Good or Bad Life(3)
195 Day 33 Year
เป็นเรื่องราวในวันที่สามถึงห้าของการทำงาน...
บอกแล้วอะไรที่ดีๆมักอยู่ไม่นาน สามวันดี สี่วันไข้
หลังจากวันที่สอง ผมได้รับความกดดันจากเจ้าแม่จากส่วนงานต่างๆมากขึ้นอีกโข
"ทั้งใช้งานเราคนเดียว"
"ประชดประชัน"
"หรือตะโกนดังๆ ระหว่างทำงาน ว่าเราไม่ทำงาน นั่งหลับหรือไง ทั้งที่ในมือผมก็กำลังทุบหมูอยู่(แบบให้เฮียที่พักข้างบ้านได้ยินว่าเราไม่ทำงาน)"
แต่ผมไม่สนใจ ผมยังตั้งหน้าตั้งตาทำงานของเราไป ให้คุ้มกับที่เฮียไว้ใจ ถึงแม้เฮียจะบอกเราให้เน้นงานต้อนรับ แต่เราก็ยังทำงานส่วนอื่นๆตามปกติ ทั้งเช็ดโต๊ะ เก็บจาน เสิร์ฟน้ำ ทำได้หมด มากกว่าเด็กพาร์ทไทม์ในร้านด้วยซ้ำ
ซึ่งผมก็ยังคงก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของเราไป ไม่เคยพูดคุย โอ้อวดใดๆทั้งเรื่องตำแหน่งหน้าที่ หรือรายได้ที่ได้รับมากกว่าคนอื่น(เฮียกำชับห้ามพูดกับคนอื่นเรื่องรายได้ด้วย)
แต่มันชักหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ทำงานด้วยปากมากขึ้น สั่งมากขึ้น ต่อว่าอย่างไร้เหตุผลมากขึ้น ลูกค้าในร้านมากขึ้นแต่กลับนั่งจับกลุ่มคุยกันมากขึ้น พนักงานเล่นโทรศัพท์มากขึ้น(ในร้านมี Wifi ไว้บริการลูกค้า)
ซึ่งในวันที่สามและสี่ ผมรู้สึกว่างานหนักกว่าสองวันแรก
วันหนึ่งๆมีหมูให้ทุบ 75 กิโลกรัม ผมทุบคนเดียวซะ 45 กิโลกรัม
แล่อกไก่ 50 กิโลกรัม ผมแล่ไปซะเกือบ 25 กิโลกรัม(พร้อมทั้งเสียงกระแหนะ กระแหน ประชดประชัน ตลอดการแล่อีก)
และตอนเย็นต้องวิ่งดูลูกค้าถึงห้าทุ่มอีก
เหมือนร่างกายจะขาดเป็นชิ้นๆ สองวันที่ผ่านมา(วันที่3และ4) ต้องพึ่งพาและขอบคุณพาราเซตามอน(วันละสองเม็ด 4 เวลา) และเคาท์เตอร์เพน(นวดวันละ 3 ครั้ง) ที่ช่วยบรรเทาอาการปวดต่างๆ และทำให้ทำงานผ่านมาได้
แต่ทุกอย่างมันขาดลง ในวันที่ 5 ของการทำงาน
ตอนเตรียมวัตถุดิบยังเป็นเช่นเดิม เรานั่งทำงานไป ทุกคนพูดคุยโทรศัพท์ จับกลุ่มคุย มีน้องคนหนึ่งคงสงสารผมมั้ง จึงเข้ามาช่วยบ้าง แต่ก็ไม่มากนัก ส่วนอีกคนเข้างานบ่ายโมง บ่ายโมงครึ่งเพิ่งเข้างาน แต่ผมก็อดทนทำไปจนเสร็จ 75 กิโลกรัม
ระหว่างรอการหมัก ผมนำนาฬิกาข้อมือ และหูฟังเข้าไปเก็บที่กระเป๋า เพื่อเตรียมการเก็บล้าง(ป้องกันการเสียหาย)
แต่...ป้าเจ้าแม่ประจำโรงงาน ตะโกนลั่นออกมาเลย
"จะรีบไปไหน มาช่วยกันก่อน ถ้าคนไม่ทำงานป้าก็ไม่เอาไว้ จะแจ้งให้เฮียเปลี่ยนคนทำ"
ผมห้ามปากตัวเองไม่ทัน สวนกลับทันทีด้วยความเหนื่อยและโมโห
"ผมแค่มาเก็บของ กลัวของเสียหาย ยังไม่ได้ไปไหนเลย จะตะโกนว่าทำไม"
"ไม่ต้องพูดมาก ออกมาช่วยนี่ก่อน" ป้าเจ้าแม่แว้ดใส่
แต่ผมก็ยังเก็บความรู้สึก ไปทำงานตามป้าเจ้าแม่สั่ง
แต่เมื่อทำเสร็จ ป้าเจ้าแม่โรงงานไล่ให้ผมไปหน้าร้าน ด้วยเหตุผลว่าไม่มีงานอะไรแล้ว
ผมเดินทางมาหน้าร้านด้วยอารมณ์ "คุ-กรุ่น"
แต่ทุกอย่างมันขาดสะบั้นลง เมื่อป้าเจ้าแม่หน้าร้านรวมตัวกันกับเด็กใหม่แจ้งเจ๊เจ้าของร้าน ว่าผม"ไม่ทำงาน ทำงานไม่หนักเหมือนคนอื่น"
เจ๊ไม่พูดอะไร ผมก็เข้าใจเพราะเจ๊ก็คงต้องเลือกคนงานที่มากกว่าเพื่อพยุงร้านให้ดำเนินกิจการไปได้ในวันถัดๆไป
แต่สำหรับผมมันหมดใจจริงๆที่จะทำงานต่อให้เจ๊
ผมทนทำงานต่อ ทั้งต้องทนการค่อนขอดจากพนักงานในร้านจนห้าทุ่ม
ผมจึงขอเจ๊ลาออก เจ๊ควักเงินให้ผม 1,500 บาท และไม่ได้พูดถึงหรือถามสาเหตุใดๆ
ผมเดินออกมาโดยไม่ได้ถามถึงเบี้ยขยันหรือค่าอื่นๆ ตามที่เฮียได้ตกลงไว้ ผมพอใจกับสิ่งที่ผมได้ทำ และค่าแรงที่ผมได้รับ
ถึงแหมวันนี้ ถ่านอย่างผมเมื่อโดนไฟ ก็คงยังเป็นถ่านเช่นเดิม ไม่ได้กลายเป็นอย่างอื่น
แต่ไฟที่ร้อนแรง หนักหนาสาหัส ในการทำงานครั้งนี้ ก็ทำให้ถ่านอย่างผมแข็งแกร่งขึ้นอีกมาก พร้อมที่จะเจอไฟทุกรูปแบบ ในการทำงานครั้งต่อไป และหวังว่าถ่านก้อนนี้จะแข็งแกร่งพอที่จะกลับมาเปล่งประกายอีกครั้ง
สู้ต่อไปทาเคชิ!!!! (ผมยังคงย้ำบอกกับตัวเอง)
| Create Date : 28 พฤศจิกายน 2559 |
| Last Update : 28 พฤศจิกายน 2559 15:54:29 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 357 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
