ขอเป็นยาม มาเฝ้า วันแรกเริ่ม
ขอเป็นยาม มาเพิ่ม เติมความฝัน
ขอเป็นยาม มาโอบ เมื่อจาบัลย์
ขอเป็นยาม เคียงกัน วันเหนื่อยใจ

ขอเป็นยาม แต่ว่า ไม่ขอรัก
ขอเป็นยาม ให้พัก พิงอาศัย
ขอเป็นยาม เมื่อเธอแกร่ง จะจากไป
แต่ว่าเธอ มาเมื่อไหร่ ขอเป็นยาม...

** เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันสัตว์ป่าและพืชป่าโลก เลยขอหยิบเอากลอนเก่าๆ ที่เคยเขียนแจมในห้องกลอนในเว็บพันทิปมาโพสต์นะคะ

ช้างป่าคงอยากจะนั่งร้องไห้
ฉันทำผิดอะไรกันเล่าหนา
ที่อยู่เดิมฉันก็อยู่ในพนา
คนเข้ามาทำที่ฉันเปลี่ยนแปลง

มาตัดป่าแล้วมาสร้างถนน
ขับรถวนขึ้นเขากันกลางแจ้ง
ฉันเข้าใจว่าพวกพี่อยากแสดง
อยากให้เป็นอีกแหล่งท่องเที่ยวไทย

แต่พวกพี่ก็เข้าใจฉันบ้างนะ
อย่าเอะอะโวยวายบีบแตรไล่
เราทั้งสองต่างคนก็ต่างไป
ให้เงียบเงียบเข้าไว้นั่นแหละดี

พวกแสงแฟลชก็อย่าเพิ่งยิงเข้าหา
หรือโผล่หน้าโผล่ตามาเซลฟี่
บางทีฉันก็ไม่รู้ตกใจซี
อาจจะทำมิดีก็ได้เอย

เมื่อมาเที่ยวธรรมชาติให้รู้รอบ
ให้รู้ถึงเขตขอบอย่านิ่งเฉย
คนมาเที่ยวต้องรู้อย่าละเลย
ต้องสร้างความคุ้นเคยเข้าใจมัน...

“ธรรมชาติอยู่ได้ เราก็อยู่รอด” คำคมจากหมอล็อต #‎SurvivalTogether‬.

สองเท้าก้าวย่างไปถึงเส้นชัย
ก็เริ่มใหม่อีกครั้งในทางฝัน
สองเท้าก้าวย่างไปใจผลักดัน
ไม่สำคัญว่าจะเป็นที่เท่าไร

สองเท้าก้าวย่างไปเพื่อเรียนรู้
พบหลายคนที่เป็นเหมือนครูผู้ให้
สองเท้าก้าวย่างไปไม่ต้องไว
ค่อยค่อยไปช้าช้าอย่ารีบเร็ว

สองเท้าก้าวย่างไปให้บากบั่น
ไม่ต้องหวั่นทางสูงชันหรือหุบเหว
สองเท้าก้าวย่างไปจะดีเลว
ขอเพียงเปลวพลังใจไม่มอดพอ...

การถกเถียง นำมาซึ่ง ความรู้เพิ่ม
ต่างคนนั้น ต่างได้เสริม ที่ตนหา
ได้มาร่วม แบ่งปัน ในวิชา
และทดลอง ศึกษา กันต่อไป

มีคนเคย กล่าวไว้ ว่าโลกนี้
เปรียบเหมือนห้อง เรียนวิทย์ ที่กว้างใหญ่
เพราะทุกคน กว่าจะ รู้เข้าใจ
ก็ต้องใช้ เวลา เรียนทดลอง...

กลอนนี้มีที่มา : เนื่องด้วยวันนี้ได้สอบถามเกี่ยวกับการตัดแต่งรากกระบองเพชรในกรุ๊ปเฟซหนึ่งก็ได้มีหลายๆ คนเข้ามาให้คำตอบ ซึ่งคำตอบก็มีแตกต่างกันไป แต่แน่นอนเราก็ต้องเชื่อใครคนใดคนหนึ่ง เพื่อลองดู แต่ถ้าสุดท้ายมันเกิดตาย คราวหน้าเราจะได้ปรับแก้ และลองใช้วิธีของคนอื่นๆ ดู

                      เพราะโลกนี้เปรียบเสมือนห้องเรียนวิทยาศาสตร์ขนาดใหญ่ที่ให้เราได้ศึกษา ค้นคว้า และทดลองได้ไม่รู้จักจบ (ใครคนหนึ่งเคยกล่าวเอาไว้ ตอนที่เราเรียนเขียนบท ที่สถาบันปรีดี พนมยงค์ นานหลายปีแล้ว)

ไม่ว่าจะ มุ่งหวังไป ไกลสุดยอด
หรือมุ่งหวัง เพียงแค่รอด เพียงวันนี้
เราทุกคน ต้องผจญ ร้ายและดี
ไม่มีหรอก ที่ดี เพียงอย่างเดียว

ถึงไม่อยู่ หุบเขา ให้หนาวเหน็บ
อยู่เพียงยอด หญ้าก็เจ็บ และหวาดเสียว
ที่ต้องทำ ให้หนักแน่น มีนิดเดียว
คือทำใจ ให้แกร่งเชียว จะผ่านไป...