หายไปนาน ไม่ใช่เพราะขี้เกียจ แต่เนื่องจากบล้อคล่ม จมซ้ำ ตอนแรกข้อมูลหายก็หัวเราะทั้งน้ำตาครับ อะไรมันจะโชคดีปานนี้ ตอนนี้ได้กลับมาครบ ดีใจจริงๆๆ

ส่วนนี้ก็เป็นการเอาอะไรที่ผมเคยเขียนไว้ตอนเข้าวงการอินเตอร์เน็ตใหม่ๆ มาลง เพื่อเก็บไว้หนึ่งล่ะ แล้วก็เพื่อลดพื้นที่ในเมลล์ เพราะเคยเซฟเก็บไว้ในเมลล์ ก็เลยอยากจะลดๆ มันบ้าง เอามาลงตรงนี้ให้ได้อ่านกันเยอะๆ (ไม่เยอะก็แล้วแต่เถอะ )

"TRAVOLTA : The DAY After Valentine
เขียนเมื่อ SunDay,15 กุมภาพันธ์ 2004

นี่ก็ตี 3 แล้วครับ
ยังไม่หลับไม่นอนซะที
วันนี้ไม่ทราบว่าอะไรนักหนา
แชทเอมเอสเอน มาทักกันเต็มไปหมด
มือเป็นปลาหมึกเลยผมน่ะ

นี่ก็วันที่ 15 ก.พ.นะครับ
ผ่านพ้นวาเลนไทน์มาได้ 3 ชั่วโมง
แล้วพ่อผมก็ชอบบอกว่า เมืองไทยอ้ะ
บ้าเห่อ ตรุษจีน ไทย ฝรั่งเอากะเขาหมด
วันวาเลนไทน์ก็พอกัน เอาของเขามาอีก
เห็นบ่นๆอยู่นานเหมือนกัน
แต่พอแม่ผมโทรมา...
...สงบเชียวนะพ่อ

สงสัยไม่ได้คว่ำบาตรวาเลนไทน์ครับ
แต่รอแม่โทรมา ...เฮ่อ พ่อตู
เห็นเข้มๆ
แต่ก็มีความน่ารักอยู่นะเนี่ย

วันนี้ก็ดีครับ ไปทำบุญที่บ้านเด็กฯ
สุขใจครับ รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
เวลาได้กอดเด็กๆ
มันไม่ใช่แค่สุขนะครับ
มันมากกว่านั้นเยอะ
ไ้ด้เล่น ได้คุย
แม้จะไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ก็ตาม
..มีน้องคนนึงผมต้องถามชื่อตั้ง 4
รอบกว่าจะรู้จักกัน
ตกลงน้องเขาพูดไม่ชัดหรือผมหูไม่ดีก็ไม่รู้นะครับ
แต่เป็นความรู้สีกที่ดีครับ
มันได้มากกว่าบุญเยอะทีเดียว
แต่เหนืออื่นใด ได้ความสบายใจนี่สิคับ
ที่ถือว่ามีค่าที่สุด

ว่าตามจริง
ต่อให้ใครบอกว่าตนใจบุญแค่ไหนก็ตาม
แต่ถ้าอะไรที่มันสามารถทำให้ตนสบายใจได้ก็ต้องเอาไว้ก่อนล่ะ
มนุษย์ทุกคนล้วนใส่ใจในตนเองครับ
ถ้าใช้ศัพท์แบบชาวบ้านและแง่ลบหน่อยๆก็คือ
ทุกคนล้วนมีความเห็นแก่ตัวนั่นเอง
ผมก็เห็นแก่ตัวนะ เออ
ไม่เห็นแก่ตัวจะไปเห็นแก่ใครครับ
เพราะจะสุขหรือทุกข์ ถ้าเกิดกะเรา
เราก็รีบไปเต็มๆคนเดียว
ไม่มีใครมาแบ่งไปหรอก
หรือต่อให้แบ่งไปได้
ก็ยิ่งแย่หนักเข้าไปใหญ่
เพราะเราจะไม่สบายใจเพิ่มอีก
หากมีใครมาทุกข์กะเราด้วย
ทั้งๆ ที่เขาไม่เกี่ยว

เกิดเป็นมนุษย์นั้นลำบากครับ
ผมเคยบอกไว้ว่า
ผมอยากเกิดเป็นมนุษย์...
...แต่ก็ไม่ดีใจหรอกที่ได้เป็นมนุษย์น่ะ
เพราะการเป็นมนุษย์มันยากเหลือใจ
แต่ทำไงได้ครับ เป็นไปแล้วนี่หน่า
ไว้ชาติหน้าเกิดเป็นแพลงตอนค่อยบ่นแล้วกัน

สำหรับ Valentine นั้น ผมเฉยๆ ครับ
แต่จริงๆ ผมว่าวันนี้สำคัญนะ
ยิ่งถ้าเป็นวันธรรมดาจะสำคัญสุดๆ เลยหล่ะ
เพราะคนจะบอกชอบกัน
เอาดอกไม้ยื่นให้กันอุตลุต
ในที่ทำงานและสถานศึกษา
ทีนี้ ใครที่ไม่ค่อยกล้า ก็จะกล้าขึ้น
...เพราะเห็นเขาทำกันเยอะ เป็นตัวแบบ
(ตามทฤษฎี Model เลยครับ)
มันก็ดีนะ
ที่ช่วยทำให้คนได้กล้าทำในสิ่งที่ใจตนเรียกร้อง
ที่เหลือก็แค่ดูว่าออกหัวออกก้อยล่ะ
อย่าออกหัวงูเชียวล่ะ
เดี๋ยวจะเสียชีวิตได้นะครับ

เอาล่ะ ตัวผมนั้น รักทุกคนนะครับ
ดีใจที่ได้รู้จักกัน
มันไม่ง่ายเลยที่โลกนี้ ..
เอาเฉพาะประเทศไทยเนี่ยแหละ
ประชากร 60 กว่าล้านคน เดินกันเต็มไปหมด
แต่พวกเราสามารถมาเจอ มารู้จักกันได้
มาเป็นเพื่อนกันได้เนี่ย ผมว่า
มันมีความหมายมากทีเดียวครับ
และสำหรับผม
มันเป็นความหมายที่ล้ำค่ามากที่สุดอย่างนึงในชีวิตเลยล่ะ

นี่คือ วันหลังวาเลนไทน์ของผม
ผมไม่รู้หรอกว่าวาเลนไทน์ปีหน้าจะเป็นอย่างไร
และไม่อยากรู้ด้วยว่าจะเป็นไง

ผมชอบพูดเสมอว่า
"ผมไม่อยากรู้ตอนจบก่อนที่มันจะเริ่ม"
เพราะชีวิตเราก็เหมือนหนังครับ
มีตอนเริ่มและตอนจบ
แต่ความสนุกของมันนั้น
อยู่ตรงกลางเรื่องต่างหากล่ะ
รายละเอียดต่างๆ การเดินเรื่อง
การได้รู้จักกับตัวละครต่างๆ
หนังที่ดี
ไม่ใช่แค่ต้องเริ่มและจบดีเท่านั้น
แต่ตอนกลางต้องดีด้วย
เช่นกัน ชีวิตของเราแต่ละคน
มันน่าติดตามก็ช่วงนี้แหละครับ
ไม่ใช่ตอนเริ่มที่เราเกิด
หรือตอนจบที่เราตาย
แต่ความสนุก
มันอยู่ตอนที่เราดำเนินชีวิตนี่เอง

ดำเนินให้ดีล่ะครับ เพื่อนๆทุกคน

รักทุกคนครับ ดีใจที่ได้เจอกัน
จริงๆนะเนี่ย

อ้อ มันอาจช้าไป 3 ชั่วโมง 22 นาที
แต่ก็...
HAppy Valentine's Day ครับผม"

นั่น คือวาเลนไทน์เมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นชีวิตมันเป็นอะไรอีกแบบ ยังเรียนอยู่ และความรักก็ยังไม่เข้าที่

ช่วงนั้นพอความรักไม่เข้าที่ผมเลยพยายามแบ่งเอาความรักที่มีในหัวใจไปให้คนอื่นๆ อาจจะเป็นเด็กๆ (เด็กจริงๆ ครับไม่ใช่อายุ 16 แล้วหุ่นผอมบาง ไม่ใช่นะ) หรือไม่ก็เพื่อนๆ

สัจธรรมชีวิตอย่างหนึ่งของคนที่กินแห้วก็คือ อย่าหมกมุ่นกับความผิดหวังนั้นนานเกินไป เพราะมันไม่มีประโยชน์ครับ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นเพื่อเบนความคิดเหล่านั้นไปเสียบ้าง ใจจะได้นิ่งขึ้น การไปนั่งหมกมุ่นกับความคิดมันทรมานครับ เหมือนทานอาหารผิดสำแดงแล้วไม่อ้วกน่ะแหละ มันไม่ไหว เราก็เลยต้องหาทางระบาย อาจจะด้วยการคุยหรือทำอย่างอื่น

แต่จะระบายทางไหนขอให้มันไม่ทำร้ายตัวเองพอ

ที่พูดแบบนี้ก็เพื่อจะเป็นแรงใจให้คนอีกมากมายที่อาจจะไม่สมหวังในความรัก เพราะตอนนั้นก็เป็นอยู่ และเป็นความรู้สึกที่สุดแสนจะย่ำแย่ จนไม่อยากทำอะไร

แต่อยากยืนยันว่า ฟ้าหลังฝนมันมีรอเราอยู่นะครับ

อย่างผมเป็นตน ผมยืนตากฝนมานาน 5 ปี กว่าที่ฟ้าจะสว่างได้

กรุงโรมไม่สร้างเสร็จในวันเดียว

กรุงเทพก็ไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียวเช่นกัน

และชีวิตคนเราใช่ว่าจะประสบความสำเร็จในวันเดียวเสียเมื่อไหร่ มันต้องใช้เวลา บางคนหนึ่งวัน บางคนหนึ่งปี แล้วแต่กรณี

ที่ผมพยายามบอก ไม่ใช่ว่าให้เรารออย่างเดียว ให้เราลองทำอย่างอื่นดู เมื่ออะไรไม่เป็นไปตามใจหมาย หากใครเกิดมาคู่เรา เราก็ต้องได้คู่กับเขา แต่หากไม่ใช่ใช่ สักวันหนึ่งเราก็อาจจะได้พบเจอคู่ของเรา

แต่ถ้าพอผิดหวังแล้วเราก็ทำลายตัวเอง ... เราอาจจะไม่ได้พบเขาก็ได้

โชคดีครับ แม้จะหลังลาเลนไทน์มาหลายเดือน แต่สำหรับตอนนี้ ทุกวันของผม คือ วาเลนไทน์ครับ

Create Date : 28 มีนาคม 2550
Last Update : 28 มีนาคม 2550 13:12:28 น.		0 comments
Counter : 729 Pageviews.
Share Tweet