หลงทางเสียเวลา หลงมิณฑิตา... อาการ SMS เรื้อรัง
บันทึกเรื่องราวที่ออกจะดูเคร่งขรึมจริงจังมาสองวันแล้ว
วันนี้ก็ปล่อยวางแบบสบายๆบางแล้วกันนะ
สัปดาห์นี้น้องมิ้นก็ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเป็นสัปดาห์ที่ 2 แล้ว
บรรดาพี่ ป้า น้า อา ชาว ครม. ทั้งหลายคงสบายใจหายห่วงไป(แค่) นิดหน่อย
แต่ถึงอย่างไร... อาการ Sick Mintita Syndrome SMS ก็คงยังไม่หายขาด
บางคนถึงกับเป็นข้ออ้างเพื่อไปหาวิธีบรรเทาอาการดังกล่าวในช่วงเย็นถึงค่ำเรื่อยๆ
สำหรับน้องมิ้น... คงปรับตัวกับการที่ต้องทั้งเรียนทั้งทำงานไปได้บ้างแล้วนะคะ
ถึงแม้จะมีการซ่อนลูกตาดำไม่ให้ใครเห็นในเวลาเรียนเป็นบางครั้ง
เป็นธรรมชาติของทุกคนที่นั่งฟังนานอยู่แล้วใช่มั้ยค่ะ แต่บ่อยครั้งก็ไม่ดีน้า...
ถ้ารู้ตัวก็หาอะไรทำบ้าง อย่างอมลูกอมจี๊ดจ๊าด บ๋วยเค็ม
สารพัดวิธีที่คิดว่าน้องมิ้นคงมีวิธีการดีๆแน่
ส่วนการทำการบ้านและทบทวนอ่านหนังสือเป็นประจำของน้องมิ้น
เชื่อว่า
ต้องส่งผลให้สัมฤทธิผลของการเรียนเป็นไปอย่างที่น้องมิ้นมุ่งหวัง
(เป็นความเชื่อมั่นจริงๆนะ ไม่ได้กดดัน แต่ก็คอยให้กำลังใจอยู่นะคะ)
สำหรับสัปดาห์นี้ น้องมิ้นคงเดินทางไปเรียนด้วยตนเองได้ชำนาญขึ้นแล้วนะคะ
ถือว่าเป็นการพจญภัยกลางเมืองกรุงแล้วกันนะ
อย่างน้อยคงได้เรียนรู้เส้นทางใหม่เพิ่มขึ้น
เห็นมั้ยค่ะ สุภาษิตใหม่บอกไว้ว่า
หลงทางก็แค่เสียเวลา แต่ถ้าหลงมิณฑิตา อาการ SMS เรื้อรังค่ะ ^ ^
| Create Date : 13 มิถุนายน 2550 |
| Last Update : 14 มิถุนายน 2550 18:17:07 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 833 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
มันเป็นโรคยังไง
ตอน มากทม ใหม่ๆ ก็ เดินหลง เหมือนกัน
นึกภาพได้ ว่า เรานี่ ตัวประหลาด ในรั้วมหาลัยเค้าเลย นี่หว่า เหอๆ
หลอน