Bloggang.com : calico cat - My destiny with Vanness Wu in MAA Bangkok 2006

Group Blog

All Blogs

My destiny with Vanness Wu in MAA Bangkok 2006

สาเหตุที่ตั้งชื่อ blog นี้ว่า My destiny with Vanness Wu เป็นเพราะงานนี้พรมลิขิตบันดาลชักพาให้แก๊งค์ของพวกเราได้สัมผัสแวนเนสอย่างใกล้ชิดจริงๆ.......

ก็อย่างที่รู้ๆกันว่างานนี้หาบัตรยากมาก....ต้องใช้ความทุ่มเทพยายาม และความสามารถกันสุดชีวิต.....ไม่ก็ต้องเส้นใหญ่น้องๆเส้นก๋วยจั๊บ หรือพกดวงที่ดีเอามากๆมาด้วยซึ่งแน่นอนว่าแก๊งค์ของพวกเราไม่มีสิ่งพวกนี้อยู่เลย....5555......

ก่อนจะถึงวันงาน 3-4 วันก็เริ่มทำใจแล้วว่าสงสัยงานนี้จะเป็นงานเอฟงานแรกในไทยที่เราไม่ได้ไป....เศร้าพอดูเลยหละแต่พยายามไม่คิดมากเพราะยิ่งคิดเดี๋ยวยิ่งเศร้า...

แต่แล้วก็มีพระมาโปรด....มีน้องที่รู้จักกันโทรมาบอกว่าไปเล่นเกมได้บัตรมา 2 ใบ...เดี๋ยวจะแบ่งมาให้ใบหนึ่ง.....ดีใจมากกกกกก.....เพราะนี่เป็นบัตรใบแรกที่คนในกลุ่มเราได้.....พวกเราไม่ได้หวังถึงขั้นได้เข้ากันยกกลุ่มหรอก....ขอแค่ให้แฟนแวนเนสได้เข้างานก็พอแล้ว.....

พอได้บัตรมาเสร็จก็เอาไปอวดคนที่ออฟฟิศตามประสาคนชอบอวด....เค้าก็งงกันใหญ่ว่ามันหายหัวไป 3 ชั่วโมงกลับมาพร้อมบัตรที่โคตรจะหายากได้ไง....

อวดเค้าเสร็จก็บอกว่าไม่ใช่ของตัวเองหรอก...จะเอาไปให้พี่อีกคนที่เค้าเป็นแฟนแวนเนส.....คนที่ทำงานก็ปลอบใจว่าเอาน่าทำดีเข้าไว้แล้วเดี๋ยวเราก็จะได้รับสิ่งดีๆตอบแทนซึ่งมันก็เป็นจริงเพราะวันรุ่งขึ้นก็มีน้องอีกคนโทรมาบอกว่ามีบัตรเหลืออีกใบจะให้......

หลังจากที่เรื่องบัตรเสร็จสิ้นไป (เพราะไม่รู้จะไปหาที่ไหนแล้ว....เค้าแจกกันไปหมดแล้ว) ก็ถึงเรื่องการวางแผนไล่ล่าผู้ชายหล่อๆ.....พวกที่ไม่มีบัตรเข้างานก็ทุ่มเทกันสุดชีวิต....ในเมื่อเข้างานไม่ได้ก็กะหาโอกาสแทะโลมตี๋เอาแถวๆสนามบิน...โรงแรม....สยามพารากอนที่จัดงาน....ซึ่งก็โชคดีที่คราวนี้ไม่คุมเข้มเหมือนครั้งก่อนๆ.....สามารถเจอกันได้ไม่ยากนักถ้ามีความอดทนมากพอ.....

วันแรกที่แวนเนสมาก็เรียกว่าประสบความสำเร็จแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน.....แต่เป็นความสำเร็จในนิยามของแก๊งค์พวกเรานะ...บางคนได้ฟังอาจหัวเราะเยาะว่านี่เรียกว่าประสบความสำเร็จแล้วเหรอ....เพราะเค้าคงเคยได้เจอได้สัมผัสกันมาใกล้ชิดกว่านี้เยอะ......แต่แค่นี้สำหรับพวกเรามันก็มากแล้ว....

ที่ว่ามากก็คือแฟนแวนเนสได้จับมือแวนเนสแบบเต็มๆ....
เป็นการจับมือแบบเรายื่นไปขอเค้าจับ....แล้วเค้าก็ยื่นมาให้จับแบบเต็มใจ....ไม่ใช่ไปรุมทึ้งแบบไม่ให้เกียรติเค้าราวกับว่าเค้าเป็นตัวอะไรซักอย่าง......

หลังจากได้ยาบ้า (ซึ่งก็คือมือสากๆของแวนเนสนั่นเอง...555...คนที่ได้จับเค้าว่างี้อ่ะ) กันไปแล้วก็ยิ่งคึกเข้าไปใหญ่....ไปเฝ้ากันที่โรงแรมบ้าง...พารากอนบ้าง....สลับกันไปตามแต่สถานการณ์จะพาไป...ซึ่งก็ปรากฎว่าได้เจอกันไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ....เล่นเอาเราผู้ต้องนั่งข่มใจทำงานทุกวันไปไหนไม่ได้อิจฉามาก....เพราะเดี๋ยวคนนี้ก็โทรมาบอกว่าได้เจอแล้วน่ารักมาก......อีกซักพักอีกคนก็โทรมาบอกว่าได้จับมือด้วย......จะบ้าตาย.......

แล้ววันงานก็มาถึง.....วันเสาร์ที่ 6 พฤษภาคม 2549...
เราผู้ทำงานจนหยดสุดท้ายตามไปสมทบกับพลพรรคตอน 5 โมงเย็น...ใกล้เวลาที่ศิลปินกำลังจะออกไปเดินบนพรมแดงพอดีก็เลยได้ทันเห็นแวนเนสตอนขึ้นรถออกไป red carpet ....ไม่มีอะไรพูดนอกจากคำๆเดียวว่าหล่อ.....

จำได้ว่าตัวเองเรียกแวนเนสๆแล้วก็เดินลอยๆราวกับเท้าไม่ติดพื้นตามหลังไปตลอดจนแวนเนสขึ้นรถก็ยังชะโงกหน้าไปโบกมือให้พร้อมกับเรียกไม่หยุดปาก....พอขึ้นรถแล้วแวนเนสค่อยหันมายิ้มแล้วก็โบกมือให้คงเพราะไม่อยากให้วุ่นวาย...แต่แฟนที่อยู่แถวๆนั้นก็น่ารักกันทุกคน...ไม่มีใครเข้าไปรุมทึ้งเลยทั้งๆที่การ์ดน้อยมาก...สามารถเข้าถึงตัวได้เลยแต่พวกเราก็ไม่ทำ.....

พอส่งแวนเนสขึ้นรถเสร็จก็วิ่งกันหูตูบเพื่อที่จะไปตรงพรมแดงแต่ตัวเราเตี้ยไปหน่อยเลยมองไม่เห็นอะไร....ได้แต่เก็บบรรยากาศกับเสียงกรี๊ดของคนอื่นๆเอา....

สิ่งที่เราเรียกว่าเป็น destiny ยังไม่จบลงเพียงแค่นี้...แต่มันกำลังจะเริ่มแรงขึ้นนับจากนี้ไปต่างหาก......

พอหลังจากพรมแดงแล้วพวกเราก็แบ่งเป็น 2 กลุ่ม คือ กลุ่มได้เข้างานกับไม่ได้เข้า.....เรากับน้องอีก 2 คนรีบขึ้นไปตรงจุดที่เค้าจะปล่อยให้เข้าไปในงานกันก่อนเพื่อดูลาดเลา....แต่แล้วระหว่างที่กำลังเดินฝ่าฝูงชนมหาศาลอยู่นั้นสายตาของเราก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งถือบัตรเข้างานไว้ในมือปึกหนึ่งเข้าพอดี....ยังหันไปบอกน้องที่มาด้วยกันเลยว่าสงสัยเอามาขายแหงๆ...(จิตอกุศลจริงๆเลย)...แต่พอเดินผ่านไปได้ซัก 4-5 ก้าวก็หันไปบอกน้องเค้าใหม่ว่า....เราไปถามเค้าดีกว่าไหมว่าจะขายเท่าไรเผื่อพวกที่ยังไม่มีบัตรจะสู้ราคาไหว.....

แต่พอเดินกลับเข้าไปสังเกตใกล้ๆถึงได้เห็นว่าคุณพี่คนนั้นเค้าใส่เสื้อเอ็มทีวีหราเลย...เพราะฉะนั้นต้องเป็นทีมงาน....ไม่ใช่พ่อค้าตั๋วผีแน่นอน.....ว่าแล้วไอ้น้องที่ไปด้วยก็ออดอ้อนใหญ่เลยว่าพี่คะ...อยากได้ตั๋วจังเลย...ทำยังไงถึงจะได้คะ...เนี่ยหนูมากันตั้งแต่เช้ายังไม่มีบัตรเลย....พี่เค้าก็มองหน้าพวกเราแล้วก็ถามว่าจะเอากี่ใบล่ะ...พวกเราก็ตอบไปว่า 4 ใบค่ะ.....เค้าก็ยื่นมาให้ง่ายๆโดยไม่ถามอะไรเลย....เล่นเอากรี๊ดกันสลบ....ขอบคุณพี่เค้ายกใหญ่แล้วก็วิ่งออกมาโทรตามตัวพวกที่ยังไม่ได้บัตรกันจ้าละหวั่น....

แค่ได้บัตรเข้างานกันครบทีมพวกเราก็ดีใจกันจะแย่อยู่แล้วแต่ไม่น่าเชื่อว่าโชคชะตาจะเล่นตลกมากไปกว่านั้นอีก....

ปรกติแล้วแก๊งค์พวกเราจะเป็นประเภทอืดเป็นเรือเกลือ...กว่าจะเริ่มทำอะไรคนอื่นเค้าไปถึงไหนต่อไหนกันหมดแล้ว...อย่างคราวนี้ก็มัวแต่โอ้เอ้...คนนู้นเอาของไปเก็บที่รถกลับมา...อีกคนเกิดจะไปเข้าห้องน้ำก็รอกันไปจนทำให้พวกเราได้เข้างานค่อนข้างช้า....เรียกว่าเป็นกลุ่มท้ายๆของงานก่อนประตูจะปิดไม่นานเลยละมั้ง......

แล้วระหว่างที่พวกเรากำลังต่อคิวจะเข้าฮอลล์กันอยู่ดีๆก็มีทีมงาน...เป็นผู้หญิงฝรั่งเดินมาถามว่า....อยากไปอยู่ตรงหน้าเวทีหรือเปล่า.....oh my god!.....ฟังแล้วอึ้งไปเลยรีบระล่ำละลักตอบไปว่าอยากสิคะ....เค้าก็บอกว่างั้นตามมาทางนี้....แล้วก็พาพวกเราไปส่งตรงทางเข้า mosh pit.....

จำได้ว่าวินาทีที่เหยียบเข้าไปในมอช พิท...พวกเราหันมามองหน้ากันด้วยสีหน้าแบบว่าขนลุกสุดๆ.....เกิดอะไรขึ้นกับพวกเรากันนี่....ทำไมพวกเราถึงได้โชคดีขนาดนี้.....เพราะจุดที่เราได้อยู่คือหน้าสุดติดเวทีเลย.....ได้เห็นแวนเนสแบบเต็มตามากๆจนเล่นเอาเพ้อ......เพราะงานนี้แวนเนสหล่อมากกกกกก.....หล่อ เท่ห์ชนิดพูดไม่ออกบอกไม่ถูก....หล่อเกินคำบรรยาย.....เห็นภาพที่ออกมาแล้วยังพูดกันเลยว่าไม่ได้เศษเสี้ยวของความเป็นจริงเลย....เพราะตัวจริงหล่อเหลือเกิน......แม้แต่ภาพที่ถ่ายทอดสดออกมาทางเอ็มทีวีก็ไม่เหมือนกับที่เราเห็น....เพราะมีการตัดภาพมุมกว้างบ้าง...มุมสูงบ้าง...เดี๋ยวก็ย้ายไปจับกังตะบ้าง.....ในขณะที่สายตาของพวกเราโฟกัสที่แวนเนสแบบเต็มๆคนเดียวเท่านั้น.....

พองานเลิกพวกเราก็วิ่งมารอส่งแวนเนสตรงลิฟต์ตัวเดิม....คราวนี้รอไม่นานเพราะศิลปินทั้งหลายจะต้องไปงานปาร์ตี้กันต่อ....แวนเนสมาในชุดเดิมที่แสดงบนเวที....เดินยิ้มหล่อมาเลย....ต่างกับตอนออกไปเดินพรมแดงที่ดูยิ้มเขินๆ.....แถมคราวนี้ยังมีการ์ดเพียบ...ล้อมแวนเนสเอาไว้ตรงกลางเหมือนไข่แดงเลย....เหมือนจะรู้ว่าพองานจบอารมณ์คนต้องพีคมากขึ้นซึ่งก็จริง....แต่แฟนที่จุดนี้ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมคือเรียกแวนเนสกันดังกว่าเดิม...แต่ก็ไม่ได้เข้าไปมะรุ้มมะตุ้มกันจนน่าเกลียด...ได้แต่เดินเรียกแวนเนสๆกันไปตลอดจนขึ้นรถเท่านั้นเอง....ส่วนเจ้าตัวเองก็อารมณ์ดี....หันมาเล่นกับแฟนๆที่ออกันอยู่รอบรถมากขึ้น...มีหันมายิ้มแล้วก็โบกมือให้เราที่อ้อมไปส่องดูอยู่ด้านหน้ารถจนเล่นเอาเรากระโดดดึ๋งๆด้วยความดีใจด้วย...555....

สรุปก็คืองานนี้พวกเรามีโอกาสที่ดีเช่นนี้ได้ด้วยความกรุณาปราณีของหลายๆคนแท้ๆเลย.....อยากจะบอกว่าขอบคุณมากๆ....ขอบคุณน้องเก๋ น้องก้อย หนู.....ขอบคุณพี่คนที่ให้บัตรมา และคนที่พาเราไปอยู่หน้าเวที....พวกเค้าคงไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ทำมันมีค่า และมีความหมายกับพวกเรามากขนาดไหน......ถึงแม้พวกคุณอาจจะไม่ได้รับรู้แต่พวกเราก็อยากจะขอบคุณไว้ ณ ที่นี้.....ขอบคุณนะคะ.....ขอบคุณจริงๆ.....

Create Date : 07 พฤษภาคม 2549

Last Update : 9 พฤษภาคม 2549 22:38:40 น.

5 comments

Counter : 597 Pageviews.

ดีใจด้วยนะ แอบอิจเล็ก ๆ อ่ะ โชคดีจังเลยนะฮับ ตี๋น่ารักมั่ก ๆ อ่ะ

โดย: Xiaoling

วันที่: 7 พฤษภาคม 2549 เวลา:23:58:19 น.

อ่านแล้วขนลุกค่ะ

จำได้ว่าปีที่แล้วก็มีความรู้สึกไม่ต่างกันนี้ (แม้ศิลปินจะเป็นคนละคนกันก็ตาม >_<)

แต่งานปีนี้ท่าทางจะสนุกกว่าเยอะนะคะ เพราะปีที่แล้วมีเรื่องสึนามิเข้ามา

แต่ความน่ารักของแวนเนสก็ยังคงเส้นคงวานะเนี่ย 555

ดีใจด้วยนะคะ โชคดีมากๆเลย

โดย: pikku

วันที่: 9 พฤษภาคม 2549 เวลา:16:10:56 น.