หลังเที่ยงคืน - จำลอง ฝั่งชลจิตร : แม่งเชี่ย!!!
ต้องขอโทษด้วยนะคะ หัวข้อวันนี้อาจจะดูรุนแรงไปนิดนึง แต่จริงๆแล้วก็อยากจะ ตั้งว่า หลังเที่ยงคืน - จำลอง ฝั่งชลจิตร : แม่งเหี้ย!!!
เรื่องของเรื่องก็คือ เมื่อคืนอ่าน "หลังเที่ยงคืน" ของลุงจำลอง(เป็นญาติกันตั้งแต่เมื่อไร-*-)รวดเดียวจบ . . . ตอนตี 3ระหว่างที่อ่านอยู่ก็มีแต่คำเหล่านี้ผุดขึ้นมาในหัว
ชีวิตคนเราแม่งบัดซบได้อีก
นี่เหรอวะชีวิต?
จริงๆแล้วชีวิตมันก็บัดซบจริงๆน่ะแหละ
เออยังมีอะไรที่บัดซบกว่านี้อีกเยอะ....
อ่านไปก็ทำตัวเป็นนางเอกมิวสิคไป . . . จะอ่อนไหวเหี้ยไรว้าาาา . . . เช้ามาตาปูดเป็นปลาทองเลยเพคะ และพออ่านถึงหน้าสุดท้าย ก็สรุปได้ว่า ชีวิตแม่งเหี้ย!!! ถ้าอะไรก็ตามที่ทำให้คนเราเกิดมาเจออะไรเหี้ยๆแบบนี้ จะให้เกิดทำให้เกิดมาทำไมวะ เอาให้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดกันซะยังจะดีกว่า...
อาจจะเพราะพื้นเพของเรากับลุงจำลอง คือๆกัน เลยทำให้เข้าใจถึงคำที่ใช้ และพอจะจินตนาการภาพบรรยากาศได้ค่อนข้างชัดเจน...อันนี้ติ๊งต่างเอาเอง :P
ด้วยเหตุและประการปวง ก็อยากให้ไปหาอ่านกันเอง 555+
ปล. ลุงจำลองเขียนหนังสือทำร้ายจิตใจหนูได้เสมอเลยค่ะ... แต่ก็นั่นแหละ บางครั้งคนเราก็ชอบทำร้ายจิตใจตัวเอง เพื่อให้รู้ว่า "กูยังมีความรู้สึก"
Create Date : 05 พฤศจิกายน 2552 |
|
2 comments |
Last Update : 5 พฤศจิกายน 2552 1:23:28 น. |
Counter : 1231 Pageviews. |
|
|
|
อ่านแล้วน่าสนใจแฮะ ปกติอ่านงานของคุณจำลองไม่เยอะค่ะ แล้วก็ไม่ "โดน" มาก
แต่อ่านบล็อกนี้แล้ว ชักสนใจเรื่องนี้แฮะ