เฮ้อคุ้นชินกับคำนี้เสียแล้ว เมื่อเด็กทั้งพ่อและแม่ต้องย้ายที่ทำงานบ่อยๆทำให้หญิงสาวกลายเป็นคนรักการเดินทาง  ไม่ว่าภาคใดเหนือใต้ออกตกล้วนไปมาแล้วแทบทั้งสิ้น การที่ย้ายโรงเรียนบ่อยทำให้มีเพื่อนมากมายแต่ก็ไม่ถึงขั้นเคยสนิทสนม และจังหวัดล่าสุดที่ต้องมานี่สิเพราะคุณพ่อคุณแม่แท้ๆนะฉันถึงยอมมาเนี้ย

"ไปไม่ได้นะลูก แม่ต้องไปทำงานหลายปีนะค่ะ

          เพราะฉะนั้นหนูเป็นเด็กดีอยู่ที่โรงเรียนเก่าของเพื่อนแม่นะค่ะ "

เสียงบุพการีที่ทั้งอ้อดอ้อนและกำชับไปในตัว

"แต่ว่า" แค่จะค้านคำเดียว

"ไม่เอานะลูก งานครั้งนี้อันตรายมาก พ่อไม่อยากเอาลูกไปเสี่ยงด้วย"

"พี่หนึ่ง กับพี่สองยังไปได้เลยนี่ค่ะ" ความที่อยากไปจึงพยายามหาเหตุผลมาอ้าง

"ก็พี่ๆเขาป้องกันตัวเองได้นี่จ๊ะ"

"ใช่สาม น้องไม่มีพลังอย่าเสี่ยงดีกว่า" เสียงพี่ชายคนโตกล่าวสำทับ  

"ค่ะ" แล้วฉันจะทำไงได้เล่านอกจากยอมรับชะตากรรมไป

       มันผิดหรือไงหล่ะที่เกิดมาในตระกูลนักเวทย์แต่ไม่มีพลังเวทย์

น่าตลกนะทุกคนในตระกูลต่างมีพลังกันทั้งนั้นแล้วทำไมมีฉันคนเดียว

ย้ำคนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีเหมือนกับพวกนั้นสักกะติ๊ด

นี่ฉันเป็นลูกบ้านอื่นที่ถูกเก็บมาเลี้ยงหรือเปล่าเนี้ย

        เฮ้อ ถอนหายใจเป็นรอบที่สองแล้ว ก็เพราะอย่างงี้ไงหล่ะ

ฉันถึงต้องมายังหอพักที่อยู่ตรงหน้าฉันเนี้ย

ไม้ทั้งหลัง น่าวังเวงซะไม่มี

        สองเท้าก้าวเดินไปยังประตูบานใหญ่ ลวดลายสลักเป็นรูปเถาวัลย์เกี่ยวกระหวัดรัดแน่น

"สวัสดีจ๊ะ มาใหม่ใช่ไหมจ๊ะ วันนี้ไม่ค่อยคนเพราะช่วงปิดเทอมนะหนู"

ยังไม่ทันเอื้อมจับลูกบิดประตูบานหน้าก็เปิดอ้าต้อนรับ !!!

หญิงสาวเสียเวลาลงทะเบียนอยู่ด้านล่างพักใหญ่จนได้เบอร์ห้องในที่สุด

"1529 ชั้นห้าห้องริมสุด" สายตากวาดไล่ตามเบอร์ห้อง

"1520 1521 1522 1523.......เจอแล้ว1529"

"อย่าเปิด อย่านะสาม" เสียงเตือนดังขึ้นจากภายในทำให้หญิงสาวหยุดซะงักครู่หนึ่งไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่าหากเปิดประตูบานนี้เข้าไป ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

"คิดไปเอง" พยายามปลอบใจตนเอง มือบางบิดลูกบิด

         ลากกระเป๋าเป้บนหลังวางลงบนพื้นห้องก่อนค่อยๆสำรวจไปรอบๆเตียงขนาดคิงไซท์ปูด้วยผ้าสีขาวสะอาดตั้งอยู่ติดกับโต๊ะเขียนหนังสือ

        ทางขวามือเป็นห้องน้ำแบบโถปิดเปิด

ติดผนังมีอ่างล่างหน้าปูด้วยหินอ่อนสีเขียวใส

        อ่างจากุชชี่ตั้งเด่นข้างผนังฝั่งซ้ายมีทั้งน้ำเย็นและร้อนให้เลือกตามใจชอบ

"โหยังกะโรงแรม มีแอร์ซะด้วย คุณแม่ขา ขอบคุณที่สุดเลย"หญิงสาวรำพึงกับตัวเอง

มุมห้องด้านหนึ่งร่างในชุดดำซุ่มซ่อนอย่างเงียบเชียบ ไร้สัมผัส ไร้ตัวตน

มาแล้วสินะ คลี่รอยยิ้มอย่างมาดหมาย

 ......................................................................................

หลับซักงีบดีกว่า

         ทันความคิดเจ้าตัวจึงล้มนอนลงบนเตียงหนานุ่ม นิทราเข้าครอบครองท้องฟ้าด้านนอกเปลี่ยนสีจากสดใสเข้าสู้ความมืดมน

ราตรีเริ่มแผ่กระจายทั่วทุกอณู

แววตาสีมรกตยังคงจับจ้องเป้าหมายอย่างไม่ให้คลายสาดตา

"นากิม" เสียงหวานไพเราะลอยเรื่อยตามสายลม

         หากไม่ตั้งใจฟังคงไม่ได้ยินเป็นแน่ซึ่งแตกต่างจากชายหนุ่มชุดดำ หูของเขาสามารถรับเสียงได้ดีกว่าคนปกติ

"เวร่า เงียบ"

"ทำไมต้องดุข้า" ร่างขาวสกาวค่อยๆสว่างขึ้นข้างกายชายหนุ่ม แววตาตัดพ้อต่อว่า

"มานี่ มา" ริมฝีปากแลกจุมพิตกันอย่างดุเดือด กิจกรรมในห้องไม่เป็นการรบกวนสำหรับ


สามเลยแม้แต่น้อยเธอยังคงหลับได้อย่างปกติสุข

.......................................................................................

ปีศาจแค่ชื่อก็น่าสยองขวัญแล้ว

และถ้าคุณต้องใช้ชีวิตร่วมกับปีศาจ

คุณจะทำยังไง

ฮึฮึฮึ

 .....................................................

 ร่างเปลือยเปล่าก่ายกอดกันบนพื้นพรม ไม่อายฟ้าอายดิน

"อืม นากิมข้าต้องไปแล้วนะ" ร่างงามจางหายทิ้งเพียงคราบคาวบนพื้น

มือหนาโบกเพียงครั้งเดียวเสื้อผ้าบนพื้นก็กลับขึ้นมาอยู่บนร่างหนาดัง

เดิมราวกับกิจกรรมเมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้น เนื้อรสของนางยังคงหอมหวาน

น่าเย้ายวนดังเดิม

 มือโบกสะบัดอีกครั้งคราบจางบนพื้นพรมจางหายราวไม่เคยเกิดขึ้น

"อืม" คนบนเตียงเริ่มรู้สึกตัว มือกวาดหานาฟิกาด้านหัวเตียงตามความเคยชิน

"ไปไหนนะ" ยังคงเข้าใจว่านี่เป็นบ้านตัวเอง ความรู้สึกยังตื่นไม่เต็มที่

อึบๆ หญิงสาวผุดลุกนั่งบนเตียง

สติเริ่มเข้ามาเรื่อยๆ มือบางควานหาวัตถุที่ใช้บอกเวลาในกระเป๋าเป้

"20.30 โห หลับไปนานขนาดนั้นเชียว" บ่นพึมพำ

เงามืดยังคงจับจ้องไม่วางตา

"ไร้สมอง" คำปรามาสที่หญิงสาวไม่ได้ยิน 

          ร่างบางตรงดิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาเตรียมลงไปหาอะไรกินแต่เมื่อก้าวออกจากห้องน้ำหญิงสาวกลับพบคนแปลกหน้า

"ผู้ชาย มีผู้ชายอยู่ได้ไง" หญิงสาวเริ่มแหกปากมีเสียงสบทจากร่างตรงหน้าและ


สิ่งเดียวที่จะทำให้เงียบ ปากประกบปาก ความไม่เคยชินทำให้หญิงสาวเสียท่า

"เงียบได้รึยัง ข้ามาดีไม่ได้มาร้าย"ว่าพลางยิ้มประกอบ

"เพี้ย" หญิงสาวตบออกไปตามสัญชาตญาณ

เต็มๆชายหนุ่มโดนเต็มๆแต่รอยยิ้มกลับไม่จางหายไปจากใบหน้า

(สามอย่ายุ่งกับเขา อย่ายุ่งกับปีศาจ)

สำนึกภายในแว่วเตือนมาอีกครา

.......................................................................2