ไดอารี่มีไว้บ่น ตอนที่ 23
ณ ที่แห่งหนึ่ง ที่ที่มีท้องฟ้าที่แจ่มใส และมีลานกว้างเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจี ฉันทิ้งตัวลงนอน หน้าแหงนมองท้องฟ้า
ปล่อยอารมให้เหมือนกับสายลมที่พัดผ่าน ปล่อยจิตใจให้พลิ้วไหวดั่งสายน้ำ ปล่อยร่างกายให้แทรกซึมไปกับทุ่งหญ้า ปล่อยเวลาให้ผ่านพ้นไปอย่างไร้ค่า ปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างให้หายไปกับกาลเวลา ปล่อยให้ความทรงจำเป็นเพียงแค่ความหลัง ปล่อยให้ชีวิตไม่ยึดติดกับสิ่งใด ปล่อยให้โลกหมุนไปตามปกติของมัน
ฉันเคยเป็นคนยึดติดกับความทรงจำ ทุกครั้งที่ฉันทุกข์ใจก็จะนั่งคิดทบทวนถึงเรื่องของวันเก่า นั่งนึกถึงคืนวันที่มีรอยยิ้ม และเหมือนยิ่งตอกย้ำอยู่ทุกเวลา
แต่เมื่อนานมานี้ มีมนุษย์ผู้นึง เขาเป็นแบบอย่างความคิดของฉัน ทำให้ทุกสิ่งในความคิดเปลี่ยนไป เขาไม่พูดอะไร แต่ทุกสิ่งที่เขาเป็น มันทำให้ฉันรู้สึกไปเอง ว่า . . .
ทุกอย่างเป็นสิ่งที่เรากำหนดได้เอง ทุกอย่างเป็นไปตามผลที่เรากระทำ ทกุอย่างเป็นแค่อดีตและปัจจุบัน ทุกอย่างคือสิ่งมันควรจะเป็น ทุกอย่างไม่ควรไปฝืนบังคับมัน ทุกอย่างควรเป็นไปตามที่เราต้อง เพราะทุกอย่างมันคือสิ่งที่ตัวได้ทำตามที่ใจต้องการ ทุกสิ่งทุกอย่างนั่นคือความอิสระ ที่ไม่มีใครมากีดกั้นมันได้
ฉันจึงสามารถหลุดพ้นจากวังวรเเห่งความมืดมน ต่อจากวันนี้ไปฉันจึงขอ ขอทำในสิ่งที่ตัวและหัวใจต้องการ เพราะผลจากสิ่งที่ฉันได้ทำไปมันซื่อตรงต่อหัวใจของฉัน และไม่มีใครมาบงการ และไม่ต้องมายึดติดกับสิ่งใด
สิ่งที่ฉันต้องการในตอนนี้คือ ได้โปรด . . . อย่างปลุกฉันจากการหลับไหล อย่างขีดเส้นหรือกักขัง ไม่ให้ได้ทำตามที่ใจต้องการ ไม่ยึดติดกับกฏเกณฑ์ใดใด ไม่ขอให้ฉันยึดติดกับสิ่งใด และขอให้ฉันได้ทำตามใจกับสิ่งที่ฉันต้องการ
นานๆกลับมาบ่นสะที ยาวเชียว ปกติก็ไม่ค่อยมีคนเข้ามาอ่านอยู่แล้ว ยาวแบบในใครจะสนใจน่อ ฮี่ ๆ
ขอขอบคุณทุกท่านที่ผ่านเข้ามาบล็อคบ่นๆ ที่นานๆจะอัพสะที
Create Date : 06 มีนาคม 2556 |
Last Update : 7 มีนาคม 2556 8:32:59 น. |
|
7 comments
|
Counter : 902 Pageviews. |
|
|
แม่ซองฯอยากนอนต่อแต่นอนไม่ได้ทั้งที่บางครั้งโดนบังคับให้นอน
บ่นไงดี