งานประจำก็ดีอยู่แล้ว ดั้นด้นแสวงหาธุรกิจส่วนตัวเพิ่ม ด้วยการเปิดร้านขายเสื้อผ้า โดยเริ่มต้นจากไม่รู้อะไร วันนี้เริ่มรู้แค่หางอึ่ง เลยมาเล่าไว้เพื่อเป็นจุดเริ่มก้าวสำหรับคนอื่น
Group Blog
 
All Blogs
 

ประสบการณ์หาซื้อของมาขาย ของร้านขายเสื้อผ้าเล็ก ๆ

วันที่เราจะเปิดร้านขายเสื้อผ้า สุดแสนจะหัวเราะตัวเองมาก ๆ รู้อย่างเดียวว่า รับเสื้อผ้าต้องเอาจากประตูน้ำ กับ โบ้เบ๊ วันที่ไปหาซื้อของมาขายวันแรก เดินหาที่ประตูน้ำ ซื้อของมาตั้งเยอะเป็นหมื่นบาท ดูไปก็รู้ว่า ไม่ใช่แบบที่เราชอบ แต่หาของอื่นไม่เป็น จะเปิดร้านแล้ว ก็หาไปก่อน เดินจนหมดแรงแล้ว ก็มองเห็นตึกตรงกันข้ามชื่อแพลตทินั่ม ไม่รู้จักเลยนะ โง่มาก ๆ เดินเข้าไป ก็ยังไม่รู้อะไร มีแต่ความงง สงสัยว่าทำไมสินค้ามันไม่ค่อยติดราคาเลยหว่า ไปจบที่ร้านกระโปรงผ้ายืด ซื้อมาไม่กี่ตัว (หมดเงินซะแล้วนี่)
เวลาเปิดร้านขาย ปรากฎว่าไอ้สินค้าที่จะโดนใจก้อต้องของแปลกตา ราคาถูกแบบนี้เลย ของโหลราคาถูกมันไม่ใช่แบบที่เราเชียร์ขายได้ มันไม่ถนัด จากวันนั้น ทุกวันจะต้องพยายามไปเดินหาสินค้า ทั้งหมดรอบบริเวณแถวนั้น ข้ามไปถึงโบ๊เบ๊ สำเพ็ง สวนจตุจักร หาจากร้านขายส่งในอินเตอร์เน็ต แล้วก็เริ่มศึกษาจากในกระทู้ โต๊ะเครื่องแป้ง ของพันทิพนี่แหละ เรียนรู้ที่จะหาซื้อของ ของใหม่มาวันไหน ไปซื้อตอนกี่โมง วิธีการต่อราคา ซื้อของทำยังไง (บอกต่อไม่ได้นะ ทุบหม้อข้าวคนขายด้วยกัน บาปมาก ๆ)
ล่าสุดคุณPowerPubทำบล็อกเรื่องประสบการณ์ไว้ดีมากเดี๋ยวลองกดลิงค์ friend ที่ด้านขวามือดูนะ
จากเสื้อผ้าราคาถูก (ที่จนสุดท้ายขายราคาถูกมาก ๆ ตัวละ 50-100 บาท ยังขายไม่ได้เลย มีกองอยู่ที่บ้านถุงนึง ยกให้คนที่บ้านใส่ ก็ไม่มีใครเอา จนล่าสุดปี 53 น้ำท่วมใหญ่ เอาไปบริจาคมันหมดเลย) และก็เปลี่ยนไปสู่กางเกงยีนส์ขาสั้น ก็เหลืออยู่เหมือนกัน จนถึงวันนี้เราอาศัยโรงงานของแม่เพื่อน ตัดชุดสำหรับร้านเราได้เอง มันต้องเรียนรู้สั่งสมประสบการณ์ เพื่อนบ้านร้านที่เปิดรอบตัวเรา ทุกร้านมีประสบการณ์เรียนรู้มาก่อนจะยืนได้ทั้งนั้น
ร้านขายเสื้อมือหนึ่งตัวละ 100.- ตรงข้ามร้านเรา เขาบอกเคยเปิดขายตามตลาดนัด รับของมาขาย ขายมาเยอะ กว่าจะลงตัวในวันนี้
เพื่อนเราอีกร้าน เริ่มจากขายเสื้อยืด จนลงมาที่ชุดแฟชั่นนำเข้าแล้วท้ายสุดไปขายเสื้อราคาถูกอีกรอบ

แต่ก็ต้องบอกต่อว่า ธุรกิจไม่มีหยุดนิ่ง ร้านที่ขายดีเมื่อเดือนที่แล้ว วันนี้ปิดกิจการไปก็มาก หยุดปรับปรุงพัฒนาสินค้าเมื่อไรก็คือเลือกที่จะปิดกิจการแล้ว แฟชั่นต้องไปเรื่อย ๆ แสวงหาสิ่งที่ดี จริงใจ ให้ลูกค้า เอาเปรียบก็ได้แค่ครั้งเดียว แล้วก็ทุบหม้อข้าวตัวเองไปด้วย เราเห็นบางร้านไปซื้อมือสองมาวางขายย้อมแมว มันน่าสลดใจนะ คนซื้อรู้เมื่อไรก็ไม่เหยียบเข้าร้านอีกแน่นอน

อยากบอกคนที่คิดจะเริ่มทำร้านค้าว่า ชีวิตมันต้องเริ่มก้าว จะล้มบ้าง สะดุดบ้าง แต่ไม่กล้าเดิน ก็ไม่มีวันไปยังจุดหมาย
ท้ายที่สุดสำหรับบล็อกนี้ ไปอ่านเจอในเว็ปบล็อกของหนังสือพิมพ์ผู้จัดการชอบมากเลยเอามาเผยแพร่ต่อให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกัน หวังว่าคงชอบเหมือนเรานะ ดีจ้า

////mblog.manager.co.th/prypilas/th-78550/




 

Create Date : 02 ตุลาคม 2552    
Last Update : 11 พฤษภาคม 2554 0:02:48 น.
Counter : 76018 Pageviews.  

อยากให้ตั้งราคา เผื่อต่อ ไหมคะ

เรื่องก็มีอยู่ว่า ที่ร้านขายสินค้าชุดเดรส เกือบทุกชิ้นราคาเดียว 390.- โดยใช้วิธีติดป้ายราคาชัดเจน ก็มามีปัญหาเวลาจะขายนี่แหละลูกค้าส่วนใหญ่ก็จะต่อราคานะ เราก็เข้าใจ เวลาเราซื้อของเราก็ต่อเหมือนกันแต่เดิมเราติดราคา 450.- เผื่อให้ต่อ บางคนก้อต่อ เราก็ลดได้ บางคนไม่ต่อนี่สิ เริ่มรู้สึกเอาเปรียบลูกค้ามากเลย จะบอกลดราคาให้ก็ผิดหลักการขาย เลยตกลงกันในหมู่หุ้นส่วน เอาว่าขายราคานี้ ไม่มีลด

ผลต่อมาก็คือ ลูกค้าก็จะมีประเภท ไม่ลดราคาให้ ฉันเดินออก เราก็ตกลงกันอีกว่า ยอมให้เดินออกดีกว่า ลดราคาเมื่อไหร่ แล้วเสียคำพูดที่รับปากขาประจำว่าไม่มีลดราคาแน่นอน

จริง ๆ แล้ว ลูกค้าบางท่านก็แสนจะน่ารัก บอกเลยเวลาจ่ายเงินว่า จริง ๆ ก็ขายถูกแล้ว แต่ลองต่อดุเผื่อจะลดได้อีก

มาถึงวันนี้ กลับมาเป็นประเด็นที่ยังรู้สึกว่าจุดยืนของร้านแบบนี้มันดีที่สุด สำหรับเรา
1. ติดราคาให้ชัดเจน ห้ามใช้วิธีมองหน้าแล้วบอกราคา คนซื้อไม่มีความสุข ชอบขายแบบราคานี้คนซื้อรับได้ ถึงเดินเข้ามาในร้าน ดีกว่าพวกติก 100 บาท แต่มีกองหน้าร้านไม่กี่ตัว หลอกลวง เราเคยเสียความรู้สึก ก็ไม่อยากให้ลูกค้าได้รับแบบนั้น
2. ไม่ติดเผื่อต่อ ราคานี้ถ้าคิดว่าเราตั้งถูกมากแล้ว มั่นใจ


ล่าสุดเสาร์ อาทิตย์ที่ผ่านมา เราก็ลองบอกลูกค้าว่าจะขึ้นราคาเผื่อต่อจะดีไหม ลูกค้ากลับบอกว่าติดราคาแบบนี้ก็ดีแล้ว


เพื่อน ๆ มีความเห็นยังไง บอกมามั่งนะ





 

Create Date : 12 กันยายน 2552    
Last Update : 14 กันยายน 2552 7:17:19 น.
Counter : 1990 Pageviews.  

มีคนมาชวนไปออกบู๊ทขายเสื้อ

เมื่อเช้ามีคนโทรมาชวนไปออกร้านในงานที่อาคารสถานีโทรทัศน์ แล้วบอกจะส่งเมล์รายละเอียดมาให้ เราก็ยังไม่ได้รายละเอียดอะไร ใจก็ไม่ได้สนใจเพราะชุดที่มีก็ตัดไม่ทันอยู่แล้ว คนงานมีน้อย ขายแค่พอขำ ๆ แต่มาติดใจตรงอยากรู้ว่าการขายเสื้อผ้าตามงานแฟร์ สำหรับชุดทำงานมันจะเวิร์ค แบบเดียวกับเสื้อขายลดราคาหรือเปล่า

สิ่งที่น่าสนใจสำหรับคนช็อปปิ้งก็คือ อารมณ์เวลาจะไปซื้อเสื้อผ้าในงานแฟร์ หรือจัดอีเวนท์ ความน่าสนใจที่จะดึงดูดคือราคา หรือเปล่า เวลาในการเลือกแต่ละคนไม่น่าจะมีมาก

แต่สิ่งที่เราซึ่งไม่ใช่มืออาชีพนึกไม่ถึง และอยากเล่าให้ฟังทั้งคนจัดงานและคนทีคิดจะไปขายในงาน ก็คือเราโทรไปหาเพื่อนที่เขาขายงานแบบนี้ประจำ ในสินค้าอื่น เขาถาม 2 ประโยคคือ งานจัดกี่วัน จัดวันที่เท่าไร พอเราบอกว่างานจัด 15 วัน เริ่มกลางเดือนถึงหลายเดือน

เพื่อนเราเขามีประสบการณ์จะบอกเลยว่าคนจัดงานไม่มีประสบการณ์เท่าไรนะ งานเสี่ยง รู้ไหมว่าเพราะอไร เขาบอกว่าปกติจัดงานเขาต้องจัดคล่อมช่วงเงินเดือนออก ไม่ใช่จัดไปชนปลายเดือน ควรจัดสัปดาห์สุดท้ายของเดือนคล่อมต้นเดือน และการจัดงานเขาไม่จัดกันเกิน 9 วัน นานกว่านั้นไม่มีคนเดืนแล้ว

เลยเป็นเรื่องเล่าไว้ให้เพื่อนเผื่อไปงานจะได้สังเกตุว่าเวลามืออาชีพเขาจัดจะเป็นแบบไหน มือสมัครเล่นจัดแบบไหน แต่ในทางกลับกันมือสมัครเล่นจะหาร้านค้าหน้าใหม่ให้เดินเยอะกว่านะคะ เพราะเราก็ไม่เคยคิดจะไปตามงานพวกนี้ นี้เป็นครั้งแรกที่มีคนชวนนะ

มีความสุขกับวันหยุดยาว ๆ กันนะคะ




 

Create Date : 29 มิถุนายน 2552    
Last Update : 4 มีนาคม 2554 11:15:05 น.
Counter : 877 Pageviews.  

เรื่องวุ่น ๆ ของการจ้างลูกจ้างขายของ ร้านเสื้อผ้า

เรื่องราวมากมายจากร้านค้ารอบตัว เอามาเล่าสู่กันฟัง เรื่องปัญหาร้อยแปดของร้านค้าที่ยืมจมูกลูกจ้างหายใจ เล่าไว้เป็นประสบการณ์สำหรับคนที่คิดจะขายของ โดยเปิดร้านแล้วจ้างลูกจ้าง

ลูกเล่นที่ 1 เราจะกำหนดราคาขายให้ไว้ โดยกำหนดส่วนลดสูงสุดเท่าไร พนักงานขายก็จะมีความสามารถในการขายมาก เธอลดราคาทุกตัว เจ้าของร้านก็เลยเช็คสอบ โดยให้เพื่อนแวะไปซื้อ ได้ราคาเต็ม ไม่ลดสักบาท พอไปดูบัญชี ลดราคาให้ลูกค้าทุกชิ้นเหมือนเดิม กินส่วนต่างกันเห็น ๆ ที่หนักกว่านั้นรายที่ขายเกิน 1 ตัวลดพิเศษ ก็จะมีลงรายการขายเป็นคู่ลดพิเศษตลอด
ลูกเล่นที่ 2 ทอนผิด ตังหาย ของหาย อันนี้ก็พูดยาก โดนทีเจ้าของก็เจอหนัก มีรายนึงแกสารพัดพิษ ป่วยก็ลาหลายวัน ทางร้านก็หาคนอื่นมาช่วยขายแทนในร้าน โดยไม่ได้นับสต็อกส่งมอบกัน พอแกกลับมาก็แจ้งเจ้าของว่าของหายไป หลายสิบตัวเป็นเงินหลายหมื่นบาท แต่แกรับผิดชอบให้หักเงินเดือนนะ ระหว่างนั้นแกก็ขายของมีส่วนลดกันต่อไป จนเจ้าของเริ่มไหวตัวแกหนีหายเลย
ลูกเล่นที่ 3 เปิดร้านแล้วไม่เคยอยู่ หายตลอด อ้างขายไม่ดี ก็ลูกค้าหาแม่ค้าไม่เจอจะซื้อกับใครได้ จะฝากร้านค้าข้าง ๆ ช่วยดู ก็จะมาตอผลุดตอนลูกจ้างออกไปแล้ว ถึงมาบอกว่ามันไม่เคยอยู่ร้านเลย เปิดร้านเสร็จก็หาย รู้ว่าวันไหนเจ้าของไม่มา เธอก็หายด้วย รอมาปิดร้านให้ ของหายทำหน้าไม่รู้ หนูอยู่ร้านทั้งวัน มีแค่ไปเข้าห้องน้ำแป๊ปเดียวเอง
ความแสบสนิท ก็มี เช่นบางรายเพื่อนมาสิงสู่เต็มร้าน เฮฮา จนลูกค้าไม่กล้าเข้าร้าน บ้างก็นั่งกระดิกเท้าให้ลูกค้าเดินเอาของมาใส่มือ หยิบใส่ถุงรับตัง ให้ลูกค้าบริการตัวเอง บ้างก็พูดจามารยาททรามเวลาลับหลัง เรื่องเหล่านี้ว่ากันไม่จบ ก็ขอให้คนที่จะหาลูกจ้างทำใจนะ

แต่บางทีก็ต้องเห็นใจพนักงานด้วยนะ มีร้านหนึ่งแกขายของมือขึ้นมาก แกมาขายเองทีไรขายเป็นเทน้ำเทท่า แต่ถ้าไม่มาขาย ก็เงียบสนิท ขายไม่ได้เลย เด็กก็อยู่ร้านตลอด ตั้งใจขายด้วย พอเจ้าของมาดูยอดขายก็ว่าไม่ตั้งใจขาย เรื่องดวงขายของมันว่ากันยากนะ สินค้าเหมือนกันร้านทำเลแย่กว่าคนแน่นร้านตลอด สินค้ามาจากที่เดียวกัน ราคาเท่ากัน บริการไม่ต่างกัน แต่ขายดีกว่ากัน





 

Create Date : 26 มิถุนายน 2552    
Last Update : 12 มกราคม 2554 15:49:47 น.
Counter : 3757 Pageviews.  

วันเริ่มการขายเสื้อผ้า

เล่าเรื่องของการทำการขายเสื้อผ้า
นับแต่รู้ว่าได้ทำสัญญาเช่าร้านขายของจากห้างยูเนี่ยนมอลล์ (Union Mall) แล้ว ก็มีเวลา แค่ 7 วันเท่านั้น ตอนนั้นเจ้าของร้านตัวจริงอยากขายชุกแบบราคา 199.- ทุกชุด แต่ยังโง่ไม่รู้จักแพลทตินั่มซะด้วย รู้จักแต่ประตูน้ำ วางแผนเสร็จก็คิดว่าช่วงลองแรก ๆ เอาแบบง่าย ๆ ใช่ราวโซ่แขวนห้อยจากเพดานผูกเพดานไว้กลางร้าน เอาไม้แขวนเสื้อถูก ๆ (อันละ 2 บาท) มาแขวนขายเสื้อก่อน เสื้อก็เอาแบบตลาด ซื้อมาหลายอย่างจะได้รู้ว่าอันไหนจะขายดี หลอดไฟใช้แบบตัวหนีบติดเพดานห้อยระโยงเอาไว้ ผลคือมันแย่มาก ๆ

ต่อมาก็เดินไปเดินมา ขายไม่ดี ไปเจอร้านขายเสื้อเขาโล๊ะหุ่นพลาสติกครึ่งตัวราคาถูก ก็เลยซื้อมาปรับปรุงสภาพร้าน เอาราวเหล็กแบบที่ขายในโลตัสแขวนเสื้อเหมือนราวผ้าที่บ้าน เปลี่ยนไม้แขวนเสื้อ เริ่มดีขึ้น มีการเอาฉากที่บ้านมาทำห้องลอง (ต่อมาก็ต้องลงทุนทำห้องลองเสื้อจนได้)
ด้วยความที่เราจะคุยกับร้านรอบ ๆ เพื่อนบ้านเราใจดี มีประสบการณ์สูง เขาก็แนะนำว่า มันต้องจัดร้านให้น่าดู สินค้าต้องไม่กระจายหลายหลากแบบนี้
เมื่อเริ่มจับทางได้หลังจากหมดไปหลายบาท เป็นค่าประสบการณ์ เจ้าหุ่นพลาสติกครึ่งตัวก็มานอนอยู่ที่บ้าน กลายสภาพเป็นหุ่นไพเบอร์ (หุ่นนางแรก ร้านข้าง ๆ ขายต่อมาให้ เนื่องจากว่าหุ่นมีหน้าอกแบนใส่เสื้อของเขาแล้วไม่สวย ดังนั้นตอนไปเลือกซื้อหุ่นเอาท่ายืนมาตรฐาน จับหน้าอกดูด้วยนะ เรามีนางหนึ่งท่ายืนแอ่นอก ใส่เสื้อบางชนิดดูไม่ได้เลย) จนปัจจุบันมี 7 นางยืนเด่นรอบร้าน (เราเรียกน้องนางงาม ทุกวันจะแข่งกันว่านางงามนางไหนขายของเก่งสุด มีการตกแต่งใส่สร้อย กำไรข้อมือ) ราวแขวนผ้าเป็นกระดูกงูยึดผนัง ไม้แขวนเสื้อโครเมี่ยม โคมไฟใช้ไฟดูดี ลูกค้ามั่นใจว่าร้านนี้ของมือหนึ่ง ไม่ใช่สินค้ามือสอง แม้กระทั่งป้ายราคาก็เอาให้ดูดี แต่ให้ระลึกด้วยว่าเครื่องมือทำมาหากินต้องดูแลดี ๆ ลูกน้องเราบางทีก็ลากดันจนหุ่นล้มนิ้วหัก วิธีการยกหุ่นเก็บเข้าร้านก็ต้องระวัง ถ้าใช้มือดันคอหรือหัวไหล่หุ่น อาจทำให้แกนที่ลำตัวหักได้ แนะนำมือหนึ่งสอดเข้ากลางเป้าหุ่นประคองเวลายก จะปลอดภัยสุด ส่วนหุ่นพลาสติกแนะว่าอย่าซื้อแบบมีแขนมานะ ถอนใส่ยากมาก
แล้ววันนี้ย้อนมาดูก็จะเห็นร้านที่เขาอยู่มานาน มีประสบการณ์ จะจัดร้านแบบที่คล้ายสูตรสำเร็จ แม้จะมีร้านที่จัดแบบเอกลักษณ์ของตัวเองที่ประสบความสำเร็จบ้าง แต่ร้านที่ใส่ใจกับสินค้า ไม่ให้ตัวร้านดูดความสนใจเกินไป จะจัดร้านแบบสูตรสำเร็จคล้าย ๆ กัน หุ่นสภาพดียืนหน้าร้าน เสื้อผ้าเอาสินค้าดึงดูดตาไว้ข้างหน้า ราคาถ้าถูกต้องแสดงเด่นป้ายชัดเจน ราคาสูงต้องจัดเรียงไม่แน่นจนดูโหล ดังนั้นที่บ้านจึงมีราวเหล็กแขวนผ้า ราวล้อเลื่อน หุ่นครึ่งตัว หุ่นเหล็กเส้น เต็มไปหมด
แค่อยากบอกคนที่สนใจจะลงทุน อย่าเพียงแค่คิดว่าลงทุนน้อยเจ็บน้อย แต่ต้องคิดว่าถ้าจัดแบบบ้าน ๆ ก็ขายไม่สนุก เว้นแต่สินค้าต้องโดนมาก ๆ ไว้ว่าง ๆ จะเล่าประสบการณ์ การเลือกหาสินค้ากันต่อไป





 

Create Date : 12 มิถุนายน 2552    
Last Update : 12 มกราคม 2554 15:49:26 น.
Counter : 5196 Pageviews.  

1  2  

ตาโต ชั้นเดียว
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 38 คน [?]




เคยทำธุรกิจขายเสื้อผ้าในยูเนี่ยนมอลล์ และได้ขายเลิกกิจการแล้ว ตอนนี้หันไปเปิดร้านขายเสื้อตราคัพเค้กที่ K-ZY Plaza
New Comments
Friends' blogs
[Add ตาโต ชั้นเดียว's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.