Babysitter Bird
3 Day 4 Year
..เมื่อชีวิตตอนโตมันเลวร้ายนัก เราก็ย้อนเวลากลับไปตอนเด็กกันดีกว่า..
ขึ้นอนุบาล 2 แล้ว !!!!!!
ปีนี้การเรียนไม่แตกต่าง เขยิบชั้นเรียนขึ้นอีกปี เปลี่ยนห้อง เปลี่ยนคุณครูประจำชั้น(ไม่เจอคุณครูสุปราณีแล้ว) ที่เหลือก็เดิมๆ
แต่สิ่งที่เพิ่มเติมเข้ามาในชีวิตผม คือมีคนมาเพิ่มในครอบครัวเรา
อย่างที่บอกพ่อทำงานอยู่ต่างจังหวัดนานๆกลับที แม่ดูลูกสองคน ด้วยตัวคนเดียว พร้อมทั้งทำงานหาเงินเข้าบ้านด้วย
หนักเกินไปสำหรับแม่ พ่อจึงหาคนมาช่วยแม่ ดูแลพวกเราสองคนและช่วยงานบ้านอื่นๆ
ผมกลับมาจากโรงเรียนก็เจอคนๆนี้แล้ว
ไหว้ "โกวนิด" สิลูก
ผมยกมือไหว้ตามคำสั่งแม่ในทันที และค่อยๆเงยหน้ามอง "โกวนิด"
"โกวนิด" เป็นผู้หญิงสาว ผอมสูง ผอมแบบไม่มีไขมัน ผิวเข้ม หน้าคม ผมหยิก เหมือนคนใต้(แต่ไม่รู้คนจังหวัดไหน จนผมโตมาก็ไม่เคยถามแกว่าคนจังหวัดไหน) และที่สำคัญหน้าอกเล็กไปในทางค่อนข้างแบน ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ผมเงยหน้าขึ้นมอง โกวนิดยิ้มให้แล้วเข้ามากอด เราสนิทกันอย่างรวดเร็ว
ตั้งแต่วันนั้นมา "โกวนิด" ก็มีหน้าที่รับส่งผมกับน้องชายตอนแม่ไม่ว่างติดงาน ซักผ้า ถูบ้าน หุงหาอาหารให้พวกเรากิน พูดได้ว่าดูแลเกือบทุกอย่างในบ้าน ในยามที่พ่อแม่ผมไม่อยู่
แต่ที่แกเด่นสุดคือ แกตำ"น้ำพริกสีชมพู" อร่อยมาก
"น้ำพริกสีชมพู" ก็ "น้ำพริกกะปิ" นั่นแหละครับ
แต่แกตำได้รส "เผ็ด เปรี้ยว หวาน" ได้อย่างพอดี และแกตำเนื้อพริกกับกะปิเข้ากันอย่างดี และไม่ใส่น้ำมากเหมือนที่ขายในสมัยนี้
คลุกข้าวหอมมะลิร้อนๆ มีกับข้าวแค่ไข่เจียวกับหมูทอดพวกเราสองคนก็แทบจะเลียจานกันเลยทีเดียว
มารู้เคล็ดลับเอาตอนโตว่าสูตรเด็ดที่ทำให้น้ำพริกอร่อยอยู่ที่กะปิ แต่เราก็ไม่เคยถามแกว่าไปหากะปิอย่างดีมาจากแห่งหนตำบลใด หรือจากภาคไหน รู้แค่ว่าร้องกินกับเกือบทุกวัน จนโกวนิดร้องขอให้เปลี่ยนเมนูกันบ้าง(คิดว่าแกคงเบื่อ และเหนื่อยที่ต้องตำน้ำพริกทุกวัน)
แต่อาทิตย์หนึ่ง อย่างน้อยต้องมี 4-5 วัน ที่ต้องมี "น้ำพริกสีชมพู" ตำใหม่ๆวางอยู่บนโต๊ะกินข้าว เพราะมันอร่อยเกินที่จะขาดมันไปจริงๆ ขอบอก
ต่อมาอย่างที่บอกแกดูแลแทบทุกอย่าง แทบจะแทนแม่ได้เลย เพราะแกเป็นคนขยัน ไม่เกี่ยงงาน ไม่ต้องให้แม่ผมบอกว่าต้องทำอะไร แกทำเป็นขั้นตอน ตั้งแต่เช้ายันมืดของแกทุกวัน
และที่สำคัญผมสองคนพี่น้องชอบอาบน้ำพร้อมแก
ไม่ได้"ลามก"นะครับ เด็ก 4 ขวบกับ 3 ขวบ ก็มีแต่ความเป็นเด็ก อาบน้ำสนุกสนานกันไป แกคงไม่อยากให้เสื้อผ้าเปียก เลยอาบพร้อมพวกเราซะเลย
"โกวนิด" จึงเหมือนคนในครอบครัวเราจริงๆ ผูกพันกันมากจริงๆ
แต่...แกก็อยู่กับเราได้ไม่นาน เศร้า T_T
เปล่าครับ "แกยังไม่ตาย"
"โกวนิด" อยู่กับเราได้เกือบปี ผมก็เริ่มเห็นสมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามาที่บ้านอีกคน
"นี่อาผู้ชาย สวัสดีอาสิลูก" (ใช่ครับ "อาผู้ชาย" ทุกวันนี้ผมก็เรียกอย่างนี้ ไม่รู้แกชื่ออะไร)
ผมยกมือไหว้อย่างไวเหมือนเดิม
ตั้งแต่ที่รู้จัก "อาผู้ชาย" วันนั้น "อาผู้ชาย" ก็แวะมาหา "โกวนิด" ทุกอาทิตย์เป็นเวลาเกือบปี
ทุกๆครั้งที่แกมาหาโกวนิด ก็จะมาค้างที่บ้านเรา อาทิตย์ละวันบ้าง สองวันบ้าง
จนมีอยู่อาทิตย์หนึ่งผมก็เห็นความเปลี่ยนแปลง "อาผู้ชาย" กับ"โกวนิด" อาบน้ำด้วยกัน ผมสองพี่น้องพยายามแอบดู ว่า"อาผู้ชาย"อาบน้ำไม่เป็นแบบพวกเราหรอถึงให้"โกวนิด"ของพวกเราอาบให้ แต่เราไม่รู้จักเรื่องอย่างว่าหรอก เราก็แอบดูหัวเราะเฮฮาตามภาษาเด็กๆ
และสุดท้ายเกือบปีที่รู้จัก"อาผู้ชาย" และอยู่กับพวกเราเกือบสองปี
"โกวนิด" ก็มาร่ำลากับแม่ และพวกผม ว่าจะไปแต่งงานอยู่กินกับ"อาผู้ชาย" ที่จังหวัดชุมพร
พวกผมสองพี่น้อง ร้องไห้วายป่วงอีกครั้ง ไม่อยากให้"โกวนิด"จากไป
"โกวนิด" ก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นที่ต้องจากพวกเราไป
แต่สุดท้ายพวกเราก็ยอมให้"โกวนิด"ได้เดินตามทางชีวิตของตัวเอง และได้มีครอบครัวที่มีความสุขเช่นกัน
วันสุดท้ายที่"โกวนิด"มาเก็บของ พวกผมสองคนพี่น้องและโกวนิดก็ยังคงร้องไห้เช่นเดิม
ผมค่อยๆมองท้ายรถยนต์ของพ่อที่ออกไปส่ง"โกวนิด"ที่ท่ารถ
แล้วได้แต่คิดว่า "โกวนิดคงจะชอบอาบน้ำกับอาผู้ชายมากกว่าอาบน้ำกับพวกผมสองคน" ถึงได้ทิ้งพวกผมสองคนไป...ณ เวลานั้นผมคิดอย่างนั้นจริงๆ
| Create Date : 29 พฤศจิกายน 2559 |
| Last Update : 29 พฤศจิกายน 2559 19:00:36 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 404 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
สงสัยจะเป็นโรค เสพติดกะปิ
กินอาทิตย์ละ 4-5 วันนี่