Bloggang.com : Parnkung : บทที่ 7 - เกรียน ผู้โรคจิต

บทที่ 7 - เกรียน ผู้โรคจิต

Mint Talk
"กลับมาแล้ว" ผมบอกเมื่อเข้าไปในหอพัก "ขอโทษนะฝนที่มาช้า... อะ เจ้ยยยยย !!"
ผมซึ่งกว่าจะทำใจและพยายามปรับอารมณ์ที่เจอกับพี่เฟิร์นมาได้ และพยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุดเท่าที่ได้ แต่ก็ต้องแทบช็อคเมื่อเข้าไปแล้วพบว่าฝนกับแมวเหลือชุดชั้นในกันคนละตัว โดยที่มือของพวกเธอทั้งสองคนกำลังหยิบ ชุดชั้นในขึ้นมาคนละตัวอีกต่างหาก
"อ้าว กลับมาแล้วเหรอมิ้นจัง" ฝนถามเสียงใส
"นะ นี่ พวกเธอ กำลังทำอะไรกันอยู่อะ" ผมค่อยๆยกมือที่สั่นเทาชี้ถามพวกชุดชั้นในพวกนั้น
"พอดีพี่ชายฉันเขาไปรับงานออกแบบชุดชั้นในนะ ก็เลยส่งแบบมาให้ลองดูกันนะว่าแบบไหนใช้ได้บ้าง" แมวบอก "พี่ชายของฉันเป็นดีไซเนอร์นะ"
นึกว่าพวกโรคจิต ผมคิดขณะมองดูกล่องที่ใส่ชุดชั้นในที่สาวๆทั้งสองรื้อๆออกมาดู
"มิ้นมาก็ดีแล้ว ช่วยดูให้หน่อยซิว่าชุดที่ฉันใส่อยู่อะ สวยเปล่า" ฝนวางชุดชั้นในที่เธอถืออยู่วางลงแล้วก็ยืนโพสท่าให้ผมดูราวกับว่าเธอเป็นนางแบบชั้นหนึ่งเลยทีเดียว ชุดชั้นในสองชิ้นที่เธอใส่ บวกกับภาพที่เย้ายวนและผิวขาวเนียนของเธอเล่นทำเอาผมอยากเลือดกำเดากระฉูด
"สะ สวย เอ้ย แบบ ดูดีมากเลยคระ เอ้ย ดูดีมากเลยจ้า" ผมพูดติดอ่างด้วยความอายและประทับใจเธอไปพร้อมกัน โชคคดีนะที่ผมเป็นผู้หญิงไปแล้ว เกิดน้องชายผมตื่นขึ้นมางานยุ่งแน่
"ฮิฮิ มิ้นจังพูดแบบนี้เค้าก็เขินแย่ซิ" ฝนเอามือทั้งสองข้างแนบแก้มตนเองและหลับตายิ้มอย่างเอียงอาย
อ๊ายยยย ฝนทำท่าทางแบบนี้น่ารักที่ซู๊ดดดดดด
"แล้วฉันหละมิ้น ชุดแบบนี้สวยเปล่า" แมวเองก็ยืนขึ้นและโชว์ชุดที่เธอใส่บ้าง ชุดที่เธอใส่ออกแนวลายลูกไม้ซะด้วย อร๊าง สวรรค์
"สะสวยจ้า สวยทั้งคู่เลย" ผมพูดออกมาอย่างเคลิบเคลิ้มราวกับว่าผมเป็นตาแก่วิจารณ์เสื้อผ้าสาวๆไปเสียแล้ว
"แต่ว่านะแมว มิ้นจังชมฝ่ายเดียวมันก็ไม่ดี จริงไหม" ฝนถามเพื่อนของเธอ
"จริงสิเนอะ" แมวหรี่ตามองมาทางผมอย่างรวดเร็ว
"อะ เอ๋" ผมเริ่มรู้สึกว่าสองสาวกำลังมองมาทางผมโดยที่ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ
"งั้นมิ้นจัง ลองมาใส่ชุดพวกนี้บ้างดีกว่าน้า" ฝนกับแมวคว้าชุดชั้นในขึ้นมากันคนละชิ้น โดยที่ฝนถือบรา ส่วนแมวนั้นถือกางเกงใน
"มะ ไม่เอาดีกว่านะ เกรงใจ" ผมรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
"มานี่มามะ" ฝนกับแมวรีบเดินเข้ามาแล้วรีบดึงแขนผมทั้งสองข้างเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว โดยที่แม้แต่ผมเองก็ยังอึ้งเลยว่าทำไมสองสาวสองคนนี้ถึงมีแรงมากมายจนแม้แต่ผมยังขัดขืนไม่ได้
"ฝน แมว ไม่เอาหน่า ไม่เล่น" ผมพยายามดึงมือให้หลุดแต่สองสาวกลับล็อคแขนของผมแน่นมากขึ้น จนราวกับว่าตอนนี้เธอสองคนกลายเป็นนางมารในความคิดของผมเสียแล้ว
"อย่าดิ้นซี่ มิ้นจัง คิคิ" ฝนหัวเราะคิกคัก แต่การกระทำของเธอนั้นช่างตรงกันข้ามกับเสียงหัวข้ามเสียงหัวเราะของเธอเหลือเกิน
สองสาวได้จับผมไปนอนหงายลงบนโซฟาในห้อง แล้วฝนก็มานั่งคร่อมผม แล้วมือของเธอก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อนักเรียนผมออกอย่างรวดเร็ว
"ฝน ไม่เอา ไม่นะ อย่าถอด ม่ายยยยย!!"
พริบตาเดียวฝนสามารถแกะกระดุมเสื้อนักเรียนผมออกได้อย่างรวดเร็ว ทำให้ตอนนี้ร่างกายกึ่งเปลือยท่อนบนที่มีแต่บราตัวเดียวปกปิดเอาไว้เผยโฉมให้สองสาวเห็นแล้ว
"อื้อหือ ถึงจะเห็นมิ้นจังในชุดผ้าเช็ดตัวในห้องนํ้ามาแล้ว แต่เห็นใกล้ๆแบบนี้มิ้นจังก็ขาวสวยไม่ใช่เล่นนะเนี่ย" แมวจ้องแล้วจ้องอีกแล้วก็บอก ผมอยากแทรกแผ่นดินหนีให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
"ใช่ๆ แถมหน้าอกมิ้นก็ใหญ่กว่าชั้นด้วยสิ ขอได้ไหมเนี่ย ฮิฮิ" ฝนทำท่าเหมือนจะมาจับหน้าอกผมจริงๆ
"มะ ไม่นะ ฝน อย่าเล่นแบบนี้ ฮือ ขอร้องงง"
ผมรีบขอร้องเธออย่างอับอาย และพยายามไม่มองดูที่มือมารของเธอ ความรู้สึกวาบๆหวิวๆแผ่ซ่านเข้ามาทั่วร่างกายของผม ฮือ เสียวนะโว้ย!
"ฮิอิ เค้าล้อเล่นหน่า" ฝนลุกขึ้นจากตัวผม "แหม๋ มิ้นจังนี่ยิ่งแกล้งยิ่งสนุกแฮะ"
ฮือ ผมอยากร้องไห้
"นี่ดีนะที่มิ้นจังเป็นผู้หญิง แต่บอกตรงๆเลยนะ หมู่เนี่ยฉันไม่ไว้ใจผู้ชายเลยอะ" แมวยืนกอดอกแล้วก็มองออกไปข้างนอกหน้าต่าง โดยที่มีผ้าม่านปิดอยู่ เธอแง้มออกเพียงเล็กน้อยเพื่อดูวิวทิวทัศน์ข้างนอกเท่านั้น
"เธอก็ไม่ใช่ผู้ชายมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วไม่ใช่เหรอ" ฝนถามแมว
"มันไม่ใช่เท่านั้นนะสิ พักนี้นะสิ ฉันรู้สึกว่าเหมือนมีใครแอบมองฉันตลอดเลย" แมวเริ่มทำหน้าเสีย "แถมเท่านั้นยังไม่พอ มีพัสดุส่งมาให้ฉันบ่อยๆด้วยพักนี้ มักจะส่งช็อกโกแลต ขนม หรือดอกไม้มาให้
"ว้าย แมวจ๋า นี่เธอมีผู้ชายมาจีบด้วยเหรอ น่ายินดีจังเลย" ฝนรีบหันความสนใจไปหาแมวอย่างรวดเร็ว เปิดโอกาสให้ผมรีบติดกระดุมเสื้ออย่องว่องไว
"ถ้าเป็นผู้ชายดีๆก็ดีไป" แมวยักไหล่ "แต่นี่ฉันกลับไม่เห็นตัวเลยนี่สิ ยิ่งกว่านั้น เหมือนจะไม่ใช่นักเรียนโรงเรียนด้วย ถ้าจำไม่ผิดเคยเห็นแวบๆ รู้สึกจะหัวโล้นนะ"
"หัวโล้นเหรอ" ผมพึมพำ "ใช่เกรียนเปล่าหว่า"
"เกรียนเหรอ" แมวกับฝน (โดยเฉพาะฝนที่ทำหน้าตาน่าสนใจออกหน้าออกตา) หันมาถามผม
"น่าจะเป็นเกรียนแน่ๆ เพราะก็เห็นเจ้าตัวบอกเองว่าแอบชอบแมวอยู่ และเจ้านั่นก็หัวเกรียนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว" ผมบอกกับสองสาวโดบที่ไม่มองดูพวกเธอเลย
"นี่ เธอเป็นเพื่อนกับผู้ชายหัวเกรียนนั่นด้วยเหรอ" แมวถามผม
ชะอุ้ย ลืมตัว งานเข้าแล้วตรู จะแก้ตัวว่าไงดีวะเนี่ย ผมเริ่มคิดอย่างรวดเร็ว
"อ๋อ เปล่า คือเกรียนนะเขาเป็นเพื่อนกับชายนะ แล้วชายก็มาเล่าให้ฉันฟังนะ แหะๆ" ผมรีบตอบพร้อมกับยิ้มแห้งๆ
"แล้วเกรียนที่ว่าเนี่ยเขาเป็นผู้ชายยังไงเหรอ" ฝนถามเข้าประเด็น
"บอกตรงๆเลยว่าเป็นไอ้โรคจิตได้เลย ไอ้บ้านั่นชอบอะไรแนวรุนแรง ชอบพวกแนวแส้เทียบหยดอะไรทำนองนี้ ก็เหมือนกับพวกแก๊งเสือสาวนะแหละ แต่ปัญหาก็คือ ไอ้บ้านั่นอยากให้แมวไปทำมันฝ่ายเดียวนี่สิ หยึย" ผมกอดอกด้วยความขนลุก
"ผู้ชายอะไรนะนั่น" แมวทำหน้าขยะแขยง
"อย่างไรก็ตาม ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกแมว เจ้านั่นก็คงเรียนอยู่คงไม่มาที่นี่หรอก อีกอย่าง ถ้าเจอหน้ามันก็แค่ปฏิเสธซะก็น่าจะจบแล้วหละ" ผมบอก
"ฉันก็คิดอย่างนั้น" แมวพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
เมื่อไม่มีอะไรพูดต่อ ทั้งผม แมวแล้วก็ฝนก็ยืนจ้องหน้ากัน แล้วจากนั้นฝนก็ค่อยๆเลื่อนสายตามองดูเสื้อนักเรียนที่ผมติดกระดุมแล้วเรียบร้อย
"ไม่มีไรทำ จับมิ้นจังใส่ชุดชั้นในดีกว่า" ฝนประกาศก้อง
"ว้ายยยย ไม่อ๊าวววววววว"

-------------------------

วันต่อมา
ผม ฝน แล้วก็แมวเดินออกจากบริเวณหอพักหญิงด้วยกัน เพื่อที่จะไปเรียนกันต่อ แต่ก็ไม่นึกเลยว่าจะเจอเหตุการณ์ประหลาดๆอีกแล้ว
"นั่นอะไรนะ" ฝนชี้มองไปข้างหน้าเมื่อพบว่ามีนักเรียนหลายคนกำลังมุงดูอะไรกันอยู่
"ไปดูใกล้ๆกันไหม" ผมถาม ซึ่งสองสาวตอบตกลง
เมื่อพวกเราเดินเข้าไปดู ก็พบว่ามีพวกเขากำลังมุงดูนักเรียนชายคนหนึ่งจากสถาบันที่กำลังพยายามฝ่าด่านเพื่อเข้ามาในอาณาเขตของหอพักของโรงเรียนคิงฟอร์ดนั่นเอง
"ปล่อยผม ผมแค่จะมาหาคนเท่านั้นเอง" เสียงคนที่โวยวายออกมานั้นทำเอาผมรู้สึกคุ้นหูอยู่นา
"แต่นั่นมันเขตหอพักหญิงนะครับ" เสียงที่เหมือนคณะกรรมการนักเรียนชายดังขึ้น "เข้าไม่ได้นะครับ"
"เกิดอะไรขึ้นนะ" แมวเดินเข้าไปถามคณะกรรมการคนหนึ่งที่กำลังคุมเชิงสถานการณ์อยู่
"อ๋อ พอดีมีนักเรียนชายจากโรงเรียนชายล้วนพยายามฝ่าเข้าไปในอาณาเขตหอหญิงให้ได้นะครับ ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง"
และเมื่อแมวเงยหน้ามองดู เธอก็ต้องอึ้ง และผมก็จำได้ทันทีว่าไอ้ผู้ชายที่โวยวายจะเข้าไปในอาณาเขตของหอหญิงให้ได้นั้นนะคือใคร
ไอ้เกรียนนี่หว่า
"อะ น้องแมวจ๋า" เจ้าเกรียนเริ่มหยุดอาลาวาดแล้วก็หันมามองดูแมวทันที "เอ่อ ขอโทษนะครับ ผมขอแนะนำตัวเองหน่อยนะครับ ผมพงศิลา แสงมณี หรือมีชื่อเล่นว่า คุณชาย นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"อ้าว ไอ้เกรียนนิ" ผมทักมันตรงๆ
"ชื่อเกรียนเหรอนั่น" แมวถามผมโดยที่สีหน้าของเธอหวาดหวั่นเล็กน้อย
เหมือนเจ้าตัวจะเริ่มสั่นด้วยความโกรธ แต่ก็ยังฉีกยิ้มเสียจนพวกผมขนลุก ราวกับว่าเขากำลังพยายามระงับความโกรธเอาไว้อยู่
"แต่ถ้าเป็นเพื่อนของน้องแมวแล้วหละก็ จะเรียกผมว่าเกรียนก็ได้นะครับ ผมไม่ถือ" เกรียนแอบชำเลือกตามองผมราวกับว่า อย่าเ_อก ยังไงอย่างนั้น
"นี่ นายใช่ไหม ที่มาแอบด้อมๆมองๆและแอบส่งของมาให้ฉันบ่อยๆนะ" แมวถาม
"อ๋อ ถูกต้องนะค้าบ" เกรียนทำท่าราวกับเป็นพิธีกรรายการโชว์ "อย่าหาว่าผมโรคจิตเลยนะครับ แต่ผมอดใจไม่ไหวที่จะคิดถึงคุณก็เลยมาแอบดูนะครับ"
มีเสียงนักเรียนหลายคนโดยเฉพาะนักเรียนหญิงที่เริ่มซุบซิบและแซวแมว บ้างก็ว่าแมวบ้าที่ไปคบนักเรียนโรงเรียนจนๆ บ้างก็ว่าแมวชอบผู้ชายแบบนั้นแล้วเหรอ ซึ่งแมวเองก็ใช่ว่าจะสามารถทนกับเสียงนินทา (ระยะเผาขน) แบบนี้ได้
"ขอบใจมากนะที่ส่งของมาให้ฉันแบบนั้น แต่เสียใจด้วย เพราะว่าฉันไม่ได้สนใจผู้ชายอย่างนายหรอก กลับไปเรียนที่โรงเรียนของนายได้แล้ว" แมวยืดอกและชี้นิ้วไล่ ซึ่งมีเสียงฮือฮาดังออกมา
ผมเองก็ไม่นึกว่าแมวจะถึงกับเอ่ยปากไล่ขนาดนี้ ผมว่าคนอย่างเกรียนก็น่าจะเสียใจเพราะว่ามันเองก็แอบเฝ้ามองดูแมวมาเกือบปีได้ถ้าผมจำไม่ผิด เพราะตอนที่ผมยังเป็นผู้ชาย ผมเห็นมันเพ้อถึงแมวมาเป็นปีจนพวกผมรำคาญ
เกรียนนั้นก้มหน้านิ่งราวกับว่าเสียใจอย่างมาก แต่ทว่า ผมกลับแปลกใจมากที่มันยังเงยหน้าขึ้นมาทั้งรอยยิ้มราวกับคนโรคจิต
"ผมรู้ ว่าคุณแมวโกหก เพราะว่าเธออายที่จะต้องตอบรับคำสารภาพรักจากผมต่อหน้าสาธรณะชนแบบนี้ ไม่เป็นไรครับน้องแมว เราไปหาที่รโหฐานคุยกันสองต่อสองดีไหมจ๊ะ"
แมวหน้าแดง ไม่ใช่หน้าแดงเพราะความอาย แต่เธอหน้าแดงเพราะความโกรธ มีเสียงนักเรียนที่มามุงดูหลายคนหัวเราะ บางคนผิวปากแซวเธอออกมาด้วย เธอกำหมัดแน่นเพราะว่าเกรียนกำลังทำให้เธออับอาย
"ไม่ยอมกลับไปดีๆใช่ไหม ได้" เธอตะโกนลั่น แล้วก็ก้าวขาฉับๆ เข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว
ผวั๊ะ !!
เธอหมุนตัวแล้วก็ใช้เท้าเตะไปที่หน้าของเกรียน จนเจ้าตัวหมุนติ้วกลางอากาศหนึ่งรอบครึ่งก่อนที่จะล้มกระแทกกับพื้น แถมไถลไปประมาณเกือบสองเมตรได้ ฝุ่นกระจายไปทั่วพื้นถนน คนที่มามุงดูหลายคนเงียบกริบ เพราะพวกเขารู้ดีว่าพิษสงของแมวเป็นอย่างไร ผมเองก็ยังแทบเหวอ แล้วแบบนี้ไอ้เกรียนมันจะตายไหมเนี่ย
ทว่า เกรียนกลับลุกขึ้นยืน เล่นทำให้คนที่มามุงดูแทบเหวอ เพราะว่าตอนนี้สภาพหน้าของเขาแทบดูไม่ได้ บนใบหน้ามีแต่รอยแผลเต็มไปหมด จมูกเลือดกำเดาไหลออกมา ปากแตก ขอบตาม่วงปี๊ด ปัญหาก็คือ เจ้าตัวยังยิ้มให้แมวอีก
"แหม๋ แรงเตะของแมวนี่แรงสมชื่อเลยนะคร้าบ" เกรียนยังเอ่ยเสียงนุ่มนวลออกมาราวกับมันไม่รู้สึกอะไรเลย "แต่เอาจริงๆผมอยากให้แมวใช้แส้ฟาดมากกว่านะครับ อูยยย...."
แมวเองก็ยังทำหน้าขยะแขยงเจ้านี่อยู่ แต่เมื่อเกรียนยังไม่เลิกลาเธอ เธอเลยเดินตรงเข้าไปหาหมอนั่นอีกครั้ง
"เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว" เธอตวาดใส่เขา
พลั่ก !!
เธอใช้เข่าเตะคางของเกรียนจนตัวของเขากระเด้งปลิวขึ้นฟ้าก่อนที่จะร่วงลงกระแทกพื้นอีกครั้ง เธอหายใจหอบแฮ่กๆหลังจากต้องใช้แรงจัดการชายคนนี้ แต่เจ้าเกรียนก็ยังลุกขึ้นและหันมายิ้มกับเธออีกครั้ง
"อร้าง ชอบจังเลย ขออีกทีได้ไหมคร้าบ" เกรียนยิ้มร่าราวกับคนซาดิตซ์ งวดนี้แมวถึงกับต้องรีบถอยหลังมาหลบหลังผมอย่างรวดเร็ว
"ฮือ ไอ้บ้านั่นมันเป็นบ้าอะไรของมันนะนั่น โดนไปขนาดนั้นมันยังยิ้มได้ ฮือ ฉันกลัว" แมวพึมพำแล้วก็เกาะหลังผมแน่นขึ้น
"เฮ้ย ไอ้สาวขี้เหร่คนนั้นนะ" เกรียนชี้มาทางผม "หลบไปหน่อยซิ ผมจะหานางฟ้าของผม"
"หา อะไรนะ หาว่าฉันขี้เหร่เหรอ" ผมเริ่มของขึ้นเหมือนกันเมื่อโดนกล่าวหาแบบนี้
"ใช่ อย่างเธอนะสวยไม่ถึงครึ่งของแมวหรอก ไม่สิ หน้าตาอย่างเธอไม่เรียกว่าสวยหรอก มันต้องเรียกว่าธรรมดามักๆ น้องแมวยังสวยกว่าเธอเป็นแสนเท่าโว้ย ดังนั้นยัยสาวผมเปียหน้าลาว หลีกปะ" เกรียนสะบัดมือเพื่อให้ผมหลีกทางให้
"โอโห มาหาผมฉันไม่สวยเนี่ยนะ" ผมเริ่มหงุดหงิด ถึงผมจะรู้ตัวว่าผมเป็นผู้ชาย แต่พอมาโดนหยามแบบนี้มันก็เล่นทำเอาผมอารมณ์เสียได้ง่ายๆเหมือนกัน เพราะตอนนี้ผมไม่ได้คิดอย่างอื่นแล้วนอกจากว่า ตัวผมนั้นมันน่ารักว่าแมวเสียอีก
"ได้ วอนหาเรื่องเองนะ" ผมกำหมัดแน่นและเตรียมจะต่อยมันจังๆ โดยไม่สนแล้วว่ามันจะเป็นเพื่อนเก่าผมก็ตาม แต่มาหาว่าฉันไม่สวย แกตายยยยย
พลั่ก !!
"โอ้ยยยยย !!"
มีเสียงหวดดังกลางอากาศออกมาและเมื่อผมมองดู ก็พบว่าเกรียนโดนลูกบอลพุ่งเข้ากระเด็นที่หน้าของเขาจนตัวลอยและล้มลงหงายหลังกระแทกพื้น (คนที่มุงดูแถวๆนั้นพร้อมใจกันแหวกทางไม่มีใครสนที่จะช่วยรับตัวเกรียนสักคน) และเมื่อลูกฟุตบอลกลิ้งกลับไปหาเจ้าของ เจ้าของนั้นยกเท้าขึ้นเหยียบบนลูกบอลเพื่อหยุดมัน และนั่นทำให้ผมเห็นเขาเป็นครั้งแรก
เขามีใบหน้าคมแหลมและไว้ผมหยิก เขาเป็นคนที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับผมแต่ผมยังไม่เคยคุย และสายตาของเขากำลังจ้องมองดูเกรียนอย่างเอาเรื่อง สองมือล้วงกระเป๋าราวกับว่าเขาเตรียมตัวที่จะเตะลูกบอลใส่เขาอีกรอบ
"มะ แมนเหรอ" ฝนทักเขา
ชายคนที่ชื่อ แมน นั้น ยังจ้องมองดูเกรียนไม่ละสายตา ข้างหลังแมนนั้นมีชายและต้าเดินออกมาสมทบ โดยทั้งสองคนยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นเกรียนนอนกองกับพื้นและมองเห็นแมวมาหลบหลังผมด้วยความหวาดกลัวก็คงจะเข้าใจ
"ฉันไม่รู้นะว่านายเป็นใครมาจากโรงเรียนไหน แต่ขืนนายมาทำตัวบ้าๆแบบนี้ในโรงเรียนของเรา โดยเฉพาะกับเธอคนนี้หละก็ ฉันจะไม่ยกโทษให้แกเด็ดขาด" แมนตะโกนก้องพร้อมกับชี้ไปทางแมว "ดังนั้น มาจากทางไหน ไสหัวกลับไปได้เลย"
"อูย โอ้ย.."
เกรียนครางออกมาด้วยความเจ็บปวด และเมื่อเขายืนตัวขึ้น เพื่อเผชิญหน้ากับแมน สีหน้าของแมนไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว แถมยังจ้องมองดูเกรียนอย่างเอาเรื่อง เกรียนได้แต่ยิ้มหัวเราะเยาะเย้ยแมน
"อะโด่ แรงของแกยังสู้แรงของแมวไม่ได้หรอกว่ะ" เกรียนท้าทาย "แล้วอีกอย่างนะ ฉันอยากโดนแมวอัดมากกว่าโดยนายอัดอีก อึ้ยยย พูดแล้วก็อยากโดนแมวต่อยสักทีสองที อร้างงง"
"โห ไอ้โรคจิต" แมนเริ่มหน้าซีดเมื่อเห็นการกระทำบ้าๆบอๆของมัน
"ก็ได้ ฉันจะยอมถอย" เกรียนก้มลงคำนับแมน "แต่น้องแมวจ๋า พี่จะมาหาเราใหม่วันหลังนะจ๊ะ จุ๊บุ จุ๊บุ"
"อี๋...." แมวยิ่งหลบหน้าของมันซบหน้ากับหลังของผมเข้าไปใหญ่
เกรียนเดินผ่านหน้าแมน ซึ่งชายทั้งสองคนจ้องมองกันราวกับว่าประกาศตนเองแล้วว่าเป็นศัตรูกัน ก่อนที่เกรียนจะเอามือล้วงกระเป๋าและเดินจากไป ฝูงชนที่มามุงดูก็พร้อมใจกันแหวกทางให้เกรียนโดยที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ จากนั้นเมื่อเกรียนเดินจากไปแล้ว มีหลายคนเอ่ยชื่นชมแมนออกมา
"แมน" แมวซึ่งยังจับหัวไหล่ผมอยู่ "ขอบ ขอบใจมากนะ"
ฝนทำตาเป็นประกาย แล้วก็รีบมากระซิบหูผมอย่างรวดเร็ว
"ครั้งแรกนะเนี่ยมิ้นจัง ที่แมวเอ่ยชมผู้ชายนะ" ฝนบอกผม
ผมเองก็หันหลังมองดูแมว ซึ่งเหมือนเด็กสาวจะไม่คิดอะไรเลยที่ฝนมากระซิบผมแบบนี้ แต่สายตาของเธอยังจ้องมองดูเด็กหนุ่มนักฟุตบอลด้วยสายตาชื่นชม
ทว่า แมนนั้นได้แต่ยิ้มให้เธอ ก่อนที่จะเริ่มเดาะบอลแล้วเดินหันหลังเดินจากไป ต้ากับชายเดินเข้ามาตามสมทบพวกผม ซึ่งเหล่านักเรียนไทยมุงเริ่มสลายตัวกันไปทีละคนสองคน
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ" ชายถามผม
"เรื่องมันยาวนะ" ผมบอก แต่เมื่อผมหันไปมองดูแมว ก็พบว่าเธอหน้าแดงแป้ดและยังมองดูทางที่แมนเดินจากไปอย่างชื่นชม
ผมหันมองดูทางที่เกรียนเดินจากไปพร้อมกับทำหน้าขนลุก
ไอ้บ้านั่นมันซาดิสซ์ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ผมคิด ว่าแต่ ทำไมเมื่อกี้ตูคิดอะไรแปลกๆละเนี่ย

--------------------

หลังจากนั้นไม่นาน ที่โรงเรียนชายล้วน
"เฮ้ยไอ้เกรียน โดนอะไรมาวะเนี่ย โทรมเชียว" เพื่อนของเกรียนถาม
"ไปสรวงสวรรค์มา แอร็ยยย" เกรียนหลับตายิ้มและบอกอย่างเคลิบเคลิ้ม แต่บาดแผลบนใบหน้ามันช่างตรงกันข้ามกับนํ้าเสียงเสียเหลือเกิน
"ตูว่าเอ็งไปเจอนรกมามากกว่ามั้ง" เพื่อนของเกรียนส่ายหัว

Create Date : 08 กันยายน 2553

Last Update : 8 กันยายน 2553 15:18:38 น.

0 comments

Counter : 412 Pageviews.