1 3 4 6 8 9 10 11 13 14 16 18 19 20 21 22 24 25 27 28 29 30 31 |
บ้านเรา 
เดียวดายอ้างว้างกลางเมืองใหญ่
เห็นแสงไฟสาดส่องตามท้องถนน
เดินกับเงาของตัวเองและผู้คน
ที่มากล้นดารดาษกลาดเกลื่อนไป
ค่ำคืนนี้มีแต่เงานั้นเป็นเพื่อน
คอยย้ำเตือนให้สู้ไม่หวั่นไหว
อยู่กับเงาของตัวเราเปล่าเปลี่ยวใจ
แม้ไร้ใครเข้ามาคอยคู่เคียง
ได้ยินเสียงเพลงพริ้วตามสายลม
ดุจดั่งพรหมร้ำร้องให้ถวิน
เสียงเพลงกล่อมให้เราเป็นอาจิณ
ทำให้สิ้นทุกข์คลายที่หมองใจ
อยากจะกลับบ้านที่เราจากลา
เฝ้าฝันหาแต่ท้องทุ่งที่สดใส
บ้านนาครานี้คงคร่ำครวญให้
เรากลับไปคืนถิ่นแดนดินดอน
ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านแล้ว
ยากเปลี่ยนแนวหัวใจสุดถ่ายทอน
แว่วเสียงเรียกเพรียกหาให้คืนคอน
กลับไปนอนหนุนตักพักกายา
ไปพักพิงอิงแอบแนบกายอุ่น
กลิ่นที่คุ้นหัวใจร่ำร้องหา
คืนกลับถิ่นที่เราได้จากมา
หอบหัวใจอ่อนล้าไปเติมแรง |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
...........เหนื่อยหนัก...........
พักก่อนก็ดี....
แต่อย่าเหนื่อยนาน.....
เพราะจะเดินได้ไม่ถึงฝัน...ดังตั้งใจ
เข้าใจนะ..... เพราะ
ที่สุดแล้ว....
ทุกชีวิตล้วนต้องอยู่เพียงลำพัง
และที่สุดท้าย.....
.....บ้าน...คือ...ที่จะเป็นที่กลบร่าง
พร้อมทั้งความหลังให้มลาย....