เขาเดินออกมาจากห้องพลางเดินไปลงไปร้านค้าในโรงพยาบาล เขารู้สึกสงสารคุณพ่อ ปนด้วยความสมเพชเล็กๆ เขาไม่เคยเห็นบุรุษผู้แข็งกร้าวในสายตา เป็นเช่นนี้มาก่อน เขาเปลี่ยนไปมากราวกับคนล่ะคน ซึ่งมันก็ไม่แปลกสำหรับคนที่ต้องสูญเสียสิ่งที่ติดอยู่กับตัวเขาไป มันดูหดหู่พลางสิ้นหวัง โลกของพ่อคงเปลี่ยนสีไปโดยฉับพลัน ทั้งที่งานก็กำลังจะเจริญก้าวหน้าเข้าสู่ระดับสูงแล้ว มาเป็นเช่นนี้งานก็คงสะดุด จนถึงขนาดต้องออกจากงานไป ส่วนคุณแม่อาการก็น่าเป็นห่วง ได้แต่หวังว่าอาการจะไม่ทรุดตัวลงอีก

เมื่อเดินมาได้พักหนึ่งก็ถึงร้านค้า เขาเลือกซื้อโจ๊กอุ่นๆไปให้พ่อ เนื่องจากหมอยังไม่อนุญาตให้ทานอาหารปกติ และที่มีรสจัด กล่าวคือให้ทานอาหารอ่อนอยู่นั้นเอง เขาหิ้วถุงโจ๊กขึ้นไปที่ห้องพักของพ่อ เคาะประตูเบาๆ แล้วเปิดประตูเข้าไป

“กลับมาแล้วครับ”
เขาเดินไปหยิบถ้วยและช้อน แกะปากถุงที่ห่อหุ้มอาหาร แล้วเทลงไปในถ้วย แล้ววางไว้บนโต๊ะสูงสำหรับให้อาหารผู้ป่วย พร้อมทั้งกล่าวว่า
“ทานเยอะๆนะครับ จะได้กลับบ้านไวๆ”
พ่อเริ่มจับช้อน แล้วคนถ้วยไปเรื่อยๆ พลางเหม่อลอย
“พ่อครับ พ่อคิดอะไรอยู่”
“.......”
“พ่อไม่เป็นคนเดิมเลย คนที่มีความกระตือรือร้น”
“เฮ้อ...คนเรานะ ยามสิ้นหวัง มันก็คิดอะไรไม่ออกหรอก”
“.......รีบทานเถอะครับ เดี๋ยวโจ๊กจะชืดเอา”

หลังจากที่พ่อเขาทานเสร็จแล้ว เขาก็เก็บข้าวเก็บของ อาหารในถ้วยเหลืออีกเยอะ ดูเหมือนพ่อจะทานอะไรไม่ลง นี้คงเป็นอาการซึมเศร้าเช่นนั้นหรือ ทำไมกันคนเราถึงได้คาดหวังกับสิ่งต่างๆไว้มากมายนัก เขาบอกลาพ่อ เพื่อไปเยี่ยมดูอาการของคุณแม่ เขาเดินผ่านไปที่ห้องพักคุณแม่ แต่หมอยังไม่อนุญาตให้เยี่ยม จะว่าไปแล้วช่วงแรกๆ อาการของแม่หายไปอย่างรวดเร็ว พึ่งจะมาทรุดก็เมื่อวานนี้ ช่วงที่แม่สบายดีอยู่นั้น แม่ก็พยายามมาเยี่ยมพ่อ จนได้ของแถมนี้มา แม่เป็นห่วงเขาว่าจะอยู่อย่างไร อยู่คนเดียวได้รึไม่ แต่ช่วงก่อนแม่จะทรุด ดูเหมือนแม่จะมีอาการเป็นห่วงเขาในเชิงการใช้ชีวิตประจำวันน้อยลง แต่ก็ยังคอยเป็นห่วงเรื่องการเรียน และสุขภาพอยู่ เขากลับบ้านด้วยความหวังว่าพรุ่งนี้แม่จะออกมาจากห้องปลอดเชื้อ และพ่อจะเลิกอาการซึมเศร้าเสียที