|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ผ่าตัดต่อมไทรอยด์ซ้าย
๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๔๖ พบหมอตามนัดเพื่อผ่าตัดต่อมไทรอยด์ หมอบอกว่าการผ่าตัดต่อมไทรอยด์ซึ่งเป็นอวัยวะที่อยู่ใกล้กล่องเสียงหรือเส้นเสียง อะไรนี่แหละ ผลข้างเคียงของการผ่าตัดอาจทำให้คนไข้เสียงแหบได้ อาจจะแหบชั่วคราวหรือถาวรก็ได้ แต่หมอจะระวังที่สุด แล้วให้ไปเอ็กซเรย์ปอด ไปเจาะเลือด (เห็นเจ้าหน้าที่ที่เจาะเลือดแบ่งใส่หลอดเล็ก ๆ อีกตั้งหลายหลอด คงเอาไป lab ดูหลาย ๆ อย่าง การผ่าตัดนี่ต้องเตรียมอะไรเยอะเลยเนอะ)
โชคร้ายห้องพิเศษที่จองไว้ยังไม่ว่าง ต้องนอนห้องรวม ไม่ได้นอนในห้องด้วยซ้ำ คนไข้ล้นห้องต้องออกมานอนเปล (เตียงยังไม่มีให้เลย อะโห)ที่ทางเดิน ซึ่งมีเปลนอนเรียงรายตลอดทางเดิน แถมยังได้นอนหน้าห้องน้ำอีกต่างหาก แต่เขาก็รักษาความสะอาดได้ดีมาก ไม่มีกลิ่นเลย
ตอนเย็นทีมวิสัญญีมาพบ ให้ความรู้เกี่ยวกับการผ่าตัด บอกว่าหลังจากสลบ จะสอดท่อสำหรับช่วยหายใจ เผื่อมีอะไรฉุกเฉิน เพราะขณะผ่าตัดอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น หลังผ่าตัดจะมีท่อเล็ก ๆ ระบายเลือดจากแผล และอะไรอื่นที่ควรรู้ สงสัย กังวลใจอะไรก็ถามได้ เราไม่รู้จะถามอะไร
คืนนั้นนอนด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เพราะไม่เคยนอนห้องคนไข้รวม แถมยังกังวลว่าหลังจากผ่าตัดแล้วจะเป็นอย่างไรถ้าต้องนอนที่นี่ เพราะเคยผ่าตัดมาครั้งหนึ่งแล้ว รู้ว่าสภาพหลังผ่าตัดนี่มันเลวร้ายสุด ๆ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ต้องนอนหัวสูง แล้วเปลนี่มันปรับระดับไม่ได้ สุดท้ายก็ เออ ช่างมันเหอะ ไหน ๆ ก็อยู่ที่ รพ.แล้ว มันจะเป็นยังไงให้รู้ไป คนอื่นเขายังอยู่กันได้เลยนี่นา งดน้ำ อาหารหลังเที่ยงคืน ตอนตี ๓ ตื่นเพราะคนไข้คุยกันข้ามเตียง นางพยาบาลเข้ามาเตือนไม่ให้รบกวนคนอื่น
๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๔๖ ตอนเช้าพยาบาลมาใส่สายปัสสาวะให้ แล้วเติมน้ำเกลือ สาย ๆ เจ้าหน้าที่เอาเปลมารับไปห้องผ่าตัด ความรู้สึกตอนนั้นเฉย ๆ ไม่ตื่นเต้น ไม่วิตก นอนลืมตาดูรอบตัวตลอด เข้าห้องผ่าตัดก็ดูสภาพห้อง มีเตียงผ่าตัดหลายเตียง มีอุปกรณ์เยอะแยะมากมาย มีเจ้าหน้าที่สวมชุดเขียวเดินกันขวักไขว่ พอนอนเตียงผ่าตัดทีมเจ้าหน้าที่ก็มารุมล้อม เอาหมวกมาคลุมผม ล็อคตัวให้ติดกับเตียง เอาอะไรมาแปะ ๆ ตามตัว เอาที่วัดความดันมาพันต้นแขน ชวนคุย ๒ ๓ ประโยค คงอยากดูปฏิกิริยาคนไข้ด้วยมั้ง ตอนนั้นก็สงสัยเหมือนกันว่าถ้าคนไข้ที่กลัวมาก ๆ นี่ความดันจะผิดปรกติมั้ย แล้วจะผ่าตัดได้หรือไม่ เราดูนาฬิกาว่าเป็นเวลาเท่าไร สุดท้ายก็เอาหน้ากากพลาสติคมาครอบหน้า เอาท่อมาจ่อที่จมูก แล้วบอกว่าให้หายใจสูดออกซิเจนเข้าไป แล้วก็หมดสติ
รู้ตัวอีกทีรับรู้ดึงความเจ็บปวดแสนสาหัส รีบดูนาฬิกา สลบไปตอนสาย ฟื้นอีกทีบ่ายแก่ ๆ เจ็บแผลมาก ๆ ๆ นอนร้องไห้น้ำตาไหลเงียบ ๆ เจ้าหน้าที่บอกว่าหมอฉีดยาแก้ปวดให้แล้ว ถ้ายาหมดฤทธิ์แล้วยังปวดมาก ให้บอกพยาบาลที่ห้อง หมอสั่งให้อีกหนึ่งเข็ม แต่หลังจากนั้นต้องกินยาแก้ปวดแบบเม็ด นอนรออยู่ในห้องอีกนาน จนคนไข้คนอื่นกลับห้องหมดแล้ว เหลือเรานอนคนเดียว เพราะร่างกายยังไม่พร้อมที่จะกลับห้อง เห็นเจ้าหน้าที่มาวัดความดันบ่อย ๆ และบอกว่าปริมาณปัสสาวะมีน้อย เจ้าหน้าที่ที่เดินผ่านไปมาก็ถามกันว่าทำไมคนไข้คนนี้ยังไม่กลับห้อง สุดท้ายมีเจ้าหน้าที่สองคนมากดกระเพาะปัสสาวะเบา ๆ แล้วคุยกันว่า position อะไรสักอย่างนี่แหละ รออีกสักพักก็กลับห้องพัก
มาถึงข้างนอกห้องผ่าตัด รอบตัวมืดแล้ว ช่วงนี้ใกล้หน้าหนาวค่ำเร็ว พอออกจากลิฟท์จะกลับห้องเราสังเกตว่าเขาเข็นกลับห้องเดิมหรือเปล่า (ห้องคนไข้รวม) ดูสภาพทั่วไปแล้วไม่พลุกพล่านจอแจ น่าจะได้ห้องพิเศษแล้ว สุดท้ายใช่จริงด้วย เราได้ห้องพิเศษจริง ๆ ดีใจที่สุด เพราะห้องพิเศษนี่หายากยิ่งกว่าเพชรกว่าทอง มีเงินยังหาซื้อเพชรซื้อทองได้ แต่คุณไม่สามารถซื้อห้องพิเศษ (รพ.ของรัฐ)ได้
ถึงห้องในสภาพมีสายน้ำเกลือ สายปัสสาวะ ท่อระบายเลือดจากแผลลงไปกระปุกเล็ก ๆ เรารีบขอกระจกมาส่องดูแผลที่คอ เห็นแต่ผ้าพันแผลปิดไว้ สักพักก็อาเจียน แรก ๆ ก็พยายามอาเจียนแบบรบกวนแผลที่เย็บให้น้อยที่สุด (คิดเอาเองว่า)กลัวแผลที่เย็บจะปริ แต่หลัง ๆ นี่ไม่ได้แล้ว อาเจียนบ่อย ๆ อั้นไม่อยู่โก่งคออาเจียนสุดฤทธิ์ อาเจียนอยู่เรื่อย ๆ ตลอดทั้งคืนถึงเช้ามืด
ตลอดคืนนั้นเจ็บปวดทรมานสุด ๆ ปรับระดับเตียงให้นอนหัวสูง ดูเข็มนาฬิกาเดินติ๊ก ๆ ๆ ๆ เจ็บทั้งแผลที่ผ่าตัดและเจ็บในคอที่สอดท่อช่วยหายใจ พยายามจิบน้ำอุ่นบ่อย ๆ เพื่อให้อาการเจ็บที่เกิดจากการสอดท่อช่วยหายใจหายเร็ว ๆ สลับกับกินส้มเขียวหวานทีละนิดทำให้รู้สึกชุ่มคอ
ตอนดึกพอน้ำเกลือหมดพยาบาลมาถอดเข็มน้ำเกลือให้ สักครู่กลับเข้ามาใหม่บอกว่าหมอเวรสั่งให้เติมน้ำเกลือต่อเพราะปริมาณปัสสาวะมีน้อย ก็ต้องหาเส้นเติมน้ำเกลือใหม่ เจาะหาจนเจ็บแต่หาเส้นเลือดไม่ได้ ก็ออกไปชวนเพื่อนพยาบาลมาอีกคน ทีนี้สองคนก็หาเส้นเลือดกันใหญ่เลย เจ็บมาก ก ก และทำเส้นเลือดแตกไปที่นึง ตอนนั้นเจ็บแผลผ่าตัด เจ็บในคอที่ใส่ท่อสุด ๆ แล้ว แต่ต้องมาเจ็บจากหาเส้นเลือดเติมน้ำเกลืออีก ชีวิตชั้นรันทดเหลือเกิ๊น ที่สุดก็เติมน้ำเกลือถุงใหม่ได้อย่างทุลักทุเล
เช้าต่อมารู้สึกดีขึ้นเยอะ รู้สึกได้ว่ารอดตายแล้ว หมอมาเยี่ยม แรกสุดที่เจอกันหมอให้นับ ๑ - ๑๐ เพื่อฟังเสียงว่าแหบหรือเปล่า โชคดีเสียงปรกติ แล้วล้างแผลให้ ป้ายยาที่เป็นครีมบริเวณแผล แล้วเปิดแผลไว้เลย ไม่มีการกินยาแก้อักเสบเพราะเป็นการผ่าตัดที่ปลอดเชื้อ โอ้ ทึ่งมาก ผ่าตัดขนาดนี้ไม่ต้องกินยาแก้อักเสบ บอกหมอว่าเมื่อคืนอาเจียนจนวิตกว่าแผลจะปริ หมอบอกว่าไม่เป็นไรหรอกเพราะมีการเย็บแผลสองชั้น
อยากลงมาเดินเล่นภายในห้อง แค่สายน้ำเกลือกับกระปุกเลือดนั่นยังพอเดินได้ แต่สายปัสสาวะนั่นต้องนอนอยู่กับเตียง บ่าย ๆ พยาบาลมาดึงสายน้ำเกลือออกให้ บริเวณหลังมือที่เจาะเข็มนั่นบวมมาก และถอดสายปัสสาวะให้ เราก็ลงมาเดินเล่นในห้องได้ โดยต้องสะพายกระปุกเลือดไปด้วย พยาบาลจะคอยมาเช็คกระปุกนี้เป็นระยะ ๆ ว่าเลือดหยุดไหลหรือยัง
หลังจากนั้นอาการเจ็บแผลผ่าตัด เจ็บในคอที่ก็ค่อยดีขึ้น และสภาพร่างกายเป็นปรกติหลังผ่าตัดสามวัน เคยขอยาแก้ปวดกินครั้งเดียว เพราะรู้สึกว่าเจ็บแผลในระดับที่ทนได้ ไม่จำเป็นต้องกินยาอีก
เคยขอพยาบาลลงมาเดินเล่นข้างล่างครั้งหนึ่ง อยากเห็นต้นไม้ใบหญ้า โดยต้องปิดแผล หลังจากนั้นก็ไม่ได้ลงมาอีก เพราะเกรงใจที่จะต้องปิดแผลให้ทุกครั้ง ก็เลยเดินเล่นไปมาแถว ๆ โถงลิฟท์ กับทางเดินหน้าห้อง เวลาเดินออกมาก็ต้องสะพายกระปุกเลือดมาด้วย คือท่อระบายมันจะอยู่ใต้แผลที่คอ เราก็เก็บท่อนั้นไว้ในเสื้อ แล้วปลายท่อก็จะโผล่ออกมาจากชายเสื้อไปลงกระปุกที่สะพาย ตอนไปเดินเล่นมีคนถามว่าในกระปุกคืออะไร (อาจคิดว่าเป็นปัสสาวะ ) หลังจากนั้นเวลาออกไปเดินเล่นเลยเอาท่อนี้ออกไว้ด้านนอกของเสื้อ ให้เห็นเลยว่ามาจากแผลที่คอนะ
หมอมาล้างแผลให้ทุกเช้า มากันเป็นทีมทั้งหมอ พยาบาล และผู้ช่วย มาแต่เช้า ช่วงนี้เข้าหน้าหนาว เจ็ดโมงกว่ายังไม่สว่างเต็มที่ กำลังนอนสบาย แต่เราก็ต้องตื่นรอหมอ เกรงใจหมอน่ะ
๑ ธันวาคม ๒๕๔๖ กลับบ้าน (อยู่ รพ. ๕ คืน ๖ วัน) นัดฟังผลชิ้นเนื้อที่ผ่าตัด ๑๖ ธันวาคม ๒๕๔๖ ว่าจะเป็นมะเร็งหรือเปล่า
๓ ธันวาคม ๒๕๔๖ ไปถอดไหมผ่าตัด ที่ รพ. ไม่รู้สึกเจ็บเลย เห็นเขาดึงปรื้ดเดียว ไม่มีรอยแผลเป็น มีแค่รอยเส้นเล็ก ๆ ตามรอยย่นที่คอ และหลังจากนั้นก็เลือนหายไป สรุปว่าไม่เหลือรอยเลย ช่วงหลังออก รพ. ก็ใช้ผ้าพันคอตลอด พอดีเป็นช่วงฤดูหนาวเลยเข้าฤดูกาลพอดี
ช่วงนี้เป็นเวลาทำใจว่าเราจะเป็นมะเร็งต่อมไทรอยด์หรือเปล่า คำตอบมีแค่สองอย่าง คือใช่ กับไม่ใช่ วิตกกังวลเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่ก็โชคดีที่สุด แต่ถ้าใช่ ก็ต้องยอมรับชะตากรรมเพราะเราไม่ได้อยากป่วย แต่มันเป็นเอง เป็นสิ่งที่ฉันกำหนดเองไม่ได้ ถ้าเป็นมะเร็งก็ต้องรักษาทางการแพทย์แผนปัจจุบัน

|
|
โดย: เอรี่จัง (Arie_Jar ) วันที่: 5 พฤษภาคม 2552 เวลา:16:41:30 น. |
|
|
|
โดย: ไก่ IP: 202.143.172.74 วันที่: 28 ตุลาคม 2552 เวลา:13:30:23 น. |
|
|
|
โดย: ่ำjenny IP: 192.168.182.61, 124.120.233.32 วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:11:36:20 น. |
|
|
|
โดย: nipa IP: 203.146.176.122 วันที่: 18 สิงหาคม 2553 เวลา:11:54:28 น. |
|
|
|
โดย: maew IP: 58.137.158.34 วันที่: 10 กันยายน 2553 เวลา:12:48:56 น. |
|
|
|
โดย: แอ้ม IP: 223.204.94.63 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:5:13:23 น. |
|
|
|
โดย: ธเนตร ยาใจ IP: 223.205.6.181 วันที่: 1 กรกฎาคม 2554 เวลา:12:04:00 น. |
|
|
|
โดย: nittaya IP: 101.108.105.29 วันที่: 29 กรกฎาคม 2554 เวลา:15:35:22 น. |
|
|
|
โดย: มาริสา แกรน IP: 125.26.33.126 วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:23:41:41 น. |
|
|
|
โดย: ปุ๊ก้า IP: 103.1.164.43 วันที่: 4 ธันวาคม 2554 เวลา:18:01:39 น. |
|
|
|
โดย: เต้ย IP: 127.0.0.1, 202.176.81.144 วันที่: 21 มิถุนายน 2555 เวลา:14:08:50 น. |
|
|
|
โดย: #12 IP: 27.55.3.240 วันที่: 2 ตุลาคม 2555 เวลา:21:49:26 น. |
|
|
|
โดย: แนน IP: 81.111.111.193 วันที่: 18 พฤศจิกายน 2555 เวลา:1:30:47 น. |
|
|
|
โดย: aicm วันที่: 18 พฤศจิกายน 2555 เวลา:14:18:10 น. |
|
|
|
โดย: กานต์ IP: 27.55.7.94 วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:20:20:28 น. |
|
|
|
โดย: aicm วันที่: 13 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:13:54:02 น. |
|
|
|
โดย: ออฟ IP: 125.24.241.115 วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:21:31:04 น. |
|
|
|
โดย: ่JIRAPORN IP: 182.52.78.229 วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:13:16:25 น. |
|
|
|
โดย: aicm วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:15:18:38 น. |
|
|
|
โดย: เปิ้ล IP: 118.175.34.204 วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:14:06:09 น. |
|
|
|
โดย: aicm วันที่: 2 มีนาคม 2556 เวลา:15:08:31 น. |
|
|
|
โดย: เด็กสกลนคร IP: 1.4.171.31 วันที่: 12 มีนาคม 2556 เวลา:14:08:19 น. |
|
|
|
โดย: เด็กนคร IP: 171.99.148.51 วันที่: 25 มีนาคม 2557 เวลา:15:17:19 น. |
|
|
|
โดย: aicm วันที่: 7 เมษายน 2557 เวลา:13:43:29 น. |
|
|
|
โดย: Kwan. IP: 1.46.133.91 วันที่: 14 พฤษภาคม 2557 เวลา:19:38:50 น. |
|
|
|
โดย: นครพนม IP: 171.99.34.123 วันที่: 5 มิถุนายน 2557 เวลา:0:19:51 น. |
|
|
|
โดย: รัตนา ชูช่อ IP: 1.46.97.111 วันที่: 18 ธันวาคม 2557 เวลา:19:57:24 น. |
|
|
|
โดย: aicm วันที่: 19 ธันวาคม 2557 เวลา:14:11:55 น. |
|
|
|
โดย: นิด IP: 171.5.54.241 วันที่: 3 มิถุนายน 2560 เวลา:15:24:21 น. |
|
|
|
|
|
|
|
แต่ยินดีด้วยนะคะที่การผ่าตัดประสบความสำเร็จ จริงๆแล้วเราก็อยากหายบ้าง ไม่อยากต้องกินยาตลอดไปอ่ะค่ะ แต่ก็กลัวทั้งการผ่าตัดและการกลืนแร่