วันของ "โขน"

วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2548 คือวันแรกที่เรารู้ตัวว่ากำลังจะมี "เด็ก" 1 คนเป็นสมบัติของตัวเอง เริ่มด้วยอาการ "ง่วงนอน" ที่ดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด แม้ในตอนแรกจะแยกได้ยากจากอุปนิสัยปกติก็ตาม จำได้ว่า วันนั้นจะไปออกกำลังกายที่ Fitness First สาขา Fashion Island แล้วพอขับรถไปถึงกลับรู้สึกง่วงงุนอย่างบอกไม่ถูก ก็เลยเอนตัวลงนอนในรถ ครึ่งชั่วโมงก็แล้ว หนึ่งชั่วโมงก็แล้ว ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหายง่วง จนเริ่มเอะใจ เท่านั้นแหละ กระบวนการตามล่าหาแผ่น Pregnancy Test ก็เริ่มขึ้น แล้วผลลัพธ์ก็มาเป็นเด็กผู้ชายตัวน้อยๆ ตาสวยๆในวันนี้

ตั้งท้องมาเรื่อยๆ ด้วยความสนุกสนานกับการแพ้ท้อง เพื่อที่จะรู้ว่า "ต้องซาดิสม์เท่านั้นถึงจะเอ็นจอยกับอาการแพ้ท้อง" เพราะเล่นกินอะไรเข้าไป ก็คายออกมาหมด จนก่อเกิดเป็นตำนาน "ปู 1 สะโพก 400และแบล็คแจ็ค" ถ้าไม่เข้าใจ ไม่เป็นไร ไม่ต้องเข้าใจก็ได้..เรื่องในครอบครัว

กำหนดคลอดคือวันที่ 14 ตุลาคม 2548 เกือบตั้งชื่อ "วีรชน" แล้ว เพื่อให้เข้ากันกับวันเกิด แต่แล้ว 14 ตุลาคมก็ยังไม่มีวี่แววของการเจ็บครรภ์แต่อย่างใด ไม่ว่าจะเจ็บเตือน เจ็บจริง เจ็บเล่นๆ จนเริ่มเบื่อ และพาลให้กระแนะกระแหนเจ้าเคจ้อยว่า

"สงสัยมัวแต่กำลังเปิดตำราพรหมชาติดูวันฤกษ์งามยามดีอยู่มั้ง"

ล่วงมาถึงวันเสาร์ที่ 15 ตุลาคม ไม่มีอะไรทำเลยไปเดินเล่นๆที่โรงพยาบาล BNH ซึ่งเป็นสถานที่ที่แพลนว่าจะมาคลอด แล้วก็เลยหาเรื่องให้มีอะไรทำเล่นๆด้วยการเดินไปปรึกษาหมอว่ารู้สึกเด็กดิ้นน้อยลง หมอเลยขอตรวจปากมดลูก

"ปากมดลูกเปิด 2 เซนต์แหล่ว" คำตอบจากปากหมอหนุ่มหน้าตาดีที่มีแววว่าจะเป็นเกย์

เท่านั้นแหละก็โดนสั่งแอดมิทในทันที แม้ว่าจะต้องการต่อรองด้วยการขอไปเรียนปริญญาโทต่ออีกสักใบก่อน แต่หมอก็ไม่มีวี่แววว่าจะยินยอม และกว่าจะได้สำนึกว่าเรียนปริญญาโทถูกกว่าคลอดลูกเป็นไหนๆ ก็ตอนเจอบิลค่ารักษาร่วมแปดหมื่นบาท

เฮ้อ...ตัวเบาเลยเรา เบาทั้งพุง เบาทั้งกระเป๋าตังค์

กลับมาที่กระบวนการคลอดต่อ หมอให้แอดมิทเพื่อเร่งคลอด เนื่องจากเลยกำหนดคลอดไปแล้ว 1 วันแน่ะ หมอเลยวางแผนว่าจะฉีดน้ำเกลือเร่งคลอดในเวลาตีห้า เช้าวันที่ 16 ตุลาคม พร้อมกับเจาะถุงน้ำคร่ำให้แตก แต่จนแล้วจนรอด จนผ่านไปเกือบ 24 ชั่วโมงก็ยังคลอดเองไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายหมอเริ่มหมดความอดทน ปฏิบัติการเหี้ยมจึงเริ่มขึ้น

เครื่องดูดเด็กเบอร์ 5 (ที่หาไม่เจอ) จึงถูกแทนที่ด้วยซีซาเรี่ยน... ฮ่วย!!!

เคจ้อยมาพร้อมด้วยน้ำหนัก 2,950 กรัมและความยาว 50 ซม. ที่เมื่อวันเวลาผ่านไปอีกประมาณ 2.6 ปีให้หลังก็ไม่ได้กระเตื้องขึ้นเล้ย แต่ไม่ว่าเค้าจะตัวเล็กหรือสูง จะอ้วนหรือผอม จะน่าชังหรือน่าเตะ แต่เค้าก็คือเด็กชายน่านเจ้า หรือ "โขน" ของแม่ผู้แสนจะภาคภูมิใจ ที่ได้มีส่วนในการสร้างเด็กน้อยหน้าตาน่ารัก นิสัยอ่อนโยน และรักน้องแบบไม่เกรงใจใคร

หนูเป็นความภาคภูมิใจของหม่ามี้และพ่ออย่างแท้จริง

Create Date : 20 พฤษภาคม 2551 Last Update : 30 ตุลาคม 2551 23:29:41 น. Counter : 463 Pageviews.		0 comments
Share Tweet