เหตุผลของการเล่นพันทิปแบบแปลกๆของเรา

บางคนอาจจะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมีมนุษย์บางพวก เขียนความคิดเห็นไว้เป็นตับในกระทู้แล้วจรลีหายเข้ากลีบเมฆ ไม่เคยหันกลับมาอ่านกระทู้ที่เขียนความคิดเห็นไว้อีกเลย พวกเขาคงคิดในใจ ไอ้พวกนี้มันไม่คิดจะรับรู้ความคิดเห็นของคนอื่นบ้างหรือไงฟร่ะ? ฮ่าๆ เรายอมรับแต่โดยดีว่าเราเป็นหนึ่งในนั้น ไอ้พวกที่เขียนความคิดเห็นแล้วหายเข้ากลีบเมฆอ่ะแหละ คิดว่าพอเข้าใจเหตุผลเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่บ้าง อย่างน้อยก็รู้ว่าทำไมเราจึงทำแบบนั้น

สาเหตุที่หนึ่งคิดว่าคงมีหลายๆคนคิดคล้ายๆเรา เราเคยเขียนความคิดเห็นที่ดูเหมือนเข้าข้างตำรวจในห้องศาลา แล้วจขกท.ก็คัดค้านเรา เถียงกันไปมายืดยาวมากกกก จนคนอื่นๆหายไปจากกระทู้นั้น เหลือแค่เรากับจขกท. อย่างไรก็ตาม เรากับจขกท.ก็เข้าใจกันได้ และจากกระทู้นั้นพร้อมกันด้วยดี จากกันอย่างเป็นมิตร ถึงแม้จะจบสวย แต่เราไม่อยากเปลืองพลังงานไปกับการอธิบายอย่างยืดยาว+ปวดหัว อีกเลย

สาเหตุที่สอง เป็นสาเหตุหลัก มันเป็นเหตุผลของการเล่นพันทิปแบบแปลกๆของเรา เพราะเราจะ
- พยายามตั้งกระทู้ให้น้อยที่สุด ถ้าไม่คิดว่าจะเผยแพร่ความรู้ แบ่งปันข้อมูล หรือถามเรื่องที่เราจนปัญญาละก็ เราไม่ทำเด็ดขาด
- ไม่กลับไปดูความคิดเห็นที่เขียนหรือกระทู้ที่ตั้งไว้ ใครเห็นสิ่งที่เราเขียนหรือแบ่งปันแล้วอยากแสดงความเห็น หรือถามเพิ่ม หลังไมค์อย่างเดียวโลด (ยกเว้นบางกระทู้ที่เราบอกไว้แล้วว่าจะกลับมา เราจะกลับมาในเวลาประมาณ 1 อาทิตย์เป็นอย่างช้า)
- สิ่งที่ปวดใจมากที่สุดสำหรับเราก็คือ ชื่อล็อกอินเราโผล่ในกระทู้แนะนำ (สินธรจัดให้เรียบร้อยค่ะ)
สาเหตุนั้นก็คือ เราไม่อยากเห็นชื่อล็อกอินตัวเอง ถ้าจะเห็น ขอให้เห็นน้อยที่สุด หรือเป็นกรณีที่คนอื่นมองเห็นไม่ได้ (ที่ที่เราที่โคตรชินที่จะเห็นชื่อตัวเองคือในเฟสบุ๊คกับเอ็มเอสเอ็นเท่านั้น)

มันเหมือนการเกลียดตัวเองอย่างหนึ่ง นิสัยนี้เราเป็นตั้งแต่เด็กๆแล้ว ไม่ใช่ดัดจริตเป็นตอนโตแต่อย่างใด เราเกลียดการถ่ายรูปตัวเอง ไม่ชอบให้ใครมาถ่ายรูปเรา (ถ้าเพื่อนเราอยากถ่ายก็ปล่อยมันไป เราไม่กล้าห้าม เลยกลายเป็นว่าเครื่องเราไม่มีรูปเรา รูปเราอยู่เครื่องเพื่อนหมด) ไม่ชอบมองรูปถ่ายของตัวเอง เกลียดการส่องกระจก เวลาเล่นเฟสบุ๊คเราก็ไม่บอกว่าเราทำอะไร อยู่ที่ไหน ใครไม่เคยเจอตัวจริงของเรา เราจะไม่บอกช่องทางติดต่ออื่นๆให้เลย เจอสังคมออนไลน์ไหน ก็ติดต่อตรงนั้นอ่ะแหละ มันเหมือนกับว่า เราไม่ต้องการให้คนอื่นรู้อย่างชัดเจนว่าเราเป็นใคร ทำอะไร อย่างไรบ้าง เนื่องจากมันเป็นนิสัยที่เราเป็นตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่เราจำความได้อ่ะ ใกล้จะเป็นสันดานของเราเต็มทน

จุดที่เราคิดว่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อาจจะทำความเดือดร้อนแก่ผู้อื่นก็คือ ตอนที่เราเขียนความคิดเห็นในกระทู้ แล้วเราเขียนกวนประสาทขึ้นมา แหะๆ อืม จุดนี้เราพอรู้ตัวว่าบางเวลาก็กวนๆ ก็พยายามห้ามหมามาเพ่นพ่านบนคีย์บอร์ดอยู่ตลอด ผลของการห้าม ถ้าผู้ร่วมบอร์ดยังไม่พอใจ เราก็ขอโทษละกัน เราสัญญาว่าจะพยายามต่อไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะไม่ค่อยอ่านเจอว่าคนอื่นคิดอย่างไรบ้าง แต่ความพยายามมันต้องผล ต้องพัฒนาบ้างแหละ (แอบลักไก่)

สาเหตุที่สาม นี่แตกย่อยมาจากสาเหตุที่สอง คือเวลาเราเขียนความคิดเห็นในกระทู้เยอะๆ ตื่นเช้ามาเรามักจะรู้สึกผิดที่เขียนความคิดเห็นเยอะๆไปเมื่อคืนหรือเมื่อวาน ไม่ใช่เราคิดว่าสิ่งที่เราเขียนมันทำให้คนอื่นเดือดร้อนหรืออะไร แค่คิดว่าเราเขียนอะไรไม่เข้าท่า นี่เป็นสาเหตุที่เราลดการเขียนกระทู้ โดยเฉพาะในห้องสินธร ตั้งใจลดมากเป็นพิเศษ ส่วนห้องสมุดนั้น เรายังเขียนได้ค่อนข้างสบายใจ(แต่ก็ไม่มากกว่าสินธรหรอก ฮ่าๆ) เพราะคิดว่าเวลาเราเขียนความคิดเห็นในห้องสมุด มันไม่ซับซ้อนเหมือนกับในห้องสินธร

เขียนแล้วสบายใจดี อิอิ
ยังดีว่าเราชอบการเขียนบล็อกพอสมควร ไม่งั้นไม่รู้จะระบายเรื่องบ๊องๆแบบนี้ที่ไหนแล้ว

Create Date : 27 เมษายน 2555 Last Update : 27 เมษายน 2555 21:47:14 น. Counter : 493 Pageviews.		0 comments
Share Tweet