บทที่ 10 - ปฏิบัติการระงับความหื่นของต้า

"แล้ว ทำไมมันต้องกลายเป็นแบบนี้ด้วยละเนี่ย" ผมพึมพำ
"เอาหน่า ทุกคนต่างก็เห็นพ้องกันด้วยไม่ใช่รึยังไง" ฝนยิ้มบอกกับผม
"แต่... ทำไมมัน..." ผมเงยหน้ามองดูไปรอบๆ
"ทำไมมันกลายเป็นงานใหญ่ขนาดนี้ละเนี่ย!!" ผมแทบตะโกนด้วยความสงสัยปนความอายที่เข้ามา
จะไม่อยากให้ผมโวยได้ยังไงหละครับ เพราะตอนนี้ผมกับฝน กำลังยืนอยู่บนที่นั่ง VIP ของลานกิจกรรมของโรงเรียน ที่จัดขึ้นอยู่ในอาคารฮอลล์ สถานที่จัดงานกิจกรรมของโรงเรียนคิงฟอร์ดโดยเฉพาะ โดยถือว่าเป็นการเอาคาบกิจกรรมทั้งหมด 2 คาบ เอามาจัดงานนี้โดยเฉพาะ เหล่านักเรียนชั้นต่างๆ ตั้งแต่ชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นจนไปถึงระดับปริญญาเอก ได้มาร่วมงานที่ลานกิจกรรมนี้กันอย่างพร้อมเพรียง พื้นที่ฮอลล์นี้มีขนาดใหญ่ราวๆกับฮอลล์ ในอิมแพค อารีน่าเลยทีเดียว แต่ในฮอลล์ นี้จะมีสถานที่จัดงานแบ่งออกเป็น 4 โซน เราอยู่ในพื้นที่เล็กที่สุด แต่ถึงจะบอกว่าเล็กที่สุดก็ตาม แต่มันก็ใหญ่เอามากๆ เพราะสามารถจุคนได้เกือบ 6 พันคนเลยทีเดียว มีจอดโทรทัศน์ขนาดยักษ์ตั้งอยู่ข้างบนราวกับอยู่ในสนามบาสเก็ตบอล โดยพื้นที่ที่ผมอยู่นั้นอยู่ใกล้พื้นที่จัดกิจกรรมตรงกลางมากที่สุด บนแถวที่นั่งพิเศษที่มีความกว้างกว่าที่นั่งทั่วไป แถมมีตู้เย็นนํ้าดื่มให้บริการพร้อมจอโทรทัศน์ LCD ข้างๆเพื่อดูการถ่ายทอดสดได้อย่างสะดวกด้วย ส่วนพื้นที่นั่งอื่นๆนั้น อยู่คนละระดับกับพื้นฮอลล์กิจกรรมตรงกลาง ราวกับที่นี่เป็นลานประลองของกรีกก็ไม่ปาน ที่นั่งทั้งหมดนั้นโอบล้อมเป็นรูปวงกลม
หลังจากที่ต้าประกาศกับแมวไปว่าต้องการที่จะเอาชนะความหื่นตนเองเพื่อรับผมเข้าชมรมให้ได้นั้น ซึ่งปรากฎว่าหัวหน้าห้องก็เดินออกมาแล้วก็บอกว่าได้ดำเนินเรื่องให้เรียบร้อย แล้วพอผมรู้ตัวอีกที ก็โดนทั้งแมวและฝนนั่งรถไฟฟ้าของโรงเรียนมายังบาสฮอลล์แห่งนี้ โดยที่หน้าทางเข้าฮอลล์นั้นมีป้ายติดเอาไว้พร้อมว่า "ศึกเอาชนะความหื่นของนายต้า" พร้อมกับมีการประกาศไปทางชมรมทุกชมรมของโรงเรียน แถมยังมีการประกาศผ่านเว็บไซด์ของโรงเรียนอีกต่างหาก แถมยังไม่ทันไร ก็มีนักเรียนตั้งแต่แผนก ม. ต้นขึ้นไปก็ได้มาร่วมงานกันอย่างพร้อมเพรียงเสร็จสรรพ
"คือ ฉันพอเข้าใจอยู่นะว่ามันเป็นการทดสอบต้า แต่ทำไมต้องทำบ้าอะไรให้มันโอเว่อร์ขนาดนี้ด้วยหละเนี่ย" ผมตะโกนถามฝนเพราะตอนนี้เสียงตะโกนเชียร์มันดังเสียจนกลบเสียงรอบข้างไปหมด
"จริงๆแล้วแมวเป็นคนขับดันเลยแหละ" ฝนบอกกับผม "นั่นเพราะตลอดเวลาที่พวกเราเรียนมา มีแต่ต้าคนเดียวที่ทำตัวลามกไปเรื่อยจนก่อความเดือดร้อนไปทั่ว และต้องออกกฎออกมามากมายเพื่อห้ามต้าคนเดียว แต่เธอก็รู้นี่นาว่ากฎพวกนั้นก็ทำอะไรต้าไม่ได้ ดังนั้นเมื่อทางโรงเรียนทราบเรื่องนี้ก็เลยเต็มใจจัดงานให้อย่างเต็มที่เลยยังไงหละ"
พูดง่ายๆ ทางโรงเรียนก็อยากดัดนิสัยต้าว่างั้นเหอะ ผมคิด
"แล้วจัดงานซะขนาดนี้เอาเงินมาจากไหนละเนี่ย" ผมถาม เพราะตอนนี้ทั่วทั้งฮอลล์เองก็เริ่มหนาวเพราะแอร์ที่เขาเปิด
"จากค่าเทอมไง ฮิฮิ" ฝนบอก
เอาเงินนักเรียนมาผลาญเล่นด้วยเนี่ยนะ ผมคิดอย่างไม่เดือดร้อนเพราะผมไม่ได้จ่ายค่าเทอม แต่มันก็ชวนไม่ชอบใจไม่น้อย
"จะเริ่มแล้วนะ" ฝนชี้ให้ผมมองไปข้างหน้า
ตรงกลางฮอลล์นั้น มีนักเรียนสาวคนหนึ่งที่ผมคาดเดาว่าน่าจะอยู่ชั้นเดียวกัน เธอเดินไปตรงกลางฮอลล์ พร้อมกับไมค์ลอยที่ถือมาด้วย และเมื่อเธอเริ่มยกมือขึ้น เสียงเชียร์ต่างๆของนักเรียนก็เริ่มเงียบลง
"ทุกท่านค่ะ ขอต้อนรับสู่กิจกรรมเพื่อการดัดสันดานของบุรุษที่พวกเราทั้งหมดรู้จักกันดีค่ะ นายต้านั่นเองค่ะ ดิฉัน จอย รับหน้าที่เป็นพิธีกรค่า"
เสียงเชียร์ตอบรับทั่วทั้วฮอลล์ก็ดังมากขึ้นไปอีก ราวกับเสียงเชียร์ของคนที่มาดูฟุตบอลโลกรอบชิงชนะเลิศอย่างไรอย่างนั้นเลย
แสดงว่าทั้งโรงเรียนก็หมั่นไส้ไอ้ต้าสินะเนี่ย ผมหัวเราะแห้งๆ
"นั่นนะ เป็นรองประธานเชียวนะ" ฝนบอกกับผม "เห็นว่ากันว่ามีสิทธิกลายๆที่จะเป็นประธานนักเรียนรุ่นต่อไปเลยนะ"
"อ้าว รองประธานไม่ได้มีคนเดียวเหรอ" ผมถาม
"จริงๆคือมีถึง 5 คน" ฝนบอก "แต่คนที่จะทำหน้าที่จริงๆนั้นจะมี 3 คน และเมื่อใกล้จบเทอม 2 จะมีรองประธานที่ถูกเลือก 3 คนมาหาเสียงเพื่อให้พวกเราช่วยกันลงคะแนนเสียงให้เป็นประธานนักเรียนนะจ๊ะ" ฝนอธิบาย
"โรงเรียนเก่าฉันมีแค่คนเดียวเองมั้งรองประธาน" ผมบอก
"แล้วโรงเรียนเก่าของมิ้นจังนี่ที่ไหนเหรอ" ฝนถามต่อ
"โรงเรียนชา... เจ้ยยยย!! นะ นั่นอะไรเหรอ" ผมเกือบเหวอเพราะเกือบหลุดปากออกไปแล้วว่ามาจากโรงเรียนชายล้วน เลยพยายามเบี่ยงเบนความสนใจไปข้างหน้า โดยที่ผมรีบชี้ไปตรงกลางฮอลล์ทันที ที่นั่นมีนายต้ากำลังเดินเข้ามาตรงกลางของฮอลล์กิจกรรม โดยมีลูกน้องของเขาขนาบทั้งซ้ายขวาและหลัง
"อ๋อ เริ่มแล้วสินะ" ฝนเริ่มนั่งลงบนเก้าอี้และมองไปข้างหน้าอย่างสนอกสนใจ "ดีใจจังเลยน้าที่งานนี้มิ้นมีส่วนเกี่ยวข้อง เลยได้นั่งที่นั่ง VIP เลย คิคิ"
"แต่ฉานไม่ต้องการ" ผมเบ้ปากตอบเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจ
"เอาหละค่ะ ก่อนที่เราจะเริ่ม ขอเแจ้งให้กับทางนายต้าทราบก่อนนะค่ะว่า ถ้าเกิดว่าคุณไม่สามารถระงับอารมณ์ตัวเองตลอดกิจกรรมนี้ได้ เท่ากับว่าคุณฝ่าฝืนกฎทางโรงเรียนเต็มรูปแบบโดยที่มีพยานนับพันรู้เห็น เห็นทีจะต้องโดนลงทัณฑ์อย่างไม่มีเงื่อนไขนะค่ะ" รองประธานสาวพูดด้วยนํ้าเสียงเย็นชาและสะใจอย่างที่สุด
โอ้โห โหดว่ะ ผมคิด แล้วอีแบบนี้ไอ้ต้ามันจะทำได้รึเปล่าเนี่ย
"ผมขอรับคำท้าครับ" ต้าเงยหน้าขึ้นและประกาศ ลูกน้องของต้านั้นตะโกนเชียร์ขานรับ
"ถ้าเช่นนั้น เตรียมตัวให้พร้อมนะค่ะ" รองประธานสาวพูดราวกับนํ้าเสียงไม่ค่อยพอใจนัก ก่อนที่จะเดินไปข้างๆ ลานกิจกรรม โดยผมสังเกตแล้วว่าต้านั้นหยิบเชือกออกมาด้วย
จะทำอะไรของเขากันนะ ผมคิดอย่างสงสัย
"นี่" ต้าบอกกับลูกน้องของเขา "ฟังนะ ถึงฉันจะบอกไปแบบนั้นแต่ใช่ว่าฉันจะทำไม่ได้ ให้พวกนายล่ามฉันด้วยเชือกนี่แน่นๆ เลยนะ"
"หัวหน้า เอาจริงเหรอครับ" ลูกน้องคนหนึ่งถาม
"ใช่ เอาให้แน่นๆเลยนะ" ต้าบอกพร้อมกับกางแขนออก แล้วหลับตา
"โอ้โห คราวนี้นายต้าเอาจริงค่ะ เขาพร้อมที่จะทำทุกวิถีทางที่จะเอาชนะกิจกรรมนี้ให้ได้ แต่ว่าเขาจะทำได้สำเร็จรึเปล่านะ" รองประธานสาวที่ตอนนี้เธอไปอยู่ประจำที่ของพิธีกร ซึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะกรรมการอยู่คนเดียวและมองดูภาพเบื้องหน้าด้วยความตื่นตะลึง
มันเอาจริงวุ้ย ผมคิดขณะมองภาพเบื้องหน้า แต่ยังไม่ทันไรผมก็ต้องหน้าถอดสี
"เอ่อ ทุกท่านค่ะ ใครรู้ตัวว่าอายุไม่ถึง 18 นี้ ดิฉันขอเรียนให้ทราบว่า อย่าถามอะไรนะค่ะ" รองประธานสาวเริ่มเอ่ยด้วยนํ้าเสียงจริงจัง
เพราะตอนนี้ต้าโดนลูกน้องตนเองเอาเชือกมัดเขาในท่าแบบซาดิสซ์ มัดเน้นโชว์สัดส่วนความเป็นชายออกมาตั้งแต่ส่วนอกยันกางเกงอีกต่างหาก แถมเอาผ้าปิดตาต้าอีกต่างหาก เสียงฮือฮาดังออกมาทั่วอัศจรรย์ภายในฮอลล์ และดูเหมือนเสียงสาวๆและเสียงเก้งกวางจะดังกว่าชาวบ้าน
"ไอ้บ้า แกมัดภาษาอะไรของแกฟะ" ต้าตะโกนด่าออกมาเมื่อรู้ตัวว่าโดนมัดเสร็จแล้ว
"อ้าวเหรอครับ โทษที ผมชอบมัดแต่แบบนี้งะ" ลูกน้องคนที่มัดเชือกรีบขอโทษอย่างรวดเร็ว
"หักคะแนนจิตพิสัยข้อหาทำอนาจารนะค่ะ" รองประธานสาวประกาศ
"ห๊าาา!!" ต้าตะโกนถามด้วยความตกใจ
"ขอโทษค้าบ ท่านหัวหน้า" ลูกน้องของเขารีบคุกเข่าขอโทษ
"จะมาขอโทษทำแป๊ะอะไร รีบๆแก้เชือกซิโว้ยยย" ต้าพยายามดิ้นออกมาาแต่ยิ่งเขาดิ้น มันยิ่งทำให้ดูซาดิสต์มากขึ้นเท่านั้น
"ทำบ้าอะไรของพวกนั้นละนั่น" ผมพึมพำพร้อมกับทำหน้าถอดสี "อ้าว ฝน อย่าบอกนะว่าเธอชอบที่ต้าโดนมัดแบบนั้นนะ"
"เปล่า" ฝนหันหน้ายิ้มบอกผมอย่างระทึก "รึว่า ลูกน้องของต้าชอบหัวหน้าตัวเองซะแล้ว ว้าย กรี๊ด กรี๊ด"
ผมรีบถอยรูดออกมาจากเด็กสาวผมยาวอย่างรวดเร็ว คำพูดของเธอนั้นมันช่างทำให้ผมขนลุกเกรียวไปทั้งตัวเลย หยึย
แก๊งงง!!
เสียงระฆังดังออกมาจากลำโพงทั่วฮอลล์ดังขึ้น ผมเดินกลับมานั่งที่ตนเองโดยพยายามไม่เข้าไปใกล้ฝนนิดหน่อยเพื่อมองดูภาพที่อยู่เบื้องหน้า และผมก็พบว่าตอนนี้ต้าโดนมัดเชือกแบบปกติแล้ว โดยมือของเขาทั้งสองข้างโดนมัดไขว้หลังและยืนตัวตรงมองดูภาพที่อยู่เบื้องหน้า
"กิจกรรมครั้งนี้เราจะแข่งกันด้วยทั้งหมด 3 รอบ ถ้าหากว่านายต้าสามารถผ่านทั้งหมดก็จะถือว่าเขาผ่านกิจกรรมนี้ เอาหละ เริ่มจากกิจกรรมแรกได้" รองประธานสาวด้วยเสียงที่ไม่ชอบใจนัก
ตุบ ตุบ ตุบ
มีเสียงเหมือนมีใครโยนอะไรลงมากลางลานฮอลล์ และเมื่อผมก้มมองดู ก็พบว่ามันคือหนังสือโป๊กับกล่อง DVD หนังโป๊!
"อะไรเนี่ย เอาของแบบนี้มาจัดงานไม่โดนเล่นเหรอเนี่ย" ผมถามฝน ฝนเองก็ส่ายหน้าเพราะไม่รู้เหมือนกัน
"เนื่องจากของพวกนี้ทางเราคณะกรรมการค้นพบเมื่อสองวันก่อนจากในห้องชมรมของนายต้า และตามกฎของโรงเรียน ของพวกนี้นายต้านอกจากจะโดนหักคะแนนแล้วก็ต้องถูกทำลายอย่างไม่มีชิ้นดี" จอยเอ่ย "ดังนั้น..."
มีคณะกรรมการนักเรียนชายสี่คนเดินออกมากลางเวลา และในมือของพวกเขานั้นมีค้อนอยู่
"นี่ คิดจะทำอะไรหละ" ต้าตะโกนถาม
"ทำลายของที่คุณรักที่สุดยังไงหละค่ะ" จอยเน้นเสียงหนักๆเป็นช่วงๆ ก่อนที่จะเริ่มชูมือให้สัญญาณ
คณะกรรมการนักเรียนทั้งสี่คนเริ่มยกค้อนขึ้นเหนือหัว
"อย่าน้าาาาาา" ต้าตะโกนออกมาราวกับสิ่งเหล่านั้นคือลูกของเขา
"ถ้าคุณขัดขวางการทำลายของลามกพวกนี้ ก็เท่ากับว่าคุณยอมรับว่าคุณเป็นเจ้าของสิ่งเหล่านี้ นั่นหมายถึงโดนทัณฑ์นะเธอว์.." จอยเย้ย
"โหดร้าย ทารุน" ต้ากัดฟันโต้ตอบ
"หรือจะบอกว่าสิ่งที่ดิฉันทำมันผิด" จอยแสยะยิ้มถามเขา ภาพใบหน้าของเธอปรากฎถ่ายทอดสดทั่วงานทำให้ผมแทบเหวอ "ทุกคนเห็นด้วยกับสิ่งที่ดิฉันตัดสินใจไหมค่ะ"
เฮ้.....!!
เสียงตอบรับทั่วทั้งฮอลล์ดังออกมาอย่างเห็นด้วย ผมมองไปรอบๆที่มีเสียงเชียร์ที่แฝงไปด้วยความสะใจและเสียดายเล็กๆออกมาอย่างน่าทึ่ง
"เอาหละนะ เริ่มได้" จอยสะบัดมือลงให้สัญญาณ
ตุ๊บ!!
เสียงค้อนทุบของเหล่านั้นดังก้องออกมาทั่วทั้งฮอลล์ แถมภาพจากกล้องที่ถ่ายนั้นซูมให้เห็นกันจะๆด้วยว่า ทุบจริง ทำลายจริง และของพวกนี้เป็นหนังสือโป๊และหนังโป๊จริง
"อย่านะ นั้นนะ มัน DVD AV ของแท้จากญี่ปุ่นหาที่ไหนไม่ได้ในประเทศไทยเลยนะ อย่า..." ต้าร้องด้วยเสียงโหยหวน พร้อมกับพยายามที่จะวิ่งไปขัดขวาง โดยที่ลูกน้องของพวกเขานั้นรีบดึงเชือกที่มัดติดกับตังของเขาเอาไว้เพื่อกันไม่ให้หัวหน้าตนเองวิ่งเข้าไปห้ามได้ โดยสีหน้าของพวกเขานั้นก็เจ็บปวดไม่แพ้หัวหน้าตนเอง
“ม่ายยยยยยยยย” ต้าตะโกนร้องออกมาอย่างโหยหวน
"อดทนไว้พรรคพวก เพื่อหัวหน้า เพื่อหัวหน้า" ลูกน้องของต้าคนที่มัดเชือกให้ต้าผิดๆตะโกนราวกับส่งเสียงเชียร์ในสนามรบ
ตึง! โครม! เพล้ง! คว๊าก!
"ฮือ... ลาก่อน .... AV จัง น้องสาวที่น่ารักของโผม..." ต้าโหยหวนราวกับเสียสิ่งสำคัญไปแล้ว
ผมมองดูภาพข้างหน้าโดยไม่รู้ว่าจะเห็นใจหรือดีใจดีนะ ถ้าไอ้ต้ามันมีกระทั่งหนังโป๊ของแท้ แสดงว่ามันเป็นพวกหื่นโคตรๆเลยนะเนีย่

(5 นาทีต่อมา)
และเมื่อเหล่ากองแผ่นหนังโป๊และหนังสือโป๊แหลกละเอียดไปแล้ว คณะกรรมการนักเรียนสี่คนนั้นก็ได้เก็บกวาดลงถังขยะโชว์ให้ต้าดูก่อนที่จะเดินจากไป ทิ้งเอาไว้ให้เด็กหนุ่มที่โดนมัดกลางลานกิจกรรมนั้นหมอบลงพื้นราวกับสิ้นหวัง
"ว่ายังไงค่ะ คุณต้า แบบนี้ยังคิดที่จะแข่งต่อไปค่ะ" รองประธานสาวถามต่อด้วยนํ้าเสียงที่พึงพอใจเล็กน้อย
"จัดมาเลย" ต้าเงยหน้าตะโกนทั้งนํ้าตาด้วยความเจ็บปวด เสียงเชียร์ของคนที่มาร่วมดูนั้นดังออกมาดังกว่าเดิมเสียอีก
"ถ้าอย่างนั้น การแข่งขันรอบที่สองค่ะ" จอยประกาศ
แก๊งงง!!
เสียงระฆังดังขึ้นมาจากลำโพงอีกครั้ง พร้อมกับคณะกรรมการนักเรียนคนหนึ่งที่ถือหมอนข้างออกมากลางลานกิจกรรม
"นี่คือสิ่งที่ทำขึ้นเพื่อกิจกรรมนี้โดยเฉพาะ ทั้งนี้ต้องขอขอบคุณคุณฝนด้วยนะค่ะที่ช่วยสนับสนุน" จอยหันหน้ามองดูฝน
"ไม่มีปัญหาค่ะ" ฝนยิ้ม โดยที่ผมสงสัยว่าฝนมีส่วนร่วมในกิจกรรมนี้ด้วยเหรอ
และเมื่อผมมองดูทีวีที่อยู่ข้างๆผม กล้องมันซูมไปที่หมอนข้างใบนั้น และเมื่อมองดูก็ต้องแทบช็อค เพราะมันคือรูปผมในสภาพชุดเมดน้อยสาวหูแมวและเป็นสภาพตอนที่ชุดของผมหลุดออกในวันที่ผม (จำใจ) ไปยั่วไอ้เกรียนด้วย
"เฮ้ย!! ถ่ายตอนไหนว่ะ" ผมตะโกนถามเด็กสาวแทบคลั่ง
"ก็ถ่ายวันนั้นไง ฮิฮิ" ฝนเหล่ตามองผม
"แล้วจะถ่ายทำม้ายยยยยย" ผมตะโกนถามเธอต่อราวกับอยากฉีกเธอเป็นชิ้นๆซะให้ได้
เสียงฮือฮาดังออกมาจากอัศจรรย์ที่นั่งคนดูทั่วฮอลล์ดังขึ้น มีเสียงตะโกนออกมาจากหลายจุดว่า 'มีขายด้วยไหม' 'อันเท่าไหร่' หรือ 'น่ารักจัง' ดังทั่วฮอลล์
อ๊ากกก หมดกัน ภาพพจน์ตรู
"เราจะให้หมอนข้างรูปสาวน้อยมิ้นจังใบนี้โยนไปทางต้า และถ้าหากว่าต้าสัมผัสโดนมันหรือว่ากอดลูบคลำแม้แต่นิดเดียวละก็ ถือว่าแพ้ค่ะ" จอยประกาศ
"เอารูปชั้นมาทำบ้าอะไรกันฟะ" ผมตะโกนด่าจอยต่อหลังจากที่รู้ว่าด่าฝนไม่ได้ผล แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจ
"เริ่มได้" เธอออกคำสั่ง
คณะกรรมการนักเรียนคนนั้นรีบโยนหมอนข้างนั้นไปทางต้าทันที เด็กหนุ่มเงยหน้ามองดูวัตถุที่ลอยมาข้างหน้าพร้อมกับประมวลความคิดในหัวอย่างรวดเร็ว
นะ นั่นมันหมอนข้างลายมิ้นจังนี่นา ถ้าเปรียบกันแล้ว มันก็คือแรร์ไอเทมสำหรับเราเลย ต้าคิดขณะที่หมอนข้างใบนั้นลอยมา
ด้วยจากว่าเขาคิดอย่างรวดเร็วมาก ทำให้ตอนนี้หมอนข้างใบนั้นเลยสโลวโมชั่นมาอย่างช้าๆ
ภาพของผมในสภาพชุดเมดหูแมวและกำลังหน้าแดงด้วยความอายนั้น ทำให้ต้าแทบคลั่ง
อร้า อยากจับหมอนข้างใบนั้นจังเลย อยากเอาหน้าซบด้วย และก็อยากลูบคลำด้วย อึ้ย..
หมอนข้างใบนั้นค่อยๆลอยเข้าใกล้เข้ามาใกล้เขามากขึ้นแล้ว (แบบสโลวโมชั่น)
ไม่นะ ไม่ ต้าพยายามฝืนร่างกายตนเอง อย่าโดนหมอนข้างนั้นนะ เราต้องอดทนเอาไว้ อดทนเอาไว้
เขากำหมัดแน่น แม้ว่าจะกำลำบากเพราะว่ายังโดนมัดอยู่ก็ตาม เขาลุกขึ้นยืนและก็มองดูหมอนข้างที่กำลังจะลอยมาโดนตัวของเขาแล้ว
เราจะยอมแพ้ไม่ได้กับไอ้แค่หมอนข้างน่ากอดใบนี้ เด็กหนุ่มมองดูหมอนข้างใบนั้นด้วยความเจ็บปวด ถึงมันจะน่ากอดยังไงก็ตาม แต่ว่า...
หมอนข้างรูปมิ้นจังกำลังจะชนตัวของเขาแล้ว
"ตูไม่ยอมแพ้หรอกโว้ยยยยย!!" ต้าตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง แล้วก็ยกขาขึ้นแล้วถีบหมอนข้างใบนั้นจนลอยไปข้างหน้า หมอนข้างมิ้นจังก็กลิ้งไปจนกระทั่งมันหยุดลง ท่ามกลางเสียงที่เงียบฉี่ของทั่วทั้งฮอลล์ ยกเว้นเสียงหอบหายใจของต้าที่เขาหอบหายใจแรงมากจนเสียงของเขาดังก้องทั่วทั้งฮอลล์
ผมยืนดูการกระทำของต้าเสียจนผมแทบอึ้ง คือ จะว่าโกรธก็ไม่เชิง ไม่ชอบใจมันก็ไม่ใช่ แต่อึ้งมากกว่า เพราะแม้แต่ไอ้หมอนข้างลายผู้หญิงผมยังอยากได้เลย แสดงว่าต้าถึงกับยอมทำขนาดนี้ แต่ก็นะ มันทำให้ผมรู้สึกว่า..
"มันเหมือนโดนต้าถีบทางอ้อมเลยวุ้ย" ผมคิดแบบนั้นจริงๆ
คณะกรรมการนักเรียนคนเดิมรีบ วิ่งเข้ามาแล้วก็เก็บหมอนข้างออกไปจากลานกิจกรรม โดยที่แม้แต่รองประธานสาวก็ยังอึ้ง
"เอ่อ ถือว่าผ่านค่ะ" เธอจำใจพูด
"ว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า" ต้าลุกขึ้นและหัวเราะเสียงดัง "เหลือรอบสุดท้ายแล้วสินะ เข้ามาเลย จะเอาอะไรมาก็เอามาเล้ย"
ต้าท้าจอย รองประธานสาว ซึ่งนั่นทำให้เธอกำหมัดที่ถือไมค์โครโฟนแน่นจนสั่นไปหมด แต่ดูเหมือนเธอก็จะระงับสติอยู่ เธอหันหน้ามองดูฝน แล้วพยักหน้า
"มิ้นจังจ๋า" ฝนหันหน้ามองดูผม "ช่วยอะไรหน่อยนะจ๊ะ"
"อะไรเหรอ" ผมถามเธอ
เด็กสาวไม่ตอบ เธอเดินเข้ามาใกล้ผม แล้วก็หยิบแว่นสายตาธรรมดาขึ้นมาสวม โดยก่อนที่ผมจะถามเธอว่าทำไมต้องใส่แว่นด้วย เธอก็จับให้ผมเดินไปที่ริมเก้าอี้ จากนั้นก็ผลักให้ผมร่วงลงไปกลางลานกิจกรรมทันที
ผลั่ก!
ตุ้บ..
ผมร่วงลงกลิ้งไปกับพื้นลานกิจกรรม และเมื่อผมเงยหน้าขึ้น ผมก็พบว่าผมกำลังนั่งอยู่ประจันหน้ากับต้าที่กำลังมองผมราวกับคนเสียสติไปแล้ว
"ใช่แล้วค่ะ รอบสุดท้าย เราจะใช้มิ้นจังตัวเป็นๆในสภาพสาวแว่นเป็นตัวตัดสิน ถ้าต้าสามารถไม่วิ่งเข้าไปจับต้องตัวของเธอได้ละก็ ถือว่าผ่านค่ะ" จอยประกาศชัดเจน
"เฮ้ย ใช้ตูเนี่ยนะ" ผมตะโกนถามด้วยความตกใจปนไม่พอใจ แต่เสียงของผมนั้นก็กลับโดนเสียงเชียร์กลบซะแทน
ผมไม่รู้ตัวเลยว่าสภาพของผมตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ผมโดนฝนจับสวมแว่นตา ทำให้ตอนนี้ผมต้องขยายรูม่านตาให้มากกว่าปกติเพราะว่ามองอะไรไม่ค่อยชัด มันทำให้ผมตาโตขึ้นโดยที่ผมไม่รู้ตัว แถมด้วยการที่ผมโดนฝนผลักลงมานั้น ทำให้ตอนนี้ปลายขาทั้งสองข้างของผมแยกออกมาจากกัน และผมก็ใช้มือทั้งสองข้างยันตัวเองเอาไว้ไม่ให้ล้ม ตำแหน่งมือทั้งสองข้างก็อยู่ข้างหน้าต้นขาที่ไม่ได้แยกออกมาด้วย แถมสภาพที่กระเซาะกระเซิงของผมนั้นไม่รู้ตัวเลยว่ามันทำให้ผมดูน่ารัก น่าสงสารมากขึ้นแค่ไหนในสายตาของชายธรรมดา แต่สำหรับกับชายหื่นอย่างต้าหละ
นายต้านั้นเริ่มตัวสั่นไหวมากขึ้น เขาเริ่มยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ราวกับชายโรคจิตไม่มีผิด นั่นทำให้ผมเริ่มรู้สึกแล้วว่าต้าจะน่ากลัวก็ตอนนี้แหละ
"สาวแว่นน้อย มิ้นจางงงงงง" ต้าตะโกนออกมา แล้วพยายามที่จะวิ่งเข้ามาหาผม โดยที่ลูกน้องของพวกเขานั้นพยายามดึงเชือกฉุดหัวหน้าตนเองเอาไว้ ทว่า
แขว้ก!!
เชือกนั้นกลับขาดออกมาด้วยพละกำลังความหื่นของต้า และตอนนี้มือทั้งสองข้างของเขาหลุดออกจากเชือกแล้ว เริ่มแกว่งแขนไปมาเพื่อออกตัววิ่ง ในขณะที่ลูกน้องของเขาโดนแรงกระแทกหงายหลังล้มไปนอนกองกับพื้น เสียงฮือฮาดังออกมาจากคนที่มาดูดังไปทั่วฮอลล์
"ไม่นะหัวหน้า อย่าาาาาาา" ลูกน้องคนหนึ่งตะโกนเตือนสติต้า
แต่ตอนนี้ผมกลับขยับไปไหนไม่ได้ เพราะเหมือนกับว่าต้ากำลัวจะวิ่งเข้ามาทำร้ายผมอย่างไรอย่างนั้น ความกลัวที่ไม่รู้มันมาจากไหนเอ่อล้นเข้ามาในตัวของผม ผมตัวสั่นมากขึ้น และราวกับว่าผมหมดทางที่จะรับมือกับต้าแล้ว และเมื่อต้าเข้ามาใกล้มากขึ้น ผมรีบหลับตาแน่นด้วยความกลัว
"อว้ากกกกกกก!" ต้าร้องเสียงดังออกมาอยู่ข้างหน้าผมเอง
โครม!!
เสียงดังโครมดังออกมาจากข้างหลังผม และเมื่อผมลืมตาขึ้นมอง ต้าก็หายไปแล้ว และเมื่อผมหันไปมองข้างหลัง ก็พบว่าต้านั้นวิ่งเข้าไปชนกับกำแพงที่นั่งคนดูแทน โดยที่ผมเริ่มสงสัยแล้วว่าต้ามันวิ่งไปชนกำแพงได้ยังไง ได้มีภาพย้อนหลังฉายขึ้นข้างบนทีวี และผมก็พบว่า ต้านั้นวิ่งเอียงหลบตัวแทนก่อนที่จะโดนตัวของผม ทำให้ตัวไปกระแทกกับกำแพงเสียแทน เรียกได้ว่า ทันเฉียดฉิวเลยทีเดียว
แม้แต่งานนี้จอยก็ยังอึ้ง เธอหลับตาราวกับว่าเธอไม่สามารถเอาชนะได้ แล้วเธอก็ลุกขึ้นประกาศ
"นายต้า สามารถเอาชนะอุปสรรคทั้งหมดสามอย่างไปได้ค่ะ" เธอเอ่ย
เฮ้...!!
เสียงของคนที่มาร่วมงานตะโกนออกมา ทั้งน่าเสียดายและดีใจไปกับต้าด้วย ผมเงยหน้ามองไปรอบๆแล้วก็ต้องไม่ชอบใจเมื่อรู้ว่า ของที่เอามาล่อนายต้าในรอบที่ 3 นั้น
มันตูนี่หว่า -*-
"ดังนั้นแล้ว คุณมิ้นค่ะ" จอยเดินมาข้างๆผมแล้วยื่นมือให้ผม ผมยื่นมือไปจับมือของเขาแล้วเธอก็ฉุดตัวให้ผมยืนขึ้น "นายต้าสามารถผ่านการทดสอบได้แล้ว คุณจะยอมเข้าชมรมโมเอะไหมค่ะ"
ผมมองไปรอบๆ ตอนนี้สายตาของคนดูกลับจดจ้องมองดูผมอย่างลุ้นระทึก
มันเหมือนบังคับกลายๆ เลยนี่หว่า
"เข้าก็เข้าค่ะ" ผมจำใจตอบ
"เฮ้!!"
งวดนี้ไม่ได้มีแต่เสียงเชียร์คนดูดังออกมาอย่างเดียว แต่เป็นเสียงเชียร์ของลูกน้องของต้าด้วย พวกเขารีบวิ่งเข้ามาดูอาการหัวหน้าตนเองด้วยสีหน้าเบิกบาน
"สำเร็จแล้วนะหัวหน้า ในที่สุด ชมรมของพวกเราก็ได้เป็นชมอย่างเป็นทางการแล้ว แถมยังได้มิ้นจังเข้าชมรมด้วย" ลูกน้องคนเดิมรีบบอกกับหัวหน้าคนนี้
ตอนนี้ต้า ที่มีคนช่วยพยุงเขาขึ้นมานั้น เจ้าตัวยิ้มออกมาอย่างเบิกบาน ก่อนที่จะยอมให้ลูกน้องหามเขาออกไปนอกลานกิจกรรม
ผมมองดูเหตุการณ์รอบๆ โดยที่มีทั้งจอย รองประธานสาวและฝนยิ้มหึๆ ออกมาด้วยอาการเสียวสันหลัง
สรุปแล้ว ฉันเป็นของเล่นไปแล้วใช่ไหมเนี่ย แล้วคราวหน้าจะเจออะไรอีกเนี่ย ฮือๆ

Create Date : 20 กันยายน 2553		0 comments
Last Update : 20 กันยายน 2553 20:18:29 น.
Counter : 637 Pageviews.
Share Tweet