ยากล่อมใจในคืนฝัน / โนเอะรุและเทราสเฟียร์
A tranquilizer for Your Christmas Eve

นิยาย “แนวๆ” ที่อ่านแล้ว “หน่วงๆ”

จิตแพทย์หนุ่มผู้พรั่งพร้อมด้วยรูปสมบัติและคุณสมบัติ แต่มีบางอย่างขาดหายไป...

เด็กสาวผู้งดงาม แต่มีอดีตอันเลวร้าย ทำให้ไม่ยอมพูดกับใคร
เขากับเธอต่างมีบาดแผลในใจและความลับที่เปิดเผยต่ออีกฝ่ายไม่ได้...

จิตติรับทัตตวาเป็นคนไข้เนื่องจากเธอไม่ได้เป็นใบ้แต่ไม่ยอมพูด เขาทดลองทำทุกอย่างแต่ทัตตวาก็ไม่ยอมเอ่ยสักคำ ทำให้เขาต้องการสืบหาอดีตที่เธอซ่อนไว้อย่างมิดชิด

เขามักระบายอารมณ์ผ่าน ‘การวิเคราะห์ตนเอง’ ในโลกไซเบอร์โดยแต่งเรื่องหลอกลวงว่าตนเป็นหญิงสาวผู้น่าสงสารเพื่อให้ผู้คนแสดงความเห็นใจ เขาสรุปว่าคนเหล่านั้นเป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอก ขณะที่แสดงความคิดเห็นต่างๆ นานา ราวกับเทวดานางฟ้ามาโปรด แต่ตัวตนในโลกความจริงก็ประณามเขาไม่มีชิ้นดี

กระทั่งเขาได้แชตกับ เรคต์ ซึ่งฉลาดเหลือร้าย สามารถจับได้ว่าจิตติโกหก เรคต์ปั่นหัวเขาด้วยอารมณ์ขันแกมทะลึ่ง และคอยช่วยจิตติค้นหาความลับอันดำมืดในอดีตของทัตตวา แต่ยิ่งค้นจิตติก็พบว่าเบื้องหลังการไม่ยอมพูดของทัตตวาน่ากลัวเพียงไร เรื่องราวของเธอสะกิดบาดแผลในใจเขาเช่นกัน ในที่สุดจิตติก็รู้ตัวว่าเขาไม่ได้ช่วยเหลือเธอจริงๆ แต่กลับทำร้ายเธอโดยไม่รู้ตัว เขาสับสนระหว่างต้องการเหนี่ยวรั้งเธอไว้หรือผลักเธอออกไปจากชีวิต ขณะเดียวกันก็หวั่นไหวไปกับถ้อยคำของเรคต์ จนคิดว่าตัวเองคงชอบเพศเดียวกัน

หลังจากอ่านนิยายเล่มนี้จบ ตอนแรกไม่แน่ใจว่าจะรีวิวดีหรือไม่ (เพราะเกรงจะมือไม่ถึงจะรีวิวเรื่องแปลกแหวกแนวขนาดนี้) แต่ก็ขอเอ่ยถึงสักหน่อยเพราะเป็นพัฒนาการของนิยายไทยที่กล้าเปิดกว้างดี แต่นี่ก็อาจไม่ใช่รีวิวที่ดีนักเพราะคนอ่านคนนี้ไม่ได้เป็นนักอ่านตัวยงที่เข้าใจองค์ประกอบทุกอย่างในเล่มนี้ จึงบอกตรงนี้ได้เลยว่าสรุปไม่ถูกจริงๆ ว่านิยายเล่มนี้ถูกจริตเราหรือไม่

ถ้าเข้าใจไม่ผิด นิยายเรื่องนี้ต้นฉบับนั้นน่าจะเขียนเป็นภาษาอื่นที่ไม่ใช่ไทย แล้วก็มีการแปลเป็นไทย หน้าปกจึงมีชื่อคนเขียนและคนแปลอยู่ร่วมกันยาวเหยียด

สิ่งแรกที่รู้สึกว่าแปลกคือกลวิธีในการเล่าที่ไม่อิงรูปแบบนิยายไทย (ซึ่งน่าจะมาจากการที่คนเขียนเองก็คงมักจะเสพงานศิลป์และงานเขียนต่างประเทศมากกว่านิยายไทย) ทำให้ภาษาในการเล่าดูล้ำยุค มีกลิ่นอายของสำนวนแปลกแปร่ง และมีการเอ่ยถึงงานศิลป์หรืออะไรที่คนอ่านเช่นเราไม่สามารถเข้าถึงหลายอย่าง ซึ่งตอนที่อ่านรู้สึกได้อย่างหนึ่งว่า...บรรยากาศโทนเรื่องอย่างนี้มันแบบญี่ปุ๊นญี่ปุ่นมากเลย บรรยากาศที่ตัวละครเหงาเศร้าเปล่าเปลี่ยว มองทุกอย่างโดยเอาตัวเองเป็นหลัก จำกัดตัวเองอยู่ในวงแคบๆ ท่ามกลางคนมากมายในเมืองใหญ่

ตัวละครหลักที่เล่าเรื่องคือ หมอจิตติ ก็เป็นตัวละครที่เป็นสีเทาในตัวเอง เขาเป็นหมอที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานแต่เบื้องลึกก็ขาดอะไรบางอย่างในชีวิตที่ทำให้เขาเคว้งคว้างจนทุกวันนี้ เขาหน้าตาดี หน้าที่การงานดี แต่ดูเหมือนทัศนคติในการดำรงชีวิตจะทำให้เขาจ่อมจมกับตัวเองเกินไป เขาอาจเคยคบผู้หญิงมามากแต่ไม่เคยจริงจังกับใครเลย เขามีพฤติกรรมอย่างหนึ่งที่พบได้ในเวบพันทิพ คือตั้งกระทู้สร้างเรื่องยกเมฆแล้วก็มีคนกระหน่ำแสดงความเห็นจนขึ้นกระทู้แนะนำ (แต่ให้บอกตรงๆ เราก็ไม่ค่อยอ่านกระทู้แนะนำเท่าไหร่เพราะหน้าจอมันโหลดเยอะ เปลืองเวลา ดังนั้นตอนอ่านเล่มนี้ ขออภัยที่เราอ่านข้ามๆ กับเรื่องโกหกพกลมที่หมอจิตติเขียนเหมือนกัน)

จนกระทั่งจิตติได้พบเคสคนไข้กรณีแปลกอย่างเด็กสาววัยมัธยมอย่าง ทัตตวา ก็ทำให้เรื่องราวเปลี่ยนแปลงไป ทัตตวาเป็นกรณีแปลกเพราะเธอมีอาการไม่ยอมพูดกับใครทั้งที่สามารถเข้าเรียนและผลสอบทำได้ดีตามปกติ ผอมแกร็นและดูคล้ายเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิง ยิ่งจิตติได้สัมผัสกับคนไข้คนนี้...คนทั้งคู่ที่มีความแปลกแยกในจิตใจก็ค่อยๆ คลี่คลายปมของตัวเองไปในตัว พร้อมกันนั้นจิตติก็ได้พบกับบุคคลในโลกไซเบอร์นามว่า เรคต์ ซึ่งเป็นคนที่จับโกหกในกระทู้เขาได้คนแรก ทั้งสองได้สนทนากันผ่านโลกออนไลน์ แล้วก็ค่อยๆ ประทับใจในกันและกัน (อันเป็นปมที่คนอ่านอย่างเรายังคงไม่เข้าใจว่า ตกลงแล้ว เรคต์ เป็นใคร มีตัวตนจริงหรือไม่ ยอมรับว่าเป็นคนอ่านที่โง่นะเนี่ย)

“เพศสภาพ” ในเรื่องนี้เป็นสิ่งกลางๆ เพราะจิตติเองก็ดูจะมีความก้ำกึ่งในรสนิยมทางเพศมาตลอดแม้ว่าเขาจะคบผู้หญิงมามาก ความคิดและการกระทำเขาหลายอย่างก็ดูจุกจิกหยิบหย่ง (หมอทั่วไปเป็นอย่างนี้รึเปล่า) ยิ่งทัตตวานั้นดูมีความก้ำกึ่งของแท้เพราะเธอเติบโตมาแบบไม่สมบูรณ์ฮอร์โมนเพศทำงานได้ไม่เต็มที่ จึงดูมีลักษณะและกิริยาไม่เหมือนผู้หญิงเท่าไหร่

ดังนั้น เมื่อคนเหงาแปลกแยกสองคนโคจรมาเจอกัน คงมีอะไรบางอย่างเชื่อมโยงสองคนนี้เข้าด้วยกันทำให้เรื่องราวค่อยๆ กะเทาะเปลือกออกมา จิตติเองก็มีความเป็นมาที่แตกแยกในทางครอบครัว ทัตตวายิ่งเจอในสิ่งที่ร้ายแรงกว่าจากครอบครัว การเดินเรื่องออกโทนเหงา-เศร้า-สับสนใจหนทางชีวิต และบรรยากาศก็เป็นเช่นนี้ไปจนจบเรื่อง (แม้ว่าตอนจบจะออกแนวสูตรสำเร็จแฮปปี้เอนดิ้งไปสักนิด แต่ก็รับได้หมดล่ะคนอ่านอย่างเราน่ะ)

โอเคนะ เราชอบในความแปลกของเรื่อง เพราะอ่านนิยายไทยมาไม่เคยมีนิยายเล่มไหนพล้อตอย่างนี้และเดินเรื่องอย่างนี้ ตัวละครอย่างหมอจิตตินั้นระบบความคิดล้ำเลิศ...ลึกซึ้ง...แต่ยุ่งเหยิง คล้ายกับว่าเขาปล่อยความคิดล่องลอยและเจ็บปวดไปกับมัน จมตัวเองอยู่คนเดียว ซึ่งน่าจะเป็นลักษณะของคนเมืองหลวงในยุคปัจจุบัน ทัตตวาเองก็มีเหตุผลที่น่าสนใจที่เธอต้องกลายเป็นอย่างนี้ เบื้องลึกทางครอบครัวที่เธอเผชิญมานับว่าหนักหนา จึงไม่แปลกใจที่ทัตตวาเป็นตัวละครที่น่าสนใจ (เหมือนการ์ตูนญี่ปุ่นที่มักมีตัวละครแปลกๆ ที่มีปมหนักหนา)

 แต่.....ก็ยอมรับว่าส่วนตัวแล้วเราไม่อินกับองค์ประกอบของเรื่องเพราะห่างไกลจากชีวิตตัวเอง สังเกตได้ว่านิยายเรื่องนี้มี “ความเหงาแบบญี่ปุ่น” อยู่สูงมาก (สังคมที่มีคนป่วยทางจิต สังคมเมืองที่ไม่มีใครสนใจใคร สังคมไซเบอร์ที่ใครสร้างเรื่องยังไงก็ได้) บรรยากาศเหล่านี้น่าจะเพราะคนเขียนคงปราดเปรื่องหลายเรื่องและเห็นว่าได้ไปร่ำเรียนถึงญี่ปุ่น ตัวละครเรื่องนี้เองก็ดูมีความเจ็บปวดและป่วยทางใจกันถ้วนหน้า ไม่มีใครสมบูรณ์ แต่ก็ไม่มีใครเลวสุดกู่ ทุกอย่างอึมครึม...เป็นสีเทา เรื่องเริ่มแบบอึมๆ อึนๆ และจบลงด้วยบรรยากาศอันไม่ค่อยคลี่คลายเช่นเดิม

ส่วนที่เราอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึก “หน่วงๆ” น่าจะเป็นพระสภาพสังคมที่เราใช้ชีวิตอยู่ไม่เหมือนกับตัวละครเท่าไหร่ แม้เราอาจเจอ “ความเหงา” เช่นกันแต่มันเป็นความเหงาแบบภูธรเพราะเราใช้ชีวิตใน ตจว และถึงจะเหงาๆ แต่ก็ต้องไปซื้อข้าวแกงกินรายวัน (อย่างน้อยก็ได้คุยกะแม่ค้าเจ้าประจำ แม่ค้าที่นี่อารมณ์แบบคนชนบทที่เจอหน้าบ่อยก็ชวนคุยจ้อ) ดังนั้นเราจึงไม่ค่อยอินกับเรื่องราวเท่าไหร่เพราะรู้สึกว่ามันห่างไกล (หนังสือเค้าดีนะ แต่อาจไม่ใช่สไตล์เราเท่านั้นเอง)

ดังที่บอกว่ารีวิวนี้ไม่ใช่รีวิวที่ดีนักเพราะคนอ่านเองก็ตอบไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไรกันแน่กับนิยายเรื่องนี้ กับอีกอย่าง...ใครช่วยสปอยล์ทีว่าสรุปแล้วเรคต์ มีตัวตนจริงไหมและเป็นใครกันแน่