มาถึงที่โรงพยาบาล คุณหมอสั่งให้ตรวจเลือดอย่างละเอียด หม่ามี้สงสารหนูมากตอนถูกเจาะเลือดเพราะหนูมีเม็ดเลือดแดงน้อยทำให้เจาะยาก หมอเจาะขาหนูทุกขาหลายทีก็ไม่ได้เลือด หนูดิ้นและร้องทุกครั้งที่หมอทำ สุดท้ายหมอต้องเจาะที่คอได้เลือดหนูไปตรวจ

ระหว่างที่รอผลเลือดหนูนอนบนตักหม่ามี้ตลอด หม่ามี้กังวลแต่ลึกๆในใจคิดตลอดเวลาว่าคุณหมอจะรักษาหนูหายได้ หนูจะได้กลับบ้านกับหม่ามี้

ตลอดเวลาที่เรารอผลเลือด หนูเซื่องซึม ไม่ลุกเดินไปไหน

หมอบอกว่าต้องรับตัวหนูไว้ให้อยู่ไอซียูมีคนดูตลอด หมอว่าอาการหนูไม่ดีเลยอายุหนูก็เยอะแล้วให้หม่ามี้เตรียมใจด้วย หมอไม่คิดว่าหนูจะเป็นโรคภูมิค้มกันบกพร่องเพราะโรคนี้ปกติแล้วเกิดกับหมาอายุน้อย แล้วหนูก็ไม่น่าจะติดเชื้อจากเห็บเพราะผลตรวจเลือดค่าติดเชื้อปกติ หมอเลยคิดว่าหนูน่าจะมีเนื้องอก แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนเป็นเนื้อร้ายหรือเนื้อดี จะผ่าดูได้ก็ต้องรอให้หนูอาการดีกว่านี้ หมอให้หม่ามี้กลับบ้านแล้วรอฟังข่าวว่าพรุ่งนี้หนูจะดีขึ้นมั้ย

หม่ามี้กับปะป๊าร้องไห้ เพราะที่หมอพูดมาน่าเป็นห่วงมาก หนูอาจจะไม่มีโอกาสได้กลับบ้านอีกเลย หม่ามี้นั่งร้องไห้มาตลอดทาง

4ทุ่มครึ่งก่อนนอน หม่ามี้สวดมนต์อธิษฐานว่าถ้าถึงเวลาแล้วขอให้หนูจากไปอย่างสงบรวดเร็วไม่เจ็บปวด แต่ถ้ายังก็ขอให้หนูได้กลับมาบ้านเร็วๆ

5ทุ่มโทรศัพท์ดังปลุกหม่ามี้ หมอโทรมาบอกว่าผลเลือดแย่ลงมากหนูแทบจะไม่มีเม็ดเลือดแดงในตัว หมอว่าหนูอายุเยอะแล้วและไม่ตอบสนองกับยาที่หมอให้ อาการหนูแย่ลงมากแค่ภายในไม่กี่ชั่วโมง แล้วหมอก็ยังไม่รู้สาเหตุ หมอแนะนำว่าเราควรฉีดยาให้หนูหลับให้สบาย

หม่ามี้ร้องไห้โฮๆ รีบไปรับคุณตาคุณยายไปที่โรงพยาบาล หม่ามี้คิดว่าไปถึงหนูคงนอนลุกไม่ไหวแล้ว แต่หนูยังเดินได้ เดินช้าๆเข้ามาหาทุกคนในห้องหม่ามี้บอกหมอว่าหม่ามี้ทำใจไม่ได้หรอกหนูยังเดินได้ยังกินได้ ที่เมืองไทยเราไม่ฉีดยาให้หมาหลับ

หมอบอกว่าหนูอาจจะไม่แสดงอาการแต่หนูป่วยมากและไม่หายแน่นอน ตอนอยู่ในห้องไอซียูหมอให้น้ำเกลือ ให้ยา ให้อ็อกซิเจนหนูก็เลยเหมือนจะมีแรง หม่ามี้นั่งร้องไห้กอดหนูหนูก็ยังเลียหน้าเลียตาหม่ามี้ตลอด ปะป๊าถามหมอว่าเราพาหนูกลับบ้านได้มั้ย ให้หนูได้ตายที่บ้าน หมอไม่ยอมเพราะคิดว่าหนูจะอยู่ได้ไม่พ้นคืนนี้แน่ๆ หมออธิบายว่าพอเม็ดเลือดแดงน้อยมากๆสุดท้ายร่างกายหนูจะไม่ได้รับอ็อกซิเจนเพียงพอ หนูจะขาดอากาศตายอย่างทรมาน

หมอคิดว่าหม่ามี้กับปะป๊าไม่ควรรอถึงตอนนั้น หมอให้เวลาเราอยู่กับหนูเท่าที่เราต้องการ หนูเดินไปหาทุกๆคนเหมือนจะไปบอกลา คุณตาเอาชีสชิ้นเล็กๆที่หนูชอบมาให้หนู หนูก็กินจนหมด เราผลัดกันกอดหนูพูดกับหนู หม่ามี้รู้แล้วว่าใจจะขาดเป็นยังไง

พอผ่านไปแค่ครึ่งชั่วโมงหนูเริ่มเหนื่อยเดินไม่ไหวหม่ามี้อุ้มหนูมานั่งบนตักหนูก็นอนลงเอาหัวหนุนแขนปะป๊า

หนูเริ่มหายใจหนักๆแววตาที่หนูมองหม่ามี้ทำให้หม่ามี้รู้เลยว่าหนูไม่ไหวแล้ว หนูเอาหัววางบนมือปะป๊าทำท่าเหมือนจะหลับ คุณยายบอกว่าเราต้องปล่อยหนูไป อย่าให้หนูทรมาน เราก็เลยเรียกหมอ หมอมาให้ยานอนหลับหนูก่อน หม่ามี้กับปะป๊าพูดกับหนูตลอดเวลาว่าเรารักหนูมากแค่ไหน ให้หนูหลับให้สบายถ้าเรามีวาสนาต่อกันจริงๆให้หนูได้กลับมาเกิดเป็นลูกสาวของเรา แค่หมอให้ยานอนหลับหม่ามี้ก็รู้สึกได้ว่าหัวใจหนูที่เต้นอยู่บนตักหม่ามี้เต้นช้าลงมาก แล้วหมอก็ให้ยานอนหลับอีกเข็มซึ่งเป็นโดสที่แรงมากหนูก็นอนสงบนิ่งบนตักหม่ามี้

คุณหมอให้เวลาเราบอกลาหนู หมอบอกว่าเราทำดีที่สุดแล้วที่ไม่ปล่อยให้หนูทรมาน ถึงมันจะเป็นการตัดสินใจที่ยากแค่ไหนมันก็เป็นความรับผิดชอบที่เรามีต่อหนู

หนูดูเหมือนแค่หลับไปจริงๆ หม่ามี้นั่งกอดหนูอยู่นานมากตัวหนูยังอุ่นกลิ่นหนูก็ยังเป็นฟีบี้ของหม่ามี้

ที่ยากที่สุดคือการกอดหนูเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนให้คุณหมอพาหนูไป เราตัดขนที่หางของหนูมา1ช่อ อีกประมาณ1อาทิตย์เราจะมารับเถ้ากระดูกของหนูไปฝังที่บ้านคุณตาคุณยาย

วันนี้ไม่เหมือนทุกวันและจะเป็นวันที่หม่ามี้ไม่ลืม หลับให้สบายนะคะฟีบี้

ฟีบี้...หมาบูดในดวงใจ 20/06/2001 - 12/04/2013

Lady Cher's : acebook page

Lady Cher's : รวมลิ้งค์ ..