ไม่ได้เกรดสี่ ชีวิตมันจะเฮงซวยขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ?

จริงเหรอค่ะ...

ตอนหวานเรียนม.ปลาย หวานไม่เคยหวังจะได้เกรดสี่เลย ก็จริงค่ะ ว่ายุคหวานไม่ได้มีแอดมิดชั่น ใช้เอนท์

แต่หวานจะบอกอะไรคุณคำหนึ่งนะคะ

ในโลกนี้ มันมีอะไรที่มากกว่านั้นค่ะ .. จริงๆ นะ ถ้าได้คะแนนน้อยกว่าเพื่อนคือแพ้ งั้นลองมองในมุมกลับสิค่ะ
ถ้าคุณได้ที่หนึ่ง มันก็มีเพื่อนแพ้อีกหลายคนเช่นกัน

โลกนี้ไม่ได้ต้องการคนได้ที่หนึ่งหรอกค่ะ เพราะ ถ้าโลกเป็นงั้นจริง โลกนี้ก็จะเต็มไปด้วยพวกขี้แพ้ โลกที่เต็มไปด้วยการแก่งแย่ง โลกที่ทุกคนในโลกจะทำทุกๆ อย่างเพื่อที่จะชนะ โดยไม่สนใจความเป็นจริง เป็นโลกของคนขี้แพ้

สิ่งที่คุณทำ คุณได้ทำดีทีสุดแล้ว ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร บอกกับตัวเอง ว่าคุณทำดีที่สุดแล้ว อย่าโทษตัวเอง เพราะนอกจากจะทำให้ใจคุณตกต่ำ แล้ว มันยังดูสมเพช ไม่ก็น่าสงสาร .. ไม่ดีเลย ที่จะทำให้คุณเป็นอย่างนั้น

ไม่มีใครทำคุณตกต่ำได้เท่าตัวคุณเองนะ อย่าพูดแบบนั้นกับตัวเอง อ่านแล้วหวานตกใจ และ ยอมรับไม่ได้จริงๆ

แหะๆ มันก้อไม่ได้ตกต่ำขนาดนั้นหรอกคับ ก้อแค่เหนว่าตัวเองน่ะ เล่นเกินไปแล้วนะ หนังสือก้อไม่อ่าน ก่อนสอบก้ออ่านนิดๆหน่อยๆ
การได้สี่มาปีก่อน ก้อไม่มีคำไหนจะอธิบายไปได้ดีกว่า คำว่าฟลุ๊กแล้ว

ผมจะบอกกับตัวเองว่า ถ้ายังอยุ่แบบนี้ ก้อคงไม่ดี เราจะต้องแบ่งเวลาเล่นมาเรียนให้มากกว่านี้นิดนึง เพราะปกติเรียนเสด ผมก้อกลับบ้านหกโมงเย็นประจำ ไม่เล่นบอลก้อเล่นเกม

ขอบคุนสำหรับความคิดเห็นดีๆนะครับ แต่ผมไม่ซีเรียสขนาดนั้นนะครับ

ตอนสมัยเรียนนะ หวานมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง

เขาเป็นคนดีของทุกๆ คน เป็นคนดีของอาจารย์ เป็นคนดีของพ่อแม่ และเป็นคนดีของเพื่อน

หวานรักผู้ชายคนนี้มากเลย แต่หวานไม่กล้าจะบอกออกไป เพราะหวานมันต่ำต้อยกว่าเขาหลายขุมนัก

เหตุผลเดียว ที่หวานไม่กล้ารักเขา ก็คือ เขาเป็นคนดี เขาสวยงามสง่า ดุจ พญาหงส์

จนวันหนึ่ง เขาไปเรียนมหาลัย ตอนม.ปลาย เขาจบด้วยเกรดสวยหรู ความประพฤติดีเยี่ยม เป็นนักเรียนดีเด่น เมื่อจบม.ปลาย ... แน่นอนว่าเขา ม. ดัง มันก็อยู่ไกล เขาก็เลยต้องจากสังคมเดิมๆ

มีอยู่ครั้งหนึ่ง หวานไปหาเขา แล้วถามเขาว่า มีความสุขดีไหม ? เขายิ้มให้หวาน ... ด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเคย มันเหมือนมีบางอย่าง ที่หวานอ่านออกได้เพียงคนเดียว

ตอนนี้เขาไม่ใช่คนดีของพ่อแม่อีกต่อไปแล้ว บางคืน เขาก็ออกไปข้างนอก ดื่มเหล้า ปรี้หญิง เรียนก็ไม่ยอมเข้า เพราะเอาแต่นอนแฮงค์ เกรดเฉลี่ยก็ตกจนน่าตกใจ

หวานไม่ใช่คนเรียนเก่ง หวานจึงไม่เคยรู้สึกถึงเกรดสี่ว่ายิ่งใหญ่เพียงใด แต่หวานรู้ว่า ความสุขที่ยิ่งใหญ่และจะอยู่กับชั่วชีวิต คือ "การยอมรับตัวเอง"

ยอมรับสิ่งที่คุณเป็น ยอมรับสิ่งที่คุณทำ และทำมันให้สุดความรับผิดชอบความสามารถ แค่นั้น คุณมีหน้าที่แค่นั้น ไม่ได้มีหน้าที่ต้องมากังวล..มาวัดผล โอ้ย..แบบนั้น มันเกินไป

หวานไม่ได้บอกให้คุณหยุดพยายาม ไม่บอกว่าเข้าม.ดังแล้วจะเป็นคนอย่างนี้ แต่หวาน อยากให้คุณ .. ยอมรับ ในสิ่งที่ตัวเองค่ะ นะ ..

ถึงแม้ทุกวันนี้ เขาจะไม่ใช่คนดีในสายตาใครๆ ไม่อีกต่อไปแล้ว แต่สำหรับเขาคือเพื่อนแสนดี คนดีที่หวานรักตลอดไป ชาตินี้ หวานคงเอื้อไม่ถึง (ว่าไปนั้น 555)

คนดี คนเก่ง ไม่ใช่ให้คนอื่นมาวัดคุณ คุณต้องวัดตัวเองค่ะ เกรด คือ คะแนนความพยายาม ไม่ใช่คะแนนวัดความโง่ค่ะ ไม่ใช่ผลแพ้ชนะ อย่าคิดแบบนั้น

หวานว่ามันก็คงไม่ซีเรียสมั้ง ? หวานจะไปรู้ใจคุณได้ไงล๊า หวานก็วัดจากที่อ่าน ที่เห็นเท่านั้น แถมยังไม่เคยเห็นหน้ากันด้วยซ้ำอ่ะเน้อ

ขอบคุณที่ไปเยี่ยมบล๊อกหวานค่ะ เป็นปลื้มจริงๆ