บทที่ 6

บทที่ 6

หนึ่งอาทิตย์แล้วสินะ กับการไม่ได้พบเจอ วอนอานั่งมองโทรศัพท์ในมือนิ่ง ใจอยากกดโทรออกแทบขาดหากก็รู้อีกนั่นแหละว่าถ้าโทรไปแล้วจะได้คำตอบอะไรกลับคืนมา และก็คงจะคุยต่ออีกสักสองสามประโยคก่อนจะถูกตัดสาย
‘กำลังยุ่งอยู่’
‘ทานข้าวรึยัง’
และ ‘คิดถึงพี่นะ’ แค่นี้จริงๆก่อนที่จะถูกตัดสาย แล้วจะให้เธอเชื่อได้หรือว่าคิดถึงกันจริง

คนข้างบ้านไม่รู้หรือยังไงกันนะว่าเธอคิดถึงแค่ไหน พูดกันแค่ไม่กี่ประโยคจะคลายความคิดถึงได้อย่างไรกัน อารมณ์น้อยใจก็พาลให้น้ำตารื้นขึ้นมาที่หัวตา แต่ใครจะไปร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้กัน วอนอากระพริบตาห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เพียงแค่อาทิตย์เดียวที่ไม่ได้เจอกันเธอก็เป็นถึงขนาดนี้แล้ว แล้วถ้าเกิดคนข้างบ้านใจแข็งขึ้นมาไม่ให้พบทั้งเดือนล่ะ เธอมิแย่เหรอ

“ทำอะไรอยู่น่ะ ทำไมไม่ไปทานข้าว” เสียงร่าเริงของโยจูถามขึ้นจากทางด้านหลังพรอมทั้งชะโงกหน้ามองอีกฝ่ายอย่างสงสัย ด้วยเวลานี้เป็นเวลาพักกองเพื่อรับประทานอาหาร หากสาวร่างบางกลับไม่ไปทานข้าวเสียอย่างนั้น

“รอโทรศัพท์อยู่เหรอ” เมื่อเห็นเจ้าสิ่งที่อยู่ในมือพร้อมสายตาที่มองอย่างรอคอยโยจูถึงได้ถามไปอย่างนั้น และก็ได้คำตอบเป็นเสียงถอนหายใจกลับมา ก่อนที่สาวเจ้าจะพูดขึ้น

“เปล่าจ๊ะ” วอนอาปฏิเสธอย่างที่ใครมองก็รู้ว่าเธอโกหก หากโยจูก็เลือกที่จะยิ้มรับก่อนจะนั่งลงข้างๆที่อีกฝ่ายขยับให้

“แล้วทำไมไม่ไปทานข้าว”

“เฮ้อ ก็รู้อยู่หรอกนะว่าถึงจะรอเท่าไหร่ เขาก็คงไม่โทรมา แต่มันก็ห้ามไม่ได้จริงๆ” ในที่สุดวอนอาก็ยอมรับสิ่งที่อีกฝ่ายถาม ด้วยความอัดอั้นตันใจมันมีมากจนแทบล้นทะลักออกมาแล้วตอนนี้ เธออยากระบายกับใครก็ได้ที่พอจะทำให้สบายใจขึ้นบ้างและคนข้างกายตอนนี้ก็เป็นตัวเลือกที่ดี เพราะเธอสนิทด้วยมากที่สุดในตอนนี้ เพราะถ่ายละครร่วมกันมาห้าเดือนแล้ว แถมอายุยังเท่ากันอีกเป็นผลให้สนิทกันได้ไม่ยาก ถือเป็นความโชคดีของพวกเธอเพราะในวงการบันเทิงยากนักที่จะได้ร่วมแสดงกับคนที่วัยใกล้เคียงกันแบบนี้

โยจูเลิกคิ้วขึ้นมองอย่างแปลกใจที่อีกฝ่ายยอมรับในที่สุด เธอไม่รู้หรอกนะว่าเขาคนนั้นคือใครถึงแม้จะสนิทกับสาวร่างบางมากแค่ไหนก็ตามแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมเผยเรื่องคนรักออกมาและเธอก็ไม่อยากเซ้าซี้ถาม เมื่ออีกฝ่ายไม่อยากให้รู้เธอก็จะเลือกไม่รู้ต่อไป โยจูส่งยิ้มให้กำลังใจพร้อมทั้งแนะนำ

“ไม่เห็นจะยากเลย วอนอาก็เป็นฝ่ายโทรไปหาเขาแทนสิ”

ก็รู้อยู่หรอกว่าอีกฝ่ายให้คำแนะนำอย่างจริงใจ แต่มันก็อดที่จะหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้เพราะเธอเป็นฝ่ายโทรหาเขาทุกครั้งตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ไม่ได้เจอกันนี่สิ มันน่าหงุดหงิดมั้ยล่ะ ถ้าเธอไม่โทรไปมีหวังไม่ได้คุยกันตลอดทั้งอาทิตย์แน่ หากก็พยายามควบคุมอารมณ์รักษามารยาทแต่อีกฝ่ายก็ยังจับได้อยู่ดี

“หรือว่า…วอนอาเป็นฝ่ายโทรไปทุกครั้งน่ะ” โยจูมองพลางชี้หน้าคนข้างตัวอย่างเหลือเชื่อ วอนอาถึงกับตีแขนอีกฝ่ายเข้าให้ ด้วยมันจี้ใจเธอเหลือเกิน ไม่ต้องพูดออกมาก็ได้มั้ง

“ก็ใช่น่ะสิยะ แล้วมันแปลกมากรึไง” สาวเจ้าเริ่มแยกเขี้ยวจนเธออดขำไม่ได้ ขำท่ามกลางความเครียดของเพื่อนนี่แหละ

“ขำอะไรยะ”

“โอ๋ๆ เย็นไว้จ๊ะเย็นไว้ โยจูผิดไปแล้ว” คนพูดไม่พูดเปล่าหากยังยกมือขึ้นบีบแก้มเธอส่ายไปมาด้วย นี่มันคือการง้อตรงไหนกัน แต่เธอจะโกรธก็โกรธไม่ลงด้วยท่าทางคนง้อมันน่าขำเสียเหลือเกิน ทั้งเลิกคิ้วหลิ่วตา และไอ้ท่าปากจู๋นั่นไปได้มาจากไหนกัน ในที่สุดเธอก็หลุดขำออกมาจนได้

“เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย ในที่สุดก็ยิ้มได้แล้ว ไม่เสียแรงที่ทำท่าบ๊องๆให้ดู” พูดไปก็เขินไปกับท่าทางของตนเมื่อครู่ นั่นยิ่งเรียกรอยยิ้มให้กว้างขึ้นกว่าเดิม

“โอ้ เกินคุ้มแล้วจ๊ะ ไม่ต้องยิ้มแล้ว” เมื่อเห็นสาวอารมณ์บูดเมื่อครู่เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วเธอก็เริ่มกล้าหยอกมากขึ้น

“ไม่ดีรึยังไง ก็โยจูอยากให้เรายิ้มไม่ใช่เหรอ” วอนอาก็เริ่มมีอารมณ์หยอกกลับ

“โห รู้ใจจัง ยังกับแฟนเลยนะนี่” คนพูดที่มัวแต่หัวเราะอยู่จึงไม่ทันได้ดูคนข้างตัวที่สะอึกทันทีที่ได้ยินคำพูดของเธอ วอนอารีบปรับสีหน้าก่อนที่อีกฝ่ายจะสังเกตเห็นความผิดปกตินั้น จะเป็นยังไงนะถ้าคนข้างตัวรู้ว่าเธอชอบผู้หญิงด้วยกัน จะยังให้ความสนิทสนมกับเธออีกรึเปล่า

“ถ้าสบายใจแล้วก็ไปทานข้าวเถอะ นี่เราหิวจะแย่แล้ว” พูดจบก็คว้ามือบางจูงไปยังโต๊ะอาหารที่ทีมงานจัดเตรียมให้และกินนำไปก่อนแล้ว

ระหว่างทางกลับบ้านสาวเจ้ายังไม่วายที่จะเหลือบมองโทรศัพท์เมื่อมันยังนอนนิ่งอยู่ในกระเป๋าถือใบเล็กก็ได้แต่ถอนใจ ก่อนจะหันกลับไปมองวิวทางนอกหน้าต่างที่รถเคลื่อนตัวผ่าน เหม่อลอยไปถึงใครอีกคน

ไม่รู้คนคิ้วเข้มจะคิดถึงเธอบ้างมั้ย คำตอบก็คงเป็นไม่ เพราะถ้าคิดถึงป่านนี้คงจะโทรมาหรือมาหาบ้างแล้ว แต่นี่ไม่มีเลย ไม่มีอะไรสักอย่างที่แสดงออกว่าคิดถึงเธอ ทั้งโทรศัพท์ ทั้งแมสเซจ หรือแม้กระทั่งใน cyworld ก็ไม่เข้ามาเม้นให้ ทำไมมันน่าหงุดหงิดอย่างนี้นะ

รถจอดสนิทตรงหน้าบ้านเธอพอดิบพอดีเรียกสติให้กลับมาอยู่กับภาพตรงหน้าอีกครั้ง วอนอาลงจากรถก่อนจะโค้งให้ผู้จัดการที่มาส่ง มองจนรถเคลื่อนตัวออกไปเธอถึงไขประตูเข้าไปในบ้าน

ทันทีที่แสงไฟส่องสว่าง ห้องที่ดูคุ้นตา ไร้ซึ่งเสียงทีวีหรือเสียงเพลงที่ดังออกมาจากห้องนั่งเล่น เงียบสงบอยากที่เธออยากให้เป็นมาตลอดในช่วงที่เธอมีใครอีกคนอยู่ด้วย เพราะเธอว่าเสียงพวกนั้นมันดังเกินไป เป็นสิ่งที่ไม่คุ้นสำหรับคนที่ชอบความสงบอย่างเธอ แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่ามันเงียบเกินไปเมื่อไม่มีเสียงของเจ้าพวกนี้ วอนอารีบเดินไปกดเปิดทีวี มันส่งเสียงดังตามที่เธอต้องการจริงแต่กลับไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลย ความเหงายังคงเกาะกุมจิตใจ เกาะแน่นเสียยิ่งกว่าตีนตุ๊กแกที่เธอเห็นในสารคดีตอนนี้เสียอีก ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เธอจะไม่ให้คนคิ้วเข้มย่างกายเข้ามาในห้องนี้เลย วอนอาส่งสายตามองเจ้าตุ๊กแกที่กลายเป็นผู้รับเคราะห์โดยไม่รู้ตัวอย่างอารมณ์ฉุนขาด เห็นอะไรก็พาลให้หงุดหงิดไปหมด ให้มันได้อย่างนี้สิ

อารมณ์ที่กำลังขุ่นมัวก็พาลทำให้ไม่อยากทำอะไร ความอยากอาหารก็ดูจะลดน้อยลงไปเรื่อยๆตามวันเวลาที่ไม่ได้เจอหน้า ไม่นึกเลยว่าเธอจะเป็นได้มากขนาดนี้ เธอเคยคิดว่าบทที่ผู้กำกับให้แสดงนั้นมันจะมีจริงหรือที่คนอกหักเป็นได้ถึงขนาดนั้น คิดแล้วก็อยากขำแต่ก็ขำไม่ออกเมื่อมาเจอกับตัวเอง นี่ขนาดเธอยังไม่โดนทิ้งเหมือนอย่างในละครเลยนะ อาการแบบนี้ไหงเกิดขึ้นได้ล่ะ

“โอย เป็นอะไรไปเนี่ย เข้มแข็งหน่อยสิ”

หากนี่กลับไม่ใช่เพียงแค่พูดกับตัวเองเท่านั้น เมื่อนิ้วดันไปกดแป้นพิมพ์พิมพ์เอาคำที่พูดเข้าไปด้วย ไม่รู้หรอกนะว่าเธอมานั่งอยู่หน้าคอมตั้งแต่เมื่อไหร่ นิ้วกดเข้าไปใน cyworldของตัวเองตั้งแต่ตอนไหน แต่ข้อความที่เธอเพิ่งพูดไปมันก็ปรากฏอยู่บนหน้าจอแล้วตอนนี้ แต่ทันทีที่ได้สติกลับคืนมา นิ้วเรียวก็รีบกดลบข้อความที่เพิ่งพิมพ์ลงไปก่อนจะชะงักเมื่อนึกบางอย่างได้ นิ้วเรียวพิมพ์ประโยคเดิมลงไปก่อนจะกดโพส

‘เข้มแข็งหน่อยซิ...คนโง่’

ใช่ว่าเธอทำประชดใครบางคนหรอกน่ะ แต่อยากให้รู้ว่าเธอกำลังอยู่ในอารมณ์ไหนมากกว่า ขอยืนยัน ว่านี่ไม่ใช่การทำประชด แค่อยากได้การง้อบ้าง แค่นั้นเอง
หนึ่งนาทีผ่านไป ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ ทำคนรอเริ่มหน้าหงิก เย็นไว้ ผ่านไปแค่นาทีเดียวเอง วอนอาพยายามเตือนตัวเอง หากเข้าสู่นาทีที่สอง สาม สี่ ก็ชักเริ่มเย็นไม่ไหว

นาทีที่ห้าหลังจากโพสข้อความ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น นาทีนี้เปลี่ยนอารมณ์คนรอได้เลยทีเดียว วอนอาฉีกยิ้มกว้าง และทันทีที่กดรับสายเธอก็ได้ยินเสียงอยากได้ยินมาตลอดช่วงบาย

“ทานข้าวรึยัง” ปลายสายถามอย่างห่วงใยกับประโยคเดิมของทุกครั้งที่โทรมา

“ยัง” สั้นกระชับไร้อารมณ์อยากตอบ ด้วยอาการงอนที่สะสมมานานถ้าหากไม่ได้รับการง้อที่พึงพอใจเธอก็อาจจะพาลกดตัดสายกันได้เลยทีเดียว

“ทำไมยังไม่กินอีก ดึกดื่นแค่ไหนแล้วรู้มั้ย ทำไมไม่รู้จักดูแลสุขภาพของตัวเองบ้างเลยนะ เป็นอะไรขึ้นมาล่ะยุ่งเลย รีบไปกินเร็วๆเข้า เอ่อ แล้วมีของกินมั้ยถ้ายังเดี๋ยวฉันออกไปซื้อให้ นี่พี่ฟังอยู่รึเปล่า” เมื่อเห็นสาวเจ้าเงียบไปนาน ยองชิจึงถามกลับอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับนอกจากเสียงสะอื้นเบาๆที่ดังมาตามสาย คิ้วขมวดเป็นปมอย่างกังวล รีบถามกลับรัวเร็ว

“พี่เป็นอะไรน่ะ ร้องไห้ทำไม”

“โทรมาเพราะเรื่องแค่นี้น่ะเหรอ ถ้าโทรแค่นี้ต่อไปก็ไม่ต้องโทรมาแล้ว” เสียงตะหวาดขึ้นตามแรงอารมณ์ เธอนึกว่าจะได้ยินคำพูดหวานๆเมื่อคนรักโทรมา แต่นี่อะไรโทรมาก็เอาแต่ว่าอยู่ได้ ยิ่งพาลให้เธองอนหนักเข้าไปอีก อยากกดตัดสายขึ้นมาตะหงิดๆ

ปลายสายถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียวเมื่อได้ยินคำตอบ ยองชิมองโทรศัพท์อย่างไม่เชื่อสายตา ไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินน้ำเสียงแบบนี้จากคนรัก กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สูดลมเข้าเต็มปอดหอบใหญ่ก่อนจะกรอกเสียงลงไปในเจ้าเครื่องสื่อสารที่เธอเริ่มรู้สึกกลัวมันขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เสียงนุ่มหวานบีบให้น่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้ตอนนี้

“ขอโทษ” ไม่รู้ว่าตนทำอะไรผิดหรอกนะแต่ขอพูดแบบนี้ไปก่อนแล้วกันเผื่ออารมณ์สาวเจ้าจะดีขึ้น

“แค่ฉันคิดถึงพี่น่ะ ถึงได้โทรมา แล้วยิ่งรู้ว่ายังไม่ทานข้าวก็ยิ่งเป็นห่วง พี่เป็นอะไรบอกฉันได้มั้ย” เสียงนุ่มหวานที่ดังอยู่ข้างหูช่างเหมือนคนพูดได้มายืนกระซิบอยู่ข้างๆเสียจริงๆ เธออยากเชื่อเหลือเกินว่าคำที่พูดนั้นออกมาจากใจ ไม่ใช่เพียงหลอกให้เธอรู้สึกดีขึ้นเท่านั้น แต่จะเชื่อได้จริงหรือ

“ถ้าคิดถึงจริงก็ต้องมาหาแล้ว” เสียงที่ยังสั่นอยู่ตัดพ้อกลับไป พาลให้ปลายสายเร่งฝีเท้า

“ทำไมจะไม่จริงล่ะ นี่ก็กำลังจะถึงหน้าห้องแล้ว ออกมาเปิดประตูให้หน่อยสิ”

คนคิ้วเข้มพูดไปวิ่งไป อยากถึงหน้าห้องคนรักเร็วๆ อาการของคนรักตอนนี้คงเข้าขั้นวิกฤติแล้วแน่ๆถึงได้ร้องไห้ออกมาแบบนี้ ไม่รู้ว่าคนรักของเธอกลายเป็นคนอ่อนไหวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หากก็ทำได้เพียงเก็บความสงสัยนั้นไว้ เมื่อมาถึงหน้าประตูห้อง ยองชิก็เคาะประตูสองสามครั้งพลางพูดโทรศัพท์ไปด้วย

“เดินมาเปิดประตูให้หน่อยสิคะ อยากเห็นหน้าพี่ใจแทบขาดแล้วตอนนี้”

ทันทีที่พูดจบบานประตูก็เปิดออกพร้อมทั้งร่างที่โถมเข้ามากอดเอแบบไม่ทันตั้งตัว ยองชิกอดตอบพร้อมกันนั้นก็ดุนร่างพาตัวเองและคนในอ้อมแขนเข้ามาในห้องก่อนจะใช้เท้าปิดประตูตามหลัง มือเรียวลูบหลังปลอบคนขี้แยเบาๆ

“คิดถึงพี่จัง” เสียงหวานเอ่ยกระซิบที่ข้างหู พร้อมทั้งถือโอกาสสูดกลิ่นหอมจากกายสาวเจ้าไปด้วย

“โกหก” คนในอ้อมกอดพูดไปสะอื้นไปจนเธอต้องรัดอ้อมแขนให้แน่นเข้า
“ถ้าคิดถึงแล้วทำไมไม่โทรมาหรือมาหาบ้างเลยล่ะ” ยองชิมองแผ่นหลังที่สั่นน้อยๆขอคนรักพลางตบปลอบเบาๆ ทำไมถึงตัดพ้อได้น่ารักอย่างนี้นะ นี่เธอโรคจิตไปแล้วรึเปล่าที่รู้สึกชอบอาการนี้ของคนรักขึ้นมา ถ้าไม่ได้ห่างกันแบบนี้เธอก็คงไม่มีโอกาสได้เห็น คนคิ้วเข้มยิ้มให้กับความคิดก่อนจะรีบกลับมาตีหน้านิ่งดังเดิมด้วยกลัวว่าสาวเจ้าจะเห็นแล้วพาลงอนเธอหนักเข้าไปอีก

“เพิ่งรู้นะนี่ว่าพี่อ้อนได้น่ารักขนาดนี้ แถมยังอุ่นกว่าเจ้าหมีอีก” คนคิ้วเข้มเลือกที่จะไม่ตอบ กลับพูดในสิ่งที่คนในอ้อมแขนถึงกับดันตัวออกมาเพื่อที่จะมองหน้าคนพูด และตอนนั้นเธอก็ถือโอกาสขโมยจูบสาวเจ้าในทันที

ริมฝีปากนุ่มดูเหมือนจะตกใจในตอนแรก หากเมื่อเรียกสติกลับมาได้ก็เผยอริมฝีปากรับริมฝีปากที่ประกบลงมาก่อนหน้า ไม่รู้ว่าเธอโหยหาไปรึเปล่า เมื่อรู้สึกว่าการจูบครั้งนี้ดูหวานซึ้ง ละมุนละไมมากกว่าครั้งไหนๆ จูบที่ให้ความรู้สึกทั้งขอโทษและรักอยู่ในที

“แถมจูบตอบได้ด้วย" รอยยิ้มทะเล้นปรากฏขึ้นบนดวงหน้าก่อนจะกลับมาตีสีหน้าสำนึกผิดดังเดิม อืม ช่างอัจฉริยะจริงๆ

"ขอโทษนะที่ปล่อยให้คิดถึงอยู่แบบนี้ แต่ฉันก็คิดถึงพี่มากเช่นกัน มันทรมานมากเลยรู้มั้ย”

“รู้สิ” วอนอาตอบรับเบาๆ ใบหน้านวลแดงก่ำ และใช่ว่ามีเพียงเธอเพราะคนตรงหน้าก็ผินหน้าหนีเพื่อซ่อนหน้าที่แดงก่ำไว้เหมือนกัน

คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบหากเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของอีกฝ่ายเธอก็ถึงกับใจกระตุกเลยทีเดียว ดีใจที่ได้รู้ว่าอีกฝ่ายก็มีอาการเช่นเดียวกับเธอ ใบหน้าที่หันหนีเพื่อซ่อนรอยแดงไว้เมื่อครู่จึงหันกลับมามองหน้าคนรัก เธอถึงได้สังเกตเห็นขอบตาบวมเป่งช้ำจากการร้องไห้ ยองชิถึงกับตาโต

“ทำไมถึงได้ขอบตาช้ำอย่างนี้ล่ะพี่ เพิ่มเข้าฉากร้องไห้มาใช่มั้ยเนี่ย” เพราะเพียงแค่ร้องไห้เมื่อครู่คงไม่ทำให้ขอบตาสาวเจ้าช้ำได้ขนาดนี้แน่ นี่หรือว่า คุณเธออินกับบทมากไปจนถึงเก็บมันมาใช้กับชีวิตจริง ถึงว่าทำไมบ่อน้ำตาถึงได้ตื้นขนาดนี้ ยองชิมองหน้าคนรักพลางส่ายหัวอย่างปลงๆ

“ไปนอนบนโซฟาเลยไป เดี๋ยวหาผ้าเย็นมาประคบให้”
คนคิ้วเข้มชี้ไปทางโซฟาสีขาวขนาดที่คนนอนได้สบายตรงหน้าทีวีที่เจ้าตัวชอบมานั่งดูละครกับเจ้าของห้องบ่อยๆและก็ชอบเผลอหลับไปก่อนละครจบทุกครั้ง มันจึงเสมือนเตียงนอนตัวที่สองของเธอเลยทีเดียว

วอนอามองตามนิ้วคนรักก่อนจะทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อเห็นคนรักนั่งบนเจ้าโซฟาแล้วเธอจึงเดินเข้าไปในครัวและกลับออกมาพร้อมอ่างล้างหน้ากับผ้าสีขาวอีกผืน ก็เห็นสาวเจ้านอนลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พร้อมขยับตัวเว้นที่ว่างให้พยาบาลจำเป็นอย่างรู้หน้าที่ ยองชิทิ้งร่างลงนั่งเคียงข้าง มือเรียวจุ่มผ้าขาวลงในอ่างน้ำเย็น บิดหมาดๆ เมื่อหันมาอีกทีก็เห็นคนรักหลับตาพริ้มรออยู่ก่อนแล้ว ทันทีที่ผ้าเย็นประคบลงมา กลิ่นหอมอ่อนๆของอโรมาก็โชยเตะจมูก ริมฝีปากอิ่มครี่ยิ้มด้วยความพึงพอใจกับความเอาใจใส่ กลิ่นของมันช่วยให้ผ่อนคลายจนถึงกับจะเคลิ้มหลับได้เลยทีเดียว

ยองชินั่งมองหน้าคนรักที่กำลังครี่ยิ้มก่อนจะยิ้มตาม คงรู้สึกสบายมากล่ะสิเนี่ย ระหว่างรอก็อดที่จะลอบมองสำรวจไม่ได้ ยิ่งสาวเจ้าถูกปิดตาด้วยแล้วเธอก็ขอสำรวจแบบเต็มตาเสียทีเพราะโอกาสแบบนี้มันหาได้ยากจริงๆ ยองชิยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

สายตาของผู้สำรวจไล่มองเรือนร่างคนรักอย่างใจเย็น ใบหน้ารูปไข่นวลเนียนขาวใสราวกับผิวเด็ก ริมฝีปากบวมเป่งจากการถูกจูบเมื่อครู่ช่างดูเย้ายวนเสียนี่กระไร หากเธอก็เลือกที่จะหักห้ามใจไม่เอามือไปลูบไล้ด้วยกลัวว่าลูกแกะจะตื่น คงหมดโอกาสที่จะได้สำรวจต่อกันพอดี เมื่อไล่สายตาต่ำลงมาก็พบกับเสื้อเชิ๊ตคอกว้างที่ติดกระดุมเสียต่ำจนเห็นเนินอกรำไร ใครกันช่างออกแบบได้ทำร้ายเธอเสียจริงๆ คนแอบมองถึงกับลอบกลืนน้ำลายรู้สึกว่าลำคอแห้งผากขึ้นมาเสียอย่างนั้น สายตาพยามยามเบื้อนออกจากจุดยุทธศาสตร์ก่อนที่มันจะทำให้ตาพร่าไปเสียก่อน และนั่นดูเหมือนจะเป็นการกระทำที่ผิดมหันต์เมื่อดันมาเจอจุดยุทธศาสตร์อีกจุดเข้าให้ เรียวขาที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมาราวกับไม่ได้สวมใส่อะไรไว้ด้านใน ถึงแม้เธอจะรู้อยู่เต็มอกว่าภายใต้นั้นมีกางเกงขาสั้นสวมทับอยู่ แต่มันก็สั้นเสียจนถูกซ่อนไว้ใต้เสื้ออีกที ความร้อนเริ่มแผ่ไปทั่วร่าง ลำคอแห้งผากยิ่งกว่าก่อนหน้า แต่ถึงแม้จะอยากดึงสายตาหนีภาพเร้าอารมณ์ตรงหน้ากลับทำไม่ได้เสียนี่ คนคิ้วเข้มจึงได้แต่มองด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ นึกไม่ถึงว่าการแอบมองจะให้ความรู้สึกตื่นเต้นได้มากขนาดนี้

“แอบมองอะไรอยู่รึเปล่า” เสียงถามเบาๆดังขึ้นจากคนที่นึกว่าหลับ ทำยองชิถึงกับตกใจจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น ปากรีบระล่ำระลักบอก

“ปะ…เปล่า”

เสียงที่ดูตกใจจนเกินเหตุทำคิ้วเรียวที่อยู่ภายใต้ผ้าขมวดอย่างสงสัย หากมือที่กำลังจะจับผ้าเปิดเพื่อมองให้กระจ่างกลับโดนอีกคนร้องห้ามไว้

“ห้ามเปิดนะ เดี๋ยวไม่หายกันพอดี”

ด้วยความกลัวว่าจะไม่หายตามคำขู่ของคนรัก สาวเจ้าจึงวางมือลงที่เดิม คนขู่ถึงกับถอนใจด้วยความโล่งอก เกือบไปแล้วไหมล่ะ ความรู้สึกไวจังนะ แม่คุณ!

++++++++++
ยาวเกิน ขอตัดไปไว้ตอนหน้านะคะ อ้อ สำหรับตอนหน้าอย่าลืมเดี๋ยวน้ำมาแก้กระหายด้วยนะคะ ช่วงนี้อากาศยิ่งร้อนๆอยู่ อิอิ

Create Date : 01 มิถุนายน 2553		14 comments
Last Update : 2 มิถุนายน 2553 9:28:21 น.
Counter : 709 Pageviews.
Share Tweet