"ในอ้อมแขนละมุนของความรัก" ตอนที่ 2 - - ดวงใจในสายลม อาหารค่ำมื้อนั้นเป็นไปอย่างออกรส เกียรติยศปัดความคิดวุ่นวายภายในใจออกไปได้สำเร็จในที่สุด ชายหนุ่มเล่าเรื่องตลกเปิ่นของตัวเองระหว่างทำงานทางใต้ เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ร่วมโต๊ะอาหารได้ไม่ขาด ยิ่งดึกก็ยิ่งหนาว ดังนั้นเมื่อเสร็จจากของคาว ทุกคนจึงเห็นพ้องต้องกันว่าควรจะย้ายสถานที่เข้ามาทานของหวานในห้องนั่งเล่นที่อุ่นสบายกว่า เกียรติยศอาสาเป็นคนชงชามะลิร้อนๆ เสริฟให้กับทุกคน ในขณะที่นภรัตน์ลุกไปจัดการตัดขนมเค้กแบ่งใส่จาน “มีลูกหลานอยู่กันพร้อมหน้ามันดีอย่างนี้นี่เองนะอารี...คนแก่สบาย” คุณกิตติปรารภกับผู้เป็นภรรยาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “พูดแบบนี้อยากได้หลานสะไภ้หรือไงคะพี่ตรี?” “ถ้าได้จริงๆ ก็ดี หนูดาวว่าไงล่ะ?” แววตาระยับแกมขันนั้นบอกให้รู้ว่า...ผู้สูงวัยกว่าเพียงแค่กระเซ้าเล่น หากก็ทำให้ให้หัวใจคนฟังเต้นผิดจังหวะไปได้ชั่วขณะ “ไม่ดีกว่าค่ะ ดาวเป็นหลานสาวให้คุณตาคุณยายเอ็นดูไปเรื่อยๆ ดีกว่า” คำตอบนั้นนอกจากจะเรียกรอยยิ้มปราณีได้จากผู้ใหญ่ทั้งสองคนแล้ว ยังทำให้คนที่ดูเหมือนจะตั้งใจดูข่าวจากเครื่องรับโทรทัศน์ แต่สมาธิจดจ่ออยู่กับบทสนทนาอดรู้สึกทึ่งไม่ได้ ...ผู้หญิงคนนี้ฉลาด...คือคำสรุปสั้นๆ ที่เกียรติยศบอกกับตัวเองในใจ วงสนทนาดำเนินต่อไปจนสามทุ่มเศษนภรัตน์จึงขอตัวกลับ ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้อย่างรู้หน้าที่โดยที่ผู้สูงวัยทั้งสองไม่ต้องเอ่ยปาก “ผมไปส่งหนูดาวนะครับ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ ดาวเอารถมา บ้านอยู่ติดกันแค่นี้ ดาวกลับเองได้อยู่แล้ว” หากเกียรติยศดูจะไม่ใส่ใจคำปฏิเสธนั้น ชายหนุ่มหยิบกุญแจจากถาด แล้วก้าวเท้ายาวๆ ไปยืนรออยู่ริมประตู นภรัตน์ดูท่าแล้วคิดว่าปฏิเสธต่อไปคงไม่มีประโยชน์จึงยกมือไหว้เจ้าของบ้านอ่อนช้อย “งั้นดาวไปก่อนนะคะคุณตา...คุณยาย” “จ้ะ เกื้อดูน้องดีๆ นะลูก” คุณอารีสำทับไล่หลัง “ครับคุณย่า” - - - - - - - - - - เกียรติยศรอให้นภรัตน์ขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้วจึงเดินไปยังรถเก๋งคันเล็กของตนเอง ชายหนุ่มขับรถตามหญิงสาวออกจากบ้านสวนไปช้าๆ ก่อนจะลงไปช่วยหญิงสาวไขกุญแจและเปิดประตูรั้ว เสียงเห่าปนครางดังมาให้ได้ยินจากบนบ้าน แสดงว่าเจ้าสี่ตัวรับรู้ถึงการมาของเจ้านายสาวจึงส่งเสียงต้อนรับกันให้ขรม “หนูดาวขึ้นบ้านเลยนะครับ เดี๋ยวผมกลับรถแล้วจะล็อกประตูให้เอง” พูดพลางส่งกุญแจบ้านคืนให้ ปลายมือใหญ่สัมผัสกับฝ่ามือนุ่มนวลของหญิงสาวที่ยื่นออกมาพร้อมกับพึมพำ “ขอบคุณค่ะ” ชายหนุ่มกลับไปขึ้นรถ ขับรถตีวงตรงลานโล่งหน้าบ้านเพื่อกลับรถตามที่บอกกับหญิงสาว ขณะเลื่อนประตูรั้วปิด ความรู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านปลายนิ้วยังคงอยู่จดอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ เสียงเห่าของเจ้าสี่ตัวเงียบลงแล้ว เกียรติยศชำเลืองมองแสงไฟบนบ้านที่ยังคงสว่างโร่อีกครั้ง ความสูงของรั้วทำให้มองไม่เห็นคนที่ยืนกอดอกอยู่บนชานบ้าน ชายหนุ่มถอนหายใจเบาหลังจากขึ้นไปประจำที่คนขับเรียบร้อยแล้ว ...อากาศหนาวๆ นี่ทำให้คนเรารู้สึกเหงาจนคิดเองเออเองไปได้มากขนาดนี้เชียวหรือนี่ ไม่ได้การล่ะนายเกื้อเอ๋ย สงสัยคงต้องหาอะไรทำจริงๆ จังๆ สักทีจะได้หายฟุ้งซ่านตามบรรยากาศเสียที... บอกตัวเองพร้อมกับออกรถ - - - - - - - - - - ถึงแม้จะตัดสินใจกับตัวเองว่า...จะเลิกฟุ้งซ่านเรื่องหนูดาวข้างบ้านเสียที แต่เกียรติยศก็มีเหตุให้ต้องพบกับหญิงสาวในอีกสองสามวันถัดมานั่นเอง เมื่อรถเก๋งคู่ใจของเขาเกิดมาดับเอาเสียดื้อๆ ในซอยเข้าบ้าน และนภรัตน์ก็ผ่านมาพอดี หญิงสาวชะลอความเร็วรถกระบะโฟร์วิลของตัวเองพร้อมกับลดกระจกลงแล้วเอ่ยถามคนที่กำลังยืนจ้องเครืองยนต์กลไกตรงหน้า ด้วยสีหน้าขัดใจ “รถเป็นอะไรเหรอคะ” “ไม่รู้เหมือนกันครับหนูดาวจู่ๆ ก็ดับ สงสัยต้องโทรตามช่างให้มาดู” “ไม่ต้องตามหรอกค่ะ เดี๋ยวดาวดูให้ เห็นอย่างนี้ดาวจบวิศวะนะคะ ถ้าเป็นไม่เยอะล่ะก็ ช่างดาวซ่อมได้อยู่แล้ว” น้ำเสียงท้ายประโยคติดจะโอ่อยู่นิดๆ เรียกรอยยิ้มให้คืนมาสู่ใบหน้าคนคายของชายหนุ่มได้ทันควัน หญิงสาวจอดรถชิดไหล่ทางห่างจากรถเก๋งของชายหนุ่มไปไม่มากนัก หญิงสาวหยิบจับชิ้นส่วนของเครื่องยนต์อย่างคนเป็นงานพร้อมกับเอ่ยถาม “เช็ครถครั้งหลังสุดเมื่อไหร่คะเนี่ย” “ก่อนกลับเชียงใหม่นี่แหละครับ เปลี่ยนน้ำมันเครื่องเช็คเบรคอะไรเรียบร้อย” “แล้วแบ็ตเตอรี่ล่ะคะ ตั้งแต่ซื้อรถมาเคยเปลี่ยนบ้างหรือยัง” “ของเดิมมากับรถแท้ๆ เลยครับหนูดาว” “แบ็ตเตอรี่ไม่เก็บไฟแล้วค่ะ เดี๋ยวดาวต่อพ่วงให้น่าจะพอไปได้ พรุ่งนี้ค่อยไปซื้อมาเปลี่ยนก็แล้วกัน” ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินอ้าวกลับไปสตาร์ทรถขับออกไปโดยไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติม ทิ้งให้ชายหนุ่มมองตามท้ายรถที่แล่นหายเข้าไปในซอยด้วยสีหน้างุนงงไม่เข้าใจ นภรัตน์เข้าไปกลับรถในซอยก่อนจะกลับออกมาจอดรถประจันหน้ากับรถของเกียรติยศ หญิงสาวค้นที่นั่งตอนหลังอยู่ชั่วอึดใจก็เปิดประตูรถลงมาพร้อมด้วยสายไฟสำหรับต่อพ่วงแบ็ตเตอรี่ในมือ รอยยิ้มขันบนในหน้ารูปไข่นั้นฟ้องชัด ...เธอจงใจแกล้งให้เขาตกใจเล่น... ชายหนุ่มมองหน้าเธอคล้ายจะคาดโทษ ทว่าหญิงสาวชิงเอ่ยขึ้นเสียก่อน “หายกันแล้วนะคะ” ...เพิ่งรู้ว่าหน้าใสๆ ตาซื่อๆ จะเจ้าคิดเจ้าแค้นกับเขาอยู่เหมือนกัน แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยหนูดาวก็มีน้ำใจทั้งที่จะแกล้งให้เขาเดินเข้าไปที่ไร่เองก็ย่อมทำได้ เขาผิดเองที่ไปยั่วล้อคนตรงหน้าเอาไว้ก่อน... - - - - - - - - - - ไม่ถึงสิบนาทีถัดมารถยนต์ต่างสี ต่างยี่ห้อ ต่างขนาดก็แล่นตามกันเข้าไปจอดในสวนกุหลาบ ก.อ. เรียกให้คุณอารีซึ่งกำลังทำอาหารเย็นอยู่ต้องออกมาชะโงกหน้ามอง “เกื้อ...หนูดาว ไปไหนกันมาล่ะเนี่ย” “รถเกื้อเสียอยู่ตรงปากทางแน่ะครับย่า หนูดาวผ่านมาช่วยไว้พอดี เกื้อเลยชวนหนูดาวมากินข้าวด้วย คุณย่าทำอะไรบ้างฮะวันนี้” “ย่าเพิ่งทำแกงส้มเสร็จพอดี เกื้อพาน้องไปล้างหน้าล้างมอก่อนไป๊ เดี๋ยวก็ตั้งข้าวแล้วล่ะ วันนี้คุณปู่ไม่อยู่ไปกินเลี้ยงในเมือง หนูดาวไปกับพี่เขานะลูก” “ค่ะคุณยาย” - - - - - - - - - - เสร็จจากอาหารเย็นมื้อนั้น เกียรติยศอาสาไปส่งนภรัตน์ที่บ้านอีกเช่นเคย ทว่าคราวนี้แทนที่จะเอารถของตนเองออก ชายหนุ่มเลือกที่จะเปิดประตูขึ้นไปนั่งเป็นต๊กตาหน้ารถหญิงสาวแทน “แล้วขากลับดาวต้องขับรถกลับมาส่งพี่เกื้ออีกรอบหนึ่งไหมคะเนี่ย” นภรัตน์บ่นไม่จริงจังนัก หญิงสาวเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวชายหนุ่มด้วยความสนิทสนมที่เพิ่มมากขึ้น ทำเอาคนฟังรู้สึกอารมณ์ดีพอที่จะแกล้งอำเธอเล่น “ไม่ต้องหรอกครับ พี่กะจะค้างที่ไร่แสงทิพย์เลย” ประโยคลอยๆ คล้ายกับเป็นเรื่องธรรมดาเสียเต็มประดาของชายหนุ่มทำเอาคนขับถึงกับสะดุ้งเผลอเหยียบเบรคกระทันหัน “พี่เกื้อพูดอีกทีซีคะ ดาวว่า...ดาวได้ยินอะไรประหลาดสักอย่าง” “พูดอะไรล่ะครับ พี่ว่า...พี่จะเดินกลับจากไร่แสงทิพย์เท่านั้นเอง” เฉไฉไปได้ทั้งที่แววตาที่ใช้มองคนข้างกายเจือไปด้วยอารมณ์บางอย่างที่ทำให้คนถูกมองรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก จึงตวัดค้อนให้ไปที “แล้วอย่างนี้ยังจะตามมาส่งดาวอีกทำไมคะ? บ้านก็อยู่ติดกันแค่นี้เอง” “พี่เป็นห่วงนี่ครับ คุณย่าท่านก็ห่วงดาวนะรู้ไหม ดูซีท่านไม่ห้ามพี่สักคำ” ...แต่ถึงห้ามเขาก็ไม่ฟังท่านอยู่ดีนั่นแหละ...ชายหนุ่มต่อประโยคนั้นแต่เพียงในใจ “ดาวอยู่บ้านนี้มาก่อนพี่เกื้อจะมาอยู่ตั้งยี่สิบสองปีนะคะ แล้วดาวก็ระวังตัวเองอยู่แล้ว” “พี่รู้ครับว่าดาวเก่ง แต่พี่ก็อดห่วงดาวไม่ได้อยู่ดี” ชายหนุ่มตอบก่อนจะลงจากรถไปช่วยเปิดประตูรั้วให้ ชายหนุ่มทักทายเจ้าสมุนสี่ตัวที่ผูกสัมพันธไมตรีไว้ตั้งแต่คราวก่อนด้วยการลูบหัวใหญ่ๆ ของพวกมันไปตัวละที “เสียใจด้วยพวก วันนี้ไม่มีของฝาก ไว้วันหลังจะแอบซื้อมาแจกตอนแม่พวกเอ็งไม่อยู่ก็แล้วกัน” นภรัตน์ส่ายหน้ากับการพยายามติดสินบนของชายหนุ่ม นี่ถ้าเป็นนักการเมืองสงสัยจะซื้อเสียงแหงๆ หญิงสาวตั้งใจจะบอกให้เขายืมจักรยานของไร่แสงทิพย์กลับบ้าน ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยอะไรเกียรติยศก็พูดในสิ่งที่ตังใจไว้ขึ้นมาเสียก่อน “ขอบคุณนะครับหนูดาว ถ้าวันนี้หนูดาวไม่ผ่านมาพี่คงแย่” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บ้านใกล้เรือนเคียงมีอะไรช่วยกันได้ก็ช่วยกัน คุณปู่คุณย่าพี่เกื้อใจดีกับดาวมาก” “ถึงอย่างนั้นพี่ก็ยังอยากขอบคุณหนูดาวอยู่ดี พรุ่งนี้หนูดาวไปทานข้าวในเมืองกับพี่นะ” “วันนี้ดาวเพิ่งไปกินข้าวบ้านพี่เกื้อนะคะ ไม่ต้องขอบคุณดาวหลายรอบนักหรอกค่ะ เรื่องแค่นี้เอง” “เรื่องแค่นี้แต่พี่อยากเลี้ยง เอาเป็นว่าหนูดาวตกลงนะครับ” ชายหนุ่มฉวยโอกาสรวบรัดหน้าตาเฉย ก่อนจะก้าวเท้ายาวๆ กลับบ้าน ทิ้งให้นภรัตน์ตวัดค้อนไล่หลังอีกครั้ง - - - - - - - - - - คุณกิตติกลับมาจากงานเลี้ยงพอดีเมื่อเกียรติยศเดินกลับไปถึงไร่ ใบหน้าคมคายที่ถอดแบบมาจากผู้เป็นปู่คลี่ยิ้มอยู่ในหน้า อีกทั้งชายหนุ่มยังอารมณ์ดีพอที่จะฮัมเพลงมาด้วยตลอดทาง “ไงไอ้เสีอ ไปไหนมาล่ะนี่ หน้าระรื่นมาเชียว” “ไปบ้านหนูดาวมาครับ” คำตอบนั้นแทนที่จะสร้างความยินดีให้กับคนฟัง ทว่าผู้เป็นปู่กลับขมวดคิ้วมุ่น “เจ้าเกื้อ...สำหรับปู่กับย่าหนูดาวก็เหมือนลูกเหมือนหลาน” ความจริงจังในน้ำเสียงของคุณกิตติยังผลให้เกียรติยศหันมาสบตากับผู้เป็นปู่ตรงๆ “แล้วยังไงเล่าครับ” “ถ้าเกื้อไม่คิดจริงจังก็ไม่ควรไปยุ่งกับน้อง ผู้หญิงจะถูกนินทาเสียๆ หายๆ มากกว่าผู้ชาย” “แล้วถ้าเกื้อจริงจังละครับ” คำถามนั้นบ่งชัดถึงความมั่นใจมากกว่าจะคิดท้าทาย คุณกิตติถอนหายเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นปู่ก็จะตามใจเกื้อล่ะ” - - - - - - - - - - ความสัมพันธ์ระหว่างเกียรติยศและนภรัตน์เป็นที่รับรู้กันในสายตาผู้ใหญ่ทั้งสอง ชายหนุ่มเริ่มงานเภสัชกรโรงพยาบาลที่โรงพยาบาลประจำอำเภอหลังวันหยุดยาวช่วงปีใหม่ ในขณะที่นภรัตน์เองก็เริ่มวุ่นวายกับการเตรียมเก็บมะม่วงนอกฤดูกาลเพื่อส่งขายในช่วงตรุษจีนที่กำลังจะมาถึง แต่ถึงแม้งานจะยุ่งขนาดไหนเกียรติยศก็สามารถจัดตารางเวลาทั้งของเขาและของหญิงสาวให้มีเวลาว่างพอจะออกไปเที่ยวในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ได้อย่างสม่ำเสมอ สัปดาห์นี้ก็เช่นกัน...สองหนุ่มสาวเลือกที่จะไปตั้งเต้นท์ค้างคืนกันที่สถานีเกษตรหลวงขุนวาง เพื่อชมความงามของดอกพญาเสือโคร่งที่กำลังบานสะพรั่ง แต่งแต้มโลกรอบตัวด้วยสีชมพูอ่อนแก่ ราวกับโลกใบนี้กำลังตกอยู่ในห้วงรัก นภรัตน์เลือกที่จะขับรถของเธอเองเพราะเห็นว่าเส้นทางขึ้นเขาใช้รถกระบะจะสะดวกกว่า และเธอก็คุ้นกับการขับรถขึ้นเขามากกว่าเกียรติยศ คนที่ได้โอกาสนั่งสบายเป็นตุ๊กตาหน้ารถจึงถือโอกาสเช็คอุปกรณ์ถ่ายภาพ กินขนมที่แวะซื้อตามรายทาง และเอนหลังมาจนถึงปลายทาง “อ้าว...ถึงแล้วเหรอ กำลังนอนเพลินเชียว” พอรถจอดปุ๊ปชายหนุ่มก็ขยับตัวปั๊ป แถมยังไม่วายบิดขี้เกียจให้คนที่หน้าที่สารถีมองดูด้วยความหมั่นไส้อีกต่างหาก “พี่เกื้อหลับจริงๆ เหรอคะ ไม่ระแวงว่าดาวจะขับรถตกดอยบ้างหรือไง” ท้ายประโยคถามด้วยความรู้สึกสงสัยแท้จริง เพราะโดยปกติเธอมักจะไม่ค่อยไว้ใจใครเวลาที่ตัองนั่งนิ่งๆ เป็นผู้โดยสาร ถึงแม้ใครคนนั้นจะหมายถึงผู้เป็นตาของเธอก็ตาม “จะให้ตอบจริงๆ ก็หลับๆ ตื่นๆ แหละ ทางลูกรังขนาดนี้ หลับสนิทก็เกินไปละ แต่พี่ไม่ระแวงฝีมือขับรถของดาวหรอกครับ พี่เชื่อใจดาว” ประโยดสั้นๆ เพียงประโยคเดียว แต่กินนัยลึกและสามารถสร้างความแช่มชื่นให้กับหัวใจคนฟังได้อย่างน่าประหลาด ตั้งแต่คบกันมาทั้งเกียรติยศและนภรัตน์ยังไม่เคยบอกรักกันเลยสักครั้ง แต่หญิงสาวกลับไม่รู้สึกว่ามันจะสำคัญสำหรับเธอเท่าไรนัก เพราะชายหนุ่มมักจะแสดงความรู้สึกของเขาออกมาอย่างตรงไปตรงมาและชัดเจนอยู่เสมอ ยิ่งมาได้ยินชัดๆ แบบนี้ คำพูดตัดพ้อที่เตรียมไว้จะต่อว่าจึงถูกหญิงสาวลบทิ้งไปจากสมองทันควัน “ขอให้เป็นแบบนี้ไปตลอดก็แล้วกัน” “แน่นอนอยู่แล้วครับ ว่าแต่หนูดาวล่ะครับ เชื่อใจพี่เหมือนที่พี่เชื่อใจหนูดาวบ้างไหม?” ท้ายประโยคเขาแกล้งถามไปอย่างนั้นเอง เกียรติยศรู้ดีว่าการจะเชื่อใจใครสักคนหนึ่ง บางครั้งก็ต้องการเวลาเพื่อพิสูจน์ความเชื่อมั่นกันบ้าง แต่ที่ชายหนุ่มคิดไม่ถึงคือ...บางครั้งบททดสอบก็วิ่งมาชนเราแบบที่เราไม่ทันจะได้ตั้งตัว... หลังจากกางเต้นท์เสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มก็คว้ากระเป๋ากล้องถ่ายรูปออกไปถ่ายภาพสถานที่โดยรอบตามที่ตั้งใจไว้ กำลังเดินเล่นเพลินๆ ใครบางคนวิ่งมาชนเขาอย่างจังจากทางด้านหลังจนทำเอาเขาหน้าคะมำหัวเกือบจะทิ่มพื้น ดังนั้นทันทีที่ตั้งตัวได้เกียรติยศจึงหันไปหาคู่กรณีด้วยท่าทางเอาเรื่อง แต่แล้วก็ต้องชะงักค้างเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มตา “แพรว!” “เกื้อ...ดีใจจังที่เจอเกื้อที่นี่!” โปรดติดตามตอนต่อไป... - - - - - - - - - - พี่พีท - - ขอบคุณที่แวะมาค่ะ ธารไม่ได้เขียนนิยายมานานจนรู้สึกว่าติดๆ ขัดๆ ยังไงชอบกล แต่ก็จะพยายามต่อไปล่ะนะคะ คาดว่าเรื่องต่อไปน่าจะทำได้ดีกว่านี้ อึ๊บๆ สู้ๆ เรื่องแก้ BG ธารขอติดไว้ก่อนนะคะ เครื่องธารโปรแกรมไม่ครบต้องรอพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยทำรูปให้ก่อนน่ะค่ะ คุณนลิน - - พี่เกื้อเป็นผู้ชายธรรมดาแต่นิสัยน่ารักค่ะ เป็นผู้ชายแบบที่หาได้ทั่วไปแถวๆ คณะเภสัชศาสตร์ ไม่ดิบ ไม่ห้าว แต่ละเอียดอ่อนจนบางครั้งแทบจะกลายเป็นหยุมหยิม แต่ก็จริงใจประมาณนั้นเลยล่ะค่ะ   Create Date : 16 มกราคม 2555 11 comments Last Update : 16 มกราคม 2555 2:33:54 น. Counter : 11004 Pageviews. Share Tweet

โอ้ มาแล้ว บุคคลที่สาม กำลังราบรื่นอยู่เชียว ได้จังหวะพอดี ฮ่าๆๆ   โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) 19 มกราคม 2555 3:54:55 น.

น้องดาวเท่จัง^^   โดย: พิญาดา 22 มกราคม 2555 11:28:54 น.

คุณเอื้อน่ารักเหมือนกันนะคะเนี่ย เป็นเภสัชกรด้วย ว๊าว..เค้าชอบจัง ส่วนคุณดาวก็เจ๋งมากเลยคะ ซอมรถได้ด้วย (แสดงถึงความรู้ของคุณสายธารด้วยนะคะ) จะรออ่านตอนต่อไปเร็วๆนี้นะคะ   โดย: แครอท (นายยีราฟน้อย ) 30 มกราคม 2555 14:08:45 น.

รอติดตามอ่านนะคะ น่ารักค่ะ   โดย: boumy 10 กุมภาพันธ์ 2555 19:39:44 น.

สวัสดีครับ เพื่อนบล็อกเราหายไปเกือบหมดครับ แต่พี่ก๋ายังคงรักมั่น อัพบล็อกทุกวันอยู่ครับ 5555 เพื่อนบล็อกเราไปอยู่เฟซบุ๊คกันเกือบหมดนะครับ   โดย: กะว่าก๋า 26 มีนาคม 2558 13:26:43 น.

ตามมาอ่านค่ะ ^^   โดย: ดาริกามณี 27 มีนาคม 2558 21:50:54 น.

💚💜💛💚💜💛💖💜💛💖💚💜💛💚💜💛💖💚💜💛💖💚 *~*~* แวะมาทักทายจ๊ะ..สุขสันต์วันสงกรานต์ ขอหัวใจเบิกบาน *~*~* 💚💜💛💚💜💛💖💜💛💖💚💜💛💚💜💛💖💚💜💛💖💚 *~*~*~*~*~*~* ..HappY Songkran DaY.. *~*~*~*~*~*   โดย: *~ต้นกล้า...ของหัวใจ~* 13 เมษายน 2563 11:46:52 น.

สวัสดีครับ ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันนะครับ   โดย: กะว่าก๋า 18 สิงหาคม 2563 13:12:52 น.

สวัสดีค่ะ ตามมาอ่านด้วยค่ะ   โดย: ซองขาวเบอร์ 9 18 สิงหาคม 2563 20:19:59 น.

สวัสดียามเช้าครับ   โดย: กะว่าก๋า 19 สิงหาคม 2563 8:00:34 น.

Hello How are you ka? Miss you so much   โดย: teansri 22 พฤษภาคม 2566 23:32:01 น.