 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
4 เรื่องสั้นที่จะเปลี่ยนความคิดคุณตลอดไป แปลโดย เบิร์ด วีระพล
4 Short Stories that Will Change the Way You Think
4 เรื่องสั้นที่จะเปลี่ยนความคิดคุณตลอดไปStory #1: All the Difference in The Worldเรื่องที่ 1 “ความแตกต่างอย่างสิ้นเชิงในโลกใบนี้”
Every Sunday morning I take a light jog around a park near my home. There’s a lake located in one corner of the park. Each time I jog by this lake, I see the same elderly woman sitting at the water’s edge with a small metal cage sitting beside her.
ทุกๆ เช้าวันอาทิตย์ ผมจะวิ่งออกกำลังกายเบาๆ ไปรอบสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ๆ บ้าน ด้านหนึ่งของสวนสาธารณะนั้นติดกับทะเลสาบ ทุกครั้งที่ผมวิ่งผ่านทะเลสาบผมจะเห็นผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่งนั่งอยู่ริมน้ำ โดยมีกล่องโละเล็กๆ วางอยู่ข้างเธอเสมอ
This past Sunday my curiosity got the best of me, so I stopped jogging and walked over to her. As I got closer, I realized that the metal cage was in fact a small trap. There were three turtles, unharmed, slowly walking around the base of the trap. She had a fourth turtle in her lap that she was carefully scrubbing with a spongy brush.
วันอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมอดรนทนความสงสัยไว้ไม่อยู่ ผมหยุดวิ่งแล้วเดินเข้าไปหาคุณป้าคนนั้น เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้ๆ จึงได้รู้ว่าที่จริงแล้วกล่องเล็กๆ นั้นเป็นกล่องกับดักปลา ในกล่องมีเต่าน้ำจืดสามตัวคลานเชื่องๆ ไปมาอยู่ในนั้น บนตักของเธอมีเต่าอีกตัวหนึ่งที่เธอกำลังขัดกระดองมันด้วยแปรงฟองน้ำอย่างระมัดระวัง
“Hello,” I said. “I see you here every Sunday morning. If you don’t mind my nosiness, I’d love to know what you’re doing with these turtles.”
She smiled. “I’m cleaning off their shells,” she replied. “Anything on a turtle’s shell, like algae or scum, reduces the turtle’s ability to absorb heat and impedes its ability to swim. It can also corrode and weaken the shell over time.”
“Wow! That’s really nice of you!”
“สวัสดีครับ” ผมกล่าวทักทาย “ผมเห็นคุณป้าที่นี่ทุกเช้าวันอาทิตย์เลยนะครับ ขอโทษครับอย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะครับ ผมอยากรู้จริงๆ ว่าคุณป้ากำลังทำอะไรกับเต่าพวกนี้ครับ”
เธอยิ้มให้ผม “ฉันกำลังทำความสะอาดกระดองเต่าจ้า” เธอตอบ “ไอ้พวกที่ติดอยู่บนกระดองนี่ อย่างตะไคร่หรือเพรียงพวกนี้เอาออกแล้วมันจะไม่ไปบังความร้อนให้กระดองและก็จะช่วยให้มันว่ายน้ำได้สะดวกขึ้น พวกนี้ถ้ามันติดอยู่นานเข้ามันจะกัดกร่อนและทำให้กระดองไม่แข็งแรง”
“โอ้โฮ! คุณป้าเป็นคนใจดีมากครับ” ผมถึงกับอุทานขึ้นมา
She went on: “I spend a couple of hours each Sunday morning, relaxing by this lake and helping these little guys out. It’s my own strange way of making a difference.”
“But don’t most freshwater turtles live their whole lives with algae and scum hanging from their shells?” I asked.
“Yep, sadly, they do,” she replied.
เธอกล่าวต่อไปว่า “ทุกเช้าวันอาทิตย์ฉันจะมีเวลาประมาณสองสามชั่วโมงมานั่งพักผ่อนที่ทะเลสาบนี้ และก็ได้ช่วยเจ้าตัวน้อยพวกนี้ด้วย มันเป็นความคิดแปลกๆ ของฉันเอง ที่อยากจะทำให้พวกมันมีชีวิตที่แตกต่างจากเดิม”
“ความจริงเต่าน้ำจืดพวกนี้มันก็อยู่ได้ ถึงแม้ว่าจะมีตะไคร่น้ำกับเพรียงติดกระดองมันตลอดชีวิตไม่ใช่หรือครับ” ผมถามแย้งขึ้นมา
“ใช่ น่าสงสาร มันมีชีวิตแบบนั้นแหละ” คุณป้าตอบ
I scratched my head. “Well then, don’t you think your time could be better spent? I mean, I think your efforts are kind and all, but there are fresh water turtles living in lakes all around the world. And 99% of these turtles don’t have kind people like you to help them clean off their shells. So, no offense… but how exactly are your localized efforts here truly making a difference?”
ผมยกมือขึ้นเกาหัวโดยไม่รู้ตัว “ถ้ามันเป็นอย่างนั้น คุณป้าไม่คิดจะเอาเวลาไปใช้ทำอย่างอื่นที่ดีกว่าหรือครับ ผมหมายถึงผมเข้าใจว่าคุณป้าทำไปทั้งหมดด้วยความเมตตากรุณาต่อสัตว์ แต่มันมีเต่าน้ำจืดมากมายอาศัยอยู่ในทะเลสาบต่างๆ ทั่วโลก และพวกมันอีก 99 เปอร์เซ็นต์ ก็ไม่มีคนใจดีอย่างคุณป้ามาขัดล้างกระดองให้มัน ผมไม่ได้ขัดแย้งอะไรนะครับ แต่ความพยายามเล็กๆ จากจุดนี้ของคุณป้ามันจะสร้างชีวิตที่แตกต่างให้กับพวกมันได้อย่างไร”
The woman giggled aloud. She then looked down at the turtle in her lap, scrubbed off the last piece of algae from its shell, and said, “Sweetie, if this little guy could talk, he’d tell you I just made all the difference in the world.”
คุณป้าหัวเราะคิดคักเสียงดัง เธอก้มลงไปมองเต่าที่อยู่บนตักแล้วขัดตะไคร่ที่เหลืออีกนิดหนึ่งออกจากกระดองของมัน “นี่พ่อหนุ่ม ถ้าเจ้าเต่าน้อยตัวนี้มันพูดได้ มันก็จะบอกเธอว่า ฉันได้สร้างชีวิตที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงในโลกนี้ให้กับมันเลย”
The moral: You can change the world – maybe not all at once, but one person, one animal, and one good deed at a time. It does.
ข้อคิดสะกิดใจ: คุณสามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้ อาจจะไม่ทั้งหมดเพียงครั้งเดียว แต่กับคนคนหนึ่ง สัตว์ตัวหนึ่งและการทำให้ดีอย่างจริงจังสักครั้ง มันเป็นไปได้
Story #2: The Weight of the Glassเรื่องที่ 2 น้ำหนักของแก้วใบนั้น
Once upon a time a psychology professor walked around on a stage while teaching stress management principles to an auditorium filled with students. As she raised a glass of water, everyone expected they’d be asked the typical “glass half empty or glass half full” question. Instead, with a smile on her face, the professor asked, “How heavy is this glass of water I’m holding?”
ครั้งหนึ่ง ภายในห้องบรรยายที่เต็มไปด้วยนักศึกษา ศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาท่านหนึ่งกำลังเดินวนอยู่บนเวทีหน้าห้องบรรยาย ขณะทำการสอนในหัวข้อหลักการจัดการกับความเครียด และเมื่อเธอยกแก้วน้ำชูขึ้นมานั้น นักศึกษาทุกคนคาดว่าพวกเขาจะถูกถามด้วยคำถามประมาณว่า แก้วนี้น้ำหมดไปแล้วครึ่งแก้ว? (Half Empty) หรือน้ำเหลืออีกครึ่งแก้ว?(Half Full) แต่ไม่เป็นอย่างที่คาดหมาย ด้วยรอยยิ้มที่ระบายเต็มใบหน้า ศาสตราจารย์กลับถามว่า แก้วน้ำที่อาจารย์ถืออยู่นี้มีน้ำหนักเท่าไหร่?
Students shouted out answers ranging from eight ounces to a couple pounds.
She replied, “From my perspective, the absolute weight of this glass doesn’t matter. It all depends on how long I hold it. If I hold it for a minute or two, it’s fairly light. If I hold it for an hour straight, its weight might make my arm ache a little. If I hold it for a day straight, my arm will likely cramp up and feel completely numb and paralyzed, forcing me to drop the glass to the floor. In each case, the weight of the glass doesn’t change, but the longer I hold it, the heavier it feels to me.”
นักศึกษาแข่งตะโกนตอบมีตั้งแต่หนักแปดออนซ์ถึงสองสามปอนด์
ศาสาตราจารย์ตอบว่า “จากมุมมองของอาจารย์ น้ำหนักที่แท้จริงของแก้วใบนี้ไม่สำคัญ ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับว่าอาจารย์ถือมันไว้นานแค่ไหน ถ้าอาจารย์ถือไว้สักหนึ่งหรือสองนาทีมันก็ค่อนข้างเบา ถ้าอาจาย์ถือมันไว้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มน้ำหนักของมันอาจทำให้แขนปวดเล็กน้อย ถ้าอาจารย์ถือมันเป็นเวลาหนึ่งวันแขนจะเป็นตะคริว และในที่สุดก็จะรู้สึกชาแล้วจะไม่มีแรงถือมันไว้อีกต่อไป ทำให้อาจารย์ต้องทิ้งแก้วลงกับพื้น ในกรณีนี้น้ำหนักของแก้วไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย แต่ถ้าเรายิ่งถือไว้นานเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกหนักมากขึ้น”
As the class shook their heads in agreement, she continued, “Your stresses and worries in life are very much like this glass of water. Think about them for a while and nothing happens. Think about them a bit longer and you begin to ache a little. Think about them all day long, and you will feel completely numb and paralyzed – incapable of doing anything else until you drop them.”
เมื่อทุกคนในชั้นเรียนพยักหน้าเห็นด้วย ศาสตราจารย์ก็พูดต่อว่า “ความเครียดและความกังวลในชีวิตของคุณก็เหมือนกับน้ำแก้วนี้ คิดถึงเรื่องเหล่านี้สักพักหนึ่งก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าคิดเครียดคิดกังวลนานมากไปกว่านั้นคุณจะเริ่มปวดหัวขึ้นมา แล้วถ้าคิดแต่เรื่องเหล่านี้ตลอดทั้งวัน คุณจะรู้สึกมึนงงและจะเป็นอัมพาตไปหมด คุณจะทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้จนกว่าคุณจะทำมันทิ้ง
The moral: It’s important to remember to let go of your stresses and worries. No matter what happens during the day, as early in the evening as you can, put all your burdens down. Don’t carry them through the night and into the next day with you. If you still feel the weight of yesterday’s stress, it’s a strong sign that it’s time to put the glass down.
ข้อคิดสะกิดใจ: เรื่องที่สำคัญคืออย่าลืมปลดปล่อยความเครียดและความกังวลของคุณออกไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในแต่ละวัน เมื่อถึงเวลาเย็นจงรีบปลดภาระทั้งหมดทั้งปวงลง อย่าพกติดตัวไปตลอดทั้งคืนจนถึงวันถัดไป หากคุณยังคงรู้สึกถึงความเครียดของเมื่อวานอยู่ นั่นเป็นสัญญาณที่บ่งชุดว่าถึงเวลาที่ต้องวางแก้วลงแล้ว
Story #3: Shark Baitเรื่องที่ 3: เหยื่อฉลาม
During a research experiment a marine biologist placed a shark into a large holding tank and then released several small bait fish into the tank.
As you would expect, the shark quickly swam around the tank, attacked and ate the smaller fish.
The marine biologist then inserted a strong piece of clear fiberglass into the tank, creating two separate partitions. She then put the shark on one side of the fiberglass and a new set of bait fish on the other.
ในระหว่างการค้นคว้าทดลองเรื่องหนึ่ง นักชีววิทยาทางทะเลได้นำปลาฉลามมาใส่ไว้ในถังน้ำขนาดใหญ่ จากนั้นปล่อยปลาขนาดเล็กที่ใช้เป็นเหยื่อหลายตัวลงในถัง
และก็เป็นอย่างที่คาด ฉลามว่ายไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็วโจมตีและกินปลาตัวเล็กกว่าเหล่านั้น
ต่อมานักชีววิทยาทางทะเลได้ใส่ชิ้นส่วนที่เป็นไฟเบอร์กลาสใสแข็งแรงลงในถังเพื่อแยกภายในถังออกเป็นสองส่วน จากนั้นก็ใส่ปลาฉลามลงไปที่ด้านหนึ่งของไฟเบอร์กลาส และใส่ปลาเหยื่อชุดใหม่ลงไปอีกด้านหนึ่ง
Again, the shark quickly attacked. This time, however, the shark slammed into the fiberglass divider and bounced off. Undeterred, the shark kept repeating this behavior every few minutes to no avail. Meanwhile, the bait fish swam around unharmed in the second partition. Eventually, about an hour into the experiment, the shark gave up.
This experiment was repeated several dozen times over the next few weeks. Each time, the shark got less aggressive and made fewer attempts to attack the bait fish, until eventually the shark got tired of hitting the fiberglass divider and simply stopped attacking altogether.
เหมือนเดิม ฉลามพุ่งเข้าโจมตีอย่างรวดเร็ว แต่ครั้งนี้ ไม่ว่าปลาฉลามจะพุ่งชนกระแทกไฟเบอร์กลาสกี่ครั้งก็กระเด็นออกมา ฉลามยังคงพยายามพุ่งชนซ้ำๆ อยู่ทุกสองสามนาทีแต่ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร ในขณะเดียวกันปลาเหยื่อก็ว่ายไปมาอย่างปลอดภัยอยู่ในอีกด้านหนึ่ง ในที่สุด หลังการทดลองประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ฉลามก็ยอมแพ้
การทดลองนี้ทำซ้ำหลายสิบครั้งในช่วงสองสามสัปดาห์ถัดไป แต่ละครั้งฉลามมีความก้าวร้าวน้อยลงและการพยายามโจมตีปลาเหยื่อก็น้อยลงจนในที่สุดฉลามก็เบื่อที่จะพยายามทลายไฟเบอร์ที่กั้นอยู่ และหยุดโจมตีโดยสิ้นเชิง
The marine biologist then removed the fiberglass divider, but the shark didn’t attack. The shark was trained to believe a barrier existed between it and the bait fish, so the bait fish swam wherever they wished, free from harm.
จากนั้นนักชีววิทยาทางทะเลได้ถอดไฟเบอร์กลาสที่กั้นถังออก แต่ปรากฏว่าฉลามไม่โจมตีปลาเหยื่ออีกเลย ปลาฉลามตัวนั้นได้รับการฝึกฝนให้เชื่อว่ามีสิ่งกีดขวางระหว่างมันกับปลาเหยื่อ ดังนั้นปลาเหยื่อจึงว่ายไปที่ใดก็ได้ที่มันต้องการโดยปราศจากอันตราย
The moral: Many of us, after experiencing setbacks and failures, emotionally give up and stop trying. Like the shark in the story, we believe that because we were unsuccessful in the past, we will always be unsuccessful. In other words, we continue to see a barrier in our heads, even when no ‘real’ barrier exists between where we are and where we want to go
ข้อคิดสะกิดใจ: คนเราทั่วไป หลังจากประสบกับความพ่ายแพ้และความล้มเหลว ก็ยอมแพ้ทางอารมณ์และหยุดพยายาม เช่นเดียวกับฉลามในเรื่องนี้ เราเชื่อว่าเมื่อเราไม่ประสบความสำเร็จในอดีตเราก็จะไม่ประสบความสำเร็จเสมอไป กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเรายังคงเห็นสิ่งกีดขวางอยู่ในหัวของเราแม้ว่าจะไม่มีกำแพงจริงๆ กั้นระหว่างที่ที่เราอยู่และที่ที่เราต้องการจะไป
Story #4: Being and Breathingเรื่องราว # 4 การมีชีวิตและลมหายใจ
One warm evening many years ago…
After spending nearly every waking minute with Angel for eight straight days, I knew that I had to tell her just one thing. So late at night, just before she fell asleep, I whispered it in her ear. She smiled – the kind of smile that makes me smile back –and she said, “When I’m seventy-five and I think about my life and what it was like to be young, I hope that I can remember this very moment.”
ในคืออันแสนอบอุ่นเมื่อหลายปีก่อน
หลังจากใช้เวลาเกือบทุกนาทีที่ตื่นอยู่กับแองเจิลเป็นเวลาแปดวันติดต่อกัน ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าผมมีอะไรที่จะบอกเธออีกเรื่องหนึ่ง ดังนั้นในช่วงกลางดึกก่อนที่เธอจะหลับ ผมจึงกระซิบบอกที่ข้างหูของเธอ เธอยิ้มให้ผม ด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ผมต้องยิ้มตอบ แล้วเธอก็พูดว่า “ต่อไปเมื่อฉันอายุเจ็ดสิบห้าปีและถ้าฉันหวนคิดถึงเรื่องราวในชีวิต และคิดถึงตอนที่ฉันยังเป็นสาว ฉันหวังว่าฉันยังคงจำช่วงเวลานี้ได้ ”
A few seconds later she closed her eyes and fell asleep. The room was peaceful – almost silent. All I could hear was the soft purr of her breathing. I stayed awake thinking about the time we’d spent together and all the choices in our lives that made this moment possible. And at some point, I realized that it didn’t matter what we’d done or where we’d gone. Nor did the future hold any significance.
All that mattered was the serenity of the moment.
Just being with her and breathing with her.
ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็หลับตาและนอนหลับไป ในห้องสงบลง เงียบจนเกือบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย สิ่งที่ผมได้ยินมีเพียงเสียงหายใจแผ่วเบาของเธอเท่านั้น ผมยังไม่นอน เฝ้าคิดถึงแต่เวลาที่เราใช้ชีวิตร่วมกัน และสิ่งที่เป็นทางเลือกทั้งหมดในชีวิตของเราคือขอให้ช่วงเวลาแห่งความสุขแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ และเมื่อถึงจุดหนึ่ง ผมก็ตระหนักว่ามันไม่สำคัญว่าเราเคยทำอะไรหรือเคยไปที่ไหน อนาคตก็ไม่ได้มีความสำคัญใดๆ เลย
สิ่งที่สำคัญคือช่วงเวลาของความเงียบสงบสุข
แค่มีชีวิตอยู่กับเธอและหายใจไปพร้อมกับเธอ
The moral: We must not allow the clock, the calendar, and external pressures to rule our lives and blind us to the fact that each individual moment of our lives is a beautiful mystery and a miracle – especially those moments we spend in the presence of a loved one.
ข้อคิดสะกิดใจ: เราต้องไม่ยอมให้นาฬิกา ปฏิทินและแรงกดดันจากภายนอกเข้ามาครอบงำชีวิตของเรา และทำให้เรามืดบอดไปกับความจริงที่ว่า แต่ละช่วงเวลาในชีวิตของเราเป็นเรื่องลี้ลับที่สวยงามและมหัศจรรย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงเวลาวิเศษในปัจจุบันที่เราได้อยู่ร่วมกับคนที่เรารัก
แปลโดย เบิร์ด วีระพล
26 กันยายน 2020
| Create Date : 27 กันยายน 2563 |
| Last Update : 4 ตุลาคม 2563 13:42:46 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 928 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| สมาชิกหมายเลข 4749426 |
 |
|
|
Location :
Toronto Canada
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
"Byrd" Weerapol Sukcharoen
เบิร์ด วีระพล สุขเจริญ
Scarborough Ontario Canada
"รักการอ่านหนังสือและชอบเขียนหนังสือมาตลอดชีวิต เขียนหนังสือไทยเพราะคิดถึงเมืองไทยอยากใช้ภาษาไทย หลังจากใช้ชีวิตอยู่ในประเทศแคนาดามา 30 ปี ได้พบเรื่องราวหลากหลายรสชาติกับชีวิตในต่างแดน เรียนจบ Graphic Design แต่ทำงานเป็น Chef de Cuisine แอบผลิตงานเขียน บทกวีและแปลเอาไว้อ่านเองหลายชิ้น ตั้งความหวังว่าน่าจะมีคนชอบอ่านเรื่องจากประสบการณ์จริงหล่านี้บ้าง รวมทั้งเก็บบทความดีๆ มีสาระเอามานำเสนอไว้ในพื้นที่แห่งนี้ เพื่อแบ่งปันประสบการณ์มาเป็นตัวหนังสือสำหรับคนรักการอ่านเหมือนๆ กัน "
|
| |
|
|
|
