ความเหงาที่แทรกอยู่ในทุกมุมของชีวิตมันทำให้เราอ่อนไหว และอ่อนแอ
เมื่อคนคนหนึ่งหายใจเอาความขมขื่นในชีวิตเข้าไปสะสมทั่วร่างกาย
จนนับวันความอบอุ่นมันก็จางหายไปจากชีวิต
แต่ที่แย่กว่านั้นก็คือ
เราต่างรู้ว่าทำไมเราถึงเหงา
และเราก็รู้ว่าจะลบความเหงาออกไปยังไง
แต่เราปฏิเสธที่จะยอมรับ และปฏิบัติมัน
...
คำว่าเพื่อนมันเปราะบาง
เพราะเราคาดหวัง ให้เพื่อนเป็นในสิ่งที่เค้าไม่ได้เป็น
เมื่อคาดหวังไว้มาก
ก็มีโอกาสมากที่จะผิดหวัง
เราต่างพูดกันว่าความผูกพันของเพื่อนนั้นมันช่างยั่งยืน
แต่ถึงอย่างไร
เราจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเราผูกพัน
ทั้งๆที่เรายัง"ไม่เข้าใจ" เพื่อน อย่างแท้จริง
.........
บางครั้งความรู้สึกบางอย่างที่มันฝังใจเรามานาน
ก็กลับมาทำร้ายเราอยู่บ่อยครั้ง
บางเรื่อง อยากลืมกลับจำ อยากจำกลับลืม
บางคนจมติดอยู่กับความว่างเปล่าของชีวิต
บางคนคิดเสมอว่าเรานั้นด้อยค่า
นั่นแหละ
ยิ่งคิดเราก็ยิ่งเป็นอย่างนั้นจริงๆ
...........
ตกลงแล้ว ความเงียบ
คือสิ่งดีหรือไม่ดี
ความเงียบให้คำตอบเราได้ไหม
ความเงียบคือทางออกที่ดีหรือไม่
ทำไมเราถึงไม่รู้ตัว
ทำไมไม่เอาใจเขามาใส่ใจเรา
ทำไมต้องโทษคนอื่นก่อนเสมอ
ทำไมไม่คิดว่าตัวเองควรพูดอะไรบ้าง
หากการเอ่ยคำคำนึงมันยากลำบากมาก
แล้วโลกจะรู้ได้ยังไงว่าเราก็มีความคิดที่ยิ่งใหญ่
.....
ฉันเหนื่อยล้ากับการมีชีวิตทางกลางความน่าเบื่อ ความซ้ำเดิม ผู้คนที่ไร้ตัวตนของตัวเอง
เราต่างพยายามเป็นใครก็ไม่รู้ที่ตำรา สั่งสอนให้เราเป็น ...เช่นนั้นหรือ?
มองออกไปตอนนี้
ฉันพบแต่มนุษย์ไร้ตัวตน
มนุษย์ที่มีหน้าตา โครงร่างเป็นมนุษย์
แต่ไร้ความรู้สึก
ไม่เบื่อตัวเองบ้างหรือไง?
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
คงจะเป็นเวลาที่ฉันจะได้พบกับเพื่อนเก่าคนหนึ่ง
ฉันจะเอาเวลานั้นคุยและใส่ใจกับเพื่อนคนนั้น
เขาอาจจะให้คำปรึกษาดีๆกับฉันก็เป็นได้
เพราะเขาคนนั้นรู้จักเราดีที่สุด เข้าใจเราดีที่สุด
เพื่อนที่เรียกว่า "ตัวฉันเอง"
ปล.จะว่าไปก็คิดถึงเพื่อนคนนี้เหมือนกันน่ะนี่ รู้สึกไม่ได้มีเวลาไปพูดคุยกันสะนานแล้วสิ