Bloggang.com : นู๋ตู่ - บันทึกความทรงจำ...จากดอยหลวงเชียงดาว ตอนที่ 3

บันทึกความทรงจำ...จากดอยหลวงเชียงดาว ตอนที่ 3

11 ธค. 48
ตี 5 ต้องตื่นเพราะเสียงปลุกจากเต็นท์ข้างๆ “ตื่นได้แล้วนะครับ จะตี 5 แล้วนะครับ เราต้องเดินอีกประมาณ 45 นาที เดี๋ยวเราจะไม่ทันแสงแรกนะครับ ฯลฯ” พี่โอ่งเรียกให้เราตื่นไปชมทะเลหมอกจากยอดกิ่วลม ตอนเช้าๆ เราใช้เวลาในการเดินเกือบ ชม. หรือมากกว่านั้นก็ไม่รู้เพราะลืมนาฬิกาไว้ที่เต้นท์
ทางเดินมืดและค่อนข้างจะลื่นเพราะน้ำค้างลงแรงมากในเวลากลางคืนจนเหมือนฝนตกเลยค่ะ อุปกรณ์ที่ต้องเตรียมให้พร้อมคือ ไฟฉาย หากไม่มีจะไม่สามารถไปได้เลยเพราะเส้นทางในช่วงแรกจะเป็นทุ่งหญ้าอัลไพล์ จากนั้นจะตัดขึ้นสู่ยอดดอยซึ่งเป็นป่าดิบชื้น มีแต่โขดหินสูงให้ปีนป่ายขึ้นไป ระยะทางไม่สามารถประเมินได้ว่ากี่ กม. รู้แต่ว่าเดินไปด้วยความกลัวนิดๆ เมื่อทิ้งช่วงห่างกัน อยู่คนเดียวมันก็น่ากลัวไม่น้อยสำหรับคนไม่เคยเดินป่าอย่างเรา เพราะป่าจะสงบมาก ไม่มีเสียงอะไรให้ได้ยินนอกจากเสียงเดินแต่ละก้าว และเสียงหายใจของตัวเอง ทุกคนต่างเดินจ้ำกันให้ไปถึงจุดหมายโดยเร็วเพื่อต้องการจะไปชมแสงแรกของวันใหม่ ชมทะเลหมอกและพระอาทิตย์ขึ้นให้ทัน จุดหมายข้างหน้ายังมืดมิด แต่ความหวังของเราอยู่ที่เสียงของคนข้างหน้าบอกต่อมาเป็นระยะๆ ว่า อีกเพียงนิดเดียวอดทนเข้าไว้ ใกล้จะถึงแล้ว และเมื่อเราใกล้จะเดินไปถึง ก็ได้ยินอีกว่า แสงแรกเริ่มออกแล้วนะครับ ฟ้ากำลังจะเปิดแล้ว รีบหน่อยนะครับ เพียงเท่านี้ขาที่เริ่มจะล้าเพราะต้องเกร็งกับทางที่ลื่นและชันมาตลอดทางก็มีแรงขึ้นมาในทันที......
เมื่อเราโผล่หน้าขึ้นไปเห็นยอดดอยซึ่งเป็นที่โล่ง ลมหนาวพัดมาปะทะร่างกาย แต่ในเวลานี้เรากลับรู้สึกร้อนไม่ต่างจากตอนกลางวันจนต้องถอดเสื้อกันหนาวออกเพื่อสัมผัสความหนาว แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็เริ่มจะรู้สึกว่ามันหนาวจนต้องรีบคว้าเสื้อกันหนาวมาใส่ตามเดิมด้วยเหงื่อที่ออกจนเสื้อเราเปียกโดนลมหนาวพัดจนทำให้เรารู้สึกหนาวจับใจขึ้นมาทันทีทันใดไม่ต่างกับตอนก่อนขึ้นมา....
แสงแรกของวันใหม่ครั้งแรกในชีวิตที่ได้มาเห็นที่ดอยหลวงเชียงดาว

6.00 น. ฟ้าเริ่มเปิดแล้ว แสงแรกแห่งอรุณกำลังจะเริ่มเปิด ตีนฟ้ากำลังยกเหมือนม่านโรงละครกำลังจะเปิด ภาพที่เห็นช่างสวยงามอะไรเช่นนี้ รอยต่อแห่งรัตติกาลและอรุณรุ่งสวยเกินคำบรรยาย ความเหน็ดเหนื่อยจากการบุกป่าผ่าดงทั้งหลายหายไปในทันทีเมื่อสายตาได้สัมผัสกับความงดงามของธรรมชาติที่รายล้อมอยู่รอบตัวเรา

7.05 น. พระอาทิตย์เริ่มจะโผล่ออกมาแล้ว เห็นเพียงนิดๆ สีแดงฉานอยู่ตรงเส้นขอบฟ้า สวยจับจิต เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ พระอาทิตย์เริ่มเคลื่อนตัวขึ้นสูงขึ้นอย่างช้าๆ แว่วเสียงกดชัตเตอร์ ทั้งของตัวเองและคนร่วมทาง ดังลอยมาตามลม นับร้อยๆ ครั้งได้ ความอบอุ่นจากแสงอาทิตย์ก็เข้ามาเยือน จากป่าที่สงบจนไม่ได้ยินเสียงใดๆเลย ณ เวลานี้เริ่มได้ยินสรรพเสียงของป่าตื่นฟื้นจากการหลับใหล เสียงนกร้องออกหากิน เสียงชะนีกู่ร้องดังก้องป่า เสียงสรรพสัตว์ ต่างๆ เริ่มดังขึ้นแล้วทำให้เรารู้สึกเหมือนกับว่าเราเป็นเพียงส่วนประกอบเล็กๆ ของขุนเขาแห่งนี้เช่นกัน....