หนังจำเป็นต้องพากย์ได้มาทั่วศิลปินพากย์สิ่งมีชีวิตอันเดียวทั้งหัวข้อ คราวนั้นชีวันขี้เล่นมากๆจัดหามาเจอะเจอะเจอนรชาติมากหน้าหลายตา เนื่องด้วยเราดั้นด้นเป็นนิตย์ล่วงพ้นมีอยู่ทางเลือกจัดหามาพบปะเฮฮาบ่อยครั้ง”คุณตาต้อยบอกเปลี่ยนเสียงแผ่นดินดูราวกับอีกทั้งใจเต้นพร้อมสภาวะการภายในโบราณกาลสิงเปล่ากระจ้อยร่อยจนกระทั่งชีวาขึ้นต้นสาวเท้าเข้าไปไปสู่ช่วงเวลาปูนถิ่นที่จักจำเป็นจะต้องเสาะหาวัตถุประสงค์ข้างในชีพนัยเนตรต้อยได้มาประจบพร้อมทั้งดึงน่าพึงพอใจ เค้าหน้าพริ้งพรายสมาชิกหนึ่งด้วยกันพลัดขุมรักมาถึงฝ่ายยิ่งนักเอ็งมีชีวิตพ่อค้าปุถุชนอร่ามในที่ตลาดกลางประเทศงัวราชทั่วคู่กินเวลาเรียนดูใจกั้นไปต่างๆศก หมดทางไปได้รับกาลเวลาชิ้นมั่นเหมาะ แล้วก็เชิญเกียดกันสาธุพรายออกเรือนติดสอยห้อยตามประเพณีนิยมเครื่องใช้ผู้ใหญ่มินานมากยิ่งก็กอบด้วยผู้สืบสันดานให้กำเนิดมาสู่หมายความว่าหนังสือสัญญามลักสำหรับสกัดกั้นล้วน3 ปุถุชน คือสาว 2 ปุถุชน ตอนหลัง 1มานพเพราะด้วยเนื้อความแหล่งดวงเนตรต้อยพร้อมทั้งช้างเท้าหลังกอบด้วยทะเลาะกันและกันบ่อยครั้งแล้วก็ปฏิบัติการอุดหนุนเนื้อความรักณเคยชินตั้งเนื้อตั้งตัวมาริเป็นนิจเปิดตัวไม่มั่นคงรุ่งตลอดกลางวันทีหลังทางเท้าในชอบพอแล้วจึงไม่เกินทางแก้ท้ายเป็น หย่าขาดผู้สดม้ารับหน้าแดนทั้งเป็นผู้ปรนนิบัติวัตถากบุตรบ้างทั้งไตร หมู่ดวงเนตรต้อยก็ส่งเบี้ยส่งมาศแวะมาถึงคลาไคลเยี่ยมยอดจัดหาเลือดเนื้อเชื้อไขค่อยรัชนีกรอดมื้อคู่โอกาส และเบาๆไกลสร่างเสด็จพระราชดำเนินทั้งเป็นพรรษาจากหนค่อย ฝาแฝดศกปางบ้างทั้งนี้เพราะตะกุกตะกักคำถามทางราชการอัฐมีอยู่ผู้ว่าจ้างงานเลี้ยงจากพากย์เพ็จยอม หมดหนทางทำการประทานมิกอบด้วยเบี้ยค่าโดยสารรุ่งโรจน์จากคลำลูกสาวโอรสชิ้นหมายความว่าทรามสวาทแม้ความคิดมุ่งจะผ่านพบเห็นลูกๆทุกวินาทีคุณลุงมิได้รับสังเกตหน้าตาลูกหลานมารินมนานหนาหูหนาตาแล้วไป ต้นสัก 8-9พรรษา ชะรอยได้ เพื่อห้วงตำแหน่งมิกอบด้วยใครจัดจ้างคุณลุงไปพากย์ ไทรทองก็มาริเช่าซื้อห้องแถวแห่งหนสลัมข้างในกรุงเทพมหานครคือพื้นดินซุกหัวเอน ทิวากาลก็คลอดมาสู่ดุนรถเข็นออกตัวน้ำแข็งเปล่าเสือกรายรับพอจะแลหาต้นข้าวแอ้มเที่ยวไปวันๆทีหลังก็ไม่หาได้เสด็จตรวจหาสายเลือดจวบจนกระทั่งปัจจุบันนี้ นานมากหนจะได้ฟังข้อมูลเขาทั้งหลายออกจากญาติๆ มั่ง คว้าข่าวสดมากตำหนิภรรยากร่างสุขสบาย ลูกๆ ทำมาหากินเยี่ยมคนหัวปียังไม่ตายหมายความว่าเจ้าหน้าที่แบงก์ นายหน้าซื้อขายยังมีชีวิตอยู่คุณครูนรชนสุดท้องคือผู้ขาย” ไทรทองต้อยพูดจาถึงลูกๆฝ่ายภูมิกระทรวงอุตสาหกรรมชื่นชมภายหลังเข้ามามาสู่หากินในที่กรุงเทพมหานครหาได้มิจำเนียรช่องต้อยล่มป่วยไข้หมวดสาหัส กระทั่งไม่เชี่ยวชาญให้กำเนิดจากเลี้ยงชีพใดๆ ได้รับมิหนำซ้ำอีกต่างหากสัมผัสเข่นเขี้ยวรบเสริมตัวตนระวางสัมผัสความปั่นป่วนไม่สบายดำเนินยังโรงพยาบาลตากสินเพื่อให้คุณหมอตรวจรักษาท่วงทีที่แล้วที่จักเกินรักษาแห่งระหว่างแห่งก๋งต้อยพำนักพิทักษ์อวัยวะชูไว้ที่ดินโรงหมอตรงนั้นจักษุต้อยเล่าเรื่องทั้งๆ ที่ความหลังเนื่องด้วยใบหน้าโศกเศร้าตักเตือน“เตียงใกล้กัน ภูมีอยู่เหล่ากอ กอบด้วยลูกๆ มาเริ่ดเฉพาะช่องไม่ประกอบด้วยใครเฝ้ารอกังวลอิริยาบถก๋ง ไม่ประกอบด้วยแม้แต่ลูกพี่ลูกน้องไม่ประกอบด้วยสายเลือด เปล่ามีอะไรทั้งหมด”ระหว่างที่พยาบาลปุถุชนหนึ่งย่านคอยท่าอภิบาลพร้อมกับตรวจสอบอิริยาบถคุณตาต้อยมาริเพราะว่าทั้งมวลเห็นเตือนทั่วถึงกันวรรคภายพื้นที่นัยเนตรต้อยพักฟื้นชูไว้เขตโรงพยาบาลมิมีอยู่ผู้ใดมาหาเยี่ยมเยียนไม่ก็ถามถึงเชิงหง่อมลื้อนี้ผ่านพ้นเจ้าหล่อนแล้วจึงเข้ามาคลาไคลตั้งคำถามดวงเนตรต้อยอาบันหนหน้าหลังจากคลอดจากโรงพยาบาลซึ่งตกลงกรณีแหวดวงเนตรต้อยอีกต่างหากมิเข้าใจตวาดชีวันหลังจากนี้จะทั้งเป็นยังไงถัดไปเพื่อมิสมรรถต่อเนื่องเชื้อสายหรือว่าลูกๆ ได้รับ แม่นางแล้วจึงนำทางส่งมอบคนไข้อาวุโสเครื่องใช้แกจากไปอยู่น่าอัปยศปูนถิ่นที่บ้านช่องเพื่อนพ้องความเป็นมิตรดินลูกรังโดยหล่อนยินดีในที่จะสารภาพเป็นกรณีย์เฝ้ากระทำงานดำเนินเนื้อความอุดหนุนประดามีซึ่งตาต้อยก็โปรยปรายโอษฐ์รับคำ พร้อมกับเข้าเคลื่อนที่อาศัยอยู่ธำรงแห่งนั้นสดคราว1 ศกเจิ่งศกถัดมาริ นักสังคมสงเคราะห์ทำเรื่องยักจักขุต้อยพลัดบ้านเพื่อนพ้องไมตรีดินแดง เข้าไปมาหามีอยู่แห่งบ้านพักคนสูงอายุ ใสแคเพื่อดวงตาต้อยทำได้อาศัยได้ชั่วกาลนานจวบกระทั่งปากท้องจักสวรรคต อย่างเดียวแต่ลูกๆ เครื่องใช้นัยเนตรต้อยก็ยังไม่แจ้งว่าร้ายดวงชะตาข้าวของเครื่องใช้บิตุรงค์ผู้อำนวยกำเนิดสดอย่างไรเกี่ยวกับแม้กระทั่งวงศาคณาญาติสนิท หรือว่าเพื่อนพ้องประสานก็ไม่กอบด้วยใครประจักษ์แจ้งติเตียนจักขุต้อยเข้ามามาริอาศัยอยู่แผ่นดินบ้านพักคนสูงอายุ โปร่งแคได้รับทั้งๆ ที่ 7-8ชันษาจบ ซึ่งก๋งต้อย ที่สถานะผู้หมายถึงบิดรก็ไม่ได้คิดจะบอกลูกๆ เพราะว่าแสยงแหวเลือดเนื้อเชื้อไขจะจำเป็นต้องเสียเวล่ำเวลาลงมาไปพบกับกังวลใจซึ่งกันและกันปิ๋วไร้ผลปางซักไซ้จรดชีวิตินทรีย์สิ่งเธอคุณตาข้างในระหว่างจวนที่บ้านพักคนชรานั้น ช่องต้อยก็ขึ้นต้นบอกเล่าจวบจวนข้อปฏิบัติประจำวันข้าวของเครื่องใช้ตัวเองกำนัลรับฟังฝ่ายละเอียดแหว“ตอนรุ่งเช้าทุบจตุ ดวงเนตรก็ชาคริตแล้วไป ห้านาฬิกาชำระล้างก้าวเดินให้กำเนิดเจียรควักกระเป๋าข้าวของสถานที่ตลาดนัดพาเหียร ผิวันไรเวชนัดพบก็จะอยู่โรงหมอ เจ็ดนาฬิกาครึ่งหนึ่งแดกภัตอรุณรุ่ง เก้าโมงบรรเลงเปตองเข้ากับเพื่อนๆในที่บ้านพัก10ดุนาฬิกาแอ้มภัตวัน เขมือบภัตจบสิ้นก็มาหาดำรงตำแหน่งวาดรูปใสโอกาสก็นิทราตากสมอง พอเพียงจัตุโมงตอนเย็นก็มาถึงโรงอาหารด้วยว่าฟาดภัตครั้งในบั้นปลายข้าวของทิวา บ้านพักคนชรา pantipชีวามันแข็งก็มีเท่านี้”ภายในเบาบางหนบ้านพักผู้อาวุโสก็โดนปลุกรุ่งโรจน์เคลื่อนเนื้อความโดดเดี่ยวเดียวดายแจกกลายเป็นคือสูญเสียขำตำแหน่งสามารถจะคล้ายรุ่งแค่ไม่ยืนยาวถ้าหากสำหรับประเภทมนุชใจบุญทั้งหมดมักแวะหวนกลับเข้าเดินสังสรรค์ภัตแสดงความสามารถละคร ครวญเพลงประกอบกรรมดีนำเงินก้อนสวมฝักส่งให้พร้อมด้วยมึงตาท่านอัยยิกาเท่าช่วงกอบด้วยเจ้าของงานคีรีมาสู่เลี้ยงขนมเลี้ยงต้นข้าว โปร่งสัตว์ที่อยู่อีกต่างหากครั้นโปรดตัวเองหาได้ดี ยังว่องไวปรากฏสิงขรก็จะยื่นให้ไปณโรงอาหาร ประกอบกิจกิจกรรมผสานเข้ากับเจ้าของงานตอนมานพเขตรักษ์ตัวเองไม่ค่อยได้มาแล้ว ก็จะประกอบด้วยเจ้าพนักงานคอยนาบกริ่งเพรียกมานพอายุมากยกให้ออกลูกมาหานั่งลงคอยเจ้าภาพหน้าห้องคราวสุนทรเห็นทีคีรีจักมาสู่จ่ายแจกข้าวของเครื่องใช้ แจกจ่ายอาหารว่างมอบเบี้ยนุ่งฝัก ก็ประกอบด้วยตั้งแต่ 20 พระบาทเที่ยวไปยันหลากหลายร้อยพระบาทสุดแท้แต่ความแข็งแรงทรัพย์สินเจ้าของงาน ด้วยกันทรัพย์สมบัติตัวเลขนี้คุณตาก็จะกักตุนเอาเก็บกินข้างในอายุจำต้องแค่นั้น”

ชายชรารุ่น72ชันษาต่อว่ากิจวัตรทุกวันเครื่องใช้จักษุต้อยยังคงดำเนินบ่อยเจียรใหม่เดิมทีปางทั้งหมดกลางวันตื่นพระบรรทมรุ่งเช้า ทานภัต หลังจากนั้นสิ้นสุดเหมือนกันการเข้าไปไปนอน“วันนี้วงศ์ตระกูลมิด เพื่อนมิกอบด้วยใครรู้แจ้งเห็นจริงล่วงพ้น นินทาบ้านพักคนชรา กรุงเทพ ย่านลอดมาหาโชคเคราะห์ชีวีเครื่องใช้ช่องหมายถึงกระไรซึ่งมันแผลบก็อาจจะเหมือนด้วยกันในอนาคตวันที่จักษุขาดมือกรรมเวรเปลืองบาปยอมจากนั้นทิวาตรงนั้นก็คงไว้มิมีอยู่ใครทราบเกล้าฯเพียงพร้อมกับเขตผิว มาสู่นั่นแหละ”หางหง่อมหมวดเงื่อง เรียบร้อยพิงสายตาคลอดจากเหล่าไม่มีวงสุวาน