โหย น่ากัวอะ เฮ้อ....จิงด้วยคะ ถ้าเป็นเสื้อ เป็นผ้าพันคอ คงแย่เลย สู้ ๆ คะ

หวังว่าผู้บริหารคงจะไม่เมินเฉยต่อข้อเรียกร้องนะค่ะ

โอ้วววว อ่านแล้วจินตนาการตาม เห็นภาพชัดเจนมาก
ขอบอกว่าเคืองแทนคุณ จขบ. มากค่ะ
หวังว่าเค้าจะตอบจดหมายคุณไวๆนะคะ
อย่างน้อยเค้าน่าจะแสดงความรับผิดชอบอะไรมาบ้าง
ครั้งนี้ยังดีที่เป็นแค่ถุงอาหาร แต่ก็อย่างที่คุณพูดล่ะค่ะ
ถ้าเป็นชายเสื้อหรือผ้าพันคอ แล้วอะไรจะเกิดขึ้น?
สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้เรียกร้องความยุติธรรม
เราไม่ได้ใช้บริการฟรีซักหน่อยนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

น่าหวาดเสียวแทน ระวังตัวบ้างก็ดีนะค่ะ เป็นห่วงค่ะ อยู่ต่างประเทศก็มีเรื่องตื่นเต้นประจำ เราก็ขี่จักรยานไปเหยียบเท้าคนอื่นเป็นประจำ เพราะคนญี่ปุ่น แม่นเดินเต็มถนน กดแตรขอทางแล้ว ยังเดินเหมือนปูให้รถจักรยานเราชนอีก เรานะระวังกลัวชนอยู่แล้วนะ ปั่นจักรยานเหมือนเดินมากกว่า ช้าๆๆมาก ต้องคอยหลบคนเดิน มีเรื่องราวน่าอ่านเยอะเลยนะค่ะ อยากไปเที่ยวบ้างจัง

คุณเจ้าของบล็อกมีชีวิตที่ตื่นเต้น...น่าสนใจมากค่ะ
ยังไงขอก็เอาใจช่วยให้ผ่านมาได้นะคะ

อ่านไปลุ้นไป กลัวประตูจะหนีบ จขบ ไปด้วย เสียดายเนอะตั้ง 15 ยูโร น่าโขกกระโหลกคนขับ คงมองไม่ครบทุกประตู อันตรายจริงๆ

ผ่านไปสองอาทิตย์แล้ว
มันยังไม่ตอบอีเมล์เราเลยค่ะ (ทีเรื่องอีเมล์มาทวงค่าปรับนี่ล่ะวันเดียวได้เลย)
เล่าให้เจ้านายฟังเจ้านายโมโหมาก บอกว่าเมื่อไหร่เธอจะซื้อรถซะที
(ก็อยากอยู่แหละค่ะ แต่ยังไม่อยากเป็นหนี้เพิ่มค่ะ)

ในที่สุดก็เจอแนวร่วม เหอๆๆ นี่คุณบียังโดนน้อยไปนะเนี่ย อุ้มเคยโดนรถรางที่บรัสเซลส์ชนด้วยค่ะ ดีนะที่โดนเบาๆกระเด็นไปประมาณสองเมตร (แต่ก็กระเด็นอ่ะ)
คือวันนั้นเลิกงานก็เดินกลับบ้าน ข้ามถนนตรงทางม้าลายตรงวงเวียนแยก boulovard waterloo (มันเป็นทางขึ้นเมโทรของสถานี หลุยส์ อ่ะค่ะ) ซึ่งต้องข้ามถนนตรงทางแยกที่มีรถรางวิ่งผ่าน ตอนจะข้ามก็เห็นเค้าเพิ่งเข้ามาจอดป้าย อุ้มก็ไม่ได้สนใจน่ะ ก็ข้ามบนทางข้ามตามปกติ รู้สึกตัวอีกทีเห็นภาพรถรางวิ่งเข้าหา (แบบสโลว์โมชั่นด้วยนะ) คือตอนนั้นคิดในใจว่าคงเป็นภาพสุดท้ายที่จะได้เห็นในชีวิต (ขนาดนั้นเลย)
เข้าใจว่ารถรางคงไม่มีคนขึ้นลง พอเค้าจอดปุ๊ป ก็ออกรถปั๊ป ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงกระดิ่ง (เวลาจะออกตัวน่ะจะมีเสียงดังใช่ป่ะคุณบี) นี่อุ้มไม่ได้ยินอะไรเลยไง คนขับก็คงไม่ได้มองเรา (ไม่รู้มันมัวมองอะไร) ก็ออกตัวเลย อุ้มเลยเกือบโดนรถรางเหยียบตาย ไม่ต่างจากคุณบี
โชคดีที่มีรถตำรวจจอดอยู่แถวนั้น และมีคนเข้ามาช่วยอุ้มเยอะเลยค่ะ (ตรงนั้นคนมันเยอะด้วยไง) ตำรวจก็พาไปส่งบ้าน แต่ไม่ได้เอาเรื่องอะไรกับเค้าน่ะ (น่าเสียดายเหมือนกันที่ไม่ได้เอาเรื่อง) คือมันกำลังช็อคๆไง ไม่ได้รู้ตัวว่าเจ็บ ที่ไหนได้ พอหายช็อคกลับไปบ้านได้ครึ่งชั่วโมง ปวดตัวไปหมดเลยค่ะ แถมสะโพกก็เขียวช้ำด้วย (เพราะโดนกระแทก) แค้นใจยิ่งนัก ฮือๆๆ แต่วันรุ่งขึ้นฮึดไปทำงานต่อตามปกติทั้งๆที่ปวดไปหมดทั้งตัว ไม่ได้ลาด้วยนะ โคดจะคนเหล็กมาเอง ฮ่าๆๆ

โห คุณอุ้ม สุดยอด อ่านแล้วใจหายเลย
โชคดีที่ปลอดภัยนะคะเนี่ย! จริงๆ นะคนขับรถรางอ่ะ เค้าไม่เคยมองเลย แย่มากๆๆๆๆ
เดี๋ยวนี้จะขึ้นจะลงนะ ปอดแหกมาก หลอนสุดๆเลยค่ะ ไม่ไหวจริงๆ

สวัสดีค่ะคุณจบข . ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ แม่นกอยู่เบลเยี่ยม 4 ปี ค่ะ เคยใช้บริการรถราง แค่ 2 ครั้ง คือ ตอนไปทะเล ยังรู้สึกว่า รถมันแคบจัง คนแน่นกว่ารถเมล์มากทีเดียว ส่วนแถวบ้านแม่นกใช้บริการของ de lijn ก็มีบ้างเหตุการณ์ไม่พึงปราถนา เกิดขึ้น อย่างคนขับอารมณ์เสีย แต่ก็ไม่บ่อยค่ะ ส่วนใหญ่ก็ถือว่าพอใจระดับดี ตอนนี้แม่นกได้บัตรจอดรถจากที่ทำงาน ก็เลยขับรถไปทำงาน ไม่ได้ใช้บริการรถเมล์มาหลายเดือนแล้วค่ะ

ถ้าลองดูรถขับไปทำงานก็ดีเหมือนกันนะค่ะ เพราะที่จ่ายค่ารถรางเนี้ยะก็เกือบผ่อนรถได้เหมือนกัน

ขอให้โชคดีนะค่ะ ถ้ามีโอกาศเจอกันอย่าลืมทักทายกันบ้างนะค่ะ