Bloggang.com : buaravong - The Belief of Realities

Bloggang.com : weblog for you and your gang

ไร้สาระ กับ นายบัวรำวง

The Belief of Realities

ฝนตกพรำ ๆ ตึกสูง น่าเบื่อ ท้องฟ้าสีแดง มองออกไปเห็นแต่ตึกกลืนหายไปกับเส้นขอบฟ้า ที่ปลายนั้นจะมีตึกอีกกี่ตึกนะ...
ฝนไม่เคยตก ยกเว้นจะทำให้ตก ที่นี่...โลกของไซเบอร์
ผมนั่งบนเก้าอี้สบาย ๆ ตามองลอดแว่น แสงไฟจากจอ ผ่านใบหน้าวูบ ๆ ภาพสะท้อนในแววตา มีแต่ตัวเลข 0 กับ 1 ที่ปรากฏเป็นสรรพสี อักษร รูปภาพ หูได้ยินเสียง ภายในเส้นบาง ๆ ที่สั่น ก็ล้วนแล้วแต่เกิดจากตัวเลข 0 กับ 1
กระแส + และ – วิ่งผ่านสลับกันไปเหมือนกับ 0 และ 1 จากเส้นหนึ่งไปอีกเส้นหนึ่งผ่านเส้นทางอย่างรวดเร็ว แปลผลออกมาเป็นสรรพความเข้าใจ...
เราอยู่แห่งใด ?
เราคือใคร ?
เครือข่ายชุมชนแห่งใหม่ สงบสุข มีเสรี ผมเชื่อ !
และผมเชื่อ มีหลายคนคิดแบบผม...
เธอชื่อ เจ๊ลา หรือเจ๊วิฬาร เพื่อนร่วมงานผมเอง เธอรูปร่างผอมบาง หน้าตอบ ท่าทางใจดียิ้มง่าย พูดจาเก่ง เจ๊ลาเป็นคนเรียนเก่ง จบสายวิทย์มา...เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์
เวลาว่างที่นายไม่เห็น
เล่นเนท...
เวลาว่างที่นายเกือบจะเห็น
แชท...
เวลาที่นายเห็น
ค้นหาข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อบริษัท !
เจ๊ลา ชอบเข้าไปในบอร์ด...ชุมชนจินตนาการแห่งใหม่ มันช่วยเติมเต็มชีวิตบางส่วนของชีวิตให้เต็ม
“สนุกออก” เจ๊บอกผม
“ได้ประโยชน์นะ” เจ๊บอกผม
“เพื่อนเจ๊ในบอร์ดนะน่ารักทุกคนเลย” เจ๊บอกผม
ผม...ปลอมตัวเข้าไปสังเกตการณ์ในบอร์ด นี่เป็นนิสัยที่ดีของผม ความอยากรู้อยากเห็น ผมเห็นอกเห็นใจเจ๊ ไม่อยากให้เจ๊ถูกหลอก ผมเป็นคนดี...ผมพูดคุยกับคนในบอร์ดจนเขาเชื่อใจผม รวมถึงเจ๊ลาด้วย...
ผมสมัครอีเมล์เพิ่มอีกหนึ่งเมล์ ไว้แชทกับเพื่อนในบอร์ด ผมได้แชท หรือคุยกับเจ๊ด้วย...
แน่นอนว่าเจ๊ ไม่รู้หรอก...รู้ไหมทำไม ?
ก็เพราะเลข 1 กับ 0 กับเทคนิคบางประการ...
...
“สวัสดีตาบ้อง” เจ้ทักผมในแชท
“ดี ๆ เจ๊ลา”
“นี่เดี่ยวเจ๊แนะนำเพื่อนเจ๊ให้ คุยสนุก”
“ได้เลยเจ๊”

คนแปลกหน้าผ่านเข้ามาในจอ ผมยิ้มเล็กน้อย แต่ที่สำคัญ เจ๊ไม่เห็นหรอกว่าผมยิ้ม...
แพน “สวัสดีค่ะ”
อพอลโล “สวัสดีครับ”
อพอลโล “เจ๊อยู่ไหนๆๆๆๆๆๆ ไม่เห็นคุยเลย”
ราหู-หูลา “อยู่”
แพน “ชื่อไรคะ”
อพอลโล “จอดครับ” ผมเอาชื่อเพื่อนมาตอบ
ราหู-หูลา “เอ้ย...”เจ๊เคืองเล็กน้อยเมื่อเห็นผมเล่นชื่อนี้
เจ้เปิดอีกหน้าต่างคุยกะผมทันที...
“ทำไม ไม่บอกชื่อเขาไปล่ะ”
“โห เจ๊ เพิ่งรู้จักกัน บอกชื่อจริงๆ ไปทำไมเจ๊ ไม่มีใครสนใจหรอก”
“เออ ๆ เดี่ยวเขารู้ทีหลังเขาโกรธตายเลย”
“น่าเจ๊ เขาไม่โกรธหรอก”

แพน “อายุเท่าไหร่คะ จะได้เรียกถูก”
อพอลโล “ผมแก่กว่าอยู่แล้ว...แต่เจ๊แก่กว่าผมนะ”
ราหู-หูลา “ไอ้บร้า !”
ราหู-หูลา “น้องเบน เราก็คุยกันมานานแล้วนะ ยังไม่เคยเห็นหน้าน้องเลย...”
แพน “หนูไม่ค่อยชอบถ่ายน่ะ”
อพอลโล “น้องเบน ขอดูหน่อยเดี่ยวแลกกะรูปเจ๊นะ” ผมคิด ต้องหารูปเสียแล้ว...เอารูปไหนดี ที่ดูสมจริงสักหน่อย...ผมรีบเปิดโฟลเดอร์ต่างๆ เพื่อค้นหารูป...
ราหู-หูลา “น่า ขอดูหน่อยสิ”
ผ่านไปครู่หนึ่ง ผมก็หารูปเจอ...
เจ๊ได้รับรูปหญิงสาว หน้าตาสะสวย ออกญี่ปุ่นคนหนึ่ง

ราหู-หูลา “น่ารักจังรูปน้องจริงเหรอ”
แพน “จริงสิ”
อพอลโล “เป็นแฟนผมมะ”
ราหู-หูลา “ไอ้บร้า คุยกันหนแรกก็จีบซะและ เสียเจ๊หมด”
ผมขำ เจ๊ไม่รู้อะไรเลย

ชุมชนใหม่ในจินตนาการ ทำให้เจ๊ฝัน...ผมคิดว่าเจ๊ควรจะได้รู้อะไรบ้าง “ความจริง” ไม่ใช่ “ความจริง” ที่ถูกตัดต่อ หรือ “ความจริง” ที่ถูกแสร้งด้วยเจตนาแฝง และมันไม่ใช่ “ความจริง” ที่เป็นระบบคุณค่าอีกด้วย
ผมคิด ผมว่า ผมต้องวางแผนอะไรสักอย่าง ผมยิ้มให้กับความฉลาดของตัวเอง...
...
เจ๊ลาเดินมาที่โต๊ะทำงานของผมท่าทางเจ๊ไม่สบายใจเลย
ผมตกใจมากรีบปิดหน้าจอสนทนาทันที เพราะผมเพิ่งคุยกับเจ๊...
...
เจ๊ทำหน้าเหมือนอมทุกข์ “จำน้องเบนได้ไหม”
“ได้สิเจ๊”
“ทำไมเหรอ”
“ตอนนี้ เขาเดือดร้อน”
ผมทำหน้างงเล็กน้อย จริงๆ เจ๊ไม่น่าจะสนิทใจกับเพื่อนใหม่ ๆ เลยผมคิด อีกอย่างน้องเบน เจ๊ก็เพิ่งรู้จักมาไม่นานนี่เอง
“ก็แฟนน้องเบน ติดหนี้บอล มาไถเงินน้องเบน...เจ๊ไม่รู้จะทำไงดี”
“เจ๊” ผมหยุดครู่หนึ่ง ผมใช้เวลาคิด...ผมแกล้งถอนหายใจ
“เจ๊ ไม่รู้จักเขาเลยนะ เจ๊เชื่อได้ไงว่าเขาเดือดร้อนจริง ๆ ”
“รูป เขาก็ส่งมาให้ดูแล้วไง เจ๊คุยกับเค้าทุกวัน น่าสงสารจัง...”
“น้องเบนว่าถ้า หาเงินมาไม่ได้ แฟนจะซ้อมอ่ะ เจ๊สงสารจังเลย”
“แล้วน้องเขาให้เจ๊ช่วยไงอ่ะ”
“ไม่ได้ให้ช่วยไรเลย แค่เล่าให้ฟัง แต่เจ๊อยากช่วยนะ” หน้าตาเจ๊จริงจังมาก ๆ แล้วเจ๊ก็ร้องไห้
ผมไม่เคยเห็นเจ๊ร้องไห้มาก่อน ไม่รู้ว่าเจ๊คิดยังไงกับน้องเบน...

จะจริงจังอะไรกับคนไม่รู้จัก แค่คนที่คุยกันผ่านตัวหนังสือ
จะจริงจังอะไรกับคำพูดที่ผ่านตัวเลข 1 กับ 0
จะจริงจังอะไรกับ + และ – ที่วิ่งผ่านตาไปสู่ความเข้าใจ
“ความจริง”
ใช่ เพราะเป็น “ความจริง” ในการรับรู้และเข้าใจ
ผมไม่อาจจะบอกได้ว่าเป็น “ความเท็จ” ก็เพราะว่า...ความจริงจะกลายเป็นความเท็จก็ต่อเมื่อ มันไปปรากฏที่อื่นหรือ ปรากฏที่เดียวกันแต่ต่างบุคคล หรือต่างเวลา
อย่างไรก็ดี “ความเท็จ” มันก็คือ “ความจริง” ที่เป็นเท็จ อยู่ดี
ความลื่นไหล หรือ ?
อาจจะใช่ หรืออาจจะไม่ใช่
ความกำกวมหรือ ? อาจจะไม่ใช่ หรืออาจจะใช่...

ท้ายสุดเจ๊ลาก็ตัดสินใจเดินกลับไปที่โต๊ะ แล้วพิมพ์อะไรบางอย่าง
ผมได้รับข้อความ
ผมคิด แล้วตอบไป
ผมรีบปิดหน้าต่างอีกครั้ง
เจ๊เดินมา
เจ๊ยิ้มเล็กน้อย
“เจ๊ตัดสินใจได้แล้ว เดี่ยวเจ๊จะโอนเงินช่วยน้องเขา ไม่ใช่ทั้งหมดนะ พันเดียวเอง”
ผมยิ้มที่มุมปาก “จะดีหรอเจ๊”
“เอาน่าถือว่าช่วยเพื่อน”
“พักเที่ยงแล้ว เราออกไปกินข้าวแล้วไปเอทีเอ็มกันนะ”
“โอเค เจ๊ เดี่ยวจัดการของที่โต๊ะก่อน”

เจ๊เดินไปอย่างมีความสุข
ผมยิ้มให้เจ๊...เจ๊เชื่อเรื่องที่อ่านผ่านสายตาจริงๆ
ผมปิดหน้าต่างสนทนากับเจ๊ทั้งสองบาน

ผมหัวเราะแล้วเดินไปหาเจ๊
“ขำอะไร” เจ๊ถาม
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ได้ลาภลอย”
“ลาภอะไรเหรอ”
“ไม่มีอะไรมากหรอก เมื่อกี้เพื่อนผมมันใจดี มันมาบอกว่าจะให้เงินผม”
“เออ เพื่อนดีๆ อย่างนี้น่าคบ” เจ๊บอกผม...

“ใช่ เจ๊น่าคบ”

Create Date : 20 กรกฎาคม 2549

Last Update : 20 กรกฎาคม 2549 15:35:17 น.

0 comments

Counter : 375 Pageviews.