Bloggang.com : นู๋ตู่ - บันทึกความทรงจำ...จากดอยหลวงเชียงดาว ตอนจบ

บันทึกความทรงจำ...จากดอยหลวงเชียงดาว ตอนจบ

12 ธ.ค. 48
เมื่อคืนนอนฟังเสียงฝนตกระทบหลังคาเต็นท์นอนไปคิดไป พรุ่งนี้ตอนเดินลงจะเป็นยังไงหนอ คิดเพลินจนกระทั่งไม่ได้ยินเสียงฝนหลับสนิทไปเลย คงเพราะเหนื่อยจากการเดินขึ้นกิ่วลม 2 รอบ ขึ้นดอยหลวงอีก 1 รอบ ตื่นมาเช้านี้อากาศสดใส หนาวน้อยกว่าเช้าวันแรก ต้มมาม่าที่เหลือกินกัน จากนั้นช่วยกันเก็บเต้นท์เตรียมตัวออกเดินทางกลับ
9.30 น. เริ่มออกเดินทาง ขากลับเลือกกลับทางบ้านนาเลา ทางนี้จะโหดมากสำหรับตอนเดินขึ้น เพราะเป็นทางขึ้นตลอด ความชันประมาณ 40-60 องศา แต่สำหรับเราทางนี้เป็นทางลงตลอดเส้นทาง เรียกได้ว่าต้องเบรกกันตัวโก่งเลยทีเดียวและทางค่อนข้างจะลื่นจากฝนที่ตกเมื่อคืน ไม้เท้าจึงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเราในเวลานี้ และในบางช่วงก็อยากจะเขวี้ยงทิ้งเสียจริงๆ เพราะมันแสนจะเกะกะ ยามเดิน แต่ด้วยคำขู่ว่าทางข้างหน้าทั้งชันและลื่น จึงทำให้เราไม่สามารถจะทิ้งไม้เท้าได้ เลย และมันก็เป็นจริงอย่างที่เค้าขู่กัน เพราะต้องใช้ยันตัวเองตลอดทาง สำหรับทางลงทางบ้านนาเลานี้ สิ่งที่ควรระวังคือเรื่องหัวเข้าและข้อเท้า ซึ่งสำคัญมากต้องใช้แรงยันหัวเข่าไปตลอดทาง ผ้ารัดหัวเข้าและข้อเท้าควรจะเตรียมไปให้พร้อมเพื่อลดการบาดเจ็บจากแรงกระแทกด้วย

13.45 น. เนื่องจากทางเดินลื่น และเดินไปถ่ายรูปไป ทำให้เราเดินมาถึงจุดพักแรมป่าไผ่ค่อนข้างจะช้ามาก เรามาถึงจุดนี้ด้วยอาการทั้งเหนื่อยและทั้งหิวเนื่องจากเลยเวลาข้าวเที่ยวมาเกือบ 2 ชม.แล้ว และในเวลานี้ก็มีเพียงแค่น้ำดื่มขวดเดียวที่มีอยู่ติดกระเป๋า ให้จิบกินเพียงน้อยลดอาการกระหายน้ำเท่านั้น เมื่อเห็นคนนำทางรอเราอยู่ใจชื้นขึ้นมาเป็นกองเมื่อเห็นแตงโม ผ่าวางไว้ พี่คนนำทางบอกว่าเค้าเอาติดมาด้วย 1 ลูกเพื่อเอามาแบ่งให้ทาน เหมือนสวรรค์เมื่อได้กินแตงโมครึ่งซีก รสชาติเย็นๆโดยไม่ต้องแช่ เพราะอากาศเย็น พอให้หายหิวไปได้อีกนิดหน่อยพอจะมีแรงเดินต่อไปอีก หลังจากนั่งพักสัก 20 นาทีแล้ว เราก็เริ่มเดินต่อ ทางต่อจากจุดพักแรมป่าไผ่นี้ค่อนข้างจะชันและลื่น เวลาเดินต้องใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างมาก ไม่อย่างนั้นแล้วมีหวังได้กลิ้งลงไปนอนข้างล่างแน่ๆ เดินไปก็ได้ยินเสียงหมาเห่าและเสียงรถวิ่งผ่านไปเป็นระยะๆ เมื่อเดินถึงที่โล่งก็เห็นหมู่บ้านอยู่ไกลลิบๆ อยู่ที่ดอยอีกลูกหนึ่ง เห็นถนนตัดผ่านดอย แค่นี้ก็พอทำให้ใจชื้นว่าใกล้จะถึงหมู่บ้านแล้ว มีกำลังใจขึ้นมาอีกโขเลย

14.55 น. ในที่สุดเราก็เดินทะลุป่าออกมาเจอกับกลุ่มอีกหลายกลุ่มที่มาถึงก่อนหน้าเราและรถที่จะมารับเรากลับลงไปในเมือง
ทริปนี้คนนำทางได้พาเราไปที่บ้านาเลาใหม่ ซึ่งถือว่าเป็นสถานที่ปิดท้ายสำหรับนั่งกินข้าวขาหมูเชียงดาวมื้อเที่ยง(แก่ๆ) ที่บรรยากาศดีที่สุด กินไปดูยอดดอยทั้งหลายที่เราเดินผ่านไป คิดในใจ เดินมาได้ยังไงฟะเนี้ยะทั้งไกลทั้งสูงโคตรเลย ทริปนี้ถือเป็นของขวัญและรางวัลสำหรับชีวิตของปีนี้เลยทีเดียวค่ะ

ลาแล้วค่ะเชียงดาว ทริปแห่งความทรงจำที่ดีที่สุดของชีวิต ครั้งหนึ่งในชีวิตที่พิชิตยอดดอยหลวงเชียงดาว
ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ร่วมทริปที่ทำให้มีความทรงที่ดีๆ และมีรอยยิ้มทุกครั้งที่นึกถึง..ขอบคุณค่ะ