บทที่ 1

นวนิยายชุดเล่ห์รักสามนารี ตอนเล่ห์รักร้าย อักษรา www.mebmarket.com “พี่สาวฉันรู้คุณเป็นพี่ชายของนายธาวิน คงไม่มีใครเขาเชื่อหรอกว่า ฉันจะยอมมาเที่ยวไร่ของผู้ชายที่กำลังเป็นคู่กรณีลูกความฉัน คุณทำแบบนี้ตามรูปการบ่งบอกชัดกำลังอุ้มทนายของคู่กรณี ทำแบบนี้ผิดกฎหมายไม่รู้เรอะ”“ช่างกฎหมายมันสิ”“จะช่างได้ยังไง บ้านเมืองมีขื่อมีแป ตามกฎหมายรัฐธรรมนูญระบุชัดถึงสิทธิและเสรีภาพคุณจะมาริดรอนสิทธิและเสรีภาพของฉันแบบนี้ไม่ได้”“หยุดอ้างเรื่องกฎหมายสักที อยู่ที่นี่ไม่มีประชาธิปไตย มีแต่ธนาวิทย์ธิปไตยเข้าใจไว้ซะ ที่นี่มีผมเป็นกฎหมายสูงสุด และจะไม่มีทนายความด้วย ตอนนี้คุณกำลังป่วยทางที่ดีควรนอนพักรักษาตัว ไม่ใช่มานั่งเถียงผมฉอดๆ อยู่แบบนี้”พอได้ประคารมอารมณ์อ่อนไหวที่โบกพลิ้วก็พลันเปลี่ยนผันเป็นความหมั่นไส้ จนทำให้ลืมตัวตอบโต้เธอกลับไปด้วยอารมณ์เดือดปุดๆ อีกตามเคย เฮ้อ...จะปราบพยศแม่คุณได้สักกี่น้ำกันเรา...

***เล่ห์วิวาห์มาเฟีย***

 

บทที่  1

            พิมพากานต์ละสายตาออกจากเอกสารบนแฟ้มเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู  ดวงตากลมโตแต่งแต้มด้วยสีสันสดใสจ้องร่างสูงใหญ่กำลังเดินตรงเข้ามาก่อนจะวางปากกาลงบนโต๊ะยกมือซ้ายขึ้นเท้าคางมองคนเพิ่งเข้ามาขยับเก้าอี้และนั่งลงอย่างถือวิสาสะแล้วคลี่รอยยิ้มบางๆ

                “มีอะไรหรือเปล่าคะหน้าตาเคร่งเครียดเชียว”

                “เห็นคุณแม่บอกว่าแกกำลังจะเดินทางไปรัสเซีย”  พีรพัฒน์มองดวงหน้าเต็มไปด้วยชีวิตชีวาของน้องสาวคนเดียวด้วยความหนักใจ

“อยากรู้ทำไมไม่โทรถามล่ะคะ  เสียเวลานั่งเครื่องบินเกือบชั่วโมงกับเรื่องแค่นี้มันไม่คุ้มเลยสักนิด...” 

ริมฝีปากแต่งแต้มสีสันฉูดฉาดแย้มยิ้มให้กับสีหน้าเคร่งเครียดของพี่ชาย

“ตอนแรกคิดว่าพูดเล่นแต่พอเห็นไอ้นี่วางอยู่บนโต๊ะเลขาฯ  ฉันถึงรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง”  พีรพัฒน์วางสิ่งของในมือลงบนโต๊ะจ้องหน้าน้องสาวแล้วพ่นลมหายใจออกมา

            หญิงสาวมองตั๋วเครื่องบินและพาสปอร์ตถูกวางลงบนโต๊ะสลับกับใบหน้าคมเข้มของพี่ชายก่อนจะเลิกคิ้วขณะหยิบตั๋วเครื่องบินขึ้นพินิจ “พิมไปรัสเซียแล้วพี่พีมีปัญหาอะไรเหรอคะ”  เธอถามพร้อมกับผุดรอยยิ้มหวานละไม

 “ตกลงจะไปให้ได้เลยใช่ไหม ที่รัสเซียเวลานี้อากาศหนาวพี่ว่าแกเปลี่ยนความตั้งใจเสียเถอะ”  พีรพัฒน์บอกอย่างกังวล

“ไม่มีทางยิ่งพี่นุเพิ่งเลิกกับเมียแบบนี้พิมต้องรีบไป” 

“ไอ้นุหย่าเมียแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก...อย่าบอกนะว่ากำลังคิดจะไปดามอกมัน”

“ก็แหงสิพิมรักพี่นุอุตส่าห์สวดมนต์ภาวนาให้เขาเลิกกับเมียเห็นไหมล่ะขนาดเทวดายังเห็นใจยอมรับฟังคำขอจนเขี่ยแม่เมียแหม่มออกจากทางรัก  แบบนี้เห็นชัดๆ เลยว่าพิมจะต้องเป็นคู่แท้ของพี่นุแน่ๆ”

“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วยัยพิมแล้วกลับไปช่วยงานพี่ซะ  จะมาขลุกอยู่ที่นี่ทำไมนักหนาโรงแรมของเรามีทีมบริหารมืออาชีพและไว้ใจได้ไม่จำเป็นต้องมาอยู่ประจำหรอก”

“พิมไม่ได้เพ้อเจ้อ...ส่วนที่เลือกมาดูแลกิจการโรงแรมก็เพราะเรามีทีมผู้บริหารฝีมือดีไงพิมถึงต้องมาอยู่ประจำ”

“หมายความว่ายังไง”

“ตอนนี้พิมต้องเรียนรู้งานเกี่ยวกับธุรกิจโรงแรม  พี่ก็ทราบว่าพี่นุมีกิจการด้านนี้อยู่...ฉะนั้นหากในอนาคตพิมแต่งงานและถ้าต้องย้ายไปอยู่รัสเซียก็จะได้ช่วยงานทางโน้นไงคะ”  พีรพัฒน์มองนัยน์ตาชวนฝันของน้องสาวด้วยประกายตาเหนื่อยหน่าย...ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ

“เมื่อไรจะตื่นจากความฝันลมๆ แล้งๆ นั่นแล้วยอมรับสักทีว่าเรื่องระหว่างแกกับภานุมันไม่มีทางเป็นไปได้”  พีรพัฒน์จ้องใบหน้าเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นของน้องสาวอย่างหนักใจ

“ตราบใดที่พี่นุยังโสดพิมก็จะขอฝันอยู่อย่างนี้แหละ...ธุระของพี่มีแค่นี้ใช่ไหม”  หญิงสาวตัดบทเพราะไม่อยากถูกบ่นเรื่องความรักซึ่งเธอยอมรับว่าเวลานี้มันยังคงเป็นสายลมที่ยังจับต้องไม่ได้...
“แกกำลังไล่พี่เหรอ”

“ก็อยากพูดจาไม่น่าฟังทำไมล่ะ”  พิมพากานต์ย่นจมูก

“ด้วยความหวังดีนะยัยพิมแกควรเตรียมใจเผื่อความผิดหวังไว้บ้างภานุเวลานี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน  คนที่สามารถสร้างธุรกิจและเติบโตจนขึ้นไปเป็นเศรษฐีในระดับต้นๆ ของประเทศเคยเป็นมหาอำนาจจะต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลังที่อาจไม่สวยนัก  และมันก็บอกตลอดไม่ใช่หรือว่าคิดกับแกอย่างพี่น้อง”  เพราะสนิทสนมกับภานุมานานอีกทั้งดำเนินธุรกิจด้วยกันจึงทำให้พีรพัฒน์รู้ตื้นลึกหนาบางของอีกฝ่ายดี

“ทำอย่างกับว่าธุรกิจของเราไม่มีเบื้องหน้าเบื้องหลังอย่างนั้นแหละ...พิมรู้ว่าพี่เป็นห่วงแต่ตอนนี้หัวใจพี่นุไม่มีใคร แต่อะไรๆ มันก็เปลี่ยนแปลงได้นี่คะ”  คนที่หัวใจกำลังโรยไปด้วยกลีบของความหวังยังคงโต้แย้ง

พีรพัฒน์ส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับความดื้อรั้นของน้องสาว    ชายหนุ่มจ้องนัยน์ตาพราวระยับเต็มไปด้วยความเพ้อฝันแล้วพ่นลมหายใจออกมาขณะนึกโทษตัวเองที่คอยให้ท้ายรวมถึงตามใจน้องอยู่เสมอ  แต่จะทำอย่างไรได้เพราะเธอเป็นบุตรีคนเดียวของตระกูล ‘ปวิชวงศ์’ ซึ่งเป็นเจ้าของธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ที่มีมูลค่านับพันล้านบาท  และด้วยความที่เป็นดวงใจของคนในบ้านตลอดเวลาจึงไม่เคยมีใครขัดใจ

พิมพากานต์  ธิดาคนเล็กของตระกูลภัทรพิบูลย์เธอเป็นหญิงสาวที่งดงามเฉิดโฉมเธอนับว่าเป็นสตรีที่เพียบพร้อมไม่ว่าจะเป็นรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ  และความสวยเปล่งปลั่งด้วยวัยสาวนั้นก็สามารถละลายหัวใจของบุรุษเพศได้ไม่ยากนัก  ทว่าน่าประหลาดนักเมื่อเธอกลับยึดติดอยู่กับความรักที่เกิดขึ้นเพียงฉับพลันและเฟ้อฝันอยู่เช่นนั้น

แม้เขาจะพยายามอธิบายว่าภานุผู้ชายที่เธอกำลังลุ่มหลงเพราะเข้าใจว่าเขาคือรักแรกพบจะปฏิเสธและประกาศอย่างโจ่งแจ้งว่าเขาไม่ได้รู้สึกเสน่หาในตัวเธอเฉกเช่นบุรุษเสน่หาในตัวอิสตรี  เขาเห็นเธอเป็นเพียงน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น  แต่พิมพากานต์ก็ยังยืนยันที่จะยึดมั่นกับความหวังลมๆ แล้งๆ นั่น

เมื่อเห็นว่าน้องสาวคนเดียวยังมุ่งมั่นอยู่กับความรักที่ไม่มีวันจับต้องได้คนเป็นพี่ก็ได้แต่ถอนหายใจ  พีรพัฒน์จ้องใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของความเพ้อฝันอยู่ชั่วครู่  หลังจากแน่ใจว่าคำทัดทานของเขาไม่ได้ผลชายหนุ่มจึงระบายลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญนั่งฝันนอนฝันต่อไปเถอะ  ขออย่างเดียวอย่าไปคว้าไอ้พวกฝรั่งตาน้ำข้าวกลับมาล่ะ”  พูดจบก็ลุกขึ้นยืดตัวเต็มความสูงแล้วหมุนตัวเดินตรงไปยังประตู   พิมพากานต์มองตามร่างสูงใหญ่จนร่างนั้นเดินพ้นประตูเธอจึงหยิบตั๋วเครื่องบินขึ้นพินิจอีกครั้ง...

“ในที่สุดสวรรค์ก็เข้าข้างฉันสักทีรอก่อนนะพี่นุ...”  เธอพึมพำแล้วไล่สายตาไปตามตัวอักษรซึ่งปรากฏอยู่บนตั๋วเครื่องบินด้วยประกายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง
 
เมื่อวันเดินทางมาถึงพีรพัฒน์ยืนมองใบหน้าชื่นมื่นของน้องสาวคนเดียวด้วยความรู้สึกกึ่งห่วงใยกึ่งหมั่นไส้  ในขณะวงษ์เทพและเครือมาศกำลังกอดล่ำลาบุตรี

“ทำหน้าแบบนั้นอิจฉาพิมเหรอ”  หลังจากบุพการีทั้งสองผละไปพูดคุยกับภัทธิรา พิมพากานต์จึงเดินไปกระเซ้าพี่ชาย

“ฉันเนี่ยนะอิจฉาแก...”  พีรพัฒน์ถามพลางชี้มือเข้าหาตัวเอง

“ใช่...พี่คงอิจฉาที่พิมกำลังจะสมหวังในความรัก  และเสียดายที่ติดงานเลยไม่มีโอกาสเดินทางไปรัสเซียพร้อมกับพวกเราใช่ไหมพี่นุ่น”  พิมพากานต์แค่นยิ้มพร้อมกับหันไปขอเสียงสนับสนุนจากภัทธิราพี่สาวของภานุก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่ออีกฝ่ายมีทีท่าสนับสนุนคำพูดของเธอ

“แน่ใจเหรอว่าจะสมหวัง...ยัยพิมพี่รักแกนะและด้วยความปรารถนาดีจึงอยากเตือนว่าภานุมันไม่เคยคิดอยากแต่งงานกับแกและหมอนั่นก็มีคนที่กำลังคบหาอยู่อีกด้วย”  พีรพัฒน์เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อย่ามาโกหกพิมเสียให้ยากเลย...”  พิมพากานต์ย่นจมูก

“ฉันพูดจริงๆ”

“พิมรู้ว่าพี่อยากให้พิมเลิกหวังกับความรักครั้งนี้แต่เมื่อพี่นุกลับมาโสดอีกครั้งพิมก็ยังมีสิทธิ์ที่จะฝันไม่ใช่เหรอคะ...”  เพราะเวลานี้โลกทั้งโลกของเธอมีเพียงสีชมพูพิมพากานต์จึงมองว่าพี่ชายเป็นห่วงเธอมากเกินไป

พอถึงเวลาเดินทางพีรพัฒน์ดึงร่างโปร่งระหงของน้องสาวเข้ามากอดอยู่ชั่วครู่...ก่อนเอ่ยฝากฝังน้องสาวคนเดียวกับภัทธิราแล้วจึงปล่อยให้หญิงสาวทั้งสองเดินเข้าไปยังจุดพักผู้โดยสารโดยมีเสียงสั่งโน่นสั่งนี่ของมารดาดังอยู่ตลอดเวลาจวบจนพวกเขาเดินพ้นไปจากสายตาชายหนุ่มจึงชวนคนอื่นๆ กลับ

“ถ้าทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่หวังขอให้แกยอมรับความจริงนั้นอย่างเข้มแข็งนะยัยพิม”  ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองแล้วพ่นลมหายใจออกมา...
 
ตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่องพิมพากานต์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโบยบินอยู่บนปุยเมฆ  แม้บางเวลาเธอจะพูดคุยกับภัทธิราอย่างออกรส  แต่เมื่อกลับเข้าสู่โลกของตัวเองความเงียบงันก็เข้ามาแทนที่...

พิมพากานต์แนบใบหน้ากับหน้าต่างผุดรอยยิ้มบางๆ ออกมาเมื่อนึกถึงวันที่เธอพบกับภานุครั้งแรก...ภาพชายหนุ่มร่างสูงผึ่งผายที่ชนเธอเข้าอย่างไม่ตั้งใจอีกทั้งฝ่ามือหนาคว้าหมับไปที่แขนกลมกลึงแล้วยึดไว้เมื่อเธอผงะหงายไปตามแรงกระแทกก็ทำให้หัวใจที่เต้นด้วยจังหวะปกติเริ่มกระหน่ำเต้นพร้อมกับความรู้สึกหวามลึกอย่างประหลาด

ยิ่งดวงตาคมกริบของอีกฝ่ายปรากฏอยู่ในมโนภาพเธอก็ยิ่งรู้สึกวูบวาบ  เวลานั้นแม้ภานุจะวางเฉยกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่สำหรับเธอมันกลับเป็นสิ่งที่ไม่อาจละวางได้  นับจากวันนั้นใบหน้าคมคายและรูปร่างสูงผึ่งผายของเขาก็เข้ามามีอิทธิพลกับเธอ...จนกล้าบอกตัวเองได้ในทันทีว่าการปรากฏตัวของภานุในคืนนั้นเป็น...รักแรกพบ...

หญิงสาวหลุบเปลือกตาลงช้าๆ  และปล่อยหัวใจล่องลอยอยู่ในห้วงคำนึงถึงเจ้าของใบหน้าเคร่งขรึมนั่งจิบบรั่นดีขณะพูดคุยเรื่องธุรกิจกับพี่ชายของเธอในวันเปิดตัวโครงการด้านอสังหาริมทรัพย์ที่มีมูลค่านับพันล้านเมื่อหลายปีก่อน...และมันยังคงติดตาตรึงใจอยู่เช่นนั้นแม้วันเวลาจะหมุนผ่านไปนานสักแค่ไหนก็ตาม...

 
เมื่อได้ยินเสียงประกาศจากลูกเรือว่าการเดินทางจะสิ้นสุดในอีกไม่กี่นาทีพิมพากานต์หันไปยิ้มกับภัทธิรา  พอล้อเครื่องบินแตะพื้นรันเวย์ความรู้สึกหนักอึ้งมาตลอดการเดินทางก็ค่อยๆ คลายลง  หลังจากได้รับแจ้งว่าเครื่องบินถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพพร้อมกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินกล่าวขอบคุณรวมถึงแจ้งรายละเอียดต่างๆ ตามหน้าที่ผู้โดยสารจึงทยอยเดินออกไปตามเส้นทาง...

พอก้าวมายืนอยู่ในอาคารผู้โดยสารขาเข้าพิมพากานต์รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อเห็นบุรุษในชุดสูทสองคนเดินเข้ามาแจ้งว่ากิ่งแก้วกำลังรออยู่ในห้องรับรองของสายการบินซึ่งจัดเตรียมไว้เป็นพิเศษ  เมื่อทั้งหมดเดินไปยังห้องรับรองต่างฝ่ายต่างกล่าวทักทายกันพอเป็นพิธี  ก่อนจะพากันเดินตรงไปยังรถยนต์ซึ่งติดเครื่องรออยู่เพื่อเดินทางต่อ 

ตลอดเวลาระหว่างเดินทางพิมพากานต์ไม่ได้พูดคุยกับคนอื่นๆ มากนักเพราะกำลังจดจ่ออยู่กับการคิดหาคำพูดที่จะทำให้ภานุประทับใจ...

การเดินทางจากสนามบินใช้เวลานานพอสมควร  จวบจนรถแล่นมาด้วยความเร็วอย่างสม่ำเสมอจอดสนิทอยู่หน้าโรงแรมขนาดใหญ่  หญิงสาวกะพริบตาด้วยความตื่นเต้นเมื่อมองเห็นความวิจิตรงดงามของตึกขนาดมหึมาบนสถาปัตยกรรมอันโดดเด่น...

หลังกิ่งแก้วแจ้งว่าการเดินทางสิ้นสุด  หญิงสาวจึงถามถึงภานุพร้อมกับก้าวลงจากรถเดินเข้าตึกด้านขวามือทันทีที่ได้รับคำตอบ  ในขณะภัทธิราและมารดาแยกไปยังตึกฝั่งตรงข้าม  
เมื่อเดินเข้าด้านในพิมพากานต์ตรงไปยังเครื่องโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่บนเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์   ก่อนจะยกหูและกดหมายเลขภายในแล้วรออยู่ชั่วครู่...

“พี่นุ เดี๋ยวพิมขึ้นไปหานะคะ”  พอได้ยินเสียงขานรับจากปลายสายเธอบอกอย่างกระตือรือร้นแล้ววางโทรศัพท์ลงทันที  หญิงสาวเดินตรงไปยังลิฟต์แล้วยิ้มกริ่มออกมาเพราะคิดเข้าข้างตัวเองว่าภานุจะต้องยินดีเมื่อได้พบเธอ

พิมพากานต์เดินไปกดเรียกลิฟต์และรออยู่อย่างใจเย็น  ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีชายร่างใหญ่สองคนเดินเขามาแจ้งว่าเธอกำลังถูกสงสัยว่าอาจพกพาอาวุธเข้ามาในโรงแรม...

“เดี๋ยว!...พวกคุณพูดอะไร...ฉันไม่ได้พกอาวุธนะ”  หญิงสาวโวยวายพลางสะบัดตัวออกจากการถูกจับกุม

“แต่ทางเราได้รับแจ้งว่ามีผู้หญิงลักษณะคล้ายคนเอเชียคิดก่อวินาศกรรมเพื่อดิสเครดิตรัฐบาลเรื่องความปลอดภัยของบุคคลสำคัญซึ่งขณะนี้เข้าพักอาศัยในโรงแรมของเรา”  ชายหนุ่มหนึ่งในสองอธิบาย

“อะไรนะ!...พวกคุณคิดว่าคนอย่างฉันจะทำเรื่องบ้าๆ นั่นจริงๆ เรอะ...บ้าน่า”  พิมพากานต์ชี้มือเข้าหาตัวเองแล้วสบถขณะส่ายหน้าไปมา

“มันอาจฟังดูเป็นเรื่องบ้าๆ แต่ทางโรงแรมของเราไม่อาจละเลยกับคำเตือนได้...เพื่อความปลอดภัยรวมถึงเป็นการแสดงความบริสุทธิ์ของมาดาม  กรุณาไปกับพวกเราสักครู่เถอะครับ”  ชายหนุ่มคนเดิมเชื้อเชิญอย่างนอบน้อม

“มิสเตอร์...ฉันมากับคุณกิ่งแก้วและตอนนี้ฉันต้องการขึ้นไปพบคุณภานุ...ขอโทษ...คุณรู้จักเขาไหม...”  เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายดูจริงจังพิมพากานต์จึงเอ่ยถึงบุคคลซึ่งเธอคิดว่ามีอำนาจมากพอที่จะเปิดทางได้

“แน่นอน...ว่าพวกเราต้องรู้จัก”  ชายหนุ่มหนึ่งในสองเอ่ยขึ้น

“เห็นไหมว่าฉันไม่ใช่ผู้ก่อการร้ายบ้าบอนั่น”  พอได้ยินคำตอบหญิงสาวจึงกระตุกยิ้มแล้วทำท่าจะเดินหนีแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าของร่างสูงใหญ่ทั้งสองยังขยับเข้าขวางทาง ขณะกำลังจะออกปากไล่เสียงทุ้มๆ ของชายหนุ่มคนเดิมก็ดังแทรกขึ้นเสียก่อน

“การกล่าวอ้างเพียงแค่นั้นคงไม่สามารถบ่งชี้ได้หรอกครับ  เพราะใครๆ ต่างก็รู้ทั้งนั้นว่าคุณภานุเป็นประธานกรรมการใหญ่ของที่นี่  และคงไม่แปลกหากผู้ก่อการร้ายจะมีข้อมูลเหล่านี้”    พออีกฝ่ายพูดจบพิมพากานต์ก็ถึงกับอ้าปากไม่ขึ้น  แม้รู้สึกขุ่นเคืองกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแต่เมื่อเห็นว่าสิ่งที่พวกเขาทำคือมาตรการรักษาความปลอดภัย  เธอจึงฮึดฮัดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะถอยออกมา  ดวงตาวาววับจ้องใบหน้าเรียบเฉยของชายหนุ่มทั้งสองแล้วยกมือขึ้นกอดอกแค่นเสียงประชด 
“ฉันเข้าใจว่าพวกคุณกำลังปฏิบัติตามหน้าที่อยู่  แต่มิสเตอร์กรุณาลองคิดหน่อยสิว่าหากมีคนคิดทำเรื่องบ้าบอนั่นจริง  และบังเอิญคนๆ นั้นกำลังยืนอยู่ตรงนี้  ฉันคงไม่โง่ขนาดพกระเบิดเข้ามาเพื่อฆ่าตัวเองแน่ปล่อยฉันไปได้แล้ว” 

“นั่นเป็นสิ่งที่พวกเราต้องป้องกัน  เวลานี้พวกเราเพียงทำตามหน้าที่  และขอประทานอภัยในความไม่สะดวก”

ขณะพิมพากานต์เปิดสงครามเล็กๆ กับการ์ดร่างใหญ่  เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นมีชายวัยกลางคนในชุดสูทท่าทางภูมิฐานเดินออกจากห้องๆ หนึ่งด้วยความเร่งรีบตรงไปยังประตูทางเข้าของโรงแรม  จากท่าทางของเขาบ่งบอกชัดว่ากำลังออกไปต้อนรับลูกค้าหรือใครสักคนที่มีความสำคัญมาก

แม้เวลานี้หญิงสาวจะจดจ่ออยู่กับการได้พบภานุแต่ก็อดมองตามไม่ได้  พิมพากานต์จ้องรถลีมูซีนคันใหญ่สีดำเป็นมันวับจอดอยู่หน้าประตูทางเข้าแล้วนิ่วหน้าน้อยๆ เมื่อเห็นมีชายชุดดำมากกว่าสี่คนก้าวลงจากรถซึ่งขับตามกันและเดินไปยืนตามจุดต่างๆ ทำราวกำลังอารักขาบุคคลสำคัญก็ไม่ปาน  ด้วยความอยากรู้ว่าคนเพิ่งมาถึงเป็นใครหญิงสาวจึงเขม้นมองอย่างสนใจ  เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่ก้าวลงมาเป็นชายหนุ่มร่างสูงผึ่งผายแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่บ่งบอกถึงรสนิยมและราคาแพง  ขณะไล่สายตาไปยังรถยนต์คันหรูรวมถึงบริวารแวดล้อมซึ่งทำให้เดาได้ไม่ยากถึงฐานะอันสูงส่งของผู้เป็นเจ้าของหญิงสาวก็ต้องขยับตัวอย่างอึดอัดเมื่อสายตาประสานกับดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลเข้าโดยบังเอิญ

โอเซีย  บอริส  อิวาโนกริเซนย่า เจ้าของธุรกิจการเงินและบริษัทน้ำมันรายใหญ่ผู้มีฐานะอันมั่งคั่งและมีอิทธิพลคนหนึ่งของรัสเซียใช้สายตาคมกริบราวพญาเหยี่ยมสำรวจดวงหน้าหมดจดงดงามดูแปลกตาของหญิงสาวต่างเชื้อชาติที่กำลังมองเขาอย่างสนใจอยู่ชั่วครู่  ก่อนจะหันไปทักทายชายวัยกลางคนที่ยืนรอต้อนรับเขาด้วยความกระตือรือร้น  ชายหนุ่มพูดอะไรบางอย่างกับคู่สนทนาชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ และก้าวพ้นประตูเข้ามาด้านในหลังจากอีกฝ่ายเชื้อเชิญด้วยกิริยานอบน้อม      

พิมพากานต์บอกตัวเองทันทีว่ารู้สึกไม่พอใจกับสายตาที่มองมาอย่างไม่เกรงใจนั้น  และความรู้สึกอึดอัดก็ยิ่งทวีคูณเมื่อเจ้าของดวงตาจาบจ้วงกำลังเดินใกล้เข้ามาก่อนจะก้าวผ่านเธอเข้าไปยังลิฟต์ซึ่งมีคนกดรออยู่  หญิงสาวชำเลืองมองร่างสูงสง่าอย่างขลาดๆ ขณะถามตัวเองว่าเขาเป็นใคร  อายุประมาณเท่าไร  และมีความสำคัญขนาดไหนเพราะดูเหมือนใครๆ ต่างก็ยำเกรงไม่เว้นแม้แต่เจ้าการ์ดร่างใหญ่ที่ทำท่าจะจับเธอโยนออกนอกโรงแรมตลอดเวลายังโค้งตัวอย่างนอบน้อมเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้

ด้วยความขลาดกลัวกับเหล่าผู้ติดตามหน้าตาขึงขังจึงทำให้พิมพากานต์ไม่อาจมองชายหนุ่มได้ชัดถนัดตาแต่ความโดดเด่นของรูปหน้าอันหล่อเหลาราวเทพบุตรนั้นกลับติดตาตรึงใจและมันกำลังสร้างความปั่นป่วนให้กับลมหายใจของเธอ  หญิงสาวพยายามบอกตัวเองให้วางเฉยกับความรู้สึกนั้นขณะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจแล้วสูดเข้าไปใหม่ขณะเบนหน้าไปอีกทาง  ต่างจากเจ้าของดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่ใช้ช่วงเวลาเพียงไม่กี่นาทีระหว่างรอประตูลิฟต์ปิดกวาดมองดวงหน้าหมดจดงดงามของหญิงสาวที่เขาพบเข้าโดยบังเอิญอย่างตั้งใจ 

พิมพากานต์ยืนใจเต้นตึกตักกับเหตุการณ์โกลาหลน้อยๆ ชั่วจังหวะหนึ่งความเฟ้อฝันส่งความคิดบางอย่างเข้ามา...มันทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าหากหัวใจดวงน้อยไม่ปิดตายเพราะผู้ชายที่ชื่อภานุบุรุษร่างสูงผึ่งผายที่กำลังเดินผ่านหน้าไปนั้นคงถูกเธอจูงเข้าสู่ถนนสายความฝันอันแสนหวานอย่างช่วยไม่ได้... 

ขณะพิมพากานต์ติดตรึงอยู่ในภวังค์จนลืมการมาของตัวเองไปชั่วขณะ  ด้านภานุกำลังกระแทกโทรศัพท์ลงบนแป้นอย่างไม่สบอารมณ์  ชายหนุ่มยังคงแจ้งการ์ดด้านล่างให้กันแขกที่เขาไม่ประสงค์เผชิญหน้าในตอนนี้ไว้ก่อน  พร้อมกับสั่งให้เลขาฯ ติดต่อหาพี่สาวโดยด่วน  และท่าทางหงุดหงิดของเขาก็สะดุดเข้ากับดวงตาคมวาวของคนกำลังเดินเข้ามาพอดี 

 “มีอะไรงั้นหรือ?”  โอเซียเดินเข้าไปยืนหยุดอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่  ดวงตาวาววับจ้องภาพเคลื่อนไหวบนนั้นอย่างสนใจ

 “อ้าวโอเซีย...ลมอะไรหอบแกมาเรอะ...”  หลังจากหันไปทางต้นเสียงแล้วเห็นว่าเป็นใคร  ภานุจึงทักทายเพื่อนสนิท  พอเห็นท่าทางของอีกฝ่ายแสดงออกว่าสนใจกับความกลัดกลุ้มของเขาชายหนุ่มจึงตอบแบบขอไปทีว่า   “ไม่มีอะไร”  ปากบอกไม่มีอะไรแต่สีหน้ากลับเป็นตรงกันข้าม
“แน่ใจเหรอว่าไม่มี”  คิ้วของคนถามเลิกขึ้นเล็กน้อย  “แต่จากท่าทางของแกดูเหมือนกำลังมีปัญหา...”  ชายหนุ่มเอ่ยขณะจดจ่ออยู่กับเจ้าของดวงหน้างดงามทว่าบูดบึ้งแล้วยิ้มในสีหน้า
“ก็นิดหน่อย”  ภานุตอบอย่างเสียไม่ได้

“ปัญหาของแกคือหล่อนหรือเปล่า”  โอเซียถามอย่างกระตือรือร้น

“ทำไม...แกสนใจเธอเหรอ?”  เมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนภานุจึงถามพร้อมกับพยักพเยิดไปยังจอมอนิเตอร์

“อือฮึ...ท่าทางดุเดือดดี...”  โอเซียหันไปเลิกคิ้วกับเพื่อนแล้วยิ้มพรายออกมา

“งั้นช่วยจัดการให้ที...แต่อย่าทำอะไรห่ามๆ เป็นอันขาดเพราะเธอเป็นน้องสาวเพื่อนสนิทของฉันแค่ทำยังไงก็ได้ให้เธอเลิกคลั่งฉันก็พอ...” 

“ทำไมต้องเป็นฉันด้วย...ผู้หญิงของแกไม่ใช่เรอะจัดการเองสิ”  แม้รู้สึกถูกตาต้องใจสาวน้อยด้านล่างแต่โอเซียก็ไม่ตกปากรับคำในทันที

“วันนี้ฉันมีนัดกับโรนิก้ายังไงฝากเคลียร์ทางนี้ด้วย”  พอฝากฝังปัญหาเสร็จภานุก็ทำท่าจะระเห็จออกไป

“เฮ้ย! แกจะไปไหน...วันนี้ฉันตั้งใจมาหาแกนะ”  โอเซียเริ่มโวยวายเมื่ออีกฝ่ายโยนภาระมาให้
“เอาน่า...ถือว่าช่วยเพื่อนสักครั้งเพราะถ้าพลาดนัดครั้งนี้ฉันอดมีพ่อตาเป็นนายพลแน่...ส่วนเธอแกบอกเองว่าสนใจเพราะฉะนั้นก็ช่วยจัดการให้ที...จำไว้นะโอเซียทำยังไงก็ได้แค่ให้เธอเลิกคลั่งฉันแต่อย่าทำอะไรเกินกว่านั้นเด็ดขาดไม่อย่างนั้นพี่ชายเธอเอาฉันตายแน่”

ภานุบอกแค่นั้นก่อนจะหันไปสั่งงานเลขาฯ แล้วหยิบกุญแจรถและเดินอย่างเร่งรีบตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัว...

โอเซียหันไปมองหน้าเลขาฯ สาวสวยแล้วผายมือออก  ก่อนจะสบถอย่างหัวเสียเพราะอยู่ๆ เขาต้องมายุ่งกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง 

“เธอรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างไหม”  ชายหนุ่มถามสาวสวยที่ยืนรอรับคำสั่งจากเขาตามคำสั่งของเจ้านายพร้อมกับปรายตามองหญิงสาวแปลกหน้าอย่างครุ่นคิด

“ดิฉันไม่ทราบเลยค่ะ”  เตริน่าตอบไปตามจริง

“ถ้าอย่างนั้นช่วยต่อสายเจ้านายของเธอให้ฉันหน่อยสิ”  โอเซียออกคำสั่งเมื่อเห็นว่าเขาควรมีข้อมูลเกี่ยวกับภารกิจเร่งด่วนบ้าง  ก่อนจะเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจเมื่อเตริน่าจัดการตามความประสงค์ของเขาด้วยเวลาเพียงชั่วอึดใจเท่านั้น  ชายหนุ่มใช้เวลาราวห้านาทีในการสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงซึ่งกำลังกลายเป็นภาระ...ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนแป้นแล้วถอนใจ

“ทำอะไรก็ได้แต่ห้ามแตะต้องเธองั้นหรือ...”   ทวนคำสั่งสุดท้ายของเพื่อนแล้วเลิกคิ้วขึ้น...  “ฉันจะพยามเตือนตัวเองก็แล้วกัน”  ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองแล้วกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์...

Create Date : 15 กันยายน 2558		1 comments
Last Update : 23 เมษายน 2562 1:28:18 น.
Counter : 668 Pageviews.
Share Tweet