| |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
แอบเครียด
การมีงาน ก็ดีกว่าไม่มีงาน แต่พอมีงานแล้วก็กลุ้ม กลุ้มว่าจะทำงานออกมาได้ดีไหม ผลตอบรับจะเป็นยังไง ตอนนี้ต้องศึกษาอะไรให้เยอะ บอกตัวเองอย่ามัวแต่ติดน้องแชมป์แห่งแอป Vibie เมื่อวานเจอน้องแชมป์มาไลฟ์แล้วหลงรักอะ แทบอยากจะไปเรียนเลขกับน้องเขาเลย น้องเขาเป็นครูสอนเลข แต่ตอนนี้ต้องดึงตัวเองออกมา ตั้งสติ และทุ่มเทกับงาน ถ้าทำดีที่สุดแล้ว มันไม่เวิร์ค ก็แค่ออกมาพักยาว ๆ ถ้าเครียดมากไปก็กลัวจะมีอาการทางจิตกลับมาอีก ต้องบอกตัวเองใจเย็น ๆ ค่อย ๆ ทำ ใจเย็น ๆ ค่อยๆ ศึกษาหาข้อมูลเรื่องที่จะเขียนเพื่อนำไปทำพอดแคสต์ ไม่อยากบอกตัวเองว่าต้องทำให้ได้ แต่ขอบอกตัวเองให้ทำให้ดีที่สุดก็พอ
1 ปีผ่านไปกับโรคทางจิต (3)
ขอรำลึกนึกถึงครั้งสุดท้าย ว่าใจกายนั้นเป็นเช่นไรหนอ หนึ่งปีก่อนที่ฉันเข้ารอพอ เพื่อพบหมอซักถามถึงอาการ ในตอนนั้นฉันคิดว่ามีญาณทิพย์ ที่จะหยิบคำพูดมาสื่อสาร ใช้โทรจิตติดต่อกับวิญญาณ และก็กับทางบ้านเขาดิบดี มโนไปว่าเขานั้นยังอยู่ แต่ว่าเขานั้นดูไม่สดศรี เพราะว่ายังเป็นห่วงบุพการี เหมือนอย่างพี่อ๊อฟนี้ห่วงแม่เขา ตอนนั้นคุยทางจิตกับแม่สีดา แม่ของพี่อ๊อฟด้วย  และยังคิดว่าพี่ธรรม์นั้นยังอยู่ แต่เขาดูรู้สึกว่าแอบเหงา คิดถึงเพื่อนในวงการนั้นไม่เบา ให้ตัวเรานั้นมาช่วยติดต่อ กับพี่ธรรม์นี้ก็เสิร์ชดูรูปเพื่อน ๆ ของพี่เขา แล้วใช้จิตคุยกัน  ตอนนั้นฉันนั้นเพ้อไปมากมาย มีเรื่องราวอีกหลากหลายกว่านี้หนอ อย่างเช่นฉันนั้นมีสิทธิ์เรียนหลายมอ ทั้งที่ความจริงนี้ก็ไม่มีทาง คิดว่าตัวเองมีความสามารถหลากหลาย เรียนได้หลายคณะ หลายสาขาวิชา ในมหาวิทยาลัยในประเทศ  ฉันไม่ใช่คนเก่งอะไรเลย แต่คิดไกลไปแล้วเหวยจนรุ่งสาง มีให้คิดสารพันไม่ปล่อยวาง มีแต่ร่างแต่จิตใจเพี้ยนไปหมด เพลงที่ชอบฟังตอนนั้นฉันก็มี โดยอิงสีการเมืองไม่ราลด คิดว่าตัวเองนั้นไปปรากฏ ไปสวมบทแทนที่ศิลปิน คิดว่าตัวเองนั้นเป็นนักร้องนำถือไมค์สีแดง ดูเอ็มวี.ท่องกูเกิลไปไม่หยุด เหมือนอยากจุดประกายศาสตร์และศิลป์ แต่ความจริงเป็นเรื่องเพี้ยนในชีวิน ที่ต้องกินยารักษาถึงหายเอย --------------- ขอบคุณรูปภาพทั้งหมดจากอินเทอร์เน็ต ปัจจุบันยังกินยาอย่างต่อเนื่อง แม้อาการต่าง ๆ เหล่านี้จะไม่ปรากฏแล้วก็ตาม
1 ปีผ่านไปกับโรคทางจิต (2)
กลับมาเล่าเรื่องราวของเราต่อ หลังจากออกจากรอพอในครั้งนั้น ฉันยังคงเล่นโซเชียลไปทุกวัน จินตนาการคล้ายความฝันไปมากมาย เวลาออกจากบ้านฉันนั้นคิด ว่าชีวิตเรานั้นมีความหมาย กับผู้คนที่อยู่รอบรอบกาย เขาทั้งหลายสนใจในเรื่องเรา อะไรที่เราชอบคนอื่นชอบ อย่างน้ำปั่นคือคำตอบที่เขาเหมา เด็กนักเรียนมารุมซื้อกันไม่เบา ทำเอาเราตกอกและตกใจ ภาพเด็กนักเรียนประถมรุมล้อมรถน้ำปั่นยังติดตาเราอยู่  เราไปซื้อน้ำกระเจี๊ยบ ‘กระเจี๊ยบทุกวัน’ เราก็ยืนงงงันกันไปใหญ่ กระเจี๊ยบทุกวันนั้นหมายความว่าอะไร หรือจะบอกว่าเราไงคล้ายหมอเจี๊ยบ ป้าย ‘กระเจี๊ยบทุกวัน’ ทำให้เราสงสัยจริง ๆ  รถกับข้าวก็แซวเราเรื่องผิวขาว คล้ายเราเป็นผู้สาวผิวขาวเนี้ยบ ในตอนนั้นเรายืนอย่างเงียบเงียบ ในความคิดเราเพียบด้วยจินตนาการ เรื่องที่เกิดขึ้นกับเราเป็นเรื่องจริง หรือไม่จริงเราก็ยากจะสื่อสาร รู้แต่ว่าเป็นอย่างนี้อยู่ก็นาน ความคิดดลบันดาลให้มันเป็น เรื่องเหลืองแดงก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เรานั้นอึ้งกับสิ่งที่ได้เห็น เมื่อต่างสีต่างพวกเป็นประเด็น ก็จะเป็นว่าโดนแยกออกมา เคยคิดว่ารถไฟฟ้าไม่รับเรา เพราะเราเป็นคนละสีกับคนในรถนั้น (แต่ความจริง คือ รถมันเต็ม)  เรื่องสีรุ้งก็มีเข้ามาด้วย ให้เราช่วยกลุ่มเขาแก้ปัญหา เวลาไปเดินวิ่งสะดุดตา เขาจะมาขวางหน้าเราทุกที ตอนนั้นจะเจอเกย์ เจอทอมดี้มายืน หรือเดินผ่านหน้า หรืออยู่ข้างหน้าบ่อยมาก  ตอนตากผ้าเจอกางเกงดาวแดงพ่อ จินตนาการไปต่อว่าพ่อนี้ เข้ากับกลุ่มพวกเข้าป่าในทันที เป็นสหายคลุกคลีกับการเมือง เจอกางเกงดาวแดงพ่อ กับ ผ้าขาวม้า ก็จินตนาการไปว่าพ่อเข้าป่า เป็นคอมมิวนิสต์ (ความจริง คือ พ่อไม่เคยเข้าป่า แต่เพื่อนพ่อน่ะเคยเข้า)  เป็นอะไรที่ไม่คิดว่าจะเกิด จินตนาการเตลิดไปหลายเรื่อง เรื่องต่างต่างก็ไม่ค่อยจะประเทือง เรื่องการเมืองเรื่องบันเทิงเรื่องมายา เรื่องบันเทิงก็มีหลากรูปแบบ ก็จะแอบบันทึกไว้ให้หรรษา เรื่องเพลงที่ชอบฟังเรื่องดารา เดี๋ยวตอนหน้าจะมาเขียนให้ได้ดู ส่วนตอนนี้ขอเขียนแค่นี้ก่อน อย่าพึ่งรีบหลอนหลอนนะหนูหนู เพราะตอนหน้ายังมีหลอนให้ได้รู้ แล้วจะรู้ว่าเราอยู่ไม่ง่ายเลย --------------- ขอบคุณรูปภาพทั้งหมดจากอินเทอร์เน็ต ((ปัจจุบันเราไม่มีอาการต่าง ๆ นี้แล้วนะ อาการที่คิดไปเอง จินตนาการไปเอง))
1 ปีผ่านไปกับโรคทางจิต (1)
หนึ่งปีผ่านกับการเป็นโรคทางจิต ที่ไม่คิดชีวิตจะเป็นหนอ ถูกกักตัวสิบแปดวันในรอพอ มีสองหมอเข้ามาช่วยดูแล หมอที่หนึ่งรักษาโรคหวาดระแวง แต่ยาใหม่นั้นแรงทำให้แพ้ ลิ้นนั้นแข็งกลืนลำบากประสาทแย่ หมอที่สองเลยมาแลดูกันไป หมอที่สองทางสมองเรานั้นปลื้ม ไม่เคยลืมเหมือนเราโดนเล่นคุณไสย คิดเป็นคุณสีเมจิกอยู่ร่ำไป มาทุกเช้าเมื่อไหร่ตื่นเต้นทุกที ชีวิตเราอยู่โรง’บาลไม่เหมือนบ้าน อยู่คนเดียวนานนานไม่ได้พี่ ต้องมีพยาบาลมาคลุกคลี กิจกรรมมากมีให้ทำกัน เล่นดนตรีเข้าจังหวะทำอาหาร และมีการเล่นโยคะให้สุขสันต์ บางวันมีเข้ากลุ่มพูดคุยกัน กับเรื่องราวที่ผ่านผันประสบมา กว่าจะได้เจอพ่อแม่ก็ช่วงเย็น ก็จะเป็นอย่างนี้ประจำหนา พ่อแม่ได้กินขนมที่ทำมา อบอุ่นทุกเวลาที่ได้เจอ เมื่อถึงคราวที่ได้กลับก็ดีใจ ถามอะไรก็ตอบได้สม่ำเสมอ เหมือนว่าเราสิ้นแล้วความมึนเบลอ แต่ความจริงนะเธอยังมีอยู่ ยังคิดถึงเรื่องการเมืองอยู่บ้างนะ ตอนที่กอดลาเพื่อนน่ะก็คิดอยู่ แต่ถ้าดูภายนอกคงไม่รู้ เพราะเราดูปกติเหมือนไม่มีอะไร ตอนถึงบ้านก็คิดว่าเราสำคัญ คนเขาพูดถึงเรากันอย่างยกใหญ่ ในละครก็มีเรื่องเรานั้นไง เพื่อนชิดใกล้ก็ยังอยู่ในละคร จำได้เลยว่าเป็นเรื่องเพลิงพรางเทียน เป็นนางเอกอย่างแนบเนียนด้วยจิตหลอน ประกบคู่กับเต้ยพงศกร เป็นละครที่อยู่ในความทรงจำ แบงค์ก็มาเป็นพระรองอย่างโคตรหล่อ ปรากฏตัวในจออย่างเลิศล้ำ หัวหน้าห้องเรานี้เท่อยู่ประจำ ช่างน่าขำคิดไปได้ไงเออ ก็ยังมีอีกมากอยากจะกล่าว เป็นเรื่องราวที่อยากนำเสนอ อยากจะอ่านหรือไม่อ่านแล้วแต่เธอ แค่อยากเขียนนะเออสนุกดี  ขอบคุณรูปภาพจากอินเทอร์เน็ต Cr. Youtube :: แบ่งใจ Ost.เพลิงพรางเทียน - จั๊ก ชวิน
อุปสรรคครั้งเก่า
กว่าจะผ่านคืนวันที่เปลี่ยวเหงา กว่าจะผ่านเรื่องของเราที่เศร้าหมอง กว่าจะผ่านคืนวันน้ำตานอง กว่าจะมองเธอได้เต็มสองตา ฉันต้องใช้เวลามากลำบากยิ่ง กว่าที่ใจจะหยุดนิ่งไม่โหยหา กว่าจะจบลงเอยได้ไม่ค้างคา ไม่รื้อฟื้นขึ้นมาให้ใจช้ำ อุปสรรคคือใจใจฉันนี้ กับสมองที่มีช่างน่าขำ ที่มันชอบกักเก็บและจดจำ ก็เลยทำให้ใช้เวลานาน กว่าจะกล้ากดอารมณ์ตอบกระทู้ กว่าจะกล้ามองดูอย่างสนุกสนาน กว่าจะกล้าหยอกล้อเล่นกลอนกานท์ ฉันนั้นใช้เวลานานเป็นแรมปี ถึงตอนนี้ฉันบอกเลยว่าฉันผ่าน อุปสรรคที่ยาวนานเหมือนก้อนขี้ อุปสรรคครั้งเก่าได้ลบที อุปสรรคใหม่ไม่มีอย่ามาเอย...  ขอบคุณที่มาจากอินเทอร์เน็ต
|
comicclubs
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [?] Group Blog
All Blog
Friends Blog
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
