ที่ฝากเอาไว้ไม่ใช่ถ้อยคำ

เป็นความบอบช้ำที่คอยบดกลืนฝัน

บนกำแพงไม่มีภาพแขวนอยู่

แต่ภาพในใจเมื่อใด จึงจะลบเลือน

ที่เก็บเอาไว้ไม่ใช่น้ำตา

เป็นความอ่อนล้าของคนที่เจ็บร้าว

รอนแรมไปบนถนนที่มืดยาว

หวั่นแสงตอนเช้ามาถึง ก็สายเกิน

หากมีชีวิตเหลือเพียงอีกแค่หนึ่งวัน

และหนึ่งวันนั้นฉันได้พบเธออีกครั้ง

จะใช้ยีสิบสี่ชั่วโมงที่เหลืออยู่

โอบรักเธอ กอดเธอ จนกว่าจะตาย

**

ที่เก็บเอาไว้ไม่ใช่น้ำตา

เป็นความอ่อนล้าของคนที่ปวดร้าว

รอนแรมไปบนถนนที่มืดยาว

หวั่นแสงตอนเช้ามาถึง ก็สายเกิน

หากมีชีวิตเหลือเพียงอีกแค่หนึ่งวัน

และหนึ่งวันนั้นฉันได้พบเธออีกครั้ง

จะใช้ยีสิบสี่ชั่วโมงที่เหลืออยู่

โอบรักเธอ... กอดเธอ... จนกว่าจะตาย...

ฉันได้สอบถามเพื่อนๆหลายคน ยามที่พวกเขาอยู่บนเตียงผู้ป่วย

บางคนยิ้มทั้งน้ำตา  เพียงเพื่อให้ฉันสบายใจ

สิ่งที่ทุกคนพูดเหมือนกัน คือ  อยากอยู่ใกล้ๆคนที่ตัวเองรัก

อยากบอกรักคนที่ตัวเองแอบชอบ 

อยากเพิ่มความกล้า อยากย้อนเวลาไปขอโทษใครบางคน

อยากทำอะไรให้คนที่ตัวเองรักเป็นวาระสุดท้าย

คนบางคนไม่เคยบอกรักลูกเลย .. เขานอนอยู่บนเตียง คนที่บ้านก็ไม่มีใครรู้

คนบางคนมีคนรักที่คอยอยู่เบื้องหลัง   แต่กลับไปไม่ได้ เพราะอุปสรรคแห่งโรคภัย

คนบางคนเจ็บช้ำมาทั้งชีวิต แต่ก็ยังอยากจะรักใครสักคนที่ตามหามานาน

ฉันยังจำภาพเหล่านั้นไม่มีวันลืม

วันนี้ ฉันอาจจะเป็นฝ่ายโดนถามบ้าง

ถ้าวัฎจักรในชีวิตได้หมุนเวียนสลับที่

ฉันคงกลายเป็นคนที่อยู่บนเตียง

นั่งรอวันสิ้นลมหายใจไปทุกชั่วขณะของวินาที

แต่ฉัน..ยังมีความจริงที่ยังยิ้มได้เสมอ

...ความจริงที่โชคดีของฉัน  โชคดีกว่าใครหลายๆคนด้วยซ้ำ

คืออย่างน้อย ฉันรู้ว่าฉันรักใคร

ฉันไม่เคยพลาดการบอกรักให้แก่คนที่ฉันรัก

เมื่อก่อนฉันอาจทุกข์ใจว่าทำไมเขาไม่รัก!

แต่....

วันนี้  ฉันดีใจมาก ที่เขาไม่รักฉัน

อย่างน้อย เขาก็จะไม่เสียใจ

และจะไม่เศร้าและต้องทนทุกข์กับการจากไปของฉัน

ฉันตายไป  เขาจะไม่มีน้ำตา และเขาจะไม่รู้สึกใดๆเลย

เป็นสิ่งที่น่ายินดี สำหรับฉันมากมาย

ฉันไม่ได้ทำให้คนรักของฉันต้องเศร้า ต้องทุกข์ ต้องไร้ความสุข

ถ้าฉันหายไปจากชีวิตเขา  นั่นแหล่ะ  คือ สิ่งที่เขาปรารถนา

และเป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำได้  และเขาย่อมมีความสุขแน่นอน

บันทึกวันที่ 21 ส.ค. 55