1 คร้าบบบบ

ชอบทุกตอนอ่ะคับ

แต่ที่ชอบที่สุดก็คงเป็นตอนที่เค้าสองคนเจอกันที่ร้านขายผ้ามั้งคับ

เพราะว่าาาา "จองฮยางสวยสุดๆเลย" ^^

คุณ wonwon มีรางวัลมาล่อ ต้องยอมซักครั้ง

ชอบความอบอุ่นที่ 12/1
"มืออุ่น ค่อยๆ เลื่อนมาจับมือนางประสานกัน ยุนบกบีบมือจองฮยางแน่น เหมือนจะพูดว่า ‘สาวน้อย คิดอะไรเหลวไหลอีกแล้วใช่ไม๊ ทำไมยังไม่ยอมนอนอีก อย่าบอกนะว่าเจ้ายังกังวลเรื่องข้า’ จองฮยางยังจับมือนั้นไว้ไม่ยอมปล่อย นางหันหน้ามาทางยุนบก แต่เขาไม่ลืมตาขึ้นมามองนาง เขาหลับตามีรอยยิ้มพริ้มอยู่บนใบหน้า เห็นได้อย่างชัดเจนถึงความภาคภูมิใจในชัยชนะ เหมือนกับเขาจะพูดว่า ‘สาวน้อย เจ้าลืมไปแล้วหรือ ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าจะไม่จากเจ้าไปไหน แล้วเจ้ายังจะกังวลและกลัวเรื่องอันใดอีก’ ได้เห็นเช่นนี้จองฮยางผ่อนคลายไปอีกเปราะหนึ่ง และรู้สึกว่านางได้ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ความกังวลและเป็นทุกข์มลายหายไป นางแปลกใจว่าระหว่างที่เกิดเหตุการณ์ร้ายนางไม่สามารถทำใจให้สงบและมั่นคงเหมือนเคยได้ ทำให้นางรู้สึกเขินอายขึ้นมา หันกลับมาหอมหน้าผากลูกอีกครั้ง แล้วนางก็ดำดิ่งเข้าสู่ภวังค์ ทั้งคู่ยังคงจับมือกันไว้อย่างนั้น ไม่ปรารถนาจะแยกจากกันแม้สักวินาทีเดียว"

ชีวิตนี้ต้องการอะไรอีกล่ะ ในเมื่อมีคนที่รักอยู่ตรงหน้า จับมือถ่ายเทความรู้สึกดีๆให้ก่อนนอน ฝันร้ายให้มันรู้ไปเนอะ

คุณ WON WON ชอบตอนที่ฮูหยินมินบอกว่าสองคนไม่น่ารักกันตั้งแต่แรกแต่พอได้มาอยู่ด้วยกันกลับเข้ากันได้อย่างดีความรักรักท้ต้องหาอะไรในโลกมาอธิบาย ประมาณเนี่ยะคะอ่านตอนนี้แล้วมันยิ้มกว้างกว่าทุกตอนคะ ชอบเพราะบางที่เรื่องบางเรื่องถ้ามีคนเข้าใจมันก็ทำให้เรามีกำลังใจคนเรามองได้หลายมุมหลายแบบคะ

ชอบตอนนี้มากๆเลย
“ข้าไม่ปรารถนาจะจากเจ้าไปเช่นกัน ชีวิตนี้ข้าขอเพียงได้ฟังเจ้าเล่นคายากึม แค่ได้กินอาหารที่เจ้าทำ เพียงได้สอนบกน้อยวาดรูป ได้จับมือเจ้าจนหลับไปทุกคืน ชีวิตนี้ข้าไม่ต้องการจะจากเจ้าแม้สักวินาที ข้ายังไม่อยากตาย” เขาพูดเสียงกระซิบ

...แทนคำขอบคุณน้ำใจคุณ won won ที่กรุณาแบ่งปันภาคต่อของความรักอันงดงามด้วยคำแปลที่งดงามเช่นกัน...

ภาพนี้เจ้าเงาะเพิ่งวาดเสร็จเมื่อคืน และได้ส่งเป็นการ์ดให้เพื่อนเจ้าเงาะทุกคน
จึงขออวด เอ๊ย ขออนุญาตส่งภาพนี้ให้คุณ won won และเพื่อนๆ ณ ที่นี้ด้วย

"...การ์ดจากใจ ภาพวาด apple blossom..."

"...ขอให้ภาพนี้เป็นดังการ์ดช่วยส่งผ่านความปรารถนาดี คำขอบคุณ ความหวัง กำลังใจ แทนคำอวยพรมายังพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ทุกท่าน
ขอให้ความสุขจงผลิบานในใจทุกคนนับแต่นี้ไป..."

โปรดตาม link นี้ไป
//www.thaiddns.com/thaiddns/html/uploadfile/apple_blossom_since2007-2009_1024.jpg

ชื่อภาพ: " apple blossom since 2007-2009 "
เทคนิค : สีอะครีลิคบนผ้าใบ 40 x 30 ซม.

ศิลปิน:
๓๓๓๓๓๓๓๓๙
@^____^@/'')

ปล. ปกติไม่เคยดู/ตาม Series เกาหลี... แต่หลังจากได้ดู ซินยุนบก The Painter of the Wind
วิญญาณศิลปินเข้าสิงลุกมาจับพู่กันจัดการภาพมาราธอนที่วาดมาตั้งแต่ปี 2007 จนเสร็จสิ้น

คุณเจ้าเงาะ รูปวาดของคุณสวยมากค่ะ

พรที่คุณได้มอบให้ ขอกลับไปสู่คุณด้วยค่ะ

มีความสุขจัง ^_^

ประทับใจฉากที่เฮียบกของเราได้เจอเจ๊ฮยางอีกครั้ง เรียกความทรงจำที่ทั้งคู่เกี้ยวกันที่ร้านผ้าขึ้นมาทันที
เราใช้ความรู้สึกของเราเปรียบเทียบกับฉากนี้ที่เรารอคอยการพบกันอีกครั้งของเฮียกะเจ๊ (หลังจากดูภาคแรกจบความรู้สึกมันเหมือนค้างคาใจอยู่ หนังจบแต่เราไม่ยอมจบด้วย เหมือนเรารออะไรซักอย่าง..
และแล้ว..เย้..เย้..เราก็ได้คุณ won won เข้ามาเติมเต็มความรู้สึกที่มันครึ่งๆกลางๆค้างๆคาๆให้หมดไป
ขอบคุณคุณ won won มากเลยคร๊าบ
รัก won won ที่ซู๊ดดดดดดดดดด
จุ๊บ..จู๊บบบบบบบบบ

ไม่มีคำบรรยายใดๆ
รู้สึกได้ด้วยใจก็พอ

^^ สู้ๆนะ wonwon

คุณเงาะ ภาพสวยมาก
เห็นแล้วอยากเด็ดใบไปทำกระเพาหมูสับ
ขอโทด เห็นอะไรเป็นของกินไปซะหมด
ขอโทดคุณ wonwon ที่นอกเรื่อง
ภาพสวยจริงๆ

เอารางวัลมาล่อแบบนี้ ขอกลับไปอ่านละเอียดอีกรอบนะคะ อิอิ แล้วจะมาตอบค่ะ 5555

เห็นภาพวาดของคุณ เจ้าเงาะ แล้วสวยมากๆ
รู้สึกว่าห้องใหม่ดูเงียบๆๆนะครับ
ประทับใจทุกฉากที่มีเฮียกะเจ้ฮยาง อยู่คู่กัน
อิอิ ลงfic ใหม่ไวไวนะครับ สู้ๆๆ!

ชอบฉากนี้ค่ะ
“ข้าไม่อยากหลับ ข้ากลัวว่านี่จะเป็นเพียงความฝัน เกรงว่าถ้าตื่นมาทุกอย่างจะมลายหายไป” นางพูดอย่างกลัวๆ นิ้วมือยังอยู่ที่รอยแผลเป็น

“ไม่ มันต้องไม่เป็นเช่นนั้น พรุ่งนี้เจ้าตื่นขึ้นมา ข้าจะยังอยู่ตรงนี้ ข้าอยากฟังเจ้าเล่น
คายากึม กินข้าวปั้นที่เจ้าทำ สอนบกน้อยวาดรูป” ยุนบกกระซิบข้างๆหู
“ช่างเขียน ท่านช่างดีกับข้านัก ดีจริงๆ....”
ความตื่นเต้นและความปลื้มใจที่ได้รับ ทำให้นางเหน็ดเหนื่อย
โดยไม่รู้ตัวนางก็ผลอยหลับไป ยุนบกนอนชมพระจันทร์นอกหน้าต่าง
ความคิดสุดท้ายก่อนจะเผลอหลับไป
“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าไม่แน่ใจว่าชะตาของลูกสาวท่านถูกกำหนดไว้อย่างไรแต่ข้ามิปรารถนาจะจากหญิงผู้นี้ไปไหนอีกแล้ว
ถ้าเราสามารถอยู่ด้วยกันได้ในชีวิตนี้ นี่มิใช่ที่สุดของความสุขหรือ

ขอบอกว่าประโยคนี้ประทับใจสุดๆๆที่จอง ฮยางบอกยุนบกว่า
"ข้าก็ไม่อยากจะทำกับเขาเช่นนั้นหรอก แต่ต้นเหตุทั้งหมดอยู่ที่ตัวข้า ข้าไม่สามารถปล่อยท่านที่ใช้ชีวิตอ้างว้างมาตลอดให้จากไปเช่นนี้ได้ ข้าทำใจไม่ได้” นางกล่าวด้วยท่าทางที่ตัดสินใจมาเป็นอย่างดีแล้ว ในที่สุดนางก็หันมามองหน้าเขา ดวงตาของนางฉายแววเด็ดเดี่ยวและรักใคร่ “ท่านสามารถทิ้งทุกอย่างเพื่อข้าได้ ข้าก็ไม่ได้ต่างไปจากท่าน สถานที่ที่ท่านกำลังจะไป มันมีแต่ความมืด หนาวเหน็บ เปล่าเปลี่ยว ทำไมท่านจึงไม่ให้ข้าไปอยู่เคียงข้างท่าน โลกนี้ที่ปราศจากท่าน ยังเหลืออะไรให้ข้าหวังได้อีก ข้าสัญญากับท่านแล้วว่าข้าจะตามท่านไปไม่ว่าท่านจะไปไหน ข้าจะอยู่กับท่าน"

ห้องนี้ใช่มั้ยคะห้องใหม่ แอบบื้ออยู่ได้ตั้งนาน
เดี๋ยวไปหาก่อนค่ะ เดี๋ยวกลับมาตอบ เอมันอยู่ภาพที่เท่าไหร่หว่า

ความผิดยังคงค้างคาอยู่ในใจ หลังจากที่ไปทำห้องแนะนำตัวเละเทะ ไปซะแล้ว

แถมยังตอบไม่ครบด้วยขอตอบในนี้แทนนะคะ
ระดับความชอบ 2 มุนนั้นไม่รู้จะประมาณอย่างไรแล้วค่ะ จำนวนผู้รัก 2 มุน ดิฉันคิดว่าน่าจะมีเยอะ ๆ นะคะ ขอเดาเป็น 222 นะคะ

ขออภัยอีกครั้งนะคะ

และขอส่งการบ้าน ฉากที่ชอบ อยู่ในภาพวาดที่ 17 ค่ะ
เป็นภาพที่มินฮูหยิน คิด.......
คงบอกได้แค่นี้ค่ะ ไว้คุณ won won แปลถึงฉาก 17 แล้วจะมาเล่าต่อ จริงแล้วชอบหลายฉาก แต่ฉากนี้ชวนจินตนาการดีค่ะ....หยิวกิ้ว

ชอบตอนที่ทั้งคู่ได้เจอกันที่บ้านของคิมโจนึน
ช่างซาบซ่านเข้าไปในจิตใจอะไรเช่นนี้

ขอคิดอีกทีนะคะ

อืมร้องไห้ไปหลายฉากเลย

แล้วเดี๋ยวจะมาตอบใหม่นะคะ

อืมมมม.อยู่ไหนน้ออออออ

จ๊ะเอ๋ ขอบคุณนิที่เข้าชมภาพกันนิๆ

...เจ้าเงาะ ชอบตอนที่พวกเรามารวมตัวกันที่นี่ เป็นกำลังใจให้คู่รักใต้แสงจันทร์นิๆ เลย

๓๓๓๓๓๓๓๓๙
@^_____^@/'') {nite nite}

ชอบมากเลย บทนี้ จะร้องไห้

“ข้า .... ข้าตามกลิ่นหอมของดอกไม้มา และมั่นใจว่าดอกไม้ดอกนั้นอยู่เบื้องหน้าข้า” เสียงยุนบกสั่นสะท้าน ขณะพยายามกลั้นน้ำตา พร้อมกับเดินมาข้างหน้าช้าๆ ใกล้เข้ามา

“ผีเสื้อจะมาเที่ยวดอมดมดอกไม้ง่ายๆ ได้อย่างไร” ชั่วขณะที่จองฮยางได้ยินคำพูดนี้ ความเศร้าวิ่งเข้าเกาะกุมหัวใจนางอย่างไม่ทันตั้งตัว เรียกความทรงจำตอนที่ทั้งคู่พบกันที่ร้านขายผ้าขึ้นมาทันที ถึงนางจะอยากตอบด้วยรอยยิ้มเพียงไร แต่น้ำตาที่สะสมมานานปี ก็ยังไหลรินลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง

“ใช่นางไม๊ เป็นนางใช่ไม๊ เป็นไปได้อย่างไร เป็นแบบนี้ได้อย่างไร”ยุนบกยังคงถามคำถามเดิมซ้ำไปซ้ำมา ยังคงไม่เชื่อสายตาตัวเอง รู้สึกหวาดหวั่นและกลัว ความผิดหวัง ถ้าเขาจะเชื่อในสิ่งที่เห็น

“ดอกไม้สวยย่อมดึงดูดผีเสื้อโดยธรรมชาติอยู่แล้ว”

“ใช่ว่าดอกไม้จะถูกดอมดมโดยผู้ใดก็ได้”

“เช่นนั้นดอกไม้ไม่ปรารถนาผีเสื้อ”

“เป็นท่าน เป็นท่านจริงๆ”

“ไม่ ไม่ใช่ข้า ทำไม ทำไมเจ้าถึงเพิ่งมาพบข้าที่นี่”

แม้ ว่าทั้งสองจะมองเห็นกันได้อย่างรางเลือนในความมืด พวกเขาก็ยังพูดคุยกันเหมือนมีเพียงเขาสองคนบนโลกใบนี้ ต่างคนต่างเขยิบเข้าใกล้กันขึ้นทุกที ในที่สุด แขนทั้งสองที่ยื่นออกไปก็สัมผัสกัน จับกันไว้แน่น ทันที่ที่ได้สัมผัสกัน ความเคลือบแคลงทุกสิ่งมลายหายไปสิ้น คนนี้ คนเดียวที่หัวใจถวิลหา คนเดียวที่ห่วงใย ในขณะมองลึกเข้าไปในดวงตาของกันและกัน พวกเขาสะอื้น นำตาไหลพราก แล้วก็ยิ้มออกมา ในตอนนี้ยุนบกไม่สนใจว่าผู้ที่อยู่ต่อหน้าตอนนี้จะเป็นคนหรือปีศาจ เขาเพียงต้องการจะอยู่ใกล้กับนาง ต้องการให้นางอยู่ ต้องการที่จะกอดผู้หญิงของเขาที่เพิ่งได้กลับคืนมาคนนี้แน่นๆ

“ดอกไม้ที่มีหนามแหลมมากเกินไป ไม่ใช่ดอกไม้แต่เป็นยาพิษ”


แปลได้จับใจจริงๆ
ยาวหน่อยนะค่ะ แต่ฉากนี้เป็นฉากที่เห็นภาพได้อย่างชัดเจนเลยอะค่ะ ทั้งสองคนเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ไม่คิดว่าจะได้เจอกันแล้วในชาตินี้และเวลาล่วงเลยมานานมาก แต่เมื่อพอได้มาเจอกันคำพูดที่ออกมากลับเป็นบทสนทนาเมื่อเขาและเธอเจอกันครั้งแรกในร้านนผ้า เพียงแต่คนละอารมณ์กันเท่านั้น จะเห็นได้ว่าบทสนทนาไม่ได้ถามไถ่ทุกข์สุขดิบ แต่แค่ขุดคำพูดนี้ออกมา เรื่องราวทั้งหมดก็ตีกลับเป็นความห่วงหาได้ทันที ซึ่งตอนนี้เป็นอารมณ์ที่ลึกซึ้ง ดีใจ ปวดร้าว เหลื่อเชื่อ ถวิลหา ห่วงใย ห่วงหา คิดถึง อยากหัวเราะแต่ในขณะเดียวกันก็น้ำตาก็พร้อมจะพรั่งพรูออกมาให้ได้ เรียกได้ว่าครบรส สุขปนเศร้า เคล้ากันไป

“ทำไมท่านจึงคิดเช่นนั้นคะ แม้ว่าทุกคนในโลกจะอยากชื่นชมดอกไม้สดงดงาม แต่ทว่าแม้แต่ดอกไม้ดอกเล็กที่ไม่น่าดูก็ปรารถนาที่จะบานสะพรั่งในมือของผู้ รู้คุณค่า ผิดด้วยหรือคะ” นางกล่าวเบาๆ มองผู้ที่นางเฝ้าแต่คิดถึงมานานแสนนาน

“จองฮยาง” ยุนบกไม่ต้องการจะคิดถึงเรื่องอะไรแล้วในนาทีนี้ เขาไม่ต้องการจะคิด เขาเพียงต้องกอดนางไว้แน่นไม่ให้ไปไหน เพิ่งจะเข้าใจในตอนนี้เองว่า เขาโหดร้ายกับนาง เขาตัดสินใจได้แล้ว ต่อจากนี้ไป เขาจะไม่ยอมปล่อยให้นางไปไหน จะอยู่ดูแลนางให้ดี รู้ซึ้งถึงคุณค่าของผู้หญิงคนนี้ที่ได้มอบหัวใจให้เขาได้เพียงคนเดียว

“ท่านจะกรุณา อย่าให้ข้าต้องจากท่านไปไหนอีกจะได้ไม๊คะ เป็นไปได้ไม๊คะ ข่างเขียน”

ในอ้อมกอดที่อบอุ่นและอ่อนโยนเช่นนี้ นางกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อีกแล้ว

“ไม่ ข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้ว” เขาไม่รู้จะทำอย่างไรในตอนนี้ ไม่รู้ว่าจะปลอบนางอย่างไร น้ำตานางไหลอาบแก้ม เขาประคองใบหน้านาง จูบที่เปลือกตาและน้ำตาอย่างทะนุถนอม อยากจะนำความเจ็บปวดและความเศร้าออกมาจากตัวนาง

บทนี้ครับ.......อบอุ่น อ่อนหวาน ความรักหอมฟุ้งกระจาย.....^_^

ชอบที่สุดของภาคนี้คงเป็นตอนที่เฮียพูดกะเจ๊ตอนที่รู้ว่าตัวเองโดนยาพิษ...

“ข้าไม่ปรารถนาจะจากเจ้าไปเช่นกัน ชีวิตนี้ข้าขอเพียงได้ฟังเจ้าเล่นคายากึม แค่ได้กินอาหารที่เจ้าทำ เพียงได้สอนบกน้อยวาดรูป ได้จับมือเจ้าจนหลับไปทุกคืน ชีวิตนี้ข้าไม่ต้องการจะจากเจ้าแม้สักวินาที ข้ายังไม่อยากตาย” เขาพูดเสียงกระซิบ

โดยเฉพาะ...ได้จับมือเจ้าจนหลับไปทุกคืน

เพราะตัวละครสองตัวนี้ในภาคที่แล้ว ใช้การจับมือส่งความรู้สึกถึงกันแค่เค้าจับมือกันคนดูอย่างเราๆยังอินได้มากมาย
ทำให้เรารู้ว่าเค้ารักมากๆๆๆๆๆ

ขอตอบประโยคเดียวทีชอบก่อนนะคะ ประโยคที่โดน

อันนี้ตอบใหม่จากที่เคยตอบไปแล้วในตอน 13

"พวกเขาไม่ใช่สามีภรรยา แต่พวกเขารักกันอย่างลึกซึ้ง อย่างไม่เกรงกลัวในความเป็นหรือความตาย"

เหตุผล -- เพราะมันเป็นคำโปรยที่บอกทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในนิยายเรื่องนี้ มันบอกชัดเจนว่า นิยายนี้เขียนให้แฟนบกฮยางเท่านั้น แล้วแค่ประโยคต้นๆของเรื่องนี้ก็"เติมเต็ม"สิ่งที่ขาดไปจากในละครให้ข้าเจ้าได้

แค่ประโยคนี้ก็ตัดสินใจต้องพรินท์นิยายอังกฤษยาวตั้ง 180 หน้ามานั่งอ่านภายในสองสามวันโดยไม่เป็นอันกินอันนอน ฮ่าๆ อ่านไปก็แปลออกบ้าง ไม่ออกบ้าง แต่ทำให้รู้ว่าเขารักกันอย่างไร ก็สุดซึ้งแล้วจ้า

ชอบตอนที่สรุปของรักสามเศร้า ที่จิงเราก็คิดอยู่นะว่ายุนบกรักทั้งคู่ เพราะทั้งจานกะชองฮยางเปนคนที่เสียสละและทำทุกอย่างเพื่อยุนบก แต่ถ้าไม่มีเรื่องเพศและความผูกพันมาเปนเงื่อนไขเราคิดว่ายุนบกรักชองฮยาง เพราะขนาดยุนบกรู้ตัวว่าตนเองเปนหญิงมาตลอดเวลาเค้ายังบอกว่าเค้ารักชองฮยาง และมาภาคสองเค้าก็ยอมตายเพื่อชองฮยาง ไม่ช่ายว่ากะจานจะไม่ยอมนะเราว่ายุนบกก็ยอมเสียสละทุกอย่างเหมือนกันแต่ประโคที่ชอบมากกกกกกกกก็คือ









เจ้าจะให้อภัยได้ไหมที่ข้ามีใครในไจ




ชอบมากง่ะมันบอกได้ว่ายุนบกรู้สึกอย่างไง













ปล.คุนwowwow คิดว่าระหว่างจานกะชองฮยางยุนบกรักไคแบบว่าไม่มีเงือนไขแต่ถ้าตอบว่ารักทั้งคู่ก็ไม่เปนไรแค่อยากรู้ว่าคิดไง

ประทับใจ ตอนที่13 จากข้อความนี้ค่ะ
"ข้าไม่ปรารถนาจะจากเจ้าไปเช่นกัน ชีวิตนี้ข้าขอเพียงได้ฟังเจ้าเล่นคายากึม แค่ได้กินอาหารที่เจ้าทำ เพียงได้สอนบกน้อยวาดรูป ได้จับมือเจ้าจนหลับไปทุกคืน ชีวิตนี้ข้าไม่ต้องการจะจากเจ้าแม้สักวินาที ข้ายังไม่อยากตาย"

"ท่านสามารถทิ้งทุกอย่างเพื่อข้าได้ ข้าก็ไม่ต่างไปจากท่าน สถานที่ที่ท่านกำลังจะไป มันมีแต่ความมืด
หนาวเหน็บ เปล่าเปลี่ยว ทำไมท่านจึงไม่ให้ข้าไปอยู่เคียงข้างท่าน โลกนี้ที่ปราศจากท่าน ยังเหลืออะไรให้ข้าหวังได้อีก ข้าสัญญากับท่านแล้วว่าข้าจะตามท่านไปไม่ว่าท่านจะไปไหน ข้าจะอยู่กับท่าน"

ชอบมากโดนใจเพราะสื่อให้เห็นถึงความรักของยุนบกและ
จองฮยางที่มีต่อกันมากมายสุดพรรณนา เพียงเรามีเรา
ชีวิตจะเป็นอย่างไร จะอยู่ที่ไหนก็ไม่สำคัญแล้ว

เศร้าแต่ก็ซึ้งจับใจในรักแท้ของทั้งสอง

ชอบและประทับใจฉากนี้มากค่ะ

"แม้ว่าทั้งสองจะมองเห็นกันได้อย่างรางเลือนในความมืด พวกเขาก็ยังพูดคุยกันเหมือนมีเพียงเขาสองคนบนโลก
ใบนี้ ต่างคนต่างเขยิบเข้าใกล้กันขึ้นทุกที ในที่สุด
แขนทั้งสองที่ยื่นออกไปก็สัมผัสกัน จับกันไว้แน่น ทันที่ที่ได้สัมผัสกัน ความเคลือบแคลงทุกสิ่งมลายหายไปสิ้น คนนี้
คนเดียวที่หัวใจถวิลหา คนเดียวที่ห่วงใย ในขณะมองลึก
เข้าไปในดวงตาของกันและกัน พวกเขาสะอื้น น้ำตาไหลพราก แล้วก็ยิ้มออกมา"

ฉากนี้บรรยายให้เห็นถึงรักย่อมเข้าใจในรัก
แม้ห่างเพียงตัว หัวใจก็ไม่เคยห่างกัน แปดปีที่พลัดพราก
จากกันทั้งที่ยังรัก มันเป็นความทุกข์ทรมานอย่างใหญ่หลวง
แล้วเมื่อได้มาพบกัน โลกทั้งโลกก็เหมือนมีเพียงสองคน และทันทีที่ได้สัมผัสกัน ความเคลือบแคลงทุกสิ่งมลายหายไปสิ้น คนนี้คนเดียวที่หัวใจถวิลหา คนเดียวที่ห่วงใย

โอ สุดพรรณนาจริงๆ เหมือนยุนบกกับจองฮยางปรากฏตัวให้เห็นตรงหน้า ถ่ายทอดความรัก ความห่วงหาอาวรณ์ที่มี
ต่อกัน ซึ้งใจจริงๆ ที่รักแท้นั้นมีอยู่จริง ตื้นตันจนบรรยาย
ไม่ถูก เพราะถ้าใครอยู่ในห้วงของความรัก จะรู้ได้เลยว่าเพียงวันเดียวที่ไม่ได้เจอกัน ใจมันก็หวิว เบลอๆ
กระวนกระวาย ทุรนทุราย ทุกข์ใจมาก ไม่เป็นอันทำอะไรแล้วแปดปีที่จากกัน มันจะทุกข์ทรมานเป็นร้อยเท่าทวีคูณขนาดไหน แล้วตอนที่บรรยายว่าทันทีที่ได้สัมผัสกัน ความเคลือบแคลงทุกสิ่งมลายหายไปสิ้น อิ่มเอิบใจจริงๆ อ่านกี่ที
กี่ทีก็ไม่มีเบื่อ

คุณRosaline ดีใจมากที่ชอบประโยคนี้ดีใจสุดๆ เพราะชอบเหมือนกันอยากให้สวยๆ กลิ้งประโยคนี้มาหนึ่งคืนค่ะ ภาษาอังกฤษ

hold on to your hands when I’m sleeping every day

มันแปลยากจริงๆค่ะ นิยาย

คุณauy เราว่าเฮียรักเจ๊ เกรงใจอาจารย์อ่ะ ก็เลยต้องรักไปงั้น มีแต่ความซาบซึ้งในความดี ไม่มีไฟช๊อต ไม่เรียกว่าความรักค่ะ

อ๊า...สวัสดีค่ะคุณ won won เหนือยไหมคะช่วงนี้

วันนี้เข้ามาให้กำลังใจคุณล้วน ๆเลยนะคะ

แฟนๆล้นหลาม ประเด็นก็เลยตามมามากมายเลยเนอะ

แต่คุณก็ตอบสนองทุกความต้องการของแฟน ๆ เลยนะเนี่ย ตอนนี้เลยมีห้องให้เยี่ยมเยียนเพิ่มขึ้นอีกด้วย

ดิฉันใช้คำที่สวยหรูไม่เป็น ความพยายามก็มีน้อย
ก็ดิฉันก็รู้ว่า สิ่งที่คุณอยากมอบให้ทุกคนที่เข้ามาในนี้
มันคือ "ความสุข" ค่ะ
และรู้ว่า คุณเองก็คงสุขใจที่ได้มอบสิ่งนี้ให้กับทุกคนเหมือนใจใช่ไหมคะ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ที่มีบล๊อกนี้ค่ะ

บ้า ๆๆๆ เม้นท์ข้างบนน่ะ

พิมพ์ผิดตั้งหลายคำแน่ะ...ฮือ ๆๆ กะจะซั้งซะหน่อย

คงจะกลายเป็น ทำให้งง....ไปซะงั๊น.....ล่ะมั๊ง

ไม่รู้จะกลับไปแก้อย่างไรแล้ว เดาๆ เอาเองเน้อ

ขอแจมด้วยคนนะคะ ด้วยความชื่นชอบส่วนตัวตามมาถึงภาคต่อนี้ด้วย ฉากที่เราชอบที่สุดก็คือ...

ภาพวาดภาพที่ 10 – เฮวอน -- อยู่ด้วยกันอีกครั้ง

ในบ้านของยุนบกที่ตั้งอยู่เชิงเขา คนสองคนนั่งตรงข้ามกันในห้องที่มีแสงจากตะเกียงน้ำมันวับแวม ไม่มีใครเอ่ยอะไร มีเพียงความเงียบ อีกคนกำลังขยับหัวยุกยิก ไปด้านนั้นที ด้านนี้ที มียิ้มแบบซื่อๆ บนใบหน้าเขา เหมือนกำลังพยายามบอกตัวเองว่าผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้าคือเรื่องจริง เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ตรงกันข้ามกับอีกฝ่ายหนึ่งที่มีรอยยิ้มบางๆ ที่ริมฝีปาก กำลังมองคนที่คุ้นเคยที่มีใบหน้าแปลกตา นางไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย เพื่อให้เขาสำรวจให้พอใจ มีเพียงสายตาเท่านั้นที่ขยับตามการเคลื่อนไหวของเขา จากซ้ายไปขวา รออย่างอดทนให้บุรุษเบื้องหน้าเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น

ยุนบกดึงมือจองฮยางเข้ามาหาตัวอย่างนุ่มนวล แล้วลูบเบาๆ ด้วยความรัก เขาก้มหน้าลง ซึมซาบความรู้สึกของรสสัมผัส ยังคงเป็นความรู้สึกที่เคยคุ้น จองฮยางปล่อยให้เขาทำตามใจปรารถนา ริมฝีปากยังคงมีรอยยิ้มบางๆ งานหนักที่ยาวนานสร้างรอยตำหนิให้มือที่เคยงามคู่นี้ ยุนบกเสียใจเล็กน้อยที่เป็นเช่นนี้ เขาจึงถามขึ้นเบาๆ “เจ็บไม๊”

“อืม เจ็บมากค่ะ” เขาสะดุ้งรีบปล่อยมือนาง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นแววตายิ้มๆ มองมาที่เขา นางกลายมาเป็นสาวน้อยซนๆ เขาไม่ใส่ใจที่โดนหลอก ยังคงยิ้มเซื่องๆเซ่อๆ ต่อไป จับมือนางขึ้นมาไล้ใบหน้าตนเอง แค่ได้นั่งมองสาวงามคนนี้ หัวใจเขาตอนนี้บวมพองไปด้วยความสุข ที่ไม่สามารถอธิบายด้วยคำพูดใดได้

“หนวดของท่านน่าเกลียด” นางพูดทำหน้าแบบไม่พอใจ “แล้วก็ผอมกว่าเดิมมาก” หน้าของเขาซูบซีด แก้มตอบเหมือนได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ รอบดวงตายังดำคล้ำ

“อ่า มันเป็นเพราะ เอ่อ ข้ากลัวว่าจะมีคนหาข้าพบ ทำให้ข้าต้องใส่หนวดปลอม” เขาทำหนวดปลอมมาจากขนพู่กัน

--เราว่า บรรยายจนมองเห็นภาพน่ารัก ๆ ของทั้งคู่ได้ชัดเจนมากเลย ตอนจับมือจองฮยางแล้วนางบอกว่าเจ็บมากค่ะ แล้วมีแววตายิ้ม ๆ มองมาที่ยุนบก ไอ้เจ้าแววตายิ้ม ๆ เนี่ย มันชวนให้นึกถึงฉากในละครตอนโล้ชิงช้าเลยล่ะค่ะ บ่งบอกถึงบุคลิคของจองฮยางว่า เธอมีความขี้เล่น ซุกซนปนเจ้าชู้นิด ๆ ซ่อนอยู่ในตัวด้วย และจะแสดงออกกับคนที่เธอรักเท่านั้น

--ส่วนคำกึ่งแซวกี่งตำหนิเรื่องหนวดนั้น เราว่ามันน่ารักดี เหมือนภรรยาคุยกับสามีประมาณนั้น และทำให้เรานึกถึงภาพยุนบกใส่หนวดออกไปขายภาพได้มา 5 เนียงในละคร ยุนบกมีหนวดแล้วดูจะดูแมนขึ้นเยอะทีเดียว และในภาคนี้ ยุนบกก็คงต้องติดหนวดไปตลอดทั้งเรื่องใช่ไหมคะเนี่ย
(แอบคิดเล่น ๆ ทุกฉากที่กุ๊กกิ๊กกัน จองฮยางคงจั๊กจี้หนวดยุนบกน่าดู เพราะทำจากขนพู่กัน คงแข็งและสากกว่าหนวดคนจริงมั้งคะ 555)

ขออนุญาตระบายถึงฉากที่ชอบอีกฉากนะคะ

ซอยุน (ซินยุนบก)
ภาพวาดภาพที่ 15 – การจากลา
...“อาจารย์ข้าขอโทษ อย่าได้เศร้าเสียใจเพราะข้าอีกเลย ชาตินี้ข้าโชคดีและมีความสุขแล้วที่ได้เป็นช่างเขียนในราชสำนัก มีอาจารย์เป็นจิตรกรเอกของเกาหลี ในฐานะช่างเขียนข้ายังโชคดีได้วาดพระบรมสาทิสลักษณ์ ในฐานะเฮวอน ภาพวาดของข้าเป็นที่รู้จักไปทั่วเกาหลี แม้ว่าจะมีช่างเขียนในราชสำนักมากมายที่ได้รับการรับรองและเป็นที่ยอมรับ ข้าเชื่อว่าท่านพ่อก็ต้องภูมิใจกับข้าด้วยเช่นกัน

“แม้ว่าตอนเป็นเด็กข้าได้ไปรู้เห็นการตายที่โหดร้ายของพ่อแม่ แม้แต่ตอนที่ข้าสูญเสียความทรงจำ แล้วพ่อบุญธรรมพาเข้าไปอยู่ในบ้าน เลี้ยงดูข้าขึ้นมาอย่างเด็กผู้ชาย ข้ายังได้พี่ชาย ยองบก ดูแลข้ามาตั้งแต่เด็กเป็นอย่างดี ไม่เคยให้ข้าต้องลำบาก หรือต้องไปเจอเหตุร้ายใด แม้ว่าเมื่อข้าได้ทำเรื่องที่ไม่ยั้งคิดลงไป และต้องตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก เขาก็ยอมรับโทษแทนข้า เขาทำได้แม้สละชีวิตเพื่อข้า เขาช่างดีกับข้าจริงๆ ดีเหลือเกิน หลังจากนั้น ข้าก็ได้รับความคุ้มครองดูแลจากอาจารย์ ได้อยู่ใกล้ๆ อาจารย์ ท่านสอนวิธีวาดภาพให้ข้า สอนข้าสิ่งใดผิด สิ่งใดถูก ช่วยข้าเรียกความมั่นใจกลับคืนมาช่วยข้าแก้แค้นให้พ่อแม่ ห่วงใยข้า เต็มใจที่จะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ข้างหลัง เพื่อที่จะได้ปกป้องดูแลข้า ข้าช่างโชคดีเสียจริง โชคดีจริง ๆ


ในตอนนี้ข้ามีจองฮยางอยู่ข้าง ๆ คอยดูแล อยู่เป็นเพื่อน ยินดีที่จะอยู่กับข้า ยินดีที่จะตายพร้อมกับข้า นางร้องไห้ให้กับความทุกข์ใจของข้า ช่วยข้าแก้ปัญหา และร่วมเผชิญกับอุปสรรคทุกอย่างร่วมกัน แล้วชีวิตนี้ข้ายังต้องการอะไรอีก อาจารย์ ได้โปรดเชื่อข้า นับแต่นี้ต่อไป ข้าได้อิสระแล้วจริง ๆ ต่อแต่นี้ไปข้าสามารถใช้ชีวิตได้อย่างที่ข้าต้องการ ข้าสามารถวาดทุกอย่างที่ข้าพอใจ ชีวิตข้าถือว่าได้รับพรอันประเสริฐที่สุดแล้ว ข้าไม่มีอะไรที่ต้องเสียใจ กรุณาเถอะ ได้โปรดอย่าได้เศร้าเสียใจเพราะข้าอีกเลย ได้โปรดสัญญากับข้า นับจากนี้ต่อไป จนถึงภายภาคหน้า แม้ว่าท่านจะไม่ได้เห็นยุนของท่านอีกแล้ว ข้าขอรับปากกับท่านว่า ท่านจะยังคง ท่านจะยังคง ได้เห็นภาพวาดของข้า ขอให้ภาพวาดของข้าได้อยู่เป็นเพื่อนท่าน ตราบเท่าที่ข้ายังส่งภาพวาดของข้าให้ท่าน ตราบนั้นชีวิตข้าก็ยังอยู่ดีมีสุข ให้ข้าได้บอกตัวตนของข้าผ่านภาพวาดของข้าเถอะนะ อาจารย์”...

และ
...“อ่า เจ้ายังจำที่ข้าบอกเจ้าได้รึ” ฮงโดคิดถึงเรื่องที่ทั้งสองคุยกันคืนวันก่อนจะมีการแข่งขันวาดภาพเมื่อหลายปีก่อน

“ข้าจะลืมสิ่งที่ท่านสอนได้อย่างไร ท่านพูดว่า อาจารย์ที่ดีก็จะสร้างลูกศิษย์ที่ดี ลูกศิษย์ที่ดีจะต้องเป็นคนที่เข้าใจอาจารย์ และลูกศิษย์ที่ดีกว่านั้น คือศิษย์ที่เก่งกว่าอาจารย์ ถ้าข้าไม่เอาชนะท่านในการดวล ท่านจะไม่ยอมรับข้าเป็นศิษย์ ฮ่าฮ่า นั่นแหละคือเหตุผลว่าทำไมข้าถึงแซงหน้าท่านไม่ได้” ยุนบกทวนคำพูดที่ฮงโดเคยบอกนาง

“เจ้าไม่อยากเป็นศิษย์ข้ามากขนาดนั้นเชียวหรือ” ฮงโดพูดพร้อมกับหัวเราะหึๆ ส่ายศรีษะไปมา

“ใช่ เพราะ ถ้าเป็นไปได้ ข้าไม่อยากจะเป็นลูกศิษย์ของท่าน” ยุนบกพูดพึมพำ

“จริงหรือ ที่เจ้าไม่อยากเป็นลูกศิษย์ของข้า”


“ใช่ เป็นความจริง จริงที่สุด ข้าไม่อยากเป็นลูกศิษย์ของท่าน” ยุนบกส่ายศรีษะช้าๆ ขณะคิดถึงสิ่งที่นางและอาจารย์ได้ทำร่วมกันมา ทุกๆ เรื่องราวยังติดตรึงในหัวใจนาง...

--ตอนที่ 15 นี้ ตรงใจของเราเป็นที่สุด และคุณวอนวอนก็ถ่ายทอดออกมาได้ดีมาก ๆ เลยค่ะ สำหรับเราอ่านแล้วเข้าใจนะคะ ที่ชอบเพราะเราว่าคนเขียนมีความคิดคล้ายกับที่เราคิด คือ ยุนบกรักคนทั้ง 2 คน และรักคนละแบบ ในภาคแรก ความรักของยุนบกที่มีต่อจองฮยางดูจะเป็นไปไม่ได้ ส่วนความรักกับอาจารย์ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันกลับถูกแสดงออกมาให้เห็นในละครชัดเจนมากในช่วงหลัง ดูแล้วเหมือนจะเป็นไปได้ แต่เพราะเรื่องการเมือง ทำให้ความรักของยุนบกกับอาจารย์พลิกกลับเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ จนต่อเนื่องมาถึงภาคนี้ ความรักของยุนบกต่อจองฮยางดูจะเป็นไปได้ เพราะยุนบกถูกกำหนดให้เป็นชาย แต่ความรักกับอาจารย์นั้นกลับไม่มีทางเป็นไปได้เลยแม้แต่นิดเดียว

--ยุนบกเฉลยความในใจออกมาแล้วว่า ถ้าเป็นไปได้ ก็ไม่อยากเป็นแค่ศิษย์ (สอดคล้องกับคำพูดที่ยุนบกพร่ำถามอาจารย์ว่าเห็นข้าเป็นอะไรกันแน่ในละคร)

--ตอนนี้ เห็นหลายคนรู้สึกชีช้ำกะหล่ำปลี น้อยใจยุนบกแทนจองฮยางกัน แต่ไม่ต้องกลัวไป นะคะ เพราะความรักยุนบกต่ออาจารย์ทันวอนผู้แสนดีคงเป็นไปไม่ได้เสียแล้วในภาค fic นี้ ขอแค่ทำใจยอมรับกับความรักที่ยิ่งใหญ่อีกรูปแบบหนึ่ง (ตัวเราเองถ้าใช้แค่สายตามอง ก็รู้สึกว่าทั้งคู่ไม่ค่อยเหมาะกัน เหมือนคนแก่กับเด็กน้อย แต่ถ้าใช้หัวใจมอง เราจะยอมรับเขาได้) อันก่อเกิดจากความผูกพันร่วมเป็นร่วมตายกันมาในอดีต

ขอบคุณที่ให้โอกาสได้ระบายใน blog เยื่ยม ๆ ของช่างแปลยอดเยี่ยมอย่างคุณวอนวอนนะคะ

ชอบอ่านความในใจคนอ่านจัง สมใจแล้วค่ะ เพราะที่มาแปลเพราะอยากให้มาคุยกันว่าชอบตรงไหนบ้างค่ะ

บรรยายความรู้สึกมาเยอะๆ นะคะ ชอบอ่าน อย่าดึงแต่ฉากมานะคะ อยากรู้ความรู้สึกตอนอ่านด้วยค่ะ

บทอารัมภบท อ่านอย่างเร่งๆ ตอนแรกคิดว่า จองฮยาง มีลูกติดท้องไป โอ้ว จินตนาการคนเขียนล้ำเลิศ แค่นี้ก็เร่งสปีดให้ตัวเองอ่านต่ออย่างกระหายค่ะ

ไม่เจอนิยายสะเทือนอารมณ์อย่างนี้มานานแล้วค่ะ

ตอนที่แปลได้ไหลลื่นที่สุดคือตอนอยู่ที่หลุมฝังศพค่ะ จริงๆตอนนี้เป็นภาษาไทยมาตั้งแต่อ่านเลย มันลอยมาเลยคะ มาเองแบบไม่มีอะไรสงสัยทั้งสิ้น มาทั้งภาพทั้งเสียงทั้งอารมณ์ ครบถ้วน โดยเฉพาะตอนนี้ โดนสุดๆ

“ผู้ชายที่แท้จริง ข้าไม่ใช่ผู้ชายที่แท้จริง ข้าจะสามารถนับตัวเองเป็นผู้ชายที่แท้จริงได้อย่างไร ถ้าข้าเป็นผู้ชายที่แท้จริง ข้าจะไม่ให้นางจากข้าไป ไม่ให้ แน่นอนที่สุด ไม่ให้จากไป ถ้านางอยู่กับข้า วันนี้นางต้องไม่อยู่ที่นี่ อย่างนี้ ยุนบกพูดอย่างซึมกระทือ ดวงตาไร้แวว

ไม่รู้คนเขียนคิดประโยคนี้มาได้ยังไง นับถือจินตนาการเลยค่ะ ตอนแรกที่อ่านยังคิดว่าคนเขียนน่าจะเป็นคนเขียนบทภาพยนตร์

คุณ wonwon ชอบมากซะหลายตอน
จะ Award เมื่อไหร่ หรือส่งมาได้เรื่อยๆ
ต้องขอบอกว่า เวลาทวนมีน้อยจริงๆ
ทำงานจนเลือดลมเดินไม่สะดวกแล้ว..แก่ซะงั้น

เข้ามาส่งการบ้านคะ ติดไว้นานมากๆๆๆเพราะตัดสินใจไม่ได้ว่าภาพไหนชนะเลิศ เอาเป็นว่าให้ภาพนี้แล้วกันนะ
ชอบฉากนี้ค่ะ
ข้าไม่ปรารถนาจะจากเจ้าไปเช่นกัน ชีวิตนี้ข้าขอเพียงได้ฟังเจ้าเล่นคายากึม แค่ได้กินอาหารที่เจ้าทำ เพียงได้สอนบกน้อยวาดรูป ได้จับมือเจ้าจนหลับไปทุกคืน ชีวิตนี้ข้าไม่ต้องการจะจากเจ้าแม้สักวินาที ข้ายังไม่อยากตาย"

"ท่านสามารถทิ้งทุกอย่างเพื่อข้าได้ ข้าก็ไม่ต่างไปจากท่าน สถานที่ที่ท่านกำลังจะไป มันมีแต่ความมืด
หนาวเหน็บ เปล่าเปลี่ยว ทำไมท่านจึงไม่ให้ข้าไปอยู่เคียงข้างท่าน โลกนี้ที่ปราศจากท่าน ยังเหลืออะไรให้ข้าหวังได้อีก ข้าสัญญากับท่านแล้วว่าข้าจะตามท่านไปไม่ว่าท่านจะไปไหน ข้าจะอยู่กับท่าน"
ซึ้งสุดสุดคะ
ไม่รู้ว่าจะหาใครที่รักกันและกันได้มากขนาดนี้อีกไม๊
รักโดยไม่มีข้อแม้ไม่มีเงื่อนไข ขอแค่ได้รักกันก้พอ
ไม่รู้ว่าในชีวิตจริงจะหาได้ไม๊ คงยากเนอะ

ส่งการบ้า (เอ้ย!)การบ้านครับ

“เจ้าสัญญาว่าเจ้าจะอยู่อย่างมีความสุข ทำไมเจ้าไม่รักษาคำพูด ทำไมเจ้ามานอนหนาวคนเดียวที่นี่ ทำไมเจ้าทำกับข้าอย่างนี้ เจ้าเกลียดข้าใช่ไม๊ ทำไมเจ้าทำกับตัวเองอย่างนี เจ้าจะตายก่อนข้าได้อย่างไร เจ้าจะตายได้อย่างไร ในที่สุด ทั้งหมดก็แค่นี้เอง เจ้าต้องออกมา ออกมาอธิบายทุกอย่างให้ข้าฟัง เจ้าสัญญากับข้าว่าจะมีความสุข เจ้าสัญญา ข้าจะไปหาใครที่ไหนเหมือนเจ้าได้ในโลกนี้ โลกนี้มีเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น รู้ไม๊ข้าคิดถึงเจ้าแค่ไหน เจ้ารู้ไม๊ข้าคิดถึงเจ้าเพียงไร จองฮยางรู้ไม๊ข้าหวังให้เจ้ามีความสุขเพียงใดทำไมหลังจากต้องเผชิญกับความยากลำบากมามากมาย ข้าต้องมาพบเจ้าในสภาพนี้ ข้าไม่อยากเชื่อเลย ไม่ต้องการให้เจ้านอนอยู่ข้างในนี้ จองฮยางโปรดออกมาเถิด ข้าอยากจะมองดูเจ้า ออกมาเถอะนะ ถ้าข้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้เจ้าจากข้ามาทำไม ถ้าข้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะไม่ยอมจากเจ้าจนวันตาย ข้าคิดว่า ข้าคิดไปเองว่า เจ้าจะมีความสุขเมื่อเจ้าจากข้ามา ข้าเป็นคนทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้ใช่ไม๊ ต้องเป็นข้าที่ทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้ คนที่อยู่ในนี้ไม่ใช่เจ้า ไม่มีทางเป็นเจ้าแน่ๆ ข้าต้องเห็น ข้าต้องเห็นด้วยตาตนเอง เจ้าสัญญาว่าไม่มีวันไหนที่เจ้าจะลืมข้า เจ้าต้องออกมา ออกมาเจอข้า ออกมาสิ ออกมาเจอข้า ข้าอยากฟังเจ้าเล่นคายากึม อยากวาดรูปเพื่อเจ้า ข้าไม่ต้องการเจ้าในสภาพนี้ ออกมาเถิดนะ ออกมาเถิด ออกมาเจอข้า......”


มันบ่งบอกถึงความสิ้นหวังเศร้าเสียใจอย่างที่สุดโลกนี้ช่างโหดร้ายกับผู้ที่ผ่านความทุกข์มามากมาย กลับต้องเจอความทุกข์ซ้ำเข้าไปอีก เศร้า T^T

โดยเฉพาะท่อนนี้ครับ
"ข้าจะไปหาใครที่ไหนเหมือนเจ้าได้ในโลกนี้ "โลกนี้มีเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น "

บทนี้เป็นบทแรกที่ทำให้ผม น้ำตาคลอเลยล่ะครับกับผู้หญิงเพียงคนเดียว (แต่) เป็นที่สุดของหัวใจที่ทำให้เราเป็นทั้งทุกข์และสุขได้
ช่างเป็นประโยคที่ ทำให้เห็นภาพของความอ้างว้างว่างเปล่า (ข้าจะไปหาใครที่ไหนเหมือนเจ้าได้ในโลกนี้)
ออกมาเถอะนะจองฮยาง.................................

ขอจิ้มประโยคนี้เลย ยอมรับว่าประทับใจและโดนใจที่สุด
เพราะทำให้ละเมอเพ้อไปหลายคืน

‘ข้าขอโทษ เจ้าจะสามารถอภัยให้ข้าได้หรือไม่ที่ข้ามีใครอีกคนอยู่ในหัวใจ’

ผู้เขียนก็ช่างดีเสียเหลือเกินที่ทำให้ตัวละครอย่างแม่นางจองฮยางที่งามทั้งใบหน้าและจิตใจเป็นแม่พระที่แสนดี โดยบรรจงใส่ความคิดและความรู้สึกอย่างมีเหตุและผลเช่นนี้ลงไปในตัวนาง

"ถ้านางพูดว่านางไม่สามารถอยู่กับยุนบกได้เพราะเราต่างเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ถ้าเช่นนั้น พวกเขาก็ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้เช่นกัน เพราะ ยุนบกก็เป็นที่ทุกคนเห็นว่าเป็นผู้ชาย อีกทั้งพวกเขายังเป็นอาจารย์กับลูกศิษย์ ความสัมพันธ์แบบนี้รู้กันว่าเป็นเรื่องต้องห้ามในวังหลวง นี่เองที่ผู้คนเรียกว่า ดวงชะตามักเล่นตลกกับมนุษย์ แต่ทั้งหมดทั้งสิ้นยุนบกเป็นผู้รับเคราะห์กรรมนี้ไว้เพียงผู้เดียว แล้วนางจะจากเขาไปเพราะเรื่องนี้ได้อย่างไร และสภาพความเป็นจริงในขณะนี้ ยุนบกอาจจะเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วบนโลกนี้ มีเพียงจองฮยางเท่านั้นที่จะแบ่งปันความทุกข์และความเศร้าร่วมกันกับเขา จองฮยางยิ้มพลางส่ายหน้า นางเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ยุนบก เขาจะเป็นอย่างไรนางก็ยังรักเขาเสมอ ทุกอย่างแสดงออกมาโดยปราศจากคำพูดแม้แต่คำเดียว"

เป็นความรักที่บริสุทธิ์จริง ๆ และเสมอต้นเสมอปลายน่ายกย่อง พร้อมที่จะเสียสระได้ทุกเมื่อ (สมแล้วที่ยุนบกสระได้แม้ชีวิต) ความรู้สึกเช่นนี้อาจจะมีได้แค่ในละคร ในโลกของความเป็นจริง จะมีหรือไม่นั้น ข้าน้อยมิอาจรู้ คนมักชอบพูดว่า "ความรัก" ไม่ได้ร้ายอย่างที่เราคิด หากเรารู้จัก "รัก" ให้เป็น ซึ่งก็ยังไม่สามารถพิสูจน์ ได้ เลยอธิบายไม่ถูกอ่ะ

เอาเป็นว่าจิ้มอันนี้แหละ อิอิ

ชอบตอนที่ทั้งคู่นั่งมองกันในห้องของเฮียอ่ะ

ที่บอกว่าหนวดของเจ้าน่าเกลียดอ่ะ....

มันน่ารักดี

มีคนชอบตรงนี้ด้วยดีใจจัง

Where do you want me to look for someone like you in this world? You are the only one

แปลแบบรวบประโยคมาเลยค่ะ

ข้าจะไปหาใครที่ไหนเหมือนเจ้าได้ในโลกนี้ เพราะโลกนี้มีเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น

เวลาเห็นประโยคดีๆ ไม่อยากให้มันผ่านไปเลยค่ะ อยากจะให้มันสวยมากๆ เวลามีคนชอบเหมือนกันก็ยิ่งชอบ ยิ่งเขียนก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวอักษรมันสวยซึ้งได้ไม่มีที่สิ้นสุด ขอเติมคำว่า "เพราะ" เข้าไปอีกแล้วกันค่ะ

ประโยคนี้ต้องสะดุดกึก ทุกคนที่ได้อ่านค่ะ แต่ภาษาอังกฤษมาค่อนข้างตรงกับภาษาไทย

Sorry, could you forgive me that I have another person in a part of my heart?’

‘ข้าขอโทษ เจ้าจะสามารถอภัยให้ข้าได้หรือไม่ที่ข้ามีใครอีกคนอยู่ในหัวใจ’

ถ้าพูดคำนี้ในซี่รี่ส์ รับรองแฟนคลับแตกตื่น

ข้าน้อย ขออกตัวก่อนว่า ชอบเหมือนกันกับท่าน N.K
แต่เหตุ ต่างกันจ๊ะ

“เจ้าสัญญาว่าเจ้าจะอยู่อย่างมีความสุข ทำไมเจ้าไม่รักษาคำพูด ทำไมเจ้ามานอนหนาวคนเดียวที่นี่ ทำไมเจ้าทำกับข้าอย่างนี้ เจ้าเกลียดข้าใช่ไม๊ ทำไมเจ้าทำกับตัวเองอย่างนี เจ้าจะตายก่อนข้าได้อย่างไร เจ้าจะตายได้อย่างไร ในที่สุด ทั้งหมดก็แค่นี้เอง เจ้าต้องออกมา ออกมาอธิบายทุกอย่างให้ข้าฟัง เจ้าสัญญากับข้าว่าจะมีความสุข เจ้าสัญญา ข้าจะไปหาใครที่ไหนเหมือนเจ้าได้ในโลกนี้ โลกนี้มีเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น รู้ไม๊ข้าคิดถึงเจ้าแค่ไหน เจ้ารู้ไม๊ข้าคิดถึงเจ้าเพียงไร จองฮยางรู้ไม๊ข้าหวังให้เจ้ามีความสุขเพียงใด


ทำไมหลังจากต้องเผชิญกับความยากลำบากมามากมาย ข้าต้องมาพบเจ้าในสภาพนี้ ข้าไม่อยากเชื่อเลย ไม่ต้องการให้เจ้านอนอยู่ข้างในนี้ จองฮยางโปรดออกมาเถิด ข้าอยากจะมองดูเจ้า ออกมาเถอะนะ ถ้าข้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้เจ้าจากข้ามาทำไม ถ้าข้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะไม่ยอมจากเจ้าจนวันตาย ข้าคิดว่า ข้าคิดไปเองว่า เจ้าจะมีความสุขเมื่อเจ้าจากข้ามา ข้าเป็นคนทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้ใช่ไม๊ ต้องเป็นข้าที่ทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้ คนที่อยู่ในนี้ไม่ใช่เจ้า ไม่มีทางเป็นเจ้าแน่ๆ ข้าต้องเห็น ข้าต้องเห็นด้วยตาตนเอง เจ้าสัญญาว่าไม่มีวันไหนที่เจ้าจะลืมข้า เจ้าต้องออกมา ออกมาเจอข้า ออกมาสิ ออกมาเจอข้า ข้าอยากฟังเจ้าเล่นคายากึม อยากวาดรูปเพื่อเจ้า ข้าไม่ต้องการเจ้าในสภาพนี้ ออกมาเถิดนะ ออกมาเถิด ออกมาเจอข้า......”

เหตุการข้างต้น

ทำให้รู้ว่า..ช่วงเวลาที่เรามีโอกาสอยู่กับใครซักคนแล้ว..เราต้องรักอย่างหมดใจ..ไม่ต้องรอเวลาที่รัก..หากคนที่เรารักผิดพลาดก็โปรดให้อภัยเค๊า..การทำงานก็เหมือนกันตอนนี้โอกาสเป็นของเรา..เวลาเป็นของเรา..วันนี้เป็นของเรา..จะปล่อยให้โอกาสนั้นหายไปหรือ...แล้วมาร้องเรียกมาเสียใจภายหลัง...
เวลานี้..ตอนนี้ข้าน้อยจึงรัก..คนที่อยู่ข้างกายอย่างหมดใจ.และพร้อมให้อภัย..เมื่อเราไม่เข้าใจกัน...

เอ่อซึ้งมากมาย...กับคำแปลของท่านwonwon

อารัมภบท

ข้าน้อยเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้าน และติดตามผลงานของท่าน
ข้าน้อยด้อยในด้านการอ่าน
ข้าน้อยจึงแปลความรู้สึกออกมาไม่เก่ง
แต่ข้าน้อย อยากถ่ายทอดความรู้สึกของข้า
จากตัวละครของท่าน

ภาพที่ 1

ตั้งแต่อารัมภบท ได้อ่านแล้วก้อรู้สึกได้เลยว่า นี่ใช่มั้ย จุดเริ่มต้นใหม่ของเรื่องนี้ เรายังไม่สิ้นหวังใช่มั้ย ตอนจบภาคแรก ความรู้สึกยังตรึงตราในหัวใจ ไม่อาจหยุดความรู้สึกไว้ได้ ความหาทุกอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องนี้หรือ 2moon จนสุดท้ายมาจบที่บ้านนี้ มันเหมือนต่อยอดความฝันและจินตนาการในจิตใจ ที่ยังโลดแล่นไม่รู้จบ

มาเริ่มภาพแรก แบบนี้คิดไปไกลถึงว่า ทำไมนางถึงมีชายอื่นได้...ไม่ใช่บกของเราหรอที่นางรักอย่างสุดหัวใจ แต่เมื่อดำเนินเรื่องมาเรื่อยๆจึงได้เข้าใจ และรู้สึกถึงความดีงามในจิตใจที่นางมี มีด้วยหรอคนแบบนี้ ทำให้จิตใจของข้าน้อยที่เคยขุ่นมัว อยากใสสะอาดและ บริสุทธ์อย่างนี้บ้าง

เสียง"ฮวากง" ที่ยังก้องอยู่ในใจของยุนบก มันก้อยังก้องอยู่ในใจข้าน้อยด้วยเหมือนกัน มันยังประทับใจมาจากภาคแรก ทั้งเสียงและสำเนียงที่เคยได้ยิน อ่านมาถึงตอนนี้แล้วช่างสุขใจเสียเหลือเกิน

ภาพที่ 2

"การวาดภาพคืออะไร" เห็นคำนี้ขึ้นมาทำให้ความทรงจำภาคแรกไม่จางหาย ยังคงเข้ามาผสมผสานกันได้อย่างดี ผู้แต่งช่างใส่ใจกับทุกรายละเอียด จนข้าน้อยรู้สึกว่า ภาคนี้คือภาคต่อจริง๐ของเรื่องนี้ได้เลย

ทำไมนะ ทำไมมันช่างเปนเรื่องที่ข้าน้อยอยากอ่านต่อไป อยากอ่านไปเรื่อยให้เหมือนกับว่า เรื่องนี้ดำเนินไปพร้อมๆกับการดำเนินชีวิตของข้าน้อยเลย

ภาพที่ 3

ความรู้สึกในภาพนี้ ประทับใจอยู่ 2 อย่าง คือ
1. รู้สึกดีกับการสร้างเรื่องของจองฮยางที่ทำให้ดูเหมือนว่ายุนบกเปนพ่อของเด็ก มันเหมือนกับการยกฐานะทางสังคมให้กับยุนบกที่ตนรัก(ถึงแม้นางจะเปนนาง)

2. รู้สึกดีที่ยุนบกไม่ต้องลำบาก และจะได้วาดภาพอย่างที่ใจปรารถนา จากการช่วยเหลือของคนที่จิตใจงดงามที่ยื่นมือเข้ามาช่วย อ่านแล้วซึ้งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ทั้งๆที่ยังไม่มีบทที่ทั้งสองมาเจอกันเลยก้อตาม

ภาพที่ 4

ข้าน้อยชอบตอนที่บกนึกถึงบุคคลที่สำคัญในอดีต ทั้งพ่อแม่บุญธรรม อาจาร พี่ชาย และจองฮยาง มันทำให้ข้าน้อยนึกถึงคนสำคัญของข้าน้อยเหมือนกัน ที่อยู่ห่างไกล ตอนนี้ข้าน้อยไม่ได้อยู่กะคนที่ข้าน้อยรัก มันเลยทำให้ข้าน้อยอยากตะโกนบอกทุกท่านให้ได้ยินว่ารักพวกเขามากแค่ไหน มันทำให้ข้าน้อยมีความสุขและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

ท่าน wonwon ท่านได้อยู่กับคนที่ท่านรักหรือไม่ ถ้าใช่ท่านโชคดีมากมากเลย แต่ถ้าไม่ ท่านต้องมีหวังและคิดถึงพวกเขาเสมอ

ละครเรื่องนี้มันสะท้อนความรู้สึก ของคนที่อยู่คนเดียวได้เปนอย่างดี

ภาพที่ 5

ภาพในตอนนี้เหมือนความรู้สึกจะราบรื่น แต่แล้วต้องมาหยุดตรงฉากที่ ยุนบก นั่งอยู่ที่ระเบียงตลอด ไม่เข้าไปข้างใน........สุภาพพพพบุรุษ

อะไรนี่......มีคนแบบนี้ด้วยหรอ จะดีไปถึงไหน

ข้าน้อยอ่านแล้วอิจฉาจัง ทั้งอยากมี อยากเห็น และอยากเปน คนแบบนี้ได้ครึ่งนึงบ้างก้อยังดี(เอ๊ะคิดไรอยู่นี่เรา)

แต่ทำไมนะ บกเราไม่เข้าไปลุ้นแทบตาย อดเจอเลยเหนมั้ย

ภาพที่ 6

ตอนที่ยุนบกสวนกับจองฮยาง มีความรู้สึกสองด้านเกิดขึ้นมาสวนทางกันพอดี(อินไปหน่อยอะ)

ระหว่างความรู้สึกที่มีหวังของบกที่จะได้ทราบข่าวคนรัก กับความรู้สึกเสียดายของข้าน้อยเอง ที่อยากให้ทั้งสองเจอกัน
ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าจะไม่เจอกันแต่ใจข้าน้อยตอนที่อ่านก้อแอบหวังและมีอารมณ์ร่วมไปด้วยทุกทีเลย(เสียดายอะ)

ภาพที่ 7

เศร้า เศร้า เศร้า ทำไมเศร้าถึงเพียงนี้ มีแต่ความรูสึกหดหู่ จนน้ำตาไหลมาเปนทางอาบแก้มทั้งสองข้าง (แอบร้องคนเดียว) รู้สึกได้เลยถึงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง

"ตอนบกลูบป้ายชื่ออย่างอ่อนโยน เหมือนกำลังจับแก้มนางอย่างแผ่วเบา" รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นเสียเหลือเกิน

และในคำพูด "ความทุกข์ของเราสอง มีเพียงเราสองที่เข้าใจ" เพราะมีเพียงทั้งสองคนนั้นจิงๆที่เข้าใจความรู้สึกของกันและกัน ทำให้ข้าน้อยเข้าถึงอารมณ์ที่ทั้งสองถ่ายทอดออกมาได้เปนอย่างดี
เหมือนที่เรารักใครมากสักคน ก้อมิอาจลืมเขาไปจากใจได้ ทุกความทรงจำยังมีให้ย้อนกลับมาคิดเสมอ

ชอบมากกกกกกกกกก

ภาพที่ 8

อ่านภาพนี้แล้ว นึกไปถึงเวลาที่เราไปต่างแดน ทุกอย่างที่เห็น ทุกเหตุการณ์ที่เจอ ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นมา
มันนำพาซึ่งการคิดถึงคนที่เรารักเหลือเกิน มิอาจเปลี่ยนแปลงจิตใจเราได้ดังเช่น ยุนบกของเราเลย

ภาพที่ 9

คงไม่มีฉากใด ประทับใจได้เท่าฉากที่ทั้งสองได้เจอกันอีกแล้ว คำพูดที่จะมาอธิบายความรู้สึกต่อฉากนี้ช่างยากเสียเหลือเกิน เพราะมันคือทั้งหมดของความรู้สึกที่เกิดขึ้นมา มันสามารถรับรู้ได้ด้วยใจถึงถึงความรู้สึกต่างๆที่มี เหมือนที่ทุกท่านรู้สึก ทั้งดีใจ ปลื้มใจ ตื้นตันใจ ปวดร้าว เหลือเชื่อ ฯลฯ

และนี่ถ้าทั้งสองไม่ใช่บุคคลที่มีมารยาทที่แสนงาม คงอยากตะโกนและกระโดดกอดกัน ด้วยความดีใจเป็นแน่ (ความรู้สึกข้าน้อยเอง) เป็นฉากที่น้ำตาไหลด้วยความสุขจริงๆ

ภาพที่ 10

เป็นอีกภาพที่อยากอ่านซ้ำไปซ้ำมาไม่สิ้นสุด(แต่เฉพาะฉากที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันเท่านั้นนะ) อ่านไปอมยิ้มไป อ่านแล้วมีความสุขเหลือเกิน จนคนที่เจอหน้า ทักมาว่า "เปนไรอะ ยิ้มได้คนเดียว อยู่หน้าคอมนั้นแหละ"

ในภาพที่ 10 นี้จะขออธิบายด้วยเพลงๆนี้ ซึ่งอธิบายถึงตอนที่ทั้งสองอยู่ในห้องด้วยกันและตอนเดินกลับบ้านได้เป็นอย่างดี

"ใจส่งถึงใจเทอ มือจับกันไว้
มองตาแล้วเข้าใจ ไม่ต้องเอ่ยคำ
เดินเกี่ยวแขนกันไป ถ่ายทอดความรัก
จงอย่าสนใจใคร ฉันอยู่ใกล้เทอ
เปื่ยมด้วยความรักต่อเทอ
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นอยู่ตลอดกาล
ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นเป็นรักนิรันดร์"

ภาพที่ 11

ภาพที่ยุนบกสัมผัสจองฮยางอย่างอ่อนโยน ไล่ผ่านคิ้ว ตา จมูก ริมฝีปาก ช่างนิ่มนวลสุภาพ เห็นภาพขึ้นมาทันที สัมผัสได้จากจินตนาการของข้าน้อยเอง ทุกสัมผัสคือรักที่บริสุทธิ์ (โอ๊ยๆๆๆ ชอบมาก แอบยิ้มอีกแล้ว)

ชอบทุกฉากที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันและชอบทุกฉากที่ทั้งสองสัมผัสกัน ทำไมคนแต่งถึงได้แต่งได้ขนาดนี้นะ

จะมีมั้ยเล่าที่ใครจะมอบให้เราได้อย่างลึกซึ้งเพียงนี้

อ่านไปก้อนึกถึงความรักที่เรามี ทั้งอยากสัมผัสใครแบบนี้ และอยากถูกสัมผัสแบบนี้จากใคร กิริยาท่าทางและคำพูด แต่งออกมาได้อย่างหาที่ติมิได้

โอ้ยยยพอแระ ไปภาพต่อไปดีกว่า

ภาพที่ 12

ในตอนนี้หลายคนอาจจะชอบฉากหวานๆที่ทั้งสองอยู่ด้วยกัน แต่ข้าน้อยไปชอบตอนที่ยุนบก คุยกระซิบกะบกน้อย และตอนเล่นเงา ในฉากนี้มันทำให้นึกถึงตอนที่จารทันวอน วาดภาพเพื่อให้เด็กคนนึงยิ้มได้ (จำชื่อเด็กไม่ได้) มันช่างเหมือนกับฉากนี้ที่ทำให้ข้าน้อยยิ้มได้เหมือนกัน อ่านแล้วก้อรู้สึกได้ว่าภาพเงาที่ทั้งสองเล่นมีการเคลื่อนไหวจริงๆ และมีเสียงออกมาจากภาพด้วย(ไม่ได้บ้านะ)

อ่านแล้วรู้สึกน่ารัก อบอุ่น ยิ้มได้ และหัวเราะออกมาได้เลย

ภาพที่ 13

น้ำตาไหล อ่าาาา

ทุกถ้อยคำของทั้งภาพนี้ ช่างเศร้าใจเหลือเกิน
การได้เห็นน้ำตาของคนที่เรารัก มันมี 2 ความหมาย
-สุข ที่น้ำตาไหลมาเพื่อเรา
-เศร้า ที่น้ำตาต้องไหลออกมาจากคนรักของเรา

พิมพ์ต่อไม่ได้แล้ว...ขอไปล้างหน้าก่อน..ไปภาพต่อไปเลยแล้วกัน

ภาพที่ 14

ถึงแม้ภาพนี้จะมีแต่เรื่องของจารทันวอน ข้าน้อยก้อมิวายไปประทับใจกับตอยเฮียกะเจ้เรา

ก้อไม่ใช้ตอนไหนเลย นอกเสียจาก ทั้งสองมองกันแล้วเข้าใจ จองฮยางรู้ทันทีว่ายุนบกต้องการอะไร
อะไรกันนี่....สายตาของทั้งสองช่างมีความหมายทุกสายตาที่ส่งถึงกัน

ประทับใจในความเข้าใจของกันและกัน ไม่มีคำพูดใดให้มากมาย

"มองตาแล้วเข้าใจ ไม่ต้องเอ่ยคำ

ภาพที่ 15

โอ้ยยยยยย ภาพนี้คงไม่พ้นฉากที่ทำให้ข้าน้อย ทำงานต่อไม่ติดจนถึงวันนี้หรอก

ก้อคือฉาก ใต้ผ้าห่มนั้นเอง
ไม่ได้รู้สึกไปในทางอย่างว่า

แต่อยากให้มองในแง่ของความรู้สึกดีดีมากกว่า
ใครอ่านแล้วไม่ยิ้ม
ใครอ่านแล้วไม่ชอบ
ใครอ่านแล้วไม่คิดตาม
ใครอ่านแล้วไม่ดีใจ

ข้าน้อยยังอดรู้สึกอย่างนี้ไม่ได้เลย ทั้งอบอุ่นและมีความสุขไปพร้อมๆกับความรักที่มีให้กันอย่างไม่มีเงื่อนไข
มีความรักให้กับคนข้างกายที่แม้มีใจเปนสอง

ทั้งอบอุ่นจากผ้าห่มและมือของบกที่รู้สึกได้
มันรู้สึกดีขึ้นมาโดยไม่ต้องจินตนาการไปไกลเลย

อ่านฉากนี้จบเปนรู้กันเหมือนที่เฮียกะเจ้เรา รับรู้ผ่านสายตาทั้งคู่นั้นแหละ

แอบยิ้มอีกแล้วเรา

บทสุดท้าย

ข้า รัก ทั้งหมด ที่ ท่าน แปล

และ นี่ คือ ทั้งหมด ของ ความรู้สึก ที่ ข้า มี

ถึงท่าน wonwon

ถึงแม้ภาพวาดของท่านจะยังไม่จบ

แต่ข้าน้อย ขอส่งการบ้านเพียงเท่านี้

เนื่องจากคงไม่มีเวลาพอเท่าวันนี้อีกแล้ว

เพราะความรู้สึกมันต้องใช้เวลาสักหน่อย

ถ้าภาพวาดของท่านที่เหลืออยู่

มีความรู้สึกดีดีที่ข้าน้อยประทับใจอีก

ข้าน้อยจะขอเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจก้อพอ

ภาพวาดที่10 ฉากที่ ยุนบก เอยว่า ภรรยา.....ลูกชาย..ครอบครัว คิดตามแล้วรู้สึกว่าถ้าตัวเป็นยุนบกคงดีใจสุดสุดแล้วจะฮยางมากอดให้แน่นๆเลย

ยังอ่านไม่จบจะส่งการบ้านได้ยังไง เดี๋ยวเกิดไปประทับใจฉากหลังๆขึ้นมาก็ต้องมาตามแก้การบ้านอีกเด้ หรือว่าส่งได้หลายๆฉาก จริงๆก็ประทับใจหลายฉาก โดยรวมๆเรื่องนี้แสดงให้เห็นถึงความรักที่ไม่สามารถจะหาอะไรมาจำกัด หรือให้นิยามได้ ขึ้นชื่อว่ารักแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ยังคงรักอยู่เช่นนั้นไม่เสื่อมคลาย ในโลกนี้จะหาคนที่มีจิตใจให้กันและกันเช่นยุนบกและจองฮยางได้สักกี่คนกันนะ ช่างเป็นความรักที่อบอุ่นจริงๆ
ดังนั้นขอส่งการบ้านทีหลังละกัน

อ้าว ! เลยไม่มีใครเข้ามาส่งการบ้านเลยหรือ
ขอโทษจริงๆ แค่อยากกลับไปอ่านก่อน เดี๋ยวมาส่งนะจะ ขอเวลาหน่อย

ภาค ๒ นี้ต้องบอกว่าประทับใจทุกฉากที่มียุนบกกับจองฮยาง
นั่นอาจจะเพราะมันเติมเต็มส่วนที่ขาดจากตอนที่เป็นซีรีส์ภาคแรก
เพราะวันนี้เมื่อไรที่หยิบดีวีดีออกมาดูก็จะรีรันเฉพาะฉากของสองสาวดูเท่านั้น
และบทบาท คำพูด บทสนทนา ในภาค ๒ นี้ ก็ชดเชยความรู้สึกในสิ่งที่ภาคแรกไม่อาจจะมี ได้อย่างสมใจ
ดังนั้นจึงบอกได้แค่ว่าประทับใจทุกฉากของยุนบกและจองฮยาง

แต่ที่จะขออ้างถึงในวันนี้ ขอเรียกว่าเป็นฉากสุดสะเทือนใจ ที่อ่านแล้วเหมือนได้เข้าไปอยู่ในใจ รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของตัวละครยุนบก ฉากที่เขาร้องไห้คร่ำครวญที่หลุมฝังศพ ปานว่าจะขาดใจตายตามจองฮยางที่เขาเข้าใจว่านางได้ตายไปแล้ว

ฉากนี้บอกอะไรได้หลายอย่างจริงๆ ทั้งความรู้สึกที่ชัดเจนของยุนบกต่อจองฮยาง ทั้งสื่อไปถึงความเป็นจริงที่คนภายนอกไม่อาจรู้ ที่ไม่ใช่เป็นเพียงแค่ความเสียใจของผู้ชายคนหนึ่งทึ่ต้องสูญเสียงหญิงอันเป็นที่รักไปตามถ้ามองจากสายตาคนนอกเท่านั้น

จากที่อ่าน เข้าใจในความรู้สึกของยุนบกได้ว่า...

-เป็นเรื่องแน่ที่เขาต้องเสียใจที่จองฮยางมาตายจากไป
-ผิดหวัง จากที่ตั้งใจให้นางจากมาเพราะต้องการให้นางปลอดภัย แต่นางกลับต้องมาตายเช่นนี้แทน
-รู้สึกผิด ที่เขาเป็นต้นเหตุและเป็นคนทำให้นางต้องจากมา
-เสียดาย พ่ายแพ้ สิ้นหวัง อับจนต่อชะตา ยุนบกคงคิดว่าถ้าจะดื้อดึงรั้งนางไว้ไม่ปล่อยให้นางจากมาในตอนนั้นก็อาจจะทำได้ และคงจะไม่ต้องสูญเสียนางไปเช่นนี้

ลองตีความประโยคนี้ ...

“ผู้ชายที่แท้จริง ข้าไม่ใช่ผู้ชายที่แท้จริง
ข้าจะสามารถนับตัวเองเป็นผู้ชายที่แท้จริงได้อย่างไร
ถ้าข้าเป็นผู้ชายที่แท้จริง ข้าจะไม่ให้นางจากข้าไป
ไม่ให้ แน่นอนที่สุด ไม่ให้จากไป ถ้านางอยู่กับข้า
วันนี้นางต้องไม่อยู่ที่นี่ อย่างนี้"


...คิดเหมือนกันไหมว่าถ้า ในตอนนั้นไม่เอาความเป็นเพศลักษณ์มาเกี่ยวข้อง ยุนบกเองก็ไม่ต้องการจะให้จองฮยางต้องจากมา เขาต้องมั่นใจว่าตัวเองก็สามารถดูแลผู้หญิงคนนี้ได้ดีไม่มีหย่อนไปกว่าใคร หากแต่ว่าความเป็นจริงก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เพียงเพราะคิดว่าตัวเขาเป็ยหญิง...ย้อนไปรำลึกถึงตอนนั้น ยุนบกตัดสินใจให้นางจากมาในช่วงเวลาฉุกละหุก หากมีเวลาให้เขาได้คิดอีกสักนิด เชื่อว่าเรื่องอาจจะกลับตาลปัตรก็เป็นได้ เช่น ยุนบกพาจองฮยางไปซ่อนตัวในที่ปลอดภัยที่อื่นรอจนชำระเรื่องราวต่างๆ ได้เรียบร้อย แล้วพวกเขาค่อยไปอยู่ด้วยกันอย่างเป็นสุข...เพราะในภาค ๒ นี้ ยุนบกบอกว่า "...ถ้านางอยู่กับข้า วันนี้นางต้องไม่อยู่ที่นี่ อย่างนี้..." นั่นคือจากภาคแรก ยุนบกเองก็ปราถนาที่จะได้อยู่กับจองฮยางด้วยเช่นกัน

ยกให้ฉากนี้เป็นฉากสุดประทับใจ เพราะ มันสะเทือนอารมณ์ มันเศร้าซึม มันโศกซึ้ง มันขมขึ่น มันปวดร้าว มันทำหัวใจสลายตามได้ แต่มันก็ แต่มันก็งดงาม และมันก็อิ่มเอม ทำให้รู้สึกได้ถึงความรักเปี่ยมล้นในหัวใจ มันกระแทกอารมณ์คนอ่านได้รุนแรงเหลือเกิน ถึงว่าอ่านไปแล้วจะมีน้ำตาร่วงก็ไม่ได้รู้สึกว่าต้องอายใคร...

ด้วยความนับถือ เจ้าของเรื่อง และ ผู้แปล นี่เป็นเพียงแค่ความในใจของเราเท่านั้น...

ป.ล.ถ้าเป็นภาคซีรีส์ ประทับใจฉากคู่รักใต้แสงจันทร์มากที่สุด ตอนบอกความจริง นั่นก็ทำให้สะท้านสะเทือนใจไม่แพ้กัน

ทุกคนเขียนความรู้สึกได้ดีสุดๆ ท่าน okk ท่านทำให้ ข้าสมหวังที่สุดแล้ว ข้าอยากให้คนมาพูดคุยกับข้าเช่นนี้แล ถ้าชอบตอนต่อไปก็มาเขียนอีกนะคะท่าน

ตอนข้าอ่านคนเดียวครั้งแรก อกข้าแทบระเบิด ข้าคุยกับใครก็มีแต่คนมองหน้าเบื่อๆ ว่ามันจะบ้าเรื่องนี้ไปถึงไหน (วะ)

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ที่เข้ามาคุยนะคะ

ข้าว่าแล้ว ท่านชอง เฮฮี จะต้องชอบตอนเดียวกับข้า สามสี่ประโยคนั้นมันโดนจริงๆ ชายที่ แท้จริง คือต้นตอของปัญหาที่แท้จริง ฮ่า ฮ่า ผอ สติเฟื่อง

ใช่ข้าไม่ใช่ผู้ชายที่แท้จริง โอเป็นประโยคที่ทำให้คิดถึงเรื่องของตัวเองขึ้นมาทันทีเลย คนรักที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปีขอบอกว่าหลายปีมากกว่าคู่ของเจ๊ กะ เฮียซะอีกแต่สุดท้ายก็ต้องจากกันอีกครั้งเพราะความรู้สึกที่ว่าเราไม่ใช่ผู้ชายที่แท้จริง ชีวิตจริงมันดันไปตรงกับเรื่องแต่งซะนี่ทุกวันนี้ยังรู้สึกถึงความเจ็บที่ยังซ่อนอยู่ในใจอยู่ แต่ไม่รู้ว่าเธอคนนั้นจะทำใจให้ร่าเริงเหมือนเดิมได้รึยัง ทั้งที่จริงแล้วความรู้สึกดีๆ ที่เริ่มขึ้นมันไม่ได้เริ่มจากความเป็นหญิงหรือชายของเราเลย ถ้าเธอได้อ่านข้อความนี้ก็คงดี ขออภัยด้วยเผลอคิดถึงเรื่องเก่าของตัวเองอีกแล้ว

ภาพที่16
ฮยางของข้า ยุนบกพูดแล้วดึงนางมากอดร้องไห้ด้วยกัน(เฮ้อเนี้ยล่ะที่เรียกว่ารักและเข้าใจกันจริงๆเขาสุขเราก็สุขเขาทุกข์เราก็ทุกข์โอ้ยไม่ไหวภาพในอดีตของตัวเองกับมาทำให้เศร้าอีกแล้วเราเหมือนเห็นเงาในอดีตทุกทีเลย)

อันนี้ฉากที่ชอบที่เคยโพสไปแล้วจ้า ^^

จริงๆ ก็ชอบตอนจูงมือกันเดินยามเช้า สำหรับคู่รักใต้แสงอาทิตย์ อิอิ ข้าวใหม่ปลามันนะคะ แต่หลายคนเลือกไปแล้ว เราเลยขอเลือกตอนนี้บ้าง เพราะชอบไม่น้อยกว่ากันจ้า

------------------------
“ข้าคิด ว่าเจ้าจะอยู่กับใครสักคนที่จะทำให้เจ้ามีความสุขได้ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะต้องมามีความเป็นอยู่ที่ยากลำบากเช่นนี้ ข้าทำให้เจ้าผิดหวัง” เขาพูดอย่างอึกอัก ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พูดไปจะสามารถทำให้นางเข้าใจได้เท่ากับความรู้สึกของเขา และความความรู้สึกที่มีร่วมกัน ได้อย่างเต็มที่และชัดเจน

“ทำไม ท่านจึงคิดเช่นนั้นคะ แม้ว่าทุกคนในโลกจะอยากชื่นชมดอกไม้สดงดงาม แต่ทว่าแม้แต่ดอกไม้ดอกเล็กที่ไม่น่าดูก็ปรารถนาที่จะบานสะพรั่งในมือของผู้ รู้คุณค่า ผิดด้วยหรือคะ” นางกล่าวเบาๆ ช้อนตาขึ้นมองผู้ที่นางเฝ้าแต่คิดถึงมานานแสนนาน

“จองฮยาง” ยุนบกไม่ต้องการจะคิดถึงเรื่องอะไรแล้วในนาทีนี้ เขาไม่ต้องการจะคิด เขาเพียงต้องกอดนางไว้แน่นไม่ให้ไปไหน เพิ่งจะเข้าใจในตอนนี้เองว่า เขาโหดร้ายกับนางเพียงไร
เขาตัดสินใจได้แล้ว ต่อจากนี้ไป เขาจะไม่ยอมปล่อยให้นางไปไหน จะอยู่ดูแลนางให้ดี รู้ซึ้งถึงคุณค่าของผู้หญิงคนนี้ที่ได้มอบหัวใจให้เขาได้เพียงคนเดียว

“ท่านจะกรุณา อย่าให้ข้าต้องจากท่านไปไหนอีกจะได้ไม๊คะ เป็นไปได้ไม๊คะ ข่างเขียน”
ในอ้อมกอดที่อบอุ่นและอ่อนโยนเช่นนี้ นางกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อีกแล้ว

“ไม่ ข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้ว” เขาไม่รู้จะทำอย่างไรกับหญิงคนนี้ได้อีกแล้ว ไม่รู้ว่าจะปลอบนางอย่างไร น้ำตานางไหลอาบแก้ม เขาประคองใบหน้านาง จูบที่เปลือกตาและน้ำตาอย่างทะนุถนอม อยากจะนำความเจ็บปวดและความเศร้าออกมาจากตัวนาง
------------------------------

ฮะฮะฮา ในที่สุดก็ส่งการบ้านได้หลายภาพ ก็แต่ละภาพจะมีความประทับใจในอารมณ์ที่แตกต่างกัน
ภาพประทับใจภาพแรก เป็นภาพวาดที่4
ภาพวาดภาพที่ 4 – หญิงสาวชื่อ โม รยอน
ตอนที่พ่อของจองฮยางให้นางคิดเรื่องการแต่งงานใหม่กับพ่อค้ารวยๆ แต่นางไม่ต้องการอยู่กับคนที่นางไม่ได้รัก ในคืนหนึ่ง พระจันทร์เต็มดวง นางหลงเข้าไปในความทรงจำอีกครั้ง “ท่านทำให้ข้าเรียนรู้ว่า ยังมีคนที่ให้ความรักหญิงต่ำต้อยเช่นข้าได้อย่างเต็มหัวใจ ท่านสบายดีอยู่ใช่ไหม ขออนุญาตเล่นเพลงนั้นให้ท่านฟัง เพลงที่ข้าหวังให้ท่านได้ยินเป็นที่สุด”
บนถนนที่เงียบสงัดในเมือง ยุนบกได้ยินเสียงเพลงจากคายากึมลอยมา เพลง Dong Chon Nion Lo, Han Jang. นี่ เขาพึมพำกับตัวเอง ยังจำท่วงทำนองของเพลงนี้ได้เป็นอย่างดี “ ในเมืองเล็กๆ แบบนี้ ใครเล่นดนตรีชิ้นนี้ได้เพราะเช่นนี้นะ” เขานั่งฟังเพลงเงียบๆ อย่างมีความสุขใต้ต้นไม้ 8 ปีแล้วสินะ ตั้งแต่สาวงามผู้นั้นยินดีมอบทุกอย่างให้เขา “เจ้ายังเล่นคายากึมอยู่ไม๊ เจ้าคงเล่นให้คนรักเจ้าฟังสินะ”
ในภาพแสดงให้เห็นถึงความรัก ความคิดถึงของคนสองคนที่มีให้แก่กัน ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานสักเพียงใด คนทั้งสองก็ยังคงมีความรู้สึกดีๆเช่นนี้ให้กันเสมอ
ทั้งคู่ยังไม่ได้พบกัน และไม่รู้ว่าคนที่รักอยู่ที่ใด สุขสบายดีหรือไม่ มีเพียงเสียงเพลงที่ล่องลอยมากับสายลม
เพลงที่หญิงคนหนึ่งเล่นให้คนที่นางรักฟัง แม้ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ใด ได้เพียงแต่หวังว่าเขาจะได้ยินเสียงเพลงนี้
และใช่ คนรักของนางได้ยินเสียงเพลงนี้ เป็นไปตามที่นางหวังไว้ เพียงแต่เขาไม่รู้ว่านางที่เขารักเป็นผู้เล่น เขาคิดว่าถ้านางยังคงเล่นคายากึมอยู่ นางคงจะเล่นให้คนรักฟัง ซึ่งก็คือเขานั่นเอง
อ่านแล้ว งง ไหมคะ ถ้า งง กลับไปอ่านซ้ำอีกครั้งค่ะ
ประมาณว่า จองฮยาง บรรเลงเพลง ในใจก็คิดถึงยุนบก
ส่วนยุนบกได้ยินเสียงเพลงแล้วในใจก็คิดถึงจองฮยาง เสียงเพลงที่บรรเลงฝากมากับสายลม เหมือนว่าตัวจะไกลกันจนไม่อาจพบเจอ แต่ทั้งสองอยู่ใกล้กันเพียงแค่เสียงเพลงเดินทาง
เฮ้อ... ถอนหายใจยาวๆๆ การเดินทางของความคิดถึง
ว่าไปแล้วก็เหมือนคนที่แอบเข้าบ้านคุณวอนวอน ใครบ้างเนี่ย ยกมือขึ้น อยู่ที่ไหน มุมไหนของโลกใบนี้ ก็ไม่รู้ แต่ทุกคนได้เข้ามาสัมผัสการแปลบทของความรักที่แสนจะซาบซึ้ง อบอุ่บ และน่าหลงไหลยิ่ง ผ่านตัวละครที่เราชื่นชอบ เหมือนว่าเราจะอยู่ไกลกัน แต่ความจริงเราอยู่ใกล้กันเพียงแค่สัญญาณอินเตอร์เน็ตส่งถึงแค่นี้เอง

รู้สึกได้เลยค่ะ คุณติดหนึบ เข้าใจเยื่อใยของความรู้สึก จนเลยเถิดมาถึงสัญญาเคเบิลใยแก้วนำแสงใต้ทะเลลึกเลยค่ะ

โอะ..วว.......อ่านของคุณติดหนึบแล้ว น้ำตาจะริน

ฮึ่ม.......สูดหายใจยาว ๆ จะร้องตอนนี้ไม่ได้ อยู่ที่ทำงาน
....อายเค้า

อบอุ่นจริง ๆ ค่ะ ความรักของทั้งคู่ อุ่นไปทั้งใจเลย

งั๊น ตามย้อนรอยขึ้นไปอ่านการบ้านของท่านอื่นๆ ด้วยดีกว่า

เรียนคุณติดหนึบ

ดิฉันชักจะติดหนึบกับการบ้านของคุณซะแล้ว

เข้ามาส่งอีกนะคะ


คิดว่า...เริ่มจะบรรเทาจากอาการติด 2 มุนได้บ้างแล้วนะ
ตอนนี้ดันเผลอไปลองยาตัวใหม่ที่ชื่อ... ติดหนึบ.....
ซึ่งออกฤทธิ์หลอนประสาทให้เห็นแต่ภาพ 2 มุน
โอย...หมดแรงต้านทานอีกแล้ว

ชอบมากกคะ คุณติดหนึบ
บรรยายความรู้สึกได้โดนมากก
ตรงใจเรามากแต่เราบรรยายไม่ได้ขนาดนี้เป็นแน่
โดน โดน โดน

โอ้โฮ...สัญญาณเคเบิลใยแก้วนำแสงใต้ทะเลลึก
คุณวอนวอน รู้ได้ยังไงว่าดิฉันเป็นปลิงทะเล
ว้า...อุตสาห์ปลอมตัว แค่ส่งการบ้านภาพแรกก็โดนจับได้ซะแล้ว หมดกัน

อ้อ...จุ๊ๆๆ รู้แล้วอย่าบอกใครนะ เดี๋ยวโดนจับไปตุ๋นทำยา
ซอย เลย (เขาห้ามใช้คำหยาบคายในนี้)

นี้เป็นหนึ่งฉากที่ชอบตั้งแต่เป็นเวอร์ชั่นอิ้งฯ..
และคุณก็แปลได้เยี่ยมจริงๆ

สาวน้อยเจ้าช่างน่าเวทนา น่าเวทนา น่าเวทนาเสียจริง ข้าขอโทษ ข้าไม่สามารถและไม่ควรให้คำมั่นใดๆ ต่อเจ้าอีกต่อไป ข้าขอโทษ ข้าไม่อาจ ไม่อาจพาเจ้าไปกับข้าได้
เจ้าควรจะได้รู้ว่า ไม่ว่าข้าจะอยู่ที่ไหน ข้าก็จะรอเจ้า ข้าจะรอเจ้าเสมอ คนงามของข้า”

คนงามของข้า...โอ้ยยยย!!!! เจ็บตับ

“เจ้าสัญญาว่าเจ้าจะอยู่อย่างมีความสุข ทำไมเจ้าไม่รักษาคำพูด ทำไมเจ้ามานอนหนาวคนเดียวที่นี่ ทำไมเจ้าทำกับข้าอย่างนี้ เจ้าเกลียดข้าใช่ไม๊ ทำไมเจ้าทำกับตัวเองอย่างนี เจ้าจะตายก่อนข้าได้อย่างไร เจ้าจะตายได้อย่างไร ในที่สุด ทั้งหมดก็แค่นี้เอง เจ้าต้องออกมา ออกมาอธิบายทุกอย่างให้ข้าฟัง เจ้าสัญญากับข้าว่าจะมีความสุข เจ้าสัญญา ข้าจะไปหาใครที่ไหนเหมือนเจ้าได้ในโลกนี้ โลกนี้มีเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น รู้ไม๊ข้าคิดถึงเจ้าแค่ไหน เจ้ารู้ไม๊ข้าคิดถึงเจ้าเพียงไร จองฮยางรู้ไม๊ข้าหวังให้เจ้ามีความสุขเพียงใด

ทำไมหลังจากต้องเผชิญกับความยากลำบากมามากมาย ข้าต้องมาพบเจ้าในสภาพนี้ ข้าไม่อยากเชื่อเลย ไม่ต้องการให้เจ้านอนอยู่ข้างในนี้ จองฮยางโปรดออกมาเถิด ข้าอยากจะมองดูเจ้า ออกมาเถอะนะ ถ้าข้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้เจ้าจากข้ามาทำไม ถ้าข้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะไม่ยอมจากเจ้าจนวันตาย ข้าคิดว่า ข้าคิดไปเองว่า เจ้าจะมีความสุขเมื่อเจ้าจากข้ามา ข้าเป็นคนทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้ใช่ไม๊ ต้องเป็นข้าที่ทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้ คนที่อยู่ในนี้ไม่ใช่เจ้า ไม่มีทางเป็นเจ้าแน่ๆ ข้าต้องเห็น ข้าต้องเห็นด้วยตาตนเอง เจ้าสัญญาว่าไม่มีวันไหนที่เจ้าจะลืมข้า เจ้าต้องออกมา ออกมาเจอข้า ออกมาสิ ออกมาเจอข้า ข้าอยากฟังเจ้าเล่นคายากึม อยากวาดรูปเพื่อเจ้า ข้าไม่ต้องการเจ้าในสภาพนี้ ออกมาเถิดนะ ออกมาเถิด ออกมาเจอข้า......”

นอกเมืองเล็กๆ มีหลุมศพเก่าที่ถูกละเลยหลงลืม ทั่วทั้งป่าเปลี่ยวเงียบสงัด สิ่งเดียวที่ได้ยินคือเสียงแห่งความโทมนัสของชายหนุ่มที่กำลังสะอื้นไห้ เหล่านกที่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเขา ต่างพากันบินหนีจากไป ใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วง ปลิวคว้างในสายลมหนาวเยือก เขาพูดไปร้องไห้ไป พลางเอามือขุดดินที่หลุมศพ ดึงวัชพืช ก้อนหิน ออก อย่างบ้าคลั่ง มือทั้งสองมีเลือดไหลอาบ เพราะหนามต้นไม้ป่าทิ่มแทง และแผลที่ได้จากก้อนหิน ชายสองสามคนยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆ ไม่รู้จะปลอบใจให้เขาคลายเศร้าเสียใจอย่างไรได้

สะเทือนใจได้อีก ถึงแม้จะรู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร แต่ก็อดสงสาร และเศร้าไปกับยุนบกไม่ได้

ภาพที่17 " ฮ่า ฮ่า ใช่ ข้าชื่นชมท่านทันวอนเสียจรริงๆ" กษัตริย์จองโจมักจะเห็นทันวอนเป็นเพื่อนที่เขาชื่นชมอยู่เสมอ และคิดว่าเขาเป็นเพื่อนแท้ เขาคิดว่าคนที่มีเกียรติไม่จำเป็นต้องมาจากตระกูลขุนนางพวกเขาอาจจะมาจากคนสามัญก็ได้ ฮืมตรงนี้ให้ความรู้สึกที่เหมือนได้เข้ามาในบล๊อกนี้ใหม่ๆว่าทุกคนจะรับเราที่เพื่อนใหม่ไหมสรุปคือทุกคนที่นี้น่ารักมาก แม้ว่าทุกคนจะมองไม่เห็นกันใช้วิธีพิมพ์แล้วคอมเมนท์แต่มีความรู้ดีๆส่งผ่านมาจากทุกตัวอักษรเลย ขอบคุณช่างแปลท่านทำให้มิตรภาพในที่แห่งนี้ดูงดงามเหมือนภาษาที่แสนวิเศษของท่าน ประทับใจทุกครั้งที่เข้ามาครับ

ภาค ๒ นี้ต้องบอกว่าประทับใจทุกฉากที่มียุนบกกับจองฮยาง
นั่นอาจจะเพราะมันเติมเต็มส่วนที่ขาดจากตอนที่เป็นซีรีส์ภาคแรก
เพราะวันนี้เมื่อไรที่หยิบดีวีดีออกมาดูก็จะรีรันเฉพาะฉากของสองสาวดูเท่านั้น
และบทบาท คำพูด บทสนทนา ในภาค ๒ นี้ ก็ชดเชยความรู้สึกในสิ่งที่ภาคแรกไม่อาจจะมี ได้อย่างสมใจ
ดังนั้นจึงบอกได้แค่ว่าประทับใจทุกฉากของยุนบกและจองฮยาง

แต่ที่จะขออ้างถึงในวันนี้ ขอเรียกว่าเป็นฉากสุดสะเทือนใจ ที่อ่านแล้วเหมือนได้เข้าไปอยู่ในใจ รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของตัวละครยุนบก ฉากที่เขาร้องไห้คร่ำครวญที่หลุมฝังศพ ปานว่าจะขาดใจตายตามจองฮยางที่เขาเข้าใจว่านางได้ตายไปแล้ว

ฉากนี้บอกอะไรได้หลายอย่างจริงๆ ทั้งความรู้สึกที่ชัดเจนของยุนบกต่อจองฮยาง ทั้งสื่อไปถึงความเป็นจริงที่คนภายนอกไม่อาจรู้ ที่ไม่ใช่เป็นเพียงแค่ความเสียใจของผู้ชายคนหนึ่งทึ่ต้องสูญเสียงหญิงอันเป็นที่รักไปตามถ้ามองจากสายตาคนนอกเท่านั้น

จากที่อ่าน เข้าใจในความรู้สึกของยุนบกได้ว่า...

-เป็นเรื่องแน่ที่เขาต้องเสียใจที่จองฮยางมาตายจากไป
-ผิดหวัง จากที่ตั้งใจให้นางจากมาเพราะต้องการให้นางปลอดภัย แต่นางกลับต้องมาตายเช่นนี้แทน
-รู้สึกผิด ที่เขาเป็นต้นเหตุและเป็นคนทำให้นางต้องจากมา
-เสียดาย พ่ายแพ้ สิ้นหวัง อับจนต่อชะตา ยุนบกคงคิดว่าถ้าจะดื้อดึงรั้งนางไว้ไม่ปล่อยให้นางจากมาในตอนนั้นก็อาจจะทำได้ และคงจะไม่ต้องสูญเสียนางไปเช่นนี้

ลองตีความประโยคนี้ ...

“ผู้ชายที่แท้จริง ข้าไม่ใช่ผู้ชายที่แท้จริง
ข้าจะสามารถนับตัวเองเป็นผู้ชายที่แท้จริงได้อย่างไร
ถ้าข้าเป็นผู้ชายที่แท้จริง ข้าจะไม่ให้นางจากข้าไป
ไม่ให้ แน่นอนที่สุด ไม่ให้จากไป ถ้านางอยู่กับข้า
วันนี้นางต้องไม่อยู่ที่นี่ อย่างนี้"


...คิดเหมือนกันไหมว่าถ้า ในตอนนั้นไม่เอาความเป็นเพศลักษณ์มาเกี่ยวข้อง ยุนบกเองก็ไม่ต้องการจะให้จองฮยางต้องจากมา เขาต้องมั่นใจว่าตัวเองก็สามารถดูแลผู้หญิงคนนี้ได้ดีไม่มีหย่อนไปกว่าใคร หากแต่ว่าความเป็นจริงก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เพียงเพราะคิดว่าตัวเขาเป็ยหญิง...ย้อนไปรำลึกถึงตอนนั้น ยุนบกตัดสินใจให้นางจากมาในช่วงเวลาฉุกละหุก หากมีเวลาให้เขาได้คิดอีกสักนิด เชื่อว่าเรื่องอาจจะกลับตาลปัตรก็เป็นได้ เช่น ยุนบกพาจองฮยางไปซ่อนตัวในที่ปลอดภัยที่อื่นรอจนชำระเรื่องราวต่างๆ ได้เรียบร้อย แล้วพวกเขาค่อยไปอยู่ด้วยกันอย่างเป็นสุข...เพราะในภาค ๒ นี้ ยุนบกบอกว่า "...ถ้านางอยู่กับข้า วันนี้นางต้องไม่อยู่ที่นี่ อย่างนี้..." นั่นคือจากภาคแรก ยุนบกเองก็ปราถนาที่จะได้อยู่กับจองฮยางด้วยเช่นกัน

ยกให้ฉากนี้เป็นฉากสุดประทับใจ เพราะ มันสะเทือนอารมณ์ มันเศร้าซึม มันโศกซึ้ง มันขมขึ่น มันปวดร้าว มันทำหัวใจสลายตามได้ แต่มันก็ แต่มันก็งดงาม และมันก็อิ่มเอม ทำให้รู้สึกได้ถึงความรักเปี่ยมล้นในหัวใจ มันกระแทกอารมณ์คนอ่านได้รุนแรงเหลือเกิน ถึงว่าอ่านไปแล้วจะมีน้ำตาร่วงก็ไม่ได้รู้สึกว่าต้องอายใคร...

ด้วยความนับถือ เจ้าของเรื่อง และ ผู้แปล นี่เป็นเพียงแค่ความในใจของเราเท่านั้น...

ป.ล.ถ้าเป็นภาคซีรีส์ ประทับใจฉากคู่รักใต้แสงจันทร์มากที่สุด ตอนบอกความจริง นั่นก็ทำให้สะท้านสะเทือนใจไม่แพ้กัน

โดย: ชอง เฮฮี IP: 115.67.151.253 วันที่: 28 ธันวาคม 2552 เวลา:12:17:49 น.

** ชอบตอนนี้เหมือนอย่างคุณ ชอง เฮฮี ค่ะ
คุณ ชอง เฮฮี สรุปมาทั้งหมดดีมากๆเลยค่ะ ตรงใจที่สุด
เป็นตอนที่สะเทือนใจมากๆ
อ่านไปน้ำตาไหลเหมือนกัน พลอยใจจะขาดเอาเหมือนกัน
คนแต่งและคนแปล เก่งจริงๆ ที่ทำให้คนอ่านน้ำตาซึมได้

พอมาเจอตอนที่ 17
เฮ้อ..บอกไม่ถูก เศร้ากำลังสอง
พลัดพรากในตลาด ทำให้จองฮยางร้องไห้ตามหา
สงสารทั้งคู่ที่ต้องเจอชะตากรรมแบบนี้
นี่ก็เรียกน้ำตาคนที่กำลังพิมพ์อยู่นี้ ให้ซึมไปได้ทั้งวัน

อ่านแล้วคิดว่า ในโลกนี้ยังมีสิ่งสวยงามที่ควรค่าแก่การมีชีวิตต่อนะ
เพราะบางครั้งใจไม่สู้ รู้สึกเบื่อหน่ายกับสิ่งที่ผ่านไป
อ่านนวนิยายมามากมาย ยังไม่สะเทือนใจเท่ากับอ่านเรื่องนี้เลย
ถือว่าคนแต่งเรื่องนี้เป็นคนมีความละเอียดอ่อนละเมียดละไมในการสื่อสิ่งละเอียดเกี่ยวกับความรักได้ดี
บวกกับการเรียงร้อยแปลบทของช่างแปล วอนวอน
ที่ขัดเกลาออกมาเป็นคำพูดที่นุ่มนวล สละสวย จนพลอยโศกเศร้ากินใจไปด้วย
การแต่งเติมประโยคให้เข้ากับเนื้อหานั้นทำได้ยาก หากไม่เป็นคนมีภูมิในตัวจะไม่ออกมาดีอย่างนี้

ทุกครั้งที่ชม ก็ไม่ได้ชมอย่างลอยๆ และชมใครบ่อยๆ
ยอมรับนับถือในผลงานจึงชื่นชม
และคิดว่าความเฉลียวฉลาดของช่างแปล วอนวอน นั้น อนาคตหากเป็นล่าม หรือนักการทูต
จะสื่อออกมาสวยงาม จนเป็นที่ยอมรับของทุกคนเลยก็ว่าได้

ได้คนแปลเนื้อหาใจความดี บริษัทหรือเจ้าของประเทศย่อมเจริญรุ่งเรือง

ก็..รู้สึกประทับใจกับสิ่งดีๆในการท่องอินเตอร์เน็ท แล้วเจอคนต้องชะตา ก็ออกจะประทับใจกับสิ่งที่เห็นนี้

ขอบคุณมากนะคะ ที่ทำให้ทุกๆคนมีความสุขกัน

ภาพที่ 13 " อย่า ร้องไห้อีกเลยนะ รู้ไหมว่าข้ากลัวการได้เห็นน้ำตาของเจ้าเป็นที่สุด ข้าผิดหวังทุกครั้งที่เห็นเจ้าโศกเศร้า แต่ข้าก็ยังดีใจได้ทุกครั้งที่คิดว่าเจ้าร้องไห้เพื่อข้า" เขาลูบไล้ใบหน้าของนางอย่างทะนุถนอม " ข้าขอโทษ ข้าปรารถนามาตลอดว่าที่จะทำให้เจ้ามีความสุข แต่ข้าก็ได้นำทุกข์มาให้เจ้า เจ้ายังจะอภัยให้ข้าได้หรือไม่" เจ็บดีนะกับการที่เห็นคนรักร้องไห้ที่สาเหตุมาจากเราหรือเหตุผลอื่นแต่การได้เห็นน้ำของคนรักมันทรมานมากๆ ฮืมที่เคยเท่านั้นถึงจะซึ้งว่าเจ็บแบบไหนและขนาดไหนถึงจะคิดว่าเขาร้องไห้เพราะเป็นห่วงเราเพราะเขารักเราแต่การน้ำตาเขาใจมันตะโกนบอกเจ็บได้โปรดอย่าร้องไห้เลย

ชอบภาพวาดตอนที่ 17 ความอดทน
ชอบประโยคที่ว่า
“เงาที่ทอดยาวในเวลาเย็นชวนให้ผู้คนคิดถึงความอบอุ่นบนโลกนี้” พออ่านประโยคนี้แล้ว นึกถึงเวลายามเย็น พระอาทิตย์สีส้ม กลมโต เริ่มคล้อยต่ำ กำลังจะตกดิน แล้วสองคนจับมือกัน ยิ้มหวานให้กัน รับรู้ได้ถึงความรักที่มีให้กันและกัน

วรรคนี้ก็ชอบค่ะ
“นั่นเพราะว่าข้ามีเจ้า เจ้านำพาให้ข้าได้พบหัวใจตัวเอง ให้ข้าได้เข้าใจความรู้สึกที่อยู่ภายใน ให้ข้าได้เห็นความงดงามบนโลกใบนี้ เป็นเจ้าที่ชักนำให้ดวงตาของข้าได้ค้นพบความงาม เสียงดนตรีของเจ้าทำให้ข้าได้พบความอิสระในตัวเอง ข้าเห็นแม้กระทั่งเวลาที่ล่วงผ่านไป เห็นความเจ็บปวดของการแยกจาก เห็นความสุขของการพบเจอ เป็นเจ้าที่ทำให้ภาพวาดของข้ามีชีวิต ข้าต้องขอบใจเจ้าจริงๆ สำหรับการทำงานอย่างหนักของเจ้า” เขากล่าวหยอกล้อนาง นางยิ้มมองดูเขาโดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรออกมา แต่ดวงตาของนางกล่าวอย่างชัดเจน “ท่านเท่านั้นที่เข้าใจเสียงดนตรีข้า รู้ซึ้งถึงหัวใจข้า และมีเพียงเราเท่านั้นที่รู้ซึ้งถึงความรักที่เรามีให้กัน”
ชอบเพราะว่า เป็นการบอกรักของคนสองคนที่เข้าใจความรักเป็นอย่างดี
ภาษาสวย ชัดเจนทุกตัวอักษร ทุกประโยคบอกแทนความรู้สึกของยุนบกได้เป็นอย่างดี และดวงตาของฮยางก็บอกถึงความในใจที่มีต่อยุนบกได้เช่นกัน(แค่มองตาก็เข้าใจ)

ประโยคนี้ ““ช่างเขียน ท่านอยู่ที่ไหนคะ ช่างเขียน อย่า อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว” สงสารฮยางสุดหัวใจ

ความรักทำให้คนมีความสุขได้มากเพียงไร..ความรักก็ทำให้คนทุกข์ใจไ้ด้มากเท่านั้น ภาพวาดภาพนี้ทำให้รู้สึกได้ถึงความรักและความทุกข์ที่อยู่คู่กัน เรารับรู้ได้ว่าทั้งคู่รักกันมาก และเราก็รับรู้ได้่ว่าทั้งคู่เจ็บปวดมาก นี่แหละสัจธรรมที่แท้จริงของความรัก..
ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ คุณ won won

ห้องนี้ ห้องส่งการบ้าน แต่ผมกลับประทับใจ การบ้านของคุณติดหนึบครับ

[ว่าไปแล้วก็เหมือนคนที่แอบเข้าบ้านคุณวอนวอน ใครบ้างเนี่ย ยกมือขึ้น อยู่ที่ไหน มุมไหนของโลกใบนี้ ก็ไม่รู้ แต่ทุกคนได้เข้ามาสัมผัสการแปลบทของความรักที่แสนจะซาบซึ้ง อบอุ่บ และน่าหลงไหลยิ่ง ผ่านตัวละครที่เราชื่นชอบ เหมือนว่าเราจะอยู่ไกลกัน แต่ความจริงเราอยู่ใกล้กันเพียงแค่สัญญาณอินเตอร์เน็ตส่งถึงแค่นี้เอง ]

อ่านแล้ว กระแทกใจ T_T ต้องคว้าทิชชู่มาเช็ดน้ำตา ..... คนไกลบ้านอ่านแล้วโดนใจอย่างแรง
ต้องขอบคุณ คนคิดค้นโทรศัพท์ ที่ทำให้ได้ยินเสียงคนที่เรารัก
ต้องขอบคุณคนคิดค้นคอมพิวเตอร์
ต้องขอบคุณคนคิดค้นอินเตอร์เนท ที่ทำให้ได้เห็นได้ยินได้ฟังข่าวคราวต่างๆมากมายในโลกกว้าง
ที่สำคัญมากๆ ขอบคุณ คุณ WON WON และเพื่อนๆทุกท่านที่ทำให้BLOGนี้เกิดขึ้นมา ให้ความสุข ความซาบซึ้ง และได้ซึมซับถึงคุณค่าของความรัก .......
ขอบคุณจากใจครับ ^_^

ฮืออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณ ulwil ทำ ผอ ร้องไห้เลย ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ขออภัยที่ไม่ได้ส่งทุกตอน วันนี้เจอไม้หน้าสามอีกต้องส่งซะหน่อย โดนมาก ๆ เลย ..เฮ้อ ..ตอนภาพวาดภาพที่ 18 ความหวัง (คราวที่แล้วไม่ได้บอกตอน ผอ. ไม่ว่ากันนะ)

ประโยคนี้ประทับใจมาก ที่ท่านพระชราพูด“ถ้าข้าเป็นเจ้า แม้จะเหลือเวลาเล็กน้อยที่จะได้อยู่ร่วมกัน ข้าก็จะไม่ปล่อยมันทิ้งไป” ชอบจริง ๆ
คนเราไม่ควรจะสิ้นหวังตราบใดที่ยังไม่สิ้นลมหายใจ อดที่อยากจะตำนิยุนบกอยู่ตลอดไม่ได้ตั้งแต่ภาค 1 ก็พยายามจะเข้าใจยุนบกนะ ตามมาภาค 2 ก็ยังทำให้ตะหงิดใจอีก ก็พยายามเข้าใจนะว่าว่ายุนบกรักสระได้แม้ชีวิต ทุกอย่างดำเนินมาด้วยดี แต่ตอนท้ายนี่ซิไม่เข้าใจ (ทั้ง ๆ ที่พยายยามหาเหตุผลนะ แต่ก็ยังทำใจยอมรับไม่ได้อยู่ดี) ทำไมถึงทิ้งจองฮยางได้ ทั้งที่ก็รู้ว่าจองฮยางก้อสระแล้วซึ่งทุกสิ่งพร้อมที่จะตายตามได้เหมือนกัน (เศร้า) กระทั้งวันสุดท้ายก่อนจะทิ้งนางไป.. ตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าไม่สามารถหว่านล้อมให้นางเปลี่ยนใจ(ตอนที่ 17 ความอดทน) อย่างเช่นประโยคนี้ที่ยุนบกคิด "แสนจะสลดหดหู่ เขาไม่สามารถทำให้นางอยากอยู่บนโลกนี้ต่อไปได้" นั่นก็หมายถึงรู้แล้วว่านางไม่เปลี่ยนใจแน่... อันที่จริงไม่ว่าจะตายต่อหน้านาง หรือหนีนางไปตายที่อื่น มันก็เจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้น นี่ยุนบกหนีไปจะไปตายที่อื่นเพื่อไม่ให้นางเห็น.. แล้วนางละ? ยุนบกจะไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของนางบ้างเลยเชียวหรือ ว่าการที่เค้าหนีนางไปนั้นมันสร้างความปวดร้าวให้นางสักแค่ไหน มันแสนทรมาณยิ่งกว่าการที่จะเห็นคนรักตายต่อหน้าต่อตาเสียอีก.. หรือ..หวังเพียงว่าเมื่อเมื่อนางกลับมาไม่เจอ..นางก็จะเปลี่ยนใจไปเอง..งั้นหรือ?..ยุนบกนี่ช่างดูถูกความรักที่แม่นางมีให้เสียจริง ๆ ..ยิ่งมาเจอประโยคที่ยุนบกบอกพระชรา “อ่า ท่านไม่ได้เป็นข้านี่ ถ้าหาความสุขไม่ได้ในอนาคต แล้วจะมีความสุขได้อย่างไร เวลาสั้นๆที่ได้อยู่ร่วมกัน ยิ่งทำให้เวลาที่ต้องจากกันเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก”..แล้วไม่อยากจะคิดเลยว่ายุนบกคิดแต่ความรู้สึกของตัวเอง ..ไม่คิดบ้างหรือว่าจองฮยางจะเจ็บปวดอย่างไร.. การแก้ปัญหาโดยการหนีไปตายที่อื่น ทิ้งให้อีกคนเหมือนคนบ้าโหยหาเหมือนคนไร้สติ (เติมเอง..อิอิ) เป็นการแก้ปัญหาที่ดีของยุนบก..?..ในความรู้สึกส่วนตัวแล้วไม่เห็นด้วย.. เราจะขออยู่กับคนที่เรารักจนนาทีสุดท้ายของลมหายใจ..
ขออภัยหากตำหนิยุนบกมากไปหน่อย แต่รู้สึกตั้งแต่ต้นแล้วว่าจองฮยางรักจริงดั่งบริสุทธิ์น้ำใส เพียงแต่ในบทละครอาจจะไม่ค่อยได้เน้นให้เห็นเป็นรูปธรรมมากนัก แต่เรา ๆ ก็ยังสามารถสัมผัสและรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ นับว่าผู้แต่งและผู้แปล ท่านเก่งม๊าก..มาก
อยากต่อว่ายุนบกแทนจองฮยาง แต่เกรงใจอ่ะ..เอาหอมปากหอมคอ..อิอิ

^^

ท่านเมษา ความในใจท่านเปิดเผยแล้ว ข้ารู้เลยท่านรักใคร หลงใคร

ภาพที่ 18 ความหวัง
ประโยคสั้นแต่มันโดนดีครับ เพราะมันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้
" อืม มีเวลานี้เท่านั้น มีเวลานี้เท่านนั้น" ดวงตากลมโตของยุนบกเป็นประกาย
ใช่เวลาไม่เคยรอคอยสิ่งใดหรือผู้ใดถ้าเรายังมีโอกาสอยู่จนรีบทำเถอะสิ่งที่เราต้องการจะทำเราจะได้ไม่เสียใจที่เราน่าจะทำน่าจะบอกและจงทำให้สุดความสามารถของเรา

และ
" ฮยางที่รัก ข้าปรารถนาจะได้อยู่กับเจ้าเดี๋ยวนี้" ยุนบกกระตุ้นม้าสีดำกลับบ้านหลิวเขียว
ผมอยากให้ยุนบกพบกับนางอันเป็นที่รักโดยทันที ยุนบกทำถูกแล้ว การที่มีเขาอยู่ข้างๆไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเวลามันช่างมีค่ามากมาย แต่เวลาที่เราต้องเสียเขาไปเวลานั้นโลกทั้งโลกมันเหมือนนาฬิกาที่ตายแล้ว ว่างเปล่าและโดดเดียวดายและมืดไปหมด

ฉากที่ข้าน้อยประทับใจมีหลายฉากมากๆ ก็ไล่เลยแล้วกันนะขอรับเพราะแต่ล่ะฉากนั้นหวนให้นึกถึงภาคแรกไม่เสื่อมคลาย อ่านแล้วเป็นต้องยิ้มไปกำตัวอักษรราวกับคนบ้า(ยังไม่ยอมรับว่าบ้าอีกนะ : ใครน่ะ??) ^^
เริ่มตั้งแต่ฉากแรก แค่อารามภบทก็ทำเอาข้าอึ้ง เหมือนกับได้ดูละครอีกรอบ ขึ้นต้นได้น่าติดตามมาก ทำเอาข้าอยากรู้ว่าใครกันเป็นคนเล่าเรื่อง พร้อมกับหวั่นใจไปด้วยว่า นั่นจะเป็นลูกของเจ๊กับโจนึนรึป่าว แอบโกรธผู้แต่งที่ใจร้าย ทำกับแม่นางฮยางคนงามของเฮียได้ หากต่อมารู้ว่าเป็นลูกเลี้ยง ก็ยิ่งซึ้งกับความใจงามของเจ๊เหลือเกิน(หน้าแชวอนลอยมาเลยทีเดียว)ผู้แต่งรักษาบุคคลิกเจ๊ได้ยอดเยียมมาก

ภาพวาดที่2 “การวาดภาพคือการแสดงออกถึงแรงปรารถนาขอรับ”
อ่านแล้วทำให้ข้าตะลึง(อาการเดียวกะเฮียเลย)นึกถึงหน้ายุนบกสมัยยังเอ๊าะๆ ทะเล้นๆ อ่านไปอมยิ้มไป มีความสุขกับประโยคเล็กๆนี้จริงๆขอรับ

ภาพวาดที่4 “ช่างเขียน โธ่ ช่างเขียน มือท่านบาดเจ็บมาอีกแล้ว ท่านก็ยังไม่สามารถดูแลตัวเองได้เหมือนเคย เขาเงยหน้ามองจองฮยางที่กำลังส่งยิ้มมาให้ ….
“เราอยู่ที่หอนางโลม ข้าจะถูกขายไปพรุ่งนี้ ทำไมท่านมาช้านักคะ ท่านไม่ต้องการข้าอีกแล้วหรือคะ” นางร้องไห้ ยุนบกรีบจับมือนางพลางขอร้องว่า “ไม่ไปได้ไม๊” เขาพยายามเข้ามาสวมกอดจองฮยาง ถึงแม้เฮียจะแค่ฝันแต่นั่นก็ทำให้คนอ่านมัความสุขที่ได้อ่านประโยคนี้ เฮียนึกถึงเจ๊แล้วทำให้ข้าอบอุ่นตาม แม้จะยังไม่เจอกันหากความสุขเล็กๆก็เกิดขึ้นเพียงแค่ได้นึกถึง ยิ้มให้กับความน่ารักของตอนนี้จริงๆ

ภาพวาดที่5 อ่านแล้วลืมไปเลยว่าเฮียเป็นผู้หญิง ช่างสุภาพบุรุษเหลือเกิน อ่านไปลุ้นจนตัวโก่งว่าบกน้อยน่าจะลุกมาเปิดประตูให้เจ๊มองเห้นเฮียหน่อย จะได้เจอกันซักที แต่ก้ไม่เป้นผลเมื่อเจ๊กะเฮียยังรักษาท่าทีมารยาทกันอยู่

ภาพวาดที่7 “เจ้าสัญญาว่าเจ้าจะอยู่อย่างมีความสุข ทำไมเจ้าไม่รักษาคำพูด ทำไมเจ้ามานอนหนาวคนเดียวที่นี่ ทำไมเจ้าทำกับข้าอย่างนี้ เจ้าเกลียดข้าใช่ไม๊ ทำไมเจ้าทำกับตัวเองอย่างนี เจ้าจะตายก่อนข้าได้อย่างไร…ถ้าข้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้เจ้าจากข้ามาทำไม ถ้าข้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะไม่ยอมจากเจ้าจนวันตาย ข้าคิดว่า ข้าคิดไปเองว่า เจ้าจะมีความสุขเมื่อเจ้าจากข้ามา ข้าเป็นคนทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้ใช่ไม๊ ต้องเป็นข้าที่ทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้ คนที่อยู่ในนี้ไม่ใช่เจ้า ไม่มีทางเป็นเจ้าแน่ๆ… ข้าอยากฟังเจ้าเล่นคายากึม อยากวาดรูปเพื่อเจ้า ข้าไม่ต้องการเจ้าในสภาพนี้ ออกมาเถิดนะ ออกมาเถิด ออกมาเจอข้า......”
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึมเลยถึงจะรู้ว่าเจ๊ยังไม่ตายก็เถอะ หากแต่ความเศร้าของเฮียแทบทำเอาเราใจจสลายตาม หน้าเฮียตอนก่อนทุบมือ ตอนยอนบกตายและก่อนถูกประหาร ลอยเข้ามาเลย สะเทือนใจแทนเฮียจริงๆอยากจะมุดเข้าจอไปบอกเหลือเกินว่าเจ๊ยังอยู่จ๊ะ เฮียอย่าเศร้าใจไปเลย ฮือๆ(เฮ้ๆอินไปแล้ว)

ภาพวาดที่9 หัวใจนางเต้นระรัวเหมือนกลอง “ไม่ใช่ ไม่ใช่เขา ถ้าใช่ ทำไมเขาจะจำข้าไม่ได้…” อ่านแล้วใจเต้นตามเลย ลุ้นสุดโก่งว่าให้เจอกันเถอะนะภาพนี้ รอคอยมานานเหลือเกิน
ข้า .... ข้าตามกลิ่นหอมของดอกไม้มา และมั่นใจว่าดอกไม้ดอกนั้นอยู่เบื้องหน้าข้า” เสียงยุนบกสั่นสะท้าน ขณะพยายามกลั้นน้ำตา พร้อมกับเดินมาข้างหน้าช้าๆ ใกล้เข้ามา
“ผีเสื้อจะมาเที่ยวดอมดมดอกไม้ง่ายๆ ได้อย่างไร”
“ใช่นางไม๊ เป็นนางใช่ไม๊ เป็นไปได้อย่างไร เป็นแบบนี้ได้อย่างไร”ยุนบกยังคงถามคำถามเดิมซ้ำไปซ้ำมา ยังคงไม่เชื่อสายตาตัวเอง รู้สึกหวาดหวั่นและกลัว ความผิดหวัง
“ดอกไม้สวยย่อมดึงดูดผีเสื้อโดยธรรมชาติอยู่แล้ว”
“ใช่ว่าดอกไม้จะถูกดอมดมโดยผู้ใดก็ได้”
“เช่นนั้นดอกไม้ไม่ปรารถนาผีเสื้อ”
กรี๊ด!!!! และแล้วฉากที่รอคอยมานานก็มาถึงเสียที ยิ้มแทบหุบไม่ลง ภาพเฮียกะเจ๊ในร้านผ้าโผล่เข้ามาทำเอาใจกระชุ่มกระชวย อ่านไปเปิดคลิปดูไป มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ ใครหาว่าบ้าก็ไม่แคร์ อินสุดๆฉากนี้ ปลื้มฉากนี้มากๆ ภาพนี้เป็นภาพที่อ่านบ่อยมาก ^^

ปล.เดี๋ยวมาตอบอีกค่ะ อ่านต่อกลัวต้านพิษไม่ไหว แค่นี้ก็ทำเอาแทบเดี้ยง ก็จบที่ฉากความสุขก่อนแล้วกันนะคะท่านวอนวอน

หลังจากภาพของการสิ้นสุดการรอคอยทั้งของเฮีย ของเจ๊และของเรา(คนอ่าน) ความสุขก็กระแทกเข้ากลางใจอีกกับฉากสวีตของทั้งสอง อ่านไปเคลิ้มไป น้ำลายแทบหกรดคอม (ยี้!!!)
ภาพวาดที่10 คนสองคนนั่งตรงข้ามกันในห้องที่มีแสงจากตะเกียงน้ำมันวับแวม
ยุนบกดึงมือจองฮยางเข้ามาหาตัวอย่างนุ่มนวล แล้วลูบเบาๆ ด้วยความรัก
“หนวดของท่านน่าเกลียด”
“ยุมบก เขาชื่อ ยุมบก เอ่อ เพราะข้าใช่ไม๊”
นางเปิดออกดูเห็นผมที่ใช้มีดตัดมัดด้วยเชือกอย่างประณีต
“ท่านยังเก็บไว้หรือคะ” นางถามอย่างปลื้มใจ
“แน่นอน จนวันที่ชีวิตจะหาไม่”
“หนาว หนาวมากค่ะ” ไม่เคยมีตอนไหนจะสุขใจเท่าตอนอยู่ในอ้อมแขนเขาอย่างนี้
เขาจับใบหน้านางแล้วจุมพิตอย่างรักใคร่
…“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าไม่แน่ใจว่าชะตาของลูกสาวท่านถูกกำหนดไว้อย่างไรแต่ข้ามิปรารถนาจะจากหญิงผู้นี้ไปไหนอีกแล้ว ถ้าเราสามารถอยู่ด้วยกันได้ในชีวิตนี้ นี่มิใช่ที่สุดของความสุขหรือ…
…ใครที่ได้เห็นต้องคิดว่าเขาทั้งสองเป็นคู่แต่งงานใหม่ที่กำลังเดินทางไปบ้านเจ้าสาว
“ใช่ ข้าควรวางตัวอย่างไร จึงจะเหมาะสม”
“ท่านบอกว่า ไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าตัวท่านเป็นใคร เช่นนั้นถ้าท่านมีภรรยาและลูก อยู่ด้วยกันที่บ้าน ยังจะมีใครสงสัยในตัวท่านได้อีกคะ คนโง่ “
“ภรรยาและลูกชาย….. … ครอบครัว”
“ท่านกลัวว่าข้าจะเสียใจที่ตัดสินใจทำเช่นนั้นใช่ไม๊”
“เช่นนั้นท่านอย่าทำอะไรที่จะทำให้ข้าเสียใจที่ตกลงใจทำเช่นนี้สิ มีอันตรายใดที่ท่านบอกว่าจะเกิดขึ้นกับเราหรือคะ”
เขาดึงนางเข้ามาในอ้อมแขน นางดิ้นรนออกจากวงแขนเขาอย่างรีบเร่ง กล่าวอายๆ “โอ๊ะ เราอยู่ข้างนอกนะคะอย่าทำอย่างนี้”
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนเป็นคนบ้า ยิ้มได้ทั้งวัน อ่านทีไรก็กรี๊ดสลบเพราะในที่สุดสิ่งที่เราปรารถนาจะให้มีในภาคแรกก็ได้สมใจในภาคนี้ ทั้งกอดทั้งจูบ โอ๊ย เลือดแทบหมดตัวกับบทสวีตของเจ๊กะเฮีย ความสุขล้นทะลักออกมาเลยทีเดียว อยากบอกว่าบทนี้อ่านบ่อยสุดๆ^^ ยาวหน่อยนะคะเพราะชอบทุกคำพูดจริงๆ(ยาวแบบไม่เกี่ยวกะความเห็นเล้ย)

ต่อไปก็เศร้าแทบกระอักเลือดแต่ก็ซึ้งกินใจ ก่อนอ่านคงต้องเตรียมทิชชูก่อน ตอนนี้หมดทุกม้วน ยังตอบต่อไม่ได้ อีกอย่างก็กลัวนอนไม่หลับด้วยอ่ะ พรุ้งนี้จะมาส่งต่อค่าา หลับฝันดีนะคะท่านผอ.

ส่งการบ้านต่อ แต่ส่งหลายภาพแล้วจะเป็นการเอาเปรียบคนอื่นหรือเปล่านะ อย่าว่าหลายใจเลย ก็มันชอบหลายอยู่ เออ เอาเป็นว่าดิฉันไม่เอารางวัลอะไรหรอกนะคะ ส่งมาให้อ่านจะได้ปวดหัวกันเล่นๆ
ภาพวาดภาพที่ 7 – พบ “คู่รักใต้แสงจันทร์” อีกครั้ง
“เจ้าสัญญาว่าเจ้าจะอยู่อย่างมีความสุข ทำไมเจ้าไม่รักษาคำพูด ทำไมเจ้ามานอนหนาวคนเดียวที่นี่ ทำไมเจ้าทำกับข้าอย่างนี้ เจ้าเกลียดข้าใช่ไม๊ ทำไมเจ้าทำกับตัวเองอย่างนี้ เจ้าจะตายก่อนข้าได้อย่างไร เจ้าจะตายได้อย่างไร ข้าจะไปหาใครที่ไหนเหมือนเจ้าได้ในโลกนี้ โลกนี้มีเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น รู้ไม๊ข้าคิดถึงเจ้าแค่ไหน เจ้ารู้ไม๊ข้าคิดถึงเจ้าเพียงไร จองฮยาง รู้ไม๊ข้าหวังให้เจ้ามีความสุขเพียงใด”
เขาพูดไปร้องไห้ไป พลางเอามือขุดดินที่หลุมศพ ดึงวัชพืช ก้อนหิน ออก อย่างบ้าคลั่ง มือทั้งสองมีเลือดไหลอาบ
ภาพนี้ สะเทือนใจมาก ที่ตามหาก็ด้วยความหวังว่าจะได้พบกันอีกไม่ใช่หรือ แต่สิ่งที่พบกลับกลายเป็นหลุมศพของคนที่เรารัก น่าเศร้า เสียใจ สิ้นหวัง ต่อไปนี้จะไม่มีโอกาสได้พบกันอีกแล้วชั่วชีวิต ไม่มีแม้คำล่ำลา จะทำอย่างไรกับความรู้สึกที่ยังคงค้างคาใจอยู่ ความรู้สึกของยุนบกที่พรั่งพรูออกมาแสดงให้เห็นว่าเขารักจองฮยางมาก คิดถึงและอยากเจอนางที่สุด แต่เขาไม่แน่ใจว่าเมื่อจองฮยางรู้ว่าเขาเป็นผู้หญิง นางจะยังคงรักเขาหรือเปล่า และเพราะเป็นหญิงนี่เอง ถ้ายังคงรั้งนางไว้เท่ากับตัดโอกาสที่นางจะได้พบกับผู้ชายดีๆสักคนที่สามารถให้ความสุขนางได้ทุกอย่างและไม่ทำให้นางเสียใจ นางจะได้มีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนกับที่ยุนบกเคยมี เพียงแต่มันจบลงด้วยเวลาที่แสนสั้น หลงเหลือไว้แต่ความทรงจำในวัยเด็กที่กว่าจะรื้อฟื้นขึ้นมาได้ก็ต้องใช้เวลานานทีเดียว แน่นอน ยุนบกรู้สึกผิดต่อจองฮยางเรื่องที่ปลอมตัวเป็นชาย ทำให้นางเกิดความรัก ความหวังว่าจะมีชีวิตที่มีความสุขกับชายที่รักได้ แต่แล้วทุกอย่างก็พังทลายลงในเวลาเพียงข้ามคืน ยุนบกหวังไว้ว่านางจะได้พบกับใครคนนั้นและได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่เคยนึกเลยว่าความตายจะพรากนางไปในเวลาที่รวดเร็วเช่นนี้ เขารู้สึกผิดและโทษตัวเองที่ทำให้จองฮยางเป็นเช่นนี้ สงสัยยุนบกคงยังไม่รู้ว่าจองฮยางก็รักเขามากจนไม่เหลือที่ว่างในหัวใจให้ใครอีกแล้ว
ยุนบกได้แต่โทษตัวเอง คร่ำครวญกับหลุมศพ เฮ้อ...น่าสงสาร แต่ความจริงแล้วจองฮยางยังไม่ตาย อีกใจหนึ่งก็รู้สึกสมน้ำหน้ายุนบกเหมือนกัน จะได้รู้ถึงความแตกต่างระหว่างการจากเป็นกับการจากตายว่ารสชาติมันต่างกับอย่างไร รักยังไงไม่รู้ปล่อยนางให้ไปเผชิญชะตากรรมเพียงผู้เดียว
“เป็นข้าที่ทำให้นางเสียใจ”
“นางคือรักแรกของข้า นางคือสิ่งที่มีค่าที่สุดของข้า คนเดียวที่ข้ารัก นางเป็นผู้หญิงของข้า”
สองประโยคนี้ยุนบกพูดกับฮูหยินมิน เฮ้อ.... บอกผิดคนแล้วเฮีย แถมพูดเมื่อคิดว่าฮยางตายแล้วด้วย จะมีประโยชน์อะไรอีกเล่ากับคำพูดเช่นนี้ เพราะฉะนั้น รักใครก็รีบๆบอกเขาไปซะนะ เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสได้บอกรัก แค่คำว่าคนเดียวที่ข้ารัก ใครได้ฟังคงปลื้ม ที่ป่วยอยู่ก็หาย ใกล้ตายก็คงไม่อยากตายเลย โชคดีนะที่ผู้แต่งเขาไม่ใจร้ายจนเกินไป ถ้าเขาเขียนให้จองฮยางตายจริงๆจะทำไงดีเนี่ย ต้องไปเที่ยวค้นเว็บอื่นๆอีก สงสัยต้องหาจนกว่าจะเจออันที่ลงท้ายสมใจคนอ่านกันหละ

..อ่ะจิ๊..อ่ะจิ๊..คุณ albatross11..ละก็ข้าน้อยละเขินม้วนแต้ไปเลย..ก็มันอิงไปหน่อย .. เผลอคิดน้อยใจแทนจองฮยางไม่ได้อ่ะ..นี่ยังไม่ได้สารภาพนะ..ข้าน้อยแอบลุ้นให้จองฮยางตัดใจตั้งแต่ภาค 1 แล้ว..คนอาไร้..โดนจานผักหอมหน่อยเดียว กลับมาบอกความจริงว่านางเป็น ญ. เพื่อหวังให้จองฮยางเปลี่ยนใจ..แต่กระนั้นแม่นางจองฮยางก็ยังยอมรับได้..ขอให้ทุกอย่างเหมือนเดิมได้ไหม..ยุนบกก็มะยอมอีก..เป็นเราหน่อยไม่ได้..อิอิ มะบอก (ก็คงตัดใจไม่ได้เหมือนกันมั้ง ก็คนมันรักอ่ะ ทำไงได้ ..อิอิ

ฉากที่ชื่นชอบฉากต่อไป
ภาพวาดภาพที่ 9 – จากไป
คืนนั้นเป็นคืนเดือนมืด อากาศเริ่มเย็นลงอย่างรวดเร็ว มีหมอกหนาปกคลุมไปทั่วสร้างบรรยากาศขมุกขมัว เหมือนฝัน นาง (จองฮยาง) คลุมเสื้อคลุม ก้มหน้าขณะเดินตามหลังพี่ชาย นางเดินผ่านบ้านหลิวเขียว มีทะเลสาบเล็กๆ ทางเดินที่ตัดผ่านค่อนข้างจะแคบ เหมือนสะพานที่ทอดข้ามผ่านสองฝั่งแม่น้ำ ผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่งเดินเร็วๆ มาทางพวกนาง พวกเขาหลีกทางให้กันเมื่อเดินผ่าน ...

โธ่ ... เดินสวนทางกันได้ยังไงนี่ ไหนบอกว่าทางเดินค่อนข้างจะแคบไงละ โอ๊ยๆๆ เจ็บใจสวรรค์ หมั่นไส้นรกจริงๆ คนอ่านก็ลุ้นให้เจอกันซะที ดูเดะ คลาดกันได้ง่ายๆซะงั้น

“แม่นางคนนั้นมีสัมผัสแห่งความงาม เป็นความงามที่ละเมียดละไม ภายใต้เรือนร่างที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจอย่างยิ่งยวด”
คำพูดของฮูหยินมิน ตอนนี้เป็นการบรรยายถึงลักษณะของจองฮยางที่ฮูหยินมินเห็น ผู้แปลใช้คำที่เรียบง่ายแต่กลับมีเสน่ห์ ชวนให้จินตนาการถึงความงามของเธอ อือ.. สุดยอด

บุรุษผู้หนึ่งวิ่งมาตามถนนอย่างเต็มฝีเท้า เร่งจังหวะเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความคิดวนเวียนในจิตใจ ความหวังวาบสว่างปนหวาดหวั่นอยู่ในอก “เป็นนาง ต้องเป็นนาง คนที่ข้าเจอเมื่อครู่ต้องเป็นนาง ไม่ผิดหรอก มันจะผิดจากนี้ไปไม่ได้” ยิ่งเขามั่นใจเท่าไร ก็ยิ่งสาวเท้าวิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
เขามาอยู่ที่ทะเลสาบเล็กๆ อีกครั้ง เขาหยุดพัก กลุ่มควันไอร้อนลอยออกมาจากใบหน้า พยายามหายใจให้ทัน เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสลัวรางอยู่ฝั่งตรงข้าม ดูคล้ายกับนางฟุบกองอยู่กับพื้น .....
“ใช่ท่านหรือไม่ ช่างเขียน”
“ข้า .... ข้าตามกลิ่นหอมของดอกไม้มา และมั่นใจว่าดอกไม้ดอกนั้นอยู่เบื้องหน้าข้า”
แม้ว่าทั้งสองจะมองเห็นกันได้อย่างรางเลือนในความมืด พวกเขาก็ยังพูดคุยกันเหมือนมีเพียงเขาสองคนบนโลกใบนี้ ต่างคนต่างเขยิบเข้าใกล้กันขึ้นทุกที ในที่สุด แขนทั้งสองที่ยื่นออกไปก็สัมผัสกัน จับกันไว้แน่น ทันที่ที่ได้สัมผัสกัน ความเคลือบแคลงทุกสิ่งมลายหายไปสิ้น คนนี้ คนเดียวที่หัวใจถวิลหา คนเดียวที่ห่วงใย ในขณะมองลึกเข้าไปในดวงตาของกันและกัน...

ตอนนี้ชอบมากๆ นึกถึงตอนที่ทั้งสองคนมองตากัน มองกันไป มองกันมา สายตาที่ทอดส่งให้แก่กัน ไม่รู้ทำไม ดันมาบาดใจคนดูและคนอ่านได้ยังไงไม่รู้ ความรู้สึกท้อแท้ สิ้นหวังถูกพังทลายลงด้วยความรัก ความคิดถึง ประกายแห่งความหวังทอแสงเรืองรอง เริ่มจากความไม่แน่ใจ ใช่หรือ จะเป็นเขา/นางจริงๆหรือ สำหรับยุนบก เขาคิดว่าฮยางตายไปแล้ว ก็เห็นหลุมศพมากับตา ไม่รู้มีเสียวนึกว่าเป็นผีหรือเปล่า ในใจลึกๆก็อยากให้เป็นฮยางที่ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ ทันทีที่ได้พบกันความรู้สึกของพวกเขากลับย้อนไปสู่อดีตเมื่อพบกันที่ร้านขายผ้า ราวกับว่านี่เราได้พบกันอีกครั้งแล้วจริงๆ หรือนี่เป็นเพียงเงาของอดีตที่อยู่ในห้วงความทรงจำที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจของพวกเขากันแน่ ทันทีที่ได้สัมผัสกัน ใช่ ใช่แล้ว นี่เป็นความจริง เป็นเขา/นางจริงๆ ด้วย น้ำตาแห่งความปลื้มใจ ดีใจก็หลั่งไหลทะลักออกมาพร้อมรอยยิ้ม ภาพของคนรักที่พลัดพรากจากกันนานแสนนานได้กลับมาพบกันอีกครั้ง โห่เอ๋ย ทำเอาน้ำตาคลอเบ้าเลย

มาส่งการบ้านแล้วจร้า..
ข้าน้อยชอบฉากนี้ที่สุด เพราะอ่านแล้ว จองฮยางงอนยุนบกน่ารักมากๆ ทั้งรัก ทั้งโกรธ ทั้งอยากอยู่ใกล้ๆ อยากกอด มีแค่เราสองคนในโลกนี้ก็พอแล้ว ช่วงเวลานี้เป็นของเราเท่านั้น ส่วนยุนบกก็ล้อเล่นน่ารัก ใสซื่อ ทำเนียน

“ช่างเขียน ท่านไปอยู่ที่ไหนมาคะ” จองฮยางถามโกรธๆ แม้ว่านางกำลังร้องไห้อย่างหนักและกอดคอเขาไว้แน่น

“อ่า ข้า ข้า...ไปนรกมาเมื่อคืนนี้ แต่ยมบาลบอกว่ายังมีคนรอข้าอยู่บนโลกใบนี้ ข้าจึงยังไม่ควรจะจากนางมา ดังนั้นเขาก็เลยปล่อยข้ากลับมา ดีไม๊แบบนี้ ยุนบกพูดล้อเล่นกับนาง

“ท่าน .. ท่าน” นางผละตัวออก ผลักเขาออกห่าง “ต่อไปท่านไปตามทางของท่านเถอะ ข้าก็จะไปตามทางของข้า เราไม่มีอะไรจะต้องพูดกันอีกต่อไปแล้ว” พูดจบนางก็เดินจากไป เขาพุ่งตัวไปคว้ามือนาง ใช้กำลังดึงนางกลับมา “ไม่ได้ ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าไปไหนทั้งนั้น”

“ท่าน ท่าน!” นางหันกลับมามองยุนบก มองเขาด้วยสายตาคมกริบ แล้วดึงมือเขาออกอย่างแรงด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด

“โอ้ว!!! ได้ ตกลง เจ้าใจร้ายมาก ช่างใจดำเหลือเกิน” เขาสะดุ้งหนีทำท่าทางเจ็บปวด นั่นทำให้นางหัวเราะออกมา

โดยฉพาะตอนที่ ยุนบก พุ่งตัวไปคว้ามือจองฮยาง ใช้กำลังดึงนางกลับมา แล้วพูดว่า “ไม่ได้ ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าไปไหนทั้งนั้น” ทำให้นึกถึง ซินยุนบก ภาค1 ตอนที่ยุนบก อยากฟังเสียงคายากึม อีกครั้ง โดยแลกกับเงิน 5 เนียงที่เขาหามาได้ กับจองฮยาง แล้วจองฮยางก็ทำสายตาคมกริบใส่เขา อ่ะ
..........................................................................
ทุกตอนที่ข้อน้อยอ่านมา ต้องขอบคุณทั้งคนแต่ง แต่งได้ดีจริงๆ เชื่อมโยงกับภาคแรก ทำให้คนอ่านมีจินตนาการไปพร้อมกับตัวหนังสือ โดยเฉพาะคนแปล (ท่าน ผอ. วอนวอน) แปลได้ดีจับใจ ใช้ภาษาดี มีอรรถรสมาก ต้องขอบคุณ คุณวอนวอน มาก ที่ทำให้ข้อน้อย มีกำลังใจ มีความหวัง ที่จะได้อ่าน ได้รับสิ่งดีๆ ทำให้จิตใจชื่นบาน ทุกวัน ^_^
ขอบคุณท่านทั้งสองมาก ที่ทำให้ซินยุนบกฟื้นคืนในความทรงจำของเราและเราจะไม่มีวันลืมเรื่องนี้ ไม่ลืมความผูกพันของเพื่อนในบล็อกนี้ ที่มีแต่ความสุข สนุกสนาน เคร้าน้ำตาเล็กๆ
สุดท้ายขอบคุณคุณวอนที่ให้โอกาสพวกเรา ให้ได้มาเจอกัน พบกัน และได้แลกเปลี่ยนความรู้สึกนึกคิดร่วมกัน ^^

มาส่งตอนที่ชอบเพิ่มเติมจ้า

ชอบเพราะมันมีทุกอารมณ์เลย สุข เศร้า ซึ้ง น่ารัก กลุ้มกริ่ม อิอิ จริงๆ ชอบฉากตอน 15 มากๆเช่นกัน แต่หลายคนชอบแล้ว ขอเลือกตอนล่ามาแปะละกัน ^^
===============
“ท่าน .. ท่าน” นางผละตัวออก ผลักเขาออกห่าง “ต่อไปท่านไปตามทางของท่านเถอะ ข้าก็จะไปตามทางของข้า เราไม่มีอะไรจะต้องพูดกันอีกต่อไปแล้ว” พูดจบนางก็เดินจากไป เขาพุ่งตัวไปคว้ามือนาง ใช้กำลังดึงนางกลับมา “ไม่ได้ ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าไปไหนทั้งนั้น”

“ท่าน ท่าน!” นางหันกลับมามองยุนบก มองเขาด้วยสายตาคมกริบ แล้วดึงมือเขาออกอย่างแรงด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด

“โอ้ว!!! ได้ ตกลง เจ้าใจร้ายมาก ช่างใจดำเหลือเกิน” เขาสะดุ้งหนีทำท่าทางเจ็บปวด นั่นทำให้นางหัวเราะออกมา

ได้ ยินที่เขาพูด นางปล่อยมือเขาแล้วก็ร้องไห้พลางทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ยุนบกนั่งลงไปข้างๆ นาง โอบนางไว้ในอ้อมแขน น้ำตาร้อนๆ ของนางหยดลงมาต้องตัวเขา

“ไม่มีอะไรแล้ว อย่าโกรธข้าอีกเลยนะคนดี ข้ารู้ว่าข้าทำให้เจ้าทุกข์ทรมาน ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าคนเดียว” เขาลูบหลังนางปลอบให้คลายเศร้าพลางกระซิบที่หูบอกว่าเขาเสียใจมากมายเพียงไร จองฮยางเงยหน้าขึ้นมองเขาช้าๆ ความโกรธในดวงตาจางหายไปแล้ว เหลือเพียงความเศร้าและความเจ็บปวด การได้เห็นความทุกข์ทรมานของนางทำให้เขายิ่งเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก

“ท่านคะ แล้วพิษในตัวท่านรักษาได้แล้วหรือคะ” นางร้องไห้ขณะเอามือสัมผัสแก้มเขา เห็นได้ชัดว่าเขาเกือบจะเป็นคนเดิม

“แม้ ว่าจะรักษาให้หายไม่ได้ทั้งหมด แต่เราก็ยังมีความหวัง เจ้ากับข้าไปเมืองจีนด้วยกันนะ ที่นั่นต้องมียาถอนพิษที่จะช่วยชีวิตข้าไว้ได้อย่างแน่นอน” ยุนบกจับมือนางที่อยู่บนใบหน้าเขา

“เราจะไปหาด้วยกันค่ะ ไปหายาถอนพิษ เราต้องหามันพบอย่างแน่นอน แน่นอนที่สุด” นางกอดคอเขาไว้แน่นขณะที่พูด

“เราต้องหาเจอแน่นอน” ยุนบกกอดจองฮยางอย่างแน่น เขารู้สึกถึงระลอกคลื่นแห่งความสุขซัดผ่านไปทั่วร่าง เวลานั้น เจ้าม้าสีดำตัวเล็กที่พายุนบกมาหาจองฮยาง ทำท่าราวกับฟังภาษาคนรู้เรื่อง คล้ายกับมันโล่งใจที่ยุนบกได้พบจองฮยางเสียที มันร้องเสียงดังยาวพร้อมกระทืบเท้าลงกับพื้นเหมือนจะกล่าวคำอำลา แล้วก็หันหลังวิ่งห้อจากไป

“ม้าของท่าน ช่างเขียน” นางตะโกนเร่งร้อนจะผละออกจากอ้อมแขนยุนบก

“อย่า ขยับ ปล่อยมันไปเถอะ มันกลับบ้านเองได้” เขาไม่แม้แต่สนใจจะหันกลับไปมอง เขายังกอดนางไว้ในอ้อมแขนแนบแน่นพลางพูดพึมพำ “เพียงแค่นี้ก็ดีพอแล้ว แค่นี้ก็ดีพอแล้ว.....”
==============

เพียงเท่านี้ก็ดีสุดๆแล้ว สำหรับคนไข้อย่างข้าที่ได้มาพักรพ.บ้า มหานะ wonwon แห่งนี้ ^O^

ทำไม รพ.ช่างอบอุ่น หอมหวาน ยิ่งกว่ารร.ห้าดาวได้ขนาดนี้
แม้ข้าจะหายดี แต่ทำไมข้าไม่อยากออกจากรพ.บ้านี้เลย ใครก็ได้ช่วยบอกข้าที อิอิ

ท่าน wonwon ข้ามีความรู้สึก ดี ดี มาเล่าให้ท่านฟัง ข้าน้อยไม่คิดว่ามันจะเป็นการบ้าน ส่งท่าน ได้หรือป่าว เพราะข้าเคยส่งไปแล้ว พอดีภาพที่ผ่านมาสองภาพ ข้าน้อยอ่านที่ท่านแปลมาแล้ว รู้สึก โดน อย่างแรง ต่อความรู้สึกในใจของข้า

จากภาพวาดที่ 18 ในคำพูดของบกที่บอกว่า
"เวลาสั้นๆที่ได้อยู่ร่วมกัน ยิ่งทำให้เวลาที่ต้องจากกันเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก"

อ่านจบแล้วน้ำตาคลอเลย อย่างที่ข้าน้อยเคยบอกท่านในห้องนี้ ว่า ข้าน้อยอยู่คนเดียว คนรักของข้าอยู่ต่างแดน อันไกลโพ้น นามว่า ยี่ปุ่ง -- คำพูดของยุนบกมันเหมือนกับที่ข้าเคยคิด เพราะเวลาที่ข้าได้ไปเจอ คนรักของข้า ในช่วงเวลาสั้นๆ มันทำให้ข้าน้อยสุขก้อจริง แต่ตอนจากกันนี่สิ เจ็บปวดมากกก คนรักของข้าน้อย มักร้องไห้เวลาจากลา ข้าน้อยเองก้อเศร้าเช่นกัน แต่ต้องข่มใจ ไม่ ให้ เศร้า ต้องฝืนยิ้ม เข้มแข็ง จับมือ กอดลา แล้วเดินจากไป และหันหลังให้กับคนรักของข้า ทั้งๆที่ความรู้สึกของข้าตอนนั้น จะอยากร้องไห้ออกมาก้อตาม แต่ก้อทำไม่ได้ ไม่อยากให้คนรักของข้าต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้ แล้วหลังจากนั้นหลังลับตาคนรักของข้า ข้าน้อยน้ำตาไหลแอบแก้มทั้งสองข้างทันที จนดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาไม่ทัน ทุกครั้งไป และนี่คือเหตุผล ที่ทำให้คำพูดของยุนบก สะท้อนโดนใจข้ามากกก เพราะมันเจ็บปวดเหลือเกินเมื่อได้อ่านถึงคำพูดนั้น

แต่.......พอมาวันนี้ ความรู้สึกของข้ากลับรู้สึกดี จากภาพวาดที่ 19 ได้มาสะกิดใจข้าน้อย ที่ทำให้ข้า คิดได้ อีกเช่นกันว่าการได้อยู่กับคนที่รัก อย่างเช่น บกกับฮยาง มันช่างสุขและมีค่ามากมายแค่ไหน ถึงแม้ว่าช่วงเวลานั้นจะไม่รู้เลยว่าสั้นหรือยาว แต่มันก้อดีมิใช่หรอ ที่เราได้ใช้เวลาส่วนหนึ่งกับคนที่เรารัก มันทำให้ข้าน้อยรู้สึกดีขึ้นมาเลย ถึงแม้ข้าน้อยจะอยู่ห่างไกลจากคนรักของข้า แต่ข้าน้อยก้อรับรู้ได้ว่า ช่วงเวลาที่อยู่ใกล้กันนั้นมันสุขแค่ไหน มันไม่สามารถแทนกันได้เลยเมื่อต้องคิดถึงการจากลา

ข้าน้อยจะไม่คิดว่าการจากจะทำให้เจ็บปวด ข้าน้อยจะคิดว่าสุขที่ได้เจอ ดีกว่า มันคงทำให้ตอนนี้ข้าน้อยอยู่ได้โดยไม่ทุกข์ใจ

ขอบคุณท่าน wonwon มาก ที่แปลคำพูด ดีดี โดนใจข้ามาก ทุกคำที่ท่านแปลมา มันทำให้เกิดความรู้สึกต่างๆมากมายเหลือเกิน

ดีใจที่ข้าน้อยได้มีโอกาสเข้ามาเจอบ้านนี้ ได้เจอท่าน ได้อ่านผลงานของท่าน ได้เจอเพื่อนที่แสนดีมากมาย ได้อยู่อย่างไม่เหงา เดียวดาย

สุขใจที่ได้อ่าน....... โดนความรู้สึกได้ทุกตอน....... กระตุ้นความรู้สึกในส่วนลึกของจิตใจได้เป็นอย่างดี
ขอบคุณท่าน wonwon ด้วยใจจริง

(ข้าน้อยเป็นคนไม่ชอบอ่านหนังสือ เขียนไม่ค่อยเก่ง อาจทำให้บางคำของข้าน้อยไม่สวยงาม แต่ข้าน้อยพยายามสื่อออกมาอย่างสุดความสามารถเลยนะ ท่าน wonwon บายบาย)

อ่า..ขออนุญาตส่งการบ้านขอรับท่านผอ.

ข้าชอบหลายตอนอ่ะ เอางี้เลยละกาน
== ภาพวาดภาพที่ 7 – พบ “คู่รักใต้แสงจันทร์” อีกครั้ง ==
“ผู้ชายที่แท้จริง ข้าไม่ใช่ผู้ชายที่แท้จริง ข้าจะสามารถนับตัวเองเป็นผู้ชายที่แท้จริงได้อย่างไร ถ้าข้าเป็นผู้ชายที่แท้จริง ข้าจะไม่ให้นางจากข้าไป ไม่ให้ แน่นอนที่สุด ไม่

ให้จากไป ถ้านางอยู่กับข้า วันนี้นางต้องไม่อยู่ที่นี่ อย่างนี้ ยุนบกพูดอย่างซึมกระทือ ดวงตาไร้แวว
“น้องซอ ที่ข้าทำให้ท่านขุ่นเคืองวันนี้ ก็เพื่อตัวท่านเอง ข้าในฐานะ พี่ จะขอให้ท่านอภัยให้ข้าในวันหลัง” เขาพึมพำ ตอนนี้ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากรถม้าอีกแล้ว

เขาเฆี่ยนม้า เร่งความเร็ว ชอนซังปาดน้ำตาออกจากใบหน้า หัวใจเขาอาดูร ‘คำว่า รัก ทำไมมันถึงก่อความทุกข์ได้มากมายเกินกว่ามนุษย์จะทานทนไหวได้ขนาดนี้ มัน

ทำให้ลูกผู้ชายคนหนึ่งกลายเป็นคนไร้ประโยชน์เช่นนี้ได้อย่างไร’ ภายในรถม้า ตาของยุนบกนั่งจ้องห่อดินไม่กระพริบ น้ำตาไหลรินราวกับไม่มีวันหยุด
### ชอบมากเลย เศร้าสุดขีด เหมือนชีวิตนี้ไม่สามารถมีใครได้อีกแล้ว ดูหมดหวัง ไร้หนทาง ไม่สามารถทำอะไรได้อีก ###

== ภาพวาดภาพที่ 9 – ร่วมกันอีกครั้ง ==
“ใช่ท่านหรือไม่ ช่างเขียน” ใจยุนบกแทบจะแตกสลายเป็นชิ้นๆ เมื่อเขาได้ยินคำว่า “ช่างเขียน” คลื่นความเจ็บปวดถาโถมสาดซัดหัวใจเขาอีกแล้ว ความรู้สึกตอนนี้ทั้ง

ลังเลทั้งตื่นเต้น จู่ๆ ขาของเขาหนักขึ้นมาทันที ทีละก้าว ทีละก้าว ไปยังหญิงสาวที่กลืนอยู่กับความมืด ระยะใกล้แค่นั้นทำไมเหมือนชั่วนิรันดร์ ราวกับว่าเขาก้าวล้ำเข้าไป

ในเส้นแบ่งเขตของความเป็นและความตาย ไร้อดีต ไร้ปัจจุบัน
“ข้า .... ข้าตามกลิ่นหอมของดอกไม้มา และมั่นใจว่าดอกไม้ดอกนั้นอยู่เบื้องหน้าข้า” เสียงยุนบกสั่นสะท้าน ขณะพยายามกลั้นน้ำตา พร้อมกับเดินมาข้างหน้าช้าๆ ใกล้

เข้ามา
“ผี่เสื้อจะมาเที่ยวดอมดมดอกไม้ง่ายๆ ได้อย่างไร” ชั่วขณะที่จองฮยางได้ยินคำพูดนี้ ความเศร้าวิ่งเข้าเกาะกุมหัวใจนางอย่างไม่ทันตั้งตัว เรียกความทรงจำตอนที่ทั้งคู่พบ

กันที่ร้านขายผ้าขึ้นมาทันที ถึงนางจะอยากตอบด้วยรอยยิ้มเพียงไร แต่น้ำตาที่สะสมมานานปี ก็ยังไหลรินลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง
“ใช่นางไม๊ เป็นนางใช่ไม๊ เป็นไปได้อย่างไร เป็นแบบนี้ได้อย่างไร”ยุนบกยังคงถามคำถามเดิมซ้ำไปซ้ำมา ยังคงไม่เชื่อสายตาตัวเอง รู้สึกหวาดหวั่นและกลัว ความผิดหวัง

ถ้าเขาจะเชื่อในสิ่งที่เห็น
“ดอกไม้สวยย่อมดึงดูดผีเสื้อโดยธรรมชาติอยู่แล้ว”
“ใช่ว่าดอกไม้จะถูกดอมดมโดยผู้ใดก็ได้”
“เช่นนั้นดอกไม้ไม่ปรารถนาผีเสื้อ”
“เป็นท่าน เป็นท่านจริงๆ”
“ไม่ ไม่ใช่ข้า ทำไม ทำไมเจ้าถึงเพิ่งมาพบข้าที่นี่”
แม้ว่าทั้งสองจะมองเห็นกันได้อย่างรางเลือนในความมืด พวกเขาก็ยังพูดคุยกันเหมือนมีเพียงเขาสองคนบนโลกใบนี้ ต่างคนต่างเขยิบเข้าใกล้กันขึ้นทุกที ในที่สุด แขน

ทั้งสองที่ยื่นออกไปก็สัมผัสกัน จับกันไว้แน่น ทันที่ที่ได้สัมผัสกัน ความเคลือบแคลงทุกสิ่งมลายหายไปสิ้น คนนี้ คนเดียวที่หัวใจถวิลหา คนเดียวที่ห่วงใย ในขณะมองลึก

เข้าไปในดวงตาของกันและกัน พวกเขาสะอื้น นำตาไหลพราก แล้วก็ยิ้มออกมา ในตอนนี้ยุนบกไม่สนใจว่าผู้ที่อยู่ต่อหน้าตอนนี้จะเป็นคนหรือปีศาจ เขาเพียงต้องการจะ

อยู่ใกล้กับนาง ต้องการให้นางอยู่ ต้องการที่จะกอดผู้หญิงของเขาที่เพิ่งได้กลับคืนมาคนนี้แน่นๆ
“ดอกไม้ที่มีหนามแหลมมากเกินไป ไม่ใช่ดอกไม้แต่เป็นยาพิษ”

### ถ้าตอนก่อนหน้านี้เป็นตอนที่สิ้นหวังที่สุด คำว่า "ช่างเขียน" ที่ยุนบกได้ยินในตอนนี้ก็เหมือนเป็นแสงสว่างที่ส่องลงมาเพื่อให้มีความหวังในชีวิตอ่ะนะ

== ภาพวาดภาพที่ 10 – ละทิ้งเฮวอน ==
สิ่งที่มีค่าที่สุดบนโลกใบนี้ คือรักแท้ และสิ่งที่หาได้ยากที่สุดบนโลกใบนี้ก็คือ รักแท้
พี่ซอของเจ้าเป็นคนที่มีความรู้สึกกับใครได้อย่างลึกซึ้งดูดดื่มและจริงใจ อย่างไรก็ตาม นั่นคือ รักแท้ของเขา ที่ไม่มีทางจะเป็นของเจ้าหรือบางทีอาจจะไม่ได้เป็นของ

ผู้หญิงคนไหนอีกเลยก็ได้ ดังนั้นเจ้าไม่อาจบังคับให้เขาเป็นดั่งใจเจ้าได้”
“แต่ ไม่ใช่คนรักเขาตายไปแล้วหรือคะ อย่าบอกข้าว่า เขาจะไม่สามารถลบนางจากใจจนชีวิตจะหาไม่” คิม ยุน ไม่พอใจในคำอธิบายของฮูหยินมิน
“บุคคลพิเศษย่อมมีอดีตและเรื่องราวที่ไม่ธรรมดา อาจจะเป็นเพราะเรื่องราวที่พิเศษนี้เองที่ทำให้พี่ชายซอมีที่พักสำหรับความรู้สึกที่ลึกซึ้งในใจเขา แล้วคนภายนอกจะ

เข้าไปแทนที่ตำแหน่งนั้นได้อย่างไร เจ้าต้องตระหนักว่า ความสุขที่แท้จริงที่เกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อคนสองคนมีความรู้สึกที่ร่วมกัน เหมือนกันและทั้งสองฝ่ายได้มาพบกัน

มันคือโชคชะตา หรือพรหมลิขิตที่ลิขิตไว้แล้ว เจ้าไม่มีทางได้มันมาด้วยการบังคับหรือฝืนใจใคร ถ้าเจ้าโชคดีพอเจ้าก็จะได้เจอคนคนนั้น คนที่เจ้าจะต้องเรียนรู้คุณค่าและ

ชื่นชมเขา อย่าเสียใจกับเรื่องนี้อีกเลย”ฮูหยินมินแนะนำอย่างอ่อนโยน พลางลูบมือคิม ยุน

### ส่วนตอนนี้ชอบเพราะว่าเป็นมุมมองของคนนอกที่มองเข้าไปและได้เห็นสิ่งที่เรียกว่า "รักแท้"

== ภาพที่ 11—เฮวอน—ภาพ “การพบกันระหว่างทาง” ==
เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนอรุณรุ่ง บ้านทั้งหลังปกคลุมไปด้วยความเงียบ มีเสียงไก่ขันลอยมาไกลๆ บกน้อยยังคงหลับลึก ส่วนจองฮยางนอนไม่หลับทั้งคืน นางกอดลูกชายเอาไว้

มองดูเขาเงียบๆ นอนคิดอะไรในใจ เสียงประตูเปิดดังเอี๊ยดและยุนบกก็ค่อยๆ ย่องเข้ามาเบาๆ ด้วยความที่จองฮยางกลัวว่ายุนบกจะเป็นห่วง นางจึงรีบแกล้งหลับตาทำที

ว่ากำลังหลับสนิท นางได้ยินเขาเข้ามาใกล้และนั่งลง นางคงอยู่ในท่าหลับทั้งๆ ที่อยากจะลืมตามาถามเขาว่ามีอะไรหรือ นางรู้สึกว่ามีมืออันอ่อนโยนยื่นมาที่แก้ม ปลาย

นิ้วแตะไล้ผ่านคิ้ว ตา จมูกและริมฝีปาก มันช่างนิ่มนวลสุภาพ ราวกับถูกสัมผัสด้วยสายลมอ่อนๆ ของฤดูใบไม้ผลิ ความอบอุ่นของเขาส่งผ่านมาจากหัวใจของเขา นางรับ

ไว้ด้วยความเต็มตื้นจากสัมผัสแห่งความอบอุ่น มั่นคงปลอดภัย ‘มือที่คุ้นเคย ยังคงสุภาพและอ่อนโยน เหมือนเมื่อหลายปีก่อน’ ยุนบกดึงผ้าห่มมาห่มให้ทั้งมารดาและ

ลูกชาย เสร็จแล้วเตรียมจะลุกออกไป แต่มือของเขาถูกดึงกลับไป เมื่อมองลงไป เขาเห็นจองฮยางนอนลืมตามองมาที่เขา และเห็นว่าเขากำลังใส่เสื้อผ้าฝ้ายซึ่งนางเป็นคน

เตรียมให้อย่างรีบเร่ง
“ชูว์” ยุนบกไม่ให้จองฮยางพูด เมื่อนางมองมาเหมือนอยากกล่าวอะไร เขาชี้ไปที่บกน้อยพลางจับมือของนางมาแนบแก้มและจูบเบาๆ บนฝ่ามือของนาง เขาจ้องมองเข้า

ไปในดวงตา เหมือนจะพูดว่า ‘จำไว้ เจ้าสัญญาว่าจะเชื่อมั่นในตัวข้า และรอคอยข้า’ แล้วเขาก็วางมือของนางไว้ใต้ผ้าห่มตบเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินออกไป

### เอ่อ.. ตอนนี้ก็ดี ชอบไปหมดอ่ะ ตัดไปตั้งหลายตอนแล้วด้วย แต่เป็นฉากนี้ที่ให้ความรู้สึกว่าแค่ได้สัมผัสก็มีความหมาย มีคุณค่า ทำให้นึกถึงวันเวลาเก่าๆที่มีความสุข และให้ความมั่นคงในจิตใจ ให้ความมั่นใจที่จะฝากชีวิตที่เหลือไว้ในมือของคนของเรา โดยไม่ต้องพูดอะไรกันซักคำ ซึ้งเหลือ บอกไม่ถูก

== ภาพวาดภาพที่ 12 – ผลที่ตามมา ==
จองฮยางเปลี่ยนเสื้อที่ถูกตัดเต็มซึ่งไปด้วยเลือดออก แล้วเปลี่ยนเสื้อใหม่ให้เขา อย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาไม่ส่งเสียงร้องโอดครวญใดๆ ทั้งสิ้น แม้ตอนเปลี่ยน

เสื้อด้านที่เป็นแผล แต่ริมฝีปากเขาเกือบจะเป็นสีขาวด้วยความเจ็บปวด ในที่สุดเขาก็ได้นอนราบอยู่ใต้ผ้าห่มที่นางห่มให้ “ช่างเขียน” จองฮยางวิตกเรื่องที่เขาดูเหมือนจะ

ไม่ใส่ใจกับอาการของตัวเองแม้สักนิด แต่แล้วนางก็คิดได้ว่า ‘ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่เขามีความสุขและยังมีชีวิตอยู่ อะไรก็ไม่มีความหมายทั้งนั้น’
“สำหรับเจ้า” ยุนบกยื่นมือออกไปดึงกระดาษสองใบออกมาจากใต้หมอน หนังสือสัญญาที่เขาเอาชีวิตตัวเองไปแลกมานั่นเอง มีเลือดแห้งกรังติดอยู่บนกระดาษ จองฮยาง

รู้สึกเย็นวาบตอนที่เห็นมัน
“ทำไมท่านถึงโง่นัก ทำไมถึงโง่เช่นนี้” นางสะอื้น นางไม่อยากเชื่อว่ามันมีค่าพอที่เอาชีวิตไปเสี่ยงอย่างนี้
“โง่หรือ” นี่เป็นครั้งแรกที่ข้ารู้สึกว่าตัวเองฉลาด เจ้าพูดได้อย่างไรว่าข้าโง่” เขาอมยิ้มเพลียๆ ดูเหมือนว่าข้าจะยังทำดีกับเจ้าได้ไม่เท่ากับจักรพรรดิราชวงศ์ถัง พระองค์

สามารถเรียกรอยยิ้มจากผู้หญิงที่พระองค์รักเพราะได้รับลิ้นจี่พันธุ์ ‘เสียงหัวเราะของพระสนม’ แต่ข้ากลับทำให้เจ้ามีแต่น้ำตาร่วงริน ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ หน้าตาเขาเหยเก

เจ็บปวดเพราะขยับตัวไปเช็ดน้ำตาให้นาง
“ท่านไม่ควรขยับตัว อย่าขยับ” นางเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว จับมือเขาไว้ “จักรพรรดิรชวงศ์ถัง และเสียงหัวเราะของพระสนมอะไรกัน ท่านพูดเรื่องอะไรคะ

ท่านอยู่นิ่งๆ เถอะนะคะ
“อ่า เจ้าก็ยังเป็นสาวน้อยที่ไม่รู้ค่อยรู้อะไรสินะ แล้วเจ้าจะเอาอะไรไปสอนบกน้อยฮึ”เขาหยอกล้อนาง พยายามทำให้นางร่าเริงขึ้น
“ช่างเขียน ท่านยังคงต้องเจ็บปวดเพราะข้าอีกครั้ง” นางไม่ใส่ใจที่เขาหยอกล้อ รู้ดีว่าเขาแสร้งทำเพราะห่วงใยความรู้สึกและสภาพจิตใจของนาง ความรู้สึกนางทั้งสุขทั้ง

เศร้าระคนกันไป
“ถ้าเจ้ารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนทำให้ข้าเป็นแบบนี้ ขอเจ้าอย่าได้เศร้าอีกเลยนะ การได้เห็นน้ำตาของเจ้ามันเจ็บปวดยิ่งกว่าเจ็บบาดแผลเสียอีก แต่การที่คิดว่าน้ำตาของเจ้า

ไหลออกมาเพื่อข้า ก็ทำให้ข้ารู้สึกเป็นสุข บอกข้าสิ ข้าควรเศร้าหรือสุข ทั้งหมดที่ทำไป มันไม่ใช่เพื่อเจ้าคนเดียวหรอกนะ ข้าทำเพื่อตัวเองด้วย ทุกอย่างที่ทำไปเพื่อคนที่

ข้าปรารถนาจะปกป้อง ตอนนี้ข้ามีฝัน เจ้าคิดว่าข้าฝันถึงใคร” เขาพูดขณะที่ส่งยิ้มมาให้นาง

###นี่สิรักแท้ ให้ได้ทุกสิ่ง แม้แต่ชิวิตของตัวเอง
แต่.. ไม่ต้องทำกันขนาดนี้ก็ได้นี่นา อิจฉานะ แฮ่ม..แฮ่ม..

== ภาพวาดภาพที่ 15/1 การจากลา ==
ข้าขอโทษ เจ้าจะสามารถอภัยให้ข้าได้หรือไม่ที่ข้ามีใครอีกคนอยู่ในหัวใจ’
จองฮยางได้ยินสิ่งที่ทั้งสองพูดกันโดยตลอด ยุนบกเจ็บปวดเกินกว่าจะให้ฮงโดได้รู้
ความจริง ถ้าแค่ความสัมพันธ์ระหว่างลูกศิษย์กับอาจารย์จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ถ้านางพูดว่านางไม่สามารถอยู่กับยุนบกได้เพราะเราต่างเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ถ้าเช่นนั้น

พวกเขาก็ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้เช่นกัน เพราะ ยุนบกก็เป็นที่ทุกคนเห็นว่าเป็นผู้ชาย อีกทั้งพวกเขายังเป็นอาจารย์กับลูกศิษย์ ความสัมพันธ์แบบนี้รู้กันว่าเป็นเรื่อง

ต้องห้ามในวังหลวง นี่เองที่ผู้คนเรียกว่า ดวงชะตามักเล่นตลกกับมนุษย์ แต่ทั้งหมดทั้งสิ้นยุนบกเป็นผู้รับเคราะห์กรรมนี้ไว้เพียงผู้เดียว แล้วนางจะจากเขาไปเพราะเรื่อง

นี้ได้อย่างไร และสภาพความเป็นจริงในขณะนี้ ยุนบกอาจจะเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วบนโลกนี้ มีเพียงจองฮยางเท่านั้นที่จะแบ่งปันความทุกข์และความเศร้าร่วมกันกับ

เขา จองฮยางยิ้มพลางส่ายหน้า นางเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ยุนบก เขาจะเป็นอย่างไรนางก็ยังรักเขาเสมอ ทุกอย่างแสดงออกมาโดยปราศจากคำพูดแม้แต่คำเดียว
ได้เห็นสายตาที่ท่วมท้นไปด้วยความรักของจองฮยาง ความกังวลใจของยุนบกมลายหายไปสิ้น ผู้หญิงคนนี้เข้าใจถึงตัวตนของเขา ความรู้สึกของนางที่มีให้เขามันช่างลึก

ซึ้งและจริงใจ เพราะรักคำเดียวทำให้นางรับได้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับยุนบก ยุนบกบูชาจิตใจของนางนัก ได้รับความรักที่ลึกซึ้งจากคนทั้งสอง ถึงเขาจะต้องตายตอนนี้เขาก็

ไม่มีอะไรจะต้องเสียใจอีกแล้ว เขาเอื้อมมือออกไปเช็ดน้ำตาให้จองฮยาง ยุนบกยิ้มแล้วมองเงาของพวกเขา ฮงโดหันหน้าออกไปมองพระจันทร์แล้วก็ยิ้มออกมา เขาไม่

เคยสบายใจอย่างนี้มาก่อนเลยในรอบหลายปีมานี้ ไม่ง่ายที่จะตัดใจแต่เขารู้ว่าเขาควรจะต้องไปแล้ว ทันใดเขารู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก หันกลับไปมองเงาพวก

เขาที่ประตู คิดในใจว่าทุกสิ่งล้วนเป็นโชคชะตา สวรรค์เท่านั้นที่เป็นผู้ลิขิต

### เฮ้อ..จะดีไปไหนเนี่ย ยอมหมดอ่ะ รักคำเดียวเลย อยากได้ อยากได้ดอกไม้แบบนี้ แต่เอ๊ะ..ที่มีอยู่ก็okนะ ถึงจะไม่ได้ยอมขนาดนี้แต่ก็ปล่อยให้ผีเสื้อได้มีโอกาสโบยบิน

== ภาพวาดภาพที่ 17--ความอดทน ==
“ฮ่าฮ่า สำหรับทันวอนแล้ว เขายังเต็มใจที่จะกลับมาพระราชวังแห่งนี้ที่มีแต่ความน่าเบื่อและอันตราย เจ้าคิดว่า ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้”
“เพื่อ เพื่ออะไรหรือพะยะค่ะ”
“ก็เพื่ออิสระของคนคนหนึ่ง เขายินยอมเสียสละอิสรภาพของตัวเองเพื่อแลกกับอิสรภาพของคนคนนั้น นี่คือเหตุผลที่ทันวอนกลับมา”
“โอ้ ฝ่าบาทคงหมายถึงเฮวอน อ่า ไม่ ลูกสาวของซอ จิง ยังไม่ตาย”
“ฮ่าฮ่า เฮวอนที่เป็นผู้ชายได้ตายจากไปแล้ว เหลือเพียงหญิงสาวที่ทันวอนปกป้องไว้ในหัวใจเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่ และนางจะได้ใช้ชีวิตตามที่ใจนางปรารถนา”
“อ่า นั่นก็หมายความว่า ถ้าผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว ข้าคิดว่าตามนิสัยท่านทันวอน เขาน่าจะออกจากสำนักศิลป์เพื่อไล่ตามหาชีวิตที่อิสระเสรี แต่ตอนนี้เขาก็เลือกที่จะ

กลับมา บางที เขาต้องการที่จะปกป้องผู้หญิงคนนั้นแม้ว่ามันจะมีโอกาสเพียงน้อยนิดก็ตาม ตราบใดที่ยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นในพระราชวัง นางจะยังคง

ปลอดภัย ท่านทันวอนช่างเป็นชายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งและซื่อสัตย์จริงๆ” ขุนนางฮง คิดออกแล้วและรู้สึกชื่นชมทันวอนมาก

### นี่ก็รักกันจริง ยอมแลกอิสรภาพของตัวเองเพื่อให้ "คนรัก" ได้มีอิสรภาพกับคนที่รักอีกด้วย ใจกว้างสุดๆอ่ะ

น่าจะเพียงพอสำหรับค่ำคืน เอ่อ... ล่วงเลยมาจนเช้าแล้วตะหาก สำหรับการบ้านชิ้นนี้ของข้า ข้าบรรยายไม่เก่งหรอกนะ แต่นี่เป็นทั้งหมดที่ข้าเลือกมาจากใจ

ว่าแล้วข้าต้องขอตัวไปเก็บบรรดาสมาชิกที่ร่วมวงก๊งกันเมื่อคืนก่อนนะท่าน เดี๋ยวจะไม่ทันการณ์

โอ...และแล้วท่านยุนบกก็ยังรู้ตัวนะถึงพูดออกมาได้ว่า
“อ่า ข้า ข้า...ไปนรกมาเมื่อคืนนี้ แต่ยมบาลบอกว่ายังมีคนรอข้าอยู่บนโลกใบนี้ ข้าจึงยังไม่ควรจะจากนางมา ดังนั้นเขาก็เลยปล่อยข้ากลับมา "..ถูกแล้วท่านยุนบก..ท่านต้องกลับมารับผิดชอบต่อการกระทำ..ที่ชอบคิดถึงแต่ความรู้สึกของตนฝ่ายเดียว..เพราะนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำต่อคนที่รักเราเป็นอย่างยิ่ง.. โดยเฉพาะเวลาของความเป็นความตาย..ส่วนการแสดงอารมณ์ของจองฮยางซึ่งนางเป็น ญ. ต้องมีอารมณ์น้อยอกน้อยใจนั้น “ต่อไปท่านไปตามทางของท่านเถอะ ข้าก็จะไปตามทางของข้า เราไม่มีอะไรจะต้องพูดกันอีกต่อไปแล้ว” (ดีใจมากเลยที่ท่าน ผอ. คิดเหมือนกัน) เราไม่ค่อยจะได้เห็นสักเท่าไหร่..เวลาจองฮยางน้อยใจโดยไม่มีปฎิกิริยา ซึ่งก็คงจะผิดปกติจนเกินไป (คนอารัย...แม่พระจริง ๆๆ..จนข้าน้อยอดเคลิบเคลิ้มในน้ำใจแม่นาง) เพียงแต่อย่างที่หลายท่านออกความคิดเห็นว่าผู้แต่ง(อันนี้ต้องว่าผู้แต่งไม่ใช่ผู้แปล)แสดงอารมณ์ของจองฮยางน้อยไปหน่อย ยังไม่ค่อยซะใจผู้อ่านอย่างเรา ๆ ที่คอยลุ้นเอาใจช่วยตลอด..สติแทบแตก..แต่..ก็ยังอยากจะยกความดีให้ผู้แต่งและผู้แปลเรื่องนี้..ที่พยายามสะท้อนให้เห็นว่ามนุษย์ทุกรูปทุกนามย่อมมีทั้งด้านที่ดีและไม่ดีปนกันไป ซึ่งในขณะเดียวกัน..ที่มีทั้งดีและไม่ดีอยู่ในตัวนั้น ..ก็มีเหตุผลของการกระทำนั้นเคล้ากันไป แล้วแต่ผู้อ่านจะหยิบจับส่วนไหนมาคัดง้าง...อันที่จริงก็สะท้อนอะไรหลาย ๆ อย่างนะ ..ยอมรับว่า..โดนไม้หน้าสามไปหลายอยู่ทีเดียว..อยู่ที่ว่าจะสารภาพกันหรือป่าวหนอ...อิอิ
ขอบคุณท่าน ผอ. ม๊าก..มาก
อันที่จริงท่านน่าจะขยายโรงพยานนี้โดยเพิ่งห้องรักษาอีกหนี่งห้องนะ ...ห้อง Service Mind...รับประเภทหัวใจที่ต้องการการบำรุงรักษา..ห่อเหี่ยว..พองโต..ซึมเศร้า..เหงาหงอย..ฯลฯ....wonwon service ...อิอิ..จุ๊บ..จุ๊บ

โอ้ยยยยย แต่ละคนสุดยอด รักพวกท่านจริงๆๆๆ เลย อ่านที่เขียนมาเหมือนได้เจอคนรู้ใจที่เปิดอกคุยกันได้ ไม่ต้องปิดบัง รู้สึกยังไงเอาออกมายังงั้นเลยนะคะ พี่น้อง

มีความสุขค่ะ ชอบเรื่องรักหนักๆ ขออีก ของคุณ Okk สุดยอด คนอื่นเด๋วกลับไปอ่าน

ขอแก้คำผิดเจ้าค่ะกับประโยคที่ว่า "เราไม่ค่อยจะได้เห็นสักเท่าไหร่..เวลาจองฮยางน้อยใจโดยไม่มีปฎิกิริยา " ต้องเป็น.." เราไม่ค่อยจะได้เห็นสักเท่าไหร่..เวลาจองฮยางน้อยใจแล้วมีปฏิกิริยา "
เอาเติม " โต้ตอบ " อีกสักนิด ..ขออภัยมา ณ. ที่นี้ จิ้มผิดก็ทำให้ความหมายผิดเพี้ยนได้..จุ๊บ..จุ๊บ..

ท่านคะ จะปิดห้องวันที่ 9 แล้วจะส่งการบ้านทันหรือคะ
ที่ชอบๆ เพียบ
ภาพวาดภาพที่ 10 – เฮวอน – อยู่ด้วยกันอีกครั้ง
ในบ้านของยุนบกที่ตั้งอยู่เชิงเขา คนสองคนนั่งตรงข้ามกันในห้องที่มีแสงจากตะเกียงน้ำมันวับแวม... มีเพียงความเงียบ... มียิ้มแบบซื่อๆ บนใบหน้าเขา ...บอกตัวเองว่าผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้าคือเรื่องจริง ... ตรงกันข้ามกับอีกฝ่ายหนึ่งที่มีรอยยิ้มบางๆ ที่ริมฝีปาก กำลังมองคนที่คุ้นเคยที่มีใบหน้าแปลกตา นางไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย เพื่อให้เขาสำรวจให้พอใจ มีเพียงสายตาเท่านั้นที่ขยับตามการเคลื่อนไหวของเขา จากซ้ายไปขวา รออย่างอดทนให้บุรุษเบื้องหน้าเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น

ดูซิคะ ภาพของคนรักที่ตามหามานานแสนนาน ขณะนี้ได้มาอยู่ตรงหน้านี้แล้ว
ความรักที่ดีสุดอยู่ตรงหน้าเรานี้เอง อบอุ่นมากคะ
เคยคิดบ้างไหมคะว่าถ้ามีความรักที่ดีที่สุดอยู่ตรงหน้าเรา เราจะทำอะไรบ้างสำหรับความรักนั้น คำตอบ ... เก็บไว้ในใจก็แล้วกันนะคะ

ยุนบกดึงมือจองฮยางเข้ามาหาตัวอย่างนุ่มนวล แล้วลูบเบาๆ ด้วยความรัก ... จองฮยางปล่อยให้เขาทำตามใจปรารถนา ริมฝีปากยังคงมีรอยยิ้มบางๆ
“เจ็บไม๊”
“อืม เจ็บมากค่ะ”
เขาสะดุ้งรีบปล่อยมือนาง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นแววตายิ้มๆ มองมาที่เขา นางกลายมาเป็นสาวน้อยซนๆ เขาไม่ใส่ใจที่โดนหลอก

อันนี้ ยุนบกโดนแกล้งอีกแล้ว ทำให้นึกย้อนไปถึงตอนอยู่ร้านขายผ้า จองฮยางแกล้งทำเป็นเรียกพวกทหารที่ตามยุนบก และตอนโล้ชิงช้าที่จองฮยางแน่ใจว่าสาวน้อยคนนั้นคือช่างเขียน นางถามเขาว่านี่เป็นครั้งแรกหรือ....ครั้งแรกย่อมสำคัญเสมอ พวกเขาหยอกล้อกันอย่างน่ารัก
ผู้แต่งเขาสามารถลำดับเหตุการณ์แล้วเชื่อมโยงภาพแต่ละภาพเข้าด้วยกันได้เป็นอย่างดี

“ข้าคิดว่าเจ้าจะอยู่กับใครสักคนที่จะทำให้เจ้ามีความสุขได้ ... ข้าทำให้เจ้าผิดหวัง”เขาพูดอย่างอึกอัก ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พูดไปจะสามารถทำให้นางเข้าใจได้เท่ากับความรู้สึกของเขา และความความรู้สึกที่มีร่วมกัน ได้อย่างเต็มที่และชัดเจน
“ทำไมท่านจึงคิดเช่นนั้นคะ แม้ว่าทุกคนในโลกจะอยากชื่นชมดอกไม้สดงดงาม แต่ทว่าแม้แต่ดอกไม้ดอกเล็กที่ไม่น่าดูก็ปรารถนาที่จะบานสะพรั่งในมือของผู้รู้คุณค่า ผิดด้วยหรือคะ” นางกล่าวเบาๆ มองผู้ที่นางเฝ้าแต่คิดถึงมานานแสนนาน
“ท่านจะกรุณา อย่าให้ข้าต้องจากท่านไปไหนอีกจะได้ไม๊คะ เป็นไปได้ไม๊คะ ข่างเขียน” ในอ้อมกอดที่อบอุ่นและอ่อนโยนเช่นนี้ นางกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อีกแล้ว

รู้สึกได้ว่าหลังจากที่ต้องทนทุกข์ ทรมานจากการที่ต้องจากคนรักมานานแสนนาน ทำได้แต่เพียงคิดถึงและรอคอย บัดนี้จองฮยางไม่อยากต้องกลับไปแบกรับความรู้สึกเช่นนั้นอีกแล้ว นางแสดงให้เขารู้ถึงความต้องการที่แท้จริงของนาง เป็นใครเจออย่างนี้ ก็คงต้องยอมนางแล้วละ แทบละลายเลย

ฟู่ ดีเหลือเกินที่ได้อ่าน ไม่เหมือนประโยคที่ตัวเองพิมพ์มากับมือเลย มันดีจริงๆ ดีจริงๆ ผอ เพ้อแล้ว อาการ เหมือนครั้งแรกที่ได้อ่านอีกแล้ว

ภาพที่19"อย่าขยับ ปล่อยมันไปเถอะ มันกลับบ้านเองได้"
เขาไม่แม้แต่สนใจจะหันกลับไปมอง เขายังกอดนางไว้ในอ้อมแขนแนบแน่นพลางพูดพึมพำ " เพียงแค่นี้ก็ดีพอแล้ว แค่นี้ก็ดีพอแล้ว......" ซึ้งจัง ช่วงเวลาที่ก้าวผ่นความตายมาทำให้รู้ว่าเวลามีค่าแค่ไหนที่สำคัญยิ่งรู้ตัวว่าเขามีค่ากว่าสิ่งใดและกว่าครั้งใด ไม่อยากจะห่างแม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียวกลัวว่าเขาจะหายไป เพียงแค่ได้กอดเขาไว้ในอ้อมแขนก็ไม่ต้องไปหาสิ่งไหนหรืออะไรอีกแล้วเท่านี้ความสุขมันล้นใจแล้ว ทันส่งการบ้านพอดีเลย

มาส่งการบ้านค่า ตั้งแต่บทแรกก่อนเรยนะค่ะ เด๋วจะทยอยส่งอีกค่ะ
ภาพวาดภาพที่ 1 – การพรากจาก

“เพียงแค่ผู้หญิงคนนี้จากไป ท่านก็จะสามารถวางใจได้ ความแค้น อะไรนะที่มันฝังรากลึกอยู่ในตัวท่าน กระทั่งต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงเลยหรือ กับการที่ข้าต้องจากมาแบบนี้ มันจะช่วยให้ท่านปลอดภัยได้หรือไม่ ข้าได้แต่วิงวอนให้ท่านมีชีวิตที่ดีหลังจากได้แก้แค้นตามที่ท่านต้องการ ถ้าการอยู่ข้างๆ ท่านจะเป็นการสร้างภาระให้กับท่าน ข้าก็สมควรจากมา บัดนี้ข้าไม่สามารถอยู่ช่วยอะไรท่านได้อีกแล้ว ข้าทำได้เพียงสวดอ้อนวอนต่อสวรรค์ โปรดให้ปกป้อง และ ดูแลช่างเขียน สุดที่รักของข้า “ เธอแหงนหน้าขึ้นมองฟ้าหม่น สวดอ้อนวอนครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่มือทั้งสองกุมเครื่องประดับรูปผีเสื้อที่ห้อยมาจาก เสื้อตัวนอกแน่น

“ท่านมุ่งหวังจะให้ข้าแสดงท่าทีโต้ตอบอย่างไร ใช่ ข้าอยากมีความสุข แต่ความสุขสำหรับข้ามันคืออะไร กับการที่ต้องแยกจากท่าน ข้าไม่รู้ว่า ข้าจะไปหาความสุขได้จากไหน นางรำพึงรำพัน พลางมองไปที่ระลอกน้ำ มีเพียงสายลมแห่งฤดูใบไม้ร่วงโชยพัดผ่าน และละอองฝอยที่เกิดจากฝีพาย หัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความรักของนางได้แต่เพียงคิดไปว่า ตอนนี้ข้าลอยล่องอยู่ในเรือลำเล็กๆ แล้วข้าจะไปหาความสุขได้จากที่ไหนล่ะ ช่างเขียน ทำไมท่านไม่หนีมาพร้อมกับข้า หรือเป็นเพราะ การวาดภาพของท่าน ตำแหน่งทางราชการ หรือเพราะอาจารย์ของท่าน
ช่างเขียน นี่เป็นความจริงหรือโชคชะตาที่กำหนดให้เรามาจบลงที่นี่” นางขดตัวอยู่ในเสื้อคลุม ตกอยู่ในวังวนความคิดที่สับสน
---------------------------------------------------
เปิดมาฉากแรกก็ชอบแล้วค่ะ ท่านwonwon แปลออกมาเห็นภาพมากค่ะ มันเห็นภาพต่อเนื่องจกภาคแรกเลย

ความเจ็บปวดของจองฮยางที่พูดเหมือนตัดพ้อชะตาที่ฟ้าลิขิต ตั้งแต่ที่ได้รับรู้ว่าคนรักเป็นผู้หญิง แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะรักต่อไป แต่แล้วก็ไม่อาจอยู่ร่วมกันได้เพื่อความปลอดภัยของคนรักเลยต้องจำจากแต่ตัว แต่ใจยังผูกมั่นถึงกันอยู่ อ่านแล้วรู้สึกอินสงสารจองฮยางมาก แล้วก้เข้าใจยุนบกทำไมถึงยอมเสียสละจองฮยาง อาจเพราะว่าถ้าคิมโจนึนยังมีชีวิตอยู่ก็คงตามล่าทั้งสองอยู่ไม่เป็นสุขอยู่ดี

ถ้าท่าน won won แปลไม่ได้ยอดเยี่ยมเพียงนี้คงไม่เห็นภาพและทำให้อินตามได้ถึงขนาดนี้

มาส่งฉากเศร้าๆ บีบหัวใจก่อนนะคร๊าบ

“ช่างเขียนคะ ท่านบอกว่าท่านจะรอข้าอยู่ที่นั่น ข้าจะไปหาท่านเดี๋ยวนี้แล้วนะคะ ข้าหมดสิ้นแล้วซึ่งเรี่ยวแรง เหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยอย่างที่สุด ข้าทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้วค่ะ ช่างเขียนคะ ข้ากำลังจะไปหาท่านแล้ว ท่านต้องรอข้านะคะ” จองฮยางก้มหัวลงขณะนั่งอยู่ข้างน้ำ เมื่อคืนตั้งแต่ตอนที่ยุนบกหายไป นางหวนคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างในอดีต นางรู้สึกว่างเปล่า หมดสิ้นแล้วทุกอย่าง นางไม่อยากจะคิดถึงเรื่องอะไรอีกแล้ว รู้สึกเหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน ความสูญเสียครั้งนี้รุนแรงสุดที่จะทานทน


..........................................................................

ฉากนี้รับรู้ได้ ถึงอารมณ์ ความรู้สึกที่ปวดร้าวของฮยาง

เหมือนคนที่หัวใจแตกสลายไปแล้ว

หมดหวังกับชีวิต ไม่รู้จะอยู่เพื่อใคร

อยู่ไปแล้วได้อะไร

อยู่ไปก็มีแต่ความทุกข์ ทรมานใจ

ถ้าข้าน้อยเป็นฮยาง

ก้อคงตัดสินใจเหมือนฮยาง เช่นกัน

เพียงแต่เสียใจที่สุดก้อคือ

ไม่ได้ตายอยู่ข้างๆยุนบก

จับมือไปด้วยกัน ไปพร้อมๆกัน

ฮยางคงคิดแบบนี้ เช่นกัน

ส่งการบ้านต่อคะ
ภาพวาดภาพที่ 10 – เฮวอน – ความยากลำบาก—อดีตถึงปัจจุบัน
แม้ว่าทั้งสองจะทิ้งระยะการก้าวเดิน ฝ่ายหนึ่งเดินอยู่ข้างหน้า อีกคนหนึ่งเดินห่างไปเบื้องหลังเล็กน้อย ชายหนุ่มก็ยังคอยมองไปด้านหลัง เหลียวมองหญิงสาว ทั้งสองหันมายิ้มให้กันเรื่อยๆ ตลอดขณะเดินไปข้างหน้า จังหวะท่าทางของทั้งสองเหมือนจะเข้ากันเป็นหนึ่งเดียว

ฉากนี้ผู้แปลบรรยายภาพคู่รักที่กำลังเดินไปตามทาง เขาหันหลังเหลียวมองนาง ทั้งสองหันมายิ้มให้กันเรื่อยๆตลอด... หวานเยิ้มเลย แอบอิจฉานิดๆ เดี๋ยวไปหาใครมาเดินอย่างนี้ด้วยบ้างดีกว่า แต่เราจะเดินนำหน้าหรือเดินตามหลังดีนะ ถ้าเดินนำหันกลับมาอีกทีมันหายไปแล้วเหลือเราอยู่คนเดียวจะทำไง หรือจะเดินตามแต่ถ้ามันตดใส่เราจะทำไง สงสัยไม่เวิค ไม่ได้อารมณ์เหมือนยุนบกกับจองฮยางแน่ๆ พวกเขาเดินไปด้วยกันอย่างมีความสุข อิ่มเอมเปรมปรีดิ์ แถมมีหลอกล้อกันเล่นเป็นระยะๆ น่ารักอะ อยากแอบเดินตามดูพวกเขาไปเรื่อยๆตั้งแต่เช้าจรดเย็น ตามจนค่ำแล้วค่อยกลับไปนอนฝันหวานต่ออีก นึกถึงฉากคู่รักใต้แสงจันทร์ตอนสารภาพความจริงทั้งสองก็เดินไปด้วยกันแต่นั่นเป็นการเดินที่เต็มไปด้วยความเศร้า เคล้าน้ำตา ลังเล สงสัย ผิดกันราวฟ้ากับดิน สวรรค์กับนรกเลย

ภาพวาดภาพที่ 10 – เฮวอน—แผนการและการเปิดเผยตัว
“นางช่างเป็นหญิงที่วิเศษจริงๆ” ฮูหยินมินยกย่องและแสดงความนับถือจองฮยาง เพิ่มขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง นางรู้สึกว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามยากจะหาใครเสมอเหมือนได้จริงๆ แม้ว่า นางจะเผชิญเหตุการณ์มามากมาย แม้จะรู้สึกเสียใจที่ต้องฝังชื่อตัวเองไว้ในที่รกร้างในเมืองเล็กๆ และแม้จะรู้ว่านางไม่มีหวังที่จะได้พบกับคนที่นางรักอีกนางก็ยังคงมีศรัทธาที่จะรอคอยต่อไป ไม่มีการคร่ำครวญถึงศัตรูในอดีต นางเต็มใจที่จะให้ความรักและการศึกษาแก่ลูกของคู่อริ นางเลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างลำบากและเรียบง่ายมากกว่าจะใช้ชีวิตอย่างหรูหราและร่ำรวย คนที่ได้หัวใจของนางไปจะเป็นคนที่โชคดีและมีความสุขที่สุด

ชอบตอนที่ฮูหยินมินคุยกับจองฮยาง ฮูหยินมินเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือมาก ประสบการณ์ที่ผ่านมาในชีวิตทำให้ฮูหยินมินเข้าใจความเป็นไปต่างๆบนโลกในนี้ได้เป็นอย่างดี ใจกว้าง มีความเป็นคนหัวสมัยใหม่ ไม่ติดอยู่ในกรอบแบบพวกหัวเก่า ยอมรับสิ่งที่แตกต่างได้ คอยให้คำแนะนำและความช่วยเหลือแก่คนอื่นๆเสมอ ต้องไปหาผู้ใหญ่ดีๆอย่างนี้คอยหนุนหลังบ้างดีกว่า ส่วนจองฮยางก็เป็นผู้หญิงที่น่ายกย่อง นับถือมาก นางทั้งสวย มีสง่า กล้าและใจเด็ด อะไรดีๆที่ผู้หญิงควรมีรวมอยู่ในตัวนางทั้งสิ้น ยุนบกเอ๋ย เป็นบุญของท่านจริงๆที่มีผู้หญิงคนนี้เคียงข้าง


“ได้โปรดเล่นคายากึมให้ข้าฟังสักเพลงจะได้ไม๊” เขายิ้มและกำมือขวายื่นไปเบื้องหน้านาง
“ด้วยเงินแค่ห้าเนียง ท่านจะขอให้ข้าเล่นเพลงให้ท่านฟัง” นางมองดูเงินห้าเนียง หวนคิดไปถึงคืนนั้นเมื่อหลายปีก่อน คนที่คว้าข้อมือนางไปพร้อมกับหัวใจ แม้ว่าเวลาจะผ่านมาเนิ่นนาน คนคนเดียวกันนี้ได้มายืนอยู่ต่อหน้านางอีกครั้งหนึ่ง ยังคงเป็นคนเดิมที่คงความสง่างาม และอยากฟังเพลงที่นางเล่นด้วยเงินเพียงห้าเนียง
ทั้งสองนิ่งเหมือนอยู่ในรูปภาพ จ้องมองเข้าไปในตาของกันและกัน
ขอให้ข้ามีชีวิตที่เป็นนิรันดร์ในภาพวาดของท่านเถอะนะ และช่วยทำให้ทุกคนนับแต่นี้จนถึงภายภาคหน้าได้รับรู้ว่า ครั้งหนึ่งเคยมีความรักของท่านและข้าอยู่บนโลกใบนี้ได้ไม๊คะ ช่างเขียน’
ในเวลานี้ เขาทั้งสองต่างจ้องมองกันสนทนาอย่างไร้ซึ่งเสียง

ไม่ใช่นางคนเดียวหรอกที่หวนคิดถึงคืนนั้น ตัวดิฉันเองก็คิดถึงคืนนั้นเหมือนกัน ทำราวกับว่าไปร่วมอยู่ในเหตุการณ์กับเขาด้วยซะงั้น อันนี้ก็ช่วยไม่ได้จริงๆ แต่อยากรู้จังว่าไอ้ 5 เนียงเนี่ยตีราคาเป็นเงินไทยได้เท่าไรคะ
ทั้งสองนิ่งเหมือนอยู่ในรูปภาพ จ้องมองในตาของกันและกัน ซาบซึ้งสุดๆ
นางมีชีวิตที่เป็นนิรันดร์ในภาพวาดของเขาและโลกนี้ได้รับรู้ถึงความรักของพวกเขาแล้ว แต่พวกเขาจะรู้ไหมว่าพวกเรารักพวกเขามากแค่ไหน ฮือ...ยุนบกและจองฮยาง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เป็นเพียงตัวละครที่อยู่ในหนังสือเท่านั้น พวกเขากลายเป็นบุคคลที่โลดแล่นอยู่ในจินตนาการของคนอีกหลายๆคน เป็นตัวอย่างความรักที่ผู้คนหลงใหล ใฝ่ฝันและโหยหาที่จะได้พบ
ชาตินี้จะได้เจอคนรักแบบนี้มั่งมะ ตอนนี้ยังไม่มีก็รักพวกเขาไปก่อนละกัน

ส่งการบ้านต่อค่ะ
ภาพวาดที่ 19
“ช่างเขียนคะ ท่านบอกว่าท่านจะรอข้าอยู่ที่นั่น ข้าจะไปหาท่านเดี๋ยวนี้แล้วนะคะ ข้าหมดสิ้นแล้วซึ่งเรี่ยวแรง เหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยอย่างที่สุด ข้าทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้วค่ะ ช่างเขียนคะ ข้ากำลังจะไปหาท่านแล้ว ท่านต้องรอข้านะคะ”
“อืม ไม่ใช่เสื้อนี้ข้าเป็นคนเย็บหรือคะ ทำไมท่านไม่ใส่ล่ะคะ มันพอดีกับตัวท่านมากเลย แต่ทำไมแขนเสื้อถึงได้ยู่ยี่อย่างนี้ โธ่เอ๋ย ใครเป็นคนเย็บให้ท่านคะ ดูฝีมือไม่ค่อยดี ให้ข้าช่วยเย็บให้ท่านนะคะ”

“ดูสิ กลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว เป็นอย่างไรบ้าง ท่านชอบฝีมือการเย็บผ้าของข้าไม๊คะ”
“ช่างเขียนคะ ท่านตั้งใจจะวาดอะไรหรือคะ อ่า ต้องเป็นข้าสินะ ผู้หญิงในภาพวาดกับคายากึม จะเป็นใครไปได้นอกจากข้า แต่ทำไมท่านไม่วาดให้เสร็จล่ะคะ ถ้าคนที่จ้องมองผู้หญิงในภาพวาดคือท่านข้าก็ปรารถนาจะเห็นภาพนี้เหลือเกิน ช่างเขียนของข้า” นางพูดพึมพำกับตัวเอง น้ำตานางไหลรินหยดลงบนภาพเขียน “อ่า ไม่นะ นางรีบใช้มือเช็ดน้ำตาออกจากภาพเขียนอย่างรวดเร็ว น้ำตานางเลอะเปื้อนภาพเขียนที่เพิ่งร่างด้วยถ่าน
....................
ผู้แต่งบรรยายให้เห็นภาพได้ชัดมาก อ่านแล้วกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลย มันตื้อไปหมด เจ็บปวดไปกะแม่นางฮยางจริงๆ ราวกับโลกทั้งโลกได้แตกสลายไปแล้ว ไม่รู้จะอยู่เพื่อใคร อยู่ทำไม มันให้ความรู้สึกสิ้นหวังทุกสิ่งทุกอย่างแล้วจริงๆค่ะ ตื้นตันกับภาพสะเทือนใจภาพนี้มากๆค่ะ ว่าแล้วก็ขอเช็ดน้ำตาก่อนนะคะ ตุนทิชชูไว้เยอะแล้วคืนนี้^ ^

โอ้ ท่าน okk เรื่องราวของท่านทำข้าน้ำตาซึมเลย แม้จะยังไม่เคยมีคนรัก(หากความรักนั้นกลับมีมากมาย) หากแต่ข้าก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้น ซึ้งจริงๆขอรับ ขอเช็ดน้ำตาอีกรอบ

ท่านสาวก 2 มุน

ท่านอย่าคิดเช่นนั้น ท่านยังมีคนรักอยู่มากมาย

คือเพื่อนเรา ที่อยู่บ้านนี้ไง

รวมทั้งข้าน้อยด้วย

ความรักเกิดขึ้นได้ทุกรูปแบบ อย่างที่กึนยองให้สัมภาษณ์ นั้นแหละท่าน

ท่านสาวก 2มุน ก้อมีรักแบบนั้นได้เช่นกัน

ห้องการบ้านนี้ เป็นห้องที่ข้าน้อยได้ระบายความรู้สึกได้ดี เหมือนกันนะ

เพราะก่อนหน้านี้ จะมีใครบ้างที่ได้รับรู้ความรู้สึกนี้จากข้า

แต่แล้วก้อมีท่าน wonwon ท่านหนึ่งแล้ว ที่มารับรู้ความรู้สึกอันนี้ และเพื่อนๆจากบ้านนี้ด้วย

แล้วถ้าไม่มีงานแปลจากท่าน wonwon ความรู้สึกของข้าน้อยก้อคงไม่ถูก สะกิด ได้ถึงเพียงนี้

เลยเป็นที่มาทำให้ข้าน้อยมีความรู้สึกต่างๆ และถ่ายทอดออกมาควบคู่กับงานแปลของท่าน....รู้สึกดีจัง

พลอยทำให้ข้าน้อยมีการบ้านส่งด้วย ไม่งั้นโดนอาจารย์ wonwon ดุแน่ อิอิ

ท่าน wonwon ถ้าท่านวาง ช่วยมีงานแปลมาให้ข้าน้อยได้ชื่นชมอีกนะท่าน

ถึงแม้ภาพสุดท้ายจะจบลง ข้าน้อยคงเข้ามาบ้านนี้เรื่อยๆ
ท่านจะอนุญาตข้าน้อยได้หรือไม่

ภาพวาดภาพที่ 11 – เฮวอน – ความตายของเฮวอน
ยุนบก...ดึงดาบสั้นออกจากแขนเสื้อ ... เขากัดฟันและปักดาบเข้าไปที่หน้าอกจนมิดด้าม เลือดไหลซึมเปื้อนเสื้อ... เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเจ็บปวดได้ขนาดนี้ ตัวเขาเอนไปข้างหลัง หน้าซีดปราศจากสีเลือด ร่างสั่นระริก
“ช่างเขียนละค่ะ” จองฮยางรีบตรงไปยังรถม้า ขณะที่ชอนซังดึงร่างไร้สติของยุนบกออกมา นางเห็นมีดปักอยู่ที่หน้าอกเขา เลือดชุ่มเต็มเสื้อผ้า หัวใจนางเหมือนจะหยุดเต้น “ช่างเขียน” นางล้มลงหมดสติไป

อ่านแล้วสงสารจัง รู้สึกว่าผู้เขียน(รวมผู้แปลด้วยเลย) ใจร้ายมากๆ คนรักเพิ่งเจอกัน มีความสุขเพียงช่วงข้ามคืน เช้ามาก็ต้องเจอเรื่องร้ายๆอีก ไม่ใช่ร้ายธรรมดา แต่ร้ายสุดๆชนิดไม่เป็นก็ตายไปเลย ตัดสินไม่ได้ว่านี่คือความเสียสละเพื่อคนรักหรือเปล่า เพราะมีความเสี่ยงสูง(เหมือนการลงทุนในตลาดหลักทรัพย์) มีทางเลือกอื่นที่เสี่ยงน้อยกว่า แต่ก็เคารพการตัดสินใจของผู้เขียนและยุนบก ถ้าตายไปจริงๆ จองฮยางจะเสียใจขนาดไหนที่ยุนบกออกไปเสี่ยงและตายเพราะนาง นางอาจต้องบอกยุนบก ว่า โปรดมีชีวิตอยู่เพื่อนางเถอะ อย่าตายเพื่อนางเลย อันนี้ก็คิดไปเอง
เอามีดแทงหน้าอกตัวเอง ต้องทำถึงขนาดนี้เชี่ยวหรือคะ เจ็บจี๊ดเลย มีดที่ปักหน้าอกเขาก็เหมือนมีดปักอยู่ที่กลางหัวใจนาง ชีวิตรันทด

ภาพวาดที่ 20

“อะฮึ่ม...สามีข้าหน้าตาอัปลักษณ์หนำซ้ำยังพิการไม่สะดวกที่จะออกจากบ้านไปไหนมาไหน ทำให้ข้าต้องเป็นคนออกมาขายภาพแทนเขา” หญิงสาวไม่รังเกียจที่จะอธิบายให้เขาฟัง นางพูดช้าๆ อย่างชัดถ้อยชัดคำ ตัดบทเจ้าของร้านเพราะต้องการตอบเอง

“อะไรนะ เขาเป็นคนน่าเกลียดหรือ อ่า เจ้า... เป็นผู้หญิงที่ ฮ่า ฮ่า ดี งั้นเจ้ามองดูข้าสิ ทำไมเจ้าไม่หนีไปอยู่กับข้าซะล่ะ” หลังจากที่ได้ยินหญิงสาวพูด ชายคนนั้นดูเหมือนจะโกรธแต่แล้วเขาก็ปรับอารมณ์เปลี่ยนกลับมาหัวเราะอย่างร่าเริง “พลั่บ!” เขาเก็บพัด เดินตรงไปคว้าข้อมือหญิงสาว

“อ่า นี่นี่ ...” เจ้าของร้านงง ไม่รู้จะวางตัวอย่างไรเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ท่าน” หญิงสาวมองชายที่อยู่ตรงหน้า นางกัดริมฝีปากพลางค้อนเขา วินาทีถัดมานางก็หลุดเสียงหัวเราะออกมา วางมือลงไปบนฝ่ามือของผู้ชายคนนั้น

(-"-) (*-*) (-"-) (*-*)

ว๊าก!!! ใช้คำผิดความหมายก็ผิดไปเลย ท่าน okkขอโทษด้วยขอรับที่ทำให้ท่านเข้าใจติด ข้าน้อยแค่อยากบอกว่า คนรัก จิงๆ ก็คือแฟน อ๊าย เขิน(พิมพ์เองเขินเอง บ้าไปแล้ว)นะขอรับ บ้านนี้อบอุ่น ความรักย่อมเกิดและมีให้กันอยู่แล้วขอรับท่าน ทุกท่านก็รู้ๆกันดี เพราะเพียงแค่นั่งมองตัวหนังสือ พวกเราก็ยิ้มได้แล้ว

ฮ่าาาาาาาาาา

ตลกท่านสาวก 2มุน แค่ผิดไปคำเดียว

ความหมายผิดเลย แต่ไม่เป็นไร เราเข้าใจกันอยู่แล้วนะท่าน อิอิอิ

ยิ้มได้แม้เพียง มองตัวหนังสือ อืมมมมม ลึกซึ้งจิงๆ

ภาพวาดภาพที่ 13 – ยาพิษ
“มานี่เถอะค่ะ ขอข้าเช็ดหน้าให้นะคะ”
“ข้าทำเอง ข้าเช็ดเองได้”
“อยู่เฉยๆ ดีกว่านะคะ”
น่ารักจัง กะหนุงกะหนิงซะ....แต่แล้วทันใดนั้นเอง

“ช่างเขียน ช่างเขียนคะ” จองฮยางเพิ่งเดินเลี้ยวเข้ามาที่ห้องด้านในพร้อมด้วยถาดใส่ยารีบวิ่งเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของลูกชาย นางตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเห็นร่างไร้สติของยุนบก
นางวางถาดยาแล้วตรงไปที่ร่างยุนบก หัวใจนางเต้นเร็วแรง นางเห็นเลือดที่กำลังไหลเยิ้มออกจากปากเขา ด้วยความกลัวว่าเขาจะเป็นอันตราย นางวางร่างเขาลงนอนราบ แล้วก้มลงไปฟังที่หัวใจ....

ว่าแล้วเชียว ผู้เขียนเขาอยากให้คนอ่านน้ำตานองหน้ากันเป็นแถบๆ พอจะมีความสุขได้สักพัก เขาก็จะกระชากเราออกจากความสุข ดึงให้เราไปพบเหตุการณ์ที่สุดจะรับได้ เพื่อทดสอบต่อมน้ำตา แงๆๆ อุตส่าห์รอดจากมีดปักอกมาได้ กลับจะตายเพราะยาพิษอีก ร่อแร่กันทั้งยุนบก จองฮยาง และคนอ่านเลย

“ทำไม ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ช่างเขียน!!”
จองฮยางช่วยพยุงตัวเขาเอนพิงกับตัวนาง โอบกอดเขาไว้ในอ้อมแขน
“ช่างเขียนคะ ทำไมสวรรค์ถึงทำกับท่านได้ถึงเพียงนี้ ทำไมถึงทำกับข้าเช่นนี้ ทำไม”
“อย่าร้องไห้อีกเลยนะ รู้ไหมว่าข้ากลัวการได้เห็นน้ำตาของเจ้าที่สุด.....” เขาลูบไล้ใบหน้านางอย่างทะนุถนอม
“ข้าขอโทษ ... เจ้ายังจะอภัยให้ข้าได้หรือไม่”
ดวงตานางเปล่งประกายความโกรธ
“ไม่ ถ้าท่านจากข้าไปเช่นนี้ ข้าไม่มีวันยกโทษให้ท่าน ไม่มีวัน!”
“ ท่านจะเป็นคนไร้หัวใจเช่นนั้นไม่ได้ ท่านยังเป็นหนี้ข้า ท่านยังไม่ได้ทำตามสัญญา .... ท่านจะตายตอนนี้ไม่ได้”
“ข้าไม่ปรารถนาจะจากเจ้าไปเช่นกัน ชีวิตนี้ข้าขอเพียงได้ฟังเจ้าเล่นคายากึม แค่ได้กินอาหารที่เจ้าทำ เพียงได้สอนบกน้อยวาดรูป ได้จับมือเจ้าจนหลับไปทุกคืน ชีวิตนี้ข้าไม่ต้องการจะจากเจ้าแม้สักวินาที ข้ายังไม่อยากตาย” เขาพูดเสียงกระซิบ
“ข้าไม่สนใจสิ่งใดทั้งนั้น ไม่ว่าท่านจะไปที่ใด ข้าก็จะตามไปด้วยทุกแห่ง แม้จะต้องตายตามก็ยอม”

อ่านแล้วสะเทือนใจ รักมากจนไม่อยากแยกจากกันแม้ตายก็ยอม ยิ่งไปอ่านตอนนางเล่นคายากึม ตัดพ้อสวรรค์ต่างๆนาๆ ทำไมแม้ความปรารถนาเล็กน้อยของนางที่จะได้อยู่เคียงข้างเขา สวรรค์ก็ให้ไม่ได้ เศร้า สลด หดหู่ใจ

ภาพที่ 17 เป็นภาพสุดทารุณ

ภาพวาดภาพที่ 17—ความอดทน
บทพิสูจน์ มิตรภาพ น้ำใจ ภายใต้เงามืดแห่งความตาย ตอนนี้เศร้าสุดๆอีกแล้ว สำหรับคนรัก และสำหรับมิตรแท้

.....เขาทำได้เพียงกอดผู้หญิงคนนี้ที่กำลังหลั่งน้ำตาแห่งความสุข ชีวิตของเขาขณะนี้เปรียบเสมือนทรายในนาฬิกาทรายที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดและกำลังไหลลงไปอย่างรวดเร็ว ต้องเป็นคืนนี้เขาตัดสินใจ.....

ทำไมยุนบกไม่อยากตายในอ้อมกอดของจองฮยางล่ะ ไม่ดีกว่าหรือค่ะ แต่ก็เอาเถอะจะตายต่อหน้าหรือหนีไปตายมันก็เศร้าทั้งนั้น ชอบคำว่าน้ำตาแห่งความสุขของจองฮยางกับทรายในนาฬิกาทรายที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของยุนบก เห็นภาพเลย

ประทับใจครอบครัวมินมากๆ พวกเขากับยุนบก แม้ไม่ได้เป็นญาติพี่น้อง แต่มิตรภาพระหว่างพวกเขากลับมีความผูกพันอย่างแนบแน่น ครอบครัวมินให้ความช่วยเหลือยุนบกเป็นอย่างดี พยายามอย่างที่สุดที่ช่วยชีวิตเขาให้ได้ โดยเฉพาะฮูหยินมิน พอถึงตอนที่ต้องลากันโดยไม่ให้จองฮยางรู้ น้ำตาไหลเลย ซาบซึ้งใจ ในคำว่าเพื่อนแท้เลย ลองอ่านดูซิ

ยุนบกนั่งอยู่ในรถม้าด้วยท่าทางที่สุภาพ ขณะเดียวกันเขากำมือแน่นส่งสัญญาณมาทางสองสามีภรรยามิน ใบหน้าเขามีรอยยิ้มที่แฝงความนัยไว้ ราวกับจะบอกลาตลอดกาล....
.....ฮูหยินมินยืนก้มหน้า ตัวอิงพิงติดกับสามี นางยังไม่สามารถทำใจให้ตัวเองมองยุนบกได้ สักครู่นางจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาผ่านดวงตาคู่ที่แดงกล่ำ จ้องมองยุนบกอย่างเศร้าเสียใจ

“ไม่ ข้าจะไปด้วยตัวเอง ข้าจะไปส่งเขาด้วยตัวเอง” ชอนซังพูดเสียงลึกในลำคออย่างตัดสินใจดีแล้ว
“น้องซอ ข้าคงส่งท่านทั้งสองได้เพียงเท่านี้” ชอนซังคำนับอำลาด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง ....
“พี่ยูน ขอขอบพระคุณท่านเป็นอย่างยิ่ง” ยุนบกยิ้มให้เพื่อนที่เขาไว้ใจยิ่งชีวิต เขาวางมือบนบ่าชอนซัง
“ขออภัยที่ต้องรบกวนท่าน ได้โปรดกรุณารอสักครู่ ข้า... เราจะเดินเล่นสักครู่ แล้วเราจะรีบกลับมา”
“โปรดอย่ากังวล” ชอนซังพูด กระพริบตาถี่ๆ เพื่อกล้ำกลืนน้ำตา
ยุนบกจับมือจองฮยางเดินตรงไป..... เขาอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองชอนซังที่ยืนอยู่ไกลๆ
เขายังคงเอามือประสานกันไว้อย่างสุภาพในท่าทางแสดงความเคารพต่อยุนบก......

เศร้ามากค่ะ

อยากจะส่งการบ้านให้ท่าน ผอ. เหมือนกันค่ะ
รอจนฉากสุดท้ายก็ยังตัดสินใจเลือกไม่ได้
ไม่ได้หลายใจ แต่อยากจะบอกว่ารักทุกฉากทุกตอนที่เป็นส่วนผสมที่ลงตัวของเรื่องนี้ เหมือนกับถ้าเราได้รักหรือชอบใครซักคนแล้วมันยากที่จะบอกได้ว่าเราชอบเขารักเขาเพราะอะไร

เป็นความรักที่ไม่มีเหตุผลค่ะ ^_^

คนส่งการบ้านน้อยจัง คุณ Okk จริงๆ ผอ รักงานเขียนหนังสือจริงๆ เป็นงานเดียวที่ชอบ ทำแบบลืมตายได้เลย แต่ต้องมีแรงบันดาลใจเกิดขึ้นก่อนค่ะ

แล้วจะมีงานออกมาให้ได้อ่านกันอีกนะคะ แต่กลางเดือนหน้าคงต้องทำรีวิวเกาหลีลงพันทิปก่อน อันนี้ก็ความปรารถนาอย่างแรกเลย อยากทำหนังสือนำเที่ยวสักเล่มก่อน แต่ยังหาแนวตัวเองไม่ได้ค่ะ

ท่าน wonwon ตอนที่ท่านไปเกาหลี ท่านนำเสนอในรู้การ์ตูนก้อดีนะ

ข้าน้อยเคยไปเห็นที่ pantip มาเหมือนกันในห้องบลูแปลนเนต นั้นแหละ ท่านลองดูลิ้ง นี้ก้อได้
//www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8124520/E8124520.html

ส่วนข้าน้อยไม่ได้เป็นสมาชิกพันทิปนะ ไม่รู้จะได้ตามไปเชียร์ท่านหรือไม่

อย่างที่บอกเวปนี้ บ้านแรกที่เข้ามาเม้น มากมายขนาดนี้ และเป็นบ้านเดียวที่เข้ามาเม้นน ด้วยหละ

สู้ๆนะท่าน แล้วข้าน้อยจะติดตามผลงานของท่าน ช่วยส่งข่าวด้วยละกันนะ

เอารูปมาฝากเยอะๆนะท่าน ขอรูปท่านด้วยคงดีไม่น้อย

ของฝากไม่ต้องแระ ข้าท่านกลับมา แล้วเอางานมาให้เราได้ชื่นชมก้อพอ (แต่ถ้าได้หมวกยุนบก ตอนอยู่บ้านพ่อค้าก้อจะดีมากกก ฮ่าาาาา)

ผอ ชอบฉากดึงหนวดทิ้ง เหมือนไม่ต้องการอะไรแล้วชีวิตนี้ แล้ว ยังมีชอนซังยืนคำนับอำลา ให้บรรยากาศ เห็นภาพได้ตามตัวอักษรเลย แต่ไม่น่าเชื่อว่าจองฮยางจะไม่รู้เรื่อง เฮ้อ

************
“น้องซอ ข้าคงส่งท่านทั้งสองได้เพียงเท่านี้” ชอนซังคำนับอำลาด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง บนทางแยกของถนนที่จอแจบริเวณย่านการค้า

“พี่ยูน ขอขอบพระคุณท่านเป็นอย่างยิ่ง” ยุนบกยิ้มให้เพื่อนที่เขาไว้ใจยิ่งชีวิต เขาวางมือบนบ่าชอนซัง “ขออภัยที่ต้องรบกวนท่าน ได้โปรดกรุณารอสักครู่ ข้า... เราจะเดินเล่นสักครู่ แล้วเราจะรีบกลับมา

“โปรดอย่ากังวล” ชอนซังพูด กระพริบตาถี่ๆ เพื่อกล้ำกลืนน้ำตา

“ฮยางของข้า ไปกันเถอะนะ” ยุนบกจับมือจองฮยางเดินตรงไปเข้าตลาดที่มีผู้คนคลาคล่ำ หลังจากเดินไปได้ระยะหนึ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองชอนซังที่ยืนอยู่ไกลๆ เขายังคงเอามือประสานกันไว้อย่างสุภาพในท่าทางแสดงความเคารพต่อยุนบก เงาที่ทอดยาวในเวลาเย็นชวนให้ผู้คนคิดถึงความอบอุ่นบนโลกนี้ เขาหันกลับมายิ้มนิดๆ ขณะดึงหนวดปลอมออก

“ฮยางที่รัก ดูนี่สิ ข้าดูดีไม๊แบบนี้”

“อืม หน้าตาแบบนี้สิถึงจะเป็นท่านตัวจริง” นางมองหน้ายุนบกใกล้ๆ ใบหน้าที่นางเก็บไว้ในความทรงจำตลอดหลายปีที่ผ่านมาผสมรวมกับใบหน้าที่อยู่ตรงหน้านาง ‘ท่าน ยังคงเป็น ช่างเขียนของข้าเสมอ’

"อะไรนะ เขาเป็นคนน่าเกลียดหรอกหรือ อ่า เจ้า...เป็นผู้หญิงที่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า งั้นเจ้ามองดูข้าสิ ทำไมเจ้าไม่หนีไปกับข้าซะล่ะ" หลังจากที่ได้ยินหญิงสาวพูด ชายคนนั้นดูเหมือนจะโกรธแตแล้วเขาก็ปรับอารมณ์เปลี่ยนกลับมาหัวเราะอย่างร่าเริง "พลั่บ" เขาเก็บพัดเดินตรงไปคว้าข้อมือหญิงสาว คิดวิธีหยอกได้น่ารักแฮะสังสัยต้องจำไว้ใช่บ้างถ่เจอคนที่ใช่ ขอบคุณท่นผอ.ที่ยอมเหนื่อยขนาดนี้เดี๋ยวขอน้อยตามไปให้กำลังใจท่านทุกที่ขอสํญญาครับ

มาส่งการบ้านแล้วก็ส่งwon won ด้วยถึงเราจะเป็นผีเสื้อเหมือนกันแต่เราก็ไม่ปฏิเสธที่จะเก็บท่านไว้ในนี้นะ หลับตาสิ... แล้วลองใช้ใจของท่านสัมผัสข้าดู.......ดีขึ้นรึยัง
ข้าไม่รู้จะเลือกประโยคไหน หรือตอนใดเพราะทุกตัวอักษรแม้แต่สระ ตัวเล็กๆ ทุกตัวล้วนมีค่าทั้งนั้นเพราะมันกลั่นออกมาจากสมอง และความรู้สึกของท่านความเหนื่อยล้าของท่านถ้าcommentนี้ของข้าจะช่วยทำให้ท่านรู้สึกชื่นใจขึ้นได้บ้างแม้เพียงน้อยนิดข้าก็รู้สึกดีใจ.......เดินทางปลอดภัยนะคนดีของข้า

ท่าน oui ประโยคนี้ของท่าน
"ถ้าcommentนี้ของข้าจะช่วยทำให้ท่านรู้สึกชื่นใจขึ้นได้บ้างแม้เพียงน้อยนิดข้าก็รู้สึกดีใจ.......เดินทางปลอดภัยนะคนดีของข้า"

ทำข้าน้อยใจละลายเลย กับคำว่า "คนดีของข้า"

ข้าซึ้งเหลือเกิน......ชอบมากกกก

ท่านoui อย่าแย่งท่าน wonwon ของข้าน้อยไปนะ

เพราะท่านwonwon เป็นผีเสื้อของข้าน้อยแล้ว ฮ่าาาา

ท่าน wonwon ตอนที่ท่านไปเกาหลี ท่านนำเสนอในรู้การ์ตูนก้อดีนะ

ข้าน้อยเคยไปเห็นที่ pantip มาเหมือนกันในห้องบลูแปลนเนต นั้นแหละ ท่านลองดูลิ้ง นี้ก้อได้
//www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8124520/E8124520.html

ส่วนข้าน้อยไม่ได้เป็นสมาชิกพันทิปนะ ไม่รู้จะได้ตามไปเชียร์ท่านหรือไม่

อย่างที่บอกเวปนี้ บ้านแรกที่เข้ามาเม้น มากมายขนาดนี้ และเป็นบ้านเดียวที่เข้ามาเม้นน ด้วยหละ

สู้ๆนะท่าน แล้วข้าน้อยจะติดตามผลงานของท่าน ช่วยส่งข่าวด้วยละกันนะ

เอารูปมาฝากเยอะๆนะท่าน ขอรูปท่านด้วยคงดีไม่น้อย

ของฝากไม่ต้องแระ ข้าท่านกลับมา แล้วเอางานมาให้เราได้ชื่นชมก้อพอ (แต่ถ้าได้หมวกยุนบก ตอนอยู่บ้านพ่อค้าก้อจะดีมากกก ฮ่าาาาา)

@ ข้ากลัวท่านลืมอ่านเลยเอามาลงซ้ำอีกที ฮ่าาา @

okkเจ้านี่ใจร้ายจัง ความรักที่สอดไส้ความรู้สึกของการแบ่งปัน แล้วเคลือบด้วยความสมานฉันท์นั้นมันหวานฉ่ำกว่าการได้ครอบครองเพียงผู้เดียวมิใช่หรือ จองฮยางยังเข้าใจเฮียกับจานเลย แล้วทำไมเจ้าถึงไม่เข้าใจข้า won won แล้วก็เลขาโค และก็.....โอยเยอะจังจำไม่ไหว

ข้าน้อย เข้าใจซึ้งแล้วท่าน oui

ข้าอดไม่ได้จิงๆ ที่ต้องการไว้ครอบครอง

ในความรู้สึกส่วนลึกของข้าน้อย ก้ออยากมีใจที่บริสุทธิ์ให้อยู่เหมือนกัน

แต่คำที่ว่า "ข้ารักท่าน แม้ท่านมีใครอีกคนในหัวใจ" ฟังแล้ว เจ็บ เหลือเกิน นะท่าน

มันเป็นรักที่หาได้อยากในความเป็นจริง

แต่ไม่เป็นไร ท่าน oui เพื่อพวกเราทุกคนในบ้าน และความสงบสุข ข้าจะเก็บ ท่านwonwon ไว้ในใจข้า ก้อพอ

เพราะท่าน wonwon มิได้มีข้าน้อยได้คนเดียว ท่านผอ. ยังมีอีกหลายคน ในหัวใจของท่าน wonwon

งั้นเรามาสงบศึกละกัน อิอิ จะได้อยู่วงเหล้าเดียวกันได้ เอ้าาาาา มา โชนนนกันเถอะ

ชนเบาจะท่าน เดี๋ยวจะ.......เจ็บ...?

ส่งทันไม๊ค่ะเนี้ย ^_^
ส่งการบ้านค่ะ ฉากนี้เลย เพราะว่า ครบทุกอารมณ์ สุข เศร้า ดีใจ เสียใจ (เหมือนกันปะเนี้ย) ความหวงหาอาทร ความเสียสละ และที่สำคัญมั่ก มาก คือ ความเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น และตัวตนอีกด้านหนึ่งของคนที่เรารัก
.................................................................
จองฮยางมองยุนบก ดวงตานางคล้ายจะบอกว่า ‘ถ้าข้าไม่เข้าใจท่าน ข้าก็ไม่คู่ควรที่จะได้อยู่ในหัวใจท่าน เพิ่งวันนี้นี่เองที่ข้าได้เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดของท่าน ข้าได้แต่ ได้แต่เศร้าสลดกับเรื่องราวของท่าน เศร้าเสียใจทุกอย่างกับท่าน....’ นางลุกขึ้นเดินตรงมาหายุนบกจับมือเขาไว้แน่น ต้องการจะให้กำลังใจปลอบโยน และส่งผ่านความเข้มแข็งให้เขาด้วย


นางได้แต่ลดศีรษะต่ำลงทนไม่ได้ที่จะมองเข้าไปในสายตาที่เจ็บร้าวทรมานของยุนบก เมื่อนางได้ยินสิ่งที่ยุนบกพูดกับฮงโด นางรู้สึกว่ายุนบกได้กลายเป็นคนอีกคนหนึ่ง นางเปลี่ยนไปมากจากเด็กผู้หญิงที่หุนหันพลันแล่นเมื่อแปดปีที่แล้ว เด็กที่ทำตามใจตัวเองโดยไม่สนใจกับผลที่จะตามมา นางหันหลังเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างช้าๆ มองไปที่เงาสองเงาที่อยู่บนประตู ยุนบกดูเหมือนกำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ จองฮยาง ทั้งสองจับมือกันไว้ และมองตากัน ชั่วขณะนี้ฮงโดเปล่าเปลี่ยวยิ่งนัก

ได้ ข้าให้สัญญากับเจ้า ข้าจะไม่เศร้าอีกต่อไป ข้าจะไม่ ไม่เศร้ากับเรื่องของเจ้าอีกต่อไป
ฮงโดสูดหายใจเข้าไปลึก ๆ หลายครั้งเพื่อสงบจิตใจ “อา ใช่ข้าก็คิดไว้แล้วว่าเจ้าต้องได้เจอจองฮยางอีกครั้ง ภาพนั้น “การพบกันระหว่างทาง ไม่ใช่เจ้ากำลังบอกข้ารึว่าเจ้าทั้งสองได้พบกันแล้ว ผู้ชายในภาพที่ไม่สามารถแสดงตัวตนของตนเองได้ จะเป็นใครไปได้นอกจากซินยุนบก” ฮงโดหวนคิดถึงภาพวาดส่ายหน้าพร้อมกับมีรอยยิ้มขมขื่น มันก็แค่ข้าไม่มั่นใจว่า แผนการแสดงภาพเขียนครั้งสุดท้ายวันนั้นของเจ้าประสบปัญหาอะไรหรือไม่ เจ้าเป็นคนที่ไม่รู้จักชั่งน้ำหนักเรื่องต่างๆ อย่างจริงจังก่อน คิดถึงเรื่อง.... ไม่ นั่นไม่เหมือนกัน เวลาจะทำอะไรเจ้าจะต้องพิจารณาถึงผลได้ผลเสียที่จะตามมา ปัญหาของเจ้าแก้ไขได้แล้วหรือยัง เจ้าต้องการให้ข้าช่วยทำอะไรให้เจ้าหรือไม่”

“ได้รู้ว่าเจ้าสบายดี ข้าก็เบาใจแล้ว เจ้ามีหัวใจที่บริสุทธิ์ที่ไม่ควรเก็บไว้ใต้กฎเกณฑ์ใดๆ ต่อแต่นี้ไปจะไม่มีสิ่งใดที่เจ้าทำไม่ได้ จะไม่มีภาพใดที่เจ้าวาดไม่ได้ เจ้าเป็นอิสระแล้วจริงๆ เจ้าช่าง ช่างเหมือนพ่อของเจ้าจริงๆ เขาเป็นคนที่มีกลิ่นอายของเสรีภาพ เขาเป็นคนที่หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี และเป็นตัวของตัวเองสูงมาก เจ้าช่างเหมือนเขาซะจริงๆ เพื่อนที่ดีที่สุดของข้า แต่ ถ้าข้าไม่ได้อยู่กับเจ้า เจ้าต้องจำเอาไว้ว่าจะต้องดูแลตัวเองให้ดี ข้าก็จะทำตัวให้ดีที่สุดในสำนักศิลป์ ข้าจะไม่ไปไหน ข้าจะอยู่ที่นั่น ถ้าไม่มีข่าวคราวจากเจ้านั่นคือข่าวที่ดีที่สุดสำหรับข้า เจ้าจำที่ข้าพูดไว้นะ อ้อ ยังมีอีกอย่าง ถ้าเจ้าต้องเจอะเจอเรื่องอันตรายใดๆ จงจำเอาไว้ว่าเจ้าจะต้องมาหาข้า” การได้ยิน ยุนของเขาพูดคำว่า “ไม่อยากเป็นศิษย์” ฮงโดเหมือนได้ปลดเปลื้องความรู้สึกในใจออกไปได้หมด เขาไม่อะไรให้ต้องเสียใจอีกต่อไป

ได้ฟังสิ่งที่ฮงโดพูด ยุนบกก็รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก นาง (ยุนบก)รู้แล้วว่าฮงโดเชื่อตามแผนการของนางกับจองฮยาง เขาเชื่อแล้วว่ายุนบกจะต้องมีชีวิตที่เป็นสุขไร้กังวลใดๆ เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ แต่ตอนนี้ยุนบกกำลังคิดถึงจิตใจของจองฮยาง นางจะรู้สึกเช่นไร ยุนบกรู้สึกผิดต่อนางเหลือเกินแล้วเขาเงยหน้าขึ้นมองนาง ดวงตาของเขาในตอนนี้กำลังตะโกนร้องขอให้นางได้โปรดให้อภัยเขา ราวกับจะอ้อนวอนต่อจองฮยางว่า

‘ข้าขอโทษ เจ้าจะสามารถอภัยให้ข้าได้หรือไม่ที่ข้ามีใครอีกคนอยู่ในหัวใจ’

จองฮยางได้ยินสิ่งที่ทั้งสองพูดกันโดยตลอด ยุนบกเจ็บปวดเกินกว่าจะให้ฮงโดได้รู้
ความจริง ถ้าแค่ความสัมพันธ์ระหว่างลูกศิษย์กับอาจารย์จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ถ้านางพูดว่านางไม่สามารถอยู่กับยุนบกได้เพราะเราต่างเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ถ้าเช่นนั้น พวกเขาก็ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้เช่นกัน เพราะ ยุนบกก็เป็นที่ทุกคนเห็นว่าเป็นผู้ชาย อีกทั้งพวกเขายังเป็นอาจารย์กับลูกศิษย์ ความสัมพันธ์แบบนี้รู้กันว่าเป็นเรื่องต้องห้ามในวังหลวง นี่เองที่ผู้คนเรียกว่า ดวงชะตามักเล่นตลกกับมนุษย์ แต่ทั้งหมดทั้งสิ้นยุนบกเป็นผู้รับเคราะห์กรรมนี้ไว้เพียงผู้เดียว แล้วนางจะจากเขาไปเพราะเรื่องนี้ได้อย่างไร และสภาพความเป็นจริงในขณะนี้ ยุนบกอาจจะเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วบนโลกนี้ มีเพียงจองฮยางเท่านั้นที่จะแบ่งปันความทุกข์และความเศร้าร่วมกันกับเขา จองฮยางยิ้มพลางส่ายหน้า นางเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ยุนบก เขาจะเป็นอย่างไรนางก็ยังรักเขาเสมอ ทุกอย่างแสดงออกมาโดยปราศจากคำพูดแม้แต่คำเดียว

ได้เห็นสายตาที่ท่วมท้นไปด้วยความรักของจองฮยาง ความกังวลใจของยุนบกมลายหายไปสิ้น ผู้หญิงคนนี้เข้าใจถึงตัวตนของเขา ความรู้สึกของนางที่มีให้เขามันช่างลึกซึ้งและจริงใจ เพราะรักคำเดียวทำให้นางรับได้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับยุนบก ยุนบกบูชาจิตใจของนางนัก ได้รับความรักที่ลึกซึ้งจากคนทั้งสอง ถึงเขาจะต้องตายตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรจะต้องเสียใจอีกแล้ว เขาเอื้อมมือออกไปเช็ดน้ำตาให้จองฮยาง ยุนบกยิ้มแล้วมองเงาของพวกเขา ฮงโดหันหน้าออกไปมองพระจันทร์แล้วก็ยิ้มออกมา เขาไม่เคยสบายใจอย่างนี้มาก่อนเลยในรอบหลายปีมานี้ ไม่ง่ายที่จะตัดใจแต่เขารู้ว่าเขาควรจะต้องไปแล้ว ทันใดเขารู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก หันกลับไปมองเงาพวกเขาที่ประตู คิดในใจว่าทุกสิ่งล้วนเป็นโชคชะตา สวรรค์เท่านั้นที่เป็นผู้ลิขิต
.......................................................................
ข้าขอโทษ เจ้าจะสามารถอภัยให้ข้าได้หรือไม่ที่ข้ามีใครอีกคนอยู่ในหัวใจ’

โดนค่ะประโยคนี้ของฉากนี้ (ขอเอาไปใช้กับคนใกล้ตัวนะค่ะ 555555)

ขออีกนิดส์สสส
“ได้รู้ว่าเจ้าสบายดี ข้าก็เบาใจแล้ว เจ้ามีหัวใจที่บริสุทธิ์ที่ไม่ควรเก็บไว้ใต้กฎเกณฑ์ใดๆ ต่อแต่นี้ไปจะไม่มีสิ่งใดที่เจ้าทำไม่ได้ จะไม่มีภาพใดที่เจ้าวาดไม่ได้ เจ้าเป็นอิสระแล้วจริงๆ
.............................................................

เจ้ามีหัวใจที่บริสุทธิ์ที่ไม่ควรเก็บไว้ใต้กฎเกณฑ์ใดๆ

ประโยคนี้ก็ใช้เลยยยยยยยยยยย ไม่เชื่อลองอ่านซ้ำไปซ้ำมาดูซิ ..."เรามีหัวใจที่บริสุทธิ์ที่ไม่ควรเก็บไว้ใต้กฎเกณฑ์ใดๆ" ๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปิดวันที่ 12 นะคะ นับวันผิดไปค่ะ

ท่าน OUI OKK คำพูดของพวกท่านทำข้าน้ำตาซึม รักพวกท่านจริงๆ ซึ้งทุกคำเลยนะคะ

ภาพที่ 17 ภาพสุดทารุณ (ต่อ)
คนรักกัน มักให้เกียรติ์ซึ่งกันและกันเสมอค่ะ ตอนที่ยุนบกเอาพู่กันออกมาให้จองฮยางดู พวกเขาคุยกันด้วยคำพูดที่ยกย่อง ให้เกียรติ์ ให้ความสำคัญกับคนรักมาก

“ช่างเขียนคะ พู่กันที่อยู่ในมือท่านช่างน่าอัศจรรย์ มันสามารถวาดเรื่องราวที่น่าสนใจออกมาได้ ยังมีทั้งภูเขา น้ำ ผู้คน ความรู้สึก ความรัก และ หัวใจ...”
“นั่นเพราะว่าข้ามีเจ้า เจ้านำพาให้ข้าได้พบหัวใจตัวเอง ให้ข้าได้เข้าใจความรู้สึกที่อยู่ภายใน ให้ข้าได้เห็นความงดงามบนโลกใบนี้ เป็นเจ้าที่ชักนำให้ดวงตาของข้าได้ค้นพบความงาม เสียงดนตรีของเจ้าทำให้ข้าได้พบความอิสระในตัวเอง ข้าเห็นแม้กระทั่งเวลาที่ล่วงผ่านไป เห็นความเจ็บปวดของการแยกจาก เห็นความสุขของการพบเจอ เป็นเจ้าที่ทำให้ภาพวาดของข้ามีชีวิต ข้าต้องขอบใจเจ้าจริงๆ สำหรับการทำงานอย่างหนักของเจ้า” เขากล่าวหยอกล้อนาง
นางยิ้มมองดูเขาโดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรออกมา แต่ดวงตาของนางกล่าวอย่างชัดเจน “ท่านเท่านั้นที่เข้าใจเสียงดนตรีข้า รู้ซึ้งถึงหัวใจข้า และมีเพียงเราเท่านั้นที่รู้ซึ้งถึงความรักที่เรามีให้กัน”
“เจ้าช่างงดงามนัก” เขาพูด เขามองนางอย่างหลงใหลโง่งม นางได้แต่ยิ้มโดยไม่กล่าวแม้สักคำ

ต่อไปก็เป็นตอนแสนเศร้าอีกแล้วคะ ท่านค่ะ ยุนบกให้จองฮยางไปซื้อเหล้าให้แล้วเขาก็หนีจากนางไป อ่านแล้วสงสารจองฮยางมาก นึกว่ารักษาพิษได้แล้ว โธ่เอ๋ย กลายเป็นว่ารักษาไม่ได้ คนรักของนางกำลังจะตาย คนอื่นคงรู้กันหมดแล้วเหลือนางคนเดียว ไปๆมาๆทุกคนก็ปิดบังความจริงไม่ให้นางรู้ เจ็บใจ รู้ความจริงเป็นคนสุดท้าย คงมัวแต่ดีใจเลยไม่ทันสังเกตคนรอบข้าง

“ป่วยอย่างนี้ยังอยากจะดื่มเหล้าอีก ช่างเขียนนี่” นางยิ้มเมื่อคิดถึงท่าทางของเขาที่อยากจะดื่มเหล้า ขณะที่เดินออกมาจากร้านเหล้า นางมองพู่กันของที่มีค่าที่สุดของยุนบก ความคิดหนึ่งวาบผ่านเข้ามา ขวดเหล้าเกือบจะตกลงบนพื้น “ช่างเขียน!!”
“ข้า ทำไมนะ ทำไมข้าจึงได้โง่เง่าอย่างนี้ ช่างเขียน ช่างเขียน!”
หญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งเดินไปเดินมาท่ามกลางผู้คนมากมายราวกับคนบ้า......
นางไม่รู้ว่าจะไปหาคนที่กำลังจะจากโลกนี้ไปได้ที่ไหน นางเอามือที่สั่นระริกขึ้นมาปิดปาก พึมพำว่าเขาหายไป เสียใจ อ้างว้าง เศร้าสลด น้ำตารินไหลลงมาราวสายน้ำ

พออ่านถึงตอนนี้ใจไม่ดีเลย กลัวจองฮยางเสียสติ กลายเป็นคนบ้า ตายไปซะด้วยกันเลยดีกว่าปล่อยให้ฮยางเป็นบ้าอยู่คนเดียว โกรธยุนบกด้วย แต่มาคิดอีกที ยุนบกคงไม่อยากให้ฮยางตายตามเขาไป เสียดายชีวิต ยังมีสิ่งสวยงามให้ได้พบอีกมาก ส่วนตัวเองอยู่เฉยๆยังไงก็ตาย ต้องลำบากกระเสือกกระสนไปตายที่อื่น แค่เห็นมีดปักอกยุนบก จองฮยางยังเป็นลมหมดสติเลย ถ้าเจอยุนบกตายไปต่อหน้าต่อตา นางคงขาดใจตายตามไปเลยมั๊ง น่าเศร้าสลดใจชะมัด

“ยัง ยังไม่พอ ข้ายังต้องไปให้ไกลกว่านี้” เขากัดฟัน เขาคลำทางอย่างคนตาบอดหลังติดอยู่กับกำแพงขณะพยายามลุกขึ้นยืน เขาต้องทนกับความเจ็บปวดจากบาดแผลที่เหมือนจะฉีกขาดออกอีกครั้ง
“เจ้าควรจะได้รู้ว่า ไม่ว่าข้าจะอยู่ที่ไหน ข้าก็จะรอเจ้า ข้าจะรอเจ้าเสมอ คนงามของข้า” เขาดิ้นรนเดินต่อไป....
น้ำตาหยด แหมะๆ

ไม่มีใครส่งการบ้านอีกเหรอ
สงสัยยังบ้าอยู่คนเดียว ยังมีที่ชอบอีกเยอะเลย แทบจะกลับไปอ่านใหม่อยู่เรื่อยๆ ระหว่างรอตอนใหม่ส่งอีกฉากก็ได้
ภาพวาดภาพที่ 19 – การกลับมาคืนดีและแผนการในอนาคต
เป็นตอนที่ ลุ้นระทึก จองฮยางกำลังจะคิดสั้น โชคดียุนบกมาทัน มีโมโห โกรธา ขบกัดแยกเขี้ยวยิงฟันกันแล้วตามด้วยงอนง้อแบบน่ารักๆ ชอบอีกแล้วฉากนี้

“ช่างเขียน ท่านไปอยู่ที่ไหนมาคะ” จองฮยางถามโกรธๆ แม้ว่านางกำลังร้องไห้อย่างหนักและกอดคอเขาไว้แน่น

“อ่า ข้า ข้า...ไปนรกมาเมื่อคืนนี้ แต่ยมบาลบอกว่ายังมีคนรอข้าอยู่บนโลกใบนี้ ข้าจึงยังไม่ควรจะจากนางมา ดังนั้นเขาก็เลยปล่อยข้ากลับมา ดีไม๊แบบนี้” ยุนบกพูดล้อเล่นกับนาง

“ท่าน ... ท่าน” นางผละตัวออก ผลักเขาออกห่าง
“ต่อไปท่านไปตามทางของท่านเถอะ ข้าก็จะไปตามทางของข้า เราไม่มีอะไรจะต้องพูดกันอีกต่อไปแล้ว”
พูดจบนางก็เดินจากไป

เขาพุ่งตัวไปคว้ามือนาง ใช้กำลังดึงนางกลับมา
“ไม่ได้ ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าไปไหนทั้งนั้น”

“ท่าน ท่าน!” นางหันกลับมามองยุนบก มองเขาด้วยสายตาคมกริบ แล้วดึงมือเขาออกอย่างแรงด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด

“โอ้ว!!! ได้ ตกลง เจ้าใจร้ายมาก ช่างใจดำเหลือเกิน” เขาสะดุ้งหนีทำท่าทางเจ็บปวด นั่นทำให้นางหัวเราะออกมา
ได้ยินที่เขาพูด นางปล่อยมือเขาแล้วก็ร้องไห้พลางทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ยุนบกนั่งลงไปข้างๆ นาง โอบนางไว้ในอ้อมแขน น้ำตาร้อนๆ ของนางหยดลงมาต้องตัวเขา

“ไม่มีอะไรแล้ว อย่าโกรธข้าอีกเลยนะคนดี ข้ารู้ว่าข้าทำให้เจ้าทุกข์ทรมาน ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าคนเดียว” เขาลูบหลังนางปลอบให้คลายเศร้าพลางกระซิบที่หูบอกว่าเขาเสียใจมากมายเพียงไร จองฮยางเงยหน้าขึ้นมองเขาช้าๆ ความโกรธในดวงตาจางหายไปแล้ว เหลือเพียงความเศร้าและความเจ็บปวด การได้เห็นความทุกข์ทรมานของนางทำให้เขายิ่งเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก

(ตอนนี้นึกถึงคำพูดของลูกยุมบกที่บอกว่าแม่เป็นคนใจดี ถ้าทำผิดต้องยอมรับผิดกับแม่ก่อนแล้วแม่จะไม่ลงโทษ)

“ท่านคะ แล้วพิษในตัวท่านรักษาได้แล้วหรือคะ” นางร้องไห้ขณะเอามือสัมผัสแก้มเขา เห็นได้ชัดว่าเขาเกือบจะเป็นคนเดิม

“แม้ว่าจะรักษาให้หายไม่ได้ทั้งหมด แต่เราก็ยังมีความหวัง เจ้ากับข้าไปเมืองจีนด้วยกันนะ ที่นั่นต้องมียาถอนพิษที่จะช่วยชีวิตข้าไว้ได้อย่างแน่นอน” ยุนบกจับมือนางที่อยู่บนใบหน้าเขา

“เราจะไปหาด้วยกันค่ะ ไปหายาถอนพิษ เราต้องหามันพบอย่างแน่นอน แน่นอนที่สุด” นางกอดคอเขาไว้แน่นขณะที่พูด
“ม้าของท่าน ช่างเขียน” นางตะโกนเร่งร้อนจะผละออกจากอ้อมแขนยุนบก

“อย่าขยับ ปล่อยมันไปเถอะ มันกลับบ้านเองได้”
เขาไม่แม้แต่สนใจจะหันกลับไปมอง เขายังกอดนางไว้ในอ้อมแขนแนบแน่นพลางพูดพึมพำ
“เพียงแค่นี้ก็ดีพอแล้ว แค่นี้ก็ดีพอแล้ว.....”

โอ้โฮ ค่อยโล่งอกหน่อย ตานี้ยิ้มแป้นเลย
ตามด้วยฉากที่ครอบครัวมินกำลังส่งยุนบกกะจองฮยางไปเมืองจีนเพื่อหายารักษาพิษ ตอนจุงโฮยืนคุยกับฮูหยินมิน คู่นี้ก็น่ารัก แบบผู้ใหญ่ๆ อ้อ...นึกแล้วขำตอนฮูหยินมินกระโดดกอดยุนบกเพราะความดีใจที่ยังไม่ตายด้วย

“แต่ทำไมข้ารู้สึกตะหงิดในใจว่าน้องชายซอดูแปลกไปตั้งแต่คืนที่เขากลับมา แต่จะเพราะอะไร ข้าก็ไม่สามารถบอกได้ แต่เขาดูแปลกไปจริงๆ” จุงโฮพูด เขามีคำถามอยู่ในใจ

“ฮ่า ฮ่า เรื่องนั้นข้ารู้ดี” ฮูหยินมินรู้ว่าสามีสงสัยเรื่องอะไร

“เจ้ารู้รึ ว่าทำไมเขาดูแปลกไป” จุงโฮอยากรู้จริงๆ

“ฮ่าฮ่า ความลับของสวรรค์เปิดเผยไม่ได้”ฮูหยินมินดึงมือออก แล้วเดินไปข้างหน้าอย่างกระฉับกระเฉง

“โอ๊ะ ฮ่า ฮ่า ความลับของสวรรค์ ต้องมีสักวันที่ข้าต้องรู้ ฮึ่ม” จุงโฮยิ้มแล้วเดินตามภรรยาเขาไป

ภาพวาดภาพที่ 21 ภาพแห่งความสุขค่ะ
ฉากนี้อ่านแล้วขำๆ ยิ้มระรื่นได้ตลอดเวลา จนแก้มแทบปริ โดยเฉพาะคำเรียกขานที่ใช้กระเซ้าเย้าแหย่กัน

ตอนที่จองฮยางคุยกับเจ้าของร้านขายภาพ
“สามีข้าต้องอยู่ในอารมณ์ที่อยากวาดภาพเขาจึงจะวาด เขาจะวาดเมื่อเขาอยากวาดเท่านั้น ไม่มีใครมาสั่งให้เขาวาดภาพได้หรอก” หญิงสาวกล่าวเบาๆ คำพูดของนางเรียบแต่หนักแน่น

และตอนยุนบกเข้าไปในร้านนั้น
“โอ้ เป็นอย่างนี้นี่เอง ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผลนะ เช่นนั้นจิตรกรก็ควรจะตายก่อนภาพเขาจึงจะมีราคา ไม่อย่างนั้นไม่ว่าเขาจะเขียนภาพได้ดีเพียงไร ภาพก็จะขายไม่ได้ราคาสินะ” ชายผู้นั้นดูเหมือนจะเข้าใจได้ในที่สุด แต่ก็ยังจงใจจะออกความเห็นที่ฟังดูกวนๆ

“โอ๊ะ ท่าน...ได้โปรดอย่ากล่าวเช่นนั้น” เจ้าของร้านออกอาการวิตกเหลือบมองหญิงสาวที่ยืนสังเกตการณ์เขาทั้งสองอยู่ เขาแตะข้อมือชายคนนั้นเป็นเชิงเตือนอะไรบางอย่าง

“โอ้ มีอะไรหรือ” ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร้านและหญิงสาวกลับไปกลับมา เขายังใช้พัดปิดบังใบหน้าไว้

“โอ้ เข้าใจแล้ว เป็นแบบนี้นี่เอง ทำไมคนที่นำภาพมาขายถึงเป็นผู้หญิงล่ะ สามีนางอยู่ไหน” ชายผู้นั้นถาม

“สามีของนาง...”

“อะฮึ่ม...สามีข้าหน้าตาอัปลักษณ์ หนำซ้ำยังพิการไม่สะดวกที่จะออกจากบ้านไปไหนมาไหน ทำให้ข้าต้องเป็นคนออกมาขายภาพแทนเขา” หญิงสาวไม่รังเกียจที่จะอธิบายให้เขาฟัง นางพูดช้าๆ อย่างชัดถ้อยชัดคำ ตัดบทเจ้าของร้านเพราะต้องการตอบเอง

“อะไรนะ เขาเป็นคนน่าเกลียดหรือ อ่า เจ้า... เป็นผู้หญิงที่ ฮ่า ฮ่า ดี งั้นเจ้ามองดูข้าสิ ทำไมเจ้าไม่หนีไปอยู่กับข้าซะล่ะ” หลังจากที่ได้ยินหญิงสาวพูด ชายคนนั้นดูเหมือนจะโกรธแต่แล้วเขาก็ปรับอารมณ์เปลี่ยนกลับมาหัวเราะอย่างร่าเริง “พลั่บ!” เขาเก็บพัด เดินตรงไปคว้าข้อมือหญิงสาว

มีฉากระวังภัยให้คนรักด้วย
“นายท่าน เชิญมาดูนี่สิ นี่เป็นผ้าไหมชั้นดีจากเมืองจีน ซื้อให้ภรรยาท่านสักผืนสิขอรับ” ทั้งคู่มัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการพูดคุยกันสองคน เลยไม่ได้สังเกตว่ามีคนมาขวางทางพวกเขาไว้

“ขอบคุณค่ะ แต่ข้ายังไม่อยากได้” จองฮยางเงยหน้าขึ้นมองพ่อค้าแล้วยิ้ม ขณะที่หลบเลี่ยงไม่ดูผ้าไหม

“อ่า ท่าน ท่านคือ” พ่อค้ายืนนิ่งเหมือนมีรากงอกตรงจุดที่เขาเจอจองฮยาง

“มีอะไรรึ” ยุนบกรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ เขาถามแล้วดึงจองฮยางเข้ามาใกล้ตัวเขา

พ่อค้าหันมาดูยุนบกด้วยหน้าตาว่างเปล่า หน้าเขาเปลี่ยนเป็นสีซีดเผือด ด้วยความหวาดกลัว เขาถอยหลังไปหลายก้าว “ท่าน ท่าน ท่าน” เขาพูดติดอ่าง.....

จบอย่างมีความสุข ขอบคุณทั้งผู้แต่งและผู้แปลภาคอังกฤษ ที่สำคัญที่สุดขอบคุณ คุณวอนวอนมากค่ะ ที่สละเวลานำความสุขมาให้พวกเรา อย่าปิดบ้านหนีไปไหนนะค่ะ เดี๋ยวจะแอบเข้าบ้านคุณวอน วอนอีกเรื่อยๆค่ะ
ขอบคุณค่ะ

เรียน ท่าน ผอ. รพ. บ้า (มหาชน) ที่ร๊าก..ยิ่ง

ท่านบอกว่าวันนี้ 12 วันสุดท้ายปิดส่งการบ้าน หวังว่าข้าน้อยยังส่งคงทัน เพราะยังไม่ถึง midnight จิงมะท่าน ผอ.
อ่ะจิ๊..อ่ะจิ๊..

งั้นวันนี้วันสุดท้าย..ขอส่งการบ้านหน่อยละกันนะตะเอง..นะ

ภาพวาดภาพที่ 21 – บรรจบครบวง

“สามีข้าต้องอยู่ในอารมณ์ที่อยากวาดภาพเขาจึงจะวาด เขาจะวาดเมื่อเขาอยากวาดเท่านั้น ไม่มีใครมาสั่งให้เขาวาดภาพได้หรอก” หญิงสาวกล่าวเบาๆ คำพูดของนางเรียบแต่หนักแน่น

โอ้ คำว่า " สามี (ของ) ข้า ..(เติมผงชูรส..(ยี่ห้อ "เฮีย &จอง") คำว่า "ของ" ลงไปหน่อย จะได้อาหร๊อย..อิอิ) ช่างน่ารักเสียนี่กะไร ยิ่งเน้นให้เห็นเลยว่าแม่นาง..ช่างรู้นิสัย สามี(ของ)นาง จริง ๆ ว่ายุนบกเป็นคนทำอะไร ตามใจ + อารมณ์ ของตัวเอง จริง ๆ ..
นึกจะมาก็มา นึกจะทิ้งก็ทิ้ง..(ตอนใกล้จะตายอ่ะ).. ปล่อยให้ผู้ป่วยอย่างข้า..บ้า..มากเข้าไปอีก ลุ้นแทบตาย...
เอาใจช่วยแม่นางจองฮยางไม่ต้องเป็นอันทำอะไร..เฮ้อ..

...เอาต่อ..นะตะเอง..ยังไม่จบ..ประโยคสองประโยคนี้อ่านแล้วตลกดีอ่ะ..จี้ดี...บิ้วอารมณ์ต่อเติมซะเองเลย

“อะฮึ่ม...สามีข้าหน้าตาอัปลักษณ์หนำซ้ำยังพิการไม่สะดวกที่จะออกจากบ้านไปไหนมาไหน ทำให้ข้าต้องเป็นคนออกมาขายภาพแทนเขา” หญิงสาวไม่รังเกียจที่จะอธิบายให้เขาฟัง นางพูดช้าๆ อย่างชัดถ้อยชัดคำ

“อะไรนะ เขาเป็นคนน่าเกลียดหรือ อ่า เจ้า... เป็นผู้หญิงที่ ฮ่า ฮ่า ดี งั้นเจ้ามองดูข้าสิ ทำไมเจ้าไม่หนีไปอยู่กับข้าซะล่ะ” หลังจากที่ได้ยินหญิงสาวพูด ชายคนนั้นดูเหมือนจะโกรธแต่แล้วเขาก็ปรับอารมณ์เปลี่ยนกลับมาหัวเราะอย่างร่าเริง “พลั่บ!” เขาเก็บพัด เดินตรงไปคว้าข้อมือหญิงสาว

..อดนึกสงสัย..แม่นาง..จะรู้แต่แรกไหมว่าเป็นยุนบกถึงได้พูดอย่างนั้น..
เมื่อนึกได้..ไม่มันส์แน่ข้าน้อยก็เลย.. ตัด+ต่ออารมณ์คิดไปว่า.. แท้ที่จริงแล้วแม่นาง...นั้นคงจะรู้และสงสัยเป็นแน่แท้ว่า "ชายผู้นั้น" แท้จริงแล้วก็เป็นยุนบกนั่นเอง.. ถ้าเป็นอย่างที่ข้าน้อยคิด..ก็เป็นการเย้าแหย่..กระหนุงกระหนิงน่ารักตามประสาคนรัก..อ่ะจิ๊..อ่ะจิ๊..ว้าว..ซะใจสมใจในความรักทั้งสอง..เมื่อข้าน้อยคิดได้อย่างนี้แล้วก็อิ่มอกอิ่มใจจริง ๆๆๆ ...

..อีกการแสดงออกที่ทั้งผู้แต่งและผู้แปล ได้พยายามบรรจงถ่ายทอดอารมณ์ให้ผู้ป่วยอย่างข้าน้อยเข้าถึง..รับรู้และรู้สึก..ได้ถึงความสุขและความห่วงใยที่ทั้งสองมีต่อกัน....

“ทำไมท่านถึงออกมาข้างนอกอย่างนี้ล่ะคะ ไม่ใช่ข้าขอร้องให้รอข้าอยู่ที่บ้านหรือคะ” จองฮยางต่อว่ายุนบกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ก็เพราะเจ้าน่ะสิ ที่ไม่ยอมทำตามที่พูด เจ้าบอกอย่างชัดเจนว่าเจ้าจะรีบกลับ ทำไมถึงกลับช้านัก เจ้าทำให้ข้ากลัวขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล” ยุนบกกล่าวพร้อมกับบีบมือนาง

“ข้าไปซื้อเครื่องดื่มและของว่างที่ท่านชอบน่ะสิคะ” นางยกขวดเหล้าและห่ออาหารไปข้างหน้าเขา

“ของพวกนี้ค่ะ ที่ทำให้ข้าเสียเวลามากไปหน่อย ที่นี่ไม่ใช่เมืองจีนและไม่ใช่หางโจว ที่นี่คือฮันยาง ท่านจะวิ่งเล่นไปทั่วเหมือนอยู่ที่นั่นไม่ได้ ท่านจะทำอย่างไรถ้ามีคนจำท่านได้”

“เฮ่เฮ้ ข้าไม่กลัวหรอก เจ้าไม่เห็นรึว่าข้ามีแผ่นขี้ผึ้งยาติดอยู่ที่หน้า”

..โอ้..ตะเอง..ภาค 2 นี้ เติมเต็มให้กับความรู้สึกของผู้ป่วยอย่างข้าน้อยจริง ๆ นะเนี่ย..ขอบอกอีกหน..นะตะเองนะ..ขอ..ฟันธง..(ตรา2moons)..

สรุปปิดท้ายด้วยสมองอันน้อยนิดของข้าน้อย..ว่าทั้งหมดนี้ตั้งแต่วันเปิดกล้องจนถึงวันปิดกล้อง..ต้องขอขอบคุณท่าน ผอ. รพ. บ้า (มหาชน) ท่านเลขา..พร้อมทั้งคณะผู้ช่วยพยาบาล ตลอดจนประชาสัมพันธ์ ท่านยาม และผู้เกี่ยวข้องทุกท่านที่ทำให้เกิด รพ. บ้า แห่งนี้ ..ข้าน้อยได้รับการบำบัดรักษาโดยการรับยาจากท่าน..ตั้งแต่ขนาดเบายันหนัก(สุด) เป็นยาที่สามารถซึมซับให้ได้รับรู้ถึง..ความรัก..ความเสียสระ.. เอื้ออาทร..ห่วงใย..สายใย..ผูกพันธ์..ของคนทั้งสองได้อย่างดี ซึ่งน้อยนักที่จะได้เจอในโลกแห่งความเป็นจริง..แต่คงยังไม่หมดหวังซะทีเดียว.."ยังเต็มใจที่จะค้นหา..และปฎิเสธที่จะท้อใจ..ยังยินดีเฝ้ารอ..และเติมเต็มสิ่งที่หายไป.." (ขอยืมเพลงนี้มาประกอบหน่อย ..อิอิ)

...อีกทั้งต้องขอขอบคุณเพื่อน ผู้ป่วยทุก ๆ ท่าน ที่ให้ความบันเทิง สนุกสนาน ยามที่เรา ๆ มานั่งรอ นอนรอ เผื่อรับยาจาก ผอ. คนงามแห่งโลกไซเบอร์..แม้ข้าน้อยมิอาจร่วมสังสรรค์ แต่ข้าน้อยก็มีความสุขกับการที่ได้นั่งในมุมเล็ก ๆ เพื่อเฝ้ามองพวกท่าน..เป็นสังคมที่สนุกน่าอบอุ่น..อิ่มทั้งท้อง (มีของกินเยอะ) อิ่มทั้งใจ แถมเล่นไพ่..เลยทำให้ข้าน้อยพูดได้เต็มปากว่า..เย้ ๆ อิ่มจัง..ตังค์อยู่ครบ..ว้าว..

ปล. ข้าน้อยไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นการส่งการบ้านหรือการสารภาพความในใจกันแน่..เอาซิน่า....ท้ายสุดอาม๋าฝากมา..อาหม๋วยเล็กเอ้ย..ลื้อก็อยู่ลุ้นอาเฮียบกกับอาเจ้จองฮยาง จบแบบ แอ็บปี้ กันแล้ว..ลื้อก็กลับบ้านได้แล้วเน้อ ..อาม๋ารอลื้อกับบ้างนา...อิอิ.. ข้าน้อยนี่คงจะบ้าไม่หายนะเนี่ย..เฮ้อ..ขออยู่ รพ. ต่อนะท่าน ผอ. เอา I C U คงจะดี
ใกล้ชิดท่านหน่อย..

แถมอีกนิด..ขอประกาศว่า ขณะนี้ได้มีผลิตภัณฑ์สิงค้า
ซี้อิ้วขาวและซี้อิ้วดำ ตรา แม่จองฮยาง..เต้าเจี้ยวขาวและดำ ตรา เฮียบก..ผงชูรส ตรา เฮีย & จอง..ตำหรับพิเศษปรุงรสคิดค้นจากความรักของทั้งสอง ..ขอมอบลิขสิทธิ์นี้ให้แก่ รพ. บ้า (มหาชน) เพื่อแจกจ่ายเข้าตลาดหุ้น เป็นทุนในการขยาย รพ. บ้า (มหาชน) ในการเตรียมการรองรับผู้ป่วยในวันข้างหน้า..โครงการ..รพ. เข้มแข็ง...จุ๊บ ..จุ๊บ

ท่านเมษา ท่านมาปิดงานให้ ผอ ได้อย่างเพอเฟคเลยค่ะ อยากยกตำแหน่งโฆษก รพ บ้ามหาชน แห่งนี้ให้จัง (พีอาร์มีแล้ว ห้ามแย่งท่านสุเกียง กะท่าน ยามควงกะ)

ห้องนี้นับเป็นห้องแห่งการแสดงความรู้สึกที่แท้จริง จากที่ข้าได้อ่านห้องนี้อย่างละเอียดมาโดยตลอด ข้าพูดได้เลยว่า ห้องนี้เป็นห้องของคนอารมณ์อ่อนไหว ทุกอักษรที่เขียน from the bottom of their heart จริงๆ

อยากให้ทุกคนที่เข้ามาแปะเลย แต่มีแค่ 3 งั้นประกาศเลยนะคะ





okk
ดอกไม้ของ ผอ






ติดหนึบ
ดอกไม้ของผอ อีกดอกนึง



และ


สาวก 2 มุน ท่านนี้ไม่แน่ใจ ข้าขอทายว่าผีเสื้อ ท่านยามสาของเรานี่เอง



ส่งที่อยู่ที่นี่ หรือ อีเมล์ ผอ mui_kai@hotmail.com นะเจ้าคะ ลูกบล็อก ใครไม่รับของรางวัลไปประกาศส่งของให้ผู้ต้องการได้นะคะ แล้วอย่าลืมแจ้งผล ผอ

ขอแสดงความยินดีกับเพื่อน ๆ ทั้งสามด้วยจ้ะ ที่ได้รับรางวัลจากท่าน ผอ. ..สำหรับข้าน้อยขออยู่ในมุมซองเล็ก ๆ ในใจท่านก็พอ ท่าน ผอ..นะท่าน...ขา..ค่ะ ..ฮ่ะ..ฮะ ..ครับ..กร๊าบบ..

โอ..เป็นปลื้ม..จิง ๆ ที่ท่านมองเห็นแววบ้าของข้าฯ จนเกือบยกตำแหน่งโฆษก..รพ. บ้า (มหาชน) แห่งนี้ ให้ข้าน้อย..555..ดีใจจัง..แต่ข้าน้อยรู้ตัวดีว่าวิทยายุทธที่ข้าฯ มีนั้นมิอาจเหมาะกับตำแหน่งนี้ได้ ยังต้องฝึกปรืออีกเยอะ..แต่ข้าน้อยก็..ปลื้ม..สุดจะพรรณา นับเป็นรางวัลอีกรางวัลที่ไม่ได้อยู่ในโคต้าที่้ข้าน้อยได้รับ.. (โคต้าเสริม)
อ่ะจิ๊..อ่ะจิ๊..จุ๊บ..จุ๊บ..จิ..จิ

ยกให้ท่านนั่นแหละท่านเมษา โฆษก ประจำบล็อก รับไปเลยนะค้า ที่รักของผอ

อ๊าย นี่ๆ มันชื่อข้าใช่มั้ยขอรับ
ข้าน้อยหันไปมองรอบๆข้าง ชี้หน้าตัวเองราวกับไม่แน่ใจในผลประกาศ เมื่อเห็นท่านอื่นๆพยักหน้า ข้าน้อยช่างอยากจะกรี๊ด เหลือเกิน ฮ่าๆ ส่งสัญญาทางสายตาไปทางท่านShaDow อย่าลืมจับภาพท่านโลขาโคที่อัญเชิญรางวัลกะท่านผอ.นะท่านShaDow ข้าน้อยอยากได้(อ้าว ไม่ถ่ายรูปตัวเองรึไง)
พอข้าน้อยขึ้นไปรับรางวัล ท่านวอนวอนก็ขอให้กล่าวอะไรพอเป็นพิธี ข้าน้อยคว้าไมค์พร้อมกับพูดอย่างตั้งใจว่า
"ก่อนอื่นต้องยินดีกับอีกสามท่านที่ได้รับรางวัลเช่นกันนะขอรับ ข้าน้อยดีใจมากที่ได้รับรางวัลนี้"(ก้มมองรางวัลในมือแล้วยิ้ม พร้อมกับชูมันขึ้น)
"ท่านที่ไม่ได้รางวัลไม่ต้องเสียใจนะขอรับ ขอน้อยยินดีไลท์แจก"(จะโดนเขวี่ยงหัวมั้ยเนี่ยที่ไม่สนับสนุนของแท้) ฮ่าๆ

สาวก 2 มุน ท่านนี้ไม่แน่ใจ ข้าขอทายว่าผีเสื้อ
อย่าว่าแต่ท่านผอ.เลยขอรับที่ไม่แน่ใจ ตัวข้าน้อยก็ชักไม่แน่ใจในตัวเองเหมือนกัน เป็นดอกไม้บ้าง ผีเสื้อบ้าง ทำเอาสับสนกับชีวิต ฮ่าๆ แต่จริงๆแล้วข้าน้อยเป็นดอกไม้นะขอร้าบเฮ๊ย เจ้าค่ะ(เพิ่งรู้ตัวรึ)

เดี๋ยวส่งที่อยู่ให้ทางเมล์นะขอรับ ^^
ขอบคุณท่านวอนวอนมากๆขอรับ ข้าน้อยเคยไปเดินหาดูไม่เจอเรื่องนี้เลยขอรับ สงสัยจะนานเกินไป ได้มาดีใจสุดขีด

จริงหรือนี่ เป็นเช่นนั้นจริงๆหรือ ไม่น่าเชื่อเลย น้ำตาแห่งความดีใจไหลทะลัก สะอึกสะอื้นเล็กน้อย เช็ดคอมฯก่อนโดนไฟดูด นึกถึงภาพนางงามได้รางวัล เอามือป้ายน้ำตาและขี้มูกด้วย คงไม่มีใครสังเกตเห็นหรอก แต่.... แต่ว่า.....

ท่านคะ ข้า รักท่านมากกว่าใคร

แต่สิ่งที่ท่านหยิบยื่นให้ ข้าไม่อาจรับไว้ได้ น้ำใจของท่านช่างดีงามอะไรเช่นนี้

สิ่งเดียวที่ข้าปรารถนาจากท่าน คือ ..... สิ่งนั้นคือ ...ฮือๆ

ข้ามีความสุขทุกครั้งที่ได้สัมผัสตัว... อักษรของท่าน ได้อ่าน...จนหลับไปเกือบทุกคืน

ได้โปรดให้ข้าได้สัมผัสถึงจิตใจของท่าน ผ่านตัวอักษรของท่านอีกนะคะ

ตอนนี้ ...รอคอยแต่...ภาพวาดและเสียงพิณ เมื่อไรจะมาซะที แงๆๆ รอนานแล้วนะ ใกล้เกิดอาการคลุ้มคลั่งแล้วค่ะ
สุดท้ายนี้ขอให้ท่านวอนวอนมีความสุขกับงานหนังสือที่ท่านรัก

อ้อ ดูเหมือนท่านจะมั่นใจว่าดิฉันเป็นดอกไม้.... ?????

ข้าน้อยเป็นหนึ่งในนั้นหรือนี่ ...... ไม่อยากจะเชื่อ....

โอ้ววววววววววว

น้ำตาแห่ง ความดีใจ ไหลริน ออกมา อาบข้างแก้ม

ช่างเป็นช่วงเวลา สำคัญ ในชีวิต ของข้าน้อย โดยแท้

ที่ได้แต่งแต้ม ความรู้สึกดีดี จากภาพวาด ของบุคคลที่สำคัญของข้า(ท่าน wonwon นี่เอง)

ไม่คิดว่าความรู้สึก ของคน คนนึง ถึงทำให้ใครอีกหลายคนมีความสุข และยิ้มได้(และทำให้ได้รับรางวัล อิอิ)

ข้าน้อยพูดไม่ออกจริงๆ มันตื้นตันเสียเหลือเกิน

ใจจริงอยาก เป็นช่างแปล เก่งๆ อย่างท่านเหลือเกิน

แต่ด้วยความสามารถ ที่มี คงทำได้เพียง ติดตาม ส่งกำลังใจ และถ่ายทอดความรู้สึกบางส่วน

ถ้าย้อนเวลากลับไป อยากตั้งใจเรียนภาษา มากกว่านี้ คงจะดี มิใช่น้อย

ขอบคุณท่าน wonwon ที่มอบรางวัลอันทรงคุณค่าให้กับข้าน้อย

และที่สำคัญ ให้ข้าน้อยเป็นดอกไม้ของท่าน (แอบยิ้มมม อิอิ)

เพิ่งเข้ามาอ่านความในใจคนได้รับรางวัล

ตกลงคุณติดหนึบเป็น ผีเสื้อ โธ่เอ๋ย ผอ ไม่น่าเลย ยังไม่ได้ที่อยู่นะคะคุณติดหนึบ ขอด่วนค่ะ

ท่านผอ คะ เข้าใจผิดไปใหญ่แล้วค่ะ

แค่ถามว่าทำไมท่านจึงมั่นใจเช่นนั้นละค่ะ

ท่านคงเคยได้ยินคำนี้มาบ้างแล้วว่า....

ติดหนึบเป็นปลิง ไม่ใช่ผีเสื้อหรือดอกไม้ซะหน่อย

แต่ขอเป็นปลิงผู้ดีหน่อยละกัน ไม่ใช่ปลิงดูดเลือดวัวควายนะคะ เคยบอกผอ ครั้งหนึ่งแล้วว่าเป็นปลิงทะเลค่ะ

เออ..โชคดีนะที่ไม่เคยได้ยินคำว่าติดหนึบเป็นหอย ไม่อย่างนั้นคงแย่แน่ๆ คำสแลงเยอะจนน่ากลัว โล่ง....

เมื่อไหร่จะแปลภาคที่ยุนบกจะมีบทบู้คะ จะขอเป็นกำลังใจให้นะคะ สู้..สู้

ขอบคุณครับผม ^^
ติดแก๊ส
ขาย iphone
เช่าคอนโด
roll up
ติดแก๊ส

ขอบคุณครับผม ^^
ติดแก๊ส
ขาย iphone
เช่าคอนโด
roll up
ติดแก๊ส
รับทำเว็บไซต์