Bloggang.com : Parnkung : บทนำ (อีกและ) - จุดเริ่มต้น (ที่ไม่เหมือนเดิม)

บทนำ (อีกและ) - จุดเริ่มต้น (ที่ไม่เหมือนเดิม)

"ว่าไงฟะ ไอ้นพ ได้ข่าวว่าเมื่อคืนว่าเอ็งกับไอ้ชายไปโหลดหนัง X เรื่องใหม่ของ ซาร่า ซาฮาร่า แล้วเป็นไงบ้างวะ อะ แจ่ม อะเป่า"
“ไอ้บ้า ตูไม่ใช่คนแบบนั้นนะเว้ย"
"แล้วเรื่องของ มาเลเลีย โอโซนวะ ที่ยืมไปวันก่อนอะ หมายความว่าไง ?"
"อันนั้นมันแค่อยากรู้อยากเห็น"
"เนียนนะเอ็ง"
เสียงเพื่อนของผมที่ดังขึ้นหลังจากที่ผมกับเพื่อนของผมเดินเข้าไปในห้องเรียน โดยที่ผมยังต้องรับมือกับการสนทนากับไอ้เรื่องมกๆของเพื่อนผมเหมือนเดิมไม่เว้นทุกวี่วัน แต่บอกตรงๆ ผมมกก็เพราะมันเนี่ยแหละ -*-
ผมมีชื่อว่า นพ ครับ หรือชื่อเต็มๆก็คือนพกรณ์ นามสกุลช่างมันเหอะ ส่วนที่เดินข้างๆผมนั้นก็คือ ชาย เพื่อนผมคนเดียวในโรงเรียนที่น่าจะเป็นเพื่อนซี้มากที่สุด เอาจริงๆผมซี้กับเขามาตั้งแต่ ม.1 ได้แล้ว ตอนนี้เราก็เพิ่งจะขึ้น ม.5 ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับชายมีมากขึ้นเรื่อยๆ
"แล้วไงวะไอ้ชาย เมื่อคืนมันได้ดูเปล่าว้า" ไอ้เพื่อนหัวเกรียนของผมตัวดียังถามไม่เลิก
"ตูไม่ใช่คนลามกแบบนั้นนะเว้ย" ชายบอกด้วยนํ้าเสียงประชดก่อนที่เขาจะวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้อย่างไม่พอใจนัก
"อันที่จริง ชายมันดูโคนันทั้งคืนเลยอะ" ผมบอก
"ปัดโถ่ไอ้นี่ ม.5 แล้วยังเจือกอ่านการ์ตูน" เพื่อนหัวเกรียนของผมแซว
"แล้วไอ้หนังสือโดจินชิ H ที่เอ็งอ่านวันนั้นมันไม่ใช่การ์ตูนไง" ชายหรี่ตามองราวกับจับผิด "อ้อ ใช่ นายมันสาย H ของสาวเอริ นี่หว่า ใช่ไหม น่าจะเป็นแฟนตัวยงเลยนะ"
"บ้าเรอะ ไม่จริง ฉันไม่ได้เป็นพวกคลั่งสาว 2D นะเว้ย" เพื่อนหัวเกรียนปฏิเสธ
"แน่นะ" ชายหรี่ตาและยื่นหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้น "เท่าที่ฉันดู เสื้อข้างในของนายมันก็ลายเอริ ชัดๆ แถมพวงกุญแจของนายก็เปลี่ยนไปเป็นรูป เอริ อีกต่างหาก อ้อใช่ ตอนที่ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียน ฉันเห็นนายฮัมเพลง Scramble ด้วยแหละ แบบนี้ไม่ใช่แฟนตัวยงของ school rumble แล้วจะให้เรียกอะไรมิแซบ"
เพื่อนทั้งชั้นเริ่มมองดูเพื่อนหัวเกรียนคนนี้ราวกับเป็นผู้ต้องหาดีๆนี่เอง ทำให้เจ้าตัวถึงกับจนตรอก
"เออ ก็ได้ ตูมันชอบ เอริ แห่ง school rumble " มันประกาศลั่นห้อง "แต่บอกไรให้ ฉันไม่ได้ชอบสาว 2D หรอก ฉันกำลังเล็งน้องนางคนหนึ่งจากโรงเรียนคิงฟอร์ดอยู่"
หูของผมได้ยินชัดเจนราวกับกระดิกได้ เมื่อมันพูดถึงโรงเรียนคิงฟอร์ด โรงเรียนอภิมหาโคตรรวยที่คนอย่างผมแทบไม่มีปัญญาเข้าไปเรียนที่นั่น แต่ประเด็นที่ผมต้องสนใจฟังไม่ใช่เรื่องโรงเรียนที่ผมไม่มีวันได้ย่างก้าวเข้าไปหรอก แต่มันเป็นคำว่า "สาว" เนี่ยแหละ
"นํ้าหน้าอย่างนายนี่ไปชอบสาวคนนั้นได้เหรอวะ ไอ้เกรียน" ชายหัวเราะเยาะ
"อย่ามาเรียกชื่อตูนะเว้ย พ่อตูแม่งก็บ้า ตั้งชื่อตูว่า 'เกรียน' เหตุเพราะตูหัวเกรียนตั้งแต่เกิด" เจ้าเกรียนบ่นพึมพำ ทำเอาเพื่อนๆหัวเราะลั่นห้อง "หัวเราะหาป้าแฉ่งไง"
"เรื่องนั้นมันช่างมันเหอะเกรียน สาวที่นายว่าไปแอบชอบนะ ชื่อไร รู้ยัง" ผมรีบลุกขึ้นไปถามด้วยอาการร้อนรน
"ตูบอกว่าอย่าเรียกตูว่าเกรียนไง อ๊ากกกกก" เพื่อนผมคนนี้เอามือทั้งสองข้างจับหัวตัวเองราวกับกำลังบ้าคลั่ง "เดี๋ยวก็เกรียนแตกจริงๆแม่งเลย แสรด"
"เออๆ น่าๆ ซอรี่ๆ" ผมรีบขอโทษเขา "แล้วตกลง เธอชื่ออะไร บอกกันหน่อยได้ไหม"
ชายมองดูด้วยอาการที่ราวกับตำหนิผมไปด้วยและเข้าใจผมไปด้วยในตัว
"ไม่ต้องห่วงหรอกหน่า สาวคนที่ว่าเนี่ย ชื่อแมวเว้ย" เพื่อนผมคนนี้บอกด้วยสีหน้าราวกับพระเอกมิวสิค "และนั่นแหละ นามของเธอ"
ผมแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ไอ้เกรียน เอ็งไปชอบแมวได้ไงวะ ตูได้ข่าวว่าเธอมันโหดยิ่งกว่านักเลงอีกนะเว้ย วันก่อนเอาเกือกไปฟาดปากผู้ชายคนนึงจนหมอนั่นฟันหลุดไปสี่ซี่เลย" เพื่อนอีกคนหนึ่งถาม
"ไม่สนว้อย สาวโหดแบบนี้แหละ ตรูชอบ" เกรียนพูดด้วยนํ้าเสียงเคลิบเคลิ้ม
"อ้าวไอ้นี่ ชอบสาวโหดซะงั้น" ชายพึมพำ
"เฮ้ยๆๆ มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่ยนะเว้ย" เกรียนทำปากจุ๊เหมือนกำลังสอนอะไรบางอย่าง "เดี๋ยวนี้ผู้ชายอย่างพวกเรามันต้องให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายปกป้องบ้างแล้วนะ"
"มีงี้ด้วยไง" ชายเกาหัว
"ทำไม ตูชอบแบบนี้" เกรียนกอดอกตอบ แต่สายตาของเขาก็เหลือบมามองผม "แล้วไอ้นพ ถามถึงชื่อแมวทำไมเหรอ"
ผมสะดุ้งโหยง รีบหันหน้าหนี พยายามไม่พูดคุยอะไรกับใครทั้งนั้น
"เฮ้ย หรือว่าเอ็งชอบแมวของข้าด้วยวะ หา" เกรียนเริ่มตะคอกเสียงใส่ผมด้วยท่าทางหึงหวง
"ไม่ใช่หรอก" ผมตอบโดยไม่หันหน้าไปหามัน "ไม่ใช่"
"งั้นจะถามทำไม" เกรียนยักคิ้วถามผม "หรือว่าเอ็งก็ไปแอบชอบนักเรียนหญิงของคิงฟอร์ดเหมือนกันวะ"
ผมตัวเกร็งราวกับไม่กล้าขยับเขยื้อนอะไรเลย พลางกลืนนํ้าลายอึกใหญ่
"จะใช่ได้ยังไง ในเมื่อเพื่อนผู้หญิงแกยังไม่มีสักคน เฮ้ย เอ็งอะ ไปเป็นผู้หญิงดีกว่าไป" เกรียนเยาะเย้ยผม ทำให้คนอื่นๆหัวเราะใส่ผม
ผมได้แต่ก้มหน้าอดทนอดกลั้นเอาไว้ ผมไม่ใช่พวกชอบหาเรื่องใครหรือโต้ตอบใครกลับ ในใจผมเรียกร้องที่อยากบอกพวกมันไป แต่ปากผมมันไม่ขยับอะไรเลย
"เฮ้ย อาจารย์มาเว้ย" คนในห้องคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาบอก
ทุกคนที่มาชุมนุมคุยกันนั้นต่างคนต่างรีบกลับไปนั่งที่ตนเองอย่างรวดเร็วราวกับนับหนึ่ง...สอง...สาม และทำท่าเรียบร้อย (แบบตอแหล) เมื่ออาจารย์เดินเข้ามาแล้ว ผมจึงนั่งลงแล้วก็หยิบหนังสือที่จะเรียนขึ้นมา แล้วลุกขึ้นทำความเคารพอาจารย์ที่อยู่หน้าห้อง
"เฮ้ยนพ ทำไมแกไม่บอกไปตรงๆเลยวะ ว่าเอ็งก็มีคนที่แอบชอบอยู่เหมือนกัน" ชายซึ่งนั่งข้างๆผมแอบกระซิบถาม "เอ็งโดนเขาล้อว่าเป็นเกย์มาตั้งสองปีแล้วนะเว้ย"
"ทำไงได้" ผมพึมพำ "ตูไม่กล้า บอกตรงๆนะชาย ฉันยังไม่รู้เลยว่าเธอจะสนใจฉันรึเปล่า"
ใช่ครับ ทุกวันหลังเลิกเรียนผมไปแอบมองดูเธอมาตั้งสี่ปีแล้ว จะเข้าไปคุย จะทักทายเธอ ยังไม่กล้าเลย ได้แต่แอบมองดูเธอห่างๆ ชายซึ่งเห็นผมทำแบบนี้มาสี่ปีจึงเข้าใจความรู้สึกของผม
"แต่ถ้าเอ็งยังไม่เลิกอายหญิงนะ ผู้หญิงที่ชื่อฝนนั่นโดนคนอื่นคาบไปแหง" ชายเตือนผม
ผมเริ่มคิ้วขมวดอย่างเคร่งเครียด แทบไม่ได้ยินที่อาจารย์บอกหน้าชั้น และนั่นคือสิ่งที่ผมกังวลและกลัวมาโดยตลอด
"อ้อ งั้นพอมีทางให้เอ็งใกล้ชิดกับสาวคนนั้นแล้ววะ" ชายบอกกับผม "พรุ่งนี้ตูจะย้ายโรงเรียนไปที่คิงฟอร์ดนะเว้ย"
"อ้าวเฮ้ย จริงงะ" ผมตาโตเมื่อชายบอกแบบนั้นจนเสียงเกือบดัง ดีที่มีเสียวประกาศจากลำโพงฝ่ายประชาสัมพันธ์ดังมา ทำให้เสียงของผมกลืนหายไปกับเสียงประกาศนั้น
"ใช่ พอดีปู่ฉันมีคำสั่งให้ฉันย้ายโรงเรียนนะสิ" ชายบอก "ทำเรื่องแล้วด้วย เขาให้โควต้าสองที่ให้ไปเรียนที่นั่นฟรียันจบมหาลัย โดยมีข้อแม้ว่าหลังเรียนจบต้องทำประโยชน์ให้โรงเรียนคิงฟอร์ดอะไรก็ได้อย่างหนึ่ง โควต้านี่ก็คือฉันคนหนึ่ง"
"งี้ฉันก็ไปได้นะสิ" ผมถามด้วยความตื่นเต้น เพราะมันจะเป็นหนทางเดียวที่ผมจะได้ไปหา ฝน สาวที่ผมแอบชอบได้
"นั่นแหละปัญหา" ชายหน้าเครียด "เพราะโควต้าอีกที่ มันต้องเป็นเพศหญิงนะสิ"
"นี่ จะบอกว่าให้ตูปลอมตัวเป็นผู้หญิงเข้าไปเรียนอย่างนั้นเรอะ" ผมเบ้ปากถาม
"คิดได้เนอะ เดี๋ยวคืนนี้จะลองกลับไปถามปู่ให้ว่าขอร้องทางโรงเรียนให้เปลี่ยนเป็นผู้ชายได้ไหม เพราะฉันเองก็อยากให้นายไปเหมือนกันนะ"
"อืม" ผมพยักหน้าอย่างกังวล เพราะผมเองก็กลัวว่าตนเองจะไม่ได้ไป และถ้าชายไม่อยู่ ผมก็หัวเดียวกระเทียมลีบหละแบบนี้
ผมหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง มองดูท้องฟ้าที่ลอยไปลอยมาอย่างใจลอย
เพศหญิง อย่างนั้นเหรอ ผมคิด

----------------------

หลังเลิกเรียน ผมไม่ได้ตรงดิ่งกลับบ้านโดยตรง แต่ต้องไปที่โรงพยาบาลคิงฟอร์ด เหตุเพราะพอดีอาจารย์ฝากให้เอาของฝากไปให้กับคนที่ผมรู้จัก นั่นก็คือ พี่เฟิร์น นั่นเอง เอาจริงๆผมก็เพิ่งรู้จักพี่เฟิร์นไม่ถึงปี และพี่เฟิร์นเองก็ช่วยอุปการะผมในฐานะที่ผมจน โดยการรักษาพยาบาลให้ผมฟรีโดยแลกกับที่ผมต้องไปช่วยทำความสะอาดโรงพยาบาลแทนจ่ายเงิน ที่นี่เป็นโรงพยาบาลในสังกัดของคณะแพทย์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยคิงฟอร์ดโดยเฉพาะ ดูเหมือน ผอ. ของโรงพยาบาลแห่งนี้จะเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งโรงเรียนคิงฟอร์ดด้วย
ผมทักทายนางพยาบาลอย่างเป็นมิตรเมื่อผมเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ทุกคนที่นี่รู้จักผมดี เพราะผมมาหาพี่เฟิร์นและมาทำงานพิเศษที่นี่โดยการเป็นพนักงานทำความสะอาดบ่อยๆ ผมเดินไปที่ลิฟต์และกดไปที่ชั้นที่ยี่สิบห้าทันทีด้วยความเคยชิน เพราะพี่เฟิร์นอยู่ที่นี่
เมื่อประตูลิฟต์เปิด ผมเดินไปตามทางเดินและตรงดิ่งไปที่ห้องของพี่เฟิร์นทันที และเมื่อผมเคาะประตู พี่เฟิร์นก็ได้เปิดประตูต้อนรับผมทันที
"อ้าว น้องนพเองหรอกเหรอ เข้ามาก่อนสิ" พี่เฟิร์นยิ้มให้ผม ก่อนที่ผมจะไหว้ทักทายพี่เขาตามมรรยาทและเดินเข้าในห้อง
ห้องพี่เฟิร์นแทบไม่เปลี่ยนไปเลย เพราะพี่เฟิร์นนอนและทำงานที่นี่ โดยทำงานเป็นผู้วิจัยยาให้กับโรงพยาบาล แต่จริงๆภูมิหลังของพี่เฟิร์นนั้นผมคิดว่ามีมากกว่านั้นเยอะ แต่ไม่ได้ถามเขา พี่เฟิร์นเป็นหนุ่มที่หล่อราวกับดารา หน้าตาเหมือนอายุแค่ยี่สิบต้นๆด้วยซํ้า บนโต๊ะรับแขกนั้นมีแก้วนํ้าวางอยู่แก้วหนึ่ง
"เอ่อ มีของฝากมาให้พี่เฟิร์นครับ" ผมยกถุงใส่ของให้พี่เฟิร์น
"อ้อ ขอบใจมากนะ" พี่เฟิร์นยิ้มให้ผม "เรียนเป็นไงบ้างหละ"
"ก็ กำลังเซงเป็ดตรงนี้ชายเพื่อนผมกำลังจะย้ายไปคิงฟอร์ดอะครับ" ผมบอกตรงๆ
"ถ้าเราอยากเรียนคิงฟอร์ด เอาไหมหละ เดี๋ยวพี่จัดการให้" พี่เฟิร์นยิ้มถามผม
"ไม่เอาดีกว่าครับ แค่นี้ผมก็รบกวนพี่มามากพอแล้ว" ผมบอกตรงๆตามความรู้สึก
"งั้นเหรอ" พี่เฟิร์นถาม แต่สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น "อ้อ งั้นนั่งรอพี่แปบนะ"
"ครับ" ผมตอบ โดยที่พี่เฟิร์นเดินไปรับโทรศัพท์แล้วเดินออกไปคุยนอกระเบียง
ผมนั่งลงบนโซฟาหรูในห้อง แล้วบิดตัวไปมาอย่างเกียจคร้านและคลายความเหน็ดเหนื่อย สายตาของผมเหลือบไปมองเห็นแก้วนํ้าที่นํ้าเต็มแก้วอยู่ใบหนึ่งบนโต๊ะข้างหน้าผม
ด้วยความที่ผมคอแห้งพอดี และไม่รู้อะไรดลใจให้ผมอยากหยิบแก้วนํ้านั้นกิน ผมคว้ามันแล้วดื่มมันอย่างรวดเร็วเพราะความกระหาย
"อ้าาา สดชื่น" ผมดื่มรวดเดียวหมดแก้วแล้วพึมพำอย่างพอใจ "นํ้าอะไรก็ไม่รู้ รสแปลกๆ แต่ก็อร่อยดี"
"งั้นแค่นี้นะครับ" พี่เฟิร์นเดินเข้ามาแล้ววางหูโทรศัพท์ "โทษทีที่ให้คอยนะนพ เฮ้ย!! นพ กินนํ้านั้นเข้าไปเหรอ"
ผมสะดุ้งโหยงแล้วรีบวางแก้วลงบนโต๊ะทันที
"คือ ขอโทษนะครับที่ถือวิสาสะกินเลย" ผมรีบไหว้ขอโทษ "พอดีผมหิวนํ้านะครับ"
"ถ้ามันเป็นนํ้าปกติพี่จะไม่ว่าอะไรหรอกนะนพ" พี่เฟิร์นบอกกับผมด้วสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก "แต่นี่มันไม่ใช่นํ้า แต่มันเป็นสารฮอร์โมนเพศ"
"อะไรนะครับ" ผมถามด้วยความสงสัย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะถามต่อ จู่ๆร่างกายของผมก็ร้อนขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ
"อะ อะไรกันเนี่ย" นัยน์ตาของผมเริ่มพร่ามัว ผมเริ่มมองอะไรไม่เห็น หายใจเริ่มลำบาก มีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวภายในร่างกายของผม แขนขาของผมซาไปหมด ราวกับว่านํ้านั้นมันวิ่งแทรกเข้าไปทั่วทุกซอกทุกมุมของร่างกายผมและจะลวกร่างกายผมให้สุก
"พี่เฟิร์น ช่วยผมด้วยยยย" ผมพยายามร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน แต่ทว่า เหมือนมีอะไรผิดปกติ นํ้าเสียงของผมมันเริ่มสูงขึ้น
และไม่นานนัก ร่างกายของผมก็เริ่มเย็นลง ผมรู้สึกปวดหัวและมึนไปหมด ผมรู้สึกอึดอัดที่หน้าอกผมยังไงพิกล แถมรู้สึกเหมือนมีอะไรคลุมหัวของผมด้วย
"เป็นไงบ้างนพ" พี่เฟิร์นถามผม
"ไม่ ไม่เป็นไรแล้วครับ" ผมตอบ แต่นํ้าเสียงของผมแทนที่จะห้าว กลับสูงขึ้น แหลมขึ้นและหวานขึ้น ผมเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติในร่างกายของผมแล้ว
"พี่เฟิร์นครับ นี่ผมเป็นอะไรไปครับเนี่ย" ผมถามพี่อีกครั้ง ผมเริ่มสับสนและสงสัยตัวเองมากขึ้น
"ไอ้นํ้ายาฮอร์โมนเพศที่เรากินเข้าไป มันสกัดมาจากฮอร์โมนเพศหญิงระดับเข้มข้น" พี่เฟิร์นบอก "โดยปกติ มันจะไปซ่อมแซมเนื้อเยื่อและฮอร์โมนเพศหญิงสำหรับผู้หญิงที่ปกติ แต่กรณีของเรานะ"
ผมเริ่มมองดูรอบๆตัวเอง เหมือนมีอะไรนูนๆยื่นออกมาจากหน้าอกผมทั้งสองข้าง เส้นผมของผมยาวขึ้น เนื้อตัวของผมนุ่มนิ่มมากขึ้น และรู้สึกโหงวๆตรงหว่างขาผมด้วย
"นํ้ายานั้นเลยทำปฏิกิริยากับเธอ ทำให้เธอแปลงเพศเลยแหละนพ" พี่เฟิร์นบอกผม
ผมเริ่มหันหน้ามองดูตัวเองในกระจก และก็พบว่าผมกำลังมองดูผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนชายล้วนของผมอยู่
นี่ เรากลายเป็นผู้หญิงไปแล้วเหรอเนี่ย ผมคิดด้วยความตกใจ
ม่ายยยยยยยยยยยยยยย!!

Create Date : 24 สิงหาคม 2553

Last Update : 24 สิงหาคม 2553 21:19:30 น.

1 comments

Counter : 312 Pageviews.

แต่งเองหรอ เคาะเว้นบรรทัดให้มั่งสิเราสายตาสั้น ตัวอักษรมันติดเป็นพรืดเลย

โดย: คล้ายดาว

วันที่: 3 กันยายน 2553 เวลา:20:39:56 น.