ไม่อยากให้โลกนี้มีพ่ออารมณ์ร้าย

เราอยากให้พ่อแม่หย่ากันมากๆๆๆ
มีอยู่ครั้งหนึ่งพ่อเราบีบคอแม่เรา(ปกติจะตบที่หัวเฉยๆ เจ็บ แต่ไม่เห็นแผล ฉลาดมั้ย?)
เราก็โทรเลย191 เบอร์ตำรวจ ใจอยากให้ตำรวจมาจัดการอย่างจริงๆจังๆ
ตอนนั้นเหมือนพ่อเรากะให้แม่เราตาย ตะโกนด้วยว่า กุจะฆ่าเมิง
เราจำภาพได้ติดตาเลย ถึงผ่านสิบกว่าปีแล้วก็ตาม
แม่เราบอกพ่อเราคลายมือนิดหน่อยตอนที่เราตะโกนให้หยุด
แม่เราโกรธมากและหนีออกจากบ้านไป
เนื่องจากแม่เราเป็นคนดูแลการเงินและกิจการที่บ้าน เลยทำไงก็ได้ หุหุ ไม่กลัวขาดเงิน
แม่เราพาเราหนีไปอยู่เชียงใหม่1อาทิตย์
เป็นการหนีที่มีความสุขมากๆๆ ได้เที่ยวด้วย เย้ๆ
ต่อมาแม่เรากลับกรุงเทพ ไปอยู่บ้านอาม่า
พ่อเราตามมาง้อ สัญญาว่าจะไม่ทำอีก
ลุง น้าเราก็บอกว่าถ้าพ่อเราทำอีกจะไปจัดการให้
จริงครึ่งนึงนะ คือพ่อเราไม่ตบแม่เราอีก แต่ยังด่าเหมือนเดิม
แต่แค่นี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว ด่าอย่างเดียวก็ยังดี

พอแม่เราเครียดก็มาระบายกับเรา
เรารับปัญหานี้ตั้งแต่เด็ก ทำให้เราเกลียดพ่อเรามากกว่าเดิม
แค่เห็นจะๆก็เกินจะทนแล้ว แม่เราก็ย้ำกับเราทุกครั้งที่ถูกตบหรือด่า
ซ้ำไป ซ้ำมา เด็กจะเห็นพ่อเป็นตัวแทนของผู้ชายทั้งโลก เราก็เลยมีอคติกับผู้ชายตั้งแต่นั้น
ไม่ต้องถาม เราเกลียดพ่อเราขนาดไหน
เราโทษทุกอย่างที่เราสามารถโทษได้
ตั้งแต่วัฒนธรรมจีนที่หล่อหลอมให้พ่อเราคิดว่า ผู้หญิงต้องเป็นช้างเท้าหลัง
อาม่า(ย่า)ที่ใจดีกับพ่อสุดๆ
เคยคิดอยู่ว่าไม่อยากพูดคุยกับผู้ชายทุกคนบนโลกใบนี้
เพียงเพราะเขามีเพศเดียวกับพ่อเรา
หลังๆต้องปรับตัว เรารู้ว่าทำตามใจอยากทุกอย่างไม่ได้
ก็ลดๆลงมา

จบมัธยมเราก็ดิ้นรนไปเรียนที่จีน
ไม่ใช่อะไรหรอก เราอยากหนีพ่อเรา
ตอนเรียนนอกมันก็ดีนะ ไม่ค่อยเห็นพ่อเรา
พอเรากลับมาบ้านตอนปิดเทอม พ่อเราก็ไม่ค่อยใส่อารมณ์กับเรา
ตอนนี้เรียนจบแล้ว ปัญหาเริ่มเกิด
เราอยู่เมืองไทยยาวมากๆ ประมาณปีกว่า ยาวที่สุดเท่าที่เรียนจบมัธยมมา
ทะเลาะกับพ่อหลายครั้ง เมื่อก่อนจากไม่เคยเถียงตอบ เริ่มมีพูดสวนบ้างแล้ว(พูดเข้าข้างแม่)
ซึ่งเป็นอะไรที่แทงใจดำพ่อเรา
เรารู้เลย เราไม่สามารถอยู่กับพ่อได้
ตอนนี้อยู่บ้านเดียวกัน แต่ไม่พูดกัน พูดเท่าที่จำเป็น
ยอมทุกอย่าง ไม่กินข้าวเย็นนอกบ้าน ไม่ออกไปเที่ยวต่างจังหวัด
พ่อเราก็เพลาๆอารมณ์นิดนึง คงเห็นว่าเราเอาจริง
และเขาไม่เหลือใคร(มีรายละเอียดอีกค่ะ แต่เผาแค่นี้พอ ถ้ามีโอกาสวันหลังก็...)
พ่อเราเป็นคนโมโหร้าย แต่เย็นค่อนข้างเร็ว(แน่นอน ไม่ใช่เขาที่ถูกด่าแรงๆนิ)
เขานึกว่าคนอื่นจะให้อภัยเหมือนอาม่า แต่เราทำไม่ได้ เหอะๆ
เราไม่คิดจะทิ้งพ่อเราตอนแก่หรอก ไม่ว่าเขาจะกลัวว่ามันจะเกิดขึ้นแค่ไหน
ชาตินี้เราขอตอบแทนให้หมด อดทนให้มาก
แล้วภาวนาว่าชาติหน้า ถ้าพ่อเรายังเป็นแบบนี้อีก ก็ขออย่าให้เจอกันอีกเลย จบ
แต่เราไม่บอก ตอนพ่อบ่นน้อยใจก็ช่างเขา นิ่งไว้ไม่อยากให้อารมณ์ปะทุขึ้นมาอีก
เราพยายามพูดกับพ่อน้อยที่สุด เพื่อที่อารมณ์พ่อเราจะได้ไม่ปะทุ
แสดงความรัก อ้อน มันอาจจะมีอยู่บ้างแหละ แต่ยากอ่ะ แสดงไม่ออก
คงซ่อนอยู่แถวๆจิตใต้สำนึก หุบปาก เป็นวิธีที่ดีที่สุด ที่เราพอทำได้

คุณแม่ทั้งหลายชอบบอกว่าหย่าแล้วเด็กมีปัญหา
แต่กรณีเรา ไม่หย่าต่างหากที่ทำให้เกิดปัญหาที่หนักขึ้น
ถ้าแม่เราหย่ากับพ่อเราตั้งแต่เรายังเด็ก
เราก็คงไม่ต้องเจออารมณ์ร้ายๆของพ่อมาสิบกว่าปีจนกลัวการแต่งงานหัวหดแบบนี้
ตอนนี้พูดถึงคำว่าแต่งงาน เราไม่ดีใจนะ แต่จะขยะแขยงยิ่งกว่าเห็นแมลงสาปอ่ะ
ใครมาบอกว่าจะแต่งงาน เราไม่ดีใจด้วยหรอกถ้าเป็นผู้หญิง
คำว่า นรกจะผุดขึ้นมาในหัว
ถ้าเป็นผู้ชายจะยินดีด้วย นึกในใจว่า ดีใจด้วยนะ
หาคนรับใช้ นางทาสส่วนตัวได้แล้ว อะไรประมาณนั้น
เรารู้ว่าความผิดปกติทางจิตเกิดขึ้นแล้ว
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น อาการที่ว่าทุเลาลงตอนที่เราเรียนอยู่นอก ช่วงที่เราห่างพ่ออ่ะแหละ
ตอนนี้ก็กำลังหาทาง+รอเวลาที่จะไปอีก หึหึ
ถ้ากลับไทย จะไปซื้อคอนโดอยู่ อย่างน้อยๆมีที่หลบพ่อใช้กับแม่2คน
ไว้พ่อเราแก่มากกว่านี้ แรงหมด ด่าไม่ค่อยออกค่อยกลับไปหาพ่อเรา

ไม่ใช่จู่ๆอยากเขียนขึ้นมาหรอก
แต่ตระเวนอ่านกระทู้แนะนำ เจอกระทู้แนะนำของห้องชานเรือนแล้วปรี๊ด
คันมืออยากเขียนทันควัน อุอุ
เข้ากับบรรยากาศวันพ่อ(รึเปล่า)ด้วย

เราขออภัยผู้ชายทุกท่านที่เราแสดงอะไรที่อคติออกไป
โดยเฉพาะกรณีที่เกินควรทั้งหลาย
ห้องที่โดนเยอะสุดน่าจะเป็นห้องสมุด รองมาก็สินธรนะ แหะๆ

Create Date : 03 ธันวาคม 2554 Last Update : 3 ธันวาคม 2554 21:17:22 น. Counter : 687 Pageviews.		12 comments
Share Tweet