บ่วงเงา แต่งโดย จุติศร

'ตะวัน' นายตำรวจหนุ่มรูปงามกำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับ 'สโรชา' แฟนสาวที่คบหากันมานาน แต่ยิ่งใกล้วันวิวาห์ตะวันกลับมีเรื่องให้ต้องกังวลใจ เพราะยามหลับตาครั้งใดเสียงฝีเท้าม้าจะต้องมารบกวนทุกราตรี ทำให้เขาพยายามค้นหาความจริงว่าเหตุใดเสียงนั้นจึงมีอิทธิพลต่อเขานัก จากการแนะนำของเพื่อนรักให้ได้รู้จักกับแพทย์ผู้มีชื่อเสียงซึ่งทำการรักษาด้วยการสะกดจิต ตะวันจึงได้รับรู้ถึงอดีตที่ผ่านมาของตนว่า เขาเคยเป็นทหารในองค์อุปราชแห่งเวียงจันทร์ มีความรักความผูกพันกับแม่หญิงลาวผู้เลอโฉมนามว่า 'คำสี'
     เงาอดีตทำให้ตะวันพยายามตามหาแม่หญิงคำสีในชาติภพปัจจุบัน แต่ตะวันก็มิอาจสมหวังเพราะไม่เคยมีผู้ใดในลาวพบเห็นหญิงสาวที่มีใบหน้าเหมือนนางเลย ยิ่งผิดหวังก็ยิ่งเหมือนติดอยู่ในบ่วงเงาแห่งอดีต เพราะตะวันไม่สามารถลืมคำสีนางอันเป็นที่รักยิ่งในอดีตได้ สโรชาจะมีส่วนช่วยให้ตะวันหลุดพ้นจากบ่วงเงาแห่งอดีตนั้นได้อย่างไร เขาจะกลับมาอยู่กับปัจจุบันได้หรือไม่คงต้องให้บทอวสานแห่ง "บ่วงเงา" เป็นผู้เฉลยคำตอบ

หยิบยกเรื่องนี้มาเอ่ยถึงสักหน่อยเพราะเป็นเล่มล่าสุดที่อ่านจบในเวลาไม่นาน เนื่องจากตัวเล่มกะทัดรัด พล้อตเรื่องกระชับ ตัวละครไม่เยอะ (ชอบเพราะไม่ต้องปวดหัวมาจำตัวละครยิบย่อย) การเดินเรื่องมีจังหวะพอดีไปจนถึงจบเรื่อง

 ถ้าจะให้สปอยล์เรื่องแบบคร่าวๆ ... “ตะวัน” เคยเกิดมาเป็น “บุญอิน” ทหารในอาณาจักรลาว (น่าจะเป็นช่วงเวลาพระเจ้าไชยเชษฐาธิราช ซึ่งเป็นยุคทองของลาว) เขามีคนรักคือ คำสี แต่ด้วยหน้าที่ก็ต้องเข้าเวรรับใช้เจ้านายตามวาระ เขาได้พบเจ้านางบัวแก้วซึ่งเป็นศักดิ์เป็นหลานเจ้าแผ่นดิน เจ้านางหลงรักเขาแต่เขาก็ไม่อาจรับไมตรีได้เพราะมีเมียแล้ว ในระหว่างเดียวกันคำสีก็รอคอยจนสุดท้ายรอไม่ไหวจึงเข้าเวียงมาตามหาเขา แต่สุดท้าย...คำสีก็ไม่ได้พบกับเขา

 และจุดจบของคำสีในชาตินั่นเองเป็นสิ่งที่ตามหลอกหลอนในจิตใจของเขาเสมอมา

(แอบสปอยล์ คล้ายเรื่องราวที่เคยได้ยินมาเกี่ยวกับศาลหลักเมือง)  

อ่านจนแล้วก็รู้สึกว่า อืม...นานๆ จะได้อ่านนิยายที่เอาเค้าโครงมาจากประวัติศาสตร์เมืองลาว ภาษาถิ่นที่ใช้อยู่ในขั้นเข้าใจได้ง่าย (ก็บ้านเกิดเราอยู่ไม่ไกลจากเวียงจันทน์ด้วยล่ะ คนเขียนจะใช้ภาษาลาวมากกว่านี้ก็เข้าใจอยู่ดี หุๆ) โทนของเรื่องชัดเจนว่าเป็นแนวบุญกรรมภพชาติ

เนื่องด้วยนิยายเรื่องนี้อิงประวัติศาสตร์และเน้นด้านภพชาติบุญกรรม หาใช่มุ่งเพื่อให้ตัวละครมีความสุขจากความรัก สิ่งหนึ่งที่รู้สึกคือว่า...ความรักตัวละครอาจไม่ชัดเจนนักเพราะดูจะไม่ใช่สิ่งที่ผู้เขียนมุ่งหวัง จะว่าไปโศกนาฏกรรมในเรื่องก็มีเหตุมาจากความรัก ดังนั้นความรักตัวละครของเรื่องนี้จึงเริ่มต้นแบบหมองๆ และก็จบในโทนเดิมเพราะความสัมพันธ์ก็ยังคงดูอึมครึมจนจบเรื่อง ถ้าไม่ใช่คอนิยายแนวสุขนิยมก็อ่านได้แบบเรียกว่าผ่านด้วยดี

ปล. ตัวเราเองกับคุณจุติศรนั้นเหมือนจะเคยรู้จักกันผ่านเวบบอร์ดมาบ้างเมื่อนานมาแล้ว เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งทราบว่าพี่สาวคนนี้หันมาเป็นนักเขียนนิยาย ก็เลยได้ติดตามอ่านคร่าวๆ หวังว่าจะได้เห็นผลงานของพี่จุติศรอีกเรื่อยๆ