ส่งใจให้กระต่ายน้อยมิ้น ก้าวสู่...เกมเกียรติยศ
พรุ่งนี้น้องมิ้นก็จะได้เริ่มต้นชีวิตวันแรกของการเรียนในภาคการศึกษาที่ 1 ของปี 2550 แล้วนะคะ
ในบทบาทของนิสิตคณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ซึ่งไม่ใช่บทบาทในแบบที่ได้รับมอบหมายให้แสดงจากบริษัทใน 9 เดือนที่ผ่านมา
แต่เป็นบทบาทของชีวิตจริงที่น้องมิ้นได้เลือกก้าวเดินด้วยตัวของตัวเอง
เป็นจุดเริ่มต้นของการเดินตามความฝันในอีกด้านหนึ่งของชีวิต
และจะเป็นการเรียนรู้ที่น้องมิ้นจะได้พัฒนาตัวเองสู่วิชาชีพในสังคมต่อไป
การเรียนรู้ในมหาวิทยาลัย มีหลากหลายสิ่งที่จะได้เรียนรู้ทั้งในห้องเรียนและนอกห้องเรียน
การใช้ชีวิตให้มหาวิทยาลัย สิ่งสำคัญอยู่ที่ความพร้อมและเปิดใจที่จะเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา
ซึ่งน้าเชื่อว่า น้องมิ้น มีสิ่งนี้อยู่ในตัวตนของน้องมิ้นอยู่แล้ว
ไม่เคยคิดกังวล หรือกังขา ว่าน้องมิ้นจะได้เรียนรู้อะไรอย่างเต็มที่หรือไม่
เพราะเชื่อมั่นกับความมุ่งมั่นในสิ่งที่น้องมิ้นตั้งใจจะทำเสมอ
แต่... น้องมิ้นเองมีฝันที่อยากจะไปให้ถึงทั้งด้านการศึกษาและเส้นทางของนักล่าฝัน
ในห้วงเวลาที่ต้องทำตามฝันทั้งสองเส้นทาง...
คงไม่ใช่เส้นทางที่ปูด้วยดอกไม้ หรือเส้นทางที่ราบเรียบอย่างแน่นอน
อาจมีทั้งอุปสรรค ความเหนื่อยยาก และความผิดหวังที่จะเกิดขึ้น
และบางครั้ง...บางช่วงของเส้นทางทั้งสอง อาจไปพร้อมๆกันได้ อย่างไม่ลำบากนัก
แต่คงเลี่ยงไม่ได้...ที่ในบางครั้ง และบางเวลา เส้นทางทั้งสองต้องแยกไปในแต่ละทาง
ซึ่งน้องมิ้น ก็คงต้องตัดสินใจเลือกทำในเส้นทางที่ดีที่สุดสำหรับอนาคต
และส่งผลกระทบถึงคนที่น้องมิ้นรัก ให้น้อยที่สุด
ถึงแม้จะไม่ได้เป็นเรื่องง่ายนักสำหรับการใช้ชีวิตนักศึกษาที่ต้องทำงานไปด้วย
แต่การใช้สติ และปัญญาในการคิดวิจารณญาณเพื่อการจัดการกับสิ่งต่างๆที่จะเกิดขึ้น
จะนำพาสิ่งที่ดีๆเกิดขึ้นกับชีวิตของน้องมิ้นทั้งปัจจุบันและอนาคต
ทุกๆก้าวต่อไปของน้องมิ้น ก็เป็นเหมือนเกมชีวิต
แต่จะเป็น เกมเกียรติยศ สำหรับความสำเร็จในวันข้างหน้าของน้องมิ้นค่ะ
ก็คงได้แต่บอกย้ำกับน้องมิ้นเช่นเดียวกับตลอดเวลาที่ผ่านมาว่า...
หากเหนื่อย และล้า มาเมื่อใด
ให้รู้ว่าที่ตรงนี้ ทุก ๆ นาที มีที่ให้น้องมิ้นได้พักพิงใจเสมอ
เกมเกียรติยศ
นานเพียงไรที่เธอต้องเดินบนหนทาง
สู้ทนฝ่าฟัน เพื่อไปสู่ปลายทาง ที่ตั้งใจ
เดินรอนแรมอยู่บนทางเดินที่แสนไกล
เหมือนดังจุดหมาย ไม่มีอยู่จริง บนพื้นดิน
แม้เธอจะล้ม แต่ก็ยังยืนขึ้นมาใหม่
เหนื่อยจนแทบขาดใจ แต่เธอไม่เคยยอมแพ้
ในวันใด หากเธอเผอิญจะหันมา
เหลียวมองกลับมา แล้วเธอจะเห็นฉัน อยู่ข้าง ๆ เธอ
บนทางเดิน จะมีอะไร ให้พบเจอ
รู้ไว้ว่าเธอ ไม่ได้เจอะเจอ เพียงผู้เดียว
เพราะมีคนนี้ ที่เฝ้ามองเธอก้าวเดินไป
เมื่อยามที่เหนื่อยใจ ให้เธอจดจำคำนี้
อดทนเอาไว้ ไปให้ถึงซึ่งยังปลายทาง
ที่งดงาม อย่างที่หวัง
ที่ได้ตั้งใจ ให้พบปลายทางที่ดี
หากเหนื่อยและล้า มาเมื่อใด
ให้รู้ว่าที่ตรงนี้ ทุก ๆ นาที มีที่ให้เธอได้พักพิงใจ
บนทางเดิน จะมีอะไรให้พบเจอ
รู้ไว้ว่าเธอ ไม่ได้เจอะเจอ เพียงผู้เดียว
เพราะมีคนนี้ ที่เฝ้ามองเธอ ก้าวเดินไป
เมื่อยามที่เหนื่อยใจ ให้เธอจดจำคำนี้
อดทนเอาไว้ ไปให้ถึงซึ่งยังปลายทาง
ที่งดงาม อย่างที่หวัง
ที่ได้ตั้งใจ ให้พบปลายทางที่ดี
หากเหนื่อยและล้า มาเมื่อใด
ให้รู้ว่าที่ตรงนี้ ทุก ๆ นาที มีที่ให้เธอได้พักพิงใจ
| Create Date : 03 มิถุนายน 2550 |
| Last Update : 6 มิถุนายน 2550 14:37:01 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 551 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ไม่ว่าเส้นทางที่น้องมิ้นเลือกเดิน หรือต้องเดินนั้นจะเป็นอย่างไร
ขอแค่น้องรับรู้ไว้ว่าน้องมิ้นยังมีเพื่อนร่วมทางไปกับน้องมิ้นอีกมากมายค่ะ