Bloggang.com : ปันฝัน : นิทานเรื่องเก่า

นิทานเรื่องเก่า

นิทานเรื่องเก่า..
โหยหาอดีตสักสามสิบปี
ในตอนที่ฉันเป็นเด็กประถมตอนปลาย ๆ มีอยู่ช่วงหนึ่งเป็นลมบ่อยมาก เป็นทุกวันเป็นเรื่องปกติของทุกวัน

แม่ของฉันผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง
ผู้ไม่เคยยอมแพ้ต่ออะไรทั้งสิ้น
พาฉันเดินเท้าออกจากบ้านบนเขาแต่เช้ามืด เพื่อมารอรถบัสสีแดงที่ถนนใหญ่ เพื่อเดินทางไปรพ.สุราษฏร์ธานี สมัยนั้นรถบัสเยอะรอไม่นาน

เมื่อหมอรู้ว่าบ้านฉันอยู่ไกลต้องใช้เวลาในการเดินทางลำบาก หมอคุยกับแม่ขอให้นอนรพ.สักสองสามวันเพื่อตรวจทุกอย่างและรอผลตรวจที่ต้องใช้เวลา

นั่นเป็นการนอนรพ.ครั้งแรกของฉัน แน่นอนละใครจะไปนอนหลับ เพราะไฟเปิดสว่างไม่รู้วันรู้คืน แถมเตียงนยังมีคอกกั้นไปไหนไม่ได้อีก พัดลมมีรึยังนะตอนนั้น แต่ดีที่รพ.มีชั้นหนังสือให้ไปหยิบอ่านได้ซึ่งฉันเป็นคนที่อ่านหนังสือได้ทุกประเภทเรื่องสั้นเรื่องยาวเกร็ดความรู้ กีฬางานบ้าน การเมือง..อ่านจนหมดชั้นนะแหละ..
ส่วนแม่ก็เมาท์กับญาติผู้ป่วยเตียงข้าง ๆ แบบแทบจะรู้จักกันหมด สลับกับออกไปซื้อของกินมาให้ฉัน

รพ.สุราษฏร์ไม่ว่าสมัยไหนจะมีแม่ค้าเดินมาขายของตลอด กินได้ทั้งวันให้พกตังค์ไปเยอะ ๆ

แล้วเรื่องตื่นเต้นไม่ทันข้ามวันก็มาถึง
พยาบาลเข็นรถดังเกร้ง ๆ มาที่เตียงฉัน
..ไหนคนไข้ค่ะ..
ฉันผู้นั่งกินอาหารอยู่บนพื้นข้างเตียงเงยหน้าขึ้น
..กินได้นี่งั้นไม่ต้องให้น้ำเกลือ..
แล้วหมอก็เข็นรถเข็นจากไป
นี่เป็นการนอนรพ.สองคืนโดยไม่ได้น้ำเกลือ ก็แค่มากินกะนอนรอผลตรวจอะนะ..ตรวจไรมั่งจำไม่ได้
รู้แต่ผลออกมาว่า..ฉันเป็นโลหิตจาง..
นี่คือสาเหตุที่ทำให้เป็นลมบ่อย เมารถบ่อย ไม่ทนแดดทนฝน ..หึหึ
ผลเนื่องจากผลเลือดไม่แข็งแรง
รับยามาหอบนึงหมอนัดรับยาตามอาการทุกสามเดือน หกเดือน หนึ่งปี จนไม่ได้ไปหาหมออีก

เขียนมาทั้งหมดเพื่อจะบอกว่า
ในวันที่ฉันป่วยแค่เล็กน้อย
แม่ป้าเหมียของฉันไม่เคยนิ่งนอนใจพยายามหาสาเหตุและรักษาฉันจนหาย

หาคนที่เก่ง เข้มแข็งและไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ แบบแม่ฉันยากนะพวกเทอ
ปีนี้ 73 แล้ว ช่วยข้ามพ้นไป74 75 76 77 ถึง 90 ไปกับฉันหน่อยนะ..

..ถ้าเธอไม่ไหวฉันก็ไม่ไหวนะ
ฉันอ่อนแอแค่ไหนเธอต้องรู้สิ..

Create Date : 28 มกราคม 2566

Last Update : 28 มกราคม 2566 6:25:22 น.

3 comments

Counter : 237 Pageviews.