• The Blue Fairytale
• The Blue story
• My Shot Story

chapter9 เช้าที่แจ่มใสมาเยือนอีกครั้ง น้องมินลืมตาขึ้นมาพบว่าบุญยงฟุบหลับอยู่ข้างเตียง น้องมินยันตัวขึ้นนั้ง ก่อนพิศดูใบหน้าหล่อนั้นพร้อมอมยิ้มน้อยๆ แต่เพียงเสี้ยวนาที เขาก็รู้สึกตัวแล้วรีบถาม “น้องมินตื่นแล้วเหรอจ๊ะ เป็นไงบ้าง ไหนยงดูซิ”เขาแตะหลังมือที่หน้าผากน้องมินครู่หนึ่งก่อนยิ้มแล้วบอก “ดูเหมือนไข้ลดแล้วนี่ ดีใจจัง” “นี่ เมื่อคืนนี้นายดูแลฉันเหรอ” ชายหนุ่มยิ้มกว้างแทนคำตอบ “ขอบใจนะ บุญยง” พลันน้ำตาหยดหนึ่งก็ร่วงจากดวงตาคู่เล็กนั้น ทำเอาบุญยงตกใจ ”น้องมินเป็นอะไร” หญิงสาวสั่นศีรษะถี่ๆแทนคำตอบ “น้องมินรู้รึเปล่า เมื่อคืนยงเป็นห่วงน้องมินแทบเป็นบ้าเลยนะ” เขาพูดเสียงเบาแต่ดูจริงจัง “ตอนที่น้องมินเพ้อหาคุณยาย ยงใจจะขาดเสียให้ได้เลยล่ะ” “ทำไม ทำไมนายพูดแบบนี้ล่ะ” เธอเอ่ยถามทั้งที่ยังสะอื้นเบาๆ “ยังกลัวน้องมินเป็นอะไรไป ยงไม่รู้จะอยู่ยังไงจริงๆนะถ้าไม่มีน้องมินอยู่ด้วย” คำตอบของเขาทำเอาคนฟังอึ้ง “ทะ ทำไม” “น้องมินเป็นคนแรกที่มีความจริงใจกับยงโดยที่ไม่รังเกียจร่างสัตว์ประหลาดกบ น้องมิน เข้าใจ แล้วก็รู้ใจยงที่สุด แล้วก็ น้องมินยังช่วยให้ยงกับน้องหญิงจบกันได้ด้วยความเข้าใจอีก” น้องมินหลบสายตาที่เขาส่งมาแทบไม่ทัน “เรา เป็นเพื่อน กันนี่ มีอะไรต้องช่วยสิ” น้องมินเอ่ยทั้งที่ยังไม่ยอมเงยหน้า “จนป่านนี้แล้ว น้องมินยังไม่รู้จริงๆเหรอว่ายงรู้สึกยังไงกับน้องมิน”บุญยงส่งสายตาที่เปี่ยมด้วยคำตอบมาให้ แต่น้องมินก็ยังคงมิกล้าเชิดหน้าสวยนั้นขึ้นมาอยู่ดี ในที่สุด บุญยงก็เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น “ยงรักน้องมินนะ รักมากกว่าแค่เพื่อนด้วย” “ไม่นะบุญยง นายมีคุณพี่แล้ว นายจะรักฉันไม่ได้ ฉันทำร้ายคุณพี่ไม่ได้”น้องมินเอ่ยพร้อมสะอื้นเบาๆ “คุณพี่สโนว์ฮยอนดีกับฉันมาก นายจะให้ฉันทรยศคุณพี่ด้วยการเป็นคนรักอีกคนของนายงั้นเหรอ ฉันทำไ่ม่ได้หรอก ฉันทำไม่ได้” เสียงฝีเท้าของบุคคลที่สามทำให้น้องมินตกใจ “คุณพี่” เป็นสโนว์ฮยอนที่เข้ามาในห้อง เธอมองหน้าชายคนรักและน้องสาวก่อนถามเสียงเรียบ “แล้วในใจเธอรักเขารึเปล่า น้องมิน” เป็นคำถามที่ยากที่สุดเท่าที่เคยเจอมา น้องมินได้แต่ก้มหน้าสะอื้น “เอ่อ . น้อง น้องก็ รัก ค่ะ”คำตอบที่ได้นั้นทำให้ทุกอย่างหยุดนั่งไปชั่วขณะ น้องมินเงยหน้าที่เปรอะน้ำตาขึ้นมามองคนที่เธอเคารพดุจพี่สาวแท้ๆ “คุณพี่ น้องขอโทษ”น้องมินเอ่ยขึ้น แต่สโนว์ฮยอนกลับโผเข้าไปกอดน้องมินที่เตียง พร้อมพูด “แค่ได้ยินจากปากเธอว่าเธอรักเขา แค่นี้พี่ก็ดีใจแล้วน้องมิน” ถ้อยคำของเธอทำให้บุญยงและน้องมินตะลึง “สโนว์ฮยอน เธอหมายความว่ายังไง” บุญยงถามเสียงหลง สโนว์ฮยอนคลายกอดน้องมินก่อนบอก ” ความรักมันสวยงาม การแบ่งปันความรักมันน่าจะเป็นสิ่งที่ดีกว่าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ในเมื่อเราต้องมีชีวิตร่วมกันอยู่แล้ว มันก็คงจะดีกว่าถ้าเรารักกัน”เธอยิ้มน้อยๆ พร้อมลูบผมสลวยของน้องมินอย่างแผ่วเบา “ความรักที่เห็นแก่ตัว ไร้เหตุผลน่ะ มันไม่ใช่รักที่แท้จริงหรอก แล้วฉันก็ไม่ต้องการเป็นทุกข์อย่างองค์ราชาซาตานด้วย” “เธอยอมให้ยงรักน้องมินด้วยใช่ไหม” สโนว์ฮยอนพยักหน้า บุญยงเข้ามากอดสองสาว ด้วยความรู้สึกดีใจอย่างที่สุด   Create Date : 08 ตุลาคม 2553     Last Update : 8 ตุลาคม 2553 10:24:36 น. Counter : 187 Pageviews.   2 comment Share Tweet

chapter8 “น้องมินเป็นไงบ้าง”คำถามแรกจากปากของเทพศิลปินหัวหน้าวง ทันทีที่สองสาวเดินเข้ามาในห้องซ้อม “เป็นไข้ค่ะ ต้องรอดูอาการไปก่อนว่าพรุ่งนี้จะดีขึ้นรึเปล่า”ชินเดอเรล่าบอก “แต่ปกติน้องมินแข็งแรงนะ แล้วก็เป็นคนที่ดูแลตัวเองดีมากๆ ไม่รู้ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองไม่สบายได้ก็ไม่รู้”สโนว์ฮยอนก็ยังคงบ่นอีก แต่มันทำให้บุญยงหวนคิดถึงอาการแปลกๆของน้องมินหลังจากซ้อมเมื่อบ่าย คงเพราะป่วยสินะถึงได้ทำมึนตึงใส่แบบนั้น “เราจะทำยังไงล่ะ เพลงใหม่ยังเล่นไม่เข้ากันเลย” ชินเดอเรล่าเปรย “เอาไว้ให้น้องมินหายก่อนก็ได้หรอกจ้า เนอะกบเนอะ”สโนว์ฮยอนตอบ ก่อนส่งยิ้มหวานให้บุญยง ชายหนุ่มก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆตอบ “กบ ดูให้หน่อยสิ ว่าโน๊ตท่อนนี้มันพอได้ไหม” สโนว์ฮยอนส่งเสียงอ้อนนิดๆ พลางยื่นกระดาษโน๊ตเพลงที่มีตัวสัญสักษณ์ทางดนตรีขยุกขยุยอยู่เต็มไปหมด บุญยงรับมาพิจารณาครู่หนึ่ง ก่อนจับกีต้าร์ที่องค์เทพได้ประทานให้ขึ้นมาบรรเลง ท่วงทำนองหวานๆประสานกับยิ้มสดใสที่มอบให้กันนั้น ทำให้ทุกอย่างรอบกายดูเหมือนจะไร้ความหมายไปเสียสิ้น ชินเดอเรล่าเห็นสายตาที่ทั้งสองส่งให้กันแล้ว ก็บังเกิดความรุ้สึกแปลกประหลาดในใจ จนมิอาจทนอยู่เป็นอากาศธาตุในห้องซ้อมได้อีีกต่อไป จึงลุกออกมา “น้องชินจะไปไหนจ๊ะ” บุญยงเรียกทำให้ฝีเท้าของเธอต้องชะงัก “จะไปดูมินซะหน่อยค่ะ ป่านนี้น่าจะทานซุปเสร็จแล้ว” “ยงฝากดูแลน้องมินด้วยนะน้องชิน” “ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”พูดจบ ชินเดอเรล่าก็รีบจากไปทันที ชินเดอเรล่าเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องของน้องมิน แต่สายตากลับทอดลงไปยังเบื้องล่างที่เธอเพิ่งจากมา แล้วก็ระบายลมหายใจยาว ราวกับจะไล่ความรู้สึกบางอย่างที่อยู่ภายในออกมาด้วย ก่อนรำพึงกับตัวเองเบาๆ “ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ทุกทีเลยนะ” ชั่วนาที เธอจึง เคาะประตูเบาๆ ก่อนเข้าไปในห้อง “น้องมินจ๊ะ หลับแล้วเหรอ” ชินเดอเรล่าส่งเสียงมาก่อนจะเดินมาดูชามซุป แล้วพบว่าพร่องลงไม่ถึงครึ่ง จากนั้นจึงนั่งลงที่ข้างเตียงแล้วตรวจอุณหภูมิร่างกายน้องมิน “ว๊ายยย น้องมิน ทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ” ชินเดอเรล่าร้องอย่างตกใจ ก่อนวิ่งกลับลงมาพร้อมร้องเสียงดัง “ใครก็ได้ ไปตามหมอมาให้ทีเถอะค่ะ น้องมินดูอาการไม่ดึขึ้นเลย” สโนว์ฮยอนกับบุญยงรีบออกมาจากห้องซ้อมทันทีที่ได้ยินเสียง “น้องมินเป็นอะไร”บุญยงร้องถามเสียงตื่นๆ “มินอาการไม่ดีขึ้นเลยค่ะ ตัวร้อนมากแล้วก็เหมือนจะไม่รู้สึกตัวด้วย” แล้วทั้งสามก็วิ่งขึ้นไปบนห้องของน้องมินทันที “น้องมิน น้องมิน” บุญยงเรียกพลางเขย่าตัวน้องมินเบาๆ “คุณยาย คุณยายขา คุณยาย”น้องมินเริ่มเพ้อ “สโนว์ฮยอนให้สาวไปใช้ต้มยาสมุนไพรมาที น้องชินไปเตรียมอุปกรณ์มาเช็ดตัวน้องมินเร็วเข้า”บุญยงสั่ง ทั้งสองก็ไปทำตามอย่างไม่ลังเล ชั่ววินาที ในห้องนั้นก็เหลือแเพียงน้องมินกับบุญยง ชายหนุ่มเอามือน้องมินมากุมไว้ ก่อนจะยกมาแนบที่แก้มของตน พลางเอ่ยเบาๆ “น้องมินอย่าเป็นอะไรไปนะ ยงจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีน้องมิน” ความกังวลแผ่ซ่านเข้ามาเกาะกุมหัวใจของบุญยงเสียแล้ว   Create Date : 07 ตุลาคม 2553     Last Update : 7 ตุลาคม 2553 12:16:14 น. Counter : 174 Pageviews.   0 comment Share Tweet

chapter7 “คุณแม่เป็นไงบ้างจ๊ะน้องมิน” บุญยงถาม เมื่อเห็นน้องมินกำลังตรวจสอบกลองชุดของเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่พูดไม่จาเลย ตั้งแต่กลับมาจากบ้าน จนกระทั่งซ้อมดนตรีเสร็จ “สบายดี” เธอตอบแค่นั้นก่อนตั้งท่าจะเดินออกไปจากห้องซ้อม แต่บุญยงกลับคว้าแขนเธอไว้พร้อมเรียก “เดี๋ยวสิ” น้องมินยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่งท่าทางเบื่อโลกแต่ไม่ยอมมองหน้าหล่อนั้น “น้องมินเป็นอะไร น้องมินดูแปลกๆไปนะ มีอะไร ทำไมไม่บอกยง” น้องมินมองบุญยงด้วยสายตาว่างเปล่าแต่แฝงด้วความเจ็บปวด ก่อนบอก “บอกไปนายก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี ปล่อยฉัน ฉันเหนื่อยแล้ว จะไปพักผ่อน”น้องมินสลัดมือของบุญยงจนหลุด แล้วรีบวิ่งหายขึ้นไปชั้นบนทันที พลันถึงห้องนอน น้องมินก็ปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นไว้ออกมาพร้อมน้ำใสๆจากดวงตาคู่เล็กก่อนรำพึงกับตัวเอง “ฉันทำไม่ได้ ฉันจะทำร้ายคุณพี่ไม่ได้ ฉันจะรักเขาไม่ได้” น้องมินซบหน้าลงกับหมอนสีชมพูของเธอ พลางสะอื้นจนตัวโยนก่อนจะเผลอหลับไปในที่สุด “มิน น้องมิน”เสียงหวานๆคุ้นหูที่มาพร้อมแรงเขย่าเบาๆทำให้น้องมินรู้สึกตัว ก่อนจะลืมตาขึ้นมาพบกับความมืดที่เริ่มเข้ามาปกคลุม ก่อนจะเอ่ยเสียงอู้กับผู้ที่มาปลุก “ชินเดอเรล่า นั่นเธอเหรอ” “จ้าฉันเอง” “ฉันปวดหัวจัง ไม่มีแรงเลย”น้องมินเอ่ยเสียงแหบพร่า ชินเดอเรล่าใช้หลังมือแตะหน้าผากและเนื้อตัวของเพื่อน ก่อนบอก “ฉันว่าเธอคงไม่สบายแล้วล่ะ ฉันให้สาวใช้ทำซุปข้าวโพดให้เธอ ลุกมาทานไหวมั้ย”แล้วชินเดอเรล่าก็ค่อยๆประคองน้องมินให้นั่ง ขณะนั้น สโนว์ฮยอนก็เข้ามาพอดี “น้องมินเป็นไงบ้าง”พี่สาวนั่งลงที่ข้างเตียงอีกฝั่งหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือมาสัมผัสหน้าใสของน้องมินอย่างเบามือ “มินคงเป็นไข้น่ะค่ะพี่”ชินดอเรล่าตอบ สโนว์ฮยอนพยักหน้าเชิงรับรู้ ก่อนเคลื่อนมือมาลูบผมยุ่งของน้องมิน “ปกติน้องมินแข็งแรงออกนี่ ทำไมปล่อยให้ตัวเองไม่สบายได้ล่ะจ๊ะ”น้องมินไม่ตอบ และหลบสายตาที่ห่วงใยของสโนว์ฮยอนด้วยความรู้สึกบางอย่างในใจ “ทานซุปดีกว่านะ มา พี่จะป้อน”ได้ยินดังนั้นน้องมินต้องรีบร้องทันที “ไม่ค่ะคุณพี ไม่ น้องทานเองได้ค่ะ พอไหวอยู่ค่ะ” “เอางั้นเหรอจ๊ะ”สโนว์ฮยอนเลิกคิ้วถาม “ค่ะ น้องไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ คุณพี่กับชินไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ” สโนว์ฮยอนมองหน้าชินเดอเรล่าอย่างขอความเห็น ก่อนจะตัดสินใจเอ่ย “ตามใจ รีบทานซุป แล้วก็นอนพักซะนะ จะได้หายเร็วๆ” น้องมินรับคำเบาๆ แล้วสโนว์ฮยอนกับชินเดอเรล่าก็ออกไป พลันน้ำตาที่กักไว้ก็เอ่อรินออกมาอีกครั้ง “คุณพี่ดีกับน้องขนาดนี้ แล้วน้องจะทำร้ายคุณพี่ได้ยังไง น้องคงเลวมากๆถ้าทำแบบนั้้้นกับคุณพี่”   Create Date : 07 ตุลาคม 2553     Last Update : 7 ตุลาคม 2553 7:07:07 น. Counter : 214 Pageviews.   0 comment Share Tweet

chapter6 อาการของน้องมินทำให้คุณแม่แปลกใจมาก เพราะลูกสาวที่บัดนี้กลายเป็นเทพศิลปินนั้นเอาแต่นั่งเหม่อซึม ความสดใสหายไปจากลูกสาวของนางตั้งแต่เมื่อไรกัน หรือว่าการรับใช้องค์เทพมันหนักหนาจนพรากรอยยิ้มของเธอไปแล้ว “น้องมินไมเป็นอะไรหรอกค่ะคุณแม่ เพียงแค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะ” เธอตอบมารดาไปเช่นนั้น “มีอะไรที่มันทำให้ลูกสาวคนเก่งของแม่ท้อแท้เหรอจ๊ะ บอกแม่บ้างก็ได้นะ” น้องมินยิ้มน้อยๆพลางสั่นศีรษะปฏิเสธ คุณแม่จึงเอ่ยอีก “แม่แก่มากแล้ว ร่างกายก็ไม่แข็งแรงจะตายเมื่อไรก็ไม่รู้”คนเป็นแม่รำพึง น้องมินเข้ามากอดแม่พร้อมร้อง “ไม่นะคะคุณแม่ อย่าพูดแบบนั้นค่ะ คุณแม่ต้องอยู่กับน้องมินนานๆสิคะ” “แม่เหลือห่วงอยู่อย่างเดียว ก็คือหนูมินของแม่นี่ล่ะ แม่อยากให้มีคนดูแลหนูตอนที่ไม่มีแม่แล้ว” “ไม่นะคะ น้องมินดูแลตัวเองได้แล้วก็อยากอยู่กับคุณแม่ด้วย”ลูกสาวร้องไห้เบาๆโดยที่ยังไม่คลายกอดแม่ “คุณแม่ไปอยู่กับน้องมินที่ปราสาทเทวสถานดีกว่านะคะ” น้องมินบอก “ไม่ได้หรอกจ๊ะ เพราะแม่ยังต้องช่วยพี่ๆของหนูดูแลร้านของเรา” “แล้วจะทำยังไงล่ะคะ” “แม่อยากให้ลูกแต่งงาน” ประโยคนี้ทำให้ผู้เป็นลูกคลายกอดก่อนมองแม่อย่างตะลึงทั้งที่น้ำตายังเปรอะแก้มใส “คุณแม่จะให้น้องมินแต่งงานเหรอคะ” น้องมินส่ายหน้าปฏิเสธทันที “ไม่ค่ะ จะให้น้องมินแต่งกับใครกันคะ น้องมินไม่เอาหรอกค่ะ” “ก็นายบุญยง ไม่ใช่สิ เทพศิลปินหัวหน้าของหนูไงคะ” คำตอบของคุณแม่ทำเอาลูกสาวอึ้งไปพักใหญ่ ” ตอนที่มาพักบ้านเราน่ะ หนูดูแลเขาอย่างดีจนเกินเพื่อนปกติ แม่ดูออกนะว่าลูกมีความรู้สึกพิเศษกับเขา” น้องมินได้แต่หลบสายตา พร้อมปฏิเสธเสียงอ่อน “ไม่ค่ะคุณแม่ ไม่ใช่” คุณแม่จึงตัดบท “หนูจะโกหกแม่ หรือโกหกคนทั้งโลกก็ได้ แต่หนูโกหกหัวใจและความรู้สึกของตัวเองไม่ได้หรอกนะคะลูก” “แต่เค้ามีคนที่รักแล้วนี่คะ จะให้ไปแย่งเค้า น้องมินทำไม่ได้หรอกค่ะคุณแม่”น้องมินสะอึกสะอื้น คุณแม่สงสารลูกสาวจับใจ แต่ก็ทำได้เพียงดึงลูกสาวมากอดไว้เท่านั้น   Create Date : 06 ตุลาคม 2553     Last Update : 6 ตุลาคม 2553 15:09:14 น. Counter : 224 Pageviews.   2 comment Share Tweet

chapter 5 เช้าตรู่ของวันต่อมา เจ้าหญิงซอด้วงพร้อมคาราวานเล็กๆของเธอก็ออกเดินทางไปจากเทวสถานแห่งนี้ ทำให้ทุกอย่างเริ่มคืนสภาพเดิม แต่มีอีกสิ่งหนึ่งที่ดูจะไ่ม่เหมือนเดิม นั่นคือ ความรู้สึก ของใครบางคน สโนว์ฮยอนออกมานั่งเพียงลำพังที่ลานแสดง เธอจับกีต้าร์เทวดาของเธอมาบรรเลงดนตรีจากความรู้สึก มันช่างเหงาและเศร้าโศกเหลือเกิน บุญยงแอบมองเธออยู่ข้างหลัง รอจนกระทั้งเธอเล่นจนจบแล้ววางกีต้าร์ลง จึงเดินออกมา “สโนว์ฮยอน”เขาเรียก แต่เธอก็ไม่หันมา “ยังอยู่หรอกเหรอคะ หม่อมฉันนึกว่ากลับบ้านกลับเมืองกับชายาแล้วซะอีก”บุญยงสัมผัสได้ถึงความห่างเหินจากน้ำเสียงเรียบนั้น “ยงไปไหนไม่ได้หรอก ยงต้องอยู่ที่นี่ ต้องดูแลพวกเธอตามสัญญาที่ให้ไว้กับคุณตาคุณยายไง” “นายกำลังจะบอกว่าพวกฉันเป็นภาระ เป็นตัวถ่วงที่ทำให้ไปไหนไม่ได้งั้นสินะ”สโนว์ฮยอนเอ่ยเสียงสะบัด “ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย”เขาแย้งทันที “ยงหมายความว่าการดูแลพวกเธอเป็นสิ่งสำคัญที่สุดตะหากล่ะ”บุญยงพยายามสบตาสโนว์ฮยอน แต่เธอก็เอาแต่ก้มหน้ ชั่วครู่ สโนว์ฮยอน ก็ลุกแล้วเดินเลี่ยงจากบุญยงมาอีกฝั่งหนึ่งของลานแสดง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ แต่ฟังดูจริงจัง “ความจริง .นายไม่จำเป็นต้องฝืนใจอยู่ก็ได้นะ เพราะพวกฉันอยู่กันเองได้ ฉันเองก็ร้องเพลงพอได้ หน้าที่เทพศิลปินคงไม่มีปัญหา” “โธ่ . สโนว์ฮยอน อย่าพูดแบบนี้กับยงสิ ยังโกรธยงอยู่ใช่ไหมเนี้ย” ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ หญิงสาวก็ถอยห่างออกไปอีก ก่อนพูด “ฉันไม่มีสิทธิ์โกรธเทพศิลปินหัวหน้าหรอก อยากทำอะไรก็ทำไปสิ” “เธอเป็นอะไรเนี้ย สโนว์ฮยอน”บุญยงร้อง “ยังไม่ตายง่ายๆหรอกน่า” นำเสียงประชดประชัน ยิ่งทำให้บุญยงไม่เข้าใจ ก่อนจะพยายามเดินเข้าไปประชิดตัว แต่สโนว์ฮยอนก็ทำท่าจะหนีทุกที เขาจึงเอื้อมมือหนาไปเกาะกุมไกล่ของเธอไว้ ก่อนจับให้เธอมาเผชิญหน้ากับเขาพลางร้องเสียงขุ่น “จะหันมาคุยกันดีๆไม่ได้รึไง” แต่แล้วเขาต้องตกใจเมื่อพบกับน้ำตาของเธอที่เอ่อคลอในดวงตาดำขลับนั้น หญิงสาวที่เขาคิดว่าเข้มแข็งและกล้าหาญที่สุดกำลังเสียน้ำตาอยู่ต่อหน้าเขา ขณะที่บุญยงกำลังอึ้ง สโนว์ฮยอนก็ปัดมือบุญยงออกจากไหล่ ก่อนจะรีบปาดน้ำตาที่เริ่มรินออกมา แล้วตั้งท่าหันหลังจะเดินหนีอีก แต่บุญยงคว้าแขนของเธอ พลางเอ่ย “สโนว์ฮยอน ยงขอโทษ” “นายไม่ผิดอะไรนี่ ขอโทษทำไมกัน”หญิงสาวพยายามแกะมือเขาออกจากแขน “สโนว์ฮยอนโกรธที่ยงปล่อยให้น้องหญิงมาก้าวก่ายในหน้าที่เทพศิลปินของเรา หรือโกรธที่น้องหญิงมาก่อเรื่องวุ่นวายที่นี่ บอกยงมาสิ” แต่เธอก็ไม่ตอบและพยายามแกะมือของบุญยงจนสำเร็จ “อย่าทำให้ยงรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลยนะ สโนฮยอน” บุญยงยิ่งพูดเท่าไร น้ำตาสโนว์ฮยอนก็ยิ่งพร่างพรูออกมา ความปั่นป่วนสับสนในใจของบุญยงยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี แต่แล้วเขาก็เอ่ยขึ้น “เธอคิดว่าการที่ยงไม่กลับแคว้นกับน้องหญิง มันเป็นเพราะอะไร” อีกฝ่ายก็ยังมีเพียงน้ำตาหยาดลงมาแทนคำตอบ บุญยงจึงเดินเข้ามาทางเบื้องหลังของเธอแล้วรวบร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด “ยงเลือกที่จะอยู่ที่นี่ เพราะ ยงรักเธอไง สโนว์ฮยอน” .... ไม่เพียงแต่สโนว์ฮยอนที่ตกตะลึงในประโยคนี้ ชินเดอเรล่ากับน้องมินที่แอบดูอยู่ก็ตะลึงไม่แพ้กัน “ชิน เอ่อ..ฉัน ฉันจะกลับบ้านสักสองสามวัน ฝากบอกคุณพี่ด้วย” น้องมินเอ่ยเสียงสั่นก่อนออกไปจากตรงนั้นโดยเร็ว “ถ้าพี่สโนว์ฮยอนกับพี่บุญยงรักกัน ฉันควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้ล่ะ” ชินเดอเรล่ารำพึงกับตัวเองเมื่อกลับมาถึงห้องก่อนจะทิ้งตัวลงที่เตียงอย่างอ่อนล้า “ทำไมฉันรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ ทำไม มันเป็นเพราะอะไรกัน” น้ำตาของชินเดอเรล่าไหลออกมาอย่างเงียบๆ   Create Date : 06 ตุลาคม 2553     Last Update : 6 ตุลาคม 2553 15:12:46 น. Counter : 200 Pageviews.   1 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com