดหวังและการกดดันตัวเอง หลายๆคนรวมทั้งฉันเลือกที่จะไม่พยายามอธิบายมัน ปัจจุบันฉันเพิ่งเริ่มก้าวเท้าเดินสู่จุดหมาย แต่หนทางยังดูอีกยาวไกลอยู่มาก การเริ่มเรียนในมหาลัยที่ไม่ใช่ในประเทศไทย ไม่ได้ใช้ภาษาไทยในการเรียนการสอนนั้น เปรียบเสมือนเจอหินก้อนใหญ่ที่ตั้งตระหง่านขวางทางเดิน อย่างไรก็ตามสักวันหนึ่งถ้าเราอดทน มันย่อมมีวันที่เราเจาะหินนั้นผ่านไปได้ แล้วเราก็จะได้เรียนรู้ เรียนรู้ถึงวิธีการรับมือกับมัน สุดท้ายแล้วเราจะได้รับประสบการณ์ที่หาค่าไม่ได้มาตอบแทน หลายครั้งหลายหนที่ฉันท้อแท้ในการเรียน วันแรกๆที่เพิ่งเข้าคณะใหม่ๆ ทุกวิชาฉันต้องอ่านและหาคำศัพท์เผื่อไว้ทุกๆคาบและทุกๆวัน เนื่องจากกลัวว่าเข้าเรียนแล้วจะฟังแลคเชอเรอร์พูดไม่ทันบ้าง กลัวจะไม่เข้าใจบ้างหละ แล้วจะทำให้เราด้อย และเรียนไม่ทันเพื่อน อีกอย่าง การอยู่ในสังคมคนมาเลย์นั้น สอนอะไรเยอะมาก ทำให้ได้รู้ซึ้งว่าสังคมภายนอกนั้นมันต้องดิ้นรนกันขนาดไหน การหวังพึ่งใครอื่นนั้นลืมไปได้เลย เราไม่ได้อยู่ในสังคมไทยอีกแล้ว สังคมที่ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน สังคมที่เห็นคนต่างชาติแล้วสนใจ อยากผูกมิตรอยากเป็นเพื่อน และพยายามช่วยเหลือเต็มที่ บางทีนะพวกที่ชอบดูถูกคนไทยกันเองว่าเป็นอย่างนู้นเป็นอย่างนี้ อยากให้ลองย้อนกลับมามองดูที่สังคมเราอีกครั้งจริงๆ คนไทยหนะ เป็นพวกที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นที่สุดแล้วแหละ มีมารยาทความเกรงอกเกรงใจในสังคม บางทีนะ เพราะมัวแต่ไปเปรียบเทียบไทยกับประเทศที่ดีกว่าเลยทำให้เรายิ่งดูถูกตัวเอง จะมีใครบ้างใหม่ที่คิดว่า จริงๆแล้วประเทศไทยดีกว่าหลายๆประเทศอยู่มากเลย หลายครั้งหลายหนเวลามีการจับกลุ่มให้ทำโปรเจ็กต์ นักเรียนอินเตอร์เนชั่นแนลมักจะไม่มีกลุ่ม ใช่ว่าเราไม่ได้ขอรวมกลุ่มกับเขา แต่เขามีกลุ่มของตัวเองแล้ว เรื่องอะไรที่เขาจะเอาคนนอกอย่างเรา สื่อสารก็ยาก เรื่องนี้ทำให้เราซึมเศร้ามากจริงๆในช่วงแรกๆ เราต้องดิ้นรนมากเพื่อให้ได้กลุ่มเหมือนคนอื่นเขา คนที่นี่ ไม่มีใครให้ความสนใจกับคนต่างชาติ (มากเท่าที่ไทย)หรอก ตัวใครตัวมัน เมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา เพื่อนสนิทชาวแอฟริกันมาบอกฉันว่า "Hey, I really feel sorry about this, but I just wanna tell you that I'm gonna move to Thailand and continue my study at ABAC" ฉันรู้สึกช็อกมาก จากที่รู้สึกท้ออยู่แล้ว ยิ่งรู้สึกแย่ว่าเรามาทำอะไรที่นี่ ทำไมไม่เรียนต่อที่ไทย ทำไมต้องหาเรื่องลำบากให้ตัวเอง และเหตุผลที่เพื่อนสนิทฉันให้คือ "I hate this society"ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกันแต่ฉันเลือกที่จะอดทน ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ วันหน้าหากเจอเรื่องที่เลวร้ายกว่านี้ฉันคงแย่ นี่คือหนึ่งในความยากลำบากที่ทำให้ได้เรียนรู้เรื่อง "ความเป็นจริงในสังคม" ความท้าทายต่อมาคือฟอร์มการเขียน การเรียนในระบบสากลทั่วไปเขามักจะมีฟอร์มแบบเป็นทางการ ยกตัวอย่างเช่นการทำการบ้านหรือทำรายงาน หรือแม้กระทั้งการตอบคำถามในข้อสอบ การทำการบ้านนั้น ตอนอยู่ไทย ลอกมาจากกูเกิ้ลตลอด เพราะอาจารย์ไม่มีใครมานั่งจับผิด แต่มาอยู่ที่นี่ (หรือที่อื่นๆ) ต้องหาข้อมูลจากหนังสือ จากวารสาร Journals หรือเว็บไซต์ที่น่าเชื่อถือ ต้องมีชื่อผู้เขียน วันที่ หรือข้อมูลอื่นๆเยอะแยะไปหมด เวลาเอาข้อมูลมาก็ลอกทั้งดุ้นไม่ได้ ต้องเอามาเขียนเป็นความเข้าใจของตัวเอง ต้องเปลี่ยนคำ ไม่งั้นถ้าโดนจับได้ว่าลอกมา (Plagiarism)ก็อาจจะเกิดเรื่องใหญ่เลยทีเดียว ต้องทำ Quotation ต้องทำ Footnotes, การอ้างอิงจากแหล่งข้อมูลที่มีความหน้าเชื่อถือ คนอื่นอาจจะไม่ยาก แต่สำหรับคนที่ไม่เก่งภาษาอังกฤษนั้นถือว่าเลวร้ายสุดๆ นอกจากนี้การต้องเขียนเรียงความภาษาอังกฤษสองเรื่องหรือมากกว่านั้น ภายในเวลา1-2ชั่วโมงในการสอบนั้น สร้างความเสียหายกะสมองฉันมากจริงๆ เค้นแล้วเค้นอีกว่าตูจะเขียนอะไรบ้างฟะเนี้ย มันเหนื่อยสุดๆ วันก่อนมีสอบ ก่อนส่งหันซ้ายหันขวาดูเด็กมาเลย์เขียน เห็นแล้วใจหายวูบ คำถามสองคำถามมันเขียนเรียงความอะไรของมันตั้งสี่หน้า เราสองหน้าก็สุดตืนเหยียดแล้ว สรุปว่าคะแนนออกมาฉันได้แปดครึ่ง พวกนั้นได้เจ็ด แสดงว่าพวกคุณเธอเขียนแต่น้ำสินะแหม =_= บางครั้งท้อมากๆ อุปสรรคภาษานิเรื่องใหญ่จริงๆ พาลจะกลับไปเรียนไทยให้ได้ แต่พอย้อนกลับมาคิด ถ้าฉันยังเรียนไทย ฉันจะไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้ต้องทำอย่าง แล้วในภายภาคหน้าเมื่อต้องไปเรียนต่อไกลๆ เช่นอังกฤษ อเมริกา (ถ้าทำได้) ฉันจะได้ไม่ลำบาก ^_^ นี้แค่ก้าวแรกเท่านั้นที่เจอ ต่อไปฉันต้องเจออีกเยอะ ถ้าจะให้พูดว่าสรุปแล้วความฝันของฉันคืออะไร นี่คือบทเพลงหนึ่งที่ อธิบายความฝันของฉันทั้งหมด I wanna leave my footprints on the sands of time Know there was something that, meant something that I left behind When I leave this world, I'll leave no regrets Leave something to remember, so they won't forget I was here... I lived, I loved I was here... I did, I've done, everything that I wanted And it was more than I thought it would be I will leave my mark so everyone will know I was here... I want to say I lived each day, until I died I know that I had something in, somebody's life The hearts I have touched, will be the proof that I leave That I made a difference, and this world will see I just want them to know That I gave my all, did my best Brought someone to happiness Left this world a little better just because... I was here... **แปลเพลงดูได้จากเว็บไซต์นี้ //lyricstranslators.blogspot.com/2012/07/i-was-here-beyonce.html การที่ได้ไปช่วยเหลือคนอื่นๆ เป็น Volunteer หรือทำงานเกี่ยวกับ Human rights มันเป็นอะไรที่ "ที่สุด" สำหรับชีวิตฉันแล้วหละ การได้ทำให้ชีวิตใครคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้นแม้ว่าเพียงนิดเดียว เพราะเรา คือสิ่งมีค่าที่สุด และเป็นคำตอบของความฝัน ที่ฉันวาดไว้ ว่าฉันควรจะได้ทำซักครั้งหนึ่งในชีวิต และเมื่อฉันจากไปฉันจะไม่เสียใจต่อสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำ ไม่ได้พูด เพราะฉันได้ทำทุกๆสิ่งก่อนหน้านั้นแล้ว และฉันจะทำมันอย่างดีที่สุด ต้นกล้าดอกชบา ~ในดินแดนไม่มหัศจรรย์~   Create Date : 04 พฤศจิกายน 2556 2 comments Last Update : 4 พฤศจิกายน 2556 22:17:52 น. Counter : 2438 Pageviews. Share Tweet

ขอบคุณค่ะ   โดย: sunny (สมาชิกหมายเลข 900731 ) 5 พฤศจิกายน 2556 0:00:38 น.

Hello, New 2024 club music https://0daymusic.org MP3, FLAC, Music Videos. 0daymusic Team   โดย: RaymondOmive IP: 51.210.176.129 16 มีนาคม 2567 12:45:28 น.