พฤศจิกายน 2557

“ไม่ได้ ฉันชอบใช้ของมือเดียวไม่ชอบใช้ร่วมกับคนอื่น”

กฎนี้เพิ่งตั้งขึ้นมาสำหรับเธอโดยเฉพาะ นั่นเพราะตลอดมาไม่เคยแคร์เลยว่าได้เป็นมือที่เท่าไร แต่สำหรับลูกหนี้สาวผู้นี้เขากลับแคร์และไม่พอใจถ้าหากว่าจะมีใครมาซ้ำรอยของตนเอง ถ้าชายหนุ่มยังเป็นเจ้าหนี้อยู่ล่ะก็ อย่าหวังว่าไอ้หน้าไหนจะได้มาวุ่นวายกับลูกหนี้ของเขาเด็ดขาด

กายระหงเตรียมจะเดินไปยังประตูห้องเพ้นท์เฮาส์ของเจเดน ชายหนุ่มก็เอื้อมมือคว้าแขนเรียวไว้และถามอย่างแสดงความสงสัย

“นี่เธอไม่รู้สึกตื่นเต้นเลยเหรอที่ได้มาอยู่ในเพ้นท์เฮาส์ที่สวยงามมากอย่างนี้น่ะ” ผิดกับผู้หญิงคนอื่นที่ตื่นเต้นอย่างมากเมื่อเขาพาเข้ามาที่นี่

“จะให้ฉันตื่นเต้นอะไรฉันเกลียดมันด้วยซ้ำไป” เพียงได้ยินคำตอบจากอีกฝ่ายก็ยิ่งทำให้นักธุรกิจหนุ่มประหลาดใจมากขึ้นกว่าเดิม

“เธอเป็นบ้ารึเปล่าที่บอกว่าเกลียดมันน่ะ คนอื่นมีแต่บอกว่าชอบหมดทุกคน”

“ที่ฉันบอกว่าเกลียดมันน่ะไม่ใช่แค่เพ้นท์เฮาส์หรอกนะ ต่อให้เป็นของที่แพง อลังการงานสร้าง หลายหมื่นแสนล้าน ฉันก็เกลียดมันทุกอย่าง ถ้ามันเป็นของคุณ เพราะฉันเกลียดคุณ” มณีไพรำอธิบายให้เขาได้ฟังอย่างชัดเจน โดยเน้นคำว่าเกลียดมากเป็นพิเศษ ไม่เคยมีใครที่กล้ายอกย้อนตนเองเช่นนี้มาก่อนเลย

“อย่างนั้นเธอก็ต้องเกลียดตัวเองด้วยสินะเพราะเธอก็เป็นของฉันเหมือนกัน”

“นั่นล่ะเป็นสิ่งที่ฉันเกลียดมากที่สุด ฉันไม่น่าไปยุ่งกับคนอย่างคุณ จนชีวิตของฉันต้องบัดซบพบกับผู้ชายห่วยแตกอย่างคุณไงล่ะ”

“มันจะมากไปแล้วนะแม่ตัวดีพอฉันยอมเข้าหน่อยก็ลามปามเลย” เมื่อโดนด่าเป็นชุดเจเดนก็หงุดหงิดขึ้นมา

“ก็คุณถามฉันนี่ ฉันก็ตอบให้คุณฟังไงล่ะ มันผิดด้วยเหรอ” ก็จริงเธอตอบตามที่ตนเองอยากรู้

“ครั้งนี้ฉันจะยอมให้ แต่ถ้าเธอมาปากดีใส่ฉันล่ะก็ฉันจะบวกเพิ่มหรือว่าจะให้ฉันบวกเพิ่มเข้าไปดีนะที่เธอพูดจากับฉันไม่ดีน่ะ” เจเดนถามกลับอย่างหยอกยั่ว ซึ่งเธอก็ตอบอย่างไม่แคร์

“อยากบวกก็บวกไปเลย” นั่นเพราะเธอคิดที่จะทำตัวเป็นลูกหนี้ชั้นเลวอยู่แล้ว ก็คือไม่คิดที่จะจ่ายอย่างแน่นอน

“ได้ ฉันจะบวกเข้าไป รวมเป็นห้าเหมือนเดิม” รอบเดียวก็อย่าหวังว่าจะได้จากเธออีกต่อไป

“จะไปส่งฉันกลับบ้านได้หรือยังล่ะ ฉันอยากจะออกไปจากเพ้นท์เฮาส์ห่วยๆ นี้เต็มทีละ” เพ้นท์เฮาส์ห่วยๆ แต่เขาลงทุนไปเป็นหลักหลายสิบล้าน แม่คุณพูดได้ยังไงกันว่าห่วยๆ

“ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้าน” มือใหญ่กระชากร่างนวลไปยังรถของตนเองก่อนจะผลักเธอเข้าไปยังด้านใน เจเดนก้าวขึ้นไปประจำที่นั่งคนขับแต่ยังไม่สตาร์ทเครื่องยนต์ นั่นจึงทำให้มณีไพรำถามอย่างคาดคั้น

“ทำไมไม่ออกรถล่ะ”

“เธอนี่เป็นผู้หญิงที่พูดจาแย่มาก ไม่เคยมีใครที่พูดแบบนี้กับฉันเลยรู้ไว้ด้วย” คู่ควงเขาแต่ละคนพูดจาฉอเลาะออดอ้อน คะขากันทุกคน

“ฉันไม่จำเป็นต้องพูดจาดีกับผู้ชายที่ฉันเกลียด”

พลางย้ำให้เขารับรู้ซ้ำ แต่น่าแปลกที่เขาไม่ไล่หญิงสาวลงไปจากรถเหมือนผู้หญิงคนอื่นเวลาที่ทำให้เขาหงุดหงิด เจเดนมักจะไล่อย่างไม่ไว้หน้าหากทว่าชายหนุ่มกลับไม่เอ่ยคำพูดดังกล่าวออกมา

“เกลียดฉันมากเลยเหรอแม่ตัวดี” ดูเหมือนว่าชื่อนี้จะติดปากของชายหนุ่มเสียแล้ว

“คุณจะเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในโลกนี้ที่ฉันเกลียดมากที่สุด”

“งั้นเธอก็ต้องทำใจหน่อยนะว่าต้องนอนกับคนที่เกลียดไปอีกห้ารอบน่ะ ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย บอกมาสิว่าเธอชื่ออะไร” แม้ว่าเขาจะเรียกอย่างติดปากว่าแม่ตัวดี ยายตัวแสบแต่เขาก็อยากที่จะรู้ชื่อจริงของอีกฝ่าย หญิงสาวก็เตรียมบอกด้วยความชินปากเวลาไปทำงานกับอยู่ที่ศูนย์วัฒนธรรมนิวยอร์ค

“มะ เอ่อ ฉันชื่อไพลิน”

เกือบหลุดชื่อจริงออกไปเสียแล้ว แต่ไม่ทันชายหนุ่มที่นั่งอยู่ใกล้เลยซึ่งทันได้เห็นอาการดังกล่าว วงหน้าคมขยับลงมาใกล้ใบหน้านวลและมองจ้องอย่างเอาจริงเอาจัง มณีไพรำก็หันหน้าไปทางอื่น เจเดนจึงย้อนถามกลับไปซ้ำ

“ชื่อไพลินอย่างนั้นเหรอ”

“ใช่ ฉันชื่อไพลิน”  พลางย้ำให้เขาได้ยินอย่างชัดเจน

“ฉันไม่เชื่อตอบมาเดี๋ยวนี้ว่าเธอชื่ออะไร อย่าให้ฉันต้องค้นกระเป๋าของเธอดูเอง” เมื่อไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เธอจึงจำต้องบอกให้อีกฝ่ายฟัง

“ฉันชื่อมณีไพรำ”

“ไหนเมื่อกี้บอกชื่อไพลินเธอนี่ไม่เคยพูดความจริงเลยสักอย่าง” ชายหนุ่มมองอย่างหมิ่นแคลน

“ก็ฉันไม่อยากให้คุณรู้ว่าฉันชื่ออะไร” เธอบอกถึงความรู้สึกของตัวเองออกไป

“ไม่อยากให้ฉันเรียกชื่อเธอเวลาที่ถึงจุดสุดยอดด้วยกันเหรอเมนี่” ครั้นรับรู้ว่าเธอชื่ออะไรเจเดนก็เรียกชื่ออีกฝ่ายสั้นๆ

“ทุเรศ คุณนี่มันน่ารังเกียจที่สุด”

“เพิ่มอีกหนึ่งเป็นหก ฉันชักจะสงสัยแล้วนะว่าที่เธอบอกว่าอยากใช้หนี้นานๆ น่ะ เพราะเธออยากบวกหนี้ต่อไปเรื่อยๆ แบบนี้รึเปล่าถึงขยันด่าฉันจัง จะได้ให้ฉันเก็บดอกเธอเยอะๆ”

“ฉันไม่มีความคิดบ้าๆ แบบนั้นหรอก คุณเก็บชื่อเมนี่ไว้เรียกผู้หญิงในสต็อกของคุณเถอะ” แสดงสีหน้าไม่พอใจใส่อย่างมาก

“แล้วเธอชื่ออะไรล่ะก็บอกมาสิ”

“ถ้าจะเรียกชื่อฉันล่ะก็ช่วยเรียกฉันว่ามณีไพรำด้วย”

“ยาวตายชัก ไม่เรียกหรอกปกติคนอื่นเรียกเธอว่ายังไง” ตอบอย่างเอาแต่ใจยิ่งนัก

“คนอื่นเรียกฉันว่ามณี แต่นั่นสำหรับคนสนิท คุณไม่ใช่คนสนิทห้ามเรียก” จะมีใครยียวนกวนอารมณ์เขาได้มากเท่าผู้หญิงคนนี้ไหมนะ ไม่มีหรอก เพราะเป็นคนแรกที่กล้าตีรวนเขาตลอด

“ตัวติดกันแบบไม่มีเสื้อผ้าเลยสักชิ้นเนี่ย จนฉันเอาเจ้าลูกชายเข้าไปอยู่ในตัวเธอจนเธอครางแทบไม่หยุด ยังเรียกว่าไม่สนิทอีกเหรอ หรือว่าต้องให้ทบทวนซ้ำอีกรอบหนึ่งบนรถจะได้ยืนยันว่าสนิทกันมากแค่ไหน” นัยน์ตาของมณีไพรำเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดอย่างมากพร้อมกับที่เรียวปากนุ่มเม้มเข้าหากันแน่น ที่เถียงอะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลย

“อย่างนั้นก็เรียกฉันว่าไพรำละกัน” เธอไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้มาเรียกชื่อตนเองอย่างสนิทสนม

“ฉันจะเรียกว่าเมนี่” ตามความพอใจของตนเอง

“ฉันไม่ชอบ” รีบบอกให้รับรู้อย่างไม่ยอม

“ก็ตามใจเธอสิแต่ฉันจะเรียกเธอว่าเมนี่ บ้านเธออยู่ไหนบอกมา” เขาเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน

“ฉันอยู่ที่ถนนลินเดน” เธอจะหลอกให้อีกฝ่ายไปส่งที่นั่น แล้วก็จะได้หนีกลับบ้านหลังจากที่อีกฝ่ายกลับไปแล้ว

“ฉันรู้จัก” เจเดนตอบอย่างรับรู้ มณีไพรำไม่อยากคุยกับเขาจึงแกล้งทำเป็นหันไปทางอื่น เจเดนมองไปยังแผ่นหลังเล็กและยิ้มอย่างคาดเดา ‘ฉันรู้ว่าเธอพูดไม่จริงหรอกเมนี่ เธอก็คงโกหกเหมือนทุกครั้งน่ะล่ะ’

ชายหนุ่มต้องการพิสูจน์ว่าสิ่งที่ตนเองคิดมันถูกต้องหรือไม่จึงไม่ได้แย้งอะไรอีก และทำหน้าที่ขับรถไปยังสถานที่เธอบอก
++++++++++++++++
ชิ่งทำไมหนูมณี เจ้าหนี้หล่ออย่างนี้ หาไม่ได้ง่ายๆ นะ 5555
มีความสุขกับนิยายกันนะคะทุกคน แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ บ้ายบาย