บล้อกที่แล้วปุ่นเขียนเร็วไปหน่อย เลยเหมือนอารมณ์เสียมาเขียน

จริง ๆ แล้ว เหมือนว่าโดนเวลากระตุ้นให้เขียนมากกว่า เลยออกมาห้วนไปหน่อย

ที่จริงปุ่นก็มีความสุขดี ไม่ทุกข์ร้อนใจเพราะใครทำ

 เพื่อนดี ๆ ก็ออกจะมีเยอะแยะ อย่างในบล้อกแก๊งค์เนี่ย เจอแต่คนดี ๆ  

เพียงแต่ อย่างที่บอก...เวลาเจอคนแล้วปุ่นจะชอบวิเคราะห์เป็นไฟล์เก็บไว้ในสมอง  หลัง ๆ มานั่งคิด มันสามารถจัดเอาไฟล์พวกนี้มาเรียบเรียงเป็นเรื่อง ๆ ได้ ซึ่งบางที มันอาจจะมีประโยชน์กับคนอ่านก็ได้เนอะ ถ้าไม่มี อย่างน้อยก็มีประโยชน์กับตัวปุ่นเอง ได้เอาความคิดที่ตกตะกอนมาเขียนไว้ซะที

วันนี้ขอต่อยอดจากตอนที่แล้ว...ในที่สุดก็ไม่มีใครรักเราเท่าครอบครัว  ต่อด้วย ทำไมถึงเป็นคนไร้สุข

ความสุขนี่มันอยู่ตรงไหนนะ

ตอนเป็นเด็กเล็ก ความสุขอยู่ที่ได้เดินจูงมือไปตลาดกับแม่ แม่ซื้อขนมครกให้กินก็สุขเหลือหลายแล้ว

โตขึ้น ความสุขมันช่างหาได้ยากขึ้น

อาจเป็นเพราะ ความอยากของเรามากขึ้นตามตัว ขนมครก กับ มืออ้วน ๆ ของแม่ ไม่ทำให้เรามีความสุขต่อไปแล้ว (ความคิดในตอนเริ่มเป็นวัยรุ่น --- > ก็แม่เริ่มบ่นมาก แล้วแม่ก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน ไม่มีเวลาไปตลาดกับเราอีกด้วย ฮึ)

เริ่มคิดว่า ถ้าหาเงินได้เยอะ ๆ คงจะมีความสุข

เวลาผ่านไป... เงินก็หาได้แล้วตามเวลาและประสบการณ์ ทำไมถึงยังรู้สึกขาด ๆ อะไรอยู่ก็ไม่รู้ มันเหงา ๆ กลวง ๆ อยู่ข้างใน สงสัยเงินจะไม่ใช่คำตอบ   เพราะว่าเงินที่หามาได้ คิดว่าเวลาใช้เงินคงมีความสุข แต่ว่า มันก็สุขแป๊บเดียว ตอนอยากได้ก็ซื้อ พอได้มาแล้วก็เฉย ๆ ก็จะไปอยากได้ของใหม่ ๆ ต่อไป ไม่จบ

สัญญาณที่บ่งว่าเป็นคนไร้สุข

สุขภาพไม่ดี 

อ้วน หรือคิดว่าตัวเองอ้วนอยู่ตลอดเวลา

ท้องผูก

นอนไม่หลับ

คิดกังวลเรื่องงาน เรื่องที่มากระทบใจ อ่อนไหวง่าย

ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น เช่น  ทำไมเขามีโน่นนี่ที่เราไม่มี อันนี้ไม่ดี ทำให้เราเป็นทุกข์ ที่จริง ควรมองสองด้าน คนเราไม่มีใครสมหวังได้อะไรหมดทุกอย่าง คนที่มีความสุขคือคนที่พอใจ เขาอาจจะมีน้อยกว่าเราก็ได้ แต่เขาพอใจ ความสุขมันก็เกิดขึ้น

อิจฉาคือไม่ยินดีที่คนอื่นมีความสุข ปวดใจว่างั้นเถอะ ถ้าแสดงออกแล้วไปทำร้ายเขา แบบว่าแดกดัน อันนั้นก็เป็นริษยา ถ้าเก็บไว้ในใจก็ทำร้ายตัวเอง อึดอัดนะ

ไม่พอ เติมใจตัวเองไม่เคยเต็ม