BlogGang.com : : นางในดอกบัว

~Lady in Lotus~เม้นก็ได้ ด่าก็ดี มีคุณค่ากับนางผู้นี้ทุกประการค่ะ

Group Blog

All Blogs

chapter4

ในฐานะคนกลาง บุญยงไม่รู้จะตัดสินอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น ฝ่ายหนึ่งก็เป็นผู้อยู่ในปกครอง อีกฝ่ายก็เป็นแขกผู้มาเยือน ความสับสนเข้ามารุมล้อมจนต้องเรียกผู้ที่คิดว่าจะช่วยได้ให้มาหา

“คุณนางฟ้า ยงจะทำไงดีครับ” เขาเรียกบลูแอเจิ้ลมาช่วยตัดสิน

“ข้าล่ะเบื่อจริ๊ง เรื่องความรักเนี้ย”นางฟ้าบ่น แต่เมื่อเห็นสีหน้าเครียดของบุญยงจึงบอก “ถามใจของเจ้าดูเองก็แล้วกัน ส่วนเรื่องที่เค้าตบตีกันน่ะ ก็ดูว่าเกิดเรื่องได้ยังไง มาจากสาเหตุไหน ลองถามพวกข้าทาสดูก็ได้ พวกนี้เป็นบริวารขององค์เทพ โกหกไม่ได้อยู่แล้ว เจ้าก็ตัดสินไปตามเนื้อผ้า อย่าลำเอียงล่ะ เสียใจภายหลังเดี๋ยวจะหาว่านางฟ้าไม่เตือน” พูดจบนางฟ้าก็หายไปทันที บุญยงจึงรีบเรียกเหล่าสาวใช้ข้าทาสมาสอบถาม จนได้รู้ความจริงทั้งหมด

“แค่น้องหญิงเข้าไปในห้องซ้อมโดยไม่ได้รับอนุญาต มันก็ผิดแล้วนะ นี่น้องหญิงยังมาทำให้เครื่องดนตรีเสียหายอีก”

“ก็… ก็ด้วงไม่ทราบนี่คะว่าห้าม”เจ้าหญิงคนงามหลบสายตาตอบเสียงอ่อน

“แล้วน้องหญิงยังมาก่อเรื่องทะเลาะเบาะแว้งที่นี่อีก” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงขุ่น

“แต่ยัยนั่นทำร้ายด้วงก่อน เจ้าพี่ก็เห็นนี่คะ”เธอสวนกลับทันควัน

“แต่น้องหญิงไปพูดจาดูถูกเค้า ไปยั่วโมโหเค้้าก่อน….หรือไม่จริง” เจ้าหญิงก้มหน้าลงอีกครั้ง บุญยงจึงพูดอีก “พี่ไม่อยากเชื่อเลยนะ ว่าน้องหญิงจะทำแบบนี้ได้”

“เจ้าพี่ ด้วงขอโทษค่ะ อภัยให้ด้วงนะคะ ด้วงผิดไปแล้ว”เจ้าหญิงเข้ามากอดแขนบุญยงร่ำไห้

“ไปขอโทษสโนว์ฮยอนนะน้องหญิง”บุญยงบอก

“ไม่ค่ะ”เธอก็ตอบกลับทันทีด้วยเสียงกร้าว”จะให้ด้วงไปขอโทษคนป่าเถื่อน ชั้นต่ำแบบนั้นได้ยังไงกัน มันตะหากที่ควรจะต้องคลานมาคำนับขออภัยที่บังอาจทำให้ด้วงเจ็บ” ว่าแล้วเธอก็เชิดหน้าด้วยความทนงในเกียรติแห่งราชนารีต่างแคว้น บุญยงเงียบไปพักหนึ่ง

“เจ้าหญิงผู้งามพร้อมทั้งกายใจ งดงามทั้งภายนอกภายในคนนั้นไปไหนเสียแล้ว”เขาเอ่ยพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาผิดหวัง”พี่เสียใจที่สุดที่น้องหญิงที่พี่เคยรัก เปลี่ยนไปมากถึงขนาดนี้”

“เจ้าพี่….”เจ้าหญิงเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างจากสายตาของอดีตสวามี

“น้องหญิงกลับแคว้นไปซะเถอะ ” แล้วเขาก็เอ่ยในที่สุด

“เจ้าพี่…..หมายความว่ายังไงคะ” เธอถามทวนเสียงสูง “เรื่องทุกอย่างของเรามันไม่มีความหมายกับเจ้าพี่แล้วเหรอคะ”เจ้าหญิงเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ พลางเข้ามากอดร่างของบุญยง

“ด้วงไม่ไปไหนทั้งนั้น ด้วงจะอยู่กับเจ้าพี่ ด้วงเป็นชายาเจ้าพี่นะคะ เราจะกลับแคว้นด้วยกันมิใช่หรือคะ”เธอร่ำไห้จนตัวสั่น

”เรื่องของเรา มันจบไปตั้งแต่เสด็จแม่ของน้องให้แม่มดผมขาวมาสาปพี่แล้วล่ะ” เขาพูดพลางแกะมือเธอออกจากตัว

“ไม่นะคะ เจ้าพี่ต้องกลับแคว้นกับด้วง ด้วงรักเจ้าพี่นะคะ แล้วกว่าจะมาถึงที่นี่ด้วงลำบากมาก เจ้าพี่ไม่เห็นใจด้วงเลยหรือคะ”เธอร้องสะอึกสะอื้น สองมือก็พยายามฉุดดึงบุญยง

“แล้วน้องหญิงคิดว่าการที่พี่อยู่ในร่างสัตว์ประหลาดกบ พี่สุขสบายงั้นเหรอ” บุญยงตอบโต้เสียงกร้าว ทำให้เจ้าหญิงถึงกับเงียบ บุญยงผ่อนลมหายใจยาวๆออกมาก่อนเอ่ยด้วยเสียงที่เบาลง

“ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เราก็คงจบสิ้นกันเพียงเท่านี้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ห่างเหิน และว่างเปล่า

“พี่ขอให้น้องหญิงกลับแคว้นซะเถอะ”แล้วบุญยงก็เดินออกจากห้องไป เจ้าหญิงซอด้วงกรีดร้องสุดเสียงอย่างเจ็บปวด

น้องมินรับรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้้นระหว่างบุญยงกับเจ้าหญิงซอด้วงในห้องนอนของบุญยง เกิดความรู้สึกมากมายระคนกัน ทั้งสงสาร เวทนา เห็นใจ เจ้าหญิงอาคันตกะผู้นี้ ที่อุสาหะดั้นด้นมาเพื่อหวังจะพาอดีตสวามีกลับแคว้น แต่สุดท้ายก็โดนตัดขาดอย่างสิ้นเยื่อใย อีกใจก็รู้สึกดีที่บุญยงทำเช่นนี้ เพราะถ้าหากเขาใจอ่อนยอมกลับไป ภารกิจเทพศิลปินอาจต้องจบลงง่ายๆ แต่ลึกๆแล้วน้องมินก็แอบสะใจและสมน้ำหน้า เพราะสองสามวันที่เธอมาอยู่ที่นี่ ปราสาทเทวสถานแลดูปั่นป่วนวุ่นวายขึ้นเป็นเท่าตัวทีเดียว

เมื่อเห็นว่าเจ้าหญิงซอด้วงเริ่มมีอาการสงบลง น้องมินจึงเข้าไปนั่งใกล้ๆ ก่อนเอ่ย

“มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้บ้างไหมคะ เจ้าหญิง” แต่น้องมินกลับถูกแว๊ดใส่

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”เธอพูดทั้งที่ยังสะอื้น “ในเมื่อเจ้าพี่ไม่ต้องการฉันอีกแล้ว ฉันก็จะไป”

“ค่ะ แต่ถึงยังไงก็อยากให้จากกันด้วยดีนะคะ”น้องมินพูดเสียงเรียบ “อย่างน้อย เจ้าหญิงก็เป็นคนที่บุญยงเคยรักมากที่สุด เค้าก็คงจะเจ็บปวดมากเหมือนกัน ที่ต้องทำแบบนี้ ฉันว่าใจจริงเค้าก็คงไม่อยากทำหรอก แต่มันคงไม่มีทางออกอื่นที่ดีกว่านี้ อภัยให้บุญยงเถอะนะคะเจ้าหญิง”

“จริงสินะ เจ้าพี่เคยรักฉันมาก แต่ฉันกลับทำร้ายเจ้าพี่” น้องมินย่นคิ้วอย่างสงสัยเมื่อฟังเจ้าหญิงเอ่ย “ฉันเป็นคนบอกให้แม่มดผมขาวสาปเจ้าพี่เองล่ะ ไม่ใช่บัญชาของเสด็จแม่อย่างที่เจ้าพี่เข้าใจหรอก”น้องมินตกใจไม่น้อยที่ได้รู้ความจริง

“มันเป็นความคิดชั่ววูบน่ะ เพราะช่วงหลังๆ เจ้าพี่ชอบทำเหมือนไม่สนใจฉัน ทั้งที่ฉันเป็นชายา แต่เจ้าพี่กลับไม่เอาใจใส่ฉัน ทำเหมือนไม่รักฉัน”

“แล้วเรื่องที่ว่าบุญยงเจ้าชู้ล่ะคะ” เจ้าหญิงยิ้มเฝื่นๆกับคำถาม ก่อนตอบ

“ที่แรก ฉันก็คิดว่าเจ้าพี่เป็นแบบนั้นล่ะ ถึงให้แม่มดสาปเจ้าพี่ แต่แล้วฉันก็รู้ว่าเจ้าพี่รักการร้องเพลงมากกว่าอะไรทั้งหมด ฉันทำผิดกับเจ้าพี่มากจริงๆ สมควรแล้ว ที่เจ้าพี่จะไม่รักฉันอีกต่อไป”

“โธ่…เจ้าหญิง” น้องมินรำพึงอย่างเห็นใจ เจ้าหญิงยิ้มบางๆให้น้องมินก่อนเอ่ย

“ฝากบอกทุกคนด้วยนะ ว่าฉันขอโทษ ฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีก ขอบใจเธอมากนะที่อุตส่าห์ฟังฉัน เธอออกไปเถอะ ฉันจะเก็บสัมภาระเตรียมกลับแคว้นของฉันซะที” น้องมินรับก่อนจะจากไป

Create Date : 05 ตุลาคม 2553

Last Update : 5 ตุลาคม 2553 19:05:45 น.

2 comments

Counter : 199 Pageviews.