อ๊ะเวลาผ่านไปรวดเร็วเสียจริงนะ 
นับแต่ได้เจอเจ้าบุญรอด จนบัดนี้ก็เกือบสองเดือนแล้ว

ช่วงเทศกาลวันหยุดยาวๆเช่นสงกรานต์
เป็นช่วงเวลาดีที่เข้าป่าดูนกชมไม้ดูวิวทิวทัศน์ไปตามเรื่อง
สำหรับปีนี้ได้มีโอกาสกลับไปดูนกที่คลองแสน
จะแตกต่างกันบ้างก็เพียงครั้งแรกพักที่แพคลองหย๋าย
แต่ครั้งนี้พักที่สถานีวิจัยคลองแสน

วันแรกที่เจอเจ้าบุญรอดนั้นเราไปดูนกที่ปลายแสง
และเป็นครั้งแรกที่พวกเราตั้งใจจะไปค้างแรมกันที่นั่น
จากข้อมูลแหล่งข่าว บริเวณปลายแสงจะมีโป่ง
ซึ่งจะมีสัตว์ป่าลงมาหากินในเวลากลางคืน
อันที่จริงก็น่ากลัวสักหน่อย  เพราะที่ค้างแรมของเรานั้นก็อยู่ไม่ไกลจากโป่งเลย
มาย้อนคิดอีกที  อ๊ะนี้พวกเรากำลังทำอะไรกันนะ เข้าไปรบกวนเขาถึงถิ่นหากินกันเลยรึ
นี่ถ้าคืนนั้นเขาไม่ลงมากินโป่งกัน  เรามิใช่กำลังทำบาปมหัตน์กันรึเปล่า
โอ้ จอห์จ  เจ้าหน้าที่บอกว่าทั้งกระทิง  หมูป่า เมื่อคืนเขาก็ออกหากินตามปกติ
ซึ่งทำให้เราโล่งใจขึ้นทีเดียว

จากสถานีศูนย์วิจัย จะต้องนั่งเรือไปถึงปลายแสงใช้เวลากว่าครึ่งวัน
เราออกเดินทางกันแต่เช้า แวะพักทานอาหารกันกลางทาง
และเดินทางต่อจนถึงปลายแสงซึ่งเป็นที่ราบต่ำ
และลำห้วยตื้นเข้าทุกทีจนในที่สุดเรือไม่สามารถไปต่อได้
จึงต้องทิ้งเรือและเดินเท้าเข้าไปอีกเกือบกิโล

เมื่อเกือบจะใกล้ถึงที่พักค้างแรม
เจ้าหน้าที่ที่เดินนำหน้าชี้ถามว่าที่พื้นมีนกอะไรอยู่
เห็นนกตัวลำตัวสีน้ำตาลขนาดเล็กท่าทางมีอาการบาดเจ็บ
สีกลืนไปกลับใบไม้แห้ง
หะแรกนึกว่าเป็นเหยี่ยวนกเขา
พอเดินเข้าไปอีกนิด มันก็เดินหลบเข้าไปในพุ่ม
เลยบอกให้ สัตวแพทย์ที่เดินตามหลังมาให้รู้
เมื่อมองลอดเข้าไปในพุ่มจึงรู้ว่าเป็นนกคัคคู
จากที่มันไม่หนีไปไหนไกล ทั้งที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม
สัตวแพทย์ที่มาด้วยกันเลยตัดสินใจจับมันมาเพื่อดูอาการ

มันอ่อนละโหยแบบคนหมดแรง
ไขมันหน้าท้องไม่มีเลย  อีกทั้งหนังหุ้มกระดูก
จนเห็นกระดูกอย่างชัดเจน  มุมปากมีเลือดซึมออกมา
สันนิษฐานว่ามันคงบินหลบหลีกศัตรูที่ไล่ล่ามาเป็นเวลานาน
อีกทั้งยังหาอาหารไม่ได้  เลยหิวโซ  ไม่มีแรง

ปฏิบัติการขั้นต้นก็คือ ให้น้ำผสมน้ำตาล
อีกทั้งปฐมพยาบาลเบื้องต้นโดยการทำความสะอาด
เพราะส่วนปีกและท้องมีคราบมูลสิ่งขับถ่ายติด
ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งที่มันใช้ปีกได้ไม่เต็มที่
เช็คคราบเลือดบริเวณปากออกจนหมด
จำไม่ได้ว่าได้หยดยาแก้อักแสบด้วยหรือเปล่า

หลังจากนั้นก็สละกระเป๋าไฟฉายสปอตไลด์เป็นห้องพยาบาลชั่วคราวให้เจ้าบุญรอด
เกือบทุกสองชั่วโมงก็คอยหยอดน้ำผสมน้ำตาล
จนเช้าวันที่สองอาการมันดีขึ้นมากทีเดียว
เจ้าบุญรอดคงมีหวังขึ้นเป็นกอง
หลังจากบุรุษพยาบาลหลายๆคนช่วยกันไล่จับตั๊กแตนเพื่อเป็นอาหารให้เจ้าบุญรอด
สลับกับการให้น้ำผสมน้ำตาล
ตกเย็นเมื่อกลับถึงสถานีวิจัยฯ
จึงเปลี่ยนจากระเป๋าเป็นกรงเล็กๆของทางสถานีฯ
ปิดด้วยผ้าคลุมอีกครั้ง
อาการของเจ้าบุญรอดดีขึ้นตามลำดับ  เพราะเริ่มมีแรงจิกมือ
แต่ก็ยังไม่มีแรงบินไปไหนได้

บริเวณหน้าที่พักมีต้นไม้ซึ่งมีหนอนแมลงเล็กๆอยู่มากมาย
บางตัวกำลังโรยตัวลงจากต้นไม้เพื่อจะมุดลงดิน
จึงนำมาเป็นอาหารให้เจ้าบุญรอด
นี่คือที่มาของเจ้าบุญรอด

เช้าวันสุดท้ายที่อยู่คลองแสง
เจ้าบุญรอดอาการซึมลงโดยไม่ทราบสาเหตุ
ผิดหูผิดตากับเมื่อเย็นวาน
แต่ก็ยังคงให้น้ำผสมน้ำตาลกับหนอนแมลงที่ได้จากหน้าบ้านพัก
และทำความสะอาดลำตัว
แรกทีเดียวจะให้เจ้าหน้าที่ศูนย์ดูแลต่อเพราะเราต้องเดินทางกลับแล้ว
แต่หัวหน้าเห็นว่าอยู่ใกล้มือหมอจะดีกว่า
จึงหากล่องขนาดพอเหมาะให้
อีกทั้งตระเตรียมหนอนแมลงเพื่อบำรุง
เราก็อำลาคลองแสง โดยมีกล่องเจ้าบุญรอด
ซึ่งครั้งแรกจะไว้ตอนท้ายรถ
แต่กลัวว่าอากาศจะร้อนเกินไปสำหรับเขา
จึงนำมาไว้ตอนกลางห้องผู้โดยสาร
ระหว่างทางกลับต้องการแวะกรุงชิง
เพราะข่าวเหยี่ยวหงอนสีน้ำตาลทำรัง
ผ่านมาทางหน่วยคลองงาย ซึ่งเป็นหน่วยย่อยของอุทยานใต้ร่มเย็น
เมื่อเปิดกล่องดูสภาพเจ้าบุญรอด
ปรากฏว่ามันหลับสนิทและจากไปเสียแล้ว

เจ้าบุญรอดเมื่อไม่รอดจึงกลายมาเป็นเจ้าบุญเหลือ
เจ้าบุญเหลือ......เจ้าจงไปสู่สุคติเถิด
เพราะเจ้าเหลือแต่สังขารไว้เป็นที่ระลึก
ว่าครั้งหนึ่งเจ้าได้ถือกำเนิดมาในโลกสีน้ำเงินใบนี้
และเจ้ายังได้ทำหน้าที่ของเจ้าต่อไป