ฤดูแห่งความมืดหม่นสำหรับใครบางคนหมุนเวียนมาบรรจบอีกคราหญิงสาวผมสั้นกุดในชุดกระโปรงสั้นสีเขียวน้ำทะเลคว้านหลังลึกจนเห็นแผ่นหลังเนียนผ่องยืนจิบไวน์แดงอยู่คนเดียว ณ มุมหนึ่งของบ้านที่สามารถมองเห็นบรรยากาศรอบๆได้ถ้วนทั่ว รอบกายอวลไปด้วยความหวานซึ้งซึ่งเจ้าตัวดูจะไม่สำเหนียกสักเท่าไหร่แถมยังทำหน้าเหม็นเบื่อด้วยซ้ำ นอกจากภาพของคู่รักที่ประดับประดาไปทั่วบริเวณบ้านเสียงเพลงบรรเลงท่วงทำนองโรแมนติก ดอกไม้สดสีโทนขาวและครีม รวมไปถึงแสงเทียนวอมแวมก็ช่วยเสริมความหวานได้มากขอบคุณพระเจ้าที่พี่ชายและพี่สะใภ้เลือกธีมงานแต่งงานสีเขียวแทนที่จะเป็นสีชมพูไม่งั้นเธอคงเลี่ยนตายแหง

ให้ตายสิเธอเกลียดงานแต่งงานจริงๆ

ใช่ว่าปัณณธรอยากจะต่อต้านงานแต่งงานของพี่ชายเธอเคยชอบงานแต่งงาน...ชอบมาก เพียงแต่เธอกำลังเซ็งกับเรื่องความรักเต็มที่ตั้งแต่เกิดเรื่อง...ถูกอดีตคนรักคนล่าสุดหลอกลวงและเกือบจะทำมิดีมิร้ายได้สำเร็จเธอก็กลายเป็นคนหมดความมั่นใจไปเสียสนิท ไม่กล้าวางใจเพศชายคนไหนอีก ทั้งที่มันไม่ใช่นิสัยของเธอเลยหัวใจของเธอไม่เคยว่างนาน เธอเคยเชื่อมั่นในความรักและการดูคน แต่กับเมธาวุธนั้นเธอพลาดจังเบ้อเร่อเธออยากจะเข้มแข็งกว่านี้แต่ก็ทำไม่ได้เหตุการณ์ที่แม้จะผ่านมาสองปีแล้วยังคงฝังแน่นในความทรงจำ

“ทำไมปันปันมาหลบตรงนี้ไม่ไปช่วยงานข้างหน้า”

มีเพียงคนเดียวที่เรียกเธอด้วยชื่อเล่นสมัยเด็ก...ปันปัน

ปัณณธรหันไปพบกับสดับพิณลูกพี่ลูกน้องคนสนิทที่อายุห่างจากเธอสี่ปียืนอยู่ตรงหน้า เบื้องหลังร่างเล็กเหมือนตุ๊กตาคือร่างสูงและหน้าตาคมเข้มของดนัยภัทรคู่รักของสดับพิณ แม้ทั้งสองจะไม่ได้จับมือกันดังคู่รักอื่นๆเนื่องจากกลัวคุณแม่จอมหวงของสดับพิณจะเข้ามาห้ามหากดวงตายามมองกันเจือด้วยความรักชัดเจนเสียจนคนนอกอย่างปัณณธรได้แต่อิจฉา

“ก็...เพื่อนๆของเจ๊อันกับพี่ดาวทยอยกันมาช่วยแล้ว ปันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่แล้วนี่” เธอพยักพเยิดไปยังโต๊ะรับแขกรับของขวัญ แจกของชำร่วยด้านหน้า สาวๆ มากหน้าหลายตาในชุดสวยงามซึ่งเป็นเพื่อนของพี่สาวเธอและเจ้าสาวช่วยกันต้อนรับแขกผู้มีเกียรติอย่างแข็งขันแทบจะไม่มีที่ให้เธอไปยืนเบียดเสียด้วยซ้ำ

“ยังไม่เลิกคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนอีกเหรอ”สดับพิณขยับมายืนข้างๆ ปัณณธรแล้วบีบมืออีกฝ่ายเบาๆ ดนัยภัทรดูจะรู้งานรีบเดินเลี่ยงไปอีกทาง

“พิณก็น่าจะรู้”ริมฝีปากของคนเจ็บแล้วจำเหยียดออกอย่างเย้ยหยัน

สดับพิณถอนหายใจ “พิณเสียใจนะที่ปันปันต้องมาเจอเรื่องนั้นจนกลายมาเป็นแบบนี้ แต่พิณไม่อยากให้ปันปันเศร้าตลอดไป”

“ก็ไม่ได้เศร้าหรอกนะแค่เซ็งๆ น่ะ เห็นคนอื่นเขาแต่งงานกันโครมๆ ปันกลับได้แต่มอง จะกระโดดเข้าหาความรักอีกครั้งก็กลัว...ไม่กล้า”ดวงตาสีเข้มช้อนสบดวงตากลมโตของญาติสาวราวกับจะตอกย้ำ

“ปันกลัวจริงๆนะพิณ” กลัวจะโดนหลอกเหมือนครั้งเมธาวุธ กลัวจะเจ็บตัวไม่พอแล้วต้องมาเจ็บใจกลัวไปหมด

“อืมพิณเข้าใจนะ ถึงพิณจะไม่ได้กลัวเรื่องความรัก แต่ความกลัวที่พิณเคยมีก็ไม่ต่างกับปันปันนักหรอกปันปันก็รู้ใช่ไหม กว่าพิณจะออกมาจากกรงทองของครอบครัวกว่าพิณจะปฏิวัติตัวเองจนได้ชีวิตใหม่ กว่าพิณจะกลายเป็นพิณอย่างเช่นทุกวันนี้ มันใช้เวลาเหมือนกัน”

สดับพิณเคยถูกพ่อแม่เลี้ยงดูประคบประหงมดังไข่ในหินเสียจนแทบไม่ได้กระดิกตัวไปไหนได้แต่เดินตามเส้นทางที่พวกเขาขีด ไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง แต่สุดท้ายเธอก็รวบรวมความกล้าถึงขนาดต่อต้านปฏิวัติจนได้ชีวิตที่ตัวเองต้องการ ปัจจุบันเธอยังคงทำงานกับร้านกาแฟแฟรนไชส์ยี่ห้อดังวอร์มแอนด์โคซีเหมือนเดิมตำแหน่งและประสบการณ์เพิ่มขึ้น เช่นเดียวกับอนาคตที่สดใสของเธอ

“ใช่มันใช้เวลา” ปัณณธรเอ่ยลอยๆ เธอไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเธอจะทลายกรงความกลัวของเธอได้เมื่อไหร่...และได้ไหมเพราะดูมันจะเป็นไปได้ยากเหลือเกิน

“ดังนั้นอย่าเพิ่งท้อใจไปเสียละ”

“อืม”ปัณณธรทำเสียงในลำคออย่างไม่แน่ใจ ตรงข้ามกับสดับพิณที่มั่นใจเต็มเปี่ยม

“พิณเชื่อว่าสักวันปันปันจะผ่านมันไปได้...เหมือนที่พิณเองก็ผ่านมาได้มันใช้เวลานะ แต่มันก็คุ้มค่า คุ้มค่ามากๆ” เธอยิ้มทั้งปากและตาจนคนที่ซึมๆอดยิ้มตามไม่ได้

“ขอบใจนะพิณปันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น”

“งั้นก็ยิ้มให้กว้างๆทำหน้าให้สดชื่นเข้าไว้ เดี๋ยวคนอื่นจะพานเข้าใจผิดคิดว่าปันปันเป็นน้องที่หวงพี่ชายไม่อยากให้แต่งงาน”

“โหไม่อยากบอกว่าปันไม่เคยหวงเฮียเพียวสักนิด” ปัณณธรเอ่ยเสียงสูง “นี่ก็ดีใจจะแย่ที่เฮียเพียวขายออกตอนนี้คงต้องลำบากพี่ดาวแทนเสียแล้วละ” เธอเอ่ยถึงดาวสวรรค์ผู้เป็นพี่สะใภ้ซึ่งเป็นคู่กัดตั้งแต่เล็กจนโตของพี่ชายแต่สุดท้ายกลับมาแต่งงานกันจนได้

สดับพิณหัวเราะ“พี่ดาวคงไม่ลำบากหรอกมั้ง คนที่ลำบากจริงๆ เห็นจะเป็นเฮียเพียวเสียมากกว่าตั้งแต่เป็นแฟนกันก็เห็นเอาใจพี่ดาวจะแย่” แม้จะมีแง่งอนกันบ้างตามประสาคู่รักทว่าเอาเข้าจริงพิชัยยุทธก็ยอมแพ้ดาวสวรรค์อยู่ร่ำไป...ตามข่าวที่ปัณณธรคาบมาเมาท์ให้เธอฟังเป็นที่สนุกสนาน

“สงสัยผู้ชายตระกูลของเราจะเป็นโรคเกลียมัว...กลัวเมียกันหมดกระมังไล่มาตั้งแต่ปะป๊าของปัน อาแปะ เฮียน่าน จนมาตอนนี้ก็เฮียเพียว” คนสันนิษฐานหัวเราะคิกคัก

“ผิดละปันปันมีอยู่คนนึงที่ไม่กลัวแน่ๆ” ญาติผู้น้องแย้ง ดวงตากลมโตสีนิลเหล่ไปทางแฟนหนุ่มร่างโย่งที่ยืนอยู่ไม่ไกล“สงสัยเพราะไม่ใช่คนในตระกูลธรรมาภิรักษาแหงๆ”

ปัณณธรยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัย“แน่ใจเหรอว่าไม่กลัว ขานั้นออกจะตามใจพิณจะตายไป”

“ก็ตามใจหรอกแต่บางทีก็ชอบแกล้งพิณเหลือเกิน” ล้อเธอบ้างละ แกล้งเธอเป็นเด็กๆ บ้างละทั้งที่เธอก็อายุยี่สิบห้าปีแล้ว

“ก็พิณน่าแกล้งนี่นา”

เสียงทุ้มของผู้ถูกนินทาที่แทรกขึ้นมาทำเอาสาวเจ้าสะดุ้ง

“ภัทรมาแอบฟังพวกเราคุยกันเหรอ”

“ไม่ได้แอบเล้ยอยู่ใกล้กันแค่นี้ ได้ยินโม้ด กลัวมงกลัวเมีย ขี้แกล้งอะไรงี้หัวเราะกันดังไปถึงสามบ้านแปดบ้าน นี่ถ้าปะป๊าพิณอยู่ใกล้ๆพิณมีหวังโดนเช็กบิลแน่ๆ ล้อเลียนถึงปะป๊าเลยนะนั่น”

“ภัทรนะ”พอเถียงไม่ได้ สดับพิณก็ได้แต่ทำปากยื่น “เวอร์ไปแล้วไม่ได้ดังขนาดสามบ้านแปดบ้านสักหน่อย”

ครั้นพูดถึงไก่ไก่ก็มา...

“เฮียว่าเฮียได้กลิ่นการนินทาแถวๆ นี้นะ” ชลน่านพาณัฐทินีผู้เป็นภรรยาซึ่งบัดนี้แสดงสภาพชัดเจนว่ากำลังจะเป็นแม่คนเดินเข้ามาในวงเมาท์ สายตากวาดมองไปทั่วราวกับจะจับพิรุธยังไงยังงั้น

“มีที่ไหน มั่วแล้วเฮียน่าน” ปัณณธรปฏิเสธ

“ไม่มั่วเลยเฮียน่าน ภัทรได้ยินเต็มสองหูว่าสองสาวเขาเมาท์ว่าเฮียน่านเป็นโรคกลัวเมีย” พอมีพวกดนัยภัทรก็ผสมโรงใหญ่

คนที่ถูกกล่าวอ้างว่าเป็นคนป่วยโรคพิเศษถึงกับสะดุ้ง หันไปมอง ‘เมีย’ ตาปริบๆ

“ว่าไงเฮียน่าน สรุปว่าเฮียน่านน่ะกลัวเมียจริงๆ หรือเปล่า” สดับพิณช่วยถามซ้ำด้วยหน้าตาท่าทางใสซื่อ

“ตอบไปสิคะน่าน ไม่ว่าจะตอบยังไง ณัฐก็ไม่โกรธหรอก” ณัฐทินียิ้มหวาน...หวานมากกว่าปรกติ หวานแบบที่ผู้เป็นสามีเข้าใจดี...

ชลน่านเหงื่อแตกซิก ลองพูดมาแบบนี้ คำตอบเหลืออยู่เพียงคำตอบเดียวเท่านั้นแหละ...

“กลัวจ้า กลัวมากๆ เลย เมียบังเกิดเกล้า กลัวเสียยิ่งกว่ากลัวหม่าม้าอีก” เขาตอบเสียงสูงเกินจริง สองมือชูขึ้นบ่งบอกทำนองว่ายอมแพ้ราบคาบ

ทุกคนในที่นั้นเลยหัวเราะกันยกใหญ่ ณัฐทินีสำทับปิดท้ายว่า

“ดีมาก ไม่งั้นคืนนี้เตรียมขนหมอนขนผ้าห่มไปนอนที่ห้องรับแขกได้เลย”

“ฮาฮ่า นี่เอาจริงใช่ไหมพี่ณัฐ”

“แน่นอน ลองถามเจ้าตัวดูสิ”

ชลน่านทำหน้าแหย “แหม พอเลยๆ เปลี่ยนเรื่องได้แล้ว เอะอะอะไรมารุมเฮียคนเดียว ภัทรก็ไม่ต้องหัวเราะชอบใจไปนะ ตัวเองก็ตามใจยายพิณพอกันนั่นแหละ พอยายพิณพูดอ้อนๆ หวานๆ เข้าหน่อย จะเอาอะไรก็ประเคนให้โม้ด” ได้ทีก็โยนไฟกองใหญ่ส่งต่อให้ว่าที่น้องเขย

“โอ๊ย เฮียน่านครับ ระดับนี้แล้ว เป็นลูกไก่อยู่ในกำมือภัทร” เขาไม่พูดเปล่าแต่เอามือใหญ่ลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู

“ภัทรนะ” สดับพิณร้องโวยพลางปัดมือเขาออกอย่างหงุดหงิด “บอกแล้วว่าไม่ชอบให้เล่นหัว พูดกี่ทีไม่เคยจำ เดี๋ยวพิณก็ไม่รับโทรศัพท์เวลาโทรฯ มาเลยนี่ เริ่มตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไปเลยดีไหม”

“โอ๋ๆ พิณจ๋า ตุ๊กตาคนน่ารักของภัทร อย่าพูดจาตัดรอนภัทรอย่างนั้นสิ ไม่แกล้งแล้ว ไม่ล้อแล้ว อย่างอนเลยน่า”

สมาชิกวงเมาท์ได้แต่หัวเราะอย่างรู้ทัน...โธ่เอ๊ย สุดท้ายแล้วผู้ที่ใครๆ ฝากความหวังเอาไว้ก็ดูจะเป็นโรคเดียวกับผู้ชายคนอื่นๆ ในตระกูลธรรมาภิรักษานั่นแหละ แถมดูท่าจะเป็นมากกว่าใครเพื่อนเสียด้วยซ้ำ

“แล้วนี่ตาหนูจะคลอดเมื่อไหร่คะ” ปัณณธรถาม ตามองท้องที่ยื่นออกมาอย่างมากของญาติผู้พี่ ใบหน้าของอีกฝ่ายดูเปล่งปลั่ง ไม่เหมือนที่เขาว่ากันว่าคุณแม่ที่ตั้งท้องลูกผู้ชายจะโทรมดูไม่ได้เลยสักนิด ส่วนว่าที่คุณพ่อก็พอกัน ตั้งแต่รู้ตัวว่าจะได้เป็นพ่อคน ชลน่านก็หน้าบานเป็นจานเชิง

“อีกสองเดือน”

“ท้องพี่ณัฐโต๊โต ปันนึกว่าจะใกล้คลอดแล้วเสียอีก”

“แต่สองเดือนนี่ก็ใกล้แล้วนะ”

“เร็วเนอะ อีกไม่นานพิณก็จะได้เห็นหน้าหลานแล้ว”

“ใช่ แถมอีกไม่นานเจ๊อันก็จะตามมาติดๆ” ปัณณธรเสริม อัญชิสาก็เพิ่งจะมีทายาทคนแรกที่ยังไม่ทราบว่าเป็นเพศอะไร นับได้ว่าปีนี้เป็นปีที่อุดมสมบูรณ์ของตระกูลธรรมาภิรักษาที่จะมีสมาชิกใหม่เพิ่มถึงสามคนเลยทีเดียว

“แล้วนี่ตื่นเต้นไหมคะ” ปัณณธรถาม

ณัฐทินีสั่นหน้า นิ้วชี้ไปยังคนรักข้างกาย “คนที่ตื่นเต้นน่ะคนนี้ ไปแข่งกับต้นได้เลย” เธอเอ่ยถึงอชิระน้องชายคนละแม่อีกคน “ซื้อข้าวของเตรียมให้ลูกเยอะจนจะถมเต็มพื้นที่บ้านอยู่แล้ว แถมยังคอยขุนพี่จนพี่กลมเป็นลูกฟุตบอลขนาดนี้”

“แน่ละ คนนี้ทำมากับมือ ก็ต้องดูแลให้ดีหน่อย” มือของเขาลูบท้องโป่งนูนผลงานของตัวเองด้วยความภูมิใจ พร้อมหันไปยิ้มกรุ้มกริ่มให้ภรรยาที่บัดนี้หน้าแดงจัด เธอเลยตีไหล่เขาเข้าให้หนึ่งป้าบแก้เขินแถมท้าย

“พูดมากจริง”

“โอ๊ย ณัฐอ้ะ ใจร้าย แค่นี้ก็ต้องตีกันด้วย” หน้าหล่อเหลามุ่ยลง ยังมาซึ่งเสียงหัวเราะจากทุกฝ่าย

“เสียดายพี่ต้นไม่ได้มาด้วย คราวก่อนก็พลาดงานเจ๊อันอันเพราะยายหนูปลายป่วย คราวนี้ดันพลาดงานเฮียเพียวเพราะพี่มิลินท์คลอดน้องกลางเข้าอีก” เด็กชายกลางหรืออชิรวิชเป็นลูกคนที่สองของอชิระและมิลินท์ถัดจากอชิรญา เพิ่งออกมาเผชิญโลกครั้งแรกเมื่อคืน ทำเอาคุณพ่อคุณแม่วุ่นวายกันยกใหญ่ ญาติๆ ที่ไม่ได้ไปร่วมลุ้นที่โรงพยาบาลด้วยได้แต่ส่งกำลังใจไปให้เนืองๆ

“มีแก้ตัวงานพิณไง ไม่น่าพลาดหรอก” ดนัยภัทรหน้ายิ้มแป้นยามพูดถึงสองสาวที่ยังไม่ได้แต่งงาน “ไม่งั้นก็รองานของปันอีกคน”

คนที่ถูกกล่าวถึงหน้าเครียดขึงขึ้นทันที

“อย่ารองานของปันเลย” เธอเอ่ยเรียบๆ

ดนัยภัทรเพิ่งรู้ตัวว่าพลาด พูดไพล่ไปถึงเรื่องที่เกี่ยวพันกับความรักของปัณณธร เลยรีบเปลี่ยนเรื่องโดยพลัน

“เอ่อ ไว้พรุ่งนี้ไปเยี่ยมพี่มิลินท์กันไหม”

“เอาสิ ไปกันพร้อมหน้าก็ดี เสร็จแล้วไปกินข้าวกันต่อ” สดับพิณรีบรับลูกคู่อย่างรู้งาน

ณัฐทินีกับชลน่านก็เข้ามาชักชวนแถมมัดมือชนไม่ยอมให้ปัณณธรได้พูดอะไร แถมล่วงเลยไปนัดเวลาและสถานที่เสร็จสรรพ

“พิณว่าเราขยับไปข้างหน้ากันดีกว่าค่ะ เจ้าบ่าวเจ้าสาวจะขึ้นเวทีกันแล้ว ได้ข่าวว่าเฮียเพียวภูมิใจนำเสนอพรีเซนเทชัน เพราะฮามากๆ”

“คงจะฮาเพราะเฮียเพียวสยบให้พี่ดาวน่ะสิ”

“ฮาฮ่า สงสัยจะเป็นอย่างนั้น ก็ตอนนี้โรคเกลียมัวกำลังระบาดขั้นรุนแรงนี่นา”

คนเป็นโรคเกลียมัวได้แต่ค้อนใส่สาวๆ ปะหลับปะเหลือก

พรีเซนเทชันงานแต่งงานระหว่างดาวสวรรค์กับพิชัยยุทธมิได้ทำให้ผู้รอชมผิดหวัง เจ้าบ่าวเจ้าสาวถึงกับลงทุนแสดงจริง ขำจริง เรียกเสียงหัวเราะจากแขกผู้มีเกียรติได้ถ้วนหน้า บรรดาเพื่อนสนิทที่มาร่วมงานไม่มีใครคิดว่าพิชัยยุทธจะมีคู่กัดตั้งแต่เด็ก แถมคู่กัดที่ว่าดันกลายมาเป็นภรรยาในอนาคตเข้าเสียอีก พรีเซนเทชันเลยจบลงด้วยภาพดาวสวรรค์ยืนเงยหน้าเย้ยฟ้าหัวเราะลั่นแบบตัวละครในการ์ตูนโดยมีพิชัยยุทธทำท่าจ๋องๆ ยกป้ายที่เขียนว่า ‘กลัวแล้วจ้า’ ตัวโต เป็นการยืนยันโรคเกลียมัวของหนุ่มๆ ในตระกูลธรรมาภิรักษาได้เป็นอย่างดี

พิธีกรเชิญหัวหน้างานของเจ้าสาวและพ่อของเจ้าบ่าวขึ้นเวทีในฐานะประธาน เมื่อกล่าวคำอวยพรและคล้องพวงมาลัยให้คู่บ่าวสาวเสร็จ เสียงเพลงก็บรรเลงเป็นทำนองคุ้นเคย และวุฒิทีก็ทราบดีว่าถึงเวลาสำหรับอะไร เขาชูแก้วเครื่องดื่มขึ้นสูง เอ่ยเอื้อนคำว่าไชโยสามครั้งแล้วดื่มน้ำแสดงความยินดีให้แก่เพื่อนสนิทและเจ้าสาว ระหว่างนั้นเองที่สายตาของเขาเหลือบไปเห็นร่างแบบบางในชุดคว้านหลังลึกจิบไวน์ช้าๆ ท่าทางไม่อินังขังขอบกับอะไร เหมือนจะรอคอยให้งานแต่งงานนี้จบๆ ไปเสียมากกว่า