Bloggang.com : albatross11 : ห้องวิเคราะห์ทางวิชาการ

ห้องวิเคราะห์ทางวิชาการ

เอามาใส่ไว้ให้คุยกันเป็นย่อหน้าเรื่องการแปลนะคะ ถ้าตรงไหนแปลผิดอยากให้ช่วยแก้หน่อยค่ะ จะได้ไปปรับปรุงที่เขียนไปแล้วค่ะ หรืออยากคุยว่า เรื่องคำศัพท์ก็มาให้ความรู้กันค่ะ แต่ถ้าอยากรีไรท์ช่วยกรุณารีไรท์ตั้งแต่ต้นจนจบตอนนะคะ

ถ้าใครอยากลองแปลไปที่ห้องคุณมาชูนะคะ

ตอนนี้ยุนบกใช้สรรพนาม “นาง” ตลอดทั้งตอนเลยนะคะ

*****************************************
"Yuna, both of you have to take care, I, should go." He got to his feet and started to move towards his horse.

"Master," Yunbok did not know what else to say but she had hoped that her master could stay around longer. After this farewell, it might be bidding goodbye for eternity.

“ยุน เจ้าทั้งสองดูแลตัวเองด้วย ข้าคงต้องไปแล้ว” เขาออกเดินตรงไปที่ม้า

“อาจารย์” ยุนบกไม่รู้ว่าจะพูดอะไร แค่อยากให้อาจารย์อยู่ต่ออีกสักพัก ร่ำลากันในครั้งนี้ อาจจะเป็นการสั่งลาชั่วชีวิต

"Mr. Danwon, could you please stay a while longer?’ Jeong-hyang said lightly after some pondering.

"Hyangya?" Yunbok did not understand what Jeong-hyang had in mind and was worried. She looked at Jeong-hyang, questions in her eyes. Jeong-hyang smiled slightly, holding her hands.

"Is there anything else?" Hongdo stopped, but did not turn around.

"I, have something to ask of you, is that possible?" Jeong-hyang said.
“อาจารย์ทันวอนคะ กรุณาอยู่ต่อสักครู่เถิดค่ะ” จองฮยางพูดขึ้นมาเบาๆ หลังจากขบคิดอะไรได้บางอย่าง

“ฮยาง” ยุนบกเกิดกังวลขึ้นมา ไม่รู้ว่าจองฮยางมีอะไรในใจ เขามองนางอย่างฉงนสนเท่ห์ใจ จองฮยางยิ้มบางๆ ยังจับมือเขาไว้

“มีอะไรรึ” ฮงโดชะงัก แต่ไม่หันหน้ากลับมา

“ข้ามีเรื่องขอร้องท่านค่ะ ไม่รู้ว่าจะมีทางเป็นไปได้ไม๊” จองฮยางกล่าว

"What is it? Please say it. If I can, I will help for sure," Danwon did not really understand or know Jeong-hyang. He only knew that this woman also had very deep feelings for Yunbok. He recalled the incident where both of them were in the Gisaeng House and were misunderstood by others that they were having an affair. Now, she must have known everything about Yuna’s background but she was still willing to keep her company and stay by her side. She must not be any ordinary woman. With that, Danwon was now seeing Jeong-hyang in a new light.

“มีเรื่องอะไร พูดมาได้เลย ถ้าข้าสามารถช่วยได้ ก็จะช่วยอย่างแน่นอน” ทันวอนไม่เข้าใจและไม่ค่อยรู้จักจองฮยาง เขารู้แค่ว่าผุ้หญิงคนนี้รักยุนบกอย่างมาก นางทำให้เขาคิดถึงเรื่องที่หอนางโลม ที่ทุกคนเข้าใจผิดว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ฉันชู้สาว ตอนนี้นางต้องรู้เรื่องราวทั้งหมดของยุนบกแล้ว แต่นางก็ยังปรารถนาจะอยู่เคียงข้างเขา นางต้องเป็นคนมีอะไรพิเศษ เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ทันวอนจึงมองนางในมุมใหม่

"I would like to first thank you for lending a helping hand and with the aid from the Painter, I was able to escape from Kim Jonyeon’s iron grip. I shall always remember the help you gave me. Today, I’ve finally got the chance to thank you, but I’m ill right now and have asked Painter to thank you on my behalf," she nodded lightly to Yunbok and made a ceremonial bow towards Hongdo.

“ก่อนอื่นข้าต้องขอบคุณที่ท่านกับช่างเขียนช่วยให้ข้าหลุดพ้นจากเงื้อมมือของคิมโจนึน ข้ายังระลึกถึงบุญคุณนั้นอยู่เสมอ ในที่สุดวันนี้ข้าก็มีโอกาสได้ขอบคุณท่าน แต่ตอนนี้ข้าป่วยอยู่จึงขอให้ช่างเขียนขอบคุณท่านแทนข้าด้วย” นางพยักหน้านิดๆ ให้ยุนบก และทำความเคารพอย่างเป็นทางการไปทางฮงโด
"You don’t need to thank me. As for the fact that I saved you. Perhaps it is what Yuna had said. Fate between people is not something which is constant or fixed. As for both of your future, please be alert and present yourselves properly," Hongdo looked ahead as he replied.

“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอกที่ข้าช่วยเจ้า บางทีอาจจะเหมือนที่ยุนพูดกระมัง โชคชะตาที่แทรกอยู่กับผู้คนไม่ใช่สิ่งแน่นอนตายตัว ในอนาคตเจ้าทั้งสอง จงอยู่อย่างไม่ประมาท และปฎิบัติตัวให้เหมาะสม” ฮงโดมองไปข้างหน้าขณะทีเขาตอบ

"I know where I stand and that I am of a lowly status and should not be bothering you, but.. there’s one thing which I can only ask help from you for now. Could you please promise me?’ for Jeong-hyang, Danwon was not only just a talented artist, but also a very kind hearted man.
“ข้ารู้ฐานะตนเองดี ว่าตัวข้าต่ำต้อยเพียงไร และไม่ควรจะเอ่ยปากรบกวนท่าน แต่... มีสิ่งหนึ่งที่ข้าอยากจะขอร้องท่าน ท่านจะให้รับปากกับข้าได้ไม๊คะ” สำหรับจองฮยาง ทันวอนไม่ได้เป็นแค่จิตรกรที่มีความสามารถเป็นเลิศเท่านั้น เขายังเป็นคนที่มีจิตใจเมตตากรุณา
"Oh, what is it?" Danwon was curious as to why Jeong-hyang would be bestowing him with a task.

"There’s a child with a very sad and wretched background. He has a very deep and complicated relationship with Painter and myself. I was wondering if I could entrust him to you and have the honour to be your apprentice." Jeong-hyang said respectfully.
“โอ้ เรื่องอะไรกัน” ทันวอนเริ่มอยากรู้เหมือนจองฮยางจะมอบสิ่งสำคัญให้เขา

“มีเด็กชายคนหนึ่งที่มีภูมิหลังที่แสนเศร้าและน่าเวทนา เขามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับช่างเขียนและข้า ข้าอยากจะมอบเขาให้ท่านดูแล และยอมรับเขาไว้เป็นศิษย์ท่าน” จองฮยางกล่าวอย่างสุภาพ

"Hyangya, you...," Yun-bok was startled at the request. Words that Jeong-hyang had told Yeombok came back. The only one Jeong-hyang could not let go at this moment was little Bok. Lady Min had already left the villa for almost three days and there still was not any news from her. It seemed that there was not much hope. Though Yunbok and Jeong-hyang avoided that particular topic, both of them were mentally prepared. If Lady Min’s master could not save Yunbok, then... Jeong-hyang seemed to be already making plans for the worst scenario and was planning for little Bok’s future. It seemed that Jeong-hyang was telling her in this way, "Though you also have someone else in your heart, but, I do not mind and do not care. I still want to be with you be it life or death.’ She shook her head vehemently. No, she could not allow Jeong-hyang to follow her right to the end.

“ฮยาง เจ้า...” ยุนบกตกใจกับคำขอร้องของนาง คำพูดที่จองฮยางเคยพูดกับยุมบก หวนกลับมา บกน้อยเป็นห่วงอันเดียวของจองฮยาง ฮูหยินมิน ออกจากบ้านหลิวเขียวไปเกือบ 3 วันแล้วและยังไม่มีข่าวใด ๆ จากนาง ความหวังของพวกเขาจึงเหลืออยู่ริบหรี่ แม้ว่าทั้งสองจะพยายามหลีกเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องนี้ แต่ก็ได้เตรียมใจไว้แล้ว ถ้าฮูหยินมินไม่สามารถรักษายุนบกได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น จองฮยางก็จะเตรียมทำสิ่งเลวร้ายกับตัวเอง และวางแผนสำหรับอนาคตบกน้อย ราวกับว่าจองฮยางกำลังบอกยุนบกแบบนี้ “ แม้ว่าท่านจะมีใครอีกคนในหัวใจ ข้าก็ไม่รังเกียจ และไม่ใส่ใจ ข้ายังคงต้องการอยู่กับท่านไม่ว่าท่านจะเป็น หรือตาย นางส่ายหัวอย่างร้อนรุ่ม ไม่ นางไม่สามารถปล่อยให้จองฮยางตามเขาไปจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต

"No! You can't..." began Yunbok furiously, she grabbed at the hand Jeong-hyang placed over her mouth to silence her. She stilled as she heard Hongdo stepping back to the door.
“ไม่ เจ้าทำอย่างนั้นไม่ได้” ยุนบกเริ่ม มีทีท่าเกรี้ยวกราด เขาฉวยมือจองฮยาง มาปิดปากนาง บอกให้เลิกพูด นางยังคงนั่งนิ่งเมื่อได้ยินฮงโดเดินกลับมาที่ประตู
"Why are you entrusting him to me?’ Hongdo was puzzled.
“ทำไมเจ้าถึงไว้ใจมอบเขาไว้กับข้า” ฮงโด สงสัย
"Because you are a decent man whom I admire and respect. And you are also the person Painter and I trust most. You are the only one whom I can ask this favour of. I really hope that this child could be with a good and decent man. To learn what is there to learn in this life and grow up to be an upright person. Furthermore, this child likes painting the best. If he could receive Korea’s highest ranked official painter, Mr Danwon’s teaching, that will be the best thing I, as his foster mother could do for him." Jeong-hyang said.

“เพราะท่านเป็นคนที่น่านับถือ ที่ข้าชื่นชมและเคารพ และท่านก็เป็นคนที่ช่างเขียนและข้าไว้ใจมากที่สุด ท่านเป็นคนเดียวที่ข้าจะขอร้องให้รับเขาไปเลี้ยงดู ข้าหวังว่า เด็กน้อยคนนี้จะได้อยู่กับคนที่ดีและเหมาะสม ได้เรียนรู้ในสิ่งที่ถูกที่ควร และเติบโตขึ้นเป็นคนที่ซื่อตรง และอีกเหตุผลหนึ่งคือ เด็กคนนี้ชอบวาดภาพเป็นที่สุด ถ้าเขาได้เป็นลูกศิษย์จิตรกรเอกของเกาหลี ได้รับการสอนสั่งจากอาจารย์ทันวอน นี่คงจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ที่แม่บุญธรรมอย่างข้าจะทำให้เขาได้” จองฮยางกล่าว

Jeong-hyang looked at Yun-bok with her eyes filled with tears and asked, "Painter, don’t you think that this is indeed a good plan? For now, I’m gravely ill, you’re taking me away to foreign places to search for the right remedies? How would it be possible for both of us to take care of a child? Is it even possible to let him just tag along? Other than both of us, the only one whom we can entrust the child with would be none other than Mr. Danwon right?"
จองฮยางมองยุนบกด้วยดวงตาที่เอ่อไปด้วยน้ำตา “ช่างเขียน ท่านไม่คิดเหมือนข้าหรือว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วสำหรับตอนนี้ ข้ากำลังป่วยหนัก ท่านต้องพาข้าไปต่างเมืองเพื่อหาที่รักษาตัวกับข้า แล้วเราสองคนจะดูแลเด็กได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เขาตามไปด้วย นอกจากเราทั้งสองแล้ว คนเดียวที่เราสามารถไว้ใจมอบเด็กคนนี้ให้อยู่ในการดูแล ก็ไม่ใครอื่นแล้ว นอกจากอาจารย์ทันวอน ที่ข้าพูดมานี้ถูกต้องหรือไม่”
Yunbok slumped in defeat. Unless she wanted to raise a ruckus there and then, she would have to follow Jeong-hyang's lead. She pushed away the hand covering her mouth. "Of course. Both of us are going to, ah, some foreign places. It’s so far. How could it be possible to bring the child along?"

ยุนบกคอตกยอมรับความพ่ายแพ้ แม้ว่านางอยากจะเอ่ยโต้แย้ง และแล้ว นางก็ยอมทำตามจองฮยางโดยดี ยุนบกลดมือที่ปิดปากนางออก “แน่นอน เราทั้งสองกำลังจะ เอ่อ ไปต่างเมือง ที่ห่างไกล แล้วเราจะพาเด็กไปด้วยได้อย่างไร”

"Alright, if that’s the case, Yuna, the child both of you mentioned, just hand him to me," hearing both of their conversation and seeing the shadow lying on the bed, Danwon did not bear the slightest suspicions.

"Mr. Danwon, I shall remember your kindness forever," Jeong-hyang felt relief the instant Danwon agreed.

“ตกลง ถ้าเป็นเช่นนั้น ยุน ส่งเด็กที่เจ้าพูดถึงมาให้ข้า” ได้ยินคำพูดของทั้งสองและเห็นเงาที่นอนอยู่บนเตียง ทันวอนจับพิรุธไม่ได้แม้แต่น้อย

“อาจารย์ทันวอน ข้าจะจดจำความเมตตาของท่านไปจนชั่วชีวิต” จองฮยางรู้สึกโล่งใจที่ทันวอนตอบรับทันที

Looking at Jeong-hyang’s relieved expression. Yunbok was touched by her unwavering feelings. If Yunbok and Jeong-hyang were to really leave Yeombok forever, he would have no one to depend on. He would be like Yunbok who had lost both parents at a young age. Now that Yunbok would not have much time left in this world, the most hurtful thing to see was that while Jeong-hyang could not bear to part with her lover, she also could not bear to leave her young child, how could she make a choice?

เห็นสีหน้าโล่งใจของจองฮยาง ยุนบกสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงของนาง ถ้ายุนบกและจองฮยางจากยุมบกไปตลอดกาลจริงๆ เขาจะไม่มีใครเป็นที่พึ่ง เขาจะเหมือนยุนบกที่สูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก ณ เวลานี้ยุนบกไม่มีเวลาเหลือมากนักในโลกใบนี้ ความเจ็บปวดร้าวที่สุดคือการได้เห็นจองฮยาง ที่ทั้งทนไม่ได้ที่ต้องจากคนรักไป ในขณะเดียวกันนางก็ทนไม่ได้ที่จะต้องจากเด็กชาย แล้วจะให้นางทำอย่างไรได้อีก

"Is that the only choice?" she wanted to shake Jeong-hyang. To Yunbok, there was only one sane logical choice to make.

"Painter, haven’t you always said that being able to be Mr. Danwon’s apprentice is the best thing which happened in your life? Being able to entrust Yeombok to Mr Danwon who is such an upright and decent man and even able to learn painting from him, isn’t that that child’s blessing, Painter?’ Jeong-hyang had a slight smile while she caressed Yunbok, trying to console and ease her anxiety.

“ไม่มีทางเลือกอื่นเลยหรือ” นางอยากเข้าไปเขย่าตัวจองฮยาง สำหรับยุนบกแล้วนางอยากให้จองฮยางตัดสินใจอย่างมีสติ ด้วยเหตุผล

“ช่างเขียนคะ ไม่ใช่เป็นท่านหรือคะที่พูดเสมอว่าการได้เป็นศิษย์ของอาจารย์ทันวอนคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นในชีวิตของท่าน ให้ยุมบกได้อยู่ในความดูแลของอาจารย์ทันวอนที่ซื่อตรงและมีเกียรติ และยังได้เรียนรู้เรื่องการวาดภาพจากเขา นั่นน่าจะเป็นพรอันประเสริฐสำหรับลูกบกนะคะ ช่างเขียน” จองฮยางยิ้มนิดๆ ขณะที่สัมผัสไล้ตัวยุนบก พยายามที่จะปลอบโยน คลายความวิตกให้เขา

"I still think..."

"Yes, Painter, didn’t you promise me that you wouldn’t leave me ever again?" Jeong-hyang cut across Yunbok, afraid that she might blurt out the truth. "You said that you’ll bring me to somewhere far and foreign to get the best remedy, isn’t it? Even if we aren’t able to look for it, you will also not leave me alone, don’t tell me that you’ve forgotten? Don’t tell me that you want to bring Yeombok along to wander around?"
“ข้าก็ยังคิดว่า....”

“ใช่ค่ะ ช่างเขียน ไม่ใช่ท่านหรือคะที่สัญญากับข้าว่าท่านจะไม่จากข้าไปไหนอีกแล้ว” จองฮยางตัดบทยุนบกกลัวว่าเขาจะโพล่งความจริงออกมา “ท่านบอกข้าว่าท่านจะพาข้าไปต่างเมืองที่ห่างไกลเพื่อหาวิธีรักษาที่ดีที่สุด ถ้าเราไม่สามารถเสาะหาได้ ท่านก็จะไม่ทิ้งให้ข้าอยู่เพียงลำพัง อย่าบอกข้านะคะ ว่าท่านลืมที่พูดไปหมดแล้ว และอย่าบอกข้าว่าท่านจะพายุมบกร่วมเดินทางไปด้วย”
"Yuna?" Listening to their conversation, Danwon got worried as he did not know what kind of trouble both of them were facing.

"Mr. Danwon, I shall entrust that child to you. Tomorrow, someone will bring him to see you. I appreciate all of your help," Jeong-hyang reached out and covered Yunbok’s mouth gently as she made to speak again. She was smiling calmly but tears were cascading.
“ยุน” ได้ฟังที่ทั้งสองสนทนากัน ทันวอนเริ่มวิตกเพราะเขาไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังประสบปัญหาอะไร

“อาจารย์ทันวอนคะ ข้าจะมอบเด็กชายให้อยู่ในความดูแลของท่าน พรุ่งนี้ จะมีคนพาเขาไปพบท่าน ข้าซาบซึ้งสำหรับความช่วยเหลือของท่านยิ่งนัก” จองฮยางเอื้อมมือออกมาปิดปากยุนบกอย่างนุ่มนวล เมื่อเห็นเขาทำท่าจะพูดอีก นางยิ้มอย่างใจเย็นแต่น้ำตาร่วงลงมาเป็นสาย

"Yuna, have both of you met some trouble?" Danwon started to worry.

"N..no, Master, we are really fine. It’s just that for now, it’s impossible to take care of that piteous child. Please, that child’s fate has been intertwined deeply with both of us. We’ll meet again in the future for sure," she removed Jeong-hyang’s hand from her mouth. Reading her determined expression, she could not do anything else but humour her. She had already tried to divert Jeong-hyang from the course she set, a third attempt would be to no avail.
“ยุน เจ้าทั้งคู่มีปัญหาอะไรรึ” ทันวอนเริ่มกังวล

“มะ ไม่มีอาจารย์ เราสบายดี ก็มีแต่เรื่องนี้ที่เราไม่สามารถเลี้ยงดูเด็กที่น่าสงสารคนนี้ได้ ได้โปรดกรุณาด้วยเถอะ โชคชะตาของเด็กคนนี้ผูกพันอย่างลึกซึ้งกับเราสองคน เราจะได้พบกันอีกในอนาคตอย่างแน่นอน” ยุนบกเอามือจองฮยางออกจากปากนาง อ่านจากสีหน้าที่ตัดสินแล้วอย่างแน่วแน่ของนาง นางจะทำอะไรได้อีกนอกจากยอมทำตามที่นางต้องการ นางพยายามทำให้จองฮยางเปลี่ยนใจจากวิถีทางที่นางคิดมาแล้ว แต่ไม่เคยได้ผล

"Alright, I promise both of you. Tomorrow, I’ll be waiting at the inn. Both of you please take care." Danwon answered and looked back at both of them for the last time before turning around to swing himself on the horse and ride away. Listening to the fading galloping sounds, Jeong-hyang removed the gat on her head weakly, blew out the oil lamp and dropped gently beside Yunbok who pulled the bedcovers over both of them.

“ตกลงตามนี้ ข้าให้สัญญากับพวกเจ้า พรุ่งนี้ ข้าจะรออยู่ที่โรงเตี๊ยม เจ้าทั้งสองดูแลตัวเองด้วย” ทันวอนตอบแล้วเหลียวกลับมามองทั้งคู่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะหันกลับไป กระโดดขึ้นหลังม้า ขี่ออกไป เมื่อได้ยินเสียงควบม้าค่อยๆ จางหายไป จองฮยางก็ถอดหมวกออกอย่างสิ้นเรี่ยวแรง ดับตะเกียง ล้มตัวลงนอนข้างยุนบกที่เป็นคนดึงผ้าห่มมาห่มคลุมร่วมกัน

"That was not what I had in mind," she muttered. "You did it, you really really did it," she sighed in anguish, staring into the dark. "Must you..." she stopped as she realized Jeong-hyang was shaking uncontrollably in her grief. Silently, she gathered her in her arms.

“นั่นไม่ใช่อย่างที่ข้าคิดไว้” ยุนบกพึมพำ “เจ้าทำลงไปแล้ว เจ้าได้ทำลงไปแล้วจริงๆ นางถอนใจอย่างเจ็บร้าวในอก มองออกไปในความมืด “นี่เจ้าต้อง...” นางหยุดพูด รู้สึกได้ถึงร่างจองฮยางที่สั่นระริกเพราะข่มความเศร้าเสียใจไว้ไม่ได้ ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ นางรวบนางเอาไว้ในอ้อมแขน

In the middle of the chilly winter night, a man was riding a horse on a path from Pyongyang. His heart was filled with warmth, because today, he had the chance to see the person he had been missing all this while and hear her voice. He now knew that he was also deep her heart, he knew that she would be living her life freely from now on. Paint anything as she pleased. The surrounding was eerily silent and the only company he got was the moon but he was happy. He laughed out at the sky and shouted, ‘My friend, have you seen your daughter? She is really similar to you, she will be the best custom painter. My friend, look! She is as free as you are. What and who else could restrict her? Haha!’ he shouted with joy as his tears rolled down, this was not tears of sorrow or pain, perhaps there was a little jealousy, but, for this bold and unrestrained man, this small amount of pain was nothing.

หน้าหนาวกลางดึกในคืนที่เย็นจัด ชายคนหนึ่งกำลังควบม้าตามทางที่ทอดยาวจากเปียงยาง หัวใจของเขาตอนนี้อบอุ่นเหลือเกิน เพราะวันนี้ เขาได้พบ ได้ยินเสียง ผู้ที่ตนเองโหยหามาโดยตลอด ได้รู้ว่าส่วนลึกของหัวใจนางมีเขาอยู่ในนั้น เขารู้ว่านางจะได้อยู่อย่างเป็นอิสระตั้งแต่บัดนี้ไป ได้วาดทุกสิ่งตามที่ใจปรารถนา แม้บรรยากาศโดยรอบในขณะนี้จะวังเวงชวนขนลุก มีเพียงพระจันทร์ที่ลอยอยู่บนฟ้าเป็นเพื่อน เขามีความสุขเหลือเกิน เขาเงยหน้าขึ้นมองฟ้าหัวเราะออกมาพร้อมกับตะโกน ‘เพื่อนข้า ท่านเห็นลูกสาวของท่านไม๊ นางเหมือนท่านมากเลยทีเดียว นางจะเป็นจิตรกรที่ยอดเยี่ยมที่สุด เพื่อนข้า ดูนางสิ นางจะได้ทำทุกสิ่งตามใจปรารถนาเช่นเดียวกับท่าน ไม่มีอะไร หรือใครจะไปกะเกณฑ์ให้นางทำอะไรได้อีก ฮ่า ฮ่า ! เขาตะโกนออกด้วยความปิติ น้ำตาไหลนองเต็มใบหน้า ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้าหรือความเจ็บปวด แต่เป็นน้ำตาที่ปนมากับความอิจฉา เจ็บในใจเล็กน้อยแค่นี้ทำอะไรคนที่เข้มแข็งและใจกว้างอย่างเขาไม่ได้หรอก

Create Date : 24 ธันวาคม 2552

Last Update : 25 ธันวาคม 2552 11:32:52 น.

135 comments

Counter : 2691 Pageviews.

ห้องนี้ เหงา วังเวง ไร้แล้วซึ่งนักวิชาการ แต่น่าจะมีคนมาแอบดูอย่างแน่นอน จะลงต่อไปทุกตอน มาแอบดูได้นะคะ