เคยมีอาการอย่างนี้เหมือนกันค่ะ หดหู่กับชีวิต เคยทำร้ายตัวเองอยู่ครั้งหนึ่งเอาสิ่งของมากรีดที่ข้อมือตัวเองจนเลือดซิปยาวไปถึงข้อพับที่เเขนเเละที่ไม่ใช้มีดเพราะว่ากลัวว่าจะเจ็บเเต่ก็อยากทำเพื่อความสะใจของตัวเอง งงกับตัวเอง? เคยคิดจะฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดน้ำค่ะ เเต่มันเศร้าตรงกลัวหายใจไม่ออกเเละตายไป ตลกตัวเองเหมือนกัน ทนเก็บอารมณ์พวกนี้มานานพอสมควรจึงตัดสินใจคุยกับครอบครัวว่า ถ้าไม่มีหนูเเม่จะอยู่ได้ไหม เชื่อไหมค่ะเเม่ตอบมาว่าอะไร เเม่บอกมาว่าเราไม่น่าเกิดมาเป็นลูกเเม่เลย น้ำตานี่เเทบไหล เเล้วเเม่ยังพูดอีกว่าลูกเเม่ไม่น่าเป็นคนเเบบนี้ ใครๆเขาก็มีเรื่องทุกข์ใจกันทั้งนั้น ถ้าเราตายไปใครจะดูเเลเเม่ ใครจะดูเเลยาย ไม่ห่วงคนที่อยู่ข้างหลังบ้างหรอ วันนั้นร้องไห้หนักมากเหมือนตัวเองได้ทำให้เเม่เสียใจ จึงลองไปเปิดธรรมมะเกี่ยวกับอาการอยากฆ่าตัวตาย เขาเล่าว่า เราเคยมีกรรมเก่าเมื่ออดีตชาติ เมื่อชาติที่เเล้วเราอาจเคยคิดฆ่าตัวตายมันเลยเป็นผลกรรมให้เราต้องมีอาการเเบบนี้ในชาตินี้ ถ้าหากชาตินี้เราตายจริงๆ ผลกรรมนี้ก็จะตามเราไปในชาติหน้า(ธรรมมะไปอีก ก็เเม่นี้เเหละที่เเนะนำมา) เมื่อเราเข้าใจมันอาการพวกนี้มันก็จะหายไปเองค่ะ อ๋อไม่ต้องไปพบจิตเเพทย์หรอกค่ะ ลองนั่งกับตัวเอง คุยกับครอบครัว หรือไม่ก็ลองฟังธรรมะดูสิค่ะมันช่วยได้ พอวันนี้มานั่งคิดดูในเรื่องเก่าๆที่เราได้ทำไป เรามานั่งเสียใจกับตัวเองนะเเละเราก็เข้าใจเเล้วว่าทำไมวันนั้นวันที่เราเคยคิดว่าเราอยากตายมันเป็นเพราะอะไร มันเป็นเพราะว่าเราต้องการคนที่เห็นคุณค่าของตัวเรา ต้องการคนที่อยู่ข้างๆเราในวันที่เราไม่เหลือใคร ต้องการคนที่เข้าใจเรา เราเเค่เหงาเท่านั้นเอง ครอบครัวเขารักเราเสมอเเหละค่ะ ถ้าไม่รู้จะอยากอยู่เพื่อใครให้อยู่เพื่อคนที่เขารักเราสิค่ะ เมื่อวันหนึ่งคุณตอบเเทนพวกเขาได้ คุณจะภูมิใจมากเเละคุณจะรู้สึกขอบคุณโลกใบนี้ที่ให้คุณเกิดมา (ยาวไปหน่อยนะค่ะ มันรู้สึกเหมือนได้คุยกับตัวเองอีกคน55555)