วันนี้อากาศแปลกจังเลย เหมือนว่าจะครึ้ม ๆ แล้วอยู่ดี ๆ ก็แดดออก แล้วเมื่อกี๊ฝนก็เพิ่งตกไป ครูสอบขับรถเพิ่งโทรมาแคนเซิลชั่วโมงสอนวันนี้ เลยได้มีโอกาสได้อัพบล้อกอีกซักบล้อกนึง  เรื่องนี้คิด ๆ ไว้นานแล้วล่ะ แต่ยังไม่มีโอกาสเรียบเรียงออกมาซักที รอให้มีเวลาพิมพ์นิ่ง ๆ ก่อน

ช่วงสองสามเดือนนี้ปุ่นก็ยุ่ง ๆ (ที่จริงก็ยุ่งตลอด) กับการซื้อบ้าน ซ่อมแซม ตกแต่งบ้าน สามีก็ทำงานที่บ้านใหม่ได้แต่เสาร์อาทิตย์ ปุ่นเองท้องก็เริ่มโตแล้ว จะให้ยืดทาสี คงทำไม่ได้ ทำได้แต่อะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ  งานที่เข้ามา เพราะลูกค้าก็เริ่มเตรียมจัดงานคริสมาสกับปีใหม่แล้ว แล้วยังจะเรื่องไปสอบทฤษฎีเมื่อเดือนก่อนแล้วเรียนปฏิบัติอีก  อีเรื่องสอบทฤษฎีนี่ก็พลาดไปทีแล้ว เพราะไม่ได้ยื่นเอกสารตามกำหนด เนี่ยน้า เพราะนิสัยเป็นคนปากหนัก ไม่ค่อยชอบรบกวนถามใคร จริง ๆ นะ บางทีปุ่นแอบคิดมากเลยเวลาต้องไปขอความช่วยเหลือใครหรือไปถามใครเนี่ย เพราะกลัวจะไปรบกวนเวลาอันมีค่าของชาวบ้านเค้า

แต่ว่า ในบางสถานการณ์ ความเป็นเพื่อน ที่ให้ความช่วยเหลือเราโดยไม่ต้องรอให้เราถาม ก็ทำให้เราซาบซึ้งใจไปมากเหมือนกัน อย่างเช่น

เคล้าส์ คนเยอรมัน ที่ไปรู้จักกันที่คุ๊กกิ้งคลับ แล้วก็ไปถ่ายรูปด้วยกัน เขาก็ถามเลยว่า มีอะไรให้เขาช่วยไหม เขาเคยเรียนเคลือบสีรถยนต์ เคยตกแต่งซ่อมบ้านเอง ฉาบปูน ทาสี ติดวอลเอง ปุ่นกับสามีก็ไม่เคยทำงานพวกนี้ ถ้าจะมางมทำเองคงนาน เลยนัดเขามาช่วยสอนหน่อย ปรากฎว่าเธอขนเครื่องมือมาครบทุกอย่าง มาฉาบปูนปิดเรียบให้อย่างดี เอาโต๊ะติดวอลมาให้ยืม แถมสอนให้เราทำงานจนเสร็จ อีกอย่างนึงคือเขารู้ว่าปุ่นจะซื้อเลนส์กล้องใหม่ เขาเลยเอาของเขามาขายให้ด้วยราคามิตรภาพ ปุ่นก็ซื้อเขาด้วยความเต็มใจ ขอบคุณคำเดียวคงแทนสิ่งที่เขาให้มาไม่หมด

ต้า, เนย เพื่อนจากบล้อกแก๊งค์ ที่่ให้เสื้อผ้าเด็กมาสองลังใหญ่ แถมอ่างอาบน้ำเด็ก หลอดไฟให้ความอบอุ่นเวลาเปลี่ยนผ้าอ้อม เก้าอี้โยกเด็ก และมิตรภาพ ปุ่นเลยมีเพื่อนคุยเพิ่มอีกคน

บิ๋ง เพื่อนจากบล้อกแก๊งค์อีกเช่นกัน ที่ส่งเสื้อผ้าคนท้องมาให้ลังใหญ่ พร้อมกับชาคนท้อง ชาคุณแม่ และ อัลบั้มลูก มาให้

พี เพื่อน อดีตเจ้านายที่ทำงานเก่า ส่งของมาให้จากเมืองไทย ค่าส่งแพงมาก ก็ไม่เคยคิดเงินเลย

พี่กุ๊กไก่ ที่เป็นธุระช่วยขายคอนโดที่เมืองไทยให้ แม้ว่าพี่เขาจะยุ่งเรื่องย้ายไปฮ่องกง ก็ยังสละเวลาทำเรื่องให้จนทุกอย่างลุล่วงไปด้วยดี

เด้บบี้ พี่สาวมาร์คัส ที่ยกเตียงเด็กให้

อ้อม ที่คอยเป็นกำลังใจให้ตลอด คุยกันแล้วรู้สึกดีมากมาย

ที่ปุ่นเรียกทุกคนที่กล่าวมานี้ว่ากัลยาณมิตร ไม่ได้เป็นเพราะข้าวของที่เขาเหล่านั้นหยิบยื่นให้ แต่เป็นน้ำใจต่างหาก น้ำใจอันนี้มันหาค่าไม่ได้จริง ๆ เลย ในชั่วโมงที่ทุกคนคิดถึงแต่เรื่องตัวเอง ธุระของตัวเอง กรูยุ่ง กรูไม่มีเวลาทำอะไรให้ใครหรอก แค่จะเอาธุระตัวให้รอดยังไม่รอดเลย เพื่อนเหล่านี้ก็ได้สละเวลาพักผ่อนของตัวเอง มาจัดของ มาส่งของ ส่งเสียงมาคุย มาช่วยด้วยตัวเอง เรียกว่า ความเห็นแก่ตัวนั้นมาทำอะไรพวกเขาไม่ได้จริง ๆ

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ปุนก็ได้รู้จักคนไทยคนนึงที่นี่ ปุ่นเคยชวนเขามากินข้าวที่บ้านครั้งนึง ชวนเขามาทำงานด้วยครั้งนึง งานนั้นก็ขาดทุนไปเยอะเหมือนกัน แต่ก็จ่ายค่าแรงให้เขาพอสมควร  เขาตอบแทนปุ่นด้วยซองกฐินอ่ะ แถมฝากไปให้พี่ชายอีกต่างหาก เธอเป็นคนชอบทำบุญค่ะ  

ตอนเจอกันปุ่นก็บอกตลอดว่าช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย ท้องอยู่ใกล้คลอดมีคอร์สเตรียมคลอด แล้วจะย้ายบ้านด้วย ทำใบขับขี่ด้วย มันก็มีอะไรให้เตรียมเยอะ  เขาก็จะคอยถามสูตรของขาย ว่านู่นทำยังไง นี่ทำยังไง วันเกิดลูกชาย จะเลี้ยงแขก อ่ะ ปุ่นก็บอกไป (ที่จริง ของขายเขาไม่บอกสูตรกันหรอกเนอะ นอกจากคนสนิทกัน) ก็ยังคิดอยู่ว่า เอ๊ะ ยังไง บางทีเขาก็บอกว่า เนี่ยไปกินเลี้ยงร้านอาหารไทยวันเกิดลูก นู่นนี่ ก็แปลกใจว่าไม่เลี้ยงที่บ้านแล้วเหรอ แต่ก็ไม่ได้ถามต่อ เขาก็บอกว่าเดี๋ยวจะโทรไปคุยด้วยที่บ้าน

วันนึง คนนี้เขาก็โทรมา ถามว่าเป็นไง ก็บอก เออ ยุ่ง ๆ อยู่ ทำกับข้าวอยู่ มีธุระอะไรไหม เขาก็ถามว่า (วันนั้นวันพฤหัส) วันอาทิตย์นี้ว่างไหม เลี้ยงวันเกิดลูกชาย จะให้มาช่วยห่อปอเปี๊ยะหน่อย ไม่ได้ชวนไปกินเลี้ยงวันเกิด ไม่ได้ถามว่าจะสั่งปอเปี๊ยะ ไม่ได้ถามว่าจะจ้าง แต่ขอให้ไปช่วยเฉย ๆ (มีอะไรมะ) ปุ่นได้ยินแล้ว ลมออกหู ปากกระตุก แหม ทีชั้นจะย้ายบ้านไม่เห็นถามซักคำเลยว่าจะมีอะไรให้ช่วยไหม ซึ่งปุ่นก็ไม่เคยคาดหวังอยู่แล้วอ่ะ ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร แต่ไม่ต้องเอางานมาเพิ่มให้จะดีไหม

นึกไปนึกมา เออ คนนี้เธอคงคิดไม่ออกอ่ะเนอะ ว่าอะไรสมควรไม่สมควร บางทีก็งง เพราะเธอชอบทำอาหารไปทำบุญ งานวัดไทย กฐินผ้าป่า ปีใหม่ วันพ่อ อะไรเธอไปทำมิได้ขาด แต่เรื่องการรักษาความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนแบบนี้ เธอคงไม่คิดถึง คงคิดแต่ว่า ทำบุญแล้วฉันได้ทำดี ฉันได้ให้แล้ว กับคนอื่น ก็ยังไงก็ได้ ไม่ต้องคิดมาก

ปุ่นก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายต่อจากนั้น  เอาแค่ว่า ทำใจให้อภัยไปซะ  เค้าคงคิดน้อยไป  บางทีมานึกอีกทีก็ขำว่าเธอช่างกล้า คุยกับพี่ชายยังพูดเลยว่าไม่รู้ว่าเธอจะรู้ตัวหรือเปล่า  แต่จากนี้ไปปุ่นคงต้องรักษาระยะห่างกับเธอคนนี้พอสมควร

อันนี้ที่เอามาเล่าให้ฟังเพราะคิดว่า ในทุกวันของชีวิตคนเรา ได้เจอทั้งคนดี คนดีน้อย คนดีแต่ไม่แสดงออก คนดีแต่เห็นแก่ตัว(เอ๊ะ แล้วเป็นคนดีได้ไง) คนไม่ดี บางทีเลือกมอง เลือกชื่นชมในสิ่งที่ดี ๆ จะดีกว่า ส่วนคนที่ทำอะไรไม่ถูกใจเรา ก็ให้อภัยไปซะ รักษาระยะห่าง รักษาสมดุลย์ ให้ใจเราไม่หม่นหมองไป  เหมือนเป็นตัวช่วยให้เราตั้งสติคอยจัดการกับความรู้สึกไม่ดีของตัวเอง ถ้าเราเจอแต่คนดี ๆ บางทีเราอาจจะไม่เห็นคุณค่าของเขาเหล่านั้นก็ได้   

Create Date : 09 ธันวาคม 2553
Last Update : 9 ธันวาคม 2553 18:10:04 น.		11 comments
Counter : 1018 Pageviews.
Share Tweet