• แนะนำตัวคร๊า
• โต๊ะเครื่องแป้ง
• โต๊ะความรัก
• โดน TAG
• ป้ากับเตี้ย
• มุมนี้มีไว้ระบายอารมณ์
• โต๊ะการแพทย์

~* เกือบครบ 1 ปีแล้วสินะ *~ เวลาช่างผ่านไปเร็วซะจริง ๆ นับไปนับมา ก้อ รู้จักกับเตี้ยน้อยของป้าได้ครบ 1 ปีแล้ว แต่ก้อยังไม่ครบวันที่คบกันจริง ๆ ช่วงเวลาที่ผ่านมา ได้เจอปัญหาและอุปสรรคมากมาย แต่เราสองคนก้อผ่านพ้นมันมาได้ด้วยดี แม้ระหว่างทางจะเจออุปสรรคบ้าง ทะเลาะกันบ้าง ระแวงกันบ้าง แต่สุดท้ายเราสองคนก้อผ่านมันมาได้ นับตั้งแต่วันที่เตี้ยบอกเลิกกับแจง ก้อยังมีอุปสรรคอะไรหลายๆ อย่างให้เราฝ่าฟัน จนมาถึงวันนี้ ป้าเก๋ดีจัยนะ ที่เราสองคนได้เจอกัน เตี้ยทำอะไรให้ป้าหลายๆ อย่าง ไม่เหมือนกับใครหลายๆ คนที่เคยคบมา เตี้ยไม่เคยเอาเปรียบป้าแม้สักครั้ง เหมือนกับที่ป้าเคยโดยผู้ชายหลายๆ คนหลอก เตี้ยดูแลป้าดีมาก จนบางครั้งป้าคิดว่าเราเองจะดูแลเค้าได้ดีพอกับที่เค้าดูแลเรารึป่าว แต่ทุกวันนี้เราสองคนก้อ สามารถปรับตัวเข้าหากันได้ มีอารายเราก้อคุยกัน ทะเลาะกันแป๊บ ๆเราก้อดีกัน ป้ารู้สึกดีจริง ๆนะที่เราได้คบกัน และขอให้อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเป็นวันครบรอบ 1 ปีที่เราคบกัน ขอให้มีปีต่อๆ ไปอีกนะค่ะ เจ้าชายตัวน้อยของป้า   Create Date : 02 กรกฎาคม 2551     Last Update : 2 กรกฎาคม 2551 15:12:51 น. Counter : 378 Pageviews.   3 comment Share Tweet

~*แบ่งเธอ แบ่งใจ*~ ลอยกระทงปีนี้ ก้อวุ่นวายอยู่ดี อยู่ ๆ ป้าที่ร้านเกมส์ก้อโทรมาหา บอกว่าโฟล์คส่งเงินไม่ครบ ขาดไป 1,000 บาท แล้วตอนนี้โฟล์คก้อไม่ได้อยู่เฝ้าร้านแล้วด้วย ปวดหัวไหมละค่ะ พี่น้อง!!! อะไรหนักหนาเนี๊ยะ จะอยู่แบบสงบสักวันไม่ได้เลยรึไง เราก้อโทร โทร ตามที่ร้าน ตามที่บอล สรุปได้ความว่าออกจากร้านตั้งแต่ 1 ทุ่ม ต้องไปหาแจงแน่แน่ เลยให้แม่จัดการโทรเข้าเบอร์แจง แจงกลับบอกว่าโฟล์คไม่ได้มาหา (โกหกหน้าตาเฉยอีกละนะ) สักพักโฟล์คก้อกลับมา ไม่พูดไม่จาอะไร เราก้อปล่อยให้แม่จัดการแทน แล้วก้อไปลอยกระทงกัน ไปปาโป่งกัน กลับมาบ้าน มีกับข้าวอย่างเดียว (ผัดผัดบุ้ง) ก้อเดินไปถามว่าจะกินอะไรเพิ่ม จะได้ทำให้ แต่ไม่ร้ว่าโฟล์คคุยกับแจงอยู่ โฟล์คทำหน้าอารมณ์เสียใส่ น้อยใจอ่ะ ถึงวันนี้เกือบครบเดือนแล้วสินะ ที่กลับมาอยู่กับโฟล์ค เหนื่อยจัง !!! ใกล้ถึงปีใหม่อีกแล้ว ได้เวลานับถอยหลังแล้วใช่ไหม อีกไม่นานเก๋คงต้องให้โฟล์คเลือกแล้วละนะ ขอโทษนะ หากการกระทำแบบนี้เป็นการบังคับกันมากเกินไป แต่ในเมื่อเก๋ยอมโฟล์คขนาดนี้ ความอดทนของคนเราก้อย่อมมีวันสิ้นสุดเหมือนกัน เก๋ขอใช้วันสิ้นปีเป็นวันตัดสินละกันนะ หากไม่มีใจให้กัน หากยังลืมแจงเค้าไม่ได้ เก๋ขอเริ่มต้นชีวิตใหม่ กับวันปีใหม่ กับทุกอย่างรอบตัวใหม่ๆ ไม่โกรธกันนะเด็กดี เก๋ไม่เคยยอมใครเหมือนที่ยอมโฟล์คมาก่อน มันคงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ หากถึงวันนั้น แล้วโฟล์คเลือกแจงอีก เก๋คงไม่มีหน้ากลับไปหาโฟล์คอีกแล้ว คนคนนี้ดูแลโฟล์คมาหมดทุกอย่างแล้ว ทำทุกทาง ยอมทุกอย่าง หากความดีที่ทำไปมันดีไม่พอ ก้อคงต้องถอยออกมาแล้วจริงๆ และก้อต้องยอมรับให้ได้ว่า "โฟล์คไม่ได้รักเก๋ และก้อไม่มีวันรัก" เหนื่อยจัง !!! การรักใครสักคนต้องใช้ความพยายามมากขนาดนี้เลยหรอ ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยผ่านความรักมานะ ผ่านมาก้อเยอะแล้ว ประสบการณ์ก้อมีให้เห็นมากมาย แต่สุดท้ายก้อกลับยอมให้ความรักมาทำร้ายเราได้อยู่ดี ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม โฟล์คไม่ได้เด่นไปกว่าคนเก่า ๆที่เคยคบมาเลย แต่ทำไมนะ ถึงได้ตัดใจไม่ได้สักที สาธุ... ถึง เจ้าหัวใจดวงน้อย ขอโทษทีนะ ห่างหายกันไปซะนานเลย หัวใจจ๊า อย่าเพิ่งโกรธกันนะ ที่เราไม่ได้ดูแลเธอเลย ปล่อยปะละเลยให้ใครคนนึงมาทำร้ายให้เธอเจ็บปวด คงเหนื่อยมากเลยสินะ ที่ต้องทนเจ็บปวดอยู่นานแสนนาน โดยที่เราไม่ได้เหลียวมองเธอเลย ขอโทษจริงๆ นะ เราสัญญาว่าต่อไปนี้ เราจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอ ให้ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป เราจะดูแลเธอให้ดีที่สุด กลับมาอยู่กับเรานะ เจ้าหัวใจ กลับมาเข้มแข็งเหมือนวันวาน กลับมาอยู่กับเจ้าของคนนี้ อย่าหนีไปอยู่ที่ใครอีกเลย... เพลง : แบ่งเธอ แบ่งใจ ศิลปิน : เจนนิเฟอร์ คิ้ม อัลบั้ม : Deep Blue ไม่บอกก็รู้ อึดอัดใช่ไหม...ที่เลือกใครไม่ได้สักคน ระหว่างคน ๆ นั้น และกับฉัน อยากอยู่กับเขา อยากอยู่กับฉัน... สิ่งเหล่านั้น ฉันก็เข้าใจ แต่เธอยังมาถาม... ว่าเธอควรจะทำอย่างไร ให้เขาอยู่ส่วนเขา และฉันก็อยู่ส่วนฉัน.... ขอแค่เท่านั้น ก็พอใจ เขาก็อยู่ส่วนเขา และฉันก็อยู่ส่วนฉัน... ฉันขอแค่นั้นทำได้หรือเปล่า.... ในเมื่อเธอยอมแบ่งใจ ฉันก็ยอมแบ่งเธอได้เหมือนกัน... อย่าคิดถึงเขา เมื่ออยู่กับฉัน... อย่าแบ่งปัน ไม่ว่าเรื่องใด... และอย่า...คิดถึงฉัน.... เมื่อเวลา...เธออยู่กับเขา ให้เขาอยู่ส่วนเขา และฉันก็อยู่ส่วนฉัน.... ขอแค่เท่านั้น ก็พอใจ เขาก็อยู่ส่วนเขา และฉันก็อยู่ส่วนฉัน... ฉันขอแค่นั้นทำได้หรือเปล่า.... ในเมื่อเธอยอมแบ่งใจ ฉันก็ยอมแบ่งเธอได้เหมือนกัน... ในเมื่อเธอยอมแบ่งใจ ฉันก็ยอมแบ่งเธอ....ได้เหมือนกัน   Create Date : 23 พฤศจิกายน 2550     Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2551 11:21:37 น. Counter : 264 Pageviews.   0 comment Share Tweet

~*ฉันทนอยู่ได้เพราะอะไร*~ เฮ้อ กลับมาจากใต้ได้ 10 วันแล้วสินะ เป็นเวลา 10 วันที่เก๋กลับไปอยู่กับเตี้ยน้อยอีกแล้ว เป็น 10 ที่มีทั้งความทรงจำที่ดีและไม่ดี เรื่องดีดีที่เห็นเห็นกันได้ชัดคือ เตี้ยน้อยโทรหาแจงน้อยลง ไปหากันน้อยลง เรื่องไม่ดีคือ เก๋เองก้อยังทำใจไม่ได้ทุกครั้งที่เห็นเตี้ยโทรหาแจง หรือรู้ว่าไปหากัน เมื่อวันเสาร์ ได้ไปบางแสนกับเตี้ยน้อย ไมค์ บอล นัด รู้สึกดีจัง บ่นมานานละว่าอยากไปทะเล ในที่สุดก้อได้ไปจนได้ ถึงแม้จะลำบากขับมอไซด์ไปกันแต่ก้อรู้สึกดี แค่มีเตี้ยน้อยไปด้วย ไม่ว่าที่ไหน ป้าเก๋คนนี้ก้อพร้อมจะไปด้วยเสมอ ก่อนหน้านี้โฟล์คพูดให้ฟังว่า ระหว่างเราสองคนติดอยู่เรื่องเดียว คือ "ความต่าง" เลยถามไปว่าต่างกันยังไง เรื่องอะไร ในเมื่อตัวเก๋เองมองไม่เห็นความต่างของเราสักนิด โฟล์คยกตัวอย่างให้ฟัง เช่น เวลานั่งรถมาบ้านโฟล์ค ทำไมต้องนั่งปอ. ทำไมไม่นั่งสาย 1141 หรือ 365 ประมาณนั้น ก้ออธิบายไปว่าที่ไม่นั่ง 1141 หรือ 365 เพราะว่ารถมันชอบไปจอดรอคนที่สำโรงนาน แล้วเก๋ก้อไม่ชอบรอด้วย เพราะรู้สึกว่าโฟล์ครอรับอยู่ อยากรีบกลับไวไว (หมดไป1 เรื่อง) อีกเรื่องคือ จากเคยกินกาแฟแก้วละ 35฿ เปลี่ยนมาเป็นกินกาแฟโบราณ 12฿ ได้ป่ะ อันนี้เถียงขาดใจว่า เก๋ไม่ได้กินกาแฟแก้วละ 35฿นานละ (หมดไปเรื่องที่2) ตัวอย่างอีกเรื่องคือ แต่ก่อนพอไปหาโฟล์คที่ 7Eleven เก๋จะถือตะกร้า แล้วซื้อของเยอะมาก โฟล์คเลยบอกว่า เก๋ฟุ่มเฟือย ก้ออธิบายให้ฟังว่า แต่ก่อนที่ซื้อของเยอะ เพราะว่าต้องการเดินวนใน7Elevenนาน ๆจะได้อยู่คุยกับโฟล์ค เพราะหากว่าเดินวนอยู่เป็นครึ่งชม. แต่ซื้อของ 2 ชิ้น จะมีคนสงสัย สรุปไปมา โฟล์คก้อเริ่มเข้าใจเก๋มากขึ้น แต่ก้อยอมรับนะว่า "น้อยใจ" เหมือนโฟล์คกำลังหาข้ออ้างว่าเราสองคนต่างกัน มาทำให้เราต้องห่างกันไปอีกครั้ง หรือเป็นเพราะว่าช่วงนี้เก็บกดหลายๆ เรื่องรึป่าวก้อไม่รู้ เมื่อวันจันทร์ที่ 12 เป็นวันครบรอบที่เราคบกันให้โฟล์คทายว่าครบรอบกี่เดือน โฟล์คดันทายผิดซะงั้น ดันทายเยอะกว่าความเป็นจริง คงเป็นเพราะว่าเราสองคนต่างรู้สึกเหมือนกันมั้งว่า ตลอดเวลาที่คบกัน ได้เจอ ได้ผ่านเรื่องราวอะไรต่างๆ มาเยอะแยะมากมาย คืนนั้นเลยได้ถามโฟล์คไปว่า ลำบากใจไหมที่อยู่กับเก๋ โฟล์คก้อถามกลับมาว่าอยากรู้จริงๆ เหรอ ก้อเลยบอกว่า อืม โฟล์คก้อบอกว่า ลำบากใจเหมือนกัน เพราะว่าหากจะไปหาแจง เก๋ก้อไม่พอใจอีก โฟล์คยังพูดให้ฟังอีกว่า คงเหมือนเพลงมั้ง "คนที่ดีไม่รัก คนที่รักไม่ดี" (เหมือนบอกความนัยให้เก๋รู้อะไรเยยเนาะ) แล้วเค้าก้อพูดให้ฟังว่า เดียวนี้เค้าก้อพูดกับแจงตรงๆ ว่ารู้นะที่แจงทำอยู่ตอนนี้ เพราะอยากให้เค้าหึง อยากให้เค้าบ่น เพราะหากเค้าบ่นแสดงว่า โฟล์คยังรักแจงอยู่ ยังเป็นห่วงแจงอยู่ โฟล์คบอกว่า เป็นเพราะแจงเค้าไม่เคยคบกับใครแล้วมีใครเป็นห่วงเป็นใยเค้ามากขนาดนี้มั้ง เหมือนเค้าขาดความอบอุ่น แจงเลยต้องเรียกร้องความสนใจจากโฟล์ค ยิ่งฟังก้อยิ่งรู้สึกว่า โฟล์คยังรักแจงอยู่ ก้อน้อยใจอีกนั่นละ จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยก้อเป็นไปไม่ได้หรอก จริงไม๊ !!! โฟล์คพูดให้ฟังต่ออีกว่า โฟล์คเองก้อไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีวันนั้นไหม ที่โฟล์คจะรักรู้สึกว่ารักเก๋คนเดียว และอยากมีเก๋คนเดียวตลอดไป โฟล์คไม่อยากให้เก๋เป็นเหมือน "แม่" เก๋ก้อเลยบอกว่า ให้โฟล์คดูแลตัวเองให้ดี ดูแลแม่ด้วย ช่วงนี้แม่เป็นเบาหวาน ต้องมีคนดูแล พอพูดจบ โฟล์คก้อพูดว่า "พูดเหมือนจะไปจากโฟล์คเลย คิดแล้วก้อใจหาย" ดีจัยนะ ที่โฟล์คพูดแบบนั้น สำคัญตัวผิดไปรึป่าวก้อไม่รู้ เก๋บอกกับโฟล์คไปว่า หากพรุ่งนี้เก๋จะถอย โฟล์คสัญญากับเก๋ได้ไหมว่า โฟล์คจะไม่ตามเก๋กลับมาอีก สัญญากับเก๋ได้ไหม พร้อมกับยืนนิ้วก้อยข้างขวาไป เหมือนโฟล์คจะลังเลนะ คิดมากไปรึป่าวไม่รู้ กว่าโฟล์คจะยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวสัญญาไว้ได้ ใจหายอ่ะ มั่กมากเลยนะ ทั้งที่เป็นคนพูดอีกว่า ไม่ให้โฟล์คตามกลับมา แต่จะเป็นจริงได้รึป่าวนั้นก้อไม่รู้ อีกหนึ่งคืนสินะ ที่แม้จะมีโฟล์คอยู่ข้างๆ แต่กลับเหงา อ้างว้าง เพราะโฟล์คอยู่กับเก๋แค่ตัวอีกแล้วใช่ไหม ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหน ก้อไม่ได้ใจโฟล์คมา เพราะในใจโฟล์คยังมีแจงตลอดเวลา แอบนอนร้องไห้อีกแล้วสินะคืนนี้ โฟล์คจะรู้บ้างไหมว่า มีคนนึงที่นอนร้องไห้อยู่ข้างกายโฟล์คตลอดทั้งคืน ตื่นเช้ามาก้อยังพูดซ้ำประโยคเดิมว่า ให้โฟล์คดูแลตัวเองให้ดี โฟล์คก้อยังพูดเหมือนเดิมว่า พูดเหมือนจะไปจากโฟล์คอีกแล้วเลย เลยถามย้อนไปว่าแล้วมีเหตุผลอะไรที่จะให้เก๋อยู่บ้านหลังนี้ต่อ โฟล์คเงียบ ไม่ตอบ ต้องถามซ้ำหลายครั้ง จนโฟล์คพูดว่าหากอยู่บ้านหลังนี้แล้วปวดหัวก้ออย่าอยู่เลย รู้คำตอบอยู่แล้วว่าต้องเจ็บอีก แต่ก้อจะถาม บ้าสิ้นดี คนเรา ไม่จำเลยว่าเคยเจ็บมาแล้วกี่ครั้ง เช้านั้นเป็นอีกครั้งที่เก็บของทุกอย่างกลับคอนโด โฟล์คก้อมาส่งที่ทำงานที่สาธรเหมือนเดิม (ครั้งที่ 4) วันนั้นทั้งวันโฟล์คไม่โทรหาเก๋เลย ใจมันหล่นไปที่ตาตุ่ม นั่งร้องไห้ฟังเพลง "สิ่งกีดขวาง"ทั้งวัน แล้วก้อเอารูปโฟล์คกับเก๋มาทำเป็นกรอบล้อมรอบเพลง ทั้งที่อยากตัดใจ แต่มันทรมาน ทำไม่ได้ ทำใจไม่ได้จริงจริง สุดท้ายพอกลับถึงคอนโดได้ ก้อตัดสินใจโทรหาโฟล์ค โฟล์คก้อมารับสายพอดี (ดีจัยนะที่โทรไปแล้ว โฟล์คอยู่บ้าน ทั้งที่คิดว่าน่าจะยังอยู่ห้องแจง) โฟล์คบอกว่าขนุนหล่นอีกลูกแล้ว กำลังนั่งแกะกันอยู่ เลยบอกว่าเดียวจะเข้าไปที่บ้านนะ โฟล์คก้อบอกว่าจะมารับ ก้อบอกว่าไม่ต้อง เดียวเข้าไปเองดีกว่า ไปถึงบ้าน เจอแม่อยู่หน้าบ้าน ยกมือไหว้แม่ แม่ก้อทักว่า "ไหนโฟล์คบอกว่า วันนี้เก๋ไม่มา" เลยตอบติดตลกไปว่า "อ๋อ เก๋มากินขนุนค่ะแม่" (55 ทำเนียนอีก น้ำตาตกในอยู่แท้แท้) เข้าบ้านยกมือไหว้ตา แล้วก้อไปเปลี่ยนไปใส่กางเกงขาสั้นแม่มานั่งช่วยโฟล์คแกะขนุน ลองแหย่ๆ แกล้งๆ เล่น โฟล์คก้อยิ้มรับเหมือนปกติทุกอย่าง ไม่รู้หรอกว่าสถานการณ์ดีขึ้นรึยัง แต่ก้อต้องทำทุกอย่างให้ดีที่สุด กะว่าจะเอากระดาษที่ปริ๊นท์เพลงกับรูปให้โฟล์คดูแต่แม่ๆ นั่งอยู่ตั้งเยอะ เลยไม่อยากเปิดประเด็นก่อน เดียวเรื่องจะบานปลาย กลับไปครั้งนี้ เก๋จะบอกโฟล์คว่า ไม่ว่าโฟล์คจะมีแจงหรือไม่ ไม่ว่าโฟล์คจะยังรักแจงรึป่าว โฟล์คจะยังโทรหาเค้าอยู่ หรือว่าโฟล์คจะไปหาเค้า เก๋จะไม่แคร์ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขอแค่วันนี้ เก๋มีโฟล์คอยู่เคียงข้าง กลับไปบ้าน ได้นั่งกินข้าว พร้อมหน้าพร้อมตา แม่จ๋า น้องแฟต โฟล์คและเก๋ แค่นี้ก้อเพียพอแล้ว เก๋ไม่อยู่ในฐานะที่จะเรียกร้องอะไรได้มากไปกว่านี้ เหตุผลข้อเดียวที่ทำให้เก๋ต้องทำแบบนี้ เพราะป้าเก๋คนนี้ รักเตี้ยน้อยเกินกว่าจะที่สูญเสียไปได้ ไม่ว่าจะพยายามสักกี่ครั้ง ก้อไม่เคยที่จะลืมได้แม้สักครั้ง พยายามทำมาทุกวิถีทางแล้ว นี่ใช่ไหมที่เค้าเรียกว่าคนตาบอด ยอมมองข้ามทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าเตี้ยจะทำไม่ดีกับป้ายังไง ป้าก้อยังพร้อมที่จะให้อภัย และกลับไปหาเตี้ยได้เสมอ รู้ว่าเจ็บ แต่ก้อจะทำ ขอแค่วันนี้ ป้ามีเตี้ย ได้เห็นตาตี๋ตี๋คู่นั้น มีมือคู่นั้นคอยกุมมือป้าไว้ มีอ้อมกอดนั้นที่ทำให้ป้ารู้สึกอบอุ่นเสมอ ป้าจะไม่เรียกร้องอะไรอีกแล้ว ขอแค่เจ้าชายตัวน้อยอยู่กับป้าแบบนี้ตลอดไป เจ็บแค่ไหนป้าเก๋ก้อจะทน ทนเพราะรักคำเดียว อยู่ก็เจ็บ... จากก็เจ็บ...(Common Sence) ใจ..ก็อยากจะไป จากเธอที่ทำให้ใจช้ำเรื่อยมา เพียงจะเอ่ยออกไป แค่บอกว่าลา กลับทำไม่ไหว อยู่ก็เจ็บช้ำ จากก็ปวดใจเหลือเกิน ก็รักเธอจนเกินจะยอมเสียไป อยู่ก็ปวดร้าว เธอก็ไม่เคยหยุดทำร้าย ฉันจะทำเช่นไร รัก..ในแต่ละวันที่เธอให้กัน นับวันยิ่งจางไป เธอ..คนเก่าคนนั้นที่เคยรักกัน จากกันไปไหน อยู่ก็เจ็บช้ำ จากก็ปวดใจเหลือเกิน ก็รักเธอจนเกินจะยอมเสียไป อยู่ก็ปวดร้าว เธอก็ไม่เคยหยุดทำร้าย ฉันจะทำเช่นไร อยู่ก็เจ็บช้ำ จากก็ปวดใจเหลือเกิน ก็รักเธอจนเกินจะยอมเสียไป อยู่ก็ปวดร้าว เธอก็ไม่เคยหยุดทำร้าย ฉันจะทำเช่นไร อยู่ก็ปวดร้าว เธอก็ไม่เคยหยุดทำร้าย ฉันจะทำเช่นไร   Create Date : 14 พฤศจิกายน 2550     Last Update : 14 พฤศจิกายน 2550 15:52:11 น. Counter : 277 Pageviews.   0 comment Share Tweet

~*การจากลาครั้งสุดท้ายของความรัก*~ เหนื่อยไหมคะ คุณผู้อ่านทั้งหลาย หากคุณตอบว่าเหนื่อย บอกได้เลยว่าเจ้าของ Blog เหนื่อยมากกว่าคุณหลายเท่านัก เรื่องราวดำเนินมาถึงจุดจบแล้วค่ะ ทนอ่านกันอีกนิดนะค่ะ เรื่องราวความรักอีกครั้งของฉัน กำลังจบลงแล้วจริงจริง เช้าวันศุกร์นอนตื่นสายด้วยกันทั้งคู่ รู้ทั้งรู้ว่าต้องไปหาหมอที่ร.พ. ตื่นก้อสาย แถมแม่จ๋ายังทำกับข้าวไว้เกือบเสร็จละ (ละอายใจมั้งไหมเนี๊ยะ ไม่เคยตื่นสายมาก่อนเลยอ่า) กว่าจะได้ออกจากบ้านก้อสาย ๆละ มาถึงคอนโดก้ออาบน้ำแต่งตัว แต่มันมีสิ่งนึงที่ผิดสังเกตุ วันนี้เตี้ยน้อยของป้า เหม่อเป็นพิเศษ เปิดเพลง "ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ" ซะหลายรอบ ทั้งที่บอกว่าไม่อยากฟังเพลงนี้ เพราะว่าแจงชอบ คนเราก้อแปลกอย่างนึงนะ ทุกคนมีซิกเซ้นท์เหมือนกันหมด ตัวเก๋เองก้อเป็นอีกคนนึงที่มีซิกเซ้นท์ มันสัมผัสถึงความผิดปกติของตัวของโฟล์ค ยอมรับว่าฉุนมาก เลยบอกโฟล์คไปว่า ไม่ต้องไปส่งที่ร.พ.ก้อได้ เดียวไปเอง โฟล์คก้อยังหน้ามึนอีกนะ มาถามว่าเป็นอะไรอีกอยู่ๆ ก้อโกรธ ... ลงมาทะเลาะกันอยู่หน้าคอนโด เป็นครั้งแรกที่ยอมรับว่าฟิวส์ขาดอีกรอบ พูดออกไปหมด ไม่มีกั๊ก โฟล์คยังลืมแจงไม่ได้ โฟล์คอยู่กับเก๋แค่ตัว แต่หัวใจลอยไปหาแจงตลอดเวลา พูดเท่าไหรก้อยังไม่ยอมรับ จนต้องยอมให้พาไปร.พ. ไปถึงหมอมาตอน 4 โมงอีกต้องมาใหม่อีกรอบตอนเย็น ระหว่างทางจะไปอิมฯ สำโรง โฟล์คก้อเอามือมาตบขาเบาเบา แล้วพูดว่า "ตัวเองพูดถูก เค้ายังไม่ลืมแจง เค้าอยู่กับตัวเองแค่ตัว แต่ไม่ได้เอาหัวใจมาด้วย....." อึ้งไปสิค่ะ จุกอกจนพูดไม่ออก จนโฟล์คมาจอดรถถามว่า "แล้วตัวเองจะรอเค้าไหม เค้าไม่รู้หรอกนะว่าเค้าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเมื่อไหร ตัวเองจะรอไหม" น้ำตาไม่มีสักหยด มันมีแต่ความสับสน พูดอะไรไม่ออกเลยสักนิดเดียว สุดท้ายก้อบอกให้เอาของไปเปลี่ยนที่อิมฯ สำโรงก่อน ค่อยกลับมาพูดกัน โฟล์คก้อขับรถวนไปวนมา ไม่ได้เข้าสำโรงสักที จนสุดท้ายก้อขับกลับมาคอนโดเหมือนเดิม.... จอดรถที่หน้าคอนโด แต่ไม่เข้าที่จอดรถเหมือนเคย โฟล์คขอฮาร์ดดิส์กคืน บอก่วาจะเอาไปเปลี่ยนเอง แต่เก๋ก้อไม่ยอมคืน (คืนก้อจบสิค่ะ แถมไม่ยอมลงจากรถด้วย ไม่งั้นโฟล์คขับรถหนีแน่ ๆ) สุดท้ายคำคำนั้นก้อหลุดออกมาจากปากโฟล์ค "เราเลิกกันเถอะ" เจ็บไหมละนั่น โฟล์คบอกว่าต่อไปโฟล์คจะไม่ยื้อเก๋เอาไว้แล้ว ต่างคนต่างยื้อเอาไว้ โฟล์คก้อเจ็บ เก๋เองก้อเจ็บ พวกคุณรู้ไหมเก๋ทำยังไง ก่อนหน้านี้ ที่โฟล์คขอกลับมาครั้งที่4 เค้าบอกว่าขอซื้อเวลาให้เก๋อยู่กับเค้าอีก 1 เดือน แต่นี่ยังเพิ่งเข้าวันที่ 6 ก้อกลับมาเป็นอย่างเดิมแล้ว เก๋เลยบอกว่า งั้นคราวนี้ ขอเก๋ซื้อเวลาบ้างนะ แต่เก๋ขอแต่สองวัน คือวันศุกร์กับวันเสาร์นี้ พวกคุณคง งง ละสิ ว่าทำบ้าอะไรอีกแล้ว จะยื้อไว้อีกทำไม ครั้งนี้เก๋ไม่ได้ทำเพื่อใคร โฟล์คก้อถามว่า ทำเพื่ออะไร เก๋ตอบได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า เก๋ทำเพื่อตัวเก๋เอง เก๋ขอซื้อเวลาครั้งสุดท้ายแค่ 2 วัน จะให้เก๋ได้ไหม หากให้ได้ พาเก๋กลับบ้านแม่จ๋า (เป็นครั้งแรกที่เก๋เอ่ยปากขอไปบ้านแม่จ๋าเอง) สุดท้ายโฟล์คก้อยอมพาเก๋กลับบ้านแม่จ๋า กลับมาถึงมาดูมือถือโฟล์ค 5 สายไม่ได้รับ ซิกเซ้นท์มันบอกทันทีว่า แจงโทรมาแน่ ๆแต่ก้อทำเบลอเบลอ ไม่พูดอาราย หยิบโทรศัพท์โฟล์คมาขอหนังทางเคเบิ้ล ระหว่างนั้นโทรศัพท์บ้านก้อดังขึ้น ก้อถามโฟล์คว่าใครโทรมา ก้อตอบว่า "แจง" พอขอหนังจบ ก้อกดเบอร์แจงให้โฟล์คโทรไป เลยเดินไปฟังด้วยที่ห้องครัว โฟล์คโทรหาแจงปุ๊บ เก๋ถึงได้รู้สาเหตุของการเหม่อ ครั้งนี้ เพราะว่าแจงหยุดงานจะลากลับตจว. แล้วโฟล์คบอกว่าจะไปหา แต่ดันมาติดที่ต้องพาเก๋ไปร.พ. เลยไปหาแจงไม่ได้ (มันเป็นอย่างนี้นี่เอง) แล้วโฟล์คก้อบอกแจงไปทั้งหมดว่า บอกเลิกเก๋แล้ว เก๋ขอเวลา 2 วัน แล้วเรื่องทุกอย่างจะจบลง เจ็บอ่ะ เจ็บโคตรโคตร น้ำตาไม่ไหลนะ แต่แบบจี๊ดขึ้นสมองอ่า มันเหมือนทุกอย่างจบลงแล้วจริงจริง พอโฟล์ควางโทรศัพท์จากแจง ไม่รู้ว่าสมองส่วนไหนสั่งการ โทรศัพท์ไปหาแม่ที่ใต้ แล้วบอกแม่ว่า "แม่ เก๋จะกลับไปอยู่ใต้นะ หากหนูไม่ทำงานแล้ว แม่จะเลี้ยงหนูไหวไหม หนูจะขอเรียนอย่างเดียว ไม่ขอทำงานแล้วนะ แม่ไหวรึป่าว" พูดไปก้อสะอื้นไป แม่คงตกใจน่าดู แต่แม่ก้อยังตอบออกมานะว่า "ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ละ หนูเหนื่อย หนูก้อกลับมาอยู่บ้านกับแม่" แค่นั่นละ น้ำตาที่อดทนกลั้นเอาไว้ก้อไหลออกมาหมดก๊อก ไม่อายน้องแน็ตตี้ที่นั่งดูทีวีอยู่เลย ไม่ว่าจะสักกี่ครั้ง หากลูกสาวคนนี้บ่นว่าเหนื่อยเมื่อไหร แม่ไม่รีรอที่จะรีบบอกว่า ให้กลับมาอยู่บ้านกับแม่ ลูกสาวคนเดียวแม่เลี้ยงได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ปล่อยโฮ ให้แม่ได้ยิน แต่ก่อน ไม่ว่าจะทุกข์แค่ไหน ก้อไม่เคยจะปริปากบอกแม่สักครั้ง เพราะไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ แต่ครั้งนี้ไม่รู้ทำไม มันเหนื่อยเหลือเกินแล้ว เกินรับไหวจริงๆ วางสายจากแม่ไป โฟล์คก้อเดินมาหา ถามว่าจะกลับไปอยู่บ้านจริงจริงเหรอ มันจุกไปหมด ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว วันนั้นโฟล์คพยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติ ไปตลาดปากน้ำ ซื้อปีกไก่มาทอดกินกัน ทำผัดกะเพรากินกัน ระหว่างทาง โฟล์คจับมือเก๋ไว้แล้วบอกว่า " เวลาเราสองคนเหลือน้อยแล้วนะ ทำทุกวินาทีของเราให้มีค่าที่สุด รู้ไหม !!! " บ่ายสองโมงครึ่ง ขวัญก้อโชว์เบอร์มา ลืมไปสนิทเลยว่ายังไม่ได้โทรกลับหาขวัญ พอโทรกลับไปสิ่งที่เพื่อนขวัญพูดให้ฟังก้อทำให้น้ำตาไหลอีกครั้ง ขวัญไม่ได้ว่าอะไรเก๋เลยบอกแค่ว่า หากจะขอซื้อเวลาอีก 2 วันก้อขอให้เก็บความทรงจำดีดีเอาไว้ให้มากที่สุด แล้ววันที่ออกมาก้อให้กราบลาแม่จ๋า บอกเค้าว่าหนูเป็นสะใภ้แม่ได้แค่นี้นะ คุยไปก้อร้องไห้ ปล่อยโฮไป ไม่ได้อายชาวบ้านที่ไหนเลย ยิ่งคุยกับขวัญก้อยิ่งรู้สึกผิด ที่ไม่ว่าเพื่อนจะเตือนสักเท่าไหร ก้อไม่เคยจะฟัง ยังดื้อรั้นที่จะกลับมาหาโฟล์คทุกครั้งที่เค้ามาง้อ สักพักโฟล์คก้อมานั่งข้างข้าง คงเห็นสภาพที่เก๋ร้องไห้ตอนนั้นแล้วทนไม่ไหว โฟล์คดึงโทรศัพท์ออกไปแล้วปิดเครื่อง น้ำตามันไหลเป็นสาย นานเท่าไหรแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้แบบนี้ สะอึกสะอื้นมากมายปานจะขาดใจ ได้ยินแต่เสียง ฮือ ฮือ ฮือ ของตัวเอง โฟล์คพาไปที่นอนโซฟาแล้วนั่งลงเช็ดน้ำตา บอกให้ป้าเก๋คนนี้หยุดร้องไห้ จะให้ทำอย่างนั้นได้ยังไง มันเสียใจนะรู้ไหม !!! ไม่มีคำพูดใดใดหลุดออกมาจากป้าเราสองคน มีแต่เสียงสะอื้นร่ำไห้ให้ ญ คนนึง จนสุดท้าย เก๋เอ่ยปากถามว่า "โฟล์ครักเก๋ไหม" ยิ่งยิงคำถามแบบนี้ออกไป เสียงสะอื้น ร่ำไห้ก้อหนักกว่าเดิม เอาละที่นี้ป้าไม่ได้ร้องไห้คนเดียวอีกแล้ว มีน้ำตาหยดน้อยๆ ของโฟล์ค ไหลลงมาอาบแก้ม น้ำตาของลูกผู้ชายคนนึง โฟล์คสะอื้น ร่ำไห้ไปพร้อมกับป้าเก๋ แล้วบอกว่า "ป้าจำไว้นะ ว่ามีคนคนนึงที่รักป้ามากมาย" มันเรียกน้ำตาได้ดีที่เดียว กับคำพูดเหล่านั้น แม้มันอาจดูไม่มากมาย แต่ก้อเพียงพอที่จะให้เรียกเสียงสะอื้นของป้าเก๋อีกครั้ง เรากอดกันร้องไห้อยู่อย่างนั้นนานนับ ชม. ป้าร้องไห้จนตาบวม โฟล์คเองก้อเสียน้ำตาไม่แพ้กัน ตกบ่าย4โมงก้อออกไปหาหมอที่ร.พ. ศิครินทร์กัน ขากลับก้อแวะไปเอาน้ำตาลปี๊บที่บ้านป้ามุกที่บางนา แล้วแวะไปหาบอลไปเอาเงิน ระหว่างนั้นแม่ก้อโทรมาหาอีก คุยกับแม่ได้ไม่กี่คำ ก้อร้องไห้ออกมาอีกแล้ว คราวนี้หนักกว่าเดิมอีก ปวดหัวอ่ะ ปวดหัวมากมาย ไม่เคยเป็นอะไรมากมายขนาดนี้ ระหว่างทางจะกลับบ้านแม่จ๋าก้อร้องไห้ไปตลอดทาง โฟล์คก้อจับมือป้าเก๋ไปกุมเอาไว้ แล้วบอกว่าหยุดร้องไห้ได้แล้ว กลับถึงบ้านแม่จ๋า ก้อเห็นนะว่าโฟล์คออกไปโทรหาแจง ยิ่งเห็นก้อยิ่งเจ็บอ่ะ กลับมาบ้านก้อนั่งดูทีวีกะน้องแฟตตามปกติ แต่ก้อเห็นโฟล์คโทรหาแจงเป็นระยะ จนสุดท้ายแม่จ๋ากำลังจะกลับบ้าน นึกว่าโฟล์คจะออกไปรับ ที่ไหนได้ โฟล์คแอบแว๊บไปหาแจงที่หออีกแล้ว ปรี๊ดค่ะ คุณผู้อ่าน ปรี๊ดแตกมั่กมาก แต่ทำอะไรไม่ได้ จนแม่จ๋ากลับมา ถามว่าโฟล์คไปไหน ก้อเลยตอบไปว่า "หนูไม่ทราบค่ะแม่" แม่เลยถามว่า "ทะเลาะกับเก๋เหรอลูก" ก้อเลยตอบไปว่า "ป่าวค่ะ แม่" แล้วแม่ก้อเดินหายไปบ้านตา สักพัก แม่กลับมา โฟล์คก้อยังไม่กลับ แม่เลยถามว่ายังไม่กลับมาอีกหรอ แล้วแม่ก้อกดโทรศัพท์โทรไปที่เบอร์ห้องแจง แต่แจงบอกว่าโฟล์คไม่อยู่ สักพักไม่เกิน 2 นาที โฟล์คก้อโทรกลับมาหาแม่ (รู้นะยะ ว่าอยู่ด้วยกันที่หอแจงอ่ะ ไม่ง้านไม่รู้หรอกว่าแม่โทรตาม) ไม่เกินครึ่งชม. โฟล์คก้อกลับถึงบ้าน แต่ระหว่างนั้น แม่จ๋าก้อบ่นไปเรื่อยเปื่อยว่า เผลอเป็นไม่ได้ ต้องแว๊บไปหากันตลอด คืนนั้นกว่าจะได้เข้านอนก้อดึกมากมาย โฟล์คเรียกออกมาให้ดูโคนันตอนสี่ทุ่มกว่ากว่า ได้นอนก้อเกือบห้าทุ่มกว่าไปละ ข่มตาให้หลับอยู่นาน แต่ทำยังไงก้อหลับไม่ลง คืนนั้นโฟล์คนอนกอดป้าทั้งคืน รู้สึกดีจัง แต่ป้าก้อเหลือเวลาแค่พรุ่งนี้อีกวันเดียวแล้วเท่านั้น เช้าวันเสาร์ดันตื่นสายซะได้ เกรงใจแม่จ๋ามั่กมาก ตื่นมาก้อแปดโมงเกือบครึ่งละ เลยมช่วยแม่จ๋าทำกับข้าว จัดสำรับอาหาร กินข้าว กินปลาเสร็จ ได้สักพักก้อเห็นโฟล์คแอบไปโทรหาแจงอีกละ สักพักเลยให้โฟล์คไปส่งที่คอนโด แล้วก้อพูดกับโฟล์คว่า "วันนี้เป็นวันสุดท้าย เก๋ขออะไรอย่างนึง อย่าโทรหาแจงได้ไหม" โฟล์คบอกว่า "ได้" แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาปิดเครื่องไปทันที อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก้อขับรถไปที่โลตัส อ่อนนุช ต่อ BTS ไปลงสยาม นัดหมอไว้บ่ายโมงตัดไหม แต่กัวอ่ะ แบบว่า เจ้าแอมป์พูดไว้เยอะว่า ตอนดึงไหมมันเจ็บ เลยจิตหลอนเล็กน้อย วันนี้ป้าเก๋พยายามทำตัวร่าเริงไม่เครียด ไม่คิดมาก กลับจากตัดไหม ก้อนั่ง BTS ลงอ่อนนุชอีก แวะเข้าห้างไปเล่นเกมส์จับผิด แต่ดันโดนเด็กแย่งเล่นหมดเยย แต่ก้อดีนะ ไม่เคยได้เดินห้างกับโฟล์ค ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนด้วยกันมากมาย เหมือนได้บันทึกความทรงจำดีดีอีกอันนึงเอาไว้ แล้วก้อแวะไปทำสังฆฑานที่วัดบางนานอก ไหว้พระขอพร และเสี่ยงเซียมซีกัน ขากลับว่าจะแวะบางปูก้อไม่ได้แวะ กัวฝนตกเลยกลับเข้าบ้านซะก่อน ระหว่างทางก้อแวะตลาดตรงนครทอง หาซื้อของกินเข้าบ้านก่อน ซื้อผัดไทย หอยทอด ยำปูม้า หอยแครงลวกไปกินกัน นั่งรอดูหนัง The Letter (จดหมายรัก) ตั้งนาน รู้ไหม ทำไมเก๋อยากดูเรื่องนี้ เพราะว่านางเอก(แอน ทองประสม)เป็นโปรแกรมเมอร์เหมือนเก๋ ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองจนชินกับความสับสน วุ่นวาย ส่วนพระเอก(หนุ่ม อรรถพล) เค้าเหมือนโฟล์คตรงที่ว่า รู้จักเอาใจใส่ ทำกับข้าวให้แฟนกิน ดูแลทุกอย่าง แถมยังใช้อีเมล์ไม่ค่อยเป็นอีก แต่หนังเรื่องนี้มันจบแบบเศร้าเศร้านะ เพราะว่าสุดท้ายพระเอกตาย ระหว่างดูหนัง ช่วงไคล์แมกซ์ กำลังบิ้วอารมณ์ตัวเองกับหนัง โฟล์คก้อพูดออกมาว่า "สักวันนึงป้าก้อคงจะลืมโฟล์ค เหมือนที่ลืมผู้ชายทุกคนที่ผ่านเข้ามา" พูดไปก้อร้องไห้ไป (ผู้ชายอารายขี้แยชะมัดเลยนะ) สรุปวันนั้นก้อนั่งร้องไห้กันเหมือนเดิมแต่ก้อไม่หนักเท่าวันศุกร์ ตกค่ำ เจ้าปอมาหาโฟล์คที่บ้านมาชวนไปเล่น Winning โฟล์คเลยมาขอไปเล่นเกมส์กะเจ้าปอ แต่จะให้เก๋ไปด้วย จะให้ไปได้ยังไงละ เวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันเหลือน้อยเต็มที่แล้วนะ เลยบอกเจ้าปอไปว่า คงให้ไปด้วยไม่ได้จริงจริง หากเป็นวันอื่นที่ไม่ใช่วันนี้ จะพาไปไหนก้อไป จะไม่ห้ามสักคำ แต่วันนี้เป็นวันของเก๋ เก๋มีเวลาเหลือน้อยเต็มทีแล้ว โฟล์คเลยบอกเจ้าปอไปว่า เก๋จะกลับใต้แล้ว (แอบเนียนนะคนเรา ไม่กล้าบอกอ่าดิว่าเลิกกับป้าเก๋แล้ว ป้าเก๋เลยจะกลับบ้านใต้) เจ้าปอเลยเข้าใจ พอดีแม่จ๋าเดินกลับมาจากบ้านตาก้อนั่งคุยกัน เม้าท์กันหนุกหนาน อยู่อยู่โฟล์คก้อพูดกับแม่จ๋าขึ้นมาว่า "เก๋มีอารายจะบอกแม่ ไม่ใช่หรอ" รีบโบ๊ยมาให้เลยนะ เก๋ก้อได้แต่นั่งนิ่งเงียบไม่กล้าพูดอะไรออกไป ก้มหน้าก้มหน้า จนโฟล์คพูดออกมาเองว่า "แม่ เก๋จะกลับใต้แล้วนะ" บรรยากาศก้อเริ่มอึมครึมเล็กน้อย แต่รู้สึกได้นะว่าที่บอกแม่จ๋าไปแบบนั้น แม่จ๋าต้องรู้ว่าเกิดปัญหาอะไรสักอย่างระหว่างเก๋กับโฟล์คแน่ๆ คืนนั้นผ่านไปด้วยรอยยิ้ม ที่ป้าเก๋และโฟล์คมีให้กัน แม่จ๋า น้องแฟต โฟล์ค ป้าเก๋ เจ้าปอ นั่งคุยกัน หัวเราะกัน สนุกสนาน เวลาแห่งความสุขมันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เข้าห้องนอน โฟล์คนั่งจดรายละเอียดต่าง ๆเกี่ยวกับป้าเก๋ไว้ทั้งหมด วันเดือนปีเกิด วันพิเศษของเราสองคน เบอร์โทรศัพท์ทั้งหมด แล้วโฟล์คบอกว่าจะเขียนจดหมายให้ป้าอ่าน ให้ป้าเอาไปเปิดอ่านตอนถึงที่ใต้แล้ว นอนรอให้โฟล์คเขียนจดหมายตั้งนาน กว่าจะเขียนเสร็จก้อปาไป เกือบห้าทุ่มแล้ว อดทนรอไม่ไหว เลยบอกไปว่าขอเปิดอ่านได้ไหม โฟล์คก้ออนุญาติ อ่านจดหมายไปก้อใจหายไป รู้สึกเหมือนต้องจากกันไปไกลแสนไกล แล้วจะไม่ได้พบได้เจอกันอีก ทุกตัวหนังสือที่โฟล์คเขียนลงมา ป้ารู้สึกว่าทุกอย่างมาจากใจ แม้ว่าเราสองคนจะรักกันมากแค่ไหน แต่สุดท้ายเราสองคนก้อต้องจากกัน ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรก้อตาม แต่ป้าจะบอกคำตอบเดิม ว่าป้าจะเก็บเตี้ยน้อยไว้ในความทรงจำตลอดไป คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแล้วสินะ ที่ป้าจะได้นอนกอดเตี้ยแบบนี้ พรุ่งนี้ป้าคงต้องกลับไปนอนกอดตุ๊กตาDevil ตัวสีแดงที่เราไปปาโป่งได้มาด้วยกัน แล้วคืนนั้นป้าก้อหลับลงไปพร้อมน้ำตาอาบสองแก้มเหมือนเคย ตอนเช้าตื่นตั้งแต่ตี 5 ครึ่ง โฟล์คก้ออาบน้ำแต่งตัว ก่อนออกจากบ้าน โฟล์คบอกว่า ยังไม่ได้ไหว้ลาแม่จ๋าใช่ไหม แต่ตอนนั้นมันยังเช้ามาก แม่จ๋ายังไม่ตื่นเลยต้องเดินก้มหน้าออกจากบ้าน ร้องไห้อีกแล้ว น้ำตามันยังเอ่อล้นเต็มสองตา มองไปที่ห้องแม่จ๋า มองไปที่น้องแฟตนอน ต่อไปนี้ ภาพนี้จะเป็นแค่ความทรงจำดีดี ต่อไปนี้ คงไม่ได้เห็นภาพแม่จ๋า น้องแฟต เตี้ยน้อยของป้าอีกแล้ว ก่อนออกจากบ้านหันหลังกลับไปมองก้อร้องไห้อีก โฟล์คก้อปลอบว่า ไหนสัญญากันแล้วไงว่าจะไม่ร้องไห้แล้ว ตลอดทางที่จะกลับคอนโด โฟล์คกุมมือของป้าเอาไว้ ปลอบใจป้าไม่ให้ร้องไห้ ให้ป้าสัญญาว่าจะเริ่มต้นใหม่ เป็นคนใหม่ สดใส ร่าเริง สุดท้ายก้อมาถึงที่คอนโดจนได้ เปิดประตูห้องเข้ามา ป้าก้อเห็นภาพเดิมเดิม ที่โฟล์คเคยนอนเล่นที่โซฟา อ่างล้างจานที่เราสองคนจะแย่งกันล้างเสมอ วางกระเป๋าไว้ที่โซฟาแล้วเดินกลับมาหาโฟล์ค... เหมือนต้องสูญเสียอะไรสักอย่างที่เป็นของรักไป ป้าร้องไห้กอดโฟล์คเอาไว้อย่างนั้น ไม่อยากปล่อยไปสักวินาที กัวว่าเมื่อไหรที่ปล่อยมือออกจากอ้อมกอดโฟล์ค ป้าจะไม่ได้มันคืนมาอีกเลย โฟล์คถามป้าว่า ที่ร้องไห้ ถามตัวเองรึยัง ว่า ร้องไห้ เพราะว่าต้องสูญเสียโฟล์คไปหรือว่าร้องไห้เพราะเข็ดกับความรัก ป้าตอบได้เลยว่าป้าไม่ได้รู้จักเข็ดกับความรัก แต่ตอนนั้นป้าไม่อยากสูญเสียโฟล์คไป แต่มันก้อคงเป็นไปไม่ได้ ป้าร้องไห้กอดโฟล์คอยู่อย่างนั้น แต่มันก้อถึงเวลาที่ป้าต้องปล่อยให้โฟล์คไป มีอยู่หนึ่งประโยคที่ป้าไม่เคยบอกโฟล์คเลย แล้วโฟล์คก้อถามว่า "เก๋รักโฟล์คไหม" น้ำตามันยิ่งไหล เสียงสะอื้นร่ำไห้ยิ่งหนักกว่าเดิม ป้าพร่ำพูดแต่ว่า "เก๋รักโฟล์ค เก๋รักโฟล์ค เก๋รักโฟล์ค" แต่มันก้อคงสายไปแล้ว เพราะว่าไม่ว่าจะพูดสักเท่าไหร โฟล์คก้อต้องจากไปอยู่ดี ป้าเดินไปส่งโฟล์คที่หน้าลิฟท์ ก้อไม่วานรั้งโฟล์คมากอดไว้อีกอยู่ดี ไม่เคยต้องรู้สึกเสียอะไรแบบนี้มาก่อน (เลิกกับเทปยังไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย) สุดท้ายก้อต้องยอมปล่อยมือจากโฟล์คไป เดินกลับเข้ามาในห้อง ส่งข้อความไปให้โฟล์คสองข้อความ "ป้าจะไม่มีวันลืมเจ้าชายตัวน้อยของป้าตลอดไป" ขอจบความรักครั้งนี้ลงด้วยเพลง "เวลาไม่เคยพอ" Dan&Beam   Create Date : 29 ตุลาคม 2550     Last Update : 30 ตุลาคม 2550 15:01:16 น. Counter : 310 Pageviews.   1 comment Share Tweet

~*สับสนเหลือเกินเจ้าความรัก*~ เฮ้อ ผ่านไปหลายวันเชียว ไม่ได้มาอัพเลย เรื่องราวยังมากมาย วุ่นวายเหมือนเดิม!!! เหนื่อยอ่ะ ยอมรับว่าเหนื่อยจริง ๆแต่หลังจากวันเสาร์ ก้อเข้าไปที่บ้านโฟล์คนะ ไปหลังจากทำฟันเสร็จ ไปนั่งเล่นเกมส์เศรษฐีกับน้องแฟต น้องภู แล้วก้อนั่งหาเหาให้แน็ตตี้ (555 ทำตัวเนียนหนิดหนมกับทุกคนในบ้านไปเรื่อยๆ)เฮ้อ มันยังมีกลิ่นอายความทรงจำดีดีกับบ้านหลังนี้อยู่ ไปถึงบ้านปุ๊บ แม่ก้อเอยปากจะเล่าให้ฟังทันทีว่า คืนวันศุกร์เกิดอะไรบ้าง แต่ก้อยังไม่ได้ทันได้เล่า จริง ๆน้องอยู่ด้วยเยอะอะ ไม่ค่อยอยากให้น้องรับรู้รับฟังปัญหาสักเท่าไหร รอจนเย็นละ น้องแฟตไปส่งน้องภู อยู่กับแม่สองคน เลยเริ่มเปิดประเด็นกันขึ้นมา แม่จ๋าคงอึดอัดมาก แม่จ๋าระบายออกมาทุก ๆ เรื่องที่เก๋ไม่เคยได้รับรู้รับฟัง เก๋ก้อได้แค่ฟังและบอกแม่จ๋าคำเดียวไปว่า "แม่ต้องทำใจ" แม่จ๋ากลับบอกว่า "ไม่ได้หรอก หัวเด็ดตีนขาดยังไง แม่ก้อทำใจไม่ได้" คุยไปคุยมาสักพัก โฟล์คก้อกลับมา พาเจ้าบอลมาด้วย (มาเป็นไม้กันหมา) เค้าก้อยังทำตัวตามปกติ เหมือนเคยเคย ยังมาถามว่าไปผ่าฟันมาเจ็บไหม เป็นยังไงบ้างกินอะไรได้รึป่าว แถมยังไปซื้อข้าวต้มมาให้กินอีก เลยเล่าให้โฟล์คฟังว่า แม่เก๋โทรมาถามว่าไปทำฟันกับใคร โฟล์คไปด้วยรึป่าว ก้อบอกแม่ไปว่าป่าว แล้วก้อต้องโกหกแม่อีกว่าโฟล์คไปทำธุระ ไม่ว่างไปด้วย ทั้งที่จริงจริงแล้วรู้ทั้งรู้ว่าเค้าไปอยู่กับแจง อยู่อยู่โฟล์คก้อเอาเบอร์โทรศัพท์แม่ไป แล้วก้อโทรไปหาแม่เก๋ เล่าโน้นเล่านี่ว่า เก๋ไปทำผ่าฟันคุดมาแล้ว กี่ซี่ เป็นยังไง กินข้าวยังไม่ได้ต้องกินอาหารอ่อนอ่อน แล้วยังพูดทิ้งท้ายไปอีกว่า "แม่ไม่ต้องเป็นห่วง โฟล์คจะดูแลเก๋เอง" คือ ไม่เคยเข้าใจผู้ชายคนนี้เลย แล้วคืนนั้น เก๋ก้อเก็บของทุกอย่าง (รอบ 2) ออกจากบ้านโฟล์คอีกครั้ง โฟล์คก้อมาชวนไปปาโป่งเอาตุ๊กตากัน (เคยไปด้วยกันคืนก่อนเกิดเรื่องรอบที่2) ก้อเลยแวะเอาของไปเก็บที่คอนโดแล้วก้อไปปาโป่งกัน คืนนั้น เก๋ปาโป่งได้ตุ๊กตา Devil มาตัวนึงสีแดงตัวเล็ก คืนนั้นโฟล์คมาส่งที่คอนโด บอกว่าไม่ต้องไปส่งถึงห้องก้อยังไป ไปถึงหน้าห้องก้อยืนคุยกันพักใหญ่ ๆ เก๋อยากยุติทุกปัญหาลงไป โฟล์คเองก้อยังเหมือนเดิม ไม่ยอมจบสักที ยังคงเป็นห่วงเป็นใย ทำตัวเหมือนแต่ก่อน ดูแล เทคแคร์เก๋เสมอ ยิ่งตอนนี้ไปผ่าฟันมา กินอะไรก้อไม่ได้ เค้าก้อบอกว่าจะทำโจ๊กมาให้กิน จนต้องขู่ไปว่า ทำมาเมื่อไหรจะโทรไปบอกแจง เค้าก้อท้าให้เก๋รีบทำ คืนนั้นเป็นอีกคืน ที่ไม่เคยนอนหลับ โฟล์คยังคงส่ง sms มาเช่นเคย "โฟล์คไม่ขอให้เก๋คอยโฟล์คอีกแล้วนะ เพราะโฟล์ครู้ว่าเก๋จะไม่กลับมาอีกแล้ว ต่อไปนี้โฟล์คจะดูแลแม่จ๋าเอง จะไม่ทำให้แม่จ๋าเสียใจอีก" 21/10/2007 00:05:44 น. แล้วตอนเช้าก้อได้รับ sms อีก เพราะโฟล์คบอกว่า จะทำโจ๊กมาให้กิน ก่อนที่โฟล์คจะไปเรียนหนังสือ แต่วันนี้ไม่มีเครื่องปรุงเลยยังไม่ได้ทำมา ใน sms ถามว่าจะลืมโฟล์คอ่ะ ทำได้รึยัง แต่โฟล์คยังลืมเก๋ไม่ได้หรอกนะ แล้วโฟล์คก้อส่ง sms มาอีกว่าจะสอบขอกำลังใจหน่อย คนๆ เดียวที่โฟล์คจะขอกำลังใจ อ่านกี่ที กี่ทีก้อเหนื่อยใจ ทุกครั้งที่มีปัญหากัน 3 ครั้งแล้วที่เก๋ต้องไปเจอโฟล์คอยู่กับแจงและทุกครั้งที่เก๋ไปเจอ เก๋เป็นคนก้าวเดินออกมาจากจุด ๆนั้นเองทุกครั้ง เพราะไม่ต้องการอยู่เห็นภาพบาดตาบาดใจ และเก๋ก้อต้องเดินกลับคอนโดคนเดียวทุกครั้ง ไม่เคยจะมีสักครั้งที่โฟล์คจะตามมาง้อ หรืออธิบายอะไรให้เข้าใจ ทุกทุกครั้งคนที่โฟล์คเลือกที่จะอยู่อธิบายคือ "แจง" มันเหนื่อยเกินไปแล้ว สำหรับเรื่องเหล่านี้ วันนั้นตอนเช้าเก๋โทรไปหาแจงที่คัดสรร 7Eleven บอกกับแจงไปว่า "ดูแลคนของคุณด้วยนะ บอกเค้าไม่ต้องส่ง sms หรืออะไรมาแล้ว เก๋เบื่อ อยากอยู่เงียบเงียบคนเดียว" บลา บลา บลา... ตอนเที่ยงไม่วาย โฟล์คก้อยังส่ง sms มาเหมือนเดิม แล้วตอนเบรก บ่าย 3 ก้อยังโทรมาหา ถามว่าโฟล์คไม่ติดใจหรอกนะที่เก๋จะไปบอกแจงว่าโฟล์คส่ง sms หา แต่ติดใจที่บอกแจงไปเหรอว่า"รำคาญ" คุยไปคุยมาก้อทะเลาะกันอยู่ดี เลยบอกว่าจะไปรอที่บ้านโฟล์คนะ เก๋จะเอาของของเก๋คืน (โทรศัพท์อีกเครื่อง) สุดท้ายไปรอที่บ้าน โฟล์คก้อไม่กลับมา มีแต่เจ้าบอลกลับมาพร้อมกับพี่เดียว แล้วโฟล์คก้อโทรหาบอลพอดี บอลก้อบอกว่าเก๋มารออยู่ที่บ้าน ตอนนี้โฟล์คอยู่ที่ไหน จะเอายังไงเนี๊ยะ โอ๊ว !!! แม่เจ้ารู้ไหมค่ะ เค้าตอบว่าไง ก้อให้เก๋รอไป ยังไงก้อไม่กลับ เดือดครับพี่น้อง เดือดปุ๊ดๆ ยิ่งก่า 100 องศา อีก มาทำกันงี้ได้ไง เจ้าบอลก้อว่า ปล่อยให้รออย่างนี้ได้ไงอ่ะ โฟล์คบอกว่า ขืนกลับมาเจอก้อจบดิ เพราะเค้ายังไม่อยากจบเลยหนีไปที่อื่น (เวงกำ) สุดท้ายเลยเอาโทรศัพท์บอลมาคุย โฟล์คบอกว่าโฟล์คขอซื้อเวลาต่ออีกหน่อยได้ไหม เค้ารู้ว่าเค้าขอมาเยอะแล้ว เค้าละอายใจที่จะพูด เค้าพูดได้แค่นี้ ว่าเค้าขอซื้อเวลาต่ออีกหน่อย อย่าเพิ่งไปไหนเลย (ไม่อยากให้ไปไหน แล้วมาทำกันแบบนี้กี่ครั้งแล้วฮะ.. เจ้าเตี้ย) บลา บลา บลา.... สุดท้ายก้อต้องกลับคอนโดกับบอลสองคน ให้บอลแวะลงที่บ้านไมค์ ระหว่างทาง เพราะว่าโฟล์ครออยู่ที่นั่น คืนนั้นก้อนอนคอนโดคนเดียว เพราะว่าขวัญหยุดงานยาว 3 วันเลยกลับบ้านไปหาน้องกรีน ฟันก้อยังปวดอยู่ ทรมานจริง ๆเลย แล้วคืนนั้น โฟล์คก้อซื้อโยเกิร์ตมาให้ตอนดึก เพราะรู้ว่ายังไม่ได้กินอะไร มันรู้สึกแปลก ๆที่จะมองหน้าเค้า จะโกรธ ก้อไม่ใช่ จะเกลียด ก้อไม่เชิง เลยเปิดเพลง "คำขอสุดท้าย" ของ ดา เอนโดรฟินให้ฟัง เปิดแบบเสียงดังดัง ดังมั่กมาก เนื้อหาเพลง มันโดนตั้งแต่ 3 ประโยคแรกที่ร้อง แล้วคืนนั้นโฟล์คก้อพูดให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม "นะ ป้านะ โฟล์คขอโอกาสอีกครั้ง โฟล์คละอายปากที่จะพูดออกไป แต่โฟล์คก้อต้องพูด นะป้านะ นะป้านะ นะป้านะ" ทำไมนะ ทั้งที่ตัดใจแล้ว ทั้งที่พยายามจะลืม ทำไมต้องกลับมา จะกลับไปเป็นเหมือนครั้งก่อน ๆเหรอ ที่อยู่กับป้า แต่ก้อยังโทรหาแจง ยังแอบไปหากัน หรือว่า เหมือนตอนที่เลือกแจง แต่ก้อยังโทรหาป้า ส่ง sms มาง้อป้า มันเจ็บทั้ง 3 คนนะ แล้วสุดท้ายก้อต้องยอม ยอมแพ้ตาตี๋ ๆ คู่นั้น ยอมแพ้มือคู่นั้นที่กุมมือป้าไว้ ยอมแพ้อ้อมกอดที่คุ้นเคยอันนั้น แต่ก้อไม่ได้ยอมทุกอย่างหรอกนะ ป้ายังกั๊กไว้ว่า จะทำอะไรก้อทำเเถอะ ไม่ต้องพูดหรืออธิบายแล้ว เพราะเคยพูดมากี่ครั้งไม่เคยทำได้สักครั้ง ครั้งนี้ ขอไม่ให้พูดแต่ช่วยทำให้ป้าเห็นชัดชัดสักที เช้าวันจันทร์ก้อยังดำเนินต่อไป โฟล์คก้อยังคง ส่ง sms มาเหมือนเดิม โทรมาหาเหมือนเดิม แต่มีแอบกัวป้าเล็กน้อย ถามว่าโทรมาหาได้ไหม เพราะกัวว่าป้าจะไม่คุยด้วย (กัวป้า เป็นเหมือนกันนะเตี้ย) วันจันทร์ไหมที่ฟันหลุด เลยหลังจากประชุมกะหัวหน้าเสร็จก้อรีบไปคลีนิคไปแล้วกลับคอนโด ตกเย็นโฟล์คก้อส่ง sms มาอีกว่า ให้รีบๆ กลับนะ เป็นห่วง เลยโทรไปบอก่าอยู่คอนโดแล้ว คืนนั้นคุยโทรศัพท์กันตั้งแต่สองทุ่มได้มั้ง คุยกันนานมั่กมากอ่ะ จนเกือบ ห้าทุ่มได้หากจำไม่ผิด เถียงกันไปเถียงกันมา เก๋ยอมรับนะว่ายังโกรธอยู่มันกลับไปได้ไม่เต็มที่ มันทั้งระแวง สงสัย ไม่เข้าใจ แบบ มึนมึน ว่าทำไมโฟล์คถึงกลับมา ในเมื่อโฟล์ครู้ทั้งรู้ว่า วันนั้นหากกลับบ้านผิดเวลาแล้วปิดมือถือ เก๋ต้องรู้ว่าโฟล์คอยู่กับแจง แต่ก้อยังทำ โฟล์คบอกว่าไม่มี 3 คนแล้วต่อไปมีแต่เรื่องเรา โฟล์คพูดเสมอว่า อยากให้เก๋กลับมาอยู่บ้านเรา ที่นี่เป็นบ้านของเรา ฟังแล้วมันใจหายนะ ไม่รู้สิ ทั้งที่อยากกลับไป แต่อีกใจนึงก้อกัว กัวว่าต้องออกมาจากบ้านหลังนั้นอีก เกรงใจแม่จ๋า ไม่อยากเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้น้องแฟตเห็น กัวเจ็บ กัว กัว กัว กัว และกัวสารพัดไปหมด คืนนั้นโฟล์คส่ง sms มาบอกว่า "ต่อไปนี้โฟล์คจะทำทุกวันของเราให้ดีที่สุด (2)" ตามด้วย "เตี้ยรู้แล้วว่าเตี้ย รักใคร..." ความรู้สึกดีดีมักอยู่กับเราไม่นานเสมอ แล้วเรื่องราวร้ายร้ายก้อไม่จบสิ้นสักที   Create Date : 24 ตุลาคม 2550     Last Update : 29 ตุลาคม 2550 17:03:43 น. Counter : 239 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• Jeban
• จ้อย..ยย
• sushiboy69
• CinnamonGal
• KissAhoLicGal
• รำเพย
• tuniez83
• ป้ามด
• คุณหนูผึ้ง
• Look~heb
• fluffyboy101
• jipnaja
• ampzeries
• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com